1

1 Павлус, ки на аз ҷониби одамон ва на ба воситаи одамизод расул аст, балки ба воситаи Исои Масеҳ ва Худои Падар, ки Ӯро аз мурдагон бархезондааст,"

2 ва ҳамаи бародароне ки бо мананд, ба ҷамоатҳои Ғалотия:"

3 файз ва осоиш аз ҷониби Худои Падар ва Худованди мо Исои Масеҳ бар шумо бод,"

4 ки Худро барои гуноҳҳои мо дод, то моро аз давраи бади ҳозира, мувофиқи хости Худо, Падари мо, халос кунад,"

5 ки Ӯро то абад ҷалол бод, омин."

6 Ҳайронам, ки ба ин зудӣ шумо аз Он ки шуморо ба воситаи файзи Масеҳ даъват намудааст, баргашта, ба Инҷили дигаре мегузаред,"

7 ки он на дигарест, балки фақат баъзе касон ҳастанд, ки шуморо саргаранг мекунанд ва Инҷили Масеҳро таҳриф кардан мехоҳанд."

8 Лекин агар ҳатто мо ё фариштае аз осмон Инҷиле бар хилофи он чи мо ба шумо башорат додаем, ба шумо мавъиза кунад, лаънатӣ бод."

9 Чунон ки мо пештар гуфта будем, акнун низ боз мегӯям: агар касе Инҷиле бар хилофи он чи қабул кардаед, ба шумо мавъиза кунад, лаънатӣ бод."

10 Оё ман акнун ризоияти одамонро меҷӯям, ё ризоияти Худоро? Оё кӯшиш менамоям ба одамон писанд оям? Агар ман ҳанӯз ба одамон писанд омадан мехостам, бандаи Масеҳ намебудам."

11 Ба шумо, эй бародарон, эълон мекунам: Инҷиле ки ман башорат додаам, аз они одамизод нест;"

12 зеро ман онро на аз одамизод қабул кардаам ё таълим гирифтаам, балки ба воситаи ваҳйи Исои Масеҳ."

13 Зеро шумо дар бораи рафтори пештараи ман дар яҳудият шунидаед, ки ман ҷамоати Худоро бениҳоят таъқиб менамудам, ва онро несту нобуд мекардам,"

14 ва дар яҳудият дар қавми худ назар ба бисёр ҳамсолонам бештар комёб будам, дар ҳолате ки барои ривоятҳои падаронам бениҳоят ғайратманд будам."

15 Аммо ҳангоме Худо, ки маро аз шиками модарам ҷудо карда, бо файзи Худ даъват намудааст, хушнуд шуд,"

16 ки Писари Худро дар ман ошкор созад, то Ӯро дар миёни халқҳо башорат диҳам, ман он вақт бо ҷисму хун машварат накардам,"

17 ва ба Уршалим назди онҳое ки пеш аз ман расул буданд, нарафтам, балки ба Арабистон равона шудам ва боз ба Димишқ баргаштам."

18 Баъд, пас аз се сол, ба Уршалим барои дидани Петрус рафтам ва понздаҳ рӯз назди ӯ истодам."

19 Аз расулон, ғайр аз Яъқуби бародари Худованд, каси дигарро надидаам."

20 Ва он чи ба шумо менависам, инак, пеши рӯи Худо, дурӯғ намегӯям."

21 Пас аз он ман ба кишварҳои Сурия ва Киликия равона шудам."

22 Аммо ҷамоатҳои Яҳудия, ки дар Масеҳ ҳастанд, маро шахсан намешинохтанд,"

23 балки фақат шунида буданд, ки “ҳамон шахсе ки як вақте моро таъқиб менамуд, акнун имонеро башорат медиҳад, ки пештар онро нобуд мекард”."

24 Ва Худоро ба хотири ман ситоиш мекарданд."

2

1 Баъд ман пас аз чордаҳ сол бо Барнаббо боз ба Уршалим рафтам, Титусро низ бо худ бурдам."

2 Ба он ҷо аз рӯи ваҳй равона шудам ва ба онҳо ва алоҳида ба шахсоне ки соҳибэътибор буданд, он Инҷилро, ки дар миёни халқҳо мавъиза мекунам, баён кардам: мабодо беҳуда давам ё давида бошам."

3 Аммо Титус низ, ки ҳамроҳи ман буд, бо вуҷуди юнонӣ буданаш, маҷбур нашуд, ки хатна карда шавад,"

4 агарчи бародарони дурӯғин ба миёни мо сар дароварда, барои дидани озодие ки мо дар Масеҳ Исо дорем, ба таври пинҳонӣ омада буданд, то моро ғулом гардонанд:"

5 Мо ба онҳо як соат ҳам гузашт накардем ва фармонбардор нашудем, то ростии Инҷил назди шумо монад."

6 Ва онҳое ки соҳибэътибор буданд, — барои ман фарқе надорад, ки онҳо чӣ касоне буданд: Худо ба рӯи кас нигоҳ намекунад, — ин соҳибэътиборон ба зиммаи ман ҳеҷ чизе нагузоштанд;"

7 балки, баръакс, чун диданд, ки башорат барои бехатнагон ба ман супурда шудааст, чунон ки барои аҳли хатна ба Петрус, —"

8 зеро Он ки ба Петрус дар вазифаи расулӣ назди аҳли хатна мадад карда буд, ба ман низ назди халқҳо мадад кардааст, —"

9 ва чун Яъқуб ва Кифо ва Юҳанно, ки ҳамчун сутунҳои /ҷамоат/ эътибор доштанд, аз файзе ки ба ман ато шудааст, огоҳӣ ёфтанд, дасти ширкат ба ман ва Барнаббо доданд, то мо назди халқҳо равем, ва онҳо назди аҳли хатна;"

10 фақат ин ки мо бенавоёнро дар хотир нигоҳ дорем, ва ман ғайрат кардам, ки маҳз ҳаминро ба ҷо оварам."

11 Аммо ҳангоме ки Петрус ба Антокия омад, ман шахсан ба ӯ мухолифат кардам, чунки ӯ айбдор буд."

12 Зеро, пеш аз он ки баъзе касон аз ҷониби Яъқуб биёянд, ӯ бо ғайрияҳудиён хӯрок мехӯрд; лекин вақте ки онҳо омаданд, аз тарси аҳли хатна худро дур кашид ва канорагирӣ кард."

13 Бо ӯ яҳудиёни дигар ҳам дурӯягӣ карданд, ба тавре ки Барнаббо низ гирифтори дурӯягии онҳо шуд."

14 Аммо чун дидам, ки онҳо мувофиқи ростии Инҷил рафтори рост намекунанд, дар назди ҳама ба Петрус гуфтам: “Агар ту, ки яҳудӣ ҳастӣ, чун ғайрияҳудиён ва на чун яҳудиён зиндагӣ мекунӣ, чаро ғайрияҳудиёнро маҷбур менамоӣ, ки чун яҳудиён рафтор кунанд?"

15 Мо табиатан яҳудӣ ҳастем ва на гуноҳкорони ғайрияҳудӣ;"

16 лекин, чун донистем, ки одамизод на бо корҳои шариат сафед мешавад, балки бо имон ба Исои Масеҳ, мо низ ба Масеҳ Исо имон овардем, то бо имон ба Масеҳ сафед шавем ва на бо корҳои шариат; зеро бо корҳои шариат ҳеҷ ҷисме сафед намешавад."

17 Аммо агар дар Масеҳ сафед шудан хоста, худамон ҳам гуноҳкор бароем, — наход ки Масеҳ хизматгузори гуноҳ бошад? Ҳеҷ гоҳ!"

18 Зеро, агар он чиро, ки хароб кардаам, аз нав бино кунам, худро хатокор мегардонам."

19 Зеро ман ба воситаи шариат барои шариат мурдаам, то барои Худо зиндагӣ кунам."

20 Бо Масеҳ ба салиб кашида шудаам; вале зиндагӣ мекунам, ва акнун на ман, балки Масеҳ дар ман зиндагӣ мекунад. Ва зиндагие ки акнун дар ҷисм мекунам, бо имон ба Писари Худо зиндагӣ мекунам, ки Ӯ маро дӯст дошт ва Худро барои ман дод."

21 Файзи Худоро инкор намекунам; зеро, агар росткорӣ ба воситаи шариат бошад, Масеҳ беҳуда мурдааст”."

3

1 Эй ғалотиёни бефаҳм! Кӣ шуморо афсун кард, то аз ростӣ сар тобед, дар ҳоле ки пеши чашмони шумо Исои Масеҳи ба салиб кашидашуда тасвир ёфтааст?"

2 Танҳо инро аз шумо фаҳмидан мехоҳам: оё Рӯҳро аз корҳои шариат қабул кардаед, ё аз мавъизаи имон?"

3 Оё он қадар нофаҳм ҳастед, ки бо Рӯҳ сар карда, акнун бо ҷисм анҷом медиҳед?"

4 Оё беҳуда ин қадар заҳмат кашидаед? Магар ин ки ба ростӣ беҳуда бошад!"

5 Пас, Он ки Рӯҳро ба шумо мебахшад ва дар миёни шумо муъҷизаҳо ба амал меоварад, оё инро ба воситаи корҳои шариат мекунад ё ба воситаи мавъизаи имон?"

6 Чунончи, Иброҳим ба Худо имон овард, ва ин барои ӯ росткорӣ ҳисобида шуд."

7 Пас донед, ки аҳли имон писарони Иброҳиманд."

8 Ва Китоб чун пештар дид, ки Худо халқҳоро ба воситаи имон сафед мекунад, пешакӣ ба Иброҳим башорат дода, гуфт: “Дар ту ҳамаи халқҳо баракат меёбанд”."

9 Бинобар ин аҳли имон бо Иброҳими имондор баракат меёбанд."

10 Лекин тамоми аҳли корҳои шариат зери лаънат мебошанд; зеро навишта шудааст: “Лаънатӣ аст ҳар касе ки ҳар чизи дар китоби шариат навишташударо ҳамеша ба ҷо намеоварад”."

11 Ва равшан аст, ки ҳеҷ кас ба воситаи шариат назди Худо сафед намешавад, чунки “росткор бо имон зиндагӣ мекунад”."

12 Аммо шариат аз имон нест, балки “одам онҳоро ба ҷо оварда, бо онҳо зиндагӣ мекунад”."

13 Масеҳ моро аз лаънати шариат бозхарида, барои мо лаънат гардид, — зеро навишта шудааст: “Лаънатӣ аст ҳар кӣ ба дор овехта шудааст”, —"

14 то баракати Иброҳим ба воситаи Масеҳ Исо ба халқҳо насиб шавад, то ваъдаи Рӯҳро ба воситаи имон пайдо кунем."

15 Эй бародарон! Ба таври одамӣ сухан мегӯям: ҳатто васиятеро, ки одамизод тартиб дода бошад, ҳеҷ кас аз эътибор берун намекунад ва чизе ба он илова наменамояд."

16 Лекин ваъдаҳо ба Иброҳим ва ба насли ӯ дода шудаанд. Нагуфтааст: “ва ба наслҳо”, гӯё дар бораи бисёре, балки дар бораи яке: “ва ба Насли ту”, ки он Масеҳ аст."

17 Ва ман чунин мегӯям: аҳдеро, ки Худо пештар дар бораи Масеҳ бастааст, шариат, ки пас аз чорсаду сӣ соли он пайдо шуд, аз эътибор берун намекунад, ба тавре ки ваъда аз байн равад."

18 Зеро, агар мерос аз рӯи шариат бошад, он дигар аз рӯи ваъда нест; аммо Худо онро аз рӯи ваъда ба Иброҳим ато намудааст."

19 Пас, шариат барои чист? Он баъдтар аз сабаби хатокориҳо дода шудааст, то вақти омадани Насле ки ваъда ба Ӯ дахл дорад, ва он ба воситаи фариштаҳо бо дасти миёнарав фармуда шудааст."

20 Аммо миёнарав барои як кас намешавад, вале Худо як аст."

21 Пас, оё шариат ба ваъдаҳои Худо мухолиф аст? Ҳеҷ гоҳ! Зеро, агар шариате дода мешуд, ки ҳаёт бахшида тавонад, росткорӣ ҳақиқатан аз шариат мебуд."

22 Аммо Китоб ҳама чизро зери банди гуноҳ донистааст, то ба воситаи имон ба Исои Масеҳ ваъда ба имондорон ато шавад."

23 Аммо пеш аз омадани имон зери посбонии шариат нигоҳ дошта мешудем, то даме ки имон бояд ошкор мешуд."

24 Пас, шариат тарбиятгари мо гардид, то моро ба Масеҳ расонад, то ба воситаи имон сафед шавем."

25 ммо ҳангоме ки имон омад, мо дигар зери дасти тарбиятгар нестем."

26 Зеро ҳамаи шумо ба воситаи имон дар Масеҳ Исо писарони Худоед;"

27 зеро ҳамаи шумо, ки дар Масеҳ таъмид ёфтаед, Масеҳро дар бар кардаед."

28 Дигар на яҳудӣ ҳаст, на юнонӣ; на ғулом ҳаст, на озод; на мард ҳаст, на зан; зеро ҳамаи шумо дар Масеҳ Исо як ҳастед."

29 Ва агар шумо аз они Масеҳ бошед, пас насли Иброҳим ҳастед, ва мувофиқи ваъда ворисонед."

4

1 Аммо мегӯям: то даме ки ворис кӯдак аст, аз ғулом ҳеҷ фарқ надорад, гарчанде ки хоҷаи ҳама чиз аст;"

2 балки зери дасти парасторон ва вакилон аст, то мӯҳлате ки падараш муайян намудааст."

3 Ҳамчунин мо, то даме ки кӯдак будем, ғуломи қоидаҳои ҷаҳон будем;"

4 вале ҳамин ки пуррагии замон даррасид, Худо Писари Худро фиристод, ки Ӯ аз зан таваллуд ёфта, зери шариат буд,"

5 то онҳоеро, ки зери шариат буданд, бозхарад, то ба писарӣ қабул шавем."

6 Ва азбаски шумо писарон ҳастед, Худо ба дилҳои шумо Рӯҳи Писари Худро фиристодааст, ки нидо мекунад: “Або, Падар!”"

7 Бинобар ин ту дигар ғулом нестӣ, балки писарӣ; ва агар писар бошӣ, ба воситаи Масеҳ вориси Худо низ ҳастӣ."

8 Лекин дар он замон, ки Худоро намешинохтед, бандаи онҳое будед, ки аслан худоён набуданд;"

9 аммо акнун, ки Худоро мешиносед, ё беҳтар гӯем, Худо шуморо мешиносад, чӣ гуна боз сӯи он қоидаҳои нотавону беарзиш баргашта, аз нав бандаи онҳо будан мехоҳед?"

10 Рӯзҳо, моҳҳо, фаслҳо ва солҳоро риоя мекунед."

11 Барои шумо хавотир дорам, ки мабодо дар миёни шумо беҳуда меҳнат карда бошам."

12 Эй бародарон, аз шумо хоҳишмандам, ки монанди ман бошед, чунки ман ҳам монанди шумо ҳастам; шумо маро ҳеҷ озор надодаед."

13 Шумо медонед, ки ман бори аввал дар сустии ҷисм ба шумо башорат додам;"

14 ва шумо озмоиши маро дар ҷисмам хор нашумурдед ва аз он нафрат накардед, балки маро чунон пазироӣ намудед, ки фариштаи Худо ё Масеҳ Исо бошам."

15 Пас чӣ буд он хушбахтии шумо? Зеро ба шумо гувоҳӣ медиҳам, ки агар имконпазир мебуд, чашмони худро канда гирифта, ба ман медодед."

16 Оё акнун, чун ҳақиқатро ба шумо мегӯям, душманатон шудаам?"

17 Онҳо барои шумо ба некӣ ғайрат намекунанд, балки шуморо /аз мо/ ҷудо кардан мехоҳанд, то шумо барои онҳо ғайрат кунед."

18 Дар кори хайр ҳамеша ғайрат кардан хуб аст, на танҳо вақте ки ман назди шумо бошам."

19 Эй фарзандони ман, ки барои таваллудатон ман аз нав азоб мекашам, то даме ки дар шумо Масеҳ сурат бандад!"

20 Хоҳиш доштам, ки акнун назди шумо бошам ва овози худро тағйир диҳам, зеро аз шумо ҳайрон мондаам."

21 Шумо, ки мехоҳед зери шариат бошед, ба ман гӯед, ки оё ба шариат гӯш намеандозед?"

22 Зеро навишта шудааст, ки Иброҳим ду писар дошт, яке аз каниз ва дигаре аз зани озод."

23 Лекин он ки аз каниз буд, аз рӯи ҷисм таваллуд шудааст, ва он ки аз зани озод буд, мувофиқи ваъда."

24 Ин маҷоз аст, зеро ин ду аҳд аст: яке аз кӯҳи Сино, ки барои ғуломӣ мезояд, ва ин Ҳоҷар аст,"

25 зеро Ҳоҷар кӯҳи Сино дар Арабистон аст ва ба Уршалими ҳозира мувофиқ меояд, ва он бо фарзандони худ дар ғуломӣ мебошад;"

26 аммо Уршалими боло озод аст, ки он модари ҳамаи мост;"

27 зеро навишта шудааст:

“Шод бош, эй нозой, ки намезоӣ;

Хурсандӣ ва нидо кун, ки дарди зоиш намекашӣ;

Зеро фарзандони зани бекас назар ба шавҳардор бештаранд”.

28 Вале мо, эй бародарон, монанди Исҳоқ, фарзандони ваъда ҳастем."

29 Аммо чунон ки он вақт аз рӯи ҷисм таваллудшуда аз рӯи Рӯҳ таваллудшударо таъқиб мекард, акнун низ чунин аст."

30 Аммо Китоб чӣ мегӯяд? “Каниз ва писари ӯро пеш кун, зеро писари каниз бо писари зани озод мерос намегирад”."

31 Пас, эй бародарон, мо фарзандони каниз нестем, балки фарзандони зани озодем."

5

1 Пас, дар озодие ки Масеҳ моро барои он озод кардааст, устувор истед ва аз нав гирифтори юғи ғуломӣ нашавед."

2 Инак, ман, Павлус, ба шумо мегӯям: агар хатна мешуда бошед, Масеҳ ба шумо ҳеҷ фоида намебахшад."

3 Ва ман боз ба ҳар каси хатнашаванда гувоҳӣ медиҳам, ки ӯ бояд тамоми шариатро ба ҷо оварад."

4 Шумо, ки худро бо шариат сафед мекунед, аз Масеҳ ҷудо шудаед, аз файз маҳрум гардидаед."

5 Зеро мо дар Рӯҳ аз имон мунтазири умеди росткорӣ ҳастем."

6 Зеро дар Масеҳ Исо на хатна аҳамият дорад ва на бехатнагӣ, балки имоне ки бо муҳаббат амал мекунад."

7 Нағз медавидед: кӣ шуморо аз итоати ростӣ боздошт?"

8 Ин таъсир аз ҷониби Даъваткунандаи шумо нест."

9 Андак хамиртуруш тамоми хамирро метуршонад."

10 Ман ба шумо дар Худованд эътимод дорам, ки ҳеҷ фикри дигаре надоред, ва касе ки шуморо саргаранг мекунад, ҳар кӣ бошад ҳам, маҳкум мешавад."

11 Валекин, эй бародарон, агар ман ҳанӯз хатнаро мавъиза мекарда бошам, чаро то ҳол гирифтори таъқибот мешавам? Он гоҳ норозигӣ аз салиб дигар намебуд!"

12 Кошки онҳое ки шуморо саргаранг мекунанд, ахта мешуданд!"

13 Зеро шумо, эй бародарон, ба озодӣ даъват шудаед, аммо озодӣ баҳонае барои /ҳавасҳои/ ҷисм нашавад, балки бо муҳаббат бандаи якдигар бошед."

14 Зеро тамоми шариат аз як сухан иборат аст, яъне: “Ёратро монанди худат дӯст дор”."

15 Аммо агар шумо якдигарро газида, мехӯрда бошед, эҳтиёт шавед, ки мабодо аз дасти якдигар несту нобуд гардед."

16 Вале ман мегӯям: дар Рӯҳ рафтор кунед, ва шумо ҳавасҳои ҷисмро ба амал намеоваред."

17 Зеро ҷисм хилофи Рӯҳро хоҳон аст, ва Рӯҳ хилофи ҷисмро: онҳо зидди якдигаранд, ба тавре ки шумо он чи мехостед, намекунед."

18 Лекин агар роҳнамоятон Рӯҳ бошад, зери шариат нестед."

19 Корҳои ҷисм маълуманд, ки инҳоянд: зино, фосиқӣ, нопокӣ, бадахлоқӣ,"

20 бутпарастӣ, ҷодугарӣ, душманӣ, ҷанҷол, рашк, хашм, худхоҳӣ, ихтилофот, бидъатҳо,"

21 ҳасад, одамкушӣ, бадмастӣ, айшу ишрат ва монанди ин; шуморо пешакӣ огоҳ менамоям, чунон ки пештар ҳам огоҳ намудаам, ки кунандагони чунин корҳо Подшоҳии Худоро мерос намегиранд."

22 Аммо самари Рӯҳ инҳост: муҳаббат, шодӣ, осоиш, пурсабрӣ, меҳрубонӣ, некӯӣ, вафодорӣ, ҳалимӣ, худдорӣ."

23 Ба инҳо ҳеҷ шариате муқобил нест."

24 Лекин онҳое ки аз они Масеҳ мебошанд, ҷисмро бо ҳирсҳо ва ҳавасҳояш ба салиб кашидаанд."

25 Агар мо дар Рӯҳ зиндагӣ мекарда бошем, бояд дар Рӯҳ рафтор ҳам кунем:"

26 Ҳавобаланд нашавем, якдигарро асабӣ накунем, ба якдигар ҳасад набарем."

6

1 Эй бародарон, агар касе гирифтори хатое шавад, шумо, рӯҳониён, ӯро дар рӯҳи ҳалимӣ ислоҳ кунед; ва аз худ бохабар бош, ки мабодо ба озмоиш дучор шавӣ."

2 Борҳои якдигарро бардоред, ва ҳамин тавр шариати Масеҳро ба ҷо оваред."

3 Зеро агар касе худро чизе ҳисоб кунад, дар ҳоле ки ҳеҷ бошад, худро фиреб медиҳад."

4 Бигзор ҳар кас амали худро имтиҳон намояд, ва он гоҳ танҳо дар худ фахр дорад, на дар дигаре;"

5 зеро ҳар кас бори худро мебардорад."

6 Он ки дар калом таълим меёбад, бигзор муаллими худро дар ҳамаи чизҳои хуб шарик созад."

7 Фирефта нашавед: Худо намегузорад, ки Ӯро масхара кунанд. Зеро он чи одамизод мекорад, ҳамонро медаравад."

8 Касе ки барои ҷисми худ мекорад, аз ҷисм фасодро медаравад, ва касе ки барои Рӯҳ мекорад, аз Рӯҳ ҳаёти абадиро медаравад."

9 Ва аз некӣ кардан хаста нашавем; зеро дар вақташ медаравем, агар сустӣ накунем."

10 Аз ин рӯ, то даме ки фурсат дорем, ба ҳама некӣ кунем, хусусан ба аҳли байти имон."

11 Бинед, бо чӣ гуна ҳарфҳои калон ба шумо бо дасти худ навиштаам."

12 Онҳое ки дар ҷисм фахр кардан мехоҳанд, шуморо ба хатна шудан водор менамоянд, танҳо барои он ки аз боиси салиби Масеҳ ба таъқибот гирифтор нашаванд."

13 Зеро худи хатнакунандагон низ шариатро риоя намекунанд, лекин мехоҳанд, ки шумо хатна шавед, то бо ҷисми шумо фахр кунанд."

14 Ва чунин мабод, ки ман фахр кунам, ҷуз бо салиби Худованди мо Исои Масеҳ, ки ба воситаи он ҷаҳон барои ман ба салиб кашида шудааст, ва ман барои ҷаҳон."

15 Зеро дар Масеҳ Исо на хатна аҳамияте дорад ва на бехатнагӣ, балки офариниши нав."

16 Ва онҳое ки мувофиқи ҳамин қоида рафтор мекунанд, осоиш ва марҳамат бар онҳо бод, ва бар Исроили Худо!"

17 Минбаъд бигзор ҳеҷ кас маро азоб надиҳад, зеро ман дар бадани худ доғҳои Худованд Исоро дорам."

18 Файзи Худованди мо Исои Масеҳ бо рӯҳи шумо бод, эй бародарон. Омин. 

"