1 Худо, ки аз қадимулаём борҳо ва ба тарзи гуногун ба падарони /мо/ ба воситаи пайғамбарон сухан гуфтааст,"
2 дар ин рӯзҳои охирин ба мо ба воситаи Писараш сухан гуфт, ки
Ӯро вориси ҳама чиз таъйин намуд
Ва оламҳоро низ ба воситаи Ӯ ба вуҷуд овард."
3 /Писараш/, ки дурахши ҷалол ва инъикоси моҳияти Ӯ буда,
Ҳама чизро бо каломи қуввати Худ нигоҳ доштааст,
Моро аз гуноҳҳо пок карда,
Аз дасти рости Кибриё дар афроз нишаст.
4 Ва ба ҳамон андоза ки аз фариштаҳо бартарӣ пайдо кард, аз онҳо номи аълотаре низ мерос гирифтааст."
5 Зеро ба кадоме аз фариштаҳо /Худо/ ягон вақт гуфтааст:
“Ту Писари Ман ҳастӣ;
Ман имрӯз Туро ба дунё овардаам”?
Ва боз:
“Ман ба Ӯ Падар мешавам,
Ва Ӯ ба Ман Писар мешавад”?
6 Ва боз ҳангоме ки нахустзодаро ба ҷаҳон дохил мекунад, мегӯяд:
“Ва бигзор ҳамаи фариштаҳои Худо Ӯро парастиш кунанд”.
7 Ва дар бораи фариштаҳо мегӯяд:
“Фариштаҳои Худро бодҳо мегардонад
Ва ходимони Худро — алангаи оташ”.
8 Аммо дар бораи Писараш /мегӯяд/:
“Тахти Ту, эй Худо, то абад аст,
Асои адолат асои подшоҳии Туст."
9 Росткориро дӯст дошта,
Аз бадкорӣ нафрат доштаӣ.
Бинобар ин Худо, Худои Ту,
Туро бештар аз рафиқонат
Бо равғани шодмонӣ масҳ кардааст”.
10 Ва:
“Ту, эй Худованд, дар ибтидо заминро бунёд кардаӣ,
Ва осмон амали дастҳои Туст."
11 Онҳо аз байн мераванд, аммо Ту пойдор мемонӣ;
Ва ҳамаашон чун либосе кӯҳна мешаванд,"
12 Ва чун ҷомае онҳоро мепечонӣ,
Ва онҳо дигаргун мешаванд.
Аммо Ту ҳамон ҳастӣ,
Ва солҳои Ту тамом намешаванд”.
13 Ва ба кадоме аз фариштаҳо /Худо/ ягон вақт гуфтааст:
“Аз дасти рости Ман нишин,
То душманони Туро пойандози Ту созам”?
14 Оё ҳамаи онҳо рӯҳҳои хизматгузор нестанд, ки барои хизмати онҳое фиристода мешаванд, ки ворисони наҷот мешаванд?"
1 Бинобар ин мо бояд ба он чи шунидаем, махсусан бодиққат бошем, то аз он дур нашавем."
2 Зеро, агар каломе ки ба воситаи фариштаҳо гуфта шудааст, устувор буда, ҳар хато ва беитоатӣ сазои одилона меёфта бошад,"
3 чӣ гуна мо мегурезем, агар ба чунин наҷоти бузург бепарвоӣ кунем, ки онро аввал Худованд мавъиза намуд ва баъд онҳое ки аз Ӯ шуниданд, ба мо тасдиқ карданд,"
4 ва Худо низ ба воситаи аломатҳо ва муъҷизаҳо ва ҳар гуна қувваҳо ва атоҳои Рӯҳулқудс аз рӯи хости Худ ба он шаҳодат дод?"
5 Зеро ҷаҳони ояндаро, ки дар бораи он сухан мегӯем, /Худо/ ба фариштаҳо мутеъ накардааст,"
6 балки касе дар ҷое шаҳодат дода, гуфтааст:
“Чист инсон, ки ӯро ба ёд оварӣ,
Ё писари одам, ки ба дидори ӯ оӣ?"
7 Ӯро аз фариштаҳо андак кам кардаӣ;
Тоҷи ҷалол ва иззат бар сари ӯ гузоштаӣ;
Ва ӯро бар амалҳои дастҳои Худ ҳукмфармо кардаӣ;"
8 Ҳама чизро зери пои ӯ гузоштаӣ”.
Модоме ки ҳама чизро ба ӯ мутеъ кардааст, ҳеҷ чизе намондааст, ки мутеи ӯ набошад. Вале ҳоло ҳанӯз намебинем, ки ҳама чиз мутеи ӯ бошад;"
9 балки Исоро мебинем, ки ба сабаби азоби марг аз фариштаҳо андак кам карда шуд ва /акнун/ тоҷи ҷалол ва иззат бар сар дорад; Ӯ бояд аз рӯи файзи Худо маргро барои ҳама мечашид."
10 Зеро лозим буд Ӯ, ки ҳама чиз барои Ӯст ва ҳама чиз аз Ӯст, барои ба ҷалол расондани писарони бисёр, Пешвои наҷоти онҳоро ба воситаи азобҳо комил гардонад."
11 Зеро ҳам Муқаддаскунанда ва ҳам муқаддасшавандагон, ҳама аз Ягона ҳастанд; ба ин сабаб Ӯ ор намекунад, ки онҳоро бародар хонад,"
12 ва мегӯяд:
“Номи Туро ба бародаронам маълум менамоям,
Дар миёни ҷамоат Туро бо суруд ситоиш мекунам”.
13 Ва боз:
“Ман ба Ӯ боварӣ мекунам”.
Ва боз:
“Инак, Ман ва фарзандоне ки Худо ба Ман додааст”.
14 Ва азбаски фарзандон дар ҷисм ва хун шарик ҳастанд, Ӯ низ ҳамчунин шарики инҳо гардид, то ба воситаи марг соҳиби қудрати маргро, яъне иблисро нобуд намояд"
15 ва онҳоеро, ки аз тарси марг тамоми умр гирифтори ғуломӣ буданд, халосӣ диҳад."
16 Зеро Ӯ дар ҳақиқат на фариштаҳоро дастгирӣ кардааст, балки насли Иброҳимро дастгирӣ кардааст."
17 Бинобар ин Ӯ бояд аз ҳар ҷиҳат ба бародарони Худ монанд мешуд, то Саркоҳини марҳаматкунанда ва бовафое дар корҳои Худо бошад, то гуноҳҳои қавмро кафорат кунад,"
18 зеро, чӣ тавре ки Худи Ӯ аз озмоиш гузашта, азоб кашидааст, ба озмудашудагон низ метавонад ёрӣ расонад."
1 Пас, эй бародарони муқаддас, ки дар даъвати осмонӣ шарик ҳастед, ба Расул ва Саркоҳини эътирофи мо Масеҳ Исо чашм дӯзед,"
2 ки Ӯ ба Он ки Ӯро таъйин намуд, бовафо аст, чунон ки Мусо низ дар тамоми хонаи Ӯ /бовафо/ буд."
3 Зеро Ӯ нисбат ба Мусо сазовори ҷалоли бештаре гардид, чунки созандаи хона назар ба худи хона эҳтироми бештаре дорад."
4 Зеро ҳар хона созандаи худро дорад, валекин созандаи ҳама чиз Худост."
5 Ва Мусо дар тамоми хонаи Ӯ чун хизматгузор бовафо буд, то дар бораи чизҳое ки дар оянда бояд гуфта шаванд, шаҳодат диҳад."
6 Аммо Масеҳ бар хонаи Ӯ чун Писар аст; ва хонаи Ӯ мо ҳастем, ба шарте ки ҷуръат ва фахри умедро то охир маҳкам нигоҳ дорем."
7 Бинобар ин, чунон ки Рӯҳулқудс мегӯяд:
“Имрӯз агар овози Ӯро шунавед,"
8 Дилҳои худро сахт накунед,
Чун дар /замони/ ошӯб,
Чун дар рӯзи озмоиш дар биёбон,"
9 Ки дар он ҷо падарони шумо Маро озмуданд;
Маро имтиҳон карданд,
Агарчи амалҳои Маро чил сол дида буданд."
10 Ба ин сабаб бар ин насл дарғазаб шудам
Ва гуфтам: ҳамеша дилашон гумроҳ мешавад,
Ва роҳҳои Маро нафаҳмидаанд;"
11 Ва Ман дар ғазаби Худ қасам хӯрдам,
Ки онҳо ба оромии Ман роҳ намеёбанд”.
12 Эй бародарон, бохабар бошед, ки касе аз шумо дили бад ва беимоне ки аз Худои зинда рӯй мегардонад, надошта бошад,"
13 балки якдигарро ҳар рӯз насиҳат диҳед, то даме ки “имрӯз” гуфта мешавад, ки касе аз шумо ба фиреби гуноҳ /афтода/, сахтдил нашавад."
14 Зеро мо шарикони Масеҳ гардидаем, ба шарте ки боварии аввалаи худро то охир маҳкам нигоҳ дорем,"
15 чунон ки гуфта мешавад:
“Имрӯз, агар овози Ӯро шунавед,
Дилҳои худро сахт накунед,
Чун дар /замони/ ошӯб”.
16 Зеро онҳое ки шунида, ошӯб бардоштанд, киҳо буданд? Оё на ҳамаи онҳое ки ба воситаи Мусо аз Миср берун омада буданд?"
17 Ва бар киҳо Ӯ чил сол дарғазаб шуд? Оё на бар гуноҳкороне ки ҷасадҳошон дар биёбон ғалтиданд?"
18 Ва дар ҳаққи киҳо Ӯ қасам хӯрд, ки ба оромии Ӯ роҳ намеёбанд? Оё на дар ҳаққи онҳое ки беитоатӣ карданд?"
19 Ва мо мебинем, ки онҳо аз сабаби беимонӣ роҳ ёфтан натавонистанд."
1 Пас, модоме ки ваъдаи роҳ ёфтан ба оромии Ӯ боқист, биёед тарс дошта бошем, мабодо маълум гардад, ки касе аз шумо ноком шудааст."
2 Зеро хушхабар ба мо низ, чунон ки ба онҳо, мавъиза карда шуд; аммо каломи мавъиза ба онҳо фоидае набахшид, чунки бо имони шунавандагон напайваст."
3 Зеро мо, ки имон овардаем, ба он оромӣ роҳ меёбем, чунон ки Ӯ гуфтааст:
“Ман дар ғазаби Худ қасам хӯрдам,
Ки онҳо ба оромии Ман роҳ намеёбанд”,
агарчи корҳои Ӯ аз вақти бунёдшавии ҷаҳон анҷом ёфта буданд."
4 Зеро дар ҷое дар бораи рӯзи ҳафтум чунин гуфтааст: “Ва Худо дар рӯзи ҳафтум аз ҳамаи корҳои Худ ором гирифт”."
5 Ва боз дар ин ҷо: “Онҳо ба оромии Ман роҳ намеёбанд”."
6 Пас, азбаски баъзе касон имконият доранд ба он роҳ ёбанд, ва онҳое ки хушхабар барояшон пештар мавъиза карда шуд, аз сабаби беитоатӣ роҳ наёфтанд,"
7 боз Ӯ рӯзеро муайян намуда, баъд аз муддати дуру дарозе ба воситаи Довуд “имрӯз” мегӯяд, чунон ки гуфта шудааст: “Имрӯз, агар овози Ӯро шунавед, дилҳои худро сахт накунед”."
8 Зеро, агар Юшаъ ба онҳо оромӣ медод, баъд аз ин дар бораи рӯзи дигар сухан гуфта намешуд."
9 Пас, барои қавми Худо боз оромии шанбе боқӣ мемонад."
10 Зеро, касе ки ба оромии Ӯ роҳ ёфтааст, худаш низ аз корҳои худ ором гирифтааст, чунон ки Худо аз корҳои Худ."
11 Пас, саъю кӯшиш намоем, ки ба он оромӣ роҳ ёбем, мабодо касе аз он беитоатӣ ибрат гирифта, фурӯ ғалтад."
12 Зеро каломи Худо зинда ва таъсирбахш ва аз ҳар шамшери дудама тезтар аст, ва то ба ҳадди ҷудо кардани ҷон ва рӯҳ, пайвандҳо ва мағзи устухон рафта мерасад, ва андеша ва ниятҳои дилро месанҷад."
13 Ва ҳеҷ офаридае нест, ки аз Ӯ ниҳон бошад, балки ҳама чиз пеши чашмони Ӯ бараҳна ва ошкор аст: ба Ӯ ҳисобот медиҳем."
14 Пас, азбаски Саркоҳини бузурге дорем, ки аз осмонҳо гузаштааст, яъне Исои Писари Худо, биёед эътирофи худро устувор нигоҳ дорем."
15 Зеро мо чунон саркоҳин надорем, ки дар сустиҳои мо натавонад ба мо дилсӯзӣ намояд, балки Ӯ монанди мо дар ҳама чиз озмуда шуд, ғайр аз гуноҳ."
16 Бинобар ин бо ҷуръат ба тахти файз наздик оем, то марҳамат ба даст оварем ва барои ёрии саривақтӣ файз ёбем."
1 Зеро ҳар саркоҳине ки аз миёни одамон интихоб шудааст, барои одамон ба хизмати Худо гузошта мешавад, то барои гуноҳҳо ҳадияҳо ва қурбониҳо тақдим кунад,"
2 ки вай метавонад ба нодонон ва гумроҳон ғамхорӣ намояд, чунки худаш низ гирифтори сустӣ аст,"
3 ва ба ин сабаб бояд ҳам барои қавм ва ҳам барои худаш қурбонии гуноҳҳоро тақдим кунад."
4 Ва ҳеҷ кас худаш ин мартабаро соҳиб намешавад, балки аз ҷониби Худо даъват мешавад, чунон ки Ҳорун низ."
5 Ҳамчунин Масеҳ низ ҷалоли Саркоҳинро Худаш аз они Худ накардааст, балки Он ки ба Ӯ гуфтааст: “Ту Писари Ман ҳастӣ; Ман имрӯз Туро ба дунё овардаам”;"
6 чунон ки дар ҷои дигар низ мегӯяд: “Ту коҳин ҳастӣ то абад, аз рӯи мартабаи Малкисадақ”."
7 Дар айёме ки Ӯ дар ҷисм буд, ба Он ки метавонист Ӯро аз марг наҷот диҳад, бо фиғони пурзӯр ва бо ашкрезӣ дуо ва зорӣ намуд, ва ба хотири худоҷӯии Ӯ /дуояш/ шунида шуд."
8 Агарчи Писар буд, бо азобе ки кашид, итоатро омӯхт,"
9 ва камол ёфта, барои ҳамаи фармонбардорони Худ сабабгори наҷоти абадӣ гардид,"
10 ва Худо Ӯро Саркоҳине аз рӯи мартабаи Малкисадақ ном гузошт."
11 Дар ин бора суханони бисёр дорем, лекин фаҳмондани онҳо душвор аст, чунки гӯшҳои шумо вазнин шудаанд."
12 Зеро дар давоми ин вақт бояд муаллим мешудед, лекин аз нав ба шумо асосҳои аввалини каломи Худоро таълим додан лозим меояд, ва барои шумо шир даркор аст, на ғизои сахт."
13 Зеро ҳар кӣ ширхӯр аст, аз каломи росткорӣ бехабар аст, чунки кӯдак аст;"
14 вале ғизои сахт барои калонсолон аст, ки ҳисҳояшон ба воситаи машқ ба фарқ кардани неку бад омӯхта шудаанд."
1 Бинобар ин, каломи ибтидоии Масеҳро монда, сӯи камол пеш равем ва аз нав асос нагузорем бо тавба аз амалҳои беҷон ва бо имон ба Худо,"
2 бо таълимот оид ба шустушӯйҳо, оид ба гузоштани дастҳо, оид ба растохези мурдагон ва оид ба доварии абадӣ."
3 Ва инро ба ҷо оварем, агар Худо иҷозат диҳад."
4 Зеро касоне ки боре /фикрашон/ равшан шудааст, ва атои осмониро чашидаанд, ва аз Рӯҳулқудс баҳраманд гардидаанд,"
5 ва каломи неки Худо ва қувваҳои давраи ояндаро чашидаанд,"
6 ва ҷудо шуда афтодаанд, — онҳоро аз нав ба роҳи тавба андохтан имконнопазир аст, зеро онҳо Писари Худоро ба зарари худашон боз ба салиб мекашанд ва беобрӯ месозанд."
7 Зеро замине ки борҳо борони бар он меборидаро мехӯрад ва барои онҳое ки онро кор мекунанд, растании фоиданоке мерӯёнад, аз Худо баракат меёбад;"
8 вале замине ки хору хас мерӯёнад, нобоб буда, ба лаънат наздик аст, ва оқибати он сӯхтан аст."
9 Аммо дар хусуси шумо, эй азизон, мо дилпур ҳастем, ки дар ҳолати беҳтар ва ба наҷот пайваст мебошед, гарчанде ки ин гуна сухан мегӯем."
10 Зеро Худо беинсоф нест, ки кори шуморо, ва он меҳнати муҳаббатеро, ки ба номи Ӯ нишон дода, ба муқаддасон хизмат кардаед ва мекунед, фаромӯш кунад."
11 Лекин орзумандем, ки ҳар яке аз шумо ҳамин ғайратро то ба охир нишон диҳед, то умедатон комилан ҳосил шавад;"
12 ва танбал нашавед, балки ба касоне тақлид кунед, ки ба воситаи имон ва пурсабрӣ вориси ваъдаҳо мегарданд."
13 Зеро ҳангоме ки Худо ба Иброҳим ваъда дод, азбаски ба каси бузургтаре наметавонист қасам ёд кунад, ба Зоти Худ қасам ёд кард"
14 ва гуфт: “Ҳақиқатан туро бисёр баракат медиҳам ва туро хеле афзун мекунам”."
15 Ва ҳамин тавр /Иброҳим/ пас аз он ки пурсаброна интизорӣ кашид, иҷрои ваъдаро дид."
16 Зеро одамон бо он ки бузургтар аст, қасам ёд мекунанд, ва қасам исботи он аст, ки ҳама баҳси онҳо хотима ёфтааст."
17 Бинобар ин Худо, ки мехост тағйирнопазирии хости Худро ба ворисони ваъда пурратар нишон диҳад, қасамро ба кор бурд,"
18 то бо ду чизи тағйирнопазир, ки дар онҳо дурӯғ гуфтани Худо мумкин нест, барои мо, ки паноҳ ёфтаем ва ба умеди пешниҳодшуда часпидаем, тасаллии пурзӯре бошад."
19 Он /умед/ барои ҷони мо мисли лангари боэътимод ва мустаҳкам аст, ва ба андаруни паси парда роҳ меёбад,"
20 ки ба он ҷо Пешгузаштаи мо Исо роҳ ёфта, то абад аз рӯи мартабаи Малкисадақ Саркоҳин гардид."
1 Зеро Малкисадақ подшоҳи Салим, коҳини Худои Таоло, ҳамон касест, ки ба пешвози Иброҳим баромад ва ӯро баракат дод, ҳангоме ки ӯ пас аз шикаст додани подшоҳон бармегашт."
2 Ва Иброҳим ба вай аз ҳар чиз даҳяк дод. Вай, аввалан, мувофиқи маънои номаш подшоҳи росткорӣ аст ва баъд подшоҳи Салим низ, яъне подшоҳи осоиш,"
3 бе падар, бе модар, бе насабнома, дар ҳолате ки на ибтидои айём дорад, на поёни зиндагӣ, балки ба Писари Худо монанд буда, ҳамеша коҳин боқӣ мемонад."
4 Пас бинед, чӣ гуна бузург аст он кас, ки ҳатто Иброҳими нахустпадар ба вай аз ғанимати худ даҳяк дод."
5 Онҳое ки аз миёни банӣ-Левӣ коҳинӣ пайдо мекунанд, низ фармуда доранд, ки мувофиқи шариат аз қавм, аз бародарони худ даҳяк ситонанд, гарчанде ки онҳо аз камари Иброҳим ба вуҷуд омадаанд."
6 Аммо ин кас, ки аз насли /Левӣ/ набуд, аз Иброҳим даҳяк гирифт ва соҳиби ваъдаҳоро баракат дод."
7 Ва тамоман баҳснопазир аст, ки хурд аз ҷониби бузург баракат дода мешавад."
8 Ва дар ин ҷо одамони миранда даҳяк меситонанд, лекин дар он ҷо — он ки дар ҳаққи вай шаҳодат дорад, ки ӯ зинда аст."
9 Ва гуфтан мумкин аст, худи Левӣ, ки даҳяк меситонад, ба воситаи Иброҳим даҳяк дод:"
10 зеро ӯ ҳанӯз дар камари падар буд, вақте ки Малкисадақ ба пешвози Иброҳим баромад."
11 Пас, агар камол ба воситаи коҳинии Левӣ /муяссар/ мешуд, — зеро шариат дар он /айём/ ба қавм расид, — боз чӣ ҳоҷат буд, ки коҳини дигаре аз рӯи мартабаи Малкисадақ ба майдон ояд, ва аз рӯи мартабаи Ҳорун номида нашавад?"
12 Зеро дар баробари дигаргунии коҳинӣ дигаргунии шариат низ зарур мешавад."
13 Зеро Он ки дар ҳаққи Ӯ ин сухан гуфта мешавад, аз қабилаи дигаре аст, ки аз он ҳеҷ кас хизмати қурбонгоҳро ба ҷо наовардааст;"
14 зеро маълум аст, ки Худованди мо аз қабилаи Яҳудо аст, ки Мусо дар бораи он оид ба коҳинӣ чизе нагуфтааст."
15 Ва ин боз ҳам равшантар дида мешавад, ки агар ба монанди Малкисадақ коҳини дигаре ба майдон ояд,"
16 ки вай на мувофиқи қонуни як фармудаи ҷисмонӣ, балки аз рӯи қуввати як ҳаёти бепоён чунин шуда бошад."
17 Зеро шаҳодат дода шудааст: “Ту коҳин ҳастӣ то абад, аз рӯи мартабаи Малкисадақ”."
18 Зеро фармудаи пештара, ба сабаби сустӣ ва бефоидагии он, бекор карда мешавад,"
19 чунки шариат ҳеҷ чизро ба камол нарасондааст; лекин умеди беҳтаре ҷои онро гирифт, ки ба воситаи он мо ба Худо наздик меоем."
20 Ва ин /умед/ бе қасам нест, — зеро ки онҳо бе қасам коҳин шудаанд,"
21 аммо Ӯ бо қасам, чунки дар ҳаққи Ӯ гуфта шудааст: “Худованд қасам хӯрдааст, ва афсӯс намехӯрад: Ту коҳин ҳастӣ то абад, аз рӯи мартабаи Малкисадақ”, —"
22 бинобар ин ба аҳди беҳтаре Исо зомин шуд."
23 Ва он коҳинон бисёр буданд, чунки марг намегузошт, ки боқӣ монанд;"
24 аммо Ӯ, ки то абад боқист, коҳинии бепоён дорад."
25 Ба ин сабаб низ метавонад пурра онҳоеро, ки ба воситаи Ӯ сӯи Худо меоянд, наҷот диҳад, зеро ҳамеша зинда аст, то барои онҳо шафоат кунад."
26 Зеро мо ба чунин Саркоҳин эҳтиёҷ доштем: қуддус, аз бадӣ дур, беайб, аз гуноҳкорон ҷудо ва аз осмонҳо болотаршуда,"
27 ки эҳтиёҷ надорад ҳар рӯз, монанди он саркоҳинон, аввал барои гуноҳҳои худ, баъд барои гуноҳҳои қавм қурбониҳо тақдим кунад, зеро инро Ӯ як бор ба амал овард, ҳангоме ки Худро қурбонӣ кард."
28 Зеро шариат одамонеро, ки сустӣ доранд, коҳин таъйин мекунад, вале каломи қасам, ки пас аз шариат омад, Писареро, ки то абад комил аст, /таъйин кард/."
1 Пас, дар он чи гуфта шуд, чизи асосӣ /ин аст/: мо чунон Саркоҳине дорем, ки Ӯ аз дасти рости тахти Кибриё дар осмон нишастааст,"
2 /ва/ ходими макони муқаддас, яъне хаймаи ҳақиқӣ, /мебошад/, ки онро Худованд барпо кардааст, ва на одамизод."
3 Зеро ҳар саркоҳин барои тақдим кардани ҳадия ва қурбониҳо таъйин мешавад; бинобар ин лозим буд, ки Ӯ низ чизе барои тақдим кардан дошта бошад."
4 Пас, агар Ӯ бар замин мебуд, коҳин ҳам намебуд, чунки дар ин ҷо коҳиноне ҳастанд, ки аз рӯи шариат ҳадияҳо тақдим менамоянд."
5 Онҳо ба сурат ва сояи чизҳои осмонӣ ибодат мекунанд, чунон ки ба Мусо аз ҷониби Худо гуфта шуда буд, ҳангоме ки ӯ мехост хаймаро созад: “Бохабар бош”, гуфта шудааст, “то ҳама чизро мувофиқи намунае ки дар болои кӯҳ ба ту нишон дода шуд, ба амал оварӣ”."
6 Аммо акнун Ӯ хизмати аълотаре пайдо кардааст ба андозае ки Ӯ Миёнарави аҳди беҳтаре мебошад, ки он бар ваъдаҳои беҳтар барқарор гардидааст."
7 Зеро, агар он /аҳди/ якум бенуқсон мебуд, ҷое барои дигараш намеҷустанд."
8 Зеро /Худо/ нуқсон ёфта, ба онҳо мегӯяд:
“Инак, айёме мерасад, мегӯяд Худованд,
Ки Ман бо хонадони Исроил
Ва бо хонадони Яҳудо аҳди нав мебандам,"
9 На чунон аҳде ки бо падарони онҳо баста будам
Дар рӯзе ки дасташонро гирифтам,
То онҳоро аз замини Миср берун оварам;
Чунки онҳо дар аҳди Ман пойдор набуданд,
Ва Ман аз онҳо рӯ гардондам, мегӯяд Худованд."
10 Зеро ин аст аҳде ки бо хонадони Исроил
Пас аз он айём мебандам, мегӯяд Худованд:
Қонунҳои Худро дар фикри онҳо мегузорам
Ва дар дилҳои онҳо менависам,
Ва Худои онҳо мешавам,
Ва онҳо қавми Ман мешаванд."
11 Ва касе ҳамшаҳрии худро, ва касе бародари худро
Дигар таълим намедиҳад
Ва намегӯяд: Худовандро бишинос;
Чунки ҳама, аз хурд то калон, Маро мешиносанд;"
12 Чунки ба ноинсофиҳои онҳо раҳм мекунам
Ва гуноҳҳо ва бадиҳои онҳоро дигар ба ёд намеоварам”.
13 Бо гуфтани “аҳди нав” Ӯ кӯҳна шудани /аҳди/ якумро нишон дод; ва он чи кӯҳна ва қадим аст, ба нестшавӣ наздик аст."
1 Пас, /аҳди/ якум дастурҳо оид ба ибодати /Худо/ дошт, ва низ макони муқаддаси заминӣ /дошт/;"
2 зеро /қисми/ якуми хайма барпо шуда буд, ки дар он чароғдон ва миз ва нони тақдим буд, ва он “қудс” номида мешавад."
3 Ва дар паси пардаи дуюм /қисми/ хайма буд, ки “қудси қудсҳо” номида мешавад,"
4 ки қурбонгоҳи тиллоӣ ва сандуқи аҳд дошт, ки ҳама ҷояш бо тилло пӯшида шуда буд, ва дар он зарфи тиллое пур аз манн, асои шукуфтаи Ҳорун ва тахтасангҳои аҳд буданд,"
5 ва ба болои он каррубиёни ҷалол буданд, ки бар кафоратгоҳ соя меафканданд; дар ин хусус ҳоло муфассал гап задан лозим нест."
6 Дар чунин шароит, коҳинон ба /қисми/ якуми хайма ҳамеша медароянд, то ибодати /Худоро/ ба ҷо оваранд;"
7 аммо ба /қисми/ дуюми хайма соле як бор фақат саркоҳин медарояд, /он ҳам/ бе хун не, ки онро барои худаш ва барои хатокориҳои қавм тақдим мекунад."
8 Рӯҳулқудс бо ин нишон медиҳад, ки то даме ки /қисми/ якуми хайма вуҷуд дорад, ҳанӯз роҳ ба макони муқаддас ошкор нашудааст."
9 Он ба монанди замони ҳозира аст, ки дар он ҳадияҳо ва қурбониҳое тақдим мешаванд, ки наметавонанд виҷдони ибодаткунандаро осуда гардонанд,"
10 ва онҳо, бо чизҳои хӯрданӣ ва нӯшиданӣ ва бо ҳар гуна шустушӯйҳо, фақат дастурҳо оид ба ҷисм буда, то замони ислоҳ муқаррар карда шудаанд.
Қурбонии ягонаи ,,,," Масеҳ"
11 Аммо Масеҳ ҳамчун Саркоҳини некиҳои оянда омада, ба воситаи хаймаи бузургтар ва комилтаре ки бо дасти /одам/ сохта нашудааст, яъне аз ин офариниш нест,"
12 ва на ба воситаи хуни нарбузҳо ва гӯсолаҳо, балки ба воситаи Хуни Худ як бор ба макони муқаддас дохил шуда, халосии абадӣ пайдо кард."
13 Зеро, агар хуни нарговҳо ва нарбузҳо ва говҳо ва хокистари модагов, ки ба нопокон пошида мешавад, онҳоро бо покшавии ҷисм муқаддас мекарда бошад,"
14 чӣ қадар бештар хуни Масеҳ, ки ба воситаи Рӯҳи абадӣ Худро беайб ба Худо қурбонӣ намуд, виҷдони шуморо аз амалҳои беҷон пок мекунад, то Худои зиндаро ибодат намоед!"
15 Бинобар ин Ӯ Миёнарави аҳди нав аст, то пас аз марги Ӯ, ки он барои раҳоӣ аз хатоҳои замони аҳди якум воқеъ шудааст, даъватшудагон мероси абадии ваъдашударо пайдо кунанд."
16 Зеро, дар /ҳар/ ҷое ки васияте ҳаст, бояд собит шавад, ки васияткунанда мурдааст,"
17 чунки васият пас аз мурдан эътиборнок аст; он, то даме ки васияткунанда зинда аст, ҳеҷ эътиборе надорад."
18 Бинобар ин /аҳди/ якум низ бе хун барпо нашудааст."
19 Зеро, пас аз он ки Мусо ҳамаи фармудаҳоро мувофиқи шариат ба тамоми қавм расонд, хуни гӯсолаҳо ва нарбузҳоро бо об ва пашми қирмизӣ ва зуфо гирифта, ҳам бар худи китоб пошид, ҳам бар тамоми қавм,"
20 ва гуфт: “Ин аст хуни аҳде ки Худо ба шумо фармудааст”."
21 Ва низ бар хайма ва тамоми ашёи ибодат ҳамин тавр хун пошид."
22 Қариб ҳама чиз мувофиқи шариат ба воситаи хун пок мешавад, ва бе рехтани хун бахшоиш нест."
23 Пас, нусхаи чизҳои осмонӣ бояд бо ин воситаҳо пок мешуд, аммо худи чизҳои осмонӣ — бо қурбониҳои хубтар аз инҳо."
24 Зеро Масеҳ на ба макони муқаддаси бо дасти /одам/ сохташуда, ки нусхаи /макони муқаддаси/ ҳақиқист, балки ба худи осмон даромадааст, то ки ҳоло барои мо назди Худо ҳозир шавад,"
25 на барои он ки борҳо Худро қурбонӣ кунад, чунон ки саркоҳин ҳар сол ба макони муқаддас бо хуни дигаре медарояд;"
26 вагарна Ӯ бояд аз вақти бунёдшавии ҷаҳон борҳо азоб мекашид. Аммо Ӯ акнун, дар охири давраҳо, як бор зоҳир шуд, то бо қурбонии Худ гуноҳро нест кунад."
27 Ва чунон ки одамонро насиб гардидааст, ки як бор муранд ва пас аз он ба доварӣ дучор шаванд,"
28 ончунон Масеҳ як бор Худро барои бардоштани гуноҳҳои бисёр касон қурбонӣ намуда, бори дуюм на барои /бартараф кардани/ гуноҳ зоҳир мешавад, балки барои наҷоти онҳое ки Ӯро интизор доранд."
1 Зеро шариате ки сояи некиҳои оянда аст ва сурати воқеии онҳо нест, ҳаргиз наметавонад ба воситаи ҳамон қурбониҳое ки ҳамеша, сол ба сол тақдим карда мешаванд, тақдимкунандагонро комил гардонад."
2 Вагарна, тақдим кардани онҳоро бас мекарданд, чунки ибодаткунандагон як бор пок шуда, дигар ҳеҷ ҳисси гуноҳҳоро намедоштанд."
3 Лекин ба воситаи ин қурбониҳо сол ба сол дар бораи гуноҳҳо хотиррасон карда мешавад;"
4 зеро аз имкон берун аст, ки хуни нарговҳо ва нарбузҳо гуноҳҳоро аз байн барад."
5 Бинобар ин /Масеҳ/ ба ҷаҳон омада, мегӯяд:
“Қурбонӣ ва ҳадияро Ту нахостӣ,
Балки бадане барои Ман муҳайё намудӣ;"
6 Қурбониҳои сӯхтанӣ ва қурбониҳои гуноҳ барои Ту писандида набуданд."
7 Он гоҳ гуфтам: «Инак, меоям, —
Чунон ки дар лӯлаи китоб дар бораи Ман навишта шудааст, —
То хости Туро, эй Худо, ба ҷо оварам»”.
8 Аввал мегӯяд: “Қурбонӣ ва ҳадия ва қурбониҳои сӯхтанӣ ва қурбониҳои гуноҳро, — ки мувофиқи шариат тақдим карда мешаванд, — Ту нахостӣ, ва онҳо барои Ту писандида набуданд”;"
9 баъд гуфтааст: “Инак, меоям, то хости Туро, эй Худо, ба ҷо оварам”. Ӯ якумро бекор мекунад, то ки дуюмро барқарор намояд."
10 Аз рӯи ҳамин хост мо ба воситаи қурбонии якбораи бадани Исои Масеҳ муқаддас шудаем."
11 Ва ҳар коҳин ҳар рӯз дар ибодат меистад ва ҳамон қурбониҳоро борҳо тақдим менамояд, ки онҳо ҳаргиз наметавонанд гуноҳҳоро аз байн баранд."
12 Аммо Ӯ барои ҳамеша як қурбониро барои гуноҳҳо тақдим намуда, аз дасти рости Худо нишаст,"
13 ва пас аз ин мунтазир аст, то даме ки душманонаш пойандози Ӯ шаванд."
14 Зеро Ӯ ба воситаи як қурбонӣ муқаддасшавандагонро барои ҳамеша комил гардондааст."
15 Рӯҳулқудс низ ба мо шаҳодат медиҳад, зеро баъд аз он ки гуфта буд:
16 “Ин аст аҳде ки бо онҳо баъд аз он айём мебандам,
Мегӯяд Худованд:
Қонунҳои Худро дар дилҳои онҳо мегузорам
Ва дар фикри онҳо менависам”,
17 боз /мегӯяд:/
“Гуноҳҳо ва бадиҳои онҳоро
Дигар ба ёд намеоварам”.
18 Ва дар он ҷое ки бахшоиши онҳо бошад, қурбонӣ барои гуноҳ дигар лозим нест."
19 Пас, эй бародарон, азбаски мо ҷуръат дорем ба макони муқаддас ба воситаи хуни Исо,"
20 бо роҳи нав ва зинда дохил шавем, ки онро Ӯ барои мо ба воситаи пардае, яъне ҷисми Худ, аз нав кушодааст,"
21 ва азбаски мо Коҳини бузурге бар хонаи Худо дорем,"
22 пас бо дили соф ва бо имони комил, дилҳои худро ба воситаи пошидани /хун/ аз виҷдони бад пок намуда ва бадани худро бо оби пок шуста, /ба ҳузури Худо/ наздик оем."
23 Биёед эътирофи умедро собитқадамона нигоҳ дорем, зеро Ваъдадиҳанда бовафо аст;"
24 ва дар фикри он бошем, ки якдигарро ба муҳаббат ва корҳои нек барангезонем,"
25 ва ҷамъомади худро тарк накунем, чунон ки баъзе касонро одат шудааст, балки якдигарро насиҳат диҳем, ва бештар ба андозаи он ки наздик шудани он рӯзро мебинед."
26 Зеро, агар мо, пас аз пайдо кардани дониши ростӣ, дидаву дониста гуноҳ кунем, дигар қурбоние барои гуноҳҳо боқӣ намемонад,"
27 балки кадом як интизории пурдаҳшати доварӣ ва шиддати оташе ки душманони /Худоро/ ба коми худ мекашад."
28 Агар касе шариати Мусоро рад мекард, дар асоси /баёноти/ ду ё се шоҳид бе марҳамат кушта мешуд,"
29 /пас,/ ба гумонатон, сазовори чӣ қадар ҷазои сахттар мешавад шахсе ки Писари Худоро поймол мекунад ва хуни аҳдро, ки аз он муқаддас шудааст, ҳаром мешуморад ва Рӯҳи файзро таҳқир менамояд?"
30 Зеро мо Ӯро мешиносем, ки гуфтааст:
“Қасос аз они Ман аст, Ман сазо медиҳам, мегӯяд Худованд”.
Ва боз:
“Худованд қавми Худро доварӣ мекунад”.
31 Ба дасти Худои зинда афтодан даҳшатангез аст!"
32 Ва рӯзҳои пештараро ба хотир оваред, ки шумо, пас аз равшан шудани /фикратон/, дар муборизаҳои азим ба азобҳо тоқат кардед,"
33 дар ҳолате ки гоҳ худатон дар миёни хориҳо ва душвориҳо ба тамошогоҳе барои дигарон табдил меёфтед, гоҳ шарики онҳое мегардидед, ки ба чунин аҳвол дучор шуда буданд."
34 Зеро ба ман дар занҷирҳоям ҳамдардӣ изҳор мекардед, ва низ тороҷи молҳои худро бо шодӣ қабул мекардед, чун медонистед, ки дар осмон молу мулки беҳтар ва поянда доред."
35 Пас умеди худро напартоед, ки мукофоти бузурге дорад."
36 Зеро ба шумо сабр лозим аст, то хости Худоро ба ҷо оварда, иҷрои ваъдаро бинед.
37 Зеро пас аз андаке
Он Меомада меояд ва дер намекунад."
38 “Вале росткор бо имон зиндагӣ мекунад”;
ва:
“Агар касе рӯй гардонад, ҷони Ман аз вай хушнуд намешавад”.
39 Вале мо аз касоне нестем, ки рӯй мегардонанд ва ба ҳалокат мерасанд, балки аз онҳое ҳастем, ки имон доранд ва ҳаёт меёбанд."
1 Пас, имон дилпурӣ ба чизҳоест, ки мо ба онҳо умед мебандем, ва боварӣ ба чизҳоест, ки намоён нестанд."
2 Зеро ба воситаи он қадимиён шаҳодати /нек/ пайдо кардаанд."
3 Бо имон мефаҳмем, ки оламҳо бо каломи Худо тартиб ёфтаанд, ба тавре ки аз чизҳои нонамоён чизҳои намоён ба вуҷуд омадаанд."
4 Бо имон Ҳобил қурбоние беҳтар аз /қурбонии/ Қоин ба Худо тақдим намуд; бо он ӯ шаҳодат пайдо кард, ки ӯ росткор аст, чунки Худо дар бораи ҳадияҳои ӯ шаҳодат дод; ва бо он ӯ ҳанӯз ҳам гап мезанад, ҳарчанд мурдааст."
5 Бо имон Ҳанӯх тавре бурда шуд, ки маргро надид; ва ӯ дигар ёфт нашуд, чунки Худо ӯро бурд. Зеро пеш аз бурда шуданаш шаҳодат пайдо кард, ки ба Худо писанд омадааст."
6 Аммо бе имон ба /Худо/ писанд омадан мумкин нест; зеро ҳар кӣ сӯи Худо меояд, бояд имон дошта бошад, ки Ӯ ҳаст, ва ба ҷӯяндагони Худ мукофот медиҳад."
7 Бо имон Нӯҳ дар хусуси чизҳое ки ҳанӯз намоён набуданд, паёми илоҳӣ ёфта, бо худотарсӣ барои наҷоти хонаводаи худ киштие сохт; бо он ӯ ҷаҳонро маҳкум намуд ва вориси росткорие гардид, ки аз имон аст."
8 Бо имон Иброҳим итоат намуд ба даъвате дар бораи рафтан ба ҷое ки бояд мерос мегирифт, ва ӯ рафт, ва намедонист ба куҷо меравад."
9 Бо имон ӯ дар замини ваъдашуда, чун дар замини бегона, ғарибона сокин шуд, ва бо Исҳоқ ва Яъқуб, ки бо ӯ вориси ҳамон ваъда буданд, дар хаймаҳо зиндагӣ кард;"
10 зеро ӯ мунтазири шаҳре буд, ки таҳкурсии мустаҳкаме дорад, ва меъмору созандаи он Худост."
11 Бо имон худи Соро низ барои ҳомила шудан қувват пайдо кард ва агарчи синнаш гузашта буд, зоид; зеро Ваъдадиҳандаро бовафо донист."
12 Бинобар ин аз як нафар, он ҳам /тақрибан/ мурда, он қадар бисёр зоида шуданд, чунон ки ситораҳои осмон бисёранд, ва чунон ки реги лаби баҳр бешумор аст."
13 Ҳамаи инҳо дар имон мурданд ва иҷрои ваъдаҳоро надиданд, балки фақат аз дур онҳоро дида, шод шуданд ва эътироф карданд, ки бар замин ғарибу мусофиранд;"
14 зеро онҳое ки чунин мегӯянд, нишон медиҳанд, ки дар ҷустуҷӯи ватане ҳастанд."
15 Ва агар /ватанеро/, ки аз он берун омада буданд, ба ёд меоварданд, фурсат доштанд, ки баргарданд;"
16 аммо хоҳони /ватани/ беҳтаре буданд, ки он дар осмон аст. Бинобар ин Худо ор намедонад, ки Худои онҳо хонда шавад; зеро Ӯ барои онҳо шаҳре муҳайё кардааст."
17 Бо имон Иброҳим, ҳангоме ки озмуда шуд, Исҳоқро барои қурбонӣ тақдим намуд ва, бо вуҷуди он ки ваъдаҳо гирифта буд, писари ягонаи худро тақдим намуд,"
18 ки дар ҳаққи вай гуфта шуда буд: “Насли ту аз Исҳоқ хонда мешавад”;"
19 зеро ӯ фикр мекард, ки Худо қодир аст ҳатто аз мурдагон бархезонад; ва /Исҳоқ/ ба таври рамзӣ аз мурдагон ба ӯ баргардонда шуд."
20 Бо имон Исҳоқ Яъқуб ва Эсавро барои оянда баракат дод."
21 Бо имон Яъқуб, пеш аз мурданаш, ҳар писари Юсуфро баракат дод ва бар сари асои худ такя намуда, саҷда кард."
22 Бо имон Юсуф, дар вақти вафоташ, берун шудани банӣ-Исроилро зикр намуд ва дар бораи устухонҳои худ васият кард."
23 Бо имон падару модари Мусо ӯро, чун таваллуд шуд, се моҳ пинҳон доштанд, зеро диданд, ки кӯдаки зебост, ва аз амри подшоҳ натарсиданд."
24 Бо имон Мусо, чун калонсол шуд, нахост, ки писари духтари фиръавн хонда шавад,"
25 ва бо қавми Худо азоб кашиданро афзал донист аз он ки аз гуноҳ ҳаловати муваққатӣ дошта бошад,"
26 ва хории Масеҳро сарвати бузургтар аз ганҷҳои Миср ҳисоб кард; зеро ба мукофот назар медӯхт."
27 Бо имон ӯ Мисрро тарк кард ва аз ғазаби подшоҳ натарсид; зеро ӯ, мисли он ки Нонамоёнро дида бошад, устувор буд."
28 Бо имон ӯ Песаҳ ва пошидани хунро ба ҷо овард, то несткунандаи нахустзодагон ба онҳо даст нарасонад."
29 Бо имон онҳо аз баҳри Сурх чун аз хушкӣ гузаштанд, вале ҳангоме ки мисриён ба гузаштан ҳаракат карданд, ғарқ шуданд."
30 Бо имон деворҳои Ариҳо пас аз даврзании ҳафтрӯза фурӯ ғалтиданд."
31 Бо имон Роҳоби фоҳиша, ки ҷосусонро бо осоиш қабул карда буд, бо беимонон ҳалок нашуд."
32 Ва боз чӣ гӯям? Зеро вақтам кифоя намекунад барои он ки дар бораи Ҷидъун ва Бороқ ва Шимшун ва Ифтоҳ ва Довуд ва Самуил ва пайғамбарон ҳикоят намоям,"
33 ки онҳо бо имон мамлакатҳоро мағлуб карданд, ростиро ба амал оварданд, иҷрои ваъдаҳоро диданд, даҳони шеронро бастанд,"
34 қуввати оташро хомӯш карданд, аз дами шамшер халосӣ ёфтанд, аз сустӣ боқувват шуданд, дар ҷанг пурзӯр гардиданд, лашкарҳои бегонаҳоро торумор карданд."
35 Занон мурдаҳои худро бархеста ёфтанд; вале дигарон шиканҷа карда шуданд ва озодиро қабул накарданд, то ба растохези беҳтаре расанд;"
36 ва баъзеи дигар масхара шуданд ва тозиёна хӯрданд, ҳамчунин занҷирҳо ва зиндонро аз сар гузаронданд."
37 Сангсор шуданд, бо арра дупора гардиданд, ба шиканҷа гирифтор шуданд, аз дами шамшер мурданд; пӯстҳои гӯсфанду буз дар тан саргардон шуда, мӯҳтоҷӣ, тангӣ ва азоб кашиданд;"
38 онҳое ки ҷаҳон лоиқашон набуд, дар биёбонҳо ва кӯҳҳо, дар ғорҳо ва шикофҳои замин овора шуда гаштанд."
39 Ва ҳамаи онҳо, ки ба воситаи имон шаҳодати нек пайдо карда буданд, иҷрои ваъдаро надиданд,"
40 чунки Худо барои мо чизи беҳтаре пешбинӣ намуда буд, то онҳо бе мо комил нагарданд."
1 Бинобар ин мо низ, ки дар гирди худ чунин абри шоҳидонро дорем, ҳар бори гарон ва гуноҳро, ки моро фаро мегирад, аз худ дур андохта, майдони дар пеши мо бударо бо сабр давон-давон тай кунем"
2 ва ба Сарвар ва Комилкунандаи имони /мо/, яъне Исо, назар дӯзем, ки Ӯ барои шодие ки Ӯро дар пеш буд, хориро ночиз шумурда, ба салиб тоб овард ва ба тарафи рости тахти Худо нишаст."
3 Пас, дар бораи Ӯ фикр кунед, ки аз дасти гуноҳкорон ба чунин зиддият тоб овард, то дилхунук ва хаста нашавед."
4 Дар талоши зидди гуноҳ шумо ҳанӯз то ба дараҷаи рехтани хун муқобилат накардаед"
5 ва он насиҳатро, ки ба шумо, ҳамчун ба писарон гуфта шудааст, фаромӯш кардед:
“Эй писарам! Ҷазои Худовандро хор нашумор,
Ва ҳангоме ки Ӯ туро сарзаниш менамояд, дилхунук нашав;"
6 Зеро Худованд ҳар киро дӯст дорад, ҷазо медиҳад;
Ҳар писарро, ки қабул мекунад, мезанад”.
7 Сахтиҳое ки аз сар мегузаронед, барои ҷазо мебошанд; Худо бо шумо чун бо писарон рафтор мекунад. Зеро оё писаре ҳаст, ки падараш ӯро ҷазо надиҳад?"
8 Аммо агар шумо бе ҷазо монед, ки он насиби ҳама аст, пас шумо ҳаромзодагонед, на писарон."
9 Илова бар ин, барои мо, ки аз падарони ҷисмонӣ ҷазо ёфта, аз онҳо метарсем, оё лозим нест, ки ба Падари рӯҳҳо хеле зиёдтар фармонбардор бошем, то ки зиндагӣ кунем?"
10 Зеро онҳо моро ба салоҳдиди худ барои айёми андак ҷазо медоданд, аммо Ӯ ин корро ба манфиати мо анҷом медиҳад, то дар қудсияти Ӯ шарик бошем."
11 Ва ҳар ҷазо ҳозир /ба назари кас/ на шодӣ, балки андӯҳ менамояд; лекин оқибат ба онҳое ки ба воситаи он таълим ёфтаанд, самари осоиштаи росткориро меоварад."
12 Пас, “дастҳои беқувват ва зонуҳои сустро боз устувор намоед”"
13 ва “барои пойҳои худ роҳҳои рост кушоед”, то он чи мелангад, бероҳа нагардад, балки бештар шифо ёбад."
14 Дар пайи осоиш бо ҳама бошед ва муқаддасиро хоҳон бошед, ки бе он ҳеҷ кас Худовандро намебинад;"
15 ва бохабар бошед, ки мабодо касе аз файзи Худо маҳрум шавад; мабодо решаи талхе ба вуҷуд омада, зарар расонад, ва бисёр касон аз он палид шаванд;"
16 мабодо фосиқе ё чун Эсав худобехабаре ёфт шавад, ки барои як хӯрок нахустзодагии худро фурӯхт."
17 Зеро шумо медонед, ки баъд аз он ӯ, чун хост вориси баракат гардад, рад карда шуд: фикри /падарро/ дигаргун карда натавонист, ҳарчанд дар ин хусус ашк рехта илтимос намуд."
18 Зеро шумо наздик наомадаед ба кӯҳе ки ламсшаванда ва бо оташ афрӯхта аст, ба тирагӣ ва торикӣ ва тунбод,"
19 ё ба садои карнай ва овози суханон, ки шунавандагонаш илтимос карданд, ки ба онҳо дигар сухане гуфта нашавад,"
20 зеро ба он тоб оварда натавонистанд, ки фармуда шуда буд: “Агар ҳайвоне низ ба кӯҳ расад, сангсор шавад”."
21 Ва ин манзара он қадар даҳшатангез буд, ки Мусо гуфт: “Ман тарсону ларзон шудам”."
22 Балки шумо наздик омадаед ба кӯҳи Сион ва ба шаҳри Худои зинда, /яъне/ Уршалими осмонӣ, ва ба анҷумани пуртантанаи ҳазорон ҳазор фариштаҳо"
23 ва ба ҷамоати нахустзодагоне ки номҳошон дар осмон навишта шудаанд, ва ба Худое ки Довари ҳама аст, ва ба рӯҳҳои росткороне ки комил шудаанд,"
24 ва ба Исо, ки Миёнарави аҳди нав аст, ва ба хуни пошиданӣ, ки назар ба /хуни/ Ҳобил хубтар сухан мегӯяд."
25 Бохабар бошед, ки аз сухангӯ рӯ нагардонед. Зеро агар онҳое ки бар замин ба сухангӯи илоҳӣ гӯш наандохтанд, /аз ҷазо/ раҳо нашудаанд, пас хусусан мо, агар аз Ӯ, ки аз осмон сухан мегӯяд, рӯ гардонем, раҳо намешавем."
26 Дар он вақт овози Ӯ заминро ба ларза андохта буд, ва Ӯ ҳоло ваъда додааст: “Боз як бори дигар на танҳо заминро, балки осмонро низ ба ларза меандозам”."
27 Ибораи “боз як бори дигар” маънои онро дорад, ки чизҳое ки ба ларза меафтанд, ҳамчун чизҳои офаридашуда, дигаргун мешаванд, то чизҳое ки ба ларза намеафтанд, боқӣ монанд."
28 Пас подшоҳиеро, ки ба ларза намеафтад, қабул намуда, файзро нигоҳ дорем; бо он Худоро ба таври писандида бо эҳтиром ва тарс ибодат мекунем,"
29 чунки Худои мо оташи фурӯбаранда аст."
1 Бигзор бародардӯстӣ барқарор бошад."
2 Меҳмоннавозиро фаромӯш накунед, зеро ба воситаи он баъзе касон надониста фариштаҳоро меҳмон кардаанд."
3 Бандиёнро ба ёд оваред, гӯё шумо низ бо онҳо бандӣ бошед, ва ситамкашонро, чунон ки худатон бо онҳо як бадан мебошед."
4 Бигзор заношӯӣ дар назари ҳама муҳтарам бошад, ва ҷойхоби он беайб; фосиқон ва зинокоронро Худо доварӣ мекунад."
5 Рафторатон аз пулпарастӣ дур бошад, ва бо он чи доред, қаноат кунед. Зеро Худи Ӯ гуфтааст: “Аз ту даст намекашам ва туро тарк намекунам”."
6 Бинобар ин мо метавонем далерона гӯем:
“Худованд мададгори ман аст, пас, наметарсам;
Одамизод ба ман чӣ метавонад кунад?”
7 Роҳбарони худро, ки каломи Худоро ба шумо гуфтаанд, ба ёд оваред: ба анҷоми рафтори онҳо назар карда, ба имонашон тақлид намоед."
8 Исои Масеҳ дирӯз ва имрӯз ва то абад ҳамон аст."
9 Бо таълимотҳои гуногун ва бегона аз роҳ берун нашавед; зеро хуб аст, ки дил бо файз устувор гардад, на бо хӯрокҳое ки аз онҳо касоне ки мехӯрданд, фоидае надидаанд."
10 Мо қурбонгоҳе дорем, ки хизматгузорони хайма ҳақ надоранд чизе аз он хӯранд."
11 Зеро ҷасадҳои ҳайвонҳое ки хунашонро саркоҳин ба хотири гуноҳ ба макони муқаддас меоварад, берун аз бошишгоҳ сӯзонда мешаванд."
12 Бинобар ин Исо низ берун аз дарвоза азоб кашид, то қавмро бо хуни Худ муқаддас гардонад."
13 Пас, хории Ӯро бардошта, берун аз бошишгоҳ сӯи Ӯ бароем;"
14 зеро дар ин ҷо шаҳри доимие надорем, балки ояндаро ҷустуҷӯ менамоем."
15 Пас, ҳамеша ба воситаи Ӯ қурбонии шукронаро ба Худо тақдим намоем, яъне самари лабҳоеро, ки ба номи Ӯ ҳамду сано мехонанд."
16 Инчунин некӯкорӣ ва кушодадастиро аз хотир набароред, зеро ин гуна қурбониҳо ба Худо писанд меоянд."
17 Ба роҳбарони худ итоаткор ва фармонбардор бошед, зеро онҳо ҳамеша ғами ҷонҳои шуморо мехӯранд, чунки ба ҳисобот додан вазифадоранд; то ки онҳо ин вазифаро бо шодӣ ба ҷо оваранд, на бо оҳу нола, зеро ин барои шумо фоиданок нест."
18 Дар ҳаққи мо дуо гӯед; зеро дилпур ҳастем, ки виҷдони нек дорем, чунки аз ҳар ҷиҳат мехоҳем сарбаландона рафтор кунем."
19 Ва махсусан ба ҷо овардани инро илтимос менамоям, то ки зудтар назди шумо баргардонда шавам."
20 Ва Худои осоиш, ки Чӯпони бузурги гӯсфандон — Худованди мо Исоро бо хуни аҳди абадӣ аз мурдагон ба по хезонд,"
21 бигзор шуморо дар ҳар кори нек барои иҷрои хости Ӯ комил гардонад ва он чи ба Ӯ писандида бошад, дар шумо ба воситаи Исои Масеҳ ба амал оварад, ки Ӯро то абад ҷалол бод! Омин."
22 Аз шумо, эй бародарон, илтимос менамоям, ки ин каломи насиҳатро қабул кунед, зеро ба шумо мухтасар навиштаам."
23 Донед, ки бародар Тимотиюс озод шуд; агар ӯ зуд биёяд, ҳамроҳи ӯ ба дидани шумо меоям."
24 Ба ҳамаи роҳбарони худ ва ба ҳамаи муқаддасон салом расонед. Онҳое ки аз Италия ҳастанд, ба шумо салом мерасонанд."
25 Файз бо ҳамаи шумо бод. Омин.
"