1

1

Имаше еден човек во земјата Уц, по име Јов; тој човек беше непо­рочен, праведен, богобојазлив и го одбегнуваше злото.

2 И му се родија седум синови и три ќерки.

3 Имотот му беше: седум илјади си­тен добиток, три илјади камили, петстотини чифта волови, петстотини магарици и голем број слуги; и тој човек беше најпрочуен меѓу сите луѓе на Исток.

4 Синовите негови се собираа и приредуваа гозби секој во домот свој, на својот ден, а ги покануваа и трите свои сестри да јадат и да пијат со нив.

5 Кога завршуваа дните на гозбите, Јов ги повикуваше, та ги осветуваше. Станувајќи изутрина рано, принесуваше сепаленици за сите нив, зашто Јов си велеше: можеби синовите мои згре­шиле и Го навредиле Бога во срцето свое. Така постапуваше Јов во сите такви денови.

6 Еден ден дојдоа синовите Божји да застанат пред Господ; со нив дојде и ѓаволот.

7 И му рече Господ на ѓаволот: „Од каде дојде?“ А ѓаволот Му одговори на Господ и Му рече: „Одев по земјата и ја обиколив.“

8 И Господ му рече на ѓаволот: „Обрна ли внимание на мојот слуга Јов? Зашто на земјата нема друг како него: човек непорочен, праведен, богобојаз­лив и кој го одбегнува злото.“

9 Му одговори ѓаволот на Господ и Му рече: „Зар попусто Јов е богобојаз­лив?

10 Не го огради ли Ти него и куќата негова наоколу и сѐ што има тој? Ти ги благослови делата на рацете негови, а стадата негови се шират по земјата;

11 но пружи ја раката Своја и допри се до сѐ што е негово, ќе Те благослови ли тогаш?“

12 И му рече Господ на ѓаволот: „Еве, сѐ што е негово, е во твоја рака; само врз него не посегај!“ — И се оддалечи ѓаволот од Господ.

13 Еден ден синовите и ќерките на Јов јадеа и пиеја вино во куќата на првородениот свој брат.

14 И ете, дојде известувач кај Јов и му рече: „Воловите ораа и магариците пасеа покрај нив,

15 кога Савејци ги нападнаа и ги оте­раа, а момоците со остар меч ги погубија; избегав само јас за да ти јавам.“

16 Додека уште говореше, дојде друг и рече: „Оган Божји од небото падна, ги изгоре овците и момоците и ги голтна; и побегнав само јас, за да ти јавам.“

17 Додека тој говореше, дојде трет, па рече: „Халдејци, наредени во три чети, нападнаа на камилите и ги отераа, а мо­моците со остар меч ги погубија; само јас избегав, за да ти јавам.“

18 И додека тој уште говореше, се појави друг и рече: „Синовите и ќерки­те твои јадеа и пиеја вино во куќата на првородениот свој брат;

19 ете, дувна силен ветар откај пустината и ги зафати четирите агли на ку­ќата; куќата се урна врз децата и тие умреа; се спасив само јас, за да ти јавам.“

20 Тогаш Јов стана, ја раскина својата горна облека, ја острижа главата своја и падна на земја, па се поклони

21 и рече: „Гол излегов од утробата на мајка ми, гол и ќе се вратам. Господ даде, Господ зеде. Нека е благословено името Господово!“

22 Во сето тоа Јов не згреши и ништо неразумно не изрече за Бога.

2

1

Еден ден дојдоа синовите Божји да застанат пред Господ; со нив дојде и ѓаволот да застане пред Господ.

2 И му рече Господ на ѓаволот: „Од каде дојде?“ Му одговори ѓаволот на Господ и Му рече: „Одев по земјата и ја обиколив.“

3 Тогаш му рече Господ на ѓаволот: „Обрна ли внимание на Мојот слуга Јов? Зашто на земјата нема друг како него: човек непорочен, праведен, бого­бојазлив и кој го одбегнува злото, и сѐ уште цврсто се држи во својата непо­рочност; а ти Ме поттикнуваше, да го погубам без вина.“

4 Му одговори ѓаволот на Господ и Му рече: „Кожа за кожа, а за животот свој човек ќе даде сѐ што има;

5 но ајде пружи рака и допри се до коските негови и плотта негова, — ќе Те благослови ли и тогаш?“

6 И му рече Господ на ѓаволот: „Ете, тој е во твоја рака; само душата не земај му ја.“

7 Си отиде ѓаволот од лицето Госпо­дово и го порази Јов со лута рана — од стапалките на нозете негови до самото теме негово.

8 И си зеде Јов тогаш цреп за да се чеша со него, и седеше на ѓубриште­то.

9 И му рече неговата жена: „Ти сѐ уште си цврст во непорочноста своја. Проколни Го Бога и умри!“

10 Но тој ѝ рече: „Говориш како без­умна. Зар доброто да го примаме од Бога, а злото да не го поднесуваме?“ — Во сето тоа Јов не згреши со устата своја.

11

Слушнаа тројцата пријатели Јово­ви за сите тие зла што го беа снашле, па тргнаа секој од своето место: Елифаз од Теман, Вилдад од Шуах и Софар од Ноема; се состанаа, за да одат да тагуваат заедно со него и да го утешуваат.

12 И кога ги кренаа очите оддалеку, тие не го познаа; па викнаа со силен глас, та заплакаа; секој ја раскина својата горна облека и се посипаа со земја врз главите свои.

13 И седеа со него на земјата седум дена и седум ноќи: никој ни збор не му проговори, бидејќи гледаа дека стра­дањето му беше многу големо.

3

1

Потоа ја отвори Јов устата своја и го проколна денот на своето раѓање.

2 Почна Јов и рече:

3 „Нека е проклет денот, во кој се родив, и ноќта во која рекоа: — се зачна дете!

4 Тој ден нека биде темнина; да не го побара Бог одозгора и да не изгрее над него светлина!

5 Да го затемни темнина и смртна сенка, црн облак да го покрие, или страшно помрачување на сонцето!

6 Таа ноќ, — темнина да ја опфати, да не се смета меѓу дните на годината, да не влезе во бројот на месеците!

7 О, таа ноќ! Без луѓе да беше; веселба во неа да немаше!

8 Нека ја проколнат оние, кои го колнат денот, оние кои знаат да го разбудат чудовиштето водено!

9 Нека потемнат ѕвездите на мугрите нејзини; да ја чека светлината и таа да не дојде и да не ги види трепките на зората;

10 зашто не ги затвори дверите на мајчината ми утроба и не ја сокри тагата од очите мои!

11 Зошто не сум умрел кога сум се раѓал, и не сум издивнал — кога сум излегол од утробата?

12 Зошто ме прифатија на колена? Што ми требаше да цицам гради?

13 И сега ќе лежев и ќе почивав; ќе спиев и ќе ми беше спокојно

14 заедно со цареви и земни советници, кои градеа урнатини за себе,

15 или со кнезови, кои имаа злато и кои ги полнеа домовите свои со сребро;

16 или, како недоносче закопано, немаше да ме има, како новороден­чиња кои не виделе светлина.

17 Во гробот насилниците не прават насилство, а изнемоштените наоѓаат починка.

18 Таму затворениците заедно се на­сладуваат од спокојство и не ги слушаат викотниците на надзирателот.

19 Мал и голем таму се рамни; робот е слободен од господарот свој.

20 Зошто на страдалникот му е дадена светлина, и живот — на душевно огор­чените,

21 кои ја очекуваат смртта, а неа ја нема, кои ја бараат повеќе отколку закопано богатство,

22 би се радувале до восхит, би биле среќни, зашто нашле гроб?

23 Еве јас сум човек кој не знае каде оди, човекот чиј пат е сокриен и кого Бог со мрак го опкружил?

24 Воздишките мои се моја исхрана, офкањата мои течат како вода,

25 зашто страшното, од кое се ужа­сував, тоа ме снајде; од што се плашев, тоа ме сполета.

26 Нема за мене мир, нема спокојство, нема утеха; настапи зло.“

4

1

Одговори Елифаз од Теман и рече:

2 „Ако се обидеме да ти проговориме, нема ли да ти биде тешко? Но кој може да ги сопре своите зборови!

3 Ете, ти мнозина си советувал и си поткрепувал изнемоштени раце,

4 твоите зборови го исправале оној што паѓал, си поткрепувал раслабени колена.

5 А сега злото дојде до тебе, и ти изнемоште; допре до тебе, и ти падна со духот.

6 Твојата богобојазливост не треба ли да биде твоја надеж, и непороч­носта на твоите патишта — твоја поткрепа?

7 Спомни си, загинал ли некој невин, и каде праведните биле искоренувани?

8 како што сум гледал: оние што ораат нечесност и сеат зло, тоа и го жнеат;

9 од здивот Божји загинуваат и од духот на гневот Негов исчезнуваат.

10 Рикањето на лавот, гласот на тигарот и забите на лавчињата се кршат;

11 силниот лав загинува кога нема плен, лавчињата на лавицата се распрс­нуваат.

12 И, ете, до мене скришно долета збор, и увото мое долови нешто од него.

13 Среде размислувањата за ноќните виденија, кога сонот ги обзема луѓето,

14 мене ме зафати страв и трепет и ги растресе сите мои коски.

15 И дух помина над мене; косата ми се крена.

16 Тој застана, — но јас не го видов ли­цето негово, — само облак беше пред очите мои; тивко веење, и чув глас:

17 ‚Зар човекот може да биде по­праведен од Бога? И може ли тој да биде почист од својот Создател?‘

18 Ете, Тој и на слугите Свои не им ве­рува и во ангелите Свои наоѓа недостатоци:

19 дотолку повеќе кај оние, кои живеат во земјени куќи, чии основи се од прав и кои пропаѓаат и од мо­лец.

20 Меѓу утрото и вечерта тие се растураат; нема ни да забележиш како исчезнале наполно.

21 Јажето што ги крепеше е скинато. Тие умираат без да станат мудри.“

5

1

„Ајде викај! Има ли кој да ти одговори? На кого од светиите мислиш да му се обратиш?

2 Вистина, гневот го убива глупавиот, раздразнетоста го погубува безумниот.

3 Видов како глупавиот се закоренува, но веднаш проклетството на домот негов падна.

4 Децата негови се далеку од спасение, нив ќе ги бијат кај портите; зашто ќе нема кој да ги заштити.

5 Жетвата негова ќе ја изедат гладните, низ трњето ќе ја извлечат; ал­чните ќе го голтнат имотот негов.

6 Не, жалоста не излегува од земјата, нити злото изникнува од почвата;

7 човекот се раѓа, за да страда, како и искрите — за да летаат угоре.

8 Но јас би се обрнал кон Бога и делото свое пред Бога би го поставил.

9 Тој создава дела големи и неиспит­ливи, чудни и без број,

10 ѝ дава дожд на земјата и им испраќа вода на полињата;

11 понизените ги издигнува на висо­ко, и натажените ги утешува и ги спасува.

12 Тој го урива она што лукавите го градат, рацете нивни не го довршу­ваат започнатото.

13 Тој ги фаќа мудрите во стапицата на нивното лукавство, и замислата на итрите се осуетува;

14 Среде бел ден запаѓаат во темнина; напладне одат со пипање, како ноќе.

15 Тој го спасува сиромавиот од меч, а слабиот и од раката на силниот.

16 И за слабиот има надеж, и неправдата ја затвора устата своја.

17 Блажен е човекот кого Бог го опо­менува. Затоа не отфрлувај ги поуките на Седржителот,

18 зашто Тој нанесува рани и Самиот ги преврзува; Тој поразува, и со Свои раце лекува.

19 Од шест беди ќе те избави и во седмата зло нема да те стигне.

20 Во време на глад ќе те спаси од смрт, и во војна — од острината на мечот.

21 Од камшикот на јазикот ќе се со­криеш, и нема да се уплашиш од опустошувањето кога ќе дојде.

22 На опустошувањето и на гладот ќе им се потсмееш, од ѕверовите земни не­ма да се уплашиш;

23 зашто си во сојуз со камењата полски, а полските ѕверови се во мир со тебе.

24 Ќе дознаеш дека куќата ти е во безопасност, ќе си го гледаш живеа­лиштето и нема да згрешиш.

25 Ќе видиш дека семето ти е многу­бројно, а челадта твоја е како трева на земјата.

26 Ќе легнеш во гроб кога ќе стигнеш до зрелост, како што се редат житните снопја.

27 Ете, тоа сме го испитале: вистината е жива; затоа чуј го сето ова и запомни го добро.“

6

1

Одговори Јов и рече:

2 „О, да беа точно измерени маките мои, и заедно со нив да го беа ставиле на терезија страдањето мое!

3 Тие навистина би биле потешки од морскиот песок! Затоа зборовите ми се жестоки.

4 Стрелите на Седржителот се во моето тело; духот мој нивниот отров го пие; ужасите Божји се управија против мене.

5 Рика ли диво магаре при трева? Мука ли бик над крмата своја?

6 Се јаде ли блуткавото без сол и има ли вкус белката од јајцето?

7 До она до кое душата моја не сакаше да се допре, тоа ми е сега храна во болеста.

8 О, да се беше збиднала желбата моја, и Бог да го исполнеше очекувањето мое!

9 О, да сакаше Бог да ме сотре, да ме удреше со раката Своја и да ме уништеше!

10 Тоа би ми била вистинска утеха, иако горам од мојата безмилосна болест, бидејќи не се откажав од зборовите на Светиот.

11 Колку ми е силата, та да се надевам на себе самиот? И каков е крајот, та да го продолжувам животот мој?

12 Тврда како камен ли е силата моја? И од бакар ли е телото мое?

13 Има ли во мене помош за мене, има ли за мене некоја поткрепа?

14 Кој одбива милост кон ближниот свој, ако тој не престанал да се бои од Севишниот Бог?

15 Како поток ме напуштија браќата мои, како бујни потоци коритото свое.

16 Како снег и мраз што се топат од топлина и не се познава што имало.

17 Во сушно време тие намалуваат, а во време на жеги исчезнуваат од местата свои.

18 Ја менуваат насоката на патиш­тата свои, навлегуваат во пустина и се губат;

19 погледнуваат кон нив карваните темајски, им се надеваат патниците од Сева,

20 но остануваат измамени во својата надеж: одат таму и црвенеат од срам.

21 Такви сте и вие сега кон мене: видовте стравотија и се исплашивте.

22 Ви реков ли: дајте ми, или подајте ми нешто од вашиот вишок;

23 избавете ме од раката душманска, откупете ме од раката на мачите­лите?

24 Научете ме, и јас ќе замолчам; покажете ми во што сум згрешил.

25 Колку се силни искрените збо­рови! Но што кажуваат вашите прекори?

26 Мислите ли зборовите мои да ги изобличите? Во ветар ги фрлате зборо­вите ваши!

27 Го напаѓате сиракот и му копате јама на пријателот свој.

28 Но, ве молам, погледнете ме: зборувам ли лага пред вашето лице?

29 Погледајте: има ли неправда? По­гледајте — правдата е на моја стра­на.

30 Има ли во јазикот мој неправда? Зар грлото мое не може да го разликува лошото?“

7

1

„Нели е ограничен земниот жи­вот за човекот? Дните негови нели се како дни на наемник?

2 Како што робот копнее за сенка, и како што наемникот го чека крајот на работата своја,

3 така и јас добив наследство месеци на небиднина; тажните ноќи ми се изброени.

4 Легнувајќи, си мислам: кога ли ќе станам? А ноќта е бескрајна и несоница ме измачува од вечерта до утрото.

5 Телото ми е покриено со црви и праш­ливи наслаги; кожата ми се распукнува и гнои;

6 деновите мои летаат побрзо од совалка и исчезнуваат без надеж.

7 Спомни Си дека животот мој е ветар, дека окото мое нема веќе добро да види.

8 Нема да ме види окото на оној што ме видел; Твоите очи се на мене, а мене ме нема,

9 како кога облак се проретчува и исчезнува, така слезениот во гроб нема да излезе;

10 нема повеќе да се врати во куќата своја; ни местото негово нема веќе да го познае.

11 Затоа нема да ја воздржувам устата своја; ќе говорам иако сум тажен во ду­хот свој, ќе се поплакувам во горчината на душата своја.

12 Зар сум море или морско чудо­виште, та си поставил стража над мене?

13 Кога ќе си помислам: ‚Моето легло ќе ме утеши; мојата постела ќе ја однесе тагата моја.‘

14 Ти ме плашиш со соништа и со привиденија ме ужаснуваш!

15 Затоа душата моја сака повеќе да се прекине дишењето, подобро смрт; смртта ми е помила од моите маки.

16 Ми омрзна животот! Нема вечно да живеам. Оддалечи се од мене, дните мои се само суета.

17 Што е човекот, та толку си го издигнал? И такво внимание му обрнуваш?

18 Зошто го посетуваш секое утро? Зошто го искушуваш секој миг?

19 Кога ќе ме оставиш? Кога ќе си одиш од мене? Кога ќе ми дозволиш плунката своја да ја голтнам?

20 Ако сум згрешил, што сум на­правил, о чувару над луѓето? Зошто ме избра за Своја мета, па да сум Ти на товар?

21 Зар престапот мој не можеш да го однесеш? Зар не можеш да ми го простиш беззаконието мое? Зашто, ете, уште малку и во прав ќе легнам; утре ќе ме побараш, а нема да ме има.“

8

1

Тогаш одговори Вилдад од Шуах и рече:

2 „До кога ќе говориш така? И збо­ровите од устата твоја се бурен ветар!

3 Зар Бог суди криво? Може ли Седржителот да ја изопачи правдата?

4 Ако твоите синови пред Него згре­шиле, затоа и ги предал на нивното беззаконие.

5 Но ако Го побараш Бога и Му се помолиш на Седржителот,

6 и ако си чист и праведен, тогаш Тој ќе бдее над тебе и ќе те врати во твојата праведност.

7 И ако порано си имал малку, после ќе имаш повеќе.

8 Запрашај ги поранешните поколе­нија и вникни во мудроста на нивните предци;

9 ние сме вчерашни и ништо не знае­ме, нашите дни се како сенка на земјата.

10 Зар тие нема да те научат, зар тие нема од срцето свое да кажуваат збо­рови:

11 никнува ли трска без влага? Расте ли шамак без вода?

12 Додека е сѐ уште зелен и нео­косен, тој се суши пред секоја трева.

13 Такви се патиштата на сите, кои Го забораваат Бога; така пропаѓа надежта на безбожникот;

14 надежта му е тенка нишка, вербата негова — мрежа пајакова.

15 Ако се потпре на куќата своја, нема да издржи; ќе се фати ли за неа, нема да додржи.

16 Се зеленее тој, на сонцето вирее, неговите фиданки градината ја пре­к­риваат,

17 во грамада од камења се вплетуваат корењата негови, живот црпи од живиот камен.

18 Но кога ќе го искорнат од местото негово, тоа ќе се откаже од него: не сум те видело!

19 Ете ја радоста на неговиот пат! А од земјата никнуваат растенија други.

20 Не, Бог не ги отфрла непо­рочните и не ја поддржува раката на беззакониците.

21 Со смеа ќе ја наполни устата твоја, и усните твои — со радосни извици.

22 Оние што те мразат, со срам ќе се покријат, живеалиштето на нечес­ните ќе исчезне.“

9

1

На тоа одговори Јов и рече:

2 „Навистина знам дека е тоа така; но како ќе се оправда човек пред Бога?

3 Ако сака да влезе во спор со Него, нема да Му одговори ни на едно од илјада.

4 Тој е мудар по срце и моќен по сила; кој станувал против Него и останувал во спокојство?

5 Тој ги преместува планините, а тие тоа не го знаат: ги превртува во гневот Свој;

6 ја поместува Земјата од местото нејзино, и столбовите ѝ треперат;

7 ќе му каже на сонцето, — и тоа не изгрева, и ѕвездите небески, под клуч ги става.

8 Тој Сам ги распнува небесата и оди по морските бранови;

9 Тој ги создал Големата Мечка, Орион и Плејадите и ѕвездите на јужното небо;

10 врши големи дела, неиспитливи и чудесни, и безбројни се Неговите чуда.

11 Ете, Тој оди пред мене, и јас не можам да Го видам; Тој минува, а јас не Го забележувам.

12 Ако земе нешто, кој ќе Му забрани? Кој смее да Му рече: што правиш?

13 Бог нема да го сопре гневот Свој; пред Него ќе паднат поклониците на гордоста.

14 Како тогаш јас да Му одговорам, какви зборови против Него да изустам!?

15 Дури и да сум прав, нема да приговарам, туку Судијата мој за милост ќе Го молам.

16 И кога на гласот мој би се одзвал, немаше да поверувам дека ги чул зборовите мои Оној,

17 Кој во виор ме поразува и без вина ги умножува раните мои;

18 не ми дава да здивнам, а со горчила ме исполнува.

19 Ако станува збор за сила, Тој е најсилниот; кој ќе се спротивстави на Неговиот суд?

20 Ако почнам да се оправдувам, самата уста ќе ме обвини; ако сум невин, Тој ќе ме прогласи за виновен.

21 А дали сум невин, и јас самиот веќе не знам, животот свој го презирам.

22 Сеедно е; затоа реков дека Тој го погубува и невиниот, и виновниот;

23 кога несреќата доаѓа одненадеж и убива невини, со невиноста на чесните Тој се подбива.

24 Земјата е препуштена во рацете на нечестивите. Тој им ги покрива очите на нејзините судии. Ако Тој не е, тогаш кој е?

25 Деновите мои се побрзи од гласник, далеку бегаат, за нив добро нема;

26 поминуваат како чамци од трска, како орел што се спушта врз плен.

27 Ако речам: ‚Ќе ги заборавам тагите свои, ќе го отстранам својот мрачен изглед и ќе закрепнам,‘

28 од сите мои маки ужас ме опфаќа, зашто знам дека нема да ме оправдаш.

29 Ако сум, пак, виновен, зошто тогаш залудо се измачувам?

30 Да се измиев со снежна вода и сосема да ги исчистев рацете свои,

31 и тогаш Ти в тиња ќе ме турнеше, па ќе се згнасат од мене и алиштата мои.

32 Зашто Тој не е човек, како што сум јас, та да можам да Му одговорам и да отидам со Него на суд!

33 Меѓу нас нема посредник што би ја ставил раката своја врз двајцата.

34 Нека го тргне Тој од мене жезолот Свој, и стравот Негов да не ме за­страшува,

35 тогаш би зборувал без да се плашам од Него, но тоа не е така, зашто јас сум самиот со себе.“

10

1

„Ѝ дотегна на душата моја животот мој; ќе се предадам на тагата своја; ќе говорам со горчината на душата своја.

2 Ќе му речам на Господ: ‚Не обвинувај ме; кажи ми зошто се бориш со мене?

3 Мило ли Ти е да ме измачуваш, да го презираш делото на рацете Свои, а намерите на нечесните да ги помагаш?

4 Зар имаш телесни очи? Гледаш ли како што гледа човек?

5 Зар Твоите дни се како дните на смртните, или Твоите години се како дните на човек?

6 Зошто ја испитуваш вината моја и гревовите мои сакаш да ги откриеш,

7 иако знаеш дека сум невин и дека нема кој да ме спаси од раката Твоја?

8 Твоите раце ме создале и ме оформиле, и Ти сега од сите страни ме уништуваш?

9 Сети се дека како глина си ме замешал, та пак ли во прав ќе ме пре­твориш?

10 Нели Ти ме излеа како млеко, и ме згусти како сирење?

11 Со кожа и плот ме облече, со коски и жили ме стегна,

12 живот и милост ми дарува, и Тво­јата грижа го чуваше духот мој?

13 Но и тоа во срцето Свое го криеше, знам дека тоа е во Тебе,

14 дека, ако згрешам, Ти ќе забе­лежиш и нема да го оставиш гревот мој без казна.

15 Ако сум виновен, тешко мене! Ако сум прав, не ќе смеам да кренам глава. Презаситен сум од срам, удавен во маката моја.

16 Ако се исправам, како лав ме гониш, силата Своја на мене ја пока­жуваш.

17 Обвинувања нови подигаш против мене; го засилуваш гневот Свој против мене; со нови сили се креваш против мене.

18 И зошто ме изведе од утробата? Да бев умрел кога ничие око уште не ме беше видело;

19 о, да бев пренесен од утробата во гроб, како да ме немало!

20 Нели се малку деновите мои? Остави ме уште малку да се радувам,

21 пред да појдам на пат без враќање — во земјата на темнината и смртната сенка,

22 во земјата, каде што темнината царува над безредието, каде што зората е слична на најцрната ноќ.‘“

11

1

Потоа проговори Софар од Ноема и рече:

2 „Зар на многу зборови не може да се даде одговор, и зар многузборливиот човек е прав?

3 Твоето празнословие ќе ги натера ли луѓето да молчат, за да се пот­смевнуваш ти, та да нема кој да те за­срами?

4 Ти рече: расудувањето ми е правилно, и јас сум чист во Твоите очи.

5 О, да проговореше Бог, да ја отвореше устата Своја кон тебе

6 и да ти ги откриеше тајните на муд­роста дека тебе ти се паѓа двојно повеќе да понесеш! И така, знај дека Бог за тебе предаде на заборав некои од твоите беззаконија.

7 Можеш ли во длабочините Божји да проникнеш? Можеш ли да го до­стигнеш совршенството на Седржи­телот?

8 Тој е повисок од небесата, — што можеш да направиш? Подлабок е од пеколот, — што можеш да дознаеш?

9 Подолга од земјата е мерката Негова и поширока од морето.

10 Ако се нафрли и затвори некого во окови и го изведе на суд, кој ќе Му забрани?

11 Зашто Тој ги знае оние кои лажат и го гледа беззаконието; ќе го остави ли без да го разгледа?

12 Но и суетниот човек се опаметува; дивото магаре на узда се покорува.

13 Ако го насочиш срцето свое и ги подадеш рацете кон Него,

14 ако порокот од раката своја го отфрлиш и не дозволиш беззаконие да престојува во твоите шатори,

15 тогаш ќе го кренеш неизвалканото лице свое, ќе бидеш цврст и нема да се плашиш.

16 Тогаш ќе ја заборавиш тагата: како за истечена вода ќе се сеќаваш на неа.

17 Животот твој ќе стане како светол ден; како јасна зора темнината ќе светне.

18 Во надежта своја ќе бидеш спо­коен, ограден, ќе почиваш во мир.

19 Ќе легнеш и не ќе има кој да те заплашува; мнозина ќе ти се умилкуваат.

20 А очите на беззакониците ќе згаснат, прибежиштето нивно ќе про­падне, а надежта нивна ќе исчезне.“

12

1

Пак одговори Јов и рече:

2 „Само вие ли сте луѓе, и со вас ли ќе исчезне мудроста!?

3 И јас знам да мислам како вас; и во ништо не сум подолен од вас; и кој не го знае истото тоа?

4 За потсмев станав јас на пријателот свој, јас што Го повикував Бога, и Кој ми одговараше, — за потсмев е — праведниот и непорочни­от човек.

5 Презир заслужува несреќниот — такви се мислите на среќните, еве што се спрема за оние, чии нозе се сопнуваат.

6 Спокојни се шаторите на крадците и безопасни на оние што Го гневат Бога, ним Бог им дава сѐ.

7 Но, прашај го добитокот, и ќе те научи; запрашај ја небеската птица, и ќе ти објасни.

8 Разговарај со Земјата и таа ќе те поучи, прашај ги рибите морски и тие ќе ти кажат.

9 Кое од сите созданија не знае дека раката на Господ го создаде тоа?

10 Во Неговата рака е душата на сѐ што е живо и духот на секоја човечка плот.

11 Нели увото ги разбира зборовите, и нели јазикот го распознава вкусот на храната?

12 Кај старците има мудрост, а кај долговечните — разум.

13 Но во Него има мудрост и сила, Негови се решението и разумот.

14 Она што Тој ќе разурне, нема да се изгради: кого Тој ќе затвори, нема да се ослободи.

15 Да ги запре водите, и сѐ ќе се исуши; да ги пушти, и земјата ќе ја разрушат.

16 Во Него е силата и сета мудрост, пред Него е оној што е заблуден, и оној што воведува во заблуда.

17 Тој ги приведува советниците во необмисленост и ги прави судиите безумни.

18 Тој ги лишува царевите од власт и го врзува со јаже крстот нивни;

19 на кнезовите им го одзема достоинството и силните ги кутнува;

20 им го одзема јазикот на говорниците и ги лишува од разум старците;

21 ги покрива со срам славните и ја ослабнува силата на моќните:

22 ја открива темнината во длабините и ја вади на видело смртната сенка;

23 ги издигнува народите и ги истребува; ги распрснува и ги собира;

24 им го одзема умот на кнезовите земни и ги остава да лутаат во беспатна пустина:

25 со пипање одат тие по темнина, без светило скитаат како пијани.“

13

1

„Ете, сето тоа окото мое го виде, увото мое го чу и го разбра.

2 Колку што знаете вие, знам и јас; не сум подолу од вас.

3 Но јас кон Седржителот би сакал да говорам, би сакал со Бога да се соочам.

4 Зашто вие сте ковачи на лаги; сите вие сте бесполезни лечители.

5 Кога би знаеле да молчите, би било тоа ваша најголема мудрост.

6 Ислушајте го мојот приговор и проникнете во жалбите на усните мои.

7 Требаше ли да говорите заради Бога неправда и заради Него да говорите лага?

8 Требаше ли да бидете пристрасни кон Него и за Бога така да се препирате?

9 Добро ли ќе биде, Тој да ве испитува? Ќе Го измамите ли како што се измамува човек?

10 Тој строго ќе ве казни, иако скриш­но лицемерите.

11 Зар големината Негова не ве плаши, и страв од Него не ве обзема?

12 Вашите забелешки прилегаат на пепел; вашата одбрана е глинена ограда.

13 Молкнете пред мене, а јас ќе говорам што и да ме снајде.

14 Зар јас самиот да си го раскинувам со забите телото свое? И душата своја да си ја ставам в рака?

15 Тој нека ме убие, немам што повеќе да загубам; само сакам однесувањето мое пред лицето Негово да го оправдам.

16 И тоа ми е веќе за спасение, бидејќи безбожник нема да се јави пред лицето Негово.

17 Ислушајте ги внимателно зборо­вите мои и објасненијата мои со ушите ваши.

18 Ете, започнав судска постапка; знам дека ќе бидам прав.

19 Кој има сила да ме надвие? Потоа ќе молкнам и ќе го испуштам духот.

20 Само две работи направи за мене, и тогаш јас нема да се кријам од Твоето лице;

21 тргни ја од мене раката Своја, и Твојот ужас да не ме потресува.

22 Тогаш прашувај ме, и јас ќе одговарам; или јас да прашувам, а Ти да одговараш.

23 Колку се пороците и гревовите мои? Покажи ми го беззаконието мое и гревот мој.

24 Зошто го криеш сега лицето Свое од мене и ме сметаш за Твој непријател?

25 Зошто со страв го мачиш од ветрот скинатиот лист, зошто ја гониш сувата сламка?

26 Зошто пишуваш против мене горчливи пресуди и ми ги сметаш гревовите на младоста моја,

27 ги тураш во клада нозете мои и ги демнеш сите мои патишта, — ги испитуваш трагите на нозете мои?

28 А животот мој како изгниено дрво се распаѓа, како облека од молци изедена.“

14

1

„Роден од жена, човекот е кратковечен и презаситен од неволји:

2 како цвеќе никнува и бргу овенува; како сенка бега и не се запира.

3 И врз него ли ги отвораш Ти очите Свои, и пред Себе на суд го водиш?

4 Кој ќе се роди чист од нечист? Ниеден!

5 Па кога дните му се определени, кога бројот на месеците од Тебе зависи, ако си му определил меѓа, преку која не може да мине,

6 тогаш оддалечи се од него: нека си здивне додека како наемник не го заврши денот свој.

7 За дрвото сепак има надеж, бидеј­ќи тоа, макар и да биде пресечено, пак ќе оживее, фиданки од него не­престајно избиваат,

8 макар и да е остарен коренот не­гов во земјата, и пенушката да му замрела во прав,

9 но штом ќе осети вода, тоа дава младици и пушта фиданки, како да е одново посадено.

10 А човекот умира и истлејува; си оди, и каде е тој?

11 Истечуваат водите од езерото, и реката секнува и пресушува:

12 така и човекот ќе легне и нема да стане; до свршетокот на небото нема да стане и нема да се разбуди од својот сон.

13 О, да беше ме сокрил и криел во пеколот, додека да мине гневот Твој, да беше ми одредил рок и после да си спомнеше за мене!

14 Кога ќе умре човек, ќе живее ли пак? Во сите денови на одреденото време би чекал додека ми дојде смената.

15 Ти би викнал, и јас би Ти дал одго­вор, и Ти би покажал благоволение кон созданието на Твоите раце;

16 а сега ги броиш стапките мои и го демнеш секој мој грев;

17 во свиток го запечати беззаконието мое, и секоја вина моја ја запиша.

18 Но планината паѓајќи се урива, и карпата се поместува од местото свое;

19 водата ги излижува камењата; сли­вот го одвлекува земниот прав: така ја уништуваш Ти и надежта на човекот.

20 Го притискаш докрај, и тој заминува; го менуваш лицето негово и го испраќаш.

21 На почит ли се децата негови — тој не знае; унижени ли се — тој не забе­лежува;

22 но плотта на него боледува, и душа­та во него страда.“

15

1

Проговори Елифаз од Теман и рече:

2 „Ќе одговара ли мудриот со празни знаења и ќе го полни ли стомакот свој со врел ветар?

3 Ќе се оправдува ли со бесполезна реч, и со зборови што немаат никаква сила?

4 Ти пак го заборави стравот од Бога; пред Неговото лице ти трепет немаш.

5 Твоите зборови вината Твоја ја пока­жуваат, се служиш со јазикот на лука­вите.

6 Тебе те обвинува устата твоја, а не јас; јазикот твој говори против тебе.

7 Зар ти си првиот роден од човек и пред ридовите ли си создаден?

8 Зарем си ги слушал тајните Божји и за себе мудрост си придобил?

9 Што знаеш ти што ние не го знаеме? Што разбираш ти, а што го нема и во нас?

10 Меѓу нас има и седокос, и старец, кои според деновите го надминуваат татко ти.

11 Зар се за тебе малку Божјите утехи? И Неговите благи зборови?

12 Кон што те соблазнува срцето твое, кон што така гордо гледаш?

13 Зошто го устремуваш против Бога духот свој и со устата своја изнесуваш такви зборови?

14 Што е човекот, та да биде чист и родениот од жена да биде праведен?

15 Ете, Тој и на светите Свои не се доверува, и небесата се нечисти во Неговите очи:

16 толку повеќе е нечист и грешен човекот, кој го пие беззаконието како вода.

17 Јас ќе ти говорам, слушај ме; ќе ти раскажам она што сум го видел,

18 што го слушале мудрите и не го сокриле слушнатото од татковците свои,

19 на кои им била дадена оваа земја, и меѓу кои туѓинец никогаш не стапнал.

20 Нечесниот се мачи себеси преку сите свои денови, годините му се одброени на потисникот;

21 звук од ужас секогаш е во ушите негови; додека мирува, непријателот налетува на него.

22 Не се надева да се спаси од темнината; пред себеси гледа меч.

23 За парче леб скита постојано; знае дека е сосема близу денот на неговата смрт.

24 Нужда и теснотија го застра­шуваат; навалуваат на него; како цар, готов за бој,

25 затоа што кревал рака против Бога и Му се противел на Седржи­телот,

26 се спуштал против Него со гордост, зад дебелите свои штитови;

27 затоа што го покрил лицето со маста своја и ги здебелил бедрата свои.

28 И тој се населува во разурнати градови, во куќи, каде што не се живее и кои набрзо ќе станат урнатини.

29 Тој нема да се збогати, и имотот негов нема да напредува; ниту поседот негов ќе се рашири по земјата.

30 Нема да избега од темнината; пламен ќе ги исуши ветките негови, во здивот на пламена уста ќе изчезне.

31 Заблудениот нека не ѝ се доверува на суетата, затоа што суета ќе биде и платата негова.

32 Тој предвреме ќе умре, и ветките негови никогаш нема да се раззеленат.

33 Ќе го фрли тој како лоза неузреа­ното грозје свое, како маслинка ќе го истресе цветот свој.

34 Така ќе опустее домот на нечес­тивиот, и оган ќе ги голтне шаторите на поткупништвото.

35 Тој зачна зло и роди лага, во утробата своја подготвува измама.“

16

1

Одговори Јов и рече:

2 „Сум се наслушал на такви рабо­ти; никакви утешители сте сите вие!

3 Ќе имаат ли крај празните збо­рови? И што те поттикнало да ми говориш така?

4 И јас можев да зборувам исто како вас, ако вашата душа беше на местото на мојата душа; би се противставувал со зборови против вас и би кимнувал со главата против вас;

5 би ве поткрепувал со јазикот свој и со движењето на усните свои би ве утешувал.

6 Ако говорам, скрбта моја не се ста­ложува; ако замолчам, зар ќе ме одмине?

7 Но сега Ти ме изнемошти. Ти ми ја растури мојата челад.

8 Ти ме покри со брчки, за сведош­тво против мене; мојата истоштеност се крева против мене, в лице ме прекорува.

9 Гневот Твој ме измачува и непријателствува против мене, ми чкрта со забите; непријателот ги впива очите во мене.

10 Ја отвориле устата против мене; навредувајќи ме, ме удираат по образите; сите направиле заговор против мене.

11 Бог ме предаде на беззаконикот и ме предаде во рацете на нечестивите.

12 Си бев спокоен, но Тој ме по­тресе; ме фати за вратот, ме затресе и ме постави за цел на Себеси.

13 Ме опколија стрелците Негови; Тој ги раскинува моите внатрешнини, без да ме штеди, ја пролева на земјата жолчката моја,

14 пробива во мене рана до рана, трча против мене како бесен борец.

15 Вреќиште сошив на кожата моја и во прав ја турив главата своја.

16 Лицето мое поцрвене од плачење, и на клепките имам смртна сенка,

17 иако во рацете мои нема крадено, и молитвата моја секогаш била чиста.

18 Земјо, не криј ја крвта моја; нека мојот повик насекаде се слушне.

19 И сега, ете, на небото Сведок имам; Застапникот ми е во висините!

20 Се потсмеваат со мене пријателите мои, а очите ми солзат пред Бога.

21 О, да можеше човек да се натпреварува со Бога, како синот човечки со својот ближен!

22 Зашто крајот на годините мои доаѓа; на пат без враќање треба да појдам.“

17

1

„Дишењето ми ослабна; дните мои гаснат; гробишта има пред мене.

2 Да не беше нивниот потсмев, тогаш и покрај нивните приговори окото мое ќе беше спокојно.

3 Заштити ме, застапи се Сам за мене пред Себе! Инаку, кој ќе се заложи за мене?

4 Зашто Ти го затвори срцето нивно за да не можат да разбираат, и затоа не­ма да им дозволиш да ликуваат.

5 Кој им го дели на пријателите свои лебот свој, неговите деца чекаат попусто.

6 Предмет за исмејување Тој ме направи и секој може в лице да ми плукне.

7 Окото мое од тага ми потемне, а рацете и нозете од слабост ми треперат.

8 Ќе занемеат храбрите пред страда­њето мое и невиниот ќе се дигне против безбожникот.

9 Но праведникот ќе се држи цврсто за својот пат, и оној со чисти раце ќе ја удвои силата своја.

10 Вратете се сите вие и одете си; нема да најдам мудар меѓу вас.

11 Деновите мои изминаа; замислите мои — тежина на срцето мое — пропаднаа.

12 А тие сакаат ноќта во ден да ја претворат и светлината брзо да дојде, кога мракот паѓа.

13 А мојата надеж е одењето в гроб и таму во темнина да ја постелам постелата своја;

14 на гробот ќе му речам: ти си ми татко, а на црвот — ти си ми мајка и сестра.

15 Каде е надежта моја? И кој може неа да ја види?

16 Ќе слезе таа во пеколот и заедно со мене во правот ќе почива.“

18

1

Проговори Вилдад од Шуах и рече:

2 „Кога најпосле ќе им ставиш крај на таквите зборови? Размисли се, па потоа да зборуваме.

3 Зошто нѐ сметаш за неразумни животни? Зар сме животни во твоите очи?

4 О ти, кој во гневот свој ја раскинуваш душата своја! Зарем заради тебе да запусти земјата и карпата да се крене од своето место?

5 Да, светлината кај беззаконикот ќе згасне, и пламенот од огнот негов нема да остане.

6 Светлината ќе потемнее во шато­рот негов, светилото негово ќе згасне над него.

7 Стапките на силата негова ќе ослабат, сопствената мисла ќе го отфрли,

8 зашто ќе падне во мрежа со нозете свои, и по јамки ќе оди.

9 Јамката ќе ја фати ногата негова и врвцата ќе се затегне околу него.

10 Скришно се поставени за него сопки на земјата, пречки има на патот по кој оди.

11 Ужаси од секаде го демнат и тој се метка наваму — натаму.

12 Од глад се истоштува силата негова, смртта е готова, близу е до него.

13 Таа ќе ги испојаде деловите на кожата негова, ќе ги испојаде дело­вите негови првенецот на смртта.

14 Од безбедноста на шаторот негов сосила го извлекуваат и при царот на ужасите го водат.

15 Ќе се населат во шаторот негов, зашто веќе не е на него: живеа­лиштето негово ќе биде посипано со сулфур.

16 Одоздола ќе се исушат корените негови, одозгора ќе овенат ветките негови.

17 Споменот за него ќе исчезне од земјата, на плоштадот ќе го нема името негово.

18 Ќе го изгонат од светлина во тем­нина и ќе го истераат од лицето на земјата.

19 Ни син негов, ни внук нема да има во народот негов: никој нема да остане во живеалиштата негови.

20 На Запад и на Исток ќе се чуе за судбината негова, ужас и трепет меѓу луѓето ќе настане.

21 Таква е судбината на беззаконикот, тоа го чека живеалиштето на оној, кој не знае за Бога.“

19

1

На тоа одговори Јов и рече:

2 „До кога ќе ја мачите душата моја? До кога ќе ме измачувате со зборови?

3 Ете, веќе десетпати ме посрамувате, и нели ви е срам да ме изма­чувате?

4 Ако и навистина сум згрешил, грешката моја останува за мене.

5 Ако, пак, сакате да се величате над мене и да ме прекорувате со мојот срам,

6 знајте дека Бог ме собори и со мрежата Своја ме обвитка.

7 Ете, јас викам: — ‚Неправда!‘ — и никој не слуша; врескам, и правда нема.

8 Тој ми го загради патот, и не можам да минам; врз патеките мои спушти мрак.

9 Ја соблече од мене славата моја и го симна венецот од мојата глава.

10 Од сите страни ме сосипува, и јас умирам, и како дрво ја истргнува на­дежта моја.

11 Го разгори гневот Свој против мене и ме вброи меѓу непријателите Свои.

12 Војските Негови дојдоа заедно, се упатија кон мене и се сместија околу шаторот мој.

13 Браќата мои Тој ги оддалечи од мене; и оние што ме познаваат, бегаат од мене.

14 Ме напуштија блиските мои и познатите ме заборавија.

15 Дојденците во куќата моја и слу­гинките мои ме сметаат за туѓ; туѓинец станав во нивните очи.

16 Го викам слугата свој, и тој не се одѕива; со устата своја треба да го молам.

17 Здивот мој ѝ е одвратен на жената моја, и милувањата мои на родените синови мои.

18 Дури и малите деца ме презираат; кога станувам, тие се подигруваат со мене.

19 Од мене се гнасат најверните мои пријатели; и оние што ги сакав, — се свртеа против мене.

20 Веќе немам ништо освен кожата врз коските мои; во несреќата изгубив сѐ.

21 Смилувајте се, смилувајте се над мене, пријатели мои, — зашто раката Божја се допре до мене.

22 Зошто ме гоните и вие како Бог, и со плотта моја не можете да се наси­тите!?

23 О, да беа зборовите мои напиша­ни! Да беа ставени на книга!

24 Со железно длето и со олово, — да беа на вечни времиња врз камен из­длабени!

25 Но јас знам: Заштитникот мој е жив; Тој го има последниот збор на оваа земја.

26 И кога ќе се распадне кожата моја, во телото мое ќе Го видам Бога.

27 Јас сам ќе Го видам; моите очи, не очите на друг, ќе Го видат Него. Срцето ми се топи во градите мои!

28 Вие требаше да кажете: — зошто го гониме! — Како да е коренот на злото најден во мене.

29 Плашете се од мечот, зашто мечот се одмаздува за неправда; и знајте дека има правда.“

20

1

Проговори Софар од Ноема и рече:

2 „Размислувањата мои ме поттикнуваат да одговарам, брзам да ги искажам.

3 Срамен прекор чув за мене, но духот на мојот разум ќе одговори за мене.

4 Зар не знаеш ти дека е тоа од памтивека, — откога е човекот поставен на земјата,

5 дека веселбата на беззакониците е краткотрајна, и радоста на безбож­ниот е за миг?

6 И до небесата да се издигне вели­чието негово, и до облаците да се допира главата негова, —

7 тој засекогаш ќе пропадне, како и гадотиите негови; оние што го ви­деле, ќе кажат: — каде е тој?

8 Како сон ќе одлета, и нема да го најдат; како ноќно привидение ќе исчезне.

9 Кое око го видело, повеќе нема да го види, и местото негово повеќе нема да го забележи.

10 Синовите негови ќе им се умилкуваат на сиромасите, и рацете негови ќе го вратат она што го ограбил.

11 Коските негови се полни со гре­вови на младините негови, со него ќе легнат тие во земјата.

12 Ако злото е слатко во устата негова, и тој го крие под јазикот свој,

13 го чува и не го фрла, туку го држи во устата своја;

14 сепак таа храна во утробата негова, внатре во него, ќе се претвори во зми­ски отров.

15 Ќе го изблуе доброто што го голтнал: Бог ќе го исфрли од стомакот не­гов.

16 Змиски отров ќе шмука тој; јазикот на змијата ќе го умртви.

17 Нема да види потоци и реки од мед и млеко.

18 Спечаленото со труд ќе го врати, нема да го изеде; според имотот негов ќе стане и плаќањето негово; и тој нема да се зарадува.

19 Зашто притеснуваше и прогонуваше сиромаси; заграбуваше куќи што не ги градел;

20 не знаеше ситост во стомакот свој, и во жедта своја ништо не ште­деше.

21 Ништо не се откинуваше од лакомоста негова, затоа и радоста негова нема долго да потрае.

22 При полно изобилство, тесно ќе му биде; рацете на сиромасите ќе се кренат врз него.

23 Кога има со што да го наполни стомакот негов, Тој ќе ја испрати врз него јароста на Својот гнев и ќе истури како дожд врз него болести во телото негово.

24 Ќе избега ли од железното ору­жје, — бакарен лак ќе го прободе.

25 Ќе ја извлече тој стрелата од грбот свој, низ жолчката му ќе помине со својот блескав врв.

26 Сѐ што е мрачно се крие во него; го гори оган, од никого нераздуван; ќе изгори сѐ под шаторот негов.

27 Небото ќе го открие неговото зло, а и земјата ќе се крене против него.

28 Ќе исчезне богатството на куќата негова; сѐ ќе се растури во денот на гневот Божји.

29 Тоа е делот од Бога за беззакониот човек и наследство, определено за него од Седржителот!“

21

1

Одговори Јов и рече:

2 „Ислушајте го внимателно зборот мој; тоа ќе ми биде утеха од вас.

3 Потрпете ме, и јас ќе говорам; а потоа, откако ќе се искажам, потсме­вајте се.

4 Зар на човек се оплакувам јас? Па како да не биде трпението мое при крај?

5 Погледајте ме и ужаснете се, и ста­вете прст на устата своја.

6 Само кога ќе помислам, — истрпнувам, и трепет го обзема телото мое.

7 Зошто беззакониците живеат, дос­тигнуваат старост, и остануваат со моќ?

8 Децата нивни се со нив пред лицето нивно, и внуците им се пред очите нивни.

9 Куќите им се во мир и спокојство, и жезолот Божји не е врз нив.

10 Бикот нивни оплодува и не про­пушта, кравата нивна зачнува и не пометнува.

11 Ги пуштаат малите свои како стадо, и децата нивни скокаат.

12 Подвикнуваат при тимпани и гусли и се веселат со свирки;

13 ги поминуваат деновите во добро и во еден миг слегнуваат во гроб.

14 А притоа, Му велат на Бога: — ‚Отстрани се од нас, не сакаме да знаеме за Твоите патишта!

15 Што е Седржителот, та да Му служиме? И каква полза има да прибегнуваме кон Него?‘

16 Гледаш, доброто нивно не е во нивните раце. Да биде далеку од мене советот на безбожниците!

17 Често ли згаснува светилката на беззакониците и ги сполетува ли зло, и Тој во гневот Свој ги дарува ли со страдања?

18 Тие треба да бидат како сламка пред ветар и како плева, завеана од виор.

19 Ќе речеш: ‚Бог го чува злото не­гово за неговите деца. — Нека му воздаде Тој на него самиот, за да го знае тој тоа.‘

20 Нека очите негови го видат злото негово; и сам нека пие од гневот на Седржителот.

21 Зашто, што му е грижа за домот негов по него, кога бројот на месеците негови ќе се сврши?

22 Но Бога ли ќе Го учиме на мудрост, кога Тој им суди и на самите ангели?

23 Некој умира во најголемата сила своја, сосема спокоен и мирен;

24 боковите негови се полни со маст, и сржта од коските негови сѐ уште е свежа.

25 Друг, пак, умира со огорчена душа, без да вкуси добро.

26 И еден до друг в земја лежат и црви нив ќе ги јадат.

27 Ги знам вашите мисли и намери, какви зла против мене кроите.

28 Вие велите: ‚каде е домот на кнезот, каде е шаторот на безбожници­те?‘

29 Зар не сте ги распрашувале патни­ците и нели сте запознаени со нивните забележувања,

30 дека во денот на смртта безбож­никот бива поштеден; во денот на гневот се одведува настрана?

31 Кој ќе му го прекори пред лицето негово неговиот пат, и кој ќе му врати за она што го вршел тој?

32 Го спроведуваат до гробиштата и во гробот свој останува тој.

33 Лесни се за него земјените грутки; по него одат многу луѓе, а оние пред него број немаат.

34 Како тогаш сакате да ме утешите со суета? Во одговорите ваши има само лага.“

22

1

Проговори тогаш Елифаз од Теман и рече:

2 „Зар човек може да Му биде ко­рисен на Бога? Мудриот сам за себеси е полезен.

3 Се радува ли Седржителот затоа што си праведен? И ќе има ли полза за Него, затоа што ги чуваш непороч­ни патиштата свои?

4 Зар Тој, плашејќи се од тебе, ќе влезе во борба со тебе, ќе појде ли да се суди со тебе?

5 Навистина, твојата злоба е голема, и беззаконијата твои крај немаат.

6 Навистина, ти земаше залог од браќата свои за ништо и на полуголи им ги соблекуваше алиштата нивни.

7 На измачен од жед не му даваше вода да се напие, а на гладен леб му откажуваше;

8 а на силен човек му даваше земја, и повидниот се населуваше на неа.

9 Вдовиците ги испраќаше без ни­што, и сираците ги оставаше со праз­ни раце.

10 Затоа околу тебе има стапици, и неочекуваниот ужас те збунува.

11 Темнина е околу тебе, во која ни­ш­то не гледаш и голема вода те по­крива.

12 Нели Бог е повисоко од небесата? Погледај ги горе ѕвездите, колку се високо тие!

13 И ти велиш: ‚што знае Бог?‘ Може ли Тој да суди во мрак?

14 Облаците се Негова завеса, така што не гледа, туку само оди по небесниот круг.

15 Зар ти не одиш по патот на старите, по кој оделе беззакониците,

16 а кои предвреме беа истребени, кога водата се беше разлеала под основите нивни?

17 Тие му велеа на Бога: ‚отстрани се од нас! И што ќе им направи Седржителот?‘

18 Тој ги полнеше со богатство куќите нивни. — Но далеку да е од мене советот на безбожниците!

19 Ќе видат праведници и ќе се радуваат, а непорочните ќе им се потсме­ваат:

20 ‚Непријателите наши пропаднаа, а имотот нивни оган го гори.‘

21 Зближи се со Него — и ќе бидеш спокоен; преку тоа ќе ти дојде доброто.

22 Прими го од устата Негова зако­нот и стави ги зборовите Негови во срцето свое.

23 Ако се обрнеш кон Седржителот, одново ќе се средиш; ќе го отстраниш беззаконието од шаторот свој;

24 тогаш ќе го фрлиш драгоцениот метал во прав, и во поточните камења — офирското злато.

25 Седржителот ќе биде твоето злато, ќе биде за тебе како блескаво сребро.

26 И тогаш ќе се радуваш на Се­држи­телот, ќе го кренеш лицето свое кон Бога.

27 Ќе Му се помолиш, и Тој ќе те чуе, и ти ќе ги исполниш заветите свои.

28 Ќе наумиш нешто, и тоа ќе се исполни, над твоите патишта ќе свети светлина.

29 Кога некој ќе биде понизен, ќе речеш: ‚угоре!‘ и Тој ќе го спаси оној со наведнатото лице;

30 ќе го спаси и виновниот; а ќе го спаси преку чистотата на твоите раце.“

23

1

Одговори Јов и рече:

2 „Дури и сега зборот мој е горчлив, страдањата мои се потешки од воз­дишките мои.

3 О, да знаев како да Го најдам, да можев да се приближам до престолот Негов!

4 Би го изложил пред Него моето дело и би ја наполнил устата своја со оправдание;

5 ќе ги дознаев зборовите, со кои ќе ми одговори, ќе разберев што ќе ми каже.

6 Му треба ли голем напор за да се спори со мене? О, не! Туку само малку внимание ми треба.

7 Тогаш праведникот би можел да се оправда пред Него, — и јас засекогаш би се ослободил од својот Судија.

8 Но, ете, јас одам напред — а Него Го нема, назад се враќам — и не Го наоѓам;

9 врши ли Тој нешто на левата страна, јас не Го гледам, се крие ли на десната — не Го забележувам.

10 Но, Тој го знае патот мој, нека ме испита, — ќе излезам како злато чист.

11 Ногата моја здраво се држи за патеките Негови; патиштата Негови ги пазев и не се отстранував.

12 Од заповедите на устата Негова не отстапував; зборовите на устата Негова ги пазев повеќе отколку моите правила.

13 Но Тој е силен; кој ќе Го отстра­ни? Тој го прави она што го сака душата Негова.

14 Тој ќе го направи она што го наумил за мене, слично на тоа во Него има многу.

15 Затоа јас треперам пред лицето Негово; кога мислам за тоа — се пла­шам од Него.

16 Бог ме обесхрабри, Седржителот ме уплаши.

17 Зошто не сум уништен пред оваа темнина? Зошто не го сокри мракот од лицето мое?“

24

1

„Зошто не се сокриени од Седржителот времињата? И оние, кои Го знаат, не ги гледаат дните Негови?

2 Безбожниците поместуваат меѓи, ограбуваат стада и си ги пасат,

3 од сираците одземаат магаре, од вдовица вол — за залог;

4 сиромаси истуркуваат од патот, сите понизени се принудени да се кријат од нив.

5 Ете, како диви магариња во пустина, излегуваат тие по работата своја, стануваат рано за грабеж; пустината им дава леб за нив и за децата нивни;

6 жнеат по туѓи ниви, и од лозјето на безбожникот крадат;

7 голи ноќеваат без покривка, не­маат облека за да се спасат од студ;

8 наводенети од горски дождови и, немајќи прибежиште, се притискаат до карпа;

9 раздвојуваат сираче од градите на мајката и земаат залог од сиромав;

10 ги тераат да одат голи, без облека, и на празен стомак снопови да носат;

11 маслиново масло на другите тие цедат, и во каци жедни грозје тие гме­чат.

12 Во градот луѓето офкаат и душата на убиените вика, а Бог тоа не го слуша.

13 Тие ѝ се противат на светлината, не ги знаат патиштата нејзини и не одат по патеките нејзини.

14 На разденување станува убиецот, убива сиромав и несреќен, а ноќе е крадец.

15 И окото на прељубникот чека да се стемни, велејќи: ‚ничие око нема да види‘ и го покрива лицето свое.

16 Во темнината се провираат под куќите, а дење се кријат затворени; не знаат тие за светлина.

17 За нив најцрната ноќ е како јасно утро, толку се зближени тие со стра­вотиите на темнината.

18 Лесен е таквиот на водната пов­р­шина, проклет е делот негов на земјата, и не го гледа патот кон лозјата.

19 Како што сушата и горештината ја голтаат снежната вода, така пе­колот ги голта грешниците.

20 Нека го заборави утробата мај­чина; нека биде храна за црвите; нека не остане помен за него; како дрво ќе се скрши беззаконикот;

21 оној кој угнетува бездетна, и на вдовица не ѝ прави добро.

22 Но Бог сосила ги истерува насилниците; се појавува и тие немаат на­деж за животот свој.

23 Бог им дава во што да се надеваат, но Неговите очи ги гледаат нивните патишта.

24 Се креваат високо, — и, ете, веќе ги нема; паѓаат и умираат, како и сите, и како врвовите на класовите се кршат.

25 Ако тоа не е така, — кој ќе ме изобличи за лагата и кој ќе ги прет­вори во ништо зборовите мои?“

25

1

Проговори пак Вилдад од Шуах и рече:

2 „Власт и страв има во Него; Тој создава мир во Своите височини!

3 Имаат ли број Неговите војски? И врз кого не изгрева светлината Не­гова?

4 И како може човекот да биде прав пред Бога? Како да биде чист родениот од жена?

5 Ете, дури и месечината, и таа не е светла, и ѕвездите се нечисти пред очите Негови.

6 А камоли човекот, кој е црв, и синот човечки, кој е молец.“

26

1

Одговори на тоа Јов и рече:

2 „Како му помогна ти на слабиот, како ја поткрепи раката на немоќ­ниот!

3 Каков совет му даде ти на неразумниот и како ја покажа својата мудрост!

4 Кому му ги кажуваше тие зборови? Чиј дух излегуваше од тебе?

5

Подлабоко од водите, и под оние што живеат во нив, треперат мртов­ците.

6 Светот на мртвите е откриен пред Него, и нема покривка над него.

7 Го послал Тој северот над празнината, ја закачил земјата на ништо.

8 Тој ги заклучува водите во обла­ците Свои, и облакот под нив не се отвора.

9 Го поставил престолот Свој и го распнал над него Својот облак.

10 Ставил круг над водната повр­шина на границата меѓу светлината и темнината.

11 Столбовите небески се тресат и треперат од силата Негова.

12 Со силата Своја го бранува морето и со разумот Свој го поразува бес­нее­њето негово.

13 Со Својот Дух го разбистри не­бото; раката Негова ја прободе лукавата змија.

14 Ете, тоа се делови од патиштата Негови; а колку малку сме слушале за Него! И кој може да го разбере громот на Неговата моќ?“

27

1

Го продолжи Јов својот возвишен збор и рече:

2 „Жив е Бог, Кој ме лиши од суд, и Седржителот, Кој ја огорчи душата моја,

3 зашто, додека уште здивот мој е во мене и духот Божји во ноздрите мои,

4 устата моја нема да проговори неправда и јазикот мој нема да ис­каже лага!

5 Далеку е од мене мислата да ве признаам за справедливи; додека не умрам, нема да отстапам од својата непорочност.

6 Цврсто ја држев правдата своја и нема да отстапам од неа; нема да ме прекори срцето мое во сите денови мои.

7 Непријателот мој ќе биде како безбожник, и оној што станува против мене — како беззаконик.

8 Зашто, каква надеж за лицемерниот, кога Бог ќе ја земе, кога ќе ја истргне душата негова?

9 Ќе го чуе ли Бог викањето негово, кога ќе го снајде неволја?

10 Ќе се утешува ли тој со Седржи­телот и ќе Го повикува ли Бога во секое време?

11 Ќе ви кажам што има во раката Божја; нема да сокријам што има кај Седржителот.

12 Ете, сите сами видовте; па зошто толку празни зборови кажувате?

13

Ете, тоа е делот од Бога за беззаконикот и наследство што насилниците го добиваат од Седржителот.

14 Ако синовите негови се умножу­ваат, меч ги чека; потомците негови нема да се наситат со леб.

15 Оние што ќе останат по него, смртта ќе ги турне в гроб, а вдови­ците нивни нема да плачат по нив.

16 И да натрупа купишта сребро како прав и да приготви многу облека, како земјен нанос,

17 тој ќе приготви, но ќе се облекува праведникот, а непорочниот ќе го добие среброто како свој дел.

18 Си гради куќа како молец и како чувар си прави колиба;

19 легнува да спие богат, и не станува таков; отвора очи, и не е повеќе тој.

20 Ужаси како голема вода ќе го стигнат; ноќе ќе го грабне луња.

21 Ќе го крене источниот ветар и виор ќе го понесе, и брзо ќе го однесе од местото негово.

22 Бог ќе го допушти тоа врз него и нема да го пожали, колку и да се труди да избега од рацете Негови.

23 Ќе заплескаат со рацете по него и ќе му потсвирнат од местото негово!“

28

1

„И така, среброто си има свои наоѓалишта, и златото — место, каде што го пречистуваат.

2 Железото се добива од земјата; од камен се претопува бакар.

3 Човекот ги определува границите на темнината и до крајни длабочини бара камен во мракот и во смртната сенка.

4 Ископуваат рудокопен извор во места недостапни за нога, нишајќи се, висат далеку од луѓето.

5 Од земјата никнува жито, а под неа сѐ е испревртено, како оган.

6 Во камењата нејзини има место за сафир, во нив има и златни зрнца.

7 Патеката за таму граблива птица не ја знае, јастребовото око не ја видело;

8 диви животни не ја газеле, и не одел по неа лав.

9 На гранит ја става човек раката своја, од дното превртува планини;

10 во карпи прокопува канали, и окото негово забележува сѐ што е скапоцено;

11 го запира текот на реките и сокрие­ното го вади на видело.

12 Но каде се наоѓа мудроста, и каде е местото на разумот?

13 Не ја знае човекот цената нејзина, ниту се наоѓа во земјата на живите.

14 Бездната вели: не е во мене таа; и морето вели: не е кај мене.

15 Таа не се дава за злато и не се добива за измерено сребро;

16 таа не се оценува со офирско злато, ниту со скапоцен оникс, ниту со сафир;

17 не се споредува со неа злато и кристал; нема да ја размениш со садови од чисто злато.

18 А за корал и бисер нема што ни да се спомнува, зашто здобивање со муд­рост чини повеќе од скапоцен камен.

19 Со неа не се изедначува етиопскиот топаз; со чисто злато таа не се оценува.

20 Од каде, всушност, излегува му­д­роста? Каде е местото на разумот?

21 Сокриена е таа од очите на сѐ што е живо и притаена е од птиците небе­ски.

22 Пеколот и смртта велат: ‚со ушите свои го чувме зборувањето за неа‘.

23 Бог го знае патот нејзин; Тој го по­знава местото нејзино.

24 Зашто Тој гледа до крајот на земјата и гледа под целото небо.

25 Кога Тој му даваше на ветерот мерка и ја наместуваше водата по мера,

26 кога му даваше наредби на дождот и пат на громоносната молња,

27 уште тогаш Тој ја виде и ја опиша, ја забележа и уште ја испита.

28 А на човекот му рече: ‚Ете, стравот Господов е вистинска му­дрост, а одбегнувањето од зло е разумот.‘“

29

1

Го продолжи Јов својот возвишен збор и рече:

2 „О, да бев како во поранешните месеци, како во оние денови, кога Бог ме чуваше,

3 кога светилото Негово светеше над главата моја, и под Неговата светлина одев среде темнина;

4 како што бев во деновите на свои­те млади години, кога милоста Божја беше над шаторот мој,

5 кога Седржителот уште беше со мене, и децата мои околу мене,

6 кога нозете мои се бањаа во млеко, кога од карпата за мене маслиново масло течеше,

7 кога излегував пред градските порти и го поставував седиштето мое на плоштадот, —

8 младите пат ми правеа, а старците стануваа и стоеја;

9 кнезовите ги прекинуваа говорите свои и ставаа рака на устата своја;

10 гласот на првенците замолкнуваше, јазикот им се залепуваше за непцата нивни.

11 Уво што ќе ме чуеше, велеше: блазе си ти; око што ќе ме видеше, ме восфалуваше,

12 зашто јас го спасував страдалникот што викаше и беспомошниот сирак.

13 Врз мене доаѓаше благословот на оној што пропаѓаше; на вдовичиното срце му донесував радост.

14 Се облекував во правда, и судот ми беше како наметка и венец.

15 Јас бев очи на слепиот и нозе на хромиот;

16 за сиромасите бев татко и внимателно ја проучував поплаката, која не ја знаев.

17 На беззаконикот му ги кршев забите, и од забите му го истргнував украденото.

18 Па си велев: ‚Ќе свршам во гнездото свое, и дните мои ќе бидат многу — како песокот.‘

19 Коренот мој беше покрај вода, ро­сата ноќеваше на гранките мои;

20 славата моја се подмладуваше, и ла­кот мој стануваше појак во раката моја.

21 Ме слушаа и чекаа; и не мрмореа на советот мој.

22 По моите зборови веќе не расудуваа; зборот мој ги натопуваше нив.

23 Ме очекуваа како дожд; ја отвораа устата како за задоцнет дожд.

24 Се случуваше, ќе им се насмевнев, — тие не веруваа; и светлината на лицето мое не ја замрачуваа.

25 Кога одев кај нив, седев на чело; и живеев како цар меѓу војници, како утешител на оние што плачат.“

30

1

„А сега ми се потсмевнуваат помладите од мене, оние, чии тат­ковци не би се согласил да ги ставам со кучињата на стадата свои.

2 И за што ми е силата на нивните раце? Над нив помина веќе времето.

3 Истоштени од сиромаштија и глад, тие бегаа во рамнина безводна, темна и запустена;

4 собираа посолени лисја од грмушка и смрекови корења им беа храна.

5 Ги гонеа луѓето и викаа по нив како по крадци.

6 Живееја во поточни долови, земни дупки и пештери.

7 Викаа меѓу грмушките, се вовираа под трњето.

8 Луѓе отфрлени, луѓе безимени; со стап протерани од земјата.

9 Ете, ним им станав јас сега пот­смев и приказ за разговорот нивни.

10 Тие се гадат од мене, ме одбегнуваат и не се воздржуваат дури и да плу­каат на мене.

11 Затоа што Бог ми го олабави ла­кот и ме кутна на земја, тие немаат никаква воздржаност во мое присуство.

12 Оддесно се крева тој изрод, ме пова­лија и кон мене ги насочија па­тиштата свои погубни.

13 А мојот пат го разрушија: сѐ напра­вија за мојата погибел, без ни­чија помош.

14 Доаѓаат кај мене како низ широк пролом; шумно се нафрлуваат врз мене.

15 Ужаси ме сполетаа; како ветар се расеа моето величие, и доброто мое од­мина како облак.

16 Сега душата ми се топи во мене; мачни денови ме налегнаа.

17 Ноќе ме вртат коските мои, жилите ми немаат мир.

18 Со голема мака се соблекува од мене облеката моја; јаката на мојот хитон ме задавува.

19 Тој ме фрли во калта; станав како прав и пепел.

20 Викам кон Тебе, и Ти не ме слу­шаш, — стојам, а Ти само ме гледаш.

21 Ти стана жесток спрема мене, со силна рака ме поразуваш.

22 Ти ме крена и ме натера да се носам по ветар и ме сотираш.

23 Знам дека Ти ќе ме дотераш до смрт, во домот каде што се собираат сите живи.

24 Зарем не подава рака оној што се дави? Не бара ли помош човек во несреќа?

25 Зар не сум плачел за оној што беше во зло, не тажеше ли душата моја за бедните?

26 Додека го чекав доброто, дојде злото; дури чекав светлина, дојде тем­нина.

27 Утробата моја врие без престан и не се смирува; мачни денови ми наидоа.

28 Одам поцрнет, но не од сонце; ста­нувам во собранието и викам.

29 Станав брат на чакалите и пријател на ноевите.

30 Кожата ми поцрне на мене, а кос­ките ми се исушија од горештина.

31 И гуслата ми стана таговна, и свирката моја — глас плачевен.“

31

1

„Завет направив со очите свои за да не погледнам на девица.

2 Но каков дел би имал од Бога одозгора? И какво наследство ми испратил Седржителот од небесата?

3 Нели е за нечесниот погибелта? Не­ли е за злочинецот злото?

4 Не ги виде ли Тој патиштата мои и не ги брои ли сите мои чекори?

5 Ако одев во суета, и ако ногата моја брзаше кон лукавство;

6 нека ме измерат со мерката на правдата, и Бог ќе ја дознае мојата непо­рочност.

7 Ако стапките мои се отстранувале од патот, ако срцето мое ги следело очите мои, и ако нешто нечисто се зале­пило за рацете мои,

8 јас нека сејам, а друг да јаде, и по­томците мои искоренети да бидат.

9 Ако срцето мое се занесувало од жена и ако сум демнел крај вратата на ближниот свој;

10 жената моја нека му меле на друг, и со друг нека ја дели постелата своја,

11 зашто тоа е престап, тоа е беззаконие, кое подлежи на суд;

12 тоа е оган што гори до истребување што би го уништил целиот мој имот.

13 Ако не водев грижа за правата на слугата и на слугинката, кога имаа спор со мене,

14 што ќе правев, ако се кренеше Бог? И ако ме испитуваше, што ќе можев да Му одговорам?

15 Нели Тој, Кој ме создал мене во утробата, го создал и него и еднакво нѐ обликувал во утробата?

16 Сум ја одбил ли молбата на оној што имал потреба, и сум ги просолзувал ли очите на вдовица?

17 Сам ли го јадев залакот свој, и не јадеше ли и сиракот од него?

18 Зашто од детството растел тој со мене како со татко, и секогаш сум му помагал на сиромашниот.

19 Ако видев некој дека загинува без облека и сиромав без покрив, —

20 бедрата негови нели ме благо­словуваа и тој нели беше стоплен со волната од овците мои?

21 Ако сум кренал рака врз сирак, кога ќе видев дека имам потпора пред портите,

22 рамото мое нека се оддели од грбот и раката моја нека се откине од лактот,

23 зашто казната од Бога е страшна за мене: пред Неговото величие јас не би можел да опстанам.

24 Сум го земал ли златото за моја потпора и сум велел ли на ризницата: ‚ти си моја надеж?‘

25 Сум се радувал ли дека богатството ми беше големо и дека раката моја спечалила многу?

26 Гледајќи го сонцето како свети и месечината како величествено оди,

27 се занесував ли во длабочините на срцето свое и ја бакнував ли со уста раката своја?

28 Тоа ќе беше исто така престап за суд, зашто тогаш би се откажал од Бога Севишниот.

29 Се радував ли за неволјата на непријателот мој и се веселев ли кога го снаоѓаше зло?

30 Не ѝ дозволував на устата моја да греши со проколнување на душата негова.

31 Не велеа ли луѓето од мојот шатор: ‚О, кој не се наситувал од неговите месни гозби?‘

32 Туѓинец не ноќеваше на улица; вратата своја ја отворав на патникот.

33 Да ги криев грешките свои како многу луѓе и да ги таев во градите своите престапи,

34 ќе се плашев од големото мнош­тво, и од сонародниците свои ќе имав страв, па затоа ќе молчев и не ќе излегував надвор од вратата своја.

35 О, да имаше кој да ме ислуша! Еве ја мојата желба: Седржителот да ми одговори, а заштитникот мој да состави запис за тоа;

36 ќе го носев на рамениците мои и ќе се украсував со него како со венец;

37 ќе му го соопштев бројот на чекорите свои, ќе се приближев до него како кнез.

38 Ако нивите мои викаа против мене, ако браздите нивни се поплакуваа од мене,

39 ако сум им ги јадел плодовите нив­ни бесплатно и сум ја измачувал душата на земјоделците,

40 тогаш место жито нека расте трње и место јачмен — какол.“ Зборо­вите Јовови свршија.

32

1

Кога тие тројца мажи престанаа да му одговараат на Јов, би­дејќи се сметаше за невин,

2 се разгори гневот на Елијуј, син Варахиилов, од Буз, од Рамовиот род; се разгоре гневот негов против Јов, поради тоа што тој се правеше попра­веден од Бога;

3 а против тројцата негови пријатели се разгоре гневот негов затоа што тие не знаеја што да одговорат, а пак го обвинуваа Јов.

4 Елијуј чекаше додека тие говореа со Јов, зашто по години беа постари од него.

5 А кога Елијуј виде дека нема одго­вор во устата на тројцата мажи, гневот негов се разгоре.

6 И одговори Елијуј, син Варахии­лов, од Буз, и рече: „Јас сум млад по години, а вие сте старци; затоа јас се плашев и не се осмелував да ви го кажам моето мислење.

7 Јас си велев: нека говорат дните и многулетието нека поучува во муд­рост.

8 Но има дух во човекот, и духот на Седржителот го вразумува.

9 Не само многулетните се мудри, ни­ту само старците знаат што е право.

10 Затоа велам: ислушајте ме, ќе ви го кажам и јас моето мислење.

11 Ете, чекав вие да се искажете, го слушав вашето расудување, додека вие говоревте.

12 Внимателно ве следев, и никој од вас не го изобличи Јов и не одговори на зборовите негови.

13 Немојте да речете: ‚ние наидовме на мудрост: Бог ќе го убеди, а човекот не може.‘

14 Ако тој ги упатуваше зборовите свои кон мене, јас ќе му одговорев не со вашите зборови.

15 Се исплашија, повеќе не говорат; не знаат што да кажат.

16 Чекав, а тие пак не говореа, пре­с­танаа и повеќе не зборуваа.

17 Јас ќе говорам за сѐ, ќе го кажам мислењето свое.

18 Затоа што сум полн со зборови, и духот ме притиска однатре.

19 Ете, утробата моја е како затворе­но вино: готова е да прсне како нови мевови.

20 Ќе позборувам, за да ми се олес­ни; ќе си ја отворам устата и ќе одговорам.

21 Нема да гледам кој е кој и на ни­кого нема да му ласкам,

22 зашто не умеам да ласкам: за миг Создателот мој би ме зел.“

33

1

„И така, слушај ги Јове, зборовите мои и внимавај на сѐ што ќе ти кажам.

2 Еве, ја отворам устата своја, јази­кот ми говори под непцето мое.

3 Зборовите мои се искрени од срцето мое, и устата моја ќе искаже чиста вистина.

4 Духот Божји ме создал, и здивот на Седржителот ми дал живот.

5 Ако можеш, одговори ми и застани спроти мене.

6 Еве ме мене, според твојата желба, место Бога. И јас сум направен од кал;

7 поради тоа стравот пред мене не може да те збуни, и раката моја нема да биде тешка за тебе.

8 Ти зборуваше пред мене, и јас го чув гласот на твоите зборови:

9 ‚Чист сум, без порок, невин сум; во мене нема неправда;

10 А Тој најде обвинение против мене и ме смета за Свој противник;

11 нозете ми ги стави во окови, ги надгледува сите мои патишта.‘

12 Ете, во тоа ти не си прав, ти одговарам; човекот со Бога не може да се мери.

13 Зошто ти е да се бориш против Него? Тој не дава сметка за Своите дела.

14 Бог говори еднаш на еден начин а потоа на друг, но луѓето не внимаваат:

15 на сон, во ноќно видение, кога со­нот ги соборува луѓето, во време, кога спијат на своето легло,

16 тогаш Тој му го отвора на чове­кот увото и го запечатува Своето кажу­вање,

17 за да го одвлече човекот од лошо дело, и да ја отстрани гордоста од него,

18 за да ја запази душата негова од бездна, и животот негов од пораз со меч.

19 Или, пак, го вразумува со болест на постелата негова, и со лута болка во сите коски негови;

20 така што животот негов да се гади од лебот, душата негова — од омилената храна.

21 Месото негово исчезнува; коските негови, кои пред тоа не се гледале, се подаваат.

22 Душата негова се приближува кон гробот, а животот негов — до смртта.

23 Ако има кај него ангел, еден од илјада, за да му го покажува правиот пат, —

24 Бог би се смилувал над него и би рекол: ‚Ослободи го од гробот; Јас најдов откуп.‘

25 Тогаш телото негово ќе се подмлади повеќе, отколку во млади години; и тој ќе се врати во дните на младите свои години.

26 Ќе Му се моли на Бога, и Тој ќе биде милостив спрема него; со радост ќе го погледнува лицето негово и ќе му ја враќа праведноста негова.

27 Тој ќе ги гледа луѓето и ќе вели: сум грешел и сум ја искривувал правдата, и не ми е вратено со зло;

28 Тој ја ослободи душата моја од гроб; животот мој гледа светлина.

29 Ете, сето тоа Бог му го прави два до трипати на човекот,

30 за да ја изведе душата негова од бездната и да го просвети со светлината на живите.

31 Внимавај, Јове, слушај ме, молчи, јас ќе зборувам.

32 Ако имаш нешто да кажеш, одговарај; зборувај, зашто јас го посакувам твоето оправдување;

33 ако, пак не, тогаш слушај ме: молчи и јас ќе те научам на мудрост.“

34

1

Продолжи Елијуј и рече:

2 „Ислушајте го, мудри, зборот мој, и приклонете го увото кон мене, разумни!

3 Зашто увото ги разбира зборовите, како што непцето го разликува вкусот на храната.

4 Да расудиме меѓу себеси што е право и да познаеме што е добро.

5 Ете, Јов рече: ‚јас сум прав, но Бог ја отфрли мојата правда.

6 Треба ли да лажам против својата правда? Раната ми е неизлечива — рана без вина.‘

7 Има ли човек како Јов, кој ги пие подбивањата како вода,

8 кој другарува со оние што вршат беззаконие и оди со безбожни луѓе?

9 Зашто тој беше рекол: — нема полза за човек да Му угодува на Бога. —

10 И така, чујте ме, луѓе разумни! Не може да има кај Бога зло или кај Седржителот неправда.

11 Тој постапува со човекот според де­лата негови и му дава на секого според заслугите негови.

12 Навистина, Бог не прави зло и Седржителот не суди криво.

13 Кој, освен Него, размислува за земјата? И кој управува со вселената?

14 Ако Тој го свртеше срцето Свое кон Себе и го земеше при Себе нејзи­ниот дух и нејзиното дишење;

15 за миг ќе загинеше секоја плот и човекот ќе се вратеше во правот.

16 И така, ако имаш разум, чуј го ова и внимавај на зборовите мои.

17 Оној што ја мрази правдата, може ли да господари? И можеш ли ти да Го обвинуваш Сеправедниот?

18 Може ли да му се каже на царот: ‚ти си никаквец‘, и на кнезовите: ‚вие сте беззаконици?‘

19 Но Бог не гледа и на лицата на кнезовите и не цени богат пред сиромав, за­што сите тие се дело на раката Негова.

20 Тие умираат ненадејно; среде ноќ народот ќе се побуни и тие ќе исчезнат; без рака да се подигне, моќниците па­ѓаат;

21 зашто Неговите очи се над па­тиштата на човекот; Тој ги гледа сите чекори негови.

22 Нема темнина, ниту смртна сен­ка, каде што би можеле да се сокријат оние што вршат беззаконие.

23 Затоа Тој не бара од човекот да оди на суд со Бога.

24 Тој ги уништува силните без испи­тување и поставува други на нивните места,

25 зашто Тој ги знае нивните дела; кога ќе настане ноќ — веќе ги нема.

26 Ги поразува како беззаконици пред очите на другите,

27 поради тоа што отстапиле од Него и не ги разбрале Неговите па­тишта,

28 така што дојде до Него повикот од сиромасите, го слушна офкањето на уг­нетените.

29 Ако Тој мирува, кој може да Го вознемири? Ако го сокрие лицето Свое, кој може да Го види? А тоа бива за сиот народ и за еден човек,

30 за да не царува лицемерниот над на­родот и да нема стапица за народот.

31 На Бога треба да Му се каже: ‚Претрпев, нема повеќе да грешам.

32 А она што јас не знам, научи ме; ако сум направил беззаконие, нема повеќе да правам.‘

33 Според твоето ли разбирање Тој треба да наградува? И бидејќи ти отфрлуваш, на тебе останува да избираш, а не на мене; зборувај сѐ што знаеш.

34 Умните луѓе ќе го кажат истото; мудрите ќе се согласат со мене,

35 дека Јов умно не зборува и дека зборовите негови не се разумни.

36 Би сакал јас Јов наполно да биде испитан, според одговорите негови, за­што одговара како лошите луѓе.

37 Инаку, кон гревот свој додава уште и беззаконие, плеска со рацете меѓу нас и уште повеќе ќе говори против Бога.“

35

1

Продолжи пак Елијуј и рече:

2 „Мислиш ли ти дека е право тоа што го рече: ‚Праведен сум пред Господ?‘

3 Ти рече: ‚Каква полза за мене и каква корист ќе имам, ако грешам?‘

4 Јас ќе ти одговорам и на тебе и на твоите пријатели:

5 Погледај кон небото и види; загледај се во облаците — тие се повисоки од тебе.

6 Ако грешиш, што ќе Му напра­виш Нему? И ако твоите престапи се умно­жуваат, што Му причинуваш Нему?

7 Ако си праведен, што Му даваш? Или што ќе добие од раката твоја?

8 Твојата нечесност може да му на­прави лошо на човек како тебе; а твојата праведност може да му помогне на синот човечки.

9 Од многу насилници офкаат угне­тените и од рацете на силните пиштат;

10 но никој не вели: ‚Каде е Бог, мојот Создател, Кој дава песни ноќе,

11 Кој нѐ прави поразумни од земниот добиток и помудри од птиците небе­ски?‘

12 Тогаш тие викаат, но Тој не им одговара, поради гордоста на лошите луѓе.

13 Но Бог слуша, Седржителот го гледа тоа.

14 Макар и да велиш дека не Го гледаш, но судот е пред Него, и — оче­кувај го.

15 А сега, бидејќи гневот Негов не го посети, и Тој не го испита со сета строгост,

16 затоа, Јов, лесномислено ја отвора устата своја и без размислување, не­разумно говори.“

36

1

И пак продолжи Елијуј и рече:

2 „Стрпи се малку, ќе ти покажам, зашто има уште нешто да кажам за Бога.

3 Ќе го почнам зборот мој оддалеку и ќе ти покажам дека мојот Создател е справедлив,

4 навистина зборовите мои не се лага: пред тебе е оној, кој исправно мисли.

5 Ете, Бог е моќен, но никого не пре­зира; силен е со крепкото срце Свое;

6 не ги поддржува безбожниците, а угнетените ги оправдува;

7 не ги отстранува очите Свои од пра­ведниците, но заедно со царевите ги става засекогаш на престол; и тие се воздигаат.

8 Ако, пак, се оковани во вериги и се држат во оковите на неволјата,

9 тогаш им ги напомнува делата нив­ни и беззаконијата нивни, бидејќи се умножиле.

10 Го отвора увото нивно за вразумување, им вели да се оттргнат од беззаконието.

11 Ако послушаат и почнат да Му слу­жат, ќе ги поминат дните свои во добро и годините свои во радост;

12 Ако, пак, не послушаат, гинат од стрела и умираат во безумие.

13 Но лицемерните имаат во срцето свое гнев и не се обрнуваат кон Него, кога ги врзува во окови;

14 затоа душата нивна умира во млади години, и животот нивни згаснува со блудници.

15 Тој го спасува страдалникот од маката негова и, кога е угнетен, му го отвора увото.

16 И тебе би те извел Тој од теснината на широко, каде што нема угнетување; и трпезата твоја би била полна со мрс;

17 Но ако ти си полн со безбож­нички мисли, судот и осудувањето ќе те снајдат.

18 Да не те порази Божјиот гнев со казна! Голем откуп нема да те избави.

19 Нема да гледа на Твоето богатство, ниту на златото, ниту на какво и да било сокровиште твое.

20 Не воздивнувај за онаа ноќ кога народите се истребуваат на местото свое.

21 Чувај се, не подавај се на нечестието што си го претпочитал пред стра­дањето.

22

Бог е најголем со силата Своја; кој е таков учител, како Него?

23 Кој ќе Му Го посочи патот Не­гов? Кој може да Му каже: постапуваш неправедно?

24 Не заборавај да ги величаш делата Негови, што луѓето ги гледаат.

25 Сите луѓе можат да ги видат; човек може да ги види и оддалеку.

26 Ете, Бог е голем, и ние не можеме да Го познаеме; бројот на годините Негови е неиспитан.

27 Тој ги води водните капки: тие собрани се лијат како дожд,

28 капат од облаците и се изливаат изобилно врз луѓето.

29 И кој може да го разбере ширењето на облаците, трескотот во шаторот Негов?

30 Ете, Тој ја распростира врз нив светлината своја и го покрива морското дно.

31 Оттаму Тој ги суди народите, дава храна во изобилие.

32 Тој крие во дланките Свои молња и ѝ заповеда кого да удри.

33 Грмењето дава знак да се знае за неа; и добитокот чувствува што станува.“

37

1

„И од тоа трепери срцето мое и се крева од местото свое.

2 Чујте, чујте го гласот Негов и громот што излегува од устата Негова.

3 Под целото небо се разнесува грме­жот Негов, и светкавицата Него­ва — до краиштата на земјата.

4 По Него гром се разгласува; грми Тој со гласот на Своето величие и не го запира, кога гласот Негов ќе се чуе.

5 Чудно грми Бог со гласот Свој, врши големи дела, за нас недостижни.

6 Зашто Тој му вели на снегот: — паѓај на земјата; и ситниот и крупниот дожд се во Негова власт.

7 Тој става печат врз раката на секој човек, за да ги знаат сите луѓе Неговите дела.

8 Тогаш ѕверот оди во прибежиштето и си останува на леглото свое.

9 Од југ доаѓа бура, од север — студ.

10 Од дувањето Божјо настанува лед: водената површина се собира.

11 Со влага ги полни облаците; а од облаците зрачи светлината Негова,

12 и тие се движат по целата земја според волјата Негова, за да го извршат она што им го заповедал Тој.

13 Тој им заповеда да отидат или за казна, или за благослов, или за помилување.

14 Вслушај се во ова, Јов; стој и гледај ги чудесните дела Божји.

15 Знаеш ли како Бог ги распоредува и како ѝ заповеда на светлината да болска од Неговиот облак?

16 Ја разбираш ли рамнотежата на облаците, чудното дело на Најсоврше­ниот во секое знаење?

17 Како се стоплува облеката твоја ко­га ја успокојува земјата од југ?

18 Со Него ли го распна небото, кое стои така цврсто како излеано огледало?

19 Научи нѐ што да Му кажеме. Во овој мрак не можеме ништо да распо­знаеме.

20 Ќе му биде ли јавено што зборувам јас? Кажал ли некој дека Нему Му се соопштува што е зборувано?

21 Сега не се гледа болскавата свет­лина во облаците, но ќе дувне ветер и ќе ги расчисти.

22 Убавото време доаѓа од север, и околу Бога убавината е преголема.

23 Седржител! Ние не Го достигнуваме. Голем е по сила, по судот и по полнотата на правосудието, но Тој никого не го угнетува.

24 Поради тоа нека се плашат пред Него луѓето и нека треперат пред Него сите мудри по срце!“

38

1

Тогаш Господ му одговори на Јов од бурата и рече:

2 „Кој е тој што го замрачува Про­видението со зборови без смисла?

3 Препашај ја сега половината своја како маж, Јас ќе те прашувам, а ти објаснувај Ми:

4

Каде беше ти кога ги поставував основите на земјата? — кажи, ако знаеш.

5 Кој ѝ ги определи мерките, знаеш ли? Кој го оптегнува јажето околу неа?

6 Врз што се зацврстени основите нејзини? Кој ѝ го положи аголниот камен,

7 кога ликуваа утринските ѕвезди, и кога сите Божји синови извикуваа од радост?

8 Кој го затвори морето со врата, кога тоа се истргна, та излезе како од утроба;

9 кога облаците ги направив негова облека и маглата — негова повивка;

10 кога му ја дадов Мојата наредба и му наместив клучалки и врата;

11 кога му реков: ‚Дотука ќе дојдеш и нема да преминуваш, и тука е границата на твоите горди бранови?‘

12 Си му давал ли ти некогаш во животот свој заповед на утрото и си ѝ го посочувал ли на зората местото нејзино,

13 за да ги опфати краиштата на земјата и да ги истресе од неа безбож­ниците,

14 за да се измени земјата како глина под преса и да стане како разнобојна облека,

15 да се одземе од беззакониците светлината нивна и да се скрши издигнатата рака нивна?

16 Си слегувал ли во длабочината мор­ска и си влегувал ли да ја испитуваш бездната?

17 Се отворале ли пред тебе вратите на смртта; си ја видел ли ти вратата на смртната сенка?

18 Си ја разгледал ли ширината на земјата? Кажи го, ако го знаеш сето тоа.

19 Каде е патот кон живеалиштето на светлината и каде е местото на темнината,

20 за да стигнеш до границите нејзини и да ги знаеш патеките до домот нејзин?

21 Ти го знаеш тоа, зошто тогаш беше веќе роден и бројот на дните твои е мошне голем!

22 Си влегувал ли ти во местата на снегот и си ги видел ли сокровиштата на градот,

23 што Јас ги чувам за смутно време, за денот на битка и војна?

24 По кој пат се разлева светлината и се разнесува источниот ветар по земјата?

25 Кој ги отвора потоците за изливање на водата и патот за громоносните светкавици,

26 за да паѓа дожд врз земјата без луѓе, врз пустината, каде што нема човек;

27 за да ја заситува пустината и степата и да ги разбудува зелените 'ркулци да никнуваат?

28 Има ли дождот татко? Или кој ги раѓа капките на росата?

29 Од чија утроба излегува мразот; и кој ја раѓа небеската слана?

30 Водите како камен да се зацврстуваат, и површината на бездната да замрзнува.

31 Можеш ли да го врзеш јазолот на Плејадите, да ги разврзеш врските на Орион?

32 Можеш ли да ја изведуваш Деница во времето нејзино и да ја водиш Големата Мечка со нејзините малечки?

33 Ги знаеш ли законите на небото, можеш ли да уредиш тоа да владее над земјата?

34 Можеш ли да го кренеш гласот свој до облаците, за да те покрие обилно водата?

35 Можеш ли да испраќаш молњи, и штом тргнат, да ти речат: ‚еве нѐ?‘

36 Кој вложи мудрост во срцето, и кој му даде смисла на разумот?

37 Кој може да ги преброи облаците со својата мудрост и да ги задржи садовите од небото,

38 кога правот се претвора во кал и грутките се слепуваат?

39

Ти ли ловиш плен за лавицата и ги наситуваш лавчињата,

40 кога тие лежат во леглата или почиваат под сенка во заседа?

41 Кој ѝ ја приготвува храната на вра­ната кога пиленцата нејзини, скитајќи без храна, викаат кон Бога?“

39

1

„Го знаеш ли времето, кога дивите кози раѓаат по карпите, и си гледал ли како раѓаат срните?

2 Можеш ли да ги преброиш месеците на нивната бременост? И го знаеш ли времето кога раѓаат?

3 Тие се превиткуваат, и раѓајќи ги малечките свои, се ослободуваат од болките свои.

4 Породот нивни зајакнува, расте во полето, си оди и не се враќа при нив.

5 Кој го пуштил на слобода дивото магаре и кој му ги разврзал врските негови,

6 кому сум му ја одредил пустината за дом и соланите — за живеалиште.

7 Тој се потсмева на вревата во градот и не го слуша викањето на терачот,

8 си бара храна по горите и се впушта на секое зелено растение.

9 Ќе сака ли еднорог да ти служи и ќе ноќева ли во твоите јасли?

10 Можеш ли да го врзеш со јаже еднорогот за браздата, и ќе ја браносува ли по тебе нивата?

11 Ќе се потпреш ли на него, бидејќи силата му е голема и ќе му ја оставиш ли нему твојата работа?

12 Ќе му поверуваш ли дека тој ќе ги врати семињата твои и ќе ги донесе на гумното твое?

13 Со своите крилја нојот радосно мав­та; какви нежни пердуви и какви перја тој има!

14 Тој ги остава јајцата свои на земјата и ги топли на песокот,

15 и заборава дека нога може да ги скрши или полска ѕверка да ги згази;

16 немилостив е спрема малечките свои, како да не се негови, и не се пла­ши дека трудот негов ќе биде залуден,

17 зашто Бог не му дал мудрост и не го надарил со разум;

18 а кога ќе се извиши високо, му се потсмева на коњот и на јавачот негов.

19 Ти ли му даде сила на коњот и ти ли го украси вратот негов со грива?

20 Можеш ли да го исплашиш како скакулец? Треперењето на ноздрите негови е ужас;

21 ја рови со нога земјата и ѝ се восхитува на силата своја; оди спроти оружје;

22 се смее на опасноста и не се плаши и не се отстранува од меч.

23 Торба со стрели ѕвечка на грбот не­гов, болскаат копјето и топузот;

24 од немир и јарост голта земја и не може да стои при трубен звук;

25 штом ќе засвири трубата, тој вриш­ти и оддалеку ја претчувствува битката, громкиот глас на војводите и викот.

26 Поради твојата мудрост ли лета јастребот и ги насочува крилјата свои кон југ?

27 На твојот збор ли се издига оре­лот и си вие гнездо на високо?

28 Тој живее на карпа и ноќева на врв од стрмнината и на непристапни места;

29 оттаму ја здогледува храната своја: очите негови гледаат далеку;

30 и малечките негови пијат крв; каде што има труп, таму е и тој.“

40

1

Продолжи Господ и му рече на Јов:

2 „Кој се бори со Седржителот, ќе сака ли да поучува? Кој Го напаѓа Бога, нека Му одговори.“

3 Му одговори Јов на Господ и рече:

4 „Еве, јас сум ништожен, што да Ти одговорам? Раката своја ја ставам на устата моја.

5 Еднаш говорев, сега нема да одговарам; говорев дури двапати, но повеќе не.“

6

Му одговори Господ на Јов од луњата и му рече:

7 „Препаши ја како маж половината своја: Јас ќе те прашувам, а ти објаснувај Ми.

8 Мојот суд ли сакаш да го со­бориш? Да Ме обвиниш Мене, а себеси да се оправдаш?

9 Таква ли е твојата рака, како на Бога? И можеш ли како Него да згр­миш со гласот свој?

10 Тогаш украси се со величие и сла­ва, облечи се во болскот и велико­лепие;

11 излеј ја јароста на гневот свој, погледај сѐ што е гордо и смири го;

12 погледај ги сите горделиви и понизи ги, сотри ги безбожниците на местата нивни;

13 закопај ги сите во земја и покриј ги лицата нивни со темнина.

14 Тогаш и Јас ќе признаам дека твојата десница може да те спаси.

15

Ете нилскиот коњ што сум го создал, како и тебе; тој јаде трева како вол;

16 силата негова е во бедрата негови, а јачината негова — во мускулите на сто­макот негов;

17 ја размавтува опашката своја како кедар, а жилите на бедрата негови се испреплетени;

18 нозете негови изгледаат како бронзени труби; коските негови — како железни прачки;

19 тоа е врвот на Божјите патишта: само Оној Кој го создал, може да го приближи мечот Свој до него;

20 горите му принесуваат храна; таму сите полски ѕверови играат;

21 тој си легнува под сенчести дрвја, меѓу трски и во мочуриште;

22 сенчестите дрвја го покриваат со сенката своја; врби крај потоците го опкружуваат;

23 ете, тој ја задржува реката за да пие и не брза; си останува спокоен, дури и кога би посакал Јордан да потече кон устата негова.

24 Ќе го фати ли некој пред очите негови и ќе му го продупчи ли носот негов со кука?

25

Можеш ли со јадица да извлечеш крокодил и со врвца да го врзеш за јазикот?

26 Ќе вовреш ли алка во ноздрите негови? Ќе ја прободеш ли со шило челуста негова?

27 Ќе ти се моли ли многу и ќе ти го­вори ли кротко?

28 Ќе направи ли договор со тебе, ќе го земеш ли засекогаш како слуга свој?

29 Ќе се забавуваш ли со него како со птичка, и ќе го врзеш ли заради девојчињата свои?

30 Ќе го продаваат ли другарите како лов, ќе го делат ли меѓу хананските трговци?

31 Можеш ли да му ја продупчиш кожата негова со копје и главата негова со рибарска вила?

32 Стави ја на него раката своја и запомни ја борбата, зашто ќе ти биде последна!“

41

1

Ете, надежта е суетна. Нема ли да паднеш само од еден негов поглед?

2 Нема толку силен кој би се осмелил да го обеспокои; и кој може да опстане пред Моето лице?

3 Кој Ми дал нешто порано, та Јас да му вратам? Под целото небо сѐ е Мое.

4 Нема да премолчам за деловите негови, за силата негова и телесната структура.

5 Кој може да ја симне горната облека негова, кој ќе се приближи до двојните челусти негови?

6 Кој може да ја отвори вратата на лицето негово? Забите негови нао­колу се ужас,

7 јаките штитови негови — велико­лепие; тие се зацврстени како со тврд печат;

8 еден до друг се допираат толку блиску, така што и воздух не минува меѓу нив;

9 еден до друг стојат збиени, сле­пени се и не се разделуваат.

10 Кога кива, испушта светлина; очите му се како зраци на зората:

11 од устата негова излегуваат пламени јазици, излегуваат огнени искри;

12 од ноздрите негови излегува па­реа, како од зовриено грне или котел.

13 Здивот негов е разгорен јаглен, а од устата негова излегува пламен.

14 Во вратот негов е силата негова, и пред него ужас се шири.

15 Месестите делови на телото му се сплотени силно меѓу себе, не мрдаат.

16 Срцето му е цврсто како камен, кораво како долен воденички камен.

17 Кога се подига, јунаци треперат, сосема се губат од ужас.

18 Кој меч ќе се допре до него, не издржува; не издржува ни копје, ни кратко копје, ни стрела.

19 Железото за него е како слама, бакарот — како гнило дрво.

20 Удар од стрела нема да го подгони; камењата од праќата во плева се претвораат за него.

21 Боздоганот за него е како сламка; над пиштењето од копјето тој се смее.

22 Под него има остри камења, и тој лежи врз остри камења во калта.

23 Тој прави морската длабочина да врие како котел, морето го претвора во зовриена маст;

24 зад себе остава светла трага; бездната изгледа како бело руно.

25 На земјата нема сличен на него: Тој е создаден бестрашен;

26 со презир ги гледа и најголемите свои непријатели.

42

1

Му одговори Јов на Господ и рече:

2 „Знам дека Ти сѐ можеш и дека на­мерата Твоја не може да биде неиз­вршена.

3 Кој е тој што го помрачува Прови­дението со зборови што не ги разбира? Ете, јас го говорев она што не го разбирав, за чудни дела што не можев да ги знам.

4 Послушај ме, викав јас, и ќе говорам, и што ќе Те прашам, објасни ми го.

5 Бев слушал за Тебе со слухот на увото; сега, пак, очите мои Те гле­даат;

6 затоа јас се откажувам и се покајувам во прав и пепел.“

7

И потоа, откако Господ му ги изго­вори на Јов овие зборови, му рече на Елифаз од Теман: „Се разгоре гневот Мој против тебе и против двајцата другари твои, затоа што не зборувавте за Мене вистина, како Мојот слуга Јов.

8 Затоа, земете си со себе седум телиња и седум овни, па одете кај Мојот слуга Јов и принесете си за себе жртва; и Мојот слуга Јов ќе се помоли за вас, зашто само неговото лице ќе го примам, за да не ве отфрлам, поради тоа што не говоревте за Мене вистина, како слугата Мој Јов.“

9 И отидоа Елифаз од Теман, Вилдад од Шуах и Софар од Ноема, и направија како што им заповеда Господ, а Гос­под го прими застапништвото Јовово.

10 Му ја врати Господ на Јов загубата, кога тој се помоли за пријателите свои; и му даде Господ на Јов двојно повеќе од она што го имаше пред тоа.

11 Тогаш дојдоа кај него сите негови браќа и сите негови сестри и сите него­ви поранешни познати, па јадеа со него леб во куќата негова и му изјавија сочувство, утешувајќи го за сето зло што Господ го беше допуш­тил врз него, и секој му даде по една кесита и по еден златен прстен.

12 И ги благослови Бог последните денови на Јов повеќе од претходните: тој имаше четиринаесет илјади дре­бен добиток, шест илјади камили, ил­јада чифта волови и илјада магарици.

13 Имаше и седум синови и три ќерки.

14 Првата ја именува Јемима, втората — Кеција, а третата — Керенхапух.

15 По целата земја немаше такви уба­ви жени, како ќерките на Јов; татко им и ним им даде наследство меѓу браќата нивни.

16 По ова, Јов живееше сто и четирие­сет години и доживеа да види синови и внуци до четвртото колено.

17 Умре Јов стар и сит од животот.