1

1

Најубавата песна меѓу сите песни, напишана од Соломон.

2

Возљубената: Да, сакам да ме целиваш со бакнежи на устата своја! Зашто твоите милувања се подобри од виното.

3 Од пријатниот мирис на твоите мас­ла името ти е како разлеано миро; затоа те сакаат момите.

4 Поведи ме, да побрзаме; царот ме воведува во одаите свои, — ќе се восхитуваме и ќе се радуваме со тебе, ќе ги фалиме твоите милувања повеќе од вино. Навистина, заслужено те сакаат!

5 Ќерки ерусалимски, црна сум, но сепак сум убава како шаторите бедуински, како завесите на Соломон.

6 Не гледајте ме што сум црномурна, зашто сонцето ме подгорело: мајчините синови ми се налутија, ме поставија да ги чувам лозјата — но своето сопствено лозје не го зачував.

7 Кажи ми ти, кого го сака душата моја: каде го пасеш стадото, каде пладнуваш? Зошто да бидам како скитница крај стадата на твоите другари?

8 Хорот: Ако не го знаеш тоа, о, најубава меѓу жените, тогаш оди си по овците свои и паси ги јарињата покрај пастирските шатори.

9 Возљубениот: Ти си ми, драга моја, како кобилка во фараонова двоколка.

10 Прекрасни се твоите образи меѓу обетките, вратот твој — под ѓерданите;

11 Ќе ти направам златни обетки со сребрени пулејки.

12 Возљубената: Додека царот беше крај трпезата, парфемот од мојот нард го испушташе својот пријатен мирис.

13 Смирнова китка е мојот возљубен, што стои меѓу градите мои.

14 Мојот возљубен е за мене како ки­парисов грозд во лозјата на Ен-Геди.

15 Возљубениот: О, убава си, мила моја, убава си! Имаш очи гулабови.

16 Возљубената: О, убав си, мил мој, прекрасен си! Зеленилото е постела наша.

17 Возљубениот: Покривите на куќите ни се кедри, штиците наши — кипариси.

2

1

Возљубената: Јас сум цвет во рамнината шаронска, крин цвеќе во долина!

2 Возљубениот: Она што е кринот меѓу трњето, тоа е мојата возљубена меѓу момите.

3 Возљубената: Она што е јаболкницата меѓу шумските дрвја, тоа е мојот возљубен меѓу момците. Во сенката нејзина сакам да седам; плодовите неј­зини се слатки за грлото мое.

4 Тој ме воведе во куќата за гозба, и знамето негово над мене беше љубов.

5 Поткрепете ме со слатки од грозје, освежете ме со јаболка, зашто сум бол­на од љубов.

6 Левата рака негова ми е под главата, а со десната ме прегрнува.

7 Возљубениот: Ве заколнувам ќер­ки ерусалимски, во срните и во полските кошути: немојте да ја разбудувате и да ја вознемирувате возљубената, додека сама не посака.

8

Возљубената: Гласот на мојот воз­љубен! Еве го: доаѓа, скока преку го­рите, прескокнува преку ридовите.

9 Мојот возљубен прилега на срна, на млад елен. Ете, стои зад ѕидот наш, погледнува низ прозорецот, ѕирка низ решетката.

10 Мојот возљубен се огласи и ми рече: „Стани, мила моја, убавице мо­ја, дојди!

11 Еве, зимата веќе мина, дождот го снема, престана веќе,

12 цвеќиња се појавија по земјата; настана време за песни, и гласот на гугут­ката се слуша во земјата наша;

13 смоквите ги отворија пупките свои, и расцутените лози пријатно мирисаат. Стани, мила моја, убавице моја, и дојди!

14 Гулабице моја во карпест пролом, под камено засолниште, покажи ми го лицето свое, дај ми да го чујам гласот твој, зашто гласот ти е пријатен, и ли­цето ти е прекрасно.

15 Фатете ни ги лисиците, лисичи­њата, зашто тие ги пустошат лозјата, а лозјата ни цутат.“

16 Мојот возљубен е мој, јас, пак, сум — негова; тој го пасе стадото меѓу кринови.

17 Во ладовините на вечерта кога сенките ги снемува, врати се, мил мој, и биди како срна или како млад елен, по планините разделени.

3

1

Ноќва во леглото мое го барав оној, кого го сака душата моја, го барав и не го најдов.

2 Затоа ќе станам, ќе тргнам по гра­дот, по улиците и плоштадите, и ќе го барам оној, кого душата моја го сака. Го барав, но не го најдов.

3 Ме сретнаа стражарите, што го оби­колуваат градот: „Дали го видовте — ги прашав — оној, кого душата моја го сака?“

4 Но, штом ги одминав, го најдов оној, што го сака душата моја, се фатив за него цврсто и не го пуштив, додека не го одведов во куќата на мо­јата мајка и во одајата на родителката своја.

5 Возљубениот: Ве заколнувам, ќер­ки ерусалимски, во срните и во полските кошути: немојте да ја вознемирувате возљубената, додека сама не посака.

6 Хорот: Која е таа, што се издига од пустината како столб од дим, што ми­риса на смирна и темјан, и на секакви пријатни мириси?

7 Еве ја носилката на Соломон: околу неа шеесет души јунаци, од јунаците Израелови.

8 Сите држат по еден меч и се веш­ти во борба; секој има меч на бедрото свое поради опасностите ноќни.

9 Носилка си направил царот Соло­мон од леванонски дрвја;

10 столбовите ги направил од сребро, оградите нејзини се од злато, седиштето — порфир; внатрешноста со љубов ја украсиле ќерките ерусалимски.

11 Излезете, ќерки сионски, и погле­дајте го царот Соломон со венецот, со кој го украсила мајка му во денот на свадбата негова, во радосниот ден за срцето негово.

4

1

Возљубениот: О, убава си, љубов моја, убава си! Очите твои се гулаби под твојот превез; косата ти е како стадо кози, кога слегуваат од гората Галаад;

2 забите твои — како стадо истри­жени овци, кога излегуваат од капе­ње, од кои секоја има по две јагниња, и без јагне нема ниедна;

3 усните твои се како алова панделка, а устата твоја е прекрасна; твоите об­рази под превезот твој се како половинки од калинка;

4 вратот ти е — како Давидовата ку­ла, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови — сѐ штитови на јунаци;

5 двете твои гради се како близна­чиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови.

6 Во ладовината на вечерта кога ќе одминат сенките, ќе одам на смирно­вата гора и на темјановиот рид.

7 Цела си убава, мила моја, нема ни дамка на тебе!

8 Слези со мене, невесто моја, симни се од планините на Ливан и дојди со мене; симни се од врвовите на Амана, Сенир и Ермон. Побегни од тие ла­вовски легала, од леопардовите гори!

9 Ти го освои срцето мое, сестричке, невесто, го плени срцето мое со еден поглед на очите свои и само со една од веришките на вратот свој.

10 О, колку е слатка љубовта твоја, сестричке, невесто! Послатка е љубовта твоја од вино, и пријатниот мирис од твоите масла е попријатен од сите ароми.

11 Од устата твоја капе восочен мед, невесто, мед и млеко под јазикот твој, и мирисот на облеката твоја е како мирис леванонски!

12 Затворена градина е мојата сестричка, невеста, извор затворен, кла­денец запечатен;

13 твојот насад е градина од дрвја со вкусни плодови, кипар и нард,

14 нард и шафран, трска и цимет со секакви миризливи дрвја, смирна и алој со најубави ароми,

15 ти си градински извор, кладенец од жива вода, поток што тече од Ливан.

16 Возљубената: Подигни се, ветре, од север, повеј и ти, ветре, од југ и повеј над градината моја, за да прострујат аромите нејзини! Нека дојде мојот воз­љубен во градината своја и нека касне од слатките пло­дови нејзини.

5

1

Возљубениот: Дојдов во градината своја, сестричке, невесто, ја обрав смирната моја и мирисите мои, ги јадев медените питки со мојот мед, го пиев виното со моето млеко. Јадете, пријатели, пијте и наситете се, мили мои!

2

Возљубената: Спијам, но срцето мое е будно; ете го гласот на мојот воз­љубен, кој чука: Отвори ми сестро, ми­ла моја, гулабице моја, совршена моја, зашто главата моја е целата со роса покриена, и косата моја — со ноќна влага.

3 Го соблеков хитонот свој, пак ли да го облекувам? Сум ги измила нозете свои, како да ги валкам?

4 Мојот возљубен ја протегна раката низ отворот, и срцето мое затрепери од него.

5 Станав да му отворам на мојот возљубен; од рацете ми капеше смирна, од прстите мои пријатен мирис на смирна врз дршката од клучалката.

6 Му отворив на мојот возљубен, а мојот возљубен си беше отишол. Душа­та ми премре, додека тој говореше; го барав, но не го најдов; го викав, но не ми се јавуваше.

7 Ме сретнаа стражарите, што го оби­колуваа градот, ме натепаа, ме изна­ранија; ми го симнаа превезот оние, што ги чуваа ѕидиштата.

8 Ве заколнувам, ќерки ерусалимски! Ако го сретнете мојот возљубен, каже­те му дека изнемоштувам од љубов.

9 Хорот: Со што е твојот возљубен по­добар од другите возљубени, о, најубава меѓу жените? Во што твојот возљубен е подобар од другите, па така нѐ заколнуваш?

10 Возљубената: Мојот возљубен е бел и румен, поубав од десет илјади други;

11 главата негова — чисто злато; кад­рите негови — брановидни, црни како гав­ран;

12 очите негови — како гулаби крај водни потоци, што се капат во млеко, што стојат задоволни;

13 образите негови — ароматен цветник, леи со миризливи билки; усните негови — кринови од кои капе чиста смирна;

14 рацете негови — златни валци, опсипани со топази; стомакот негов — како сад од слонова коска, обложен со са­фири;

15 нозете негови — мермерни столбови, поставени врз златни подлоги; изглед има како Ливан, величествен е како кедар;

16 устата негова е сладост, целиот е прекрасен. Ете, кој е мојот возљубен, и ете, кој е пријателот мој, ќерки еруса­лимски.

6

1

Хорот: Каде отиде твојот возљубен, о, најубава меѓу жените? Каде отиде твојот возљубен? Ние ќе го побараме со тебе.

2 Возљубената: Мојот возљубен отиде во градината своја, во ароматните цветници, за да пасе во градината и да бере кринови.

3 Јас му припаѓам на мојот воз­љубен, а мојот возљубен мене; тој пасе меѓу криновите.

4

Возљубениот: Убава си, мила моја, како Тирца, привлечна како Еруса­лим, страшна како војска со знамиња.

5 Тргни ги очите од мене, зашто ме збунуваат. Косата ти е како стадо кози, кога слегуваат од Галаад;

6 забите ти се како стадо овци, кога излегуваат од капење, од кои секоја е со по две јагниња, и јалова меѓу нив нема,

7 твоите образи под превезот твој се како две половинки од калинка.

8 Има шеесет царици, осумдесет наложници и безброј девојки,

9 но единствена е таа, гулабицата мо­ја, совршената моја; единствена е таа на мајка си, избрана кај родител­ката своја. Ја видоа девојките, и ја возвеличија, ја видоа цариците и наложниците, и ја пофалија.

10 Хорот: „Која е таа, што болска како зора, убава како месечина, светла како сонце, страшна како војска со знамиња?“

11 Слегов во ореовата градина да погледнам зелена долина, да видам дали се развила лозата, дали процутеле калинките.

12 Веќе не се препознавам самата себеси; по тебе памет губам, јас, девојката од благороден сој.

7

1

Хорот: Сврти се, сврти се Суламитко, сврти се, сврти се, да те по­гледаме! Возљубениот: Зошто сакате да ја гледате Суламитката, како на оро манаимско?

2 Хорот: О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита! Облите колкови твои се како прстени, направени од рацете на вешт уметник,

3 папокот ти е како чаша тркалезна, никогаш без арома; утробата твоја — купа пченица, опкружена со кринови;

4 двете твои гради — како две јаренца, како близначиња на срна.

5 Вратот твој — како столб од слонова коска; очите твои — хешбонски езерца кај Бат-Рабимските порти; носот твој — леванонска кула, свртена кон Дамаск;

6 главата твоја на тебе — како Кармил; а косата на главата твоја — како пурпур; и царот се заплетка во нејзините плетенки.

7 Возљубениот: О, колку си убава, о, колку си заносна, возљубена моја, со твојата убавина!

8 Таа твоја снага прилега на палма, а твоите гради — на гроздови.

9 Си помислив: да се качев на палма, би се фатил за ветките нејзини; и твои­те гради би биле место гроздови, и ми­рисот од твоите ноздри — како мирис на јаболко;

10 устата твоја е како најдобро вино. Возљубената: Тоа тече право кон воз­љубениот мој, и тече нечујно пре­ку ус­ните кои спијат.

11 Јас припаѓам на возљубениот мој, и тој копнее по мене.

12

Дојди, мил мој, да излеземе во по­лето, да ноќеваме во селските колиби;

13 утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калин­ките; таму ќе те опсипам со милувања.

14 Мандрагорите веќе шират пријатен мирис, и до вратата наша има секакви најубави плодови, нови и стари; кои ги зачував за тебе, мил мој!

8

1

О, да ми беше брат мој, да беше хранет од градите на мајка ми! Тогаш, кога ќе те сретнев на улица, ќе сакав да те бакнам, и немаше да ме осудуваат.

2 Ќе те поведев и доведев во куќата на мајка ми. Ти ќе ме учеше, а јас, пак, ќе те поев со ароматно вино, со сок од моите калинки.

3 Левата рака негова е под главата моја, а со десната ме прегрнува.

4 Возљубениот: Ве заколнувам, ќер­ки ерусалимски, немојте да ја раз­будувате и немојте да ја вознемирувате возљубената, сѐ додека сама не посака!

5 Хорот: Која е таа, што доаѓа од пус­тината, потпирајќи се на својот возљубен?

Возљубената: Те разбудив јас под ја­болкницата: таму те родила мајка ти, таму те добила твојата родителка.

6 Положи ме како печат на срцето свое, како прстен на раката своја, зашто љубовта е силна како смрт; љубомората — лута како пекол; стрелите нејзини се стрели огнени; огнен жар на нејзиниот пламен.

7 Големата вода не може да ја угасне љубовта, и реки нема да ја потопат. Ако некој го дадеше сето богатство на својот дом за љубов, тој би бил отфрлен со презир.

8 Хорот: Имаме сестра, која е уште мала: уште нема гради; што ќе правиме со сестрата наша, ако дојдат по неа сватови?

9 Да беше карпа, ќе изградевме врз неа и дворци од сребро; да беше врата, ќе ја обложевме со кедрови штици.

10 Возљубената: Јас сум тврдина, а градите мои се кули; затоа во очите негови јас станав како онаа што нашла мир.

11 Хорот: Соломон имаше лозје во Баал-Хамон; тој им го предаде тоа лозје на чувари; секој беше должен да даде за плодовите негови по илјада парчиња сребро.

12 Возљубената: А моето лозје си е кај мене. Илјадата нека се за тебе, Соло­моне, а двесте — за чуварите на плодови­те негови.

13 Возљубениот: Жителко на градините, другарите го слушаат гласот твој. Дај и јас да го послушам.

14 Возљубената: Побрзај мил мој, и биди како срна и како еленче по гори мирисни!