1

1

Бог, Кој во старо време, откако мно­гупати и на многу начини им зборуваше на нашите предци преку пророците,

2 во последниве денови ни зборува преку Синот, Кого Го постави за нас­ледник над сѐ, преку Кого ги создаде и вековите.

3 Тој е одблесок на Божјата слава и отпечаток на Неговата суштина и држи сѐ со Својот моќен збор. Откако преку Себе ги очисти нашите гревови, седна од десната страна на престолот на Се­вишниот во висините.

4

И стана толку повозвишен од ан­ге­лите, колку што е пославно името што го наследи, во споредба со нивното.

5 Зашто кому од ангелите Бог некогаш му рекол: „Ти си Син Мој, Јас Те родив денес“, или пак: „Јас ќе Му бидам Татко, а Тој ќе ми биде Син?“

6 Исто така, кога Го воведе Прво­ро­де­ниот во вселената, рече: „Нека Му се поклонат сите ангели Божји!“

7 За ангелите, пак, речено е: „Ти ги правиш ангелите Свои ветрови, а слу­жителите Свои огнен пламен“,

8 а за Синот: „Твојот престол, Боже, е вечен и жезолот на правдата е жезол на царството Твое.

9 Тебе Ти омиле правдата, а го намра­зи беззаконието; затоа, Боже, Твојот Бог Те помаза со масло на радоста пове­ќе од Твоите придружници.“

10 И пак: „Во почетокот Ти, Господи, си ја основал Земјата, а и небесата се дело на Твоите раце;

11 тие ќе загинат, Ти остануваш; сите ќе изветвеат како облека;

12 ќе ги свиткаш како наметка, како облекло, и тие ќе бидат променети; но Ти си секогаш истиот, и Твоите години нема да се свршат.“

13 А на кого од ангелите Бог некогаш му рекол: „Седи од Мојата десна страна додека непријателите Твои не ги пос­та­вам за подножје на нозете Твои?“

14 Нели се тие сите служителски ду­хови, испратени да им служат на оние што ќе го наследат спасението?

2

1

Затоа треба да бидеме нарочно внима­телни кон она што го чувме за да не отпаднеме некако.

2 Зашто, ако реченото слово преку ан­гелите се покажа верно, и ако секој престап и секоја непослушност прими праведна казна,

3 како ли тогаш ќе се извлечеме ако занемариме такво големо спасение кое, најнапред проповедано од Господ, се потврди од оние што го беа чуле од Него,

4 кога и Бог им го потврди сведош­тво­то со знаци и чудеса, со разни силни де­ла и со раздавање дарови преку Светиот Дух по Негова волја.

5

Зашто Бог не им ја потчини на анге­лите идната вселена за која зборуваме,

6 туку, напротив — некој посведочил зборувајќи: „Што е човекот да мислиш на него, синот човечки, та да се грижиш за него?

7 Си го направил за кратко малку по­долен од ангелите, но со слава и чест си го овенчал и си го поставил над делата од Твоите раце;

8 сѐ си потчинил под нозете негови.“ А кога сѐ му потчини, ништо не му ос­тави непотчинето; но сега уште не гле­даме дека сѐ му е потчинето.

9 А гледаме дека Исус Христос, Кој за кратко време беше поставен пониско од ангелите, поради претрпената смрт беше овенчан со слава и чест, та, по Божјата благодат, Тој да вкуси смрт за сите.

10 Зашто Му прилегаше на Оној, поради Кого е сѐ и од Кого е сѐ, при донесувањето на многубројните чеда во слава, преку страдања да го усоврши Зачетникот на нивното спасение.

11 Бидејќи и Оној што осветува, и оние што се осветуваат, сите се од Еден; и за­тоа Исус не се срамува да ги нарече браќа, велејќи:

12 „Ќе го возвестам името Твое меѓу браќата Мои, среде собранието ќе Те славам.“

13 И пак: „Јас ќе се надевам на Него.“ И одново: „Ете Ме Мене и децата Мои што Ми ги даде Бог.“

14 А бидејќи децата се учесници во телото и крвта, така и Тој зеде еднакво учество во тоа, та преку смртта да го победи оној што ја има власта над смртта, односно ѓаволот;

15 па да ги ослободи оние што од страв пред смртта преку целиот живот беа подложени на ропство.

16 Зашто јасно е дека Тој не дојде да им помогне на ангелите, туку на Авра­амовите потомци;

17 затоа Тој мораше во сѐ да личи на браќата, па да биде милостив и верен првосвештеник пред Бога, за да ги очисти гревовите на народот.

18 Зашто во она, што Сам претрпе, откако беше искушан, во тоа ќе може и на искушуваните да им помогне.

3

1

Затоа, браќа свети, учесници во небесното призвание, размислете за Пратеникот и Првосвештеникот на нашата вера, Исус Христос.

2 Кој Му беше верен на Оној Кој Го поставил, како и Мојсеј — во целиот не­гов дом.

3 Зашто Тој се удостои со слава, толку поголема од Мојсеевата, колку што е поголема почитта што ја има оној што го изградил домот од почитта што ја има домот!

4 Зашто секој дом се гради од некого; а Оној, Кој изградил сѐ, е Бог.

5 И Мојсеј Му беше верен како слуга на целиот Негов дом, за да го посведочи она што требаше да се соопшти.

6 Христос, како Син, е верен во Бож­јиот дом. Негов дом, пак, сме ние, само ако слободата и надежта, со кои се фа­лиме, ги запазиме до крај.

7

Поради тоа, како што вели Светиот Дух: „Денес, ако го чуете гласот Негов,

8 не жесточете ги срцата свои, како во огорченоста на денот на искушувањето во пустината,

9 каде што татковците ваши Ме ис­ку­шаа, Ме испитуваа, иако ги гледаа дела­та Мои преку четириесет години.

10 Затоа се разгневив на тој род и ре­­ков, секогаш се заблудуваа во срцата свои и не ги познаа патиштата Мои.

11 Па така се заколнав во Својот гнев дека нема да влезат во Мојот спокој.“

12 Браќа, гледајте, да не би во некого од вас, да има зло и неверно срце, та да отстапи од живиот Бог.

13 Туку храбрете се секој ден еден по друг додека сѐ уште се вели: „Денес“, та никој од вас да не отрпне преку измамата на гревот;

14 зашто ние станавме соработници на Христос. Само ако ја задржиме цврсто до крај првобитната цврста подлога;

15 додека се вели: „Денес, кога ќе го чуете Неговиот глас, да не отрпнат ср­цата ваши онака како кога се побунив­те.“

16 А кои беа тие што чуја и пак се по­бунија? Зар не беа тоа сите оние кои со Мојсеј излегоа од Египет?

17 Против кого негодуваше Тој че­ти­риесет години? Нели против оние што погрешија и чии коски останаа во пус­тината?

18 А на кои им се заколнал дека нема да влезат во Неговиот спокој ако не на оние, што беа непослушни?

19 И така, гледаме дека тие не можеа да влезат поради неверието.

4

1

Да внимаваме пак, додека уште ни е оставено ветувањето за влегување во Неговиот спокој, да не би се открило дека некој од вас би можел да задоцни.

2 Зашто и нам ни се соопшти, како и ним. Но словото, што го беа чуле, не им донесе полза, бидејќи оние што го беа чуле не поверуваа.

3 А ние, кои поверувавме, влегуваме во Неговиот спокој, како што рекол Тој: „Затоа се заколнав во гневот Свој дека тие нема да влезат во Мојот спо­кој“, иако Неговите дела беа завршени уште при создавањето на светот.

4 Зашто негде за седмиот ден е речено вака: „И во седмиот ден Бог се одмори од сите Свои дела.“

5 И на тоа место пак: „Не ќе влезат во спокојот Мој.“

6 И така, на некои им се отвори да влезат во него, а оние, на кои им беше порано проповедано Евангелието, не влегоа поради непослушност.

7 Затоа Тој пак определи еден ден „Денес“, велејќи преку Давид, по толку време, како што е речено погоре: „Денес, кога ќе го чуете гласот Негов, не стврднувајте ги срцата ваши.“

8 Зашто, ако Исус Навин им беше дал спокој, Бог немаше да зборува веќе потоа за друг ден.

9 Но, за народот Божји сѐ уште ос­та­нува саботна починка.

10 Зашто, кој ќе влезе во спокојот Не­гов, тој ќе се одмора од делата свои, ка­ко и Бог од Своите.

11 И така, да се погрижиме да влеземе во оној спокој, та да не би некој да падне во слична непослушност.

12 Зашто, словото Божјо е живо и деј­ствува и е поостро од секаков меч со две острици; и навлегува до разделување на душата и духот, до зглобовите и мо­зо­кот, и ги проценува мислите и намерите на срцето.

13 И нема создание сокриено за Него, туку сѐ е голо и откриено за очите на Оној пред Кого ние ќе одговараме.

14

Имајќи Го големиот Првосвеш­те­ник Кој преминал преку небесата, Исус, Синот Божји, ние треба да се држиме за исповедувањето на верата.

15 Зашто, ние немаме таков Прво­свештеник, што не може да сочувствува во нашите слабости, туку таков Кој ис­кусил сѐ како и ние, освен грев.

16 И така, слободно да пристапуваме кон престолот на благодатта, за да при­миме милост и да најдеме благодат за благовремена помош.

5

1

Зашто секој Првосвештеник, кој од лу­ѓе се избира, за луѓето се пос­та­вува на служба Божја, да принесува да­рови и жртви за гревовите,

2 и да може да ги разбира оние што се неумешни и заблудени, бидејќи и са­ми­от е со слабости;

3 и затоа е должен како за народот, така исто и за своите гревови да принесува жртви.

4 И никој сам не се здобил со таква чест, туку само оној кој е повикан од Бога, како што беше Арон.

5 Така и Христос не се прослави Сам Себеси, станувајќи првосвештеник, ту­ку Го прослави Оној Кој Му рече: „Ти си Син Мој, Јас Те родив денес.“

6 Како што е и на друго место речено: „Ти си вечен свештеник по чинот Мел­хиседеков.“

7 Во деновите на Својот земен живот, Тој со силен вик и солзи упати молби и молитви кон Оној Кој можеше да Го спаси од смртта и поради Својата пот­чинетост од почит беше чуен.

8 Иако беше Син, Тој се научи на по­слушност од она што го пострада,

9 а, откако се усоврши, стана извор за вечно спасение на сите оние кои Му се послушни,

10 и од Бога беше наречен Првосвеш­теник по чинот Мелхиседеков.

11

За ова би имале многу да ви зборуваме, што е и тешко да се толкува, би­дејќи тешко сфаќате.

12 Зашто, иако според годините вие требаше веќе да бидете учители, вие сѐ уште имате потреба некој да ве учи кои се првите начела на словото Божјо, и дојдовте до таква состојба, што имате потреба од млеко, а не од тврда храна.

13 Секој што се храни со млеко, е не­вешт во словото на правдата, бидејќи е дете;

14 а тврдата храна е за зрелите, кои благодарејќи на поуката, имаат чувства и се научени да разликуваат добро од зло.

6

1

Затоа да го оставиме почетното учење за Христос и да се стремиме кон совршенство, да не ја поставуваме одново основата: покајанието од мртви дела и верата во Бога,

2 науката за крштавањето, ракополагањето, воскресението на мртвите и вечниот суд.

3 И ова ќе го направиме, ако допушти Бог.

4 Зашто оние кои еднаш се просветија, вкусија од небесниот дар, станаа учесници на Светиот Дух,

5 и, откако вкусија од убавата Божја реч и од силите на идниот век,

6 а потоа отпаднаа, — не е можно повторно да бидат обновени за покајание, кога повторно во себеси Го распнуваат Синот Божји и Го хулат.

7 Зашто земјата, која го впива дождот што често паѓа на неа и раѓа плод добар за оние што ја обработуваат, од Бога добива благослов;

8 а онаа што дава трње и боцки, таа е непотребна и близу е до проклетството кое завршува со изгорување.

9 Од вас, возљубени, ние очекуваме нешто подобро и спасително, иако така зборуваме.

10 Зашто Бог не е неправеден, та да го заборави делото ваше и трудот на љу­бовта што ги покажавте во Негово име, откако им послуживте и им служите на светиите.

11 А ние сакаме секој од вас да ја по­кажува истата усрдност за одржување на полната надеж докрај,

12 та да не станете мрзливи, туку да ги следите оние кои преку вера и трпение ги добиваат ветувањата.

13

Бог, кога му ветуваше на Авраам, бидејќи немаше ништо поголемо во што би се заколнал, се заколна во Себе,

14 велејќи: „Навистина ќе те благословам и ќе те размножам и преумножам.“

15 И така, со долготрпение тој го доби ветеното.

16 Луѓето, пак, се колнат во погорно од себеси, и заклетвата како потврда на секоја нивна препирка става крај.

17 Затоа Бог, кога на наследниците на ветувањето сакаше јасно да им ја по­ка­же Својата неизменлива волја, посведо­чи со клетва,

18 та преку две неизменливи работи, во кои не е можно Бог да излаже, да имаме голема утеха и ние, кои прибегнуваме да се прифатиме за надежта што ни е дадена,

19 а која е за нашата душа цврста и си­гурна котва, и кој влегува дури зад за­ве­сата,

20 каде што Исус за нас влезе најна­пред, откако стана вечен Првосвеште­ник по чинот Мелхиседеков.

7

1

Тој Мелхиседек беше цар салимски, свештеник на Севишниот Бог, кој го пресретна Авраам, кога се враќа­ше од борбата со царевите, и го благос­лови,

2 кому и Авраам му даде десеток од сѐ, и кој по значењето на името негово е прво цар на правдата, а потоа и цар на Салим, односно цар на мирот.

3 Без татко, без мајка, без род, немаше ниту почеток на дните, ниту крај на животот и, по таков начин, е подобен на Синот Божји, и останува вечен свеш­теник.

4 Гледате ли колку е голем оној кому прататкото Авраам му даде десеток од најдобриот плен!

5 Оние од Левиевите синови, што примаат свештенство, имаат заповед да земаат по Законот десеток од народот, односно од браќата свои, иако и тие произлегле од бедрата Авраамови.

6 Но тој, кој не му припаѓаше на на­шиот род, зеде десеток од Авраам и го благослови оној што беше примил ветувања.

7 Не може да има никаков спор дека помалиот се благословува од пого­ле­ми­от.

8 Така, овде смртни луѓе земаат десетоци, а таму — Оној, за Кого има све­доштво дека е жив.

9 И, така да речам, Левиј, кој прима десетоци, и сам даде десеток преку Авраам,

10 бидејќи уште беше во бедрата на татко си кога го сретна Мелхиседек.

11 Па така, ако совршенство можеше да се постигне преку левитското свеш­тенство, бидејќи врз основа на него на­родот доби Закон, каква потреба има да се воздигне друг свештеник по чинот на Мелхиседек, наместо по чинот на Арон?

12 Зашто, кога ќе се промени свештенството, тогаш се јавува потреба да се из­мени и законот.

13 А Оној за Кого се зборува ова, се вбројува во друго колено, од кое никој не беше пристапувал до жртвеникот;

14 зашто е познато дека Господ наш произлезе од Јуда, а за свештенството од ова колено Мојсеј ништо не рекол.

15

И уште појасно станува тоа кога се воздига слично на Мелхиседек друг свештеник,

16 Кој станал таков не по силата на те­лесна заповед, туку по силата на веч­ни­от живот.

17 Зашто се посведочи: „Ти си вечен свештеник по чинот на Мелхиседек.“

18 А, пак, одменувањето на по­ра­неш­ната заповед се изврши поради тоа што таа беше слаба и бесполезна,

19 зашто Законот ништо не доведува до совршенство; а се воведе подобра на­деж, преку која се приближуваме до Бо­га.

20 Тоа беше потврдено со заклетва.

21 Зашто оние беа станале свештеници без заклетва, а Тој — со заклетва, преку Оној Кој Му рече: „Се заколна Господ и нема да се раскае: ‚Ти си вечен свештеник по чинот Мелхиседеков.‘“

22 Затоа Исус стана залог на толку по­добар завет.

23 А тие беа многу свештеници, зашто смртта не им даваше да остане само еден;

24 а Тој, бидејќи живее вечно, има свештенство што нема да мине на друг.

25 Затоа Тој и може за вечно да ги спаси оние што преку Него доаѓаат кон Бога, бидејќи е секогаш жив за да се моли за нив.

26 Таков Првосвештеник и ни треба­ше: свет, непорочен, неосквернет, од­во­ен од грешниците и возвишен над небесата.

27 Кој нема потреба, како и другите првосвештеници, секојдневно да принесува жртва прво за гревовите свои, а потоа и за оние на народот, бидејќи Тој го изврши тоа еднаш засекогаш, откако Сам Себе се принесе како жртва.

28 Зашто Законот за првосвештеници поставува луѓе што се немоќни; а сло­вото на клетвата што е по Законот — Синот, Кој е вечно совршен.

8

1

А најважното од ова што го збо­руваме, е дека имаме таков Прво­свештеник, Кој седна од десната страна на престолот на величието на небесата,

2 и е служител на светилиштето и на вистинската скинија, што ја постави Господ, а не човек.

3 Секој првосвештеник се поставува за да принесува дарови и жртви; затоа бе­ше потребно и Тој да има што да прине­се.

4 Зашто, ако Тој беше на земјата, не би бил ни свештеник, зашто има свеш­теници што принесуваат дарови по За­конот

5 и им служат на образот и на сенката на небесните работи, како што му беше речено на Мојсеј, кога ја подигаше ски­нијата: „Гледај, рече, да направиш сѐ според образецот, што ти беше по­ка­жан на планината.“

6 А сега Тој доби толку подобра служ­ба, и стана посредник на подобар завет, кој е утврден врз подобри ветувања.

7

Зашто, ако првиот завет беше без недостаток, тогаш немаше да се бара втор.

8 Но, укорувајќи ги, вели: „Ете идат денови, вели Господ, и со домот Из­ра­елов и со домот Јудин ќе склучам нов завет,

9 но не таков завет каков што склучив со татковците нивни во денот, кога ги фатив за рака за да ги изведам од земјата египетска, — зашто тие не останаа во Мојот завет и Јас ги оставив, вели Господ.

10 Но овој е заветот што ќе му го да­дам на домот Израелов во оние дни, ве­ли Господ: ќе ги врежам законите Свои во мислите нивни, и во срцата нивни ќе ги напишам, и ќе бидам нивни Бог, а тие ќе бидат Мој народ.

11 И ниеден нема да го учи својот бли­жен, и ниеден братот свој: ‚Познај Го Господа‘, зашто сите, од мал до голем меѓу нив, ќе Ме знаат,

12 бидејќи ќе бидам милостив кон нив­ните неправди, а за гревовите и беззако­нијата нивни нема веќе да си спомнувам.“

13 А кога вели „нов завет“, првиот го направи застарен; а она што е старо и застарено, близу е до исчезнување.

9

1

Така и во првиот завет имаше уредби за богослужение и земно свети­лиште;

2 зашто скинијата беше направена вака: во првиот дел се наоѓаа светилникот, трпезата и изложените лебови; тој дел е наречен „Свето Место.“

3 А зад втората завеса од скинијата беше делот, наречен „Светиња над све­тињите“;

4 во неа се наоѓаше златната кадилница и од сите страни опкован со злато ковчегот на заветот, во кој стоеја златниот сад со мана и расцутениот жезол на Арон, како и плочите на заветот,

5 а над него — херувими на славата, што го осенуваа чистилиштето; за ова сега нема потреба да се зборува по­оп­ширно.

6 При ваков распоред, во првиот дел од скинијата секогаш влегуваа свеш­те­ниците и извршуваа служба Божја;

7 а во вториот дел влегуваше по ед­наш во годината првосвештеникот и тоа не без крв, што ја принесуваше како жртва за себе и за гревовите на народот, направени поради незнаење.

8 Преку ова Светиот Дух покажуваше дека сѐ уште не е отворен патот за све­тилиштето сѐ додека стои првата ски­нија,

9 која е симбол на сегашното време, во кое се принесуваат дарови и жртви, кои не можат да го направат совршен по совеста оној што служи,

10 туку се состојат само од јадења и пиења, и разни миења и телесни обреди, установени до времето кога сето ова ќе се исправи.

11

Но Христос, кога стана Прво­свеш­теник на идните добра, со поголемо и со посовршено светилиште, нера­ко­тво­ре­но, односно не онакво какво што се пра­ви на земјата,

12 ниту со крв козја и телешка, туку со Својата крв влезе во светилиштето ед­наш засекогаш и изврши вечен откуп.

13 Зашто, ако крвта на јунче и јарец, и пепелта од јуница преку попрскување ги осветуваат осквернетите за очистување на телото,

14 тогаш, колку ли повеќе крвта на Христос, Кој преку Светиот Дух се принесе Себе на Бога непорочен, ќе ја очисти совеста наша од мртви дела за да Му служиме на живиот Бог.

15

Затоа е Тој посредник на новиот за­вет, та по Неговата смрт, што стана за откуп на престапите од времето на пр­виот завет, призваните да го добијат ветеното вечно наследство.

16 Зашто, каде што има завет, таму е неопходно да следува смртта на заветувачот,

17 бидејќи заветот добива сила само по смртта; тој нема никаква сила додека заветувачот е жив.

18 Поради тоа ни првиот завет не беше утврден без крв.

19 Зашто Мојсеј, откако ги прочита сите заповеди од Законот пред сиот на­род, зеде крв телешка и јарешка со во­да, и со црвена волна и со исоп ја по­ро­си како самата книга, така и сиот народ,

20 велејќи: „Ова е крвта на заветот што ви го одреди Бог.“

21 Исто така со крв ги попрска и све­тилиштето и сите садови за служење на Бога.

22 И речиси сѐ според Законот со крв се очистуваше, и без пролевање крв не­ма проштевање.

23 И така, образите небесни требаше да се очистат на таков начин, а самото небесно со подобри жртви од овие.

24

Зашто Христос не влезе во ракот­во­рено светилиште, кое е само образец на вистинското, туку во самото небо, за да се јави сега пред лицето на Бога за нас;

25 и не да се принесува Себе како жрт­ва повеќепати, како што првосвеш­те­ни­кот влегува во светилиштето секоја го­ди­на со туѓа крв.

26 Инаку Тој би требало многупати да пострада од созданието на светот. А сега еднаш засекогаш, до крајот на вековите, се јави за да го однесе гревот, откако се принесе Сам Себе како жрт­ва.

27 И како што им е на луѓето определено да умрат еднаш, а потоа — суд,

28 така и Христос, откако еднаш се принесе Самиот Себе како жртва, за да ги однесе гревовите на мнозина, вторпат ќе им се јави не веќе како жртва за грев на оние што Го очекуваат, туку за нивно спасение.

10

1

Бидејќи Законот ја има само сенката на идните добра, а не суш­тината на работите, никогаш не може со оние исти жртви, што се принесуваат секоја година, да ги усоврши оние кои пристапуваат.

2 Инаку би престанале да се принесуваат, бидејќи оние што служат, еднаш очистени, не ќе имаат веќе никаква свест за гревовите.

3 Но преку жртвите секоја година се потсетуваат на гревовите,

4 бидејќи не е можно телешката и ја­решката крв да ги однесе гревовите.

5 Поради тоа, влегувајќи во светот, вели: „Жртви и дарови Ти не посака, а тело Ми приготви.

6 Сепаленици за гревот не Ти се угодни.“

7 Тогаш реков: „Ете, идам, напишано е за Мене во книгата, да ја извршам, Боже, волјата Твоја.“

8 Кога погоре рече: „Жртви и дарови и сепаленици за гревот — што се принесуваат според Законот, Ти не посака и не Ти се угодни“,

9 а потоа рече: „Ете, идам, Боже, да ја извршам волјата Твоја“, со тоа Тој го укинува првото, за да го воспостави второто.

10 Според таа волја сме осветени со приносот на телото на Исус Христос еднаш засекогаш.

11 И секој свештеник стои секој ден, служејќи и принесувајќи многупати ед­ни и исти жртви, кои никогаш не можат да ги отстранат гревовите;

12 а Тој, принесувајќи само една жртва за гревовите, засекогаш седна оддесно на Бога,

13 и оттогаш чека понатаму додека непријателите Негови не бидат поло­же­ни како подножје за нозете Негови.

14 Зашто преку едно принесување Тој осветените ги направи засекогаш совр­шени.

15 И Светиот Дух ни посведочи, зашто, откако порано рече:

16 „Ова е заветот што ќе им го дадам по оние дни, вели Господ: ќе ги вградам законите Свои во срцата нивни, и во мислите нивни ќе ги напишам.“ Тој до­дава:

17 „И за гревовите и беззаконијата нивни нема веќе да си спомнувам.“

18 А каде што има проштевање за нив, таму веќе нема приноси за грев.

19

И така, браќа, кога имаме слобода да влегуваме во светилиштето преку крвта на Исус Христос по нов и жив пат,

20 што Тој ни го отвори низ завесата, односно преку Своето тело,

21 имаме Врховен свештеник над до­мот Божји.

22 Затоа да пристапиме со искрено срце, во полна вера, откако ќе ги очис­тиме срцата од зла совест со попрскува­ње и откако ќе го измиеме телото со чиста вода.

23 И да го држиме исповеданието на надежта цврсто, зашто верен е Оној Кој се заветувал.

24 И да бидеме внимателни еден кон друг за да се поттикнуваме кон љубов и добри дела,

25 не изостанувајќи од собранијата ка­ко што некои имаат обичај, туку да се по­учуваме еден друг, и тоа во толку по­веќе, до колку гледате дека се прибли­жува судниот ден.

26 Зашто, ако, откако ја познавме вистината, своеволно продолжуваме да грешиме, тогаш нема веќе жртва за гревови,

27 туку страшно очекување на суд и јаростен оган што ќе ги проголта противниците.

28 Ако оној што го прекршил Мој­се­евиот закон, пред двајца или тројца сведоци безмилосно се казнува со смрт,

29 тогаш, колку ли потешка казна, мислите, ќе заслужи оној што Го по­га­зил Синот Божји и ја осквернил крвта на заветот преку која е осветен и Го по­хулил Духот на благодатта?

30 Зашто ние Го знаеме Оној што ре­кол: „Одмаздата е Моја, Јас ќе платам“, вели Господ. И пак: „Господ ќе му суди на Својот народ.“

31 Страшно е да се падне во рацете на живиот Бог!

32 Потсетувајте се на вашите пора­нешни денови кога, откако се просветивте, поднесовте голема борба во стра­дањата,

33 било затоа што бевте изложени на срам и маки, било затоа што станавте соучесници на оние кои исто така стра­даа,

34 зашто и на оковите мои се со­жа­лив­те и со радост дозволивте вашиот имот да се разграби, знаејќи дека на небесата имате подобар и траен имот.

35 И така, не напуштајте ја вашата слобода; таа ви носи голема награда.

36 Најнапред ви е потребно трпение, па, откако ќе ја исполните волјата Бож­ја, да го добиете ветеното;

37 зашто уште малку, сосем малку и „Оној што иде, ќе дојде и нема да за­доц­ни.

38 А праведниот преку верата ќе биде жив; Јас не се радувам за ниеден кој отстапува.“

39 Ние, пак, не сме од оние што от­ста­пуваат и гинат, туку од оние кои веруваат и се спасуваат.

11

1

А верата е подлога за увереноста во она на кое се надеваме — убеденост во она што не се гледа.

2 Преку неа постарите добија све­дош­тво.

3 Преку верата разбираме дека ве­ко­вите се создадени со Божји збор и дека од невидливото произлегло видливото.

4 Со вера Авел Му принесе на Бога по­добра жртва, од Каиновата; преку неа тој доби сведоштво дека е праведен, бидејќи Бог посведочи за неговите да­ро­ви; преку неа, иако мртов, тој уште збо­рува.

5 Преку вера Енох беше преселен за да не види смрт; и не се најде, бидејќи Бог го пресели. Зашто пред преселува­њето тој доби сведоштво дека Му уго­дил на Бога.

6 А без вера не е можно да Му се уго­ди на Бога; бидејќи оние кои доаѓаат кај Бога, треба да веруваат дека Тој постои и дека ги наградува оние што Го бараат.

7 Преку вера Ное, откако беше пре­дупреден за она што уште не се гле­да­ше, со послушност го направи ковчегот за да го спаси својот дом. Со тоа тој го осуди светот и стана наследник на пра­ведноста по вера.

8 Со вера Авраам, кога беше повикан, послуша да појде во местото што тре­баше да го добие во наследство, и тргна, не знаејќи каде оди.

9 Со вера се всели Авраам во ветената земја како туѓинец и живееше под ша­тори со Исак и Јаков, наследници на ис­тото ветување;

10 зашто тој го очекуваше оној град што има основи, чиј градител и творец е Бог.

11 Преку вера и самата Сара — иако беше неплодна, доби сила да зачне и, покрај возраста нејзина, роди, зашто Го сметаше за верен Оној Кој беше ветил.

12 И така од еден, и тоа остарен, се ро­дија толку многу, колку што се ѕвездите на небото, и колку што е безбројниот песок на морскиот брег.

13 Сите тие умреа со вера, не добивај­ќи ги ветувањата, а само оддалеку ги видоа и ги поздравија, признавајќи дека се гости и придојдени.

14 Бидејќи оние што така зборуваат покажуваат дека бараат татковина.

15 И ако ја беа имале на ум онаа тат­ковина, од која беа излегле, ќе имаа прилика да се вратат.

16 Но тие сакаа подобра, односно не­бесна татковина; затоа и Бог не се сра­ми да се нарече нивен Бог; бидејќи им има приготвено град.

17 Авраам со вера го принесе како жртва Исака, кога беше искушуван; и тој, што го доби ветувањето, го принесе својот единствен син,

18 за кого му беше речено: „По­том­ството од Исак ќе се нарече со твое име“;

19 зашто тој сметаше дека е Бог силен и дека и мртви може да воскреснува и така да речам, го прими Исак воскреснат.

20 Со вера Исак го благослови Јаков и Исав за иднината.

21 Со вера Јаков на умирање го бла­гослови секого од синовите на Јосиф и „им се поклони, потпирајќи се на врвот од жезолот свој.“

22 Со вера Јосиф на умирање спомна за излегувањето на синовите Израелови од Египет и им даде упатства за коските свои.

23 Со вера Мојсеј, откако се роди, три месеци беше криен од родителите свои, зашто видоа дека детето е убаво, и не се уплашија од царската заповед.

24 Со вера Мојсеј, кога порасна, се от­кажа да се нарече син на фараоновата ќерка

25 и повеќе сакаше да страда заедно со народот Божји, отколку да ужива во минливите гревовни наслади.

26 Страдањето заради Христос го сме­таше за поголемо богатство, отколку ризниците на Египет; зашто предвид ја имаше наградата.

27 Со вера тој го напушти Египет не плашејќи се од царскиот гнев, зашто ве­руваше во Оној Кој не се гледаше, како да Го гледа.

28 Со вера тој направи Пасха и по­прс­кување со крв, та истребувачот на прво­родените да не се допре до нив.

29 Со вера поминаа преку Црвеното Море како по суво, коешто се обидоа и Египќаните да го преминат, но се изда­вија.

30 Преку вера паднаа ѕидовите на Ери­хон, откако беа обиколувани цели седум дена.

31 Со вера блудницата Раав не загина заедно со неверниците откако благонаклоно ги прими извидувачите и ги изведе по друг пат.

32 И што уште да кажам? Зашто не ќе имам доволно време да кажувам за Ге­деон, Варак, Самсон и Јефтај, за Давид и Самоил и другите пророци,

33 кои преку вера победија царства, вршеа правда, добија ветувања, зат­во­рија усти на лавови;

34 угаснаа огнена сила, ја избегнаа острицата на мечот, од немоќни станаа крепки, станаа силни во војна, прогонија туѓи војски;

35 жени примија свои умрени воскреснати; други, пак, беа мачени и не прифатија ослободени, за да добијат подоб­ро воскресение;

36 а други поднесоа подигрување и кам­шикување, па дури и окови и зат­вор;

37 со камења беа убивани, со пила се­чени, на искушенија подложувани, умираа убивани со меч, скитаа во овчи и козји кожи, во сиромаштија, во маки, во срам —

38 тие, за кои светот беше недостоен — скитаа по пустини, по ридови, по пеш­тери и јами во земјата.

39 И сите тие, иако примија сведоштво преку верата, сепак не го добија ветеното,

40 зашто Бог предвиде нешто подобро, та тие без нас да не примат совршен­ство.

12

1

Затоа и ние, имајќи толку многу сведоци, да отфрлиме од себе се­какво бреме и грев, што лесно се при­ле­пува за нас, и со трпеливост да по­бр­за­ме кон претстојната борба,

2 имајќи Го пред очи Зачетникот и Довршителот на верата — Исус, Кој, по­ради Неговата идна радост претрпе крст, занемарувајќи го срамот, и седна од десната страна на престолот Божји.

3 Мислете на Оној Кој од грешниците претрпе над Себеси таква поруга, та да не ви дотегне, и да не станете малодуш­ни!

4 Во борбата против гревот уште не сте се противеле до крв.

5 И сте ја заборавиле утехата која вам, како на синови ви зборува: „Сине мој, не презирај ја казната од Господ и не биди малодушен кога те казнува,

6 зашто Господ го казнува оној кого што го сака; го кара секој син што го прима.“

7 Ако трпите казна, Бог со вас пос­та­пува како со синови. Зашто кој е тој син кого таткото не го казнува?

8 Ако, пак, останете без казна, во која сите станаа соучесници, тогаш сте деца незаконски, а не синови.

9 Ако се плашиме од нашите татковци кога нѐ казнуваат, тогаш колку повеќе треба да Му се покориме на Отецот на духовите, па да бидеме живи?

10 Зашто тие нѐ казнуваат за кратко време, како што им се чинело најдобро; а Тој — за полза, та да учествуваме во Неговата светост.

11 Секоја казна во почетокот не се покажува дека е за радост, туку за жа­лост; но потоа на оние што ќе се поучат од неа таа ќе им принесе мирен род на праведност.

12 Затоа „исправете ги премалените раце и ослабените колена“,

13 и со нозете свои „Направете си пра­ви патеки“, та, она што е куцо, да не се повреди, туку поскоро да се исцели.

14

Трудете се да имате мир со сите и светост, без која никој нема да Го види Господа:

15 гледајќи, да не би некој да се лиши од Божјата благодат, да не би некој гор­члив корен, штом изникне, да направи штета, и преку него да се осквернат мнозина;

16 да не би меѓу вас да има некој блудник, или нечестив како Исав, кој за една манџа се откажа од своето право на првородство.

17 Зашто знаете дека тој и отпосле, сакајќи да го наследи благословот, беше отфрлен, бидејќи не најде место за покајание, иако го беше молел дури со солзи.

18 Вие не пристапивте кон планината што може да се опипа и кон разгорени­от оган, кон облакот, и темнината, и лу­њата,

19 и кон трубниот звук, и кон гласот што зборуваше, чии слушачи молеа да не им се зборува веќе,

20 зашто не можеа да го истрпат она што им се заповедаше: „И ѕвер ако се допре до гората, со камења нека биде убиен.“

21 И толку страшна беше глетката, што и Мојсеј рече: „Треперам од страв!“

22 Но вие пристапивте кон Сион и гра­дот на живиот Бог, небесниот Еру­са­лим, и кон безбројните ангели, на све­че­ниот собор,

23 кон собранието на првородените, кои се запишани на небесата, и кон Бо­га, Судијата на сите, и кон духовите на праведниците, што достигнаа совр­шен­ство,

24 и кон Исус, Посредникот на Новиот завет, и кон крвта за попрскување, која подобро зборува од Авеловата.

25 Гледајте да не Го отфрлите Оној Кој зборува. Зашто, ако не останаа неказнети оние, што откажаа да му слу­жат на оној што зборуваше на земјата, а колку повеќе ние, кои Го отфрламе Оној, Кој зборува од небесата

26 Чиј глас тогаш ја потресе земјата, а Кој сега ветува, зборувајќи: „Уште ед­наш Јас ќе ја потресам не само земјата, туку и небото.“

27 Зборовите „уште еднаш“ оз­на­чу­ваат дека колебливото ќе се отстрани, та да остане само непоколебливото.

28 И така, примајќи го непоколебливо­то царство, да искажеме благодарност со која ќе Му служиме на Бога благо­угодно со почит и во страв,

29 бидејќи нашиот Бог е оган што из­горува.

13

1

Взаемната љубов нека пребива меѓу вас!

2 Гостољубивоста не запоставувајте ја, бидејќи преку неа некои, и не знаејќи, им укажаа гостопримство на ангели.

3 Помнете ги затворениците, како да сте со нив затворени, и оние што стра­даат, зашто и самите сте во тело.

4 Бракот да се почитува од сите, и брачното легло да се пази неосквернето; а блудниците и прељубниците ќе ги суди Бог.

5 Немојте да бидете среброљупци и задоволувајте се со она што го имате. Зашто Тој рекол: „Нема да те оставам, ниту, пак, ќе те напуштам“;

6 така што слободно да велиме: „Гос­под ми е помошник, и нема да се пла­шам; што може да ми направи човек?“

7 Помнете ги и вашите учители, што ви го проповедаа словото Божјо и, имајќи го пред очи исходот на нивниот живот, подражавајте ја верата нивна.

8 Исус Христос е ист вчера, и денес, и во вечни векови.

9 Не бидете завлечени од разни туѓи учења; зашто е добро со благодат да се поткрепува срцето, а не со уредби за јадења, од кои немаа никаква полза оние што ги применуваа.

10 Ние имаме жртвеник од кого немаат право да јадат оние што ѝ служат на скинијата,

11 бидејќи телата на животните, чија крв првосвештеникот ја внесува во светилиштето за очистување на гре­во­вите, се изгоруваат надвор од жи­ве­алиштето.

12 Затоа и Христос, за да ги освети луѓето со крвта Своја, пострада надвор од градските порти.

13 И така, да Му пристапуваме надвор од живеалиштето, носејќи ја Неговата поруга,

14 бидејќи овде немаме постојан град, туку го очекуваме оној што ќе дојде.

15 Преку Него, пак, секогаш да Му принесуваме на Бога пофална жртва, односно плод од усните што го прос­ла­вуваат името Негово.

16 А добродетелството и милосрдноста не ги заборавајте, зашто такви жртви Му се благоугодни на Бога.

17 Покорувајте им се на учителите ва­ши и бидете им послушни, зашто тие, бидејќи се задолжени да одговараат, бдеат за вашите души, — та со радост тоа да го вршат, а не со воздишки, зашто тоа не е полезно за вас.

18 Молете се за нас, зашто сме уве­ре­ни дека имаме добра совест, грижејќи се во сѐ добро да постапуваме.

19 Уште повеќе ве молам да го вршите ова, та поскоро да се вратам меѓу вас.

20

А Бог на мирот, Кој преку крвта на вечниот завет Го воздигна од мртвите големиот Пастир на овците — нашиот Господ Исус Христос,

21 нека ве усоврши во секое добро дело за да ја исполните Неговата волја, вршејќи го во вас она што Му е Нему благоугодно, преку Исус Христос, Не­му слава во вечни векови, Амин!

22 Ве молам, браќа, трпеливо примете го ова поучно слово: зашто накратко и ви напишав и испратив.

23 Знајте дека братот Тимотеј е ослободен, со кого, ако дојде навреме, ќе ве видам.

24 Поздравете ги сите ваши учители и сите светии! Ве поздравуваат браќата што се од Италија.

25 Благодат со сите вас. Амин!