1

1

Почеток од Евангелието на Исус Христос, Син Божји.

2 Како што е напишано кај проро­к Исаија: „Еве, Јас го испраќам пред ли­цето Твое Мојот ангел, кој ќе го при­готви Твојот пат пред Тебе:

3 ‚Гласот на оној, што вика во пустината: пригответе го патот на Господ, из­рамнете ги патеките Негови.‘“

4 Се јави Јован, крштавајќи во пустината и проповедајќи покајно крштавање за проштавање на гревовите.

5 И доаѓаа кај него од целата Јудејска страна и од Ерусалим, и тој ги крш­та­ва­ше сите во реката Јордан, а тие ги ис­по­ведаа своите гревови.

6 А Јован носеше облека од камилски влакна и појас од кожа околу половината своја, и се хранеше со скакулци и див мед.

7 Тој проповедаше, велејќи: „По мене иде Посилниот од мене, на Кого не сум достоен да се наведнам и да Му ги од­вр­зам ремењата од обувките Негови.

8 Јас ве крстив со вода, а Тој ќе ве крс­ти со Дух Свети.“

9

А во оние дни дојде Исус од Назарет Галилејски и се крсти од Јован во Јор­дан.

10 И кога излегуваше од водата, вед­наш виде како се отвораат небесата, и Духот, во вид на гулаб, како слегува над Него.

11 И се чу глас од небесата: „Ти си Мојот возљубен Син, Кој е по Мојата волја.“

12

Веднаш потоа Духот Го изведе во пустината.

13 И беше таму, во пустината, че­ти­ри­е­сет дни искушуван од сатаната; беше со ѕверови и ангелите Му служеа.

14

А потоа, откако Јован беше зат­во­рен, дојде Исус во Галилеја и ја про­по­ведаше радосната вест за царството Божјо,

15 и велеше: „Времето се исполни и царството Божјо наближи; покајте се и верувајте во Евангелието.“

16

И, одејќи покрај Галилејското Мо­ре, Исус го виде Симон и брат му Ан­дреј како фрлаат мрежа во морето, зашто беа рибари.

17 Исус им рече: „Врвете по Мене и Јас ќе ве направам ловци на луѓе!“

18 И тие веднаш ги оставија мрежите и тргнаа по Него.

19 Па, штом одмина малку, го виде Ја­ков Заведеев и брат му Јован, исто така во кораб како ги крпат мрежите свои;

20 веднаш ги повика и нив. И тие, ос­тавајќи го татка си Заведеј во коработ со наемниците, тргнаа по Него.

21

И дојдоа во Капернаум; и веднаш во саботата Тој влезе во синагогата и поу­чуваше.

22 И се чудеа на Неговата наука, заш­то Тој ги учеше како Оној што има власт, а не како книжниците.

23 Имаше во синагогата нивна човек со нечист дух, и извика, говорејќи:

24 „Што имаш Ти со нас, Исусе од На­зарет! Си дошол ли да нѐ погубиш? Те знам Кој си Ти, Светец Божји!“

25 Но Исус му заповеда, велејќи: „Молкни и излези од него!“

26 Тогаш го стресе нечистиот дух, па извика со силен глас и излезе од него.

27 И сите се стресоа од ужас, така што еден со друг се прашуваа и велеа: „Што е ова!? Ново учење со власт; Тој и на нечистите духови им заповеда, и тие Му се покоруваат!“

28 И одеднаш се разнесе глас за Него по целиот Галилејски крај.

29

Штом излегоа од синагогата, дојдоа со Јаков и Јован во куќата на Симон и Андреј.

30 А тештата на Симон лежеше од треска; и веднаш Му јавија за неа.

31 Тој пристапи, ја фати за рака и ја подигна; и треската веднаш ја остави; и таа стана и ги служеше.

32

А приквечер, кога заоѓаше сонцето, кај Него донесуваа секакви болни и бесомачни.

33 И целиот град се беше собрал пред портата.

34 И излекува мнозина што страдаа од разни болести; истера многу демони и не им дозволуваше на демоните да зборуваат, зашто Го знаеја.

35

А утредента, во темни зори, стана, излезе и отиде на пусто место и таму се молеше.

36 А Симон, и оние што беа со Него, тргнаа да Го бараат;

37 па, кога Го најдоа, Му рекоа: „Сите Те бараат!“

38 А Тој им рече: „Да појдеме до блис­ките села и градови, и таму да про­по­ве­дам, зашто затоа сум дошол.“

39 И проповедаше во нивните синагоги.

40

И дојде кај Него еден лепрозен, па, молејќи Го, падна пред Него и Му рече: „Ако сакаш, можеш да ме очистиш.“

41 Смилувајќи се, Исус протегна рака, се допре до него и му рече: „Сакам! Очисти се!“

42 И штом го рече тоа, се изгуби лепрата од него, и тој стана чист;

43 откако му за­по­веда, го отпушти,

44 и му рече: „Гледај, никому ништо да не кажуваш; но оди, покажи му се на свештеникот и принеси дар за очистува­ње, како што заповедал Мојсеј — ним за сведоштво.“

45 А тој, штом излезе, почна да рас­ка­жува многу и да разгласува, така што Исус не можеше јавно да влезе во гра­дот, а се задржуваше надвор, во оса­ме­ни места. И доаѓаа кај Него отсекаде.

2

1

По неколку дена, Тој пак дојде во Ка­пернаум; и се чу дека е в куќи.

2 Веднаш се собраа мнозина, така што и пред вратата не можеа да се сместат; а Тој им го објавуваше Словото.

3 И дојдоа кај Него со еден фатен, кого го носеа четворица;

4 па, бидејќи не можеа да се прибли­жат до Него од народот, го открија и го пробија покривот од куќата, каде што беше Тој и ја спуштија постелката, на која лежеше фатениот.

5 А Исус, кога ја виде нивната вера, му рече на фатениот: „Синко, ти се простуваат гревовите твои!“

6 Таму седеа некои од книжниците и си помислија во срцата свои:

7 „Што хули Овој на Бога? Кој друг може да простува гревови, освен еди­ниот Бог?“

8 Исус, веднаш штом дозна со Својот дух дека тие така мислат во себе, им ре­че: „Зошто го помислувате тоа во срцата свои?

9 Што е полесно да му кажам на фатениот: ‚ти се простуваат гре­во­ви­те‘, или да речам: ‚дигни се, земи ја пос­телката своја и оди‘?

10 Но за да знаете дека Синот Чо­веч­ки има власт на земјата да ги простува гревовите“ — му рече на фатениот —

11 „Тебе ти велам: стани, земи ја пос­телката своја и оди си дома!“

12 И тој стана веднаш, па, штом ја зеде постелката, се појави пред сите — така што сите се восхитуваа и Го славеа Бо­га, велејќи: „Никогаш вакво нешто не сме виделе!“

13

И излезе Исус пак покрај морето, и сиот народ доаѓаше кај Него, и Тој ги поучуваше.

14 И кога одеше, го виде Левиј Ал­фе­ев, кој седеше во царинарницата и му рече: „Врви по Мене!“ Тој стана и тргна по Него.

15 А кога седеше Исус на трпезата во неговата куќа, заедно со Него седеа и учениците Негови, и многу цариници и грешници; зашто тие беа мно­зи­на и врвеа по Него.

16 Книжниците и фарисеите, штом Го видоа како јаде со цариници и грешници, им рекоа на учениците Не­го­ви: „Зошто Тој со цариници и грешници јаде и пие?“

17 Кога го чу тоа Исус, им рече: „Здравите немаат потреба од лекар, ту­ку болните. Не сум дошол да ги по­ви­кам праведниците, туку грешниците (на покајание).“

18

Учениците на Јован и на фарисеите постеа. И приоѓаа некои, па Му велеа: „Зошто учениците Јованови и на фари­се­ите постат, а Твоите ученици не постат?“

19 Исус им рече: „Зар можат свато­ви­те да постат кога младоженецот е со нив!? Додека е со нив младоженецот, тие не можат да постат;

20 но ќе дојдат дни, кога ќе им го одземат младоженецот и тогаш, во тие дни, и тие ќе постат.

21 Никој не крпи стара облека со нова крпа; инаку, новозашиената крпа ќе се отшие од старото, и отворот ќе биде уште поголем.

22 Никој не става ново вино во стари мевови; инаку, новото вино ќе ги расце­пи мевовите и виното ќе истече, а ме­во­вите ќе се упропастат; туку ново вино треба да се става во нови мевови.“

23

И Му се случи во саботен ден да ми­нува преку нивјето, и врвејќи, уче­ни­ците Негови почнаа да кинат класје.

24 А фарисеите Му рекоа: „Гледај, зошто го прават учениците во сабота тоа, што не треба да се прави?“

25 Но Тој им рече: „Зар никогаш не сте читале што направи Давид, кога ог­ладне тој и оние, што беа со него?

26 Како влезе во храмот Божји, во вре­мето на првосвештеникот Авијатар, ги изеде приставените лебови од жрт­ве­ни­кот, што не требаше да ги јаде никој друг освен свештениците, па им даде и на оние, што беа со него!“

27 Потоа продолжи: „Саботата е соз­да­дена за човекот, а не човекот за саботата.

28 Па така, Синот Човечки е господар и на саботата.“

3

1

И влезе пак во синагогата, а таму имаше еден човек со исушена рака.

2 И пазеа на Него, дали ќе го исцели во саботен ден, за да Го обвинат.

3 А Тој му рече на човекот со ису­ше­ната рака: „Застани насреде!“

4 Ним, пак, им кажа: „Во сабота доз­во­лено ли е да прави човек добро или зло; да спаси една душа или да ја погуби?“

5 Па, кога ги изгледа со гнев, зашто Му беше тешко поради нивните ска­ме­нети срца, му рече на човекот: „Про­тегни ја раката своја!“ Тој ја протегна и таа му стана здрава, како и другата.

6 Фарисеите, штом излегоа, веднаш се собраа со Иродовците на совет против Него, како да Го погубат.

7

Исус, пак, отиде со Своите ученици кон морето и по Него одеше многу на­род од Галилеја и од Јудеја,

8 од Ерусалим и од Идумеја и отаде Јордан. Па и од Тир и Сидон, откако чу­ја какви дела врши, во голем број дојдоа кај Него.

9 И им порача на учениците Свои да Му приготват кораб, поради народот, за да не Го туркаат;

10 зашто мнозина беше излекувал, така што сите, кои беа болни, навалуваа кон Него за да се доближат до Него.

11 И нечистите духови, штом ќе Го ви­деа, паѓаа пред Него, викаа и говореа: „Ти си Син Божји!“

12 Но Тој строго им забрануваше да разгласуваат за Него.

13

Потоа се искачи на гората и ги по­вика кај Себе оние, кои Сам ги одбра и тие дојдоа кај Него.

14 Избра дванаесетмина кои ги нарече апостоли да бидат со Него и да ги праќа да проповедаат;

15 и да имаат власт да лекуваат бо­лес­ти и да изгонуваат демони:

16 првиот Симон, кого го нарече Пе­тар;

17 па Јаков Заведеев и брат му Јован, на кои им даде име Воанергес, што зна­чи, синови на громот;

18 потоа Андреј, Филип, Вартоломеј, Матеј, Тома, Јаков Алфеев, Тадеј, Симон Хананеецот

19 и Јуда Искариот, кој и Го предаде.

20

И дојдоа в куќи; и пак се собра на­род, така што тие не можеа ни леб да јадат.

21 И кога чуја Неговите, отидоа да Го приберат, зашто се говореше дека не бил на Себеси.

22 А книжниците, што беа слегнале од Ерусалим, велеа дека во Него е Вел­зе­вул и дека демоните ги истерува со силата на заповедникот на демоните.

23 И кога ги повика, им говореше во параболи: „Како може сатаната да из­го­нува сатана?

24 Ако едно царство се раздели на де­лови, еден против друг, тоа царство не може да се одржи;

25 и, ако еден дом се раздели на де­ло­ви, еден против друг, тој дом не може да опстане;

26 ако и сатаната се дигнал против се­беси, и се разделил, не ќе може да се од­ржи, но му дошол крајот.

27 Никој не може, кога ќе влезе во ку­ќата на силен човек, да му ја ограби по­куќнината, ако најнапред не го врзе силниот; и тогаш ќе му ја земе по­куќ­нината.

28 Вистина, ви велам: на човечките си­нови ќе им се простат сите гревови и хули, какви и да бидат тие;

29 но, кој похули на Светиот Дух, нему нема да му се прости никогаш, а ќе биде виновен пред вечниот суд.“

30 Зашто велеа: „Нечист дух има во Него.“

31

И дојдоа мајка Му и браќата Не­го­ви, па, стоејќи надвор, порачаа да Го викнат.

32 А околу Него седеше народ, и Му рекоа: „Ете, мајка Ти и браќата Твои, и сес­трите Твои, надвор се и Те бараат.“

33 А Тој им одговори, велејќи: „Која е Мојата мајка и кои се браќата Мои?“

34 Па, упатувајќи поглед кон оние што седеа околу Него, рече: „Еве ги Мојата мајка и Моите браќа.

35 Зашто оној, кој ја исполнува волјата Божја, тој Ми е брат, и сестра, и мајка!“

4

1

И пак почна да поучува покрај морето; и се собра околу Него многу народ; Тој влезе тогаш во кораб во мо­рето и седеше, а сиот народ стоеше на суво, покрај морето.

2 И ги поучуваше многу со параболи, и во поуките Свои им велеше:

3 „Слушајте! Ете излезе еден сејач да сее;

4 и се случи, кога сееше, едни зрна да паднат покрај патот, па долетаа пти­ци­те небески и ги исколваа.

5 Други паднаа на каменито место, ка­де што немаше многу земја, и набргу изникнаа, зашто земјата не беше длабока;

6 а кога изгреа сонцето, тие свенаа, па бидејќи немаа корен, се исушија.

7 Некои паднаа на трње; и израсна тр­њето, ги задуши и не дадоа плод.

8 А други паднаа на добра земја и поч­наа да даваат плод, што израсна и узреа; и принесоа: кое триесет, кое шеесет, кое сто.“

9 И им рече: „Кој има уши да слуша, нека чуе!“

10

А кога остана Сам, оние што беа околу Него, заедно со дванаесетте, Го прашаа за параболата.

11 И им кажа: „Вам ви е дадено да ја знаете тајната на царството Божјо, а на оние, надворешните, сѐ ќе им се кажува во параболи,

12 за да гледаат со очи и да не видат; да слушаат со уши и да не разбираат; зашто се плашат да не се обратат некогаш, па да им се простат гревовите.“

13 И им рече: „Зар не ја разбирате оваа парабола? Како тогаш ќе ги разберете сите параболи?

14

Сејачот го сее словото.

15 Посеаното покрај патот ги означува оние, кај кои се сее словото, но кај кои, откако ќе го чујат, веднаш доаѓа сата­ната и им го грабе словото, посеано во срцата нивни.

16 Исто така и посеаното на каменито место ги означува оние, кои, штом го чујат словото, веднаш со радост го примаат,

17 но немаат во себе корен и се непостојани; па, кога ќе настане жалост или гонење заради словото, веднаш се соб­лазнуваат.

18 Посеаното во трње ги означува оние што го слушаат словото,

19 но грижите за овој век, примам­ли­во­то богатство и други желби, кои, кога ќе се вселат во нив, го задушуваат сло­вото и тоа останува бесплодно.

20 А посеаните зрна на добра земја се оние, што го слушаат словото и го примаат и донесуваат плод: едни триесет, други шеесет, а други сто.“

21

И им рече: „Зар се внесува светило за да се стави под поклопец или под кревет? Не затоа ли, да се стави на свеќник?

22 Зашто нема ништо тајно, што не ќе стане јавно; ниту пак, нешто сокриено, што нема да излезе на видело.

23 Ако некој има уши да слуша, нека чуе!“

24 И им велеше: „Внимавајте на она што слушате: со каква мерка мерите, со таква ќе ви се мери, и ќе ви се придода­де.

25 Зашто, кој има, нему ќе му се даде; а кој нема, од него ќе се одземе и она што го има.“

26

Па рече: „Царството Божјо прилега на човек што фрлил семе в земја,

27 па спие, и станува ноќе и дење; а ка­ко никнува и како расте семето, тој не знае.

28 Зашто земјата сама од себе донесува плод, најнапред стебленце, па клас, а потоа и полно зрно во класот.

29 А кога ќе узрее плодот, веднаш ис­праќа срп, зашто дошло времето за жетва.“

30

Пак продолжи: „Со што да го спо­редиме царството Божјо или со каква парабола да го прикажеме?

31 Тоа е како синапово зрно, кое, кога се сее в земја, е помало од сите земни семиња;

32 а кога ќе се посее, израснува и ста­нува поголемо од сите грмушки, и пуш­та големи гранки, така што под неговата сенка можат да се засолнуваат пти­ците небески.“

33

И со многу такви параболи им го проповедаше словото, колку што мо­жеа да слушаат.

34 И без параболи не им говореше, а на учениците Свои насамо сѐ им објаснуваше.

35

Тој ден вечерта им рече: „Да ми­не­ме на спротивната страна!“

36 И кога го отпуштија народот, уче­ниците Го зедоа со себе, како што беше во коработ, а го следеа и други кораби.

37 И се подигна голема бура, и брано­вите се префрлуваа во коработ, така што коработ веќе пропаѓаше.

38 Тој, пак, беше на кормилото и спи­еше на возглавница; Го разбудија и Му рекоа: „Учителе, зар не Ти е грижа што загинуваме?“

39 А Тој стана, му се заповеда на вет­рот и му рече на морето: „Молкни, пре­с­та­ни!“ И ветрот стивна, и настана голема тишина.

40 Па им рече: „Што сте толку плаш­ливи? Зар сѐ уште немате вера?“

41 И ги опфати голем страв, и говореа еден на друг: „Кој е, пак, Овој, што и ветрот и морето Го слушаат?“

5

1

Преминаа отаде море, во Гадаринската земја.

2 И кога Тој излезе од коработ, вед­наш Го пресретна од гробиштата еден човек со нечист дух.

3 Тој живееше во гробовите, и дури и со вериги никој не можеше да го врзе;

4 зашто многупати беше во окови и во вериги врзан, ама ги кршеше оковите и ги раскинуваше веригите, и никој не можеше да го скроти;

5 и секогаш, ноќе и дење, по гро­биш­тата и по ридиштата викаше и се уди­ра­ше со камења.

6 Штом Го виде Исус оддалеку, при­трча и Му се поклони.

7 Па, како извика со силен глас, рече: „Што имаш, Ти, со мене, Исусе, Сине на Севишниот Бог? Те заколнувам во Бога, не мачи ме!“

8 Зашто му беше рекол: „Духу нечист, излези од човекот!“

9 И го праша: „Како те викаат?“ А тој одговори и рече: „Легија ми е името, зашто сме многу.“

10 И многу Го молеа да не ги брка од тој крај.

11 А таму, по ридот, пасеше големо крдо свињи.

12 И Го молеа и велеа: „Прати нѐ во свињине, да влеземе во нив.“

13 И Исус веднаш им дозволи. Откако излегоа, нечистите духови влегоа во свињите, и јурнаа свињите по стрмнината во морето, а беа околу две илјади; и се издавија во морето.

14 А оние, што ги пасеа свињите, побегнаа и известија во градот и по околијата. И мнозина излегоа да видат што станало.

15 И дојдоа кај Исус, и го видоа бесомачниот како седи облечен, и со здрав ум, во кого имаше легија, и се упла­шија.

16 А оние, кои беа виделе, раскажуваа што стана со обземениот од зол дух и со свињите.

17 И почнаа да Го молат да си оди од нивните краишта.

18 А кога влезе во коработ, оној, што беше порано бесомачен, Го помоли да биде со Него.

19 Исус не му дозволи, но му рече: „Оди дома кај своите, па раскажи им што стори Господ за тебе и како те помилува.“

20 Си отиде, и почна да раскажува по Десеттоградието што му направи Исус. И сите се чудеа.

21

А кога премина Исус со коработ пак на другата страна, кај Него се собра многу народ. И беше покрај морето.

22 И ете, дојде еден од началниците на синагогата, по име Јаир; па, штом Го виде, падна пред нозете Негови

23 и усрдно Го молеше многу, гово­реј­ќи: „Ќерка ми е на умирање; дојди и по­ложи ги рацете над неа, за да оздрави и биде жива!“

24 И појде со него. А по Него врвеше многу народ и Го притискаа.

25 Една жена, што страдаше од крва­вење дванаесет години,

26 и големи маки беше претрпела од мнозина лекари, потрошила сѐ што имала и никаква полза не видела, а ѝ станало дури уште полошо,

27 штом чу за Исус, се приближи одзади меѓу народот и се допре до облеката Негова;

28 зашто си велеше: „Само ако се доп­рам до облеката Негова, ќе оздравам.“

29 И веднаш престана крвавењето, и таа осети во телото свое дека е излекувана од болеста.

30 А Исус одеднаш почувствува во Се­бе како излезе сила од Него и се сврте кон народот и рече: „Кој се допре до облеката моја?“

31 Учениците Негови Му рекоа: „Гледаш дека народот Те притиска, а прашуваш: ‚Кој се допре до Мене?‘“

32 Но Тој гледаше наоколу, за да ја ви­ди онаа, што го направи тоа.

33 Жената, пак, се уплаши и тре­пе­ре­ше; па, знаејќи што стана со неа, се при­ближи, падна пред Него и Му ја кажа целата вистина.

34 А Тој ѝ рече: „Ќерко, верата твоја те спаси; оди си со мир и биди здрава од болеста своја!“

35 Додека Тој уште зборуваше, дојдоа од кај началникот на синагогата и ре­коа: „Ќерка ти умре; што Му создаваш уште труд на Учителот!“

36 Но Исус, откако ги чу тие зборови, му рече на началникот на синагогата: „Не плаши се, само верувај!“

37 И никому не му дозволи да оди со Него, освен на Петар, на Јаков, и на Јо­ван, братот на Јаков.

38 Дојде во куќата на началникот на синагогата и виде растревоженост, пла­чење и силно врискање.

39 И кога влезе, им рече: „Што сте се развикале и расплакале? Девојчето не е умрено, туку спие!“

40 А тие Му се потсмеваа. Тој, пак, от­како ги истера сите, ги зеде таткото и мајката на девојчето и оние што беа со Него, и влезе каде што лежеше де­вој­че­то.

41 И кога ја фати раката на девојчето, рече: „Талита, куми!“ — што значи: „Де­војко, тебе ти велам, стани!“

42 И девојката одеднаш стана и почна да оди. А имаше дванаесет години. И сите се зачудија многу.

43 А Тој строго им заповеда, никој да не разбере за тоа и рече: „Дајте ѝ да ја­де!“

6

1

Па излезе оттаму и дојде во Својот крај; а по Него одеа и учениците Негови.

2 И кога дојде саботата, Тој почна да поучува во синагогата и мнозина, што слушаа, се чудеа и говореа: „Од каде во Него ова? И каква е оваа мудрост што Му е дадена, та такви чуда стануваат преку Неговите раце?

3 Не е ли Тој дрводелецот, Синот на Марија, брат на Јаков, Јосија, Јуда и Си­мон? И не се ли овде меѓу нас сестрите Негови?“ И се соблазнија заради Него.

4 А Исус им рече: „Пророкот никаде не е без почест, освен во својата земја, меѓу роднините и во својот дом.“

5 И не можеше тука да изврши никакво чудо; освен што излекува малку бол­ни, полагајќи ги рацете врз нив.

6

И се чудеше на нивното неверие. Па одеше по околните села и поучуваше.

7 И ги повика дванаесетте, и почна да ги праќа по двајца, и им даде власт над нечистите духови.

8 Па им заповеда да не земаат ништо за по пат освен по еден стап; ни торба, ни леб, ни пари во појасот.

9 Но да се обуени во сандали и да не облекуваат по две облеки.

10 И им рече: „Ако влезете негде во куќа, останете во неа, сѐ додека не си отидете оттаму.

11 А ако негде не ве примат, ниту ве послушаат, штом излезете оттаму, ис­тресете го правот од нозете свои, ним за сведоштво.“

12 Тие појдоа и проповедаа по­кајание.

13 Изгонуваа многу нечисти духови, и многумина болни помазуваа со масло и лекуваа.

14

И цар Ирод разбра за Исус, зашто името Негово беше прочуено, па рече: „Јован Крстител воскреснал од мртвите и затоа стануваат чуда преку него.“

15 Едни велеа: „Илија е!“, а други: „Пророк е, или како еден од проро­ци­те.“

16 А Ирод, штом чу рече: „Тоа е Јо­ван, на кого јас му ја отсеков главата; тој воскреснал од мртвите!“

17

Бидејќи сам Ирод прати да го фатат Јован, го врза и го фрли во затвор, за­ра­ди Иродијада, жената на брат му Фи­лип, зашто се ожени со неа.

18 Бидејќи Јован му велеше на Ирод: „Не ти е дозволено да ја имаш жената на твојот брат!“

19 А Иродијада се озлоби против него и сакаше да го убие, но не можеше.

20 Зашто Ирод се плашеше од Јован, знаејќи дека е тој човек праведен и свет и го пазеше; многу беше збунет додека го слушаше, а со задоволство го слу­ша­ше.

21 И настана погоден ден кога Ирод, по повод својот роденден, им приготви вечера на своите кнезови, војводи и ста­решини Галилејски;

22 и влезе ќерката на Иродијада, иг­ра­ше и им угоди на гостите и на Ирод. То­гаш царот ѝ рече на девојката: „Барај од мене што сакаш и ќе ти дадам!“

23 И ѝ се заколна: „Што и да побараш од мене, ќе ти дадам, дури и половината од моето царство.“

24 А таа излезе и ја праша мајка си: „Што да побарам?“ Таа ѝ одговори: „Главата на Јован Крстител!“

25 И таа веднаш влезе кај царот и по­бара, говорејќи: „Сакам уште сега да ми ја дадеш на чинија главата на Јован ­Крстител!“

26 Царот се загрижи, но заради ветувањето и гостите свои не сакаше да от­каже.

27 И веднаш, откако испрати џелат, царот нареди да ја донесат главата негова.

28 А тој отиде, му ја отсече главата во затворот и ја донесе на чинија, па ѝ ја предаде на девојката, а девојката ја даде на мајка си.

29 Кога неговите ученици разбраа, дојдоа и го зедоа телото негово и го погребаа.

30

И се собраа апостолите кај Исус, па Го известија за сѐ што направиле и по­учувале.

31 А Тој им рече: „Дојдете и вие во осамено место и одморете се малку.“ Зашто мнозина доаѓаа и си одеа, така што немаа кога ни да јадат.

32 И отидоа со кораб сами во осамено место.

33 И ги виде народот кога си одеа; и Го познаа мнозина, па пеш од сите гра­дови тргнаа таму; и ги испреварија (и се собраа околу Него).

34 А Исус, кога излезе, виде многу на­род и се смилува над нив, зашто беа ка­ко овци без пастир; и почна да ги поу­чу­ва многу.

35 И бидејќи веќе времето поизмина, учениците Негови пристапија кон Него и рекоа: „Овде е местово пусто, а и доцна е;

36 распушти ги за да отидат по околните села и колиби и да си купат леб, зашто нема што да јадат.“

37 Тој им одговори и рече: „Дајте им вие да јадат!“ А тие Му рекоа: „Да пој­деме и да купиме за двесте денарии леб, па да им дадеме да јадат?“

38 Потоа Тој ги праша: „Колку лебови имате? Отидете и видете!“ И кога видоа рекоа: „Пет леба и две риби.“

39 Тогаш Исус им рече на сите да по­седнат на купчиња по зелената трева.

40 И поседнаа во групи по сто и по пе­десет.

41 Тој ги зеде петте леба и двете риби, па, погледна кон небото, ги благослови лебовите и ги прекрши, и им ги даде на учениците Свои, за да им ги стават пред нив; исто така им ги раздели и двете ри­би на сите.

42 И јадеа сите и се наситија.

43 И собраа парчиња, од лебот и од ри­бите, полни дванаесет кошеви.

44 А оние, што јадеа од лебовите, беа околу пет илјади мажи.

45

И веднаш ги натера учениците Свои да влезат во кораб и да отидат по­рано од Него на другата страна кон Витсаида, дури Тој не го распушти на­ро­дот.

46 А Тој, одделувајќи се од нив, отиде во гората за да се помоли.

47 Приквечер коработ беше сред мо­рето, а Тој сам на копното.

48 И ги виде како се мачат при пло­ве­њето, зашто ветрот им беше спротивен; а околу четвртата ноќна стража се приближи до нив и, одејќи по морето, сакаше само да помине покрај нив.

49 А тие, кога го видоа како оди по морето, помислија дека е тоа привидение, и почнаа да викаат;

50 зашто сите Го видоа и се уплашија. Тој веднаш почна да говори со нив и им рече: „Не плашете се! Јас сум, не бојте се!“

51 И влезе кај нив во коработ и ветрот стивна. А тие многу се уплашија и се чудеа во себе.

52 Зашто не се вразумија (од чудото) со лебовите, бидејќи срцето им беше скаменето.

53 И кога преминаа, дојдоа во земјата Генисаретска и се задржаа таму.

54 А штом излегоа од коработ, веднаш Го познаа.

55 Брзо ја обиколија целата таа околија и почнаа на носилки да носат болни таму, каде што слушаа дека Тој се наоѓа.

56 И каде да влегуваше: во села, во градови или населби — на крстопатите полагаа болни и Го молеа да се допрат барем до полата од облеката Негова. И сите што се допираа до Него, оздравуваа.

7

1

Се собраа кај Него фарисеите и некои од книжниците, што беа дошле од Ерусалим.

2 И кога видоа дека некои од Не­го­ви­те ученици јадат леб со нечисти, односно со немиени раце, ги укорија.

3 (Зашто фарисеите и сите Јудејци, држејќи го преданието на старите, не јадат, дури не ги измијат рацете до лактите;

4 и кога ќе се вратат од пазар, не ја­дат, дури не се измијат; и уште многу друго има што примиле и го држат; ми­ење чаши, чинии, котли и столови.)

5 Потоа фарисеите и книжниците Го прашаа: „Зошто учениците Твои не постапуваат според преданието на ста­рите, но со неизмиени раце јадат леб?“

6 А Тој им одговори и рече: „Добро пророкувал Исаија за вас лицемерите, како што е напишано: ‚Овој народ со уста Ме почитува, но срцето им е да­ле­ку од Мене;

7 но напразно Ме почитува, зашто проповеда човечки повелби.‘

8 Зашто, вие, оставајќи ја Божјата за­повед, го држите преданието човечко: миење чинии и чаши, и вршите многу други слични работи.“

9 И им рече: „И така ја отфрлате Божјата заповед, за да го запазите ва­шето предание.

10 Зашто Мојсеј рече: ‚Почитувај ги татка си и мајка си‘ и ‚Кој го злослови таткото свој или мајка си, со смрт да се казни.‘

11 А вие велите: ‚Ако некој каже на татка си или на мајка си: она, со кое би можел да те издржувам е корбан, односно, прилог е‘,

12 тогаш таквиот не го оставате веќе ништо да стори за својот татко или за својата мајка,

13 престапувајќи го словото Божјо со вашето предание, што сте го предале вие; многу такви слични работи вр­шите.“

14 И кога го повика сиот народ, им ре­че: „Слушајте Ме сите и разберете:

15 ништо, што влегува во устата на чо­векот однадвор, не може да го ос­квер­ни; туку она што излегува од него, тоа го осквернува човекот.

16 Ако некој има уши да слуша, нека чуе!“

17 И кога се оддалечи од народот и влезе во една куќа, учениците Негови Го прашаа за параболата.

18 А Тој им рече: „Зар сте и вие така неразумни? Не разбирате ли дека ниш­то, што влегува во човекот однадвор, не може да го оскверни?

19 Зашто, тоа не оди во срцето, туку во стомакот, и излегува надвор, чис­теј­ќи ја сета храна.“

20 И уште им рече: „Она што излегува од човекот, тоа го осквернува човекот.

21 Зашто однатре, од срцето човечко, излегуваат лоши помисли, прељубодеј­ства, блудства, убиства,

22 кражби, лакомства, лукавства, па­кос­ти, злоби, око завидливо, богохул­ство, гордост, безумство.

23 Сето тоа зло одвнатре излегува и го осквернува човекот.“

24

И кога се крена оттаму, отиде во пределите Тирски и Сидонски; и кога влезе во една куќа, сакаше никој да не Го дознае. Но не можеше да се сокрие.

25 Зашто чу за Него една жена, чија ќерка имаше нечист дух, па дојде и пад­на пред нозете Негови.

26 А таа жена беше друговерка, по по­текло Сирофеничанка; и Го молеше да го истера демонот од ќерка ѝ.

27 Но Исус ѝ рече: „Остави најнапред да се нахранат децата; зашто не е право да се земе лебот од децата и да им се фрли на кучињата.“

28 А таа одговори и Му рече: „Да, Гос­поди! Но и кучињата јадат под трпезата, од трошките на децата.“

29 И ѝ рече: „За ова што го рече — мо­жеш да си одиш! Демонот излезе од ќерка ти.“

30 И кога се врати дома, ја најде ќерка си како лежи на постела, а демонот беше излегол од неа.

31

И пак излезе Исус од пределите Тирски и Сидонски и отиде кон Га­ли­лејското Море, низ пределите на Де­сет­тоградието.

32 И доведоа кај Него еден глув и тепкав, па Го молеа да положи над него ра­ка.

33 Исус, откако го одведе настрана од народот, ги стави Своите прсти во не­го­вите уши; а кога плукна, го допре не­го­виот јазик;

34 потоа погледна на небото, воздивна и му рече: „Ефата!“ — што значи: „Отво­ри се!“

35 И веднаш му се отвори слухот, и се разврзаа врските на неговиот јазик и го­вореше чисто.

36 И им заповеда никому да не ка­жу­ваат. Но, колку повеќе Тој им забрануваше, толку повеќе тие разгласуваа.

37 И прекумерно се чудеа и велеа: „Сѐ добро прави: и глувите ги прави да слушаат и немите да зборуваат!“

8

1

Во тие дни, кога се беше собрал многу народ и немаше што да јадат, Исус ги повика учениците Свои и им рече:

2 „Ми е жал за народот, зашто веќе три дни стојат кај Мене и нема што да јадат.

3 Ако ги пуштам да си одат гладни по куќите нивни, ќе премалеат по патот, зашто некои се дојдени оддалеку.“

4 Учениците Му одговорија: „Од каде може човек сите овие да ги нахрани со леб, овде во пустинава?“

5 И ги праша: „Колку лебови имате?“ А тие одговорија: „Седум.“

6 Тогаш му заповеда на народот да по­седне по земјата; па, откако ги зеде се­думте лебови, заблагодари, ги раскрши и им ги даде на учениците Свои да ги разделат; и тие ги разделија на народот.

7 Имаа и малку риби; ги благослови и заповеда да ги раздадат и нив.

8 И јадеа, и се наситија; и собраа се­дум кошници останати парчиња.

9 А оние, што јадеа, беа околу четири илјади души. И ги пушти да си одат.

10 И веднаш влезе во кораб со уче­ни­ците Свои и дојде во пределите Дал­ма­нутски.

11

И излегоа фарисеите и почнаа да се препираат со Него, па искушувајќи Го, Му бараа чудесен знак од небото.

12 А Тој воздивна длабоко и рече: „Зошто овој род бара чудесен знак? Вистина ви велам: нема да му се даде чудесен знак на овој род.“

13 И кога ги остави, пак влезе во ко­ра­бот и премина на другата страна.

14

А тие, пак, беа заборавиле да земат леб и во коработ имаа само еден леб.

15 А Тој им заповеда и рече: „Вни­ма­вајте, чувајте се од квасот фарисејски и од квасот Иродов!“

16 И си размислуваа меѓу себе, ве­леј­ќи: „Тоа е затоа што немаме леб.“

17 А Исус, кога ги разбра, им рече: „Зошто зборувате за тоа што немате леб? Зар уште не знаете и не разбирате? Уште ли е скаменето вашето срце?

18 Очи имате, не гледате ли? Уши имате, не слушате ли? И не помните ли?

19 Кога ги раскршив петте леба, за пет илјади души, колку полни кошеви со парчиња собравте?“ Му рекоа: „Два­на­е­сет.“

20 „А седумте — за четири илјади, кол­ку кошници со останати парчиња соб­равте?“ Тие одговорија: „Седум.“

21 И им рече: „Па како тогаш не раз­бирате?“

22

Потоа дојде во Витсаида; и доведоа кај Него слеп и Го молеа да се допре до него.

23 И кога го зеде слепиот за рака, го изведе надвор од селото и, откако плукна на очите негови, ги положи рацете над него, па го праша дали гледа нешто.

24 Тој, кога погледна, рече: „Ги гледам луѓето како дрвја, но тие одат.“

25 Потоа пак ги положи рацете над очите негови и му рече да погледа. И му се поврати видот и ги гледаше сите јасно.

26 И го испрати во домот негов и му рече: „Не навраќај в село!“

27

И излезе Исус со учениците Свои по селата на Кесарија Филипова. По па­тот ги праша учениците Свои и им ре­че: „За кого Ме мислат луѓето?“

28 Тие одговорија: „За Јован Крс­ти­тел, некои за Илија, а други, пак, за не­кој од пророците.“

29 Тој, пак, им рече: „А вие, за кого Ме мислите?“ Петар Му одговори и ре­че: „Ти си Христос!“

30 И им заповеда никому да не говорат за Него.

31

Па почна да ги учи дека Синот Чо­вечки треба многу да пострада, да биде отфрлен од старешините, првосвеш­те­ниците и книжниците, и да биде убиен и на третиот ден да воскресне.

32 И говореше за тоа отворено. Но Петар, Го повлече настрана и почна да Го одвраќа.

33 А Тој, кога се заврте и ги погледна учениците Свои, му забрани на Петар да говори и рече: „Бегај од Мене, сата­но! Зашто не мислиш на она што е Божјо, туку на она што е човечко!“

34

И кога го повика народот и уче­ниците Свои, им рече: „Кој сака да врви по Мене, нека се одрече од себе, и нека го земе крстот свој и нека оди по Мене.

35 Зашто, кој сака да го спаси својот живот, ќе го загуби; а кој го загуби жи­вотот свој заради Мене и Евангелието, тој ќе го спаси.

36 Зашто каква полза има човек, ако го придобие целиот свет, а на душата своја ѝ напакости?

37 Или каков откуп ќе даде човек за својата душа?

38 Зашто, кој се срами од Мене и од зборовите Мои во овој прељубодеен и грешен род, и Синот Човечки ќе се сра­ми од него, кога ќе дојде во славата на Својот Отец со светите ангели.“

9

1

И им рече: „Вистина ви велам: тука стојат некои, што нема да вкусат смрт, додека не го видат царството Божјо, дојдено во сила.“

2

А по шест дни, Исус ги зеде со Себе Петар, Јаков и Јован и ги одведе сами на висока гора, насамо, и се преобрази пред нив.

3 Алиштата Му станаа светли, многу бели, како снег, какви што белило на земјата не може да избели.

4 И им се јави Илија со Мојсеј, и разговараа со Исус.

5 Тогаш проговори Петар и Му рече на Исус: „Рави, добро ни е да бидеме овде; да направиме три колиби: една за Тебе, една за Мојсеј и една за Илија.“

6 Зашто не знаеше што да каже, би­дејќи беа многу уплашени.

7 И се појави облак, па ги засени; и од облакот дојде глас, кој велеше: „Овој е Мојот возљубен Син, Него слушајте Го!“

8 И одеднаш, кога погледнаа наоколу, никого веќе не видоа покрај себе, освен Исус.

9 А кога слегуваа од гората, им за­по­веда никому да не кажуваат што ви­де­ле, додека Синот Човечки не воскресне од мртвите.

10 И го задржаа тој збор во себе, прашувајќи се еден со друг што значи тоа: „Да воскресне од мртвите?“

11

И Го прашаа, велејќи: „А зошто книжниците велат дека најнапред треба да дојде Илија?“

12 А Тој, пак, одговори и рече: „Илија ќе дојде порано и ќе уреди сѐ; а Синот Човечки, како што е напишано за Него, треба да пострада многу и да биде понизен.

13 Но ви велам дека и Илија дојде, ка­ко што е напишано за Него, и му на­пра­вија што сакаа.“

14

И кога дојде кај учениците Свои, виде многу народ околу нив и книж­ни­ци, кои се препираа со нив.

15 И штом Го виде, сиот народ се ис­плаши; а кога се приближија, Го поздравуваа.

16 Ги праша книжниците: „Зошто се препирате со нив?“

17 Тогаш еден од народот одговори и рече: „Учителе, го доведов кај Тебе син ми, во кого има нем дух;

18 и секогаш, каде и да го фати, го кутнува, и тој се запенува, и крцка со забите, и се здрвува. И им кажав на уче­ниците Твои да го изгонат, но тие не можеа.“

19 А Исус одговори и рече: „О, роде неверен, до кога ќе бидам со вас? До ко­га ќе ве трпам? Доведете го кај Мене!“

20 И кога го доведоа кај Него — штом го виде, веднаш духот го стресе; и тој падна наземи и се валкаше запенет.

21 Го праша Исус татко му: „Колку време има откако станува тоа со него?“ Тој одговори: „Од детството;

22 и многупати духот го фрлал во оган, и во вода, за да го погуби: но, ако можеш, смилувај се над нас и помогни ни!“

23 А Исус му рече: „Ако можеш да поверуваш — сѐ е можно за оној што верува!“

24 И одеднаш таткото на момчето из­вика и со солзи рече: „Верувам, Гос­поди, помогни му на моето неверие!“

25 А Исус, штом виде дека се собра народ, строго му заповеда на нечистиот дух и му рече: „Духу нем и глув. Јас ти заповедам: излези од него, и не влегувај веќе во него!“

26 И кога извика, силно го стресе и из­лезе; а момчето беше како мртво, така што мнозина велеа дека умрело.

27 Исус, пак, откако го фати за рака, го исправи; и тоа стана.

28 И кога влезе Исус во една куќа, учениците Негови Го прашаа насамо: „Зошто ние не можевме да го исте­раме?“

29 Им одговори: „Овој род со ништо не може да се истера, освен со молитва и пост.“

30

И кога излегоа оттаму, минуваа преку Галилеја; и Тој не сакаше некој да разбере.

31 Зашто ги учеше учениците Свои и им велеше дека Синот Човечки ќе биде предаден во човечки раце, и ќе Го убијат, и на третиот ден по убивањето ќе воскресне.

32 Но тие не ги разбираа овие зборови и се плашеа да Го прашаат.

33

И дојде во Капернаум; и кога беше дома, ги праша: „Што размислувавте меѓу себе патем?“

34 Тие молчеа, зашто патем се препираа меѓу себе, кој е поголем.

35 Тој седна и ги повика дванаесетте, па им рече: „Кој сака да биде прв, нека биде последен од сите, и слуга на — си­те!“

36 И тогаш зеде едно дете, го постави меѓу нив, го гушна и им рече:

37 „Кој прима едно такво дете во Мое име, Мене Ме прима, а кој Ме прима Мене, не Ме прима Мене, туку Оној, Кој Ме пратил.“

38

Тогаш Јован Му одговори и рече: „Учителе, видовме еден, кој во Твое име изгонува демони, а не врви по нас; и му забранивме, зашто не оди по нас.“

39 А Исус рече: „Не бранете му, заш­то никој, што прави чудо во Мое име, не ќе може наскоро да говори зло за Мене.

40 Зашто, кој не е против вас, тој е со вас.

41 И кој ве напои со чаша вода во Мое име, затоа што сте Христови, вистина ви велам, нема да остане без награда.“

42

„А кој ќе соблазни едно од овие ма­лите, што веруваат во Мене, за него е подобро да му обесат воденички камен на вратот и да го фрлат в море.

43 И ако те соблазнува раката твоја, отсечи ја; подобро е за тебе без рака да влезеш во животот, отколку да имаш две раце и да отидеш во пеколот, во неизгасливиот оган,

44 (каде што нивниот црв не умира, и огнот не изгаснува.)

45 И, ако те соблазнува ногата твоја, отсечи ја; подобро е за тебе сакат да влезеш во животот, отколку да ги имаш двете нозе и да бидеш фрлен во пеколот, во неизгасливиот оган,

46 (каде што нивниот црв не умира ни огнот не изгаснува.)

47 И, ако окото твое те соблазнува, из­вади го; подобро е за тебе со едно око да влезеш во царството Божјо, отколку да имаш две очи и да бидеш фрлен во ог­нениот пекол,

48 каде што нивниот црв не умира, и огнот не изгаснува.

49 Зашто секој со оган ќе се посоли, (и секоја жртва со сол ќе се осоли).

50 Солта е добра; но, ако солта облута­ви, со што ќе ја осолите? Затоа имајте сол во себе, и мир имајте меѓу себе!“

10

1

И откако стана Исус оттаму, преми­на во пределите Јудејски, пре­ку страната што е отаде Јордан. И пак се слеваше народ кон Него; а Тој, по Својот обичај, ги поучуваше.

2 И пристапија фарисеите и Го пра­шаа, искушувајќи Го: „Допуштено ли е, да ја остави човек својата жена?“

3 А Тој им одговори и рече: „Како ви заповеда Мојсеј?“

4 Тие рекоа: „Мојсеј дозволи да се на­пише разводно писмо и да се отпушти.“

5 Одговори Исус и им рече: „Поради вашето жестоко срце ви ја напишал таа заповед.

6 Во почетокот на создавањето, пак, Бог ги создаде машко и женско.

7 Затоа човек ќе го остави татка си и мајка си, ќе се прилепи до жената своја

8 и обата ќе бидат во едно тело; и та­ка, тие веќе не се двајца, туку едно те­ло.

9 Значи, тоа што Бог го сврзал, човек да не го разделува.“

10 И во домот, учениците Негови пак Го прашаа за тоа.

11 И им рече: „Кој ќе ја напушти својата жена и се ожени со друга, тој прељубодејствува кон неа;

12 а и жена, ако го напушти својот маж и се омажи за друг, прељубодеј­ствува.“

13

И донесуваа кај Него деца, за да се допре до нив, но учениците им забрануваа (на оние што ги носеа).

14 И кога го виде тоа Исус, негодува­ше и рече: „Оставете ги децата да доа­ѓа­ат кај Мене и не пречете им, зашто на такви е царството Божјо.

15 Вистина ви велам, кој не го прима царството Божјо како дете, тој нема да влезе во него.“

16 Прегрнувајќи ги, ги положи рацете врз нив и ги благословуваше.

17

А кога излегуваше на пат, дотрча некој, падна на колена пред Него и Го праша: „Учителе добар, што треба да направам, за да наследам живот вечен?“

18 Исус му рече: „Зошто ме нарекуваш добар? Никој не е добар, освен еди­ниот Бог!

19 Заповедите ги знаеш: не прељубо­деј­ствувај; не кради; не сведочи лажно; не навредувај; почитувај ги татка си и мај­ка си.“

20 А тој Му одговори и рече: „Учи­те­ле, сето тоа сум го запазил уште од младоста своја.“

21 Кога го погледна Исус, му омиле, па рече: „Уште една работа ти недостасува: оди и продај сѐ што имаш, раздај го на сиромаси и ќе имаш богатство на небото; па дојди и врви по Мене.“

22 Кога ги чу овие зборови, тој се из­ненади и си отиде нажален, зашто има­ше големо богатство.

23 И кога погледа Исус, им рече на учениците Свои: „Колку е тешко за бо­гатите да влезат во царството Божјо!“

24 А учениците се уплашија од збо­ровите Негови. Но Исус пак им одгово­ри и рече: „Чеда, колку им е тешко на оние, што се надеваат на богатството, да влезат во царството Божјо!

25 Полесно камила ќе влезе низ игле­ни уши, отколку богат човек во цар­ството Божјо.“

26 А тие се чудеа многу и си велеа ме­ѓу себе: „Тогаш, кој може да се спаси?“

27 Кога ги погледа Исус, им рече: „За луѓето тоа не е можно, но не и за Бога; зашто за Бога сѐ е можно!“

28 И Петар почна да Му говори: „Ете, ние оставивме сѐ и по Тебе одиме.“

29 А Исус одговори и рече: „Вистина ви велам: нема таков што оставил куќа, или браќа, или сестри, или татко, или мајка, или жена, или деца, или имот, заради Мене и Евангелието,

30 а да не примил, и тоа сега, во ова време, стопати повеќе од куќи, и браќа, и сестри, и татко, и мајка, и деца, и нив­је, а во идниот век — и живот вечен.

31 И мнозина први ќе бидат последни, а последните — први.“

32

Кога беа на пат, искачувајќи се кон Ерусалим, Исус одеше пред нив, а тие беа вџашени, па, врвејќи по Него, се исплашија. И кога ги повика повторно дванаесетте, почна да им зборува за она што ќе се случи со Него.

33 „Ете, се искачуваме кон Ерусалим и Синот Човечки ќе биде предаден на првосвештениците и книжниците, и ќе Го осудат на смрт и ќе Го предадат на незнабошците.

34 И ќе Го исмеат, и ќе Го бијат, и ќе Го плукаат, и ќе го убијат, и на третиот ден ќе воскресне.“

35

Тогаш пристапија кон Него За­ве­де­евите синови, Јаков и Јован и рекоа: „Учителе, сакаме да ни го исполниш она, што ќе го побараме.“

36 Тој ги праша: „Што сакате да сто­рам за вас?“

37 А тие Му одговорија: „Дај ни да седнеме до Тебе, едниот оддесно, а дру­ги­от одлево, во славата Твоја.“

38 Но Тој им рече: „Не знаете што ба­рате! Можете ли да ја испиете чашата што ја пијам Јас и да се крстите со крш­тавањето, со кое се крштавам Јас?“

39 Тие одговорија: „Можеме.“ А Исус им рече: „Чашата, што ја пијам Јас, ќе ја пиете и вие, и со крштавањето, со кое се крштавам Јас, ќе се крстите;

40 но, да дозволам да се седи од Мојата десна или лева страна, не зависи од Ме­не; тоа е за оние, за кои е приготвено.“

41 Десетте, пак, штом го чуја тоа, не­годуваа против Јаков и Јован.

42 Исус, кога ги повика, им рече: „Зна­е­те дека оние, што се сметаат за народни кнезови, господарат над нив, и управниците управуваат над нив.

43 Но меѓу вас нека не биде така; а кој меѓу вас сака да биде поголем, нека ви биде слуга;

44 и кој сака меѓу вас да биде прв, нека ви биде роб на сите.

45 Зашто и Синот Човечки не дојде за да Му служат, но да послужи и да го да­де животот Свој за откуп на мнозина.“

46

Потоа пристигнаа во Ерихон. И ко­га излегуваше Исус од Ерихон со уче­ниците Свои и со многу народ, Ти­ме­е­виот син, Вартимеј , кој беше слеп, се­деше покрај патот и просеше.

47 Па, кога чу дека е тоа Исус од На­зарет, почна да вика и да вели: „Исусе, сине Давидов, смилувај ми се!“

48 И мнозина му велеа да молчи, но тој уште повеќе викаше: „Сине Да­ви­дов, смилувај ми се!“

49 Исус застана и рече да го викнат. И го повикаа слепиот, говорејќи му: „Не плаши се, стани, те вика!“

50 Тој, кога ја фрли горната облека, стана и отиде кај Исус.

51 А Исус, одговарајќи му, го за­пра­ша: „Што сакаш да сторам за тебе?“ Слепиот Му рече: „Да прогледам, Учи­теле!“

52 Исус му рече: „Оди си, верата твоја те спаси!“ И тој веднаш прогледа, па тргна патем по Исус.

11

1

И кога се приближи до Еруса­лим, во Витфагија и Витанија, кај Маслиновата Гора, испрати Исус двајца од учениците,

2 и им рече: „Одете во селоно, што е наспроти вас, па штом ќе влезете во не­го, ќе најдете врзано младо магаре, што ниеден човек не го јавал; одврзете го и доведете го!

3 И, ако ви рече некој: ‚Зошто го правите тоа?‘ Кажете дека Му е потребно на Господ; и тој веднаш ќе го прати тука.“

4 Тие отидоа и го најдоа младото ма­га­ре, врзано за портата однадвор, на крстопатот и го одврзаа.

5 И некои од оние, што стоеја таму, им рекоа: „Што правите? Зошто го од­врзувате?“

6 А овие им одговорија, како што им беше заповедал Исус и тие ги оставија.

7 И го доведоа младото магаре кај Исус, ги кладоа врз него алиштата свои и Тој седна на него.

8 И мнозина ги постилаа своите облеки по патот.

9 А оние, што одеа пред Него и по Не­го, викаа и велеа: „Осана! Благословен е Оној што иде во името Господово!

10 Благословено е царството на на­ши­от татко Давид, кое иде во името Гос­по­дово! Осана во висините!“

11 И влезе Исус во Ерусалим, во хра­мот, разгледа сѐ, па, бидејќи веќе беше доцна, излезе и отиде со дванаесетте во Витанија.

12

А утредента, кога излегоа од Ви­та­нија, Тој огладне;

13 и кога оддалеку виде една смоква, покриена со лисја, се приближи, не би ли нашол нешто на неа; но, кога се доближи до неа, не најде ништо освен лисја, зашто уште не беше времето за смокви.

14 И Исус ѝ рече: „Отсега никој довека да не вкуси плод од тебе!“ И го чуја тоа учениците Негови.

15

И пак дојдоа во Ерусалим. Кога влезе Исус во храмот, почна да ги брка оние, што продаваа и купуваа во хра­мот, и им ги преврте масите на менува­чите на пари и столовите на оние, што продаваа гулаби;

16 и не дозволуваше никој преку хра­мот да пренесе каков и да било сад.

17 И ги поучуваше, велејќи: „Не е ли напишано: ‚Домот Мој, дом за молитва на сите народи ќе се нарече‘? А вие го направивте како разбојничко гнездо!“

18 И кога го чуја тоа книжниците и првосвештениците, гледаа како да Го погубат, бидејќи се плашеа од Него, зашто сиот народ се восхитуваше на Неговото учење.

19 А кога се стемни, Тој излезе надвор од градот.

20

Утредента, минувајќи, ја видоа смоквата исушена откорен.

21 И кога се сети, Петар Му рече: „Ра­ви, погледај! Смоквата, што ја проколна, се исушила!“

22 А Исус им одговори и рече:

23 „Имајте вера во Бога. Зашто, вистина ви велам ако некој ѝ рече на оваа планина: ‚Дигни се и фрли се в море!‘ и не се посомнева во срцето свое, туку по­ве­рува дека ќе биде како што рекол, ќе му се исполни, што и да каже.

24 Затоа ви велам: сѐ што ќе побарате во молитва, верувајте дека ќе го добиете — и ќе ви биде.

25 И кога стоите на молитва, простувајте, ако имате нешто против некого, па и вашиот небесен Отец да ви ги прос­ти вашите гревови.

26 Ако ли, пак, вие не простувате, и вашиот небесен Отец нема да ви ги прости гревовите ваши.“

27

И пак дојдоа во Ерусалим; а кога одеше низ храмот, се приближија до Него првосвештениците и книжниците и старешините,

28 па Му рекоа: „Со каква власт го правиш тоа? Или кој Ти ја дал таа власт, да го правиш тоа?“

29 Исус им одговори и рече: „Ќе ве прашам и Јас за нешто и одговорете Ми, а потоа и Јас ќе ви кажам, со каква власт го вршам тоа.

30 Крштавањето Јованово од небото ли беше, или од луѓето? Одговорете Ми!“

31 А тие си мислеа во себе и велеа: „Ако кажеме ‚Од небото‘ — ќе рече: ‚Па зошто не му поверувавте?‘

32 Но, ако кажеме, ‚Од луѓето‘“ — се плашеа од народот; зашто сите го сметаа Јован за вистински пророк.

33 И одговарајќи Му на Исус, рекоа: „Не знаеме.“ А Исус им одговори и ре­че: „Ни јас не ви кажувам, со каква власт го вршам тоа.“

12

1

И почна да им говори во па­раболи: „Еден човек насади лозје и го загради со ограда, па ископа бунар и соѕида кула; и откако им го предаде на лозарите, си отиде.

2 А кога дојде времето, испрати кај лозарите еден слуга, за да го прибере од нив плодот на лозјето.

3 Но тие го фатија слугата, го натепаа и го испратија празен.

4 И пак испрати кај нив друг слуга; и нему, со камења му ја расцепија главата, па го отпуштија посрамен.

5 Испрати и друг; него, пак го убија; и мнозина други, или натепаа, или пак ги убија.

6 Па, бидејќи имаше уште еден син, кој му беше мил, го испрати најпосле него кај нив, велејќи: ‚Ќе се засрамат од сина ми.‘

7 Но лозарите си рекоа меѓу себе: ‚Овој е наследникот! Ајде да го убиеме и наследството ќе биде наше!‘

8 И го фатија, го убија и го исфрлија надвор од лозјето.

9 Што ќе направи, пак, господарот на лозјето? Ќе дојде и ќе ги погуби лоза­рите, а лозјето ќе го даде на други.

10 Зар не сте читале во Писмото: ‚Ка­менот, што го отфрлија ѕидарите, стана камен темелник.‘

11 Од Господ е тоа, и чудесно е во очи­те наши.“

12 И сакаа да Го фатат, но се уплашија од народот, зашто разбраа дека за нив ја кажа параболата; па Го оставија, и си отидоа.

13

А пратија кај Него некои од фарисе­ите и од Иродовците, за да Го фатат на збор.

14 Тие дојдоа и Му рекоа: „Учителе, знаеме дека си правичен и дека не се плашиш од никого, зашто не гледаш кој е кој, туку вистински поучуваш за патот Божји. Треба ли да му се дава данок на царот или не? Да даваме ли, или да не даваме?“

15 А Тој, знаејќи ја нивната лицемерност, им рече: „Зошто ме искушувате? Донесете ми еден денариј да го видам!“

16 И тие донесоа. Па им рече: „Чиј е овој лик и натпис?“ Му рекоа: „На ца­рот.“

17 Тогаш Исус им одговори и рече: „Давајте му го царевото на царот, а Божјото на Бога!“ И тие Му се чудеа.

18

Дојдоа кај Него и садукеите, кои ве­лат дека нема воскресение, па Го пра­шаа, говорејќи:

19 „Учителе, Мојсеј ни напиша: ‚Ако некому умре братот и остави жена, а де­ца не остави, тогаш брат му нека ја земе жената негова и нека го подигне потомството на својот брат.‘

20 Беа седуммина браќа: првиот зеде жена и кога умре, не остави пород.

21 Неа ја зеде вториот брат, и умре, но и тој не остави пород; исто така и третиот.

22 Ја зедоа сите седуммина, и не ос­та­вија пород. По нив умре и жената.

23 При воскресението, кога ќе вос­креснат, на кого од нив таа ќе биде же­на? Зашто седуммина ја имаа како же­на.“

24 А Исус им одговори и рече: „Зар не се лажете, бидејќи не ги познавате ни Писмата, ниту силата Божја?

25 Зашто, кога ќе воскреснат од мрт­вите, ниту ќе се женат, ниту ќе се ма­жат, туку се како ангели на небесата.

26 А за мртвите, дека ќе воскреснат, не сте ли читале во книгата на Мојсеј, како му рече Бог кај капината: ‚Јас сум Бог Авраамов, и Бог Исаков, и Бог Ја­ковов‘?

27 Но Тој не е Бог на мртвите, туку Бог на живите. Вие, пак, многу се ла­же­те!“

28

Тогаш пристапи еден од книж­ни­ци­те, кој ги слушаше како се препираат и увиде дека Исус им одговараше добро, па Го запраша: „Која е прва од сите заповеди?“

29 А Исус му одговори: „Најважна од сите заповеди е: ‚Чуј Израеле! Господ, Бог наш, е еден Господ.

30 Затоа, возљуби Го Господа, твојот Бог, со сето свое срце и со сета своја душа, и со сиот свој разум, и со сета своја сила!‘ Ова е најважната заповед.

31 А втората е слична на неа: ‚Воз­љуби го својот ближен како себеси!‘ Друга заповед, поголема од овие, нема.“

32 Книжникот Му рече: „Добро, Учи­теле. Право кажа дека Бог е еден, и де­ка нема друг, освен Него;

33 и дека, да Го љубиш со сето срце, и со сиот разум, и со сета своја душа, и со сета сила, и да го љубиш ближниот свој како себеси е повеќе од сите прилози и жртви.“

34 Исус, пак, кога виде дека умно од­говори, му рече: „Не си далеку од царството Божјо.“ Потоа никој веќе не се осмелуваше да Го прашува.

35

И кога одговараше Исус, поу­чу­вај­ќи во храмот, рече: „Како тоа книжни­ците велат дека Христос е син Давидов,

36 кога самиот Давид кажа преку Све­тиот Дух: ‚Му рече Господ на мојот Господ: седи од Мојата десна страна, додека не ги положам Твоите неприја­тели за подножје на нозете Твои!‘

37 И така, сам Давид Го нарече Гос­под; од каде тогаш да Му е Тој син?“ И многу народ Го слушаше со задовол­ство.

38

И им рече потоа во Својата поука: „Чувајте се од книжниците, кои сакаат да одат во долги облеки и да ги поздра­вуваат по улиците,

39 и заземаат предни седишта во синагогите, како и први места на гозбите.

40 Тие, што ги подјадуваат домовите на вдовиците и лицемерно долго се мо­лат, ќе бидат потешко осудени.“

41

Па седна Исус спроти ковчежето и гледаше како народот пушта пари во него. Мнозина богати пуштаа многу.

42 И кога дојде една бедна вдовица, пушти две лепти, што изнесува еден кодрант.

43 А Исус, кога ги повика учениците Свои, им рече: „Вистина ви велам дека оваа сиромашна вдовица даде повеќе од сите, што пуштија во касата на храмот;

44 зашто сите пуштија од својот ви­шок, а таа од својата сиромаштија даде сѐ што имаше, целиот свој имот.“

13

1

А кога излегуваше од храмот, еден од учениците Негови Му рече: „Учителе, гледај какви камења и какви згради!“

2 Исус, пак, му одговори и рече: „Ги гледаш ли овие големи згради? Ни ка­мен на камен нема да остане овде, што не ќе биде урнат!“

3

А кога седеше на Маслиновата Гора, спроти храмот, Го прашаа насамо Пе­тар, Јаков, Јован и Андреј:

4 „Кажи ни, кога ќе биде тоа и кој е знакот, кога ќе се сврши сето тоа?“

5 Исус, одговарајќи им почна да збо­ру­ва: „Чувајте се да не ве прелаже не­кој!

6 Зашто мнозина ќе дојдат во Мое име, говорејќи дека сум Јас; и ќе пре­лажат мнозина.

7 А кога ќе чуете за војни и гласови за војни, не плашете се; зашто сето тоа треба да се случи; но тоа уште не е крајот.

8 Ќе се дигне народ против народ, и царство против царство; а на некои мес­та ќе има и земјотреси и глад. Тоа е по­четокот на болките.

9 Но вие чувајте се, зашто ќе ве предадат на судови; а по синагогите ќе ве би­јат, и пред управници и пред цареви ќе бидете изведувани заради Мене, за све­доштво пред нив.

10 И кај сите народи најнапред треба да се проповеда Евангелието.

11 Кога, пак, ќе ве поведат, за да ве предадат, не грижете се однапред што ќе го­ворите, ниту размислувајте; туку она, што ќе ви се даде во тој час, тоа кажете го; не сте вие што ќе зборувате, туку Светиот Дух.

12 И брат брата ќе предаде на смрт, и татко чедо, и ќе се дигнат децата против родителите, и ќе ги предадат на смрт.

13 Ќе бидете намразени од сите заради Моето име; кој ќе претрпи до крај, тој ќе биде спасен.“

14

„А кога ќе видите дека гнасниот пустошник се сместил каде што не тре­ба — кој чита, нека разбере — тогаш, оние што се во Јудеја, нека бегаат по планините;

15 и кој е на покривот, да не слегува во куќата, ниту да влегува да земе нешто од куќата своја;

16 и кој е на нива, да не се враќа за да ја земе облеката своја!

17 Но тешко на бремените и на оние што дојат во тие дни!

18 Туку молете се, бегањето ваше да не биде зиме!

19 Зашто во тие дни ќе има мака, как­ва немало досега од почетокот на светов, што го создаде Бог, а и нема да има.

20 И ако Бог не ги скратеше тие дни, тогаш не би се спасил ниеден човек; но заради избраните, кои ги избра Тој, ќе ги скрати дните.

21 Тогаш, ако ви каже некој: ‚Еве, ов­де е Христос‘, или ‚Ене, таму е‘, не верувајте!

22 Зашто, ќе се појават лажни христоси и лажни пророци, и ќе покажат знаци и чуда, за да ги прелажат, ако е можно, и избраните.

23 Но вие — чувајте се! Ете, сѐ од­нап­ред ви кажав!

24

Во тие дни, по маките, сонцето ќе потемни и месечината нема да ја дава својата светлина,

25 и ѕвездите небески ќе паѓаат, и си­лите, што се на небото, ќе попуштат.

26 И тогаш ќе Го видат Синот Чо­веч­ки, како иде на облаци со голема сила и слава.

27 Тогаш Тој ќе ги испрати ангелите Свои и ќе ги собере Своите избрани од четирите ветра, од крајот на земјата до крајот на небото.

28

Со смоквата направете споредба: кога нејзините гранки се подмладуваат и пуштаат лисја, знаете дека е близу ле­тото.

29 Па така и вие, кога ќе видите дека сето тоа се случува, знајте дека е близу, пред врата!

30 Вистина ви велам: нема да помине овој род, додека сето тоа не се исполни.

31 Небото и земјата ќе исчезнат, но зборовите Мои нема да исчезнат!“

32

„А за тој ден и час никој не знае, ни ангелите небесни, ниту Синот, а само Отецот.

33 Внимавајте, бидете будни и молете се, зашто не знаете кога ќе биде часот.

34 Како човек, кој заминувајќи, ја ос­тава куќата своја и им дава власт на слугите свои, секому своја работа, на вратарот му заповеда да биде буден.

35 Бидете будни, зашто не знаете кога ќе дојде домаќинот на куќата, прик­ве­чер ли, или на полноќ, или петлите кога ќе пропеат, или наутро,

36 па да не дојде ненадејно и да ве за­тече како спиете.

37 Што ви зборувам вам, им го зборувам на сите: Бидете будни!“

14

1

По два дни беше Пасха и празникот Бесквасници. А првосвеш­тениците и книжниците сакаа да Го фа­тат на измама и да Го убијат;

2 но велеа: „На празникот не, за да не стане бунт меѓу луѓето.“

3

А кога беше Тој во Витанија, во ку­ќата на Симон Лепрозниот, и седеше на трпеза, дојде една жена со шишенце скапоцен и чист нардов мирис и, кога го искрши шишенцето, го изли мирисот врз главата Негова.

4 А некои негодуваа во себе и говореа: „Зошто мирисот да се растура?

5 Тоа можеше да се продаде за повеќе од триста денарии, и да им се раздадат на сиромасите.“ И негодуваа против неа.

6 Но Исус рече: „Оставете ја неа; зош­то ја буните? Таа направи добро дело за Мене!

7 Сиромасите секогаш ги имате со вас и кога сакате, можете да им направите добро; но Мене Ме немате секогаш.

8 Тоа што можеше, таа го направи: однапред го помаза телото Мое за по­гребение.

9 Вистина ви велам: каде и да се про­поведа ова Евангелие, по целиот свет ќе се прикажува за нејзин спомен и тоа, што го направи таа.“

10

Тогаш Јуда Искариот, еден од два­наесетте, отиде кај првосвештениците за да им Го предаде.

11 А тие, штом чуја, се зарадуваа и ве­тија да му дадат пари. И бараше погодно време за да Го предаде.

12

Во првиот ден на Бесквасници, кога го колеа Пасхалното јагне, учениците Негови Му рекоа: „Каде сакаш да оти­деме и да приготвиме, за да ја јадеш Пасхата?“

13 И прати двајца од учениците Свои, па им рече: „Отидете в град; и ќе ве сретне еден човек, што ќе носи вода во стомна; одете по него.

14 И каде што ќе влезе тој, кажете му на домаќинот: ‚Учителот прашува: каде е собата, во која ќе ја јадам Пасхата со учениците Свои?‘

15 И тој ќе ви покаже голема соба, послана, приготвена; таму згответе ни.“

16 И излегоа учениците Негови и дојдоа во градот, и најдоа како што им бе­ше рекол, па ја приготвија Пасхата.

17

А кога се стемни, Тој дојде со два­наесетте.

18 И кога седеа и јадеа, Исус им рече: „Вистина ви велам: еден од вас, што јаде со Мене, ќе Ме предаде.“

19 Тие се разжалостија и почнаа еден по друг да прашуваат: „Да не сум јас?“

20 А Тој им одговори и рече: „Еден од дванаесетте е, што мака со Мене во чи­нијата.

21 Но Синот Човечки заминува, како што е пишано за Него. Само тешко му на оној човек, преку кого Синот Чо­веч­ки ќе биде предаден; подобро ќе беше за тој човек, да не се беше родил!“

22

И кога јадеа, зеде Исус леб, го бла­гослови, го прекрши, па им даде и рече: „Земете, јадете; тоа е Моето тело.“

23 Потоа ја зеде чашата, заблагодари и им ја даде; и се напија од неа сите.

24 И им рече: „Тоа е Мојата крв на Новиот завет, која се пролива за мнозина.

25 Вистина ви велам: Јас нема да пијам веќе од лозовиот плод сѐ до оној ден, кога ќе пијам нов во царството Божјо.“

26 Па, откако испеаја благодарствена песна, се искачија на Маслиновата Го­ра.

27

И им рече Исус: „Сите ќе се соб­лаз­ните заради Мене во оваа ноќ, зашто е напишано: ‚Ќе го удрам пастирот и ќе се разбегаат овците.‘

28 Но после, кога ќе воскреснам, ќе отидам во Галилеја пред вас.“

29 А Петар Му рече: „Дури и сите да се соблазнат, јас не!“

30 Му рече Исус: „Вистина, ти велам дека уште денес, во оваа ноќ, пред да запее петел двапати, ти трипати ќе се откажеш од Мене!“

31 Но тој уште повеќе тврдеше: „Ако треба дури и да умрам со Тебе, нема да се одречам од Тебе.“ И сите така рекоа.

32

Пристигнаа во пределот, по име Гетсиманија; и им рече на учениците Свои: „Седете овде, додека отидам да се помолам!“

33 И ги зеде со Себе Петар, Јаков и Јо­ван; се замисли и почна да тагува,

34 па им рече: „Душата Ми е до смрт нажалена; останете тука и бидете буд­ни!“

35 И штом се оддалечи малку, се фрли на земја и се молеше, за да Го одмине овој час, ако е можно;

36 и велеше: „Ава, Оче! Сѐ е можно за Тебе; отклони ја од Мене оваа чаша; се­пак не како Јас што сакам, туку како Ти!“

37 Па дојде и ги затече да спијат, и му рече на Петар: „Симоне, спиеш ли? Не можеше ли еден час да бидеш буден?

38 Бидете будни и молете се да не паднете во искушение: духот е бодар, но телото е слабо.“

39 И пак отиде и се помоли, изгова­рај­ќи ги истите зборови.

40 А кога се врати, ги најде пак како спијат, зашто очите им беа натежнале; и не знаеја што да Му одговорат.

41 И по третпат дојде и им рече: „Са­мо спиете и почивате! Свршено е, дојде часот; еве, се предава Синот Човечки во рацете на грешници.

42 Станете да одиме! Еве, наближи оној што Ме предава.“

43

И веднаш, додека Тој сѐ уште гово­реше, Јуда, еден од дванаесетте, дојде, и со него многу народ со мечеви и со ста­пови, испратени од првосвештениците, книжниците и старешините.

44 А оној, што Го предаваше, им беше дал знак, велејќи: „Кого ќе Го целивам, Тој е: фатете Го и водете Го претпазливо!“

45 Па, кога дојде, веднаш се приближи до Него и рече: „Рави!“ И Го целива.

46 А тие ги кладоа рацете свои на Не­го и Го фатија.

47 Еден, пак, од оние, што стоеја таму, извади нож, го удри слугата на прво­свештеникот и му го отсече увото.

48 Исус им одговори и рече: „Зар како на разбојник сте излегле со ножеви и колови, за да Ме фатите?

49 Секој ден бев со вас во храмот и по­учував, и не Ме фативте. Но, нека се ис­полнат Писмата.“

50 И откако Го оставија, сите се разбегаа.

51 А по Него врвеше еден млад човек, наметнат со платниште на голо тело; и војниците го фатија.

52 Но тој, кога го остави платништето, побегна од нив необлечен.

53

И Го доведоа Исус кај прво­свеш­те­никот, и се собраа таму сите прво­свеш­теници, старешини и книжници.

54 А Петар врвеше по Него оддалеку и влезе внатре, во дворот на прво­свеш­теникот; па седна со слугите и се гре­е­ше на огнот.

55 Првосвештениците и целиот Синед­рион бараа сведоштва против Исус, за да Го убијат, и не наоѓаа.

56 Зашто мнозина лажно сведочеа против Него, но тие сведоштва не се сложуваа.

57 И станаа некои, па сведочеа лажно против Него, велејќи:

58 „Чувме кога Тој говореше: ‚Ќе го урнам овој ракотворен храм и по три дни ќе соѕидам друг, неракотворен.‘“

59 Но ни тоа нивно сведочење не беше еднакво.

60 И првосвештеникот, откако застана на средина, Го праша Исуса говорејќи: „Ништо ли не одговараш? Што све­до­чат овие против Тебе?“

61 Но Тој молчеше и ништо не одгова­раше. Првосвештеникот пак Го праша и Му рече: „Ти ли си Христос, Синот на Благословениот?“

62 Исус рече: „Јас сум; и ќе Го видите Синот Човечки како седи од десната страна на Силата и како иде на обла­ци­те небески.“

63 А првосвештеникот, пак, ја раскина облеката своја, рече: „Зошто ни се по­веќе сведоци?

64 Чувте како хули на Бога; што мислите?“ И сите тие се согласија дека за­служува смрт.

65 А некои почнаа да плукаат на Него, да Му го покриваат лицето, да Го уди­ра­ат и да Му велат: „Проречи!“ И слу­гите Го удираа по образите.

66

Кога Петар беше долу во дворот, дојде една од слугинките на прво­свеш­теникот,

67 па, штом го виде Петар како се грее, погледна во него и рече: „И ти бе­ше со Исус од Назарет.“

68 Но тој одрече, велејќи: „Не знам, ниту разбирам што говориш.“ И излезе надвор пред дворот и запеа петел.

69 Слугинката, кога го виде повторно, почна да им зборува на оние што стоеја таму: „И овој е од нив!“

70 Тој пак одрече. Подоцна, оние, што стоеја таму, му рекоа на Петар: „Навис­тина, и ти си од нив; бидејќи си Га­ли­ле­ец, а и говорот ти е таков!“

71 А тој почна да се колне и се заколна: „Не Го познавам Овој Човек, за Ко­го говорите!“

72 И по вторпат петел запеа. Петар се сети на зборовите, што му ги кажа Исус: „Уште пред двапати петел да за­пее, трипати ќе се одречеш од Мене.“ И почна да плаче.

15

1

И веднаш утредента првосвештениците, со старешините и книжниците, и целиот Синедрион, одр­жаа состанок, па Го врзаа Исус, Го од­ведоа и Го предадоа на Пилат.

2 А Пилат Го праша: „Ти ли си Царот Јудејски?“ Тој одговори и рече: „Ти ве­лиш.“

3 И првосвештениците Го обвинуваа многу. Но, Тој не одговори ништо.

4 А Пилат пак Го праша и рече: „Ништо ли не одговараш? Гледаш кол­ку многу сведочат против Тебе!“

5 Но Исус ништо веќе не одговори, така што Пилат се чудеше.

6 А на секој празник им ослободуваше по еден осуденик, кого што ќе го по­ба­раа.

7 И имаше еден човек, по име Варава, во окови заедно со прид­руж­ни­ците, што во една буна извршиле убиство.

8 И кога извика народот, почна да го моли Пилат да им го направи она, што го правел секогаш.

9 А тој им одговори и рече: „Сакате ли да ви Го пуштам Јудејскиот Цар?“

10 Зашто знаеше дека прво­свеш­те­ни­ците Го беа предале од завист.

11 Но првосвештениците го наговорија народот да бара да им го пушти Ва­ра­ва.

12 Пилат, пак, им одговори и рече: „Што сакате да направам со Оној, што Го именувавте Цар Јудејски?“

13 Тие одново извикаа, велејќи: „Распни Го!“

14 Пилат им рече: „Какво зло напра­ви­л?“ Но тие уште посилно извикаа: „Распни Го!“

15 Тогаш Пилат, сакајќи да му угоди на народот, им го пушти Варава, а Исус Го камшикуваше и Го предаде да Го распнат.

16

Војниците, пак, Го одведоа внатре во дворот, односно во преторијата, и по­викаа цела чета,

17 па Му облекоа багреница, и откако сплетоа трнов венец, Му го кладоа на главата;

18 и почнаа да Го поздравуваат: „Те поздравуваме, Царе Јудејски!“

19 И Го удираа по главата со трска и плукаа на Него, Му се поклонуваа, па­ѓајќи на колена.

20 А кога Го исмеаја, Му ја соблекоа багреницата, Му ја облекоа Неговата облека и Го поведоа да Го распнат.

21

И го натераа некој си Симон Кири­неец, таткото на Александар и на Руф, кој се враќаше од поле, да Му го носи крстот.

22 Па Го одведоа на местото Голгота, што значи: место на черепи.

23 И Му дадоа да пие вино со смирна, но Тој не зеде.

24 Тие што Го распнаа, ги разделија алиштата Негови, фрлајќи ждрепка кој што да земе.

25 Беше третиот час, и Го распнаа.

26 И имаше натпис за вината Негова: „Цар Јудејски.“

27 А со Него распнаа и два разбојника, едниот од десната Негова страна, а другиот од левата.

28 (И се исполни Писмото, кое вели: „И меѓу грешници Го ставија.“)

29 А минувачите, вртејќи глава, Го хулеа и велеа: „Аха! Ти, што го уриваш храмот и за три дни го соѕидуваш,

30 спаси се Себеси и слези од крстот!“

31 Исто така и првосвештениците со книжниците Му се смееја и велеа: „Другите ги спасуваше, а Себе не може да се спаси!

32 Христос, Царот израелски, нека слезе сега од крстот, па да видиме и да поверуваме!“ Го хулеа и распнатите со Него.

33

А во шестиот час настана темнина по целата земја, до деветтиот час.

34 И во деветтиот час Исус извика гласно велејќи: „Елои, Елои, Лама са­вахтани?“ А тоа значи: „Боже Мој, Бо­же Мој, зошто Ме остави?“

35 Некои од оние, што стоеја таму, штом го чуја тоа, рекоа: „Ете, го вика Илија!“

36 А еден отрча, натопи сунѓер во оцет, па како го закачи на трска, Му да­ваше да пие, велејќи: „Почекајте да ви­диме, ќе дојде ли Илија да Го симне.“

37 А Исус, пак, испуштајќи висок глас, издивна.

38 И завесата на храмот се расцепи на две, одозгора додолу.

39 А стотникот, што стоеше спроти Него, кога виде дека Тој, откако извика така и издивна, рече: „Навистина Овој Човек бил Син Божји!“

40 Имаше и жени што гледаа одда­ле­ку; меѓу нив беше и Марија Магдалена, и Марија, мајката на малиот Јаков и на Јосија, и Саломија,

41 кои и тогаш, кога Тој беше во Гали­леја, врвеа по Него и Му служеа, и мно­гу други што беа дошле со Него во Еру­салим.

42

А кога се стемни веќе, бидејќи беше петок, односно ден спроти сабота,

43 дојде Јосиф од Ариматеја, прочуен член на советот, кој и сам го очекуваше царството Божјо, се осмели да влезе кај Пилат и го замоли за телото Исусово.

44 Пилат се зачуди дека Тој веќе ум­рел; и кога го извика стотникот, го пра­ша дали одамна умрел.

45 Па штом дозна од стотникот, му го даде телото на Јосиф.

46 А Јосиф купи платно, Го симна и Го обви во плаштаница и Го положи во гроб, што беше издлабен во карпа и на­вали камен на гробната врата.

47 А Марија Магдалена и Марија Јо­сиева гледаа каде Го полагаат.

16

1

Штом мина саботата, Марија Магдалена, Марија Јаковова и Саломија купија мириси, за да дојдат и да Го помазаат Исус.

2 И во првиот ден од седмицата, дојдоа на гробот многу рано, кога изгрева­ше сонцето,

3 па си зборуваа меѓу себе: „Кој ќе ни го одвали каменот од вратата на гробот?“

4 И кога погледнаа, видоа дека ка­ме­нот е одвален, а тој беше многу голем.

5 Штом влегоа во гробот, видоа еден млад човек, облечен во бели алишта, како седи од десната страна; и се упла­шија многу.

6 А тој им рече: „Не плашете се! Вие Го барате Исус од Назарет, Распнатиот. Тој воскресна, не е овде! Еве го местото каде што беше положен.

7 Но одете, кажете им на учениците Негови и на Петар дека Тој пред вас ќе отиде во Галилеја; таму ќе Го видите, како што ви беше рекол.“

8 Па, штом излегоа, побегнаа од гробот, зашто ги опфати страв и ужас, и никому ништо не рекоа, зашто се пла­шеа.

9

А Исус, кога воскресна во првиот ден од седмицата, ѝ се јави најнапред на Марија Магдалена, од која беше исте­рал седум демони.

10 Таа отиде и им јави на оние, што беа со Него и што плачеа и ридаа.

11 Но тие, кога чуја дека е Тој жив и дека таа Го видела, не поверуваа.

12

Потоа им се јави во друг лик на двај­ца од нив по пат, кога одеа в село.

13 И штом се вратија, тие им кажаа на другите; но и ним не им поверуваа.

14

Најпосле им се јави на единаесетте, кога беа на трпеза, и ги укори за нивното неверие и тврдокорност, зашто не им поверуваа на оние, кои Го видоа воскреснат.

15 Па им рече: „Одете по сиот свет и проповедајте го Евангелието на секое создание.

16 Кој ќе поверува и се крсти, ќе биде спасен; а кој не поверува, ќе биде осуден.

17 А знаците, на оние што ќе пове­ру­ва­ат, ќе им бидат овие: со Моето име ќе истеруваат демони; ќе говорат нови ја­зици;

18 ќе фаќаат змии и ако нешто смрто­носно испијат, нема да им наштети; на болни ќе полагаат раце и тие ќе оздра­вуваат.“

19

А по разговорот со нив, Господ се вознесе на небо и седна од десната стра­на на Бога.

20 Тие, пак, отидоа и проповедаа на­се­каде; и Господ го поткрепуваше словото нивно со чуда, што се јавуваа. Амин!