1

1

Како остана пуст градот, некогаш полн со народ! Стана како вдовица; некогаш голем меѓу народите; кнезот над областите сега плаќа данок.

2 Горко плаче ноќе, а солзите му па­ѓаат по образите. Од сите оние што го сакаа, сега нема никој да го утеши; сите негови пријатели го изневерија и му станаа непријатели.

3 Поради беда и ропство Јуда се пресели; се насели меѓу незнабошци, и не најде спокој; сите што го гонеа, го при­теснија.

4 Патиштата на Сион тагуваат, зашто нема кој да оди на празник; сите негови порти запустеа; свештениците воздивнуваат, момите негови се нажалени, а и самиот е во тага!

5 Непријателите негови станаа господари; на противниците негови им е добро, бидејќи Господ испрати врз него страдања поради неговите бројни беззаконија; децата негови отидоа во ропство пред непријателот.

6 И отиде од ќерката Сионова сета нејзина слава; кнезовите нејзини се како елени, што не наоѓаат пасиште; обес­силени, тие бегаат пред терачот.

7 Се присетува Ерусалим во деновите на својата беда и на своите страдања за сите свои убавини, што ги имаше во поранешните дни, а сега, пак, народот падна од непријателска рака, и нема кој да му помогне; непријателите гледаат на него и се смеат на неговата пропаст.

8 Тешко згреши Ерусалим, па затоа и стана одвратен; сите што го почитуваа, сега го гледаат со презир, зашто ја видоа голотијата негова; и тој самиот воздивнува и го крие своето лице.

9 Нечистотија имаше по полите не­гови, но тој не помислуваше за својата иднина, па поради тоа многу се понизи и падна, и нема сега кој да го утеши. „Погледај, Господи, на мојата мака, зашто непријателот се возгордеа!“

10 Непријателот посегна по сѐ што му беше најдраго; и тој гледа како незна­бошците влегуваат во неговото свети­лиште, оние, за кои си заповедал да не влегуваат во Твојот храм.

11 Сиот негов народ воздивнува, бара­јќи леб, ги дава своите скапоцени рабо­ти за храна — душата да ја поткрепи. „Погледај, Господи, и види колку сум презрен!“

12 Нека не ве снајде ова сите вас, кои врвите по патот. Погледајте и видете — има ли болка каква што е мојата болка, која ме постигна, каква што Господ ја испрати врз мене во денот на Својот пламенен гнев?

13 Тој испрати оган одозгора во коските мои, и огнот ги опфати; распосла мрежа за нозете мои, ме кутна ничкум, ме остави да тагувам секој ден.

14 Јаремот на беззаконијата мои го стегна со раката Своја; околу вратот ми ги обеси; силата ми ја одзеде; Господ ме предаде во раце, од кои не можам да се заштитам.

15 Сите јунаци од мојата средина Господ ги собори; свика против мене мнозина за да ги истреби младинците мои, како во каца ја изгази Господ де­војката, ќерката Јудина.

16 Заради тоа јас плачам: окото мое, окото мое солзи лие, зашто далеку е од мене утешителот, кој би ја оживеал душата моја; синовите мои пропаднаа, бидејќи непријателот ги надвладеа.

17 Сион ги протега рацете, но за него нема утешител. Господ заповеда непријатели да го опколат Јакова; Ерусалим стана нечистотија меѓу нив.

18 Праведен е Господ, зашто не му се покорував на словото Негово. Чујте, сите народи, и погледнете ја мојата бол­ка; момите мои и момчињата мои отидоа во ропство.

19 Ги повикувам пријателите свои, но тие ме измамија; свештениците мои и старешините мои умираат во градот, барајќи храна за да ја поткрепат душата своја.

20 Погледај, Господи, во каква мака сум, утробата моја трепери, срцето ми се превртува, бидејќи жестоко се противев на Тебе; однадвор меч ми ги по­коси децата, а дома — смрт.

21 Слушаат како офкам, а утешител немам; за мојата неволја чуја сите мои непријатели и се зарадуваа, бидејќи Ти го направи тоа; о, да беше му заповедал на претскажаниот ден да дојде, па и тие да станат како мене!

22 Нека се појави пред Тебе сета злоба нивна; и постапи со нив како што пос­тапи со мене за сите мои гревови, зашто тешки се офкањата мои, и срцето мое е натажено.

2

1

Како ја помрачи Господ во гневот Свој ќерката Сионова! Од небесата ја симна славата Израелова и не се потсети за подножјето на нозете Свои во денот на Својот гнев.

2 Господ ги сотре сите живеалишта на Јаков, не ги поштеди; ги разруши во јароста Своја сите тврдини на ќерката Јудина, ги кутна на земја, ги отфрли царството негово и кнезовите негови, како нечисти.

3 Во жестокиот гнев Свој ги скрши сите рогови Израелови, ја повлече десницата Своја од непријателот и се разгори против Јаков како огнен пламен, кој проголтува сѐ наоколу;

4 го затегна лакот Свој како непријател, ја управи десницата Своја како непријател и уби сѐ што е мило за очи­те; врз скинијата на ќерката Сионова ја излеа како оган јароста Своја.

5 Господ стана како непријател, го истреби Израел, ги разори сите домови негови, ги разруши тврдините негови и умножи при ќерката Јудина тага и плач.

6 И ја сруши скинијата Своја како градина; го разори местото Свое во собранието, Господ направи на Сион да се забораваат празниците и саботите; и во Своето гневно негодување отфрли и цар и свештеник.

7 Го отфрли Господ жртвеникот Свој, го одврати срцето Свое од светилиш­тето Свое, ги предаде на непријателите ѕидовите на дворците нивни; во домот Господов тие се развикаа како во празничен ден.

8 Господ реши да ги разруши ѕидовите на ќерката Сионова, оптегна јаже, не ја одврати раката Своја од разрушувањето; ги сосипа надворешните тврдини, и ѕидовите беа заедно со нив разрушени.

9 Портите нејзини во земја потонаа; Тој ги искрши и ги уништи резињата нивни; царот нејзин и кнезовите нејзини се меѓу незнабошците; Законот веќе не се чита, и пророците нејзини веќе не се удостојуваат со виденија од Господ.

10 Старешините на ќерката Сионова седат на гола земја и молчат, си ги по­сипуваат со пепел главите свои, се пре­пашуваат со вреќиште; ги наведнале главите кон земјата девојките еруса­лимски.

11 Ми отекоа од солзи очите мои, ут­робата ми се превртува, срцето ми се кине, зашто гине ќерката на мојот на­род, кога децата и доенчињата умираат од глад по плоштадите на Еру­салим.

12 Умирајќи како ранети по градските улици, тие им велат на мајките свои: „Каде има жито и вино?“ и ги испуш­таат душите свои во мајчините прегратки.

13 Што да ти кажам и со што да те споредам, ќерко ерусалимска? Што да ти направам, за да те утешам, девојко, ќерко Сионова? Зашто раната твоја е како море голема; кој може да те исцели?

14 Пророците твои ти кажуваат работи неостварливи и лажни, не го откриваа твоето беззаконие, за да те од­вратат од твоето ропство, и искажуваа лажни откровенија, кои те доведоа до прогонство.

15 Раце плескаат за тебе сите што минуваат по пат, си потсвирнуваат и си ги нишаат главите за ќерката еруса­лимска, па велат: „Ова е градот, што го нарекуваа совршенство на убавината, радост на целата земја?“

16 Ги отвориле устите на тебе сите непријатели твои, си потсвирнуваат и си крцкаат со забите свои, велејќи: „Го проголтавме, та само овој ден и го че­кавме ние, го дочекавме и го видовме!“

17 Господ го изврши она, што беше определил, го исполни зборот Свој, из­речен во поранешните времиња, безми­лосно го разори и го предаде на непријателот, кој ликува над тебе, го крена високо рогот на твоите непријатели.

18 Срцето нивно повикува кон Господ. Карпо на ќерката Сионова! Леј солзи дење и ноќе, не давај си мир, не затворај ги зениците на очите свои!

19 Станувај, викај ноќе при почетокот на секоја стража; излевај го како вода срцето свое пред лицето на Господ; протегај ги кон Него рацете свои за душата на децата свои, кои умираат од глад по аглите на сите улици.

20 „Погледај, Господи, и види: кому си му направил вака — жените да го јадат плодот свој — децата, од нив отхранети? Во светилиштето Господово да биваат убивани свештеник и пророк?

21 Децата и старците лежат мртви по улиците; момите и момците мои паднаа од меч; Ти ги убиваше во денот на Твојот гнев, колеше безмилосно.“

22 Како на празник ги повика сите мои ужаси, и во денот на гневот Господов никој не се спаси, никој не побегна; оние, што бев ги отхранила и одгледала, непријателот ми ги истреби.

3

1

Јас сум човек, кој видов мака од палката на Неговиот гнев;

2 Тој ме поведе и воведе во темнина, а не во светлина.

3 Тој се сврте само против мене и цел ден ме биеше со раката Своја;

4 го исцеди телото мое и кожата моја, ги здроби коските мои;

5 ме загради и ме опколи со горчила и маки;

6 ме постави во темно место, како одамна умрените;

7 ме огради со ѕид, да не можам да излезам, ми направи тешки вериги;

8 и, кога викав и пискав, ја одбиваше молитвата моја;

9 со камења ги прегради патиштата мои, ги попречи патеките мои.

10 Тој стана за мене како мечка во заседа, како лав на скришно место;

11 ме истера по беспаќа и ме раскина, ме уништи;

12 го затегна лакот Свој и ме постави како цел за стрела;

13 ги прострела бубрезите мои со стрели од торбата Своја.

14 Станав потсмев за сиот народ мој, негова секојдневна шега.

15 Ме презасити со горчила, со пелин ме напои;

16 со камен ми ги скрши забите мои, со пепел ме покри.

17 Избега мирот од душата моја; заборавив за добри работи

18 и реков: дотраја животот мој и надежта моја од Господ.

19 Помисли на моето страдање и на мојата мака, за пелинот и за жолчката.

20 Душата моја постојано се сеќава на тоа и премалува во мене.

21 Еве што му одговорив на срцето мое и поради тоа имам надеж:

22 по милоста на Господ не загинавме наполно, бидејќи милосрдието Негово не е пресекнато;

23 тоа се обновува секое утро; верноста Негова е голема!

24 Господ е дел мој, ми вели душата, па така на Него ќе се надевам.

25 Добар е Господ кон оние, кои се надеваат на Него, кон душата, која Го бара.

26 Добро му е на оној, кој трпеливо го очекува спасението од Господ.

27 Добро е за човекот да го носи јаремот свој во младоста своја.

28 Сам ќе седи и ќе молчи, бидејќи Господ му го ставил бремето врз него.

29 Нека ја допре устата своја до земјата, можеби уште има надеж.

30 Го подава образот свој на оној, кој бие, да трпи навреди до презаситување,

31 бидејќи Господ не отфрла за навек.

32 Пратил ли неволја, Тој и ќе се смилува според Својата голема милост.

33 Зашто Тој не по волјата на Своето срце ги казнува и ги ожалостува сино­вите човечки.

34 Но, кога ги газат со нозете сите затвореници на земјата,

35 кога неправедно осудуваат човек пред лицето на Севишниот,

36 кога му се нанесува неправда на чо­векот во неговиот спор: зар Господ не гледа?

37 Кој вели — „Бива и она што Господ не заповедал да биде?“

38 Зар не доаѓаат и злото и доброто од устата на Господ?

39 На што се жалат живите луѓе? Секој за гревовите свои?

40 Да ги испитаме и да ги истражиме патиштата свои и да се вратиме кај Господ.

41 Нека го подигнеме срцето свое и рацете свои кон Бога, Кој е на небесата.

42 Ние згрешивме и се противевме, Ти не нѐ поштеди.

43 Ти се облече со гнев и нѐ прогони, нѐ умртвуваше, и не нѐ жалеше;

44 Ти се сокри во облак, за да не прод­ре молитвата наша;

45 смет и гнасотија нѐ направи меѓу народите.

46 Широко ги отворија устите против нас сите наши непријатели.

47 Ужас и јама, пустош и разорение — тоа е делот наш.

48 Потоци солзи лее окото мое за погибелта на ќерката од мојот народ.

49 Окото ми се прелива и не престанува, бидејќи нема одмор

50 сѐ додека Господ не погледне милостиво и види од небесата.

51 Окото мое е причина да страда душата моја заради сите ќерки на мојот град.

52 Постојано се силат непријателите мои да ме уловат како птичка, без никаква причина.

53 Го фрлија во јама животот мој и ме засипаа со камења.

54 Водата се подигна над главата моја; па си реков — „Загинав.“

55 Го повикав името Твое, Господи, од длабоката јама.

56 Ти го чу гласот мој; не затнувај го увото Свое за мојата воздишка и за мојот плач!

57 Ти се приближуваше, кога ќе повикав кон Тебе, и велеше — не плаши се!

58 Ти го заштитуваше, Господи, делото на мојата душа; го избавуваше мојот живот.

59 Ти гледаш како ме угнетуваат, Господи; пресуди го делото мое.

60 Ти ја гледаш сета одмазда нивна, сите намери нивни против мене.

61 Ти ги слушаш, Господи, навредите нивни, сите намери нивни против мене,

62 зборовите на оние, што стануваат против мене, и лукавствата нивни против мене секој ден.

63 Погледај, седнат ли, станат ли, јас сум подбивна песна за нив.

64 Казни ги, Господи, според делата на рацете нивни;

65 прати им закоравеност на срцето нивно и проклетсвото Твое врз нив;

66 гони ги, Господи, со гнев и истреби ги од поднебјето!

4

1

Како потемне златото, како се измени најчистото злато! Камењата од светилиштето се расфрлени по сите крстопати.

2 Синовите на Сион, некогаш ценети како најчисто злато, а сега ги ценат како земјани садови, дела на грнчарски раце!

3 Дури и ѕверовите подаваат града и ги хранат рожбите свои, а ќерката на мојот народ стана жестока како ној во пустина;

4 јазикот на доенчето се прилепува до непцето поради жед; децата бараат леб, но никој не им подава.

5 Оние, што јадеа слатки, гинат по улиците; одгледаните во пурпур, се вал­каат во смет.

6 Казната за бесчестието на ќерката на мојот народ ја надминува казната на Содом; тој беше срамнет за миг, и раце човечки не се допреа до него.

7 Кнезовите ѝ беа почисти од снег, побели од млеко; тие беа телесно поубави од корал, изгледот им беше како сафир;

8 а сега лицето им е потемно од сѐ што е црно; не ги познаваат ни улиците; кожата им се прилепила за коските, па станала сува како дрво.

9 Убиените со меч минаа подобро од оние, што глад ги убива, зашто тие бавно умираат поради недостиг од полски плодови.

10 Дури и жалостивите жени ги вареа со рацете децата свои, за да им бидат храна, кога гинеше ќерката на мојот народ.

11 Господ го излеваше Својот гнев, ја излеа јароста од гневот Свој, и на Сион запали оган, кој ги проголта основите негови.

12 Царевите земни и сите жители по вселената не веруваа дека противникот и непријателот влегол во портите ерусалимски.

13 Сето тоа е поради гревовите на лажните пророци, поради беззаконијата на свештениците негови, кои меѓу него пролеваа крв на праведници;

14 скитаа по улиците како слепи, се осквернуваа со крв, така што не беше можно човек да се допре до одеждите нивни.

15 „Отстранете се, нечисти!“ им викаа: „Отстранете се, отстранете се, не допирајте се!“ и тие се отстрануваа посрамени; талкаа од народ до народ, но никој не ги прифаќаше.

16 Лицето на Господ ги расеа; Тој нема веќе милостиво да ги погледне, би­дејќи не го почитуваа лицето на свеш­тениците, кон старците милост немаат.

17 Очите ни се веќе истрошени, очекувајќи залудо помош; од нашата стра­жарска кула чекавме народ, кој не мо­жеше да нѐ спаси.

18 А тие демнеа на стапките наши, за да не можеме да одиме по улиците наши; нашиот крај наближува, дено­вите наши се исполнија; крајот ни дојде.

19 Оние, што нѐ гонеа, беа побрзи од орлите небески; по горите нѐ гонеа, ни поставуваа заседи по пустините.

20 Духот на нашиот живот, пома­заникот Господов, уловен е во нивните јами; оној, за кого велевме: „Под сенката Негова ќе живееме меѓу народите.“

21 Радувај се и весели се, ќерко Едо­мова, жителко на земјата Уц! И до тебе ќе дојде чашата: ќе се опиеш и ќе се разголиш.

22 Ќерко Сионова, казната за твоето беззаконие се сврши; Тој нема повеќе да те гони; но беззаконието твое, ќерко Едомова, Тој ќе го казни и ќе ти ги разоткрие гревовите твои.

5

1

Спомни си, Господи, што нѐ снајде; милостиво погледај и види го сра­мот наш!

2 Наследството наше мина на туѓин­ци, куќите наши — на луѓе од други пле­миња;

3 останавме сираци, без татко; мајките наши се како вдовици.

4 Водата своја ја плаќаме за сребро, дрвата наши ги купуваме со пари.

5 На вратот имаме јарем, и нѐ гонат; исцрпени сме и не ни даваат да здив­неме.

6 Протегаме рака кон Египќаните и кон Асирците, за да се нахраниме со леб.

7 Татковците наши грешеа: нив ги нема веќе, а ние трпиме казна за нивното беззаконие.

8 Робовите ни се господари, а нема кој да нѐ избави од рацете нивни.

9 Храната си ја набавуваме со страв — пред мечот во пустината.

10 Од лут глад, кожата ни поцрнела како печка.

11 Жените ни ги бесчестат на Сион, девојките — во градовите јудејски.

12 Кнезовите ги изобесија со свои ра­це, лицата на старците не ги почитуваа.

13 Момците носеа воденички камења, а децата паѓаа под товари дрва.

14 Старците веќе не седат пред портите; момците не пеат.

15 Се сврши радоста на срцето наше; нашите ора се претворија во тага.

16 Падна венецот од нашата глава; тешко нам, што згрешивме!

17 Поради тоа и боледува срцето на­ше; поради тоа и потемнеа очите наши.

18 Бидејќи запусте гората Сион, лисици одат по неа.

19 Ти, Господи, остануваш вечно; престолот Твој е од род во род.

20 Зошто наполно нѐ забораваш, нѐ оставаш долго време?

21 Врати нѐ кон Себе, Господи, и ние ќе се вратиме; обнови ги деновите наши како во старо време.

22 Зар наполно си нѐ отфрлил, зар без мерка си се разгневил на нас?