1

¹ Księga rodowodu Jezusa Chrystusa, syna Dawidowego, syna Abrahamowego.

² Abraham zrodził Izaaka. A Izaak zrodził Jakuba. A Jakub zrodził Judę i braci jego.

³ A Juda zrodził Faresa i Zarę z Tamary. A Fares zrodził Ezrona. A Ezron zrodził Arama.

⁴ A Aram zrodził Aminadaba, Aminadab zaś zrodził Naassona. A Naasson zrodził Salmona.

⁵ A Salmon zrodził Booza z Rahaby. A Booz zrodził Obeda z Rut. A Obed zrodził Jessego, Jesse zaś zrodził Dawida króla,

⁶ A Dawid król zrodził Salomona z tej, która była Uriaszowa.

⁷ A Salomon zrodził Roboama. A Roboam zrodził Abiasza. A Abiasz zrodził Azę.

⁸ A Aza zrodził Jozafata. A Jozafat zrodził Jorama. A Joram zrodził Ozjasza.

⁹ A Ozjasz zrodził Joatama. A Joatam zrodził Achaza. A Achaz zrodził Ezechiasza.

¹⁰ A Ezechiasz zrodził Manassesa. A Manasses zrodził Amona. A Amon zrodził Jozjasza.

¹¹ Jozjasz zaś zrodził Jechoniasza i braci jego w czasie uprowadzenia do Babilonu.

¹² A po uprowadzeniu do Babilonu Jechoniasz zrodził Salatiela. A Salatiel zrodził Zorobabela.

¹³ A Zorobabel zrodził Abiuda. A Abiud zrodził Eliakima. A Eliakim zrodził Azora.

¹⁴ A Azor zrodził Sadoka. A Sadok zrodził Achima. A Achim zrodził Eliuda.

¹⁵ A Eliud zrodził Eleazara. A Eleazar zrodził Matana. A Matan zrodził Jakuba.

¹⁶ Jakub zaś zrodził Józefa, męża Maryi, z której się narodził Jezus, zwany Chrystusem.

¹⁷ A tak wszystkich pokoleń, od Abrahama aż do Dawida, pokoleń czternaście. A od Dawida aż do uprowadzenia do Babilonu pokoleń czternaście. I od uprowadzenia babilońskiego do Chrystusa pokoleń czternaście.

¹⁸ A z narodzeniem Chrystusa tak było: gdy poślubiona była Matka Jego, Maryja, Józefowi, pierwej, niźli się zeszli, okazało się, że poczęła z Ducha Świętego.

¹⁹ A Józef, mąż jej, będąc sprawiedliwym i nie chcąc jej zniesławiać, zamierzał ją potajemnie opuścić.

²⁰ A gdy nad tym przemyśliwał, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie, mówiąc: Józefie, synu Dawidów, nie bój się przyjąć Maryi, małżonki swojej, albowiem, co się w niej poczęło, z Ducha Świętego jest.

²¹ A porodzi syna i nazwiesz imię jego Jezus, albowiem on wybawi lud swój od grzechów jego.

²² A to wszystko stało się, aby się wypełniło, co jest powiedziane od Pana przez Proroka mówiącego:

²³ Oto Panna pocznie i porodzi syna, i nazwą imię Jego Emanuel; co się wykłada: Bóg z nami.

²⁴ A Józef powstawszy ze snu uczynił, jako mu rozkazał anioł Pański, i przyjął żonę swoją.

²⁵ I nie poznał jej, aż porodziła syna swego pierworodnego, i nazwał imię jego Jezus.

2

¹ Gdy się tedy narodził Jezus w Betlejem Judzkim, za dni króla Heroda, oto przybyli Mędrcy ze Wschodu do Jerozolimy

² mówiąc: Gdzie jest on król żydowski, który się narodził? Albowiem ujrzeliśmy gwiazdę Jego na wschodzie i przybyliśmy pokłonić się Jemu.

³ A usłyszawszy to król Herod zatrwożył się i cała Jerozolima z nim.

⁴ I zebrawszy wszystkich przedniejszych kapłanów i nauczycieli ludu dowiadywał się od nich, gdzie się miał Chrystus narodzić.

⁵ A oni mu rzekli: W Betlejem Judzkim; bo tak jest napisane przez Proroka:

⁶ I ty, Betlejem, ziemio judzka, żadną miarą nie jesteś najmniejsze między książętami judzkimi, albowiem z ciebie wynijdzie wódz, który by rządził ludem moim izraelskim.

⁷ Wtedy Herod wezwawszy potajemnie Mędrców dokładnie dowiedział się od nich o czasie gwiazdy, która się im ukazała.

⁸ A odsyłając ich do Betlejem rzekł: Idźcie, a wywiadujcie się pilnie o dzieciątku, a gdy znajdziecie, oznajmijcie mi, abym i ja, przybywszy, pokłonił się jemu.

⁹ Oni tedy po wysłuchaniu króla ruszyli w drogę. A oto gwiazda, którą byli widzieli na wschodzie, wyprzedzała ich, aż zatrzymała się nad miejscem, gdzie było dziecię.

¹⁰ A ujrzawszy gwiazdę, uradowali się radością bardzo wielką.

¹¹ I wszedłszy w dom, znaleźli dziecię z Maryją, matką jego, i upadłszy pokłonili się jemu. A otworzywszy skarby swe ofiarowali mu dary: złoto, kadzidło i mirrę.

¹² A otrzymawszy odpowiedź we śnie, aby nie wracali do Heroda, inną drogą powrócili do krainy swojej.

¹³ Gdy się oni oddalili, oto anioł Pański ukazał się we śnie Józefowi mówiąc: Wstań, a weźmij dziecię i matkę jego i uchodź do Egiptu. A pozostań tam, aż ci oznajmię. Albowiem stanie się, że Herod szukać będzie dziecięcia, aby je zgładzić.

¹⁴ A on powstał, wziął dziecię i matkę jego w nocy i uszedł do Egiptu.

¹⁵ I pozostał tam aż do śmierci Heroda, aby się spełniło, co powiedziane jest od Pana przez Proroka mówiącego: Z Egiptu wezwałem syna mojego.

¹⁶ Wtedy Herod widząc, że go Mędrcy zawiedli, rozgniewał się bardzo i posławszy pozabijał wszystkie dzieci, które były w Betlejem i we wszystkich granicach jego, w wieku od dwóch lat i niżej według czasu, o który się był pytał Mędrców.

¹⁷ Wówczas wypełniło się, co jest powiedziane przez Jeremiasza Proroka, mówiącego:

¹⁸ Głos usłyszano w Rama, płacz i jęk wielki: Rachel płacząca synów swoich, a nie chciała się dać pocieszyć, że ich nie masz.

¹⁹ Gdy Herod umarł, oto anioł Pański ukazał się we śnie Józefowi w Egipcie

²⁰ mówiąc: Wstań i weźmij dziecię i matkę jego, a idź do ziemi izraelskiej, pomarli bowiem ci, co na życie dziecięcia czyhali.

²¹ A on powstawszy wziął dziecię i matkę jego i przyszedł do ziemi izraelskiej.

²² Posłyszawszy zaś, że Archelaus panował w Judei po Herodzie, bał się tam iść. A napomniany we śnie, poszedł w strony galilejskie.

²³ I przyszedłszy zamieszkał w mieście, które zowią Nazaret, aby się wypełniło, co jest powiedziane przez proroków, że Nazarejczykiem będzie nazwany.

3

¹ A w one dni przyszedł Jan Chrzciciel nauczając na Pustyni Judzkiej

² i mówiąc: Czyńcie pokutę, albowiem przybliżyło się Królestwo Niebieskie.

³ Ten jest bowiem, o którym powiedział Izajasz Prorok mówiąc: Głos wołającego na pustyni: gotujcie drogę Pańską, torujcie ścieżki jego.

⁴ Sam zaś Jan miał odzienie z sierści wielbłądzieji pas skórzany wokół biódr swoich, a pokarmem były mu szarańcze i leśny miód.

⁵ Tedy wychodziła do niego Jerozolima i cała Judea, i wszelka kraina wokół Jordanu.

⁶ I byli przez niego chrzczeni w Jordanie, wyznając grzechy swoje.

⁷ A gdy widział wielu faryzeuszów i saduceuszów przychodzących do chrztu swego, mówił im: Plemię żmijowe, któż was zapewnił, że ujdziecie gniewu przyszłego?

⁸ Czyńcież tedy godny owoc pokuty.

⁹ A nie mniemajcie, że możecie mówić do siebie: ojca mamy Abrahama. Albowiem powiadam wam, że mocen jest Bóg z tych oto kamieni wzbudzić synów Abrahamowi.

¹⁰ Bo już siekiera do korzenia drzew jest przyłożona. Przeto wszelkie drzewo, które nie daje owocu dobrego, będzie wycięte i w ogień wrzucone.

¹¹ Ja was chrzczę wodą ku pokucie, ale ten, który po mnie przyjdzie, mocniejszy jest niźli ja, któremu ja nie jestem godzien i sandałów nosić. Ten was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem.

¹² Ma on wiejadło w ręku swoim i oczyści klepisko swoje, i zgromadzi pszenicę swą do gumna, a plewy spali w ogniu nieugaszonym.

¹³ Tedy przyszedł Jezus z Galilei nad Jordan do Jana, aby był ochrzczony przez niego.

¹⁴ Ale Jan powstrzymywał go mówiąc: Ja winienem być ochrzczony przez ciebie, a ty idziesz do mnie?

¹⁵ A Jezus odpowiadając rzekł mu: Zaniechaj tego teraz, bo tak ci nam przystoi wypełnić wszelką sprawiedliwość. Wtedy go dopuścił.

¹⁶ A gdy Jezus był ochrzczony, wnet wyszedł z wody. A oto otworzyły się mu niebiosa i ujrzał Ducha Bożego, zstępującego jako gołębicę i przychodzącego nań.

¹⁷ A oto głos z nieba mówiący: Ten jest Syn mój miły, któregom upodobał sobie.

4

¹ Wtedy Jezus zawiedziony był na pustynię od Ducha, aby był kuszony przez szatana.

² A gdy pościł czterdzieści dni i czterdzieści nocy, potem łaknął.

³ I przystąpiwszy kusiciel rzekł mu: Jeśli jesteś Synem Bożym, rzecz, aby te kamienie chlebem się stały.

⁴ On zaś odpowiadając rzekł: Napisane jest: Nie samym chlebem żyje człowiek; ale wszelkim słowem, które pochodzi z ust Bożych.

⁵ Wtedy wziął go diabeł do miasta świętego i postawił na szczycie świątyni,

⁶ i powiedział mu: Jeśli jesteś Synem Bożym, rzuć się na dół; albowiem napisane jest, iż aniołom swoim rozkaże o tobie, a oni na rękach cię poniosą, abyś snadź nie zranił o kamień nogi swojej.

⁷ A Jezus odrzekł: Powiedziane jest również: Nie będziesz kusił Pana Boga twego.

⁸ Znowu wziął go diabeł na górę wysoką bardzo i ukazał mu wszystkie królestwa świata i wspaniałość ich,

⁹ i rzekł mu: To wszystko oddam tobie, jeśli upadłszy złożysz mi pokłon.

¹⁰ Tedy mu rzekł Jezus: Idź precz, szatanie, albowiem napisane jest: Panu Bogu twojemu kłaniać się będziesz i Jemu samemu służyć będziesz.

¹¹ Wówczas opuścił go diabeł, a oto aniołowie przystąpili i służyli jemu.

¹² A gdy usłyszał Jezus, że Jan był wydany, uszedł do Galilei.

¹³ I opuściwszy miasto Nazaret przyszedł i mieszkał w Kafarnaum nadmorskim, na pograniczu plemion Zabulona i Neftalego.

¹⁴ Aby się wypełniło, co jest przepowiedziane przez Izajasza Proroka:

¹⁵ Ziemia Zabulon i ziemia Neftali, droga morska za Jordanem, Galileja pogan.

¹⁶ Lud, który siedział w ciemności, ujrzał światłość wielką. Światłość wzeszła siedzącym w krainie cienia śmierci.

¹⁷ Odtąd począł Jezus nauczać i mówić: Czyńcie pokutę, albowiem przybliżyło się Królestwo Niebieskie.

¹⁸ A gdy Jezus szedł nad Morzem Galilejskim, ujrzał dwóch braci, Szymona, którego zowią Piotrem, i Andrzeja, brata jego, zapuszczających sieci w morze (byli bowiem rybakami).

¹⁹ I rzekł im: Pójdźcie za mną, a sprawię, że staniecie się rybakami ludzi.

²⁰ A oni natychmiast opuściwszy sieci poszli za nim.

²¹ A odszedłszy stamtąd ujrzał dwu innych braci, Jakuba Zebedeuszowego i Jana, brata jego, jak z ojcem swym, Zebedeuszem, naprawiali w łodzi sieci. I wezwał ich.

²² A oni natychmiast pozostawiwszy sieci i ojca poszli za nim.

²³ I obchodził Jezus całą Galileję, nauczając w synagogach i głosząc ewangelię Królestwa, a uzdrawiając wszelką chorobę i wszelką niemoc między ludem.

²⁴ I rozeszła się sława jego po całej Syrii. I przynosili mu wszystkich źle się mających oraz złożonych rozmaitymi chorobami i cierpieniami: tych, którzy byli opętani, i lunatyków, i paralityków, a uzdrowił ich.

²⁵ I szły za nim wielkie rzesze: z Galilei i z Dekapolu, z Jeruzalem i z Judei, i z Zajordania.

5

¹ A widząc Jezus rzesze, wstąpił na górę i gdy usiadł, przystąpili ku niemu uczniowie jego.

² A otworzywszy usta swoje nauczał ich mówiąc:

³ Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem ich jest Królestwo Niebieskie.

⁴ Błogosławieni cisi, albowiem oni posiędą ziemię.

⁵ Błogosławieni, którzy płaczą, albowiem oni będą pocieszeni.

⁶ Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni.

⁷ Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią.

⁸ Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą.

⁹ Błogosławieni pokój czyniący, albowiem synami Bożymi będą nazwani.

¹⁰ Błogosławieni, którzy prześladowanie cierpią dla sprawiedliwości, albowiem ich jest Królestwo Niebieskie.

¹¹ Błogosławieni jesteście, gdy wam złorzeczyć będą i prześladować was będą, i ze względu na mnie wiele złego mówić będą kłamliwie przeciw wam.

¹² Radujcie się a weselcie, albowiem zapłata wasza obfita jest w niebiesiech: tak bowiem prześladowano Proroków, którzy przed wami byli.

¹³ Wy jesteście solą ziemi. A jeśli sól zwietrzeje, czymże się solić będzie? Na nic się więcej nie przyda, jeno aby była precz wyrzucona i podeptana przez ludzi.

¹⁴ Wy jesteście światłością świata. Nie może skryć się miasto na górze leżące.

¹⁵ Ani też nie zapalają świecy i nie kładą jej pod korzec, ale na świeczniku, aby świeciła wszystkim, którzy są w domu.

¹⁶ Tak niechaj świeci światłość wasza przed ludźmi, aby widzieli dobre czyny wasze i chwalili Ojca waszego, który jest w niebiesiech.

¹⁷ Nie mniemajcie, żem przyszedł rozwiązywać Zakon i Proroków: nie przyszedłem rozwiązywać, ale wypełnić.

¹⁸ Zaprawdę bowiem powiadam wam: dopóki nie przeminą niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Zakonie, aż się wszystko wypełni.

¹⁹ Kto by tedy przestąpił jedno z tych przykazań najmniejszych i tak by ludzi nauczał, będzie zwany najmniejszym w Królestwie Niebieskim. A kto by wypełniał i nauczał, ten będzie zwany wielkim w Królestwie Niebieskim.

²⁰ Albowiem powiadam wam, jeżeli nie będzie obfitowała sprawiedliwość wasza więcej niż uczonych w Zakonie i faryzeuszów, nie wnijdziecie do Królestwa Niebieskiego.

²¹ Słyszeliście, że powiedziane było starym: Nie zabijaj, a kto by zabił, będzie winien sądu.

²² A ja powiadam wam, że każdy, który się gniewa na brata swego, będzie winien sądu. A kto by rzekł bratu swemu „Raka", będzie winien Rady, a kto by rzekł „Głupcze", będzie winien ognia piekielnego.

²³ Jeśli tedy poniesiesz dar twój do ołtarza, a tam wspomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie,

²⁴ zostawże tam dar twój przed ołtarzem, a idź pojednać się pierwej z bratem twoim. A potem przyjdziesz i złożysz dar twój.

²⁵ Zgódź się z przeciwnikiem twoim rychło, pókiś z nim w drodze, by cię snadź nie podał sędziemu, a sędzia słudze, i zostałbyś wrzucony do ciemnicy.

²⁶ Zaprawdę powiadam tobie, nie wynijdziesz stamtąd, aż oddasz ostatni pieniążek.

²⁷ Słyszeliście, że powiedziane jest starym: Nie będziesz cudzołożył.

²⁸ A ja powiadam wam, że każdy, który patrzy na niewiastę, aby jej pożądał, już ją scudzołożył w sercu swoim.

²⁹ Jeśli tedy oko twoje prawe gorszy cię, wyłup je a odrzuć od siebie. Albowiem pożyteczniej jest tobie, aby zginął jeden z członków twoich, niżby wszystko ciało twe miało być wrzucone do piekła.

³⁰ A jeśli prawa ręka twoja gorszy cię, odetnij ją i odrzuć precz od siebie. Albowiem pożyteczniej jest tobie, aby zginął jeden z członków twoich, niżby wszystko ciało twe miało być wrzucone do piekła.

³¹ Powiedziano też: Ktokolwiek opuści żonę swoją, niech jej da list rozwodowy.

³² A ja wam powiadam, że każdy, kto by opuścił żonę swoją, z wyjątkiem przyczyny rozpusty, sprawia, że ona cudzołoży. I ten, kto by opuszczoną pojął, cudzołoży.

³³ Jeszcze też słyszeliście o tym, że było powiedziane starym: Nie będziesz krzywoprzysięgał, ale oddasz Panu przysięgi twoje.

³⁴ Ja zaś powiadam wam, abyście zgoła nie przysięgali. Ani na niebo, gdyż jest stolicą Bożą;

³⁵ ani na ziemię, bo jest podnóżkiem nóg Jego; ani na Jeruzalem, gdyż jest miastem wielkiego króla.

³⁶ Ani też na głowę twoją nie przysięgaj, bo nie możesz jednego włosa uczynić białym albo czarnym.

³⁷ Niechaj że tedy mowa wasza będzie: taktak, nienie. A co nadto więcej jest, od złego jest.

³⁸ Słyszeliście, że powiedziano: Oko za oko, ząb za ząb.

³⁹ A ja powiadam wam, abyście się nie sprzeciwiali złu. A kto by cię uderzył w prawy policzek twój, nadstaw mu i drugi.

⁴⁰ A temu, który się chce z tobą prawować i suknię twoją zabrać, daj mu i płaszcz.

⁴¹ A kto by cię przyniewalał, żebyś szedł z nim jedną milę, idź z nim drugie dwie.

⁴² Kto cię o co prosi, daj mu, a nie odwracaj się od tego, który u ciebie chce pożyczyć.

⁴³ Słyszeliście, że powiedziano: Będziesz miłował bliźniego twego, a w nienawiści będziesz miał nieprzyjaciela twego.

⁴⁴ A ja wam powiadam: Miłujcie nieprzyjacioły wasze, dobrze czyńcie tym, którzy was mają w nienawiści, a módlcie się za prześladujących i spotwarzających was.

⁴⁵ Abyście byli synami Ojca waszego, który jest w niebiesiech, który sprawia, że słońce jego wschodzi nad dobrymi i złymi, a deszczem zrasza sprawiedliwych i nieprawych.

⁴⁶ Gdybyście bowiem miłowali tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią?

⁴⁷ Albo jeżeli pozdrawiacie tylko braci waszych, cóż osobliwego czynicie? Czyż i poganie tak nie czynią?

⁴⁸ Bądźcież wy tedy doskonali, jako i Ojciec wasz niebieski doskonały jest.

6

¹ Strzeżcie się, abyście sprawiedliwości waszej nie czynili przed ludźmi, iżby was widziano; inaczej nagrody mieć nie będziecie u Ojca waszego, który jest w niebiesiech.

² Gdy tedy dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jako czynią obłudnicy w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę powiadam wam, że wzięli już nagrodę swoją.

³ Ale gdy ty dajesz jałmużnę, niechaj nie wie lewica twoja, co prawica twoja czyni,

⁴ aby jałmużna twoja była w skrytości. A Ojciec twój, który widzi w skrytości, odpłaci tobie.

⁵ A gdy się modlicie, nie bądźcie jako obłudnicy, którzy modlą się radzi w synagogach i stojąc na rogach ulic, aby byli widziani od ludzi. Zaprawdę powiadam wam, że wzięli nagrodę swoją.

⁶ Ale ty, gdy się modlić będziesz, wnijdźże do komory twojej, a zawarłszy drzwi módl się do Ojca twego w skrytości. A Ojciec twój, który przenika skrytości, odda tobie.

⁷ A modląc się nie mówcie wiele, jak to czynią poganie, którzy mniemają, że dla wielomówności swojej będą wysłuchani.

⁸ Nie bądźcież tedy im podobni. Wie bowiem Ojciec wasz niebieski, czego potrzebujecie, pierwej, niż Go wy prosicie.

⁹ Wy tedy tak się modlić będziecie: Ojcze nasz, któryś jest w niebiesiech, święć się imię Twoje;

¹⁰ przyjdź królestwo Twoje. Bądź wola Twoja, jako w niebie, tak i na ziemi.

¹¹ Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj.

¹² I odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom.

¹³ I nie wwódź nas na pokuszenie. Ale nas zbaw ode złego.

¹⁴ Bo jeśli odpuścicie ludziom winy ich, odpuści też i wam Ojciec niebieski grzechy wasze.

¹⁵ Lecz jeśli nie odpuścicie ludziom, ani też Ojciec wasz nie odpuści wam grzechów waszych.

¹⁶ A gdy pościcie, nie bądźcież smutni jako obłudnicy. Twarze bowiem swoje wyniszczają, aby okazali ludziom, że poszczą. Zaprawdę powiadam wam, że wzięli nagrodę swoją.

¹⁷ Ale ty, gdy pościsz, namaść głowę swoją i obmyj oblicze swoje,

¹⁸ abyś nie okazał ludziom, że pościsz, ale Ojcu twojemu, który jest w skrytości. A Ojciec twój, który widzi w skrytości, odda tobie.

¹⁹ Nie skarbcie sobie skarbów na ziemi, gdzie rdza i mól psuje i gdzie złodzieje wykopują i kradną.

²⁰ Ale skarbcie sobie skarby w niebie, gdzie ani rdza zepsuje, ani mól stoczy i gdzie złodzieje nie wykopują ani kradną.

²¹ Albowiem gdzie jest skarb twój, tam i serce twoje.

²² Światłem ciała twego jest oko twoje. Jeśliby oko twoje było szczere, wszystko ciało twoje światłe będzie.

²³ Ale jeśliby oko twoje było niegodziwe, całe ciało twoje mrok spowije. Jeśli tedy, światło, które w tobie jest, ciemnością się staje, sama ciemność jakżeż wielka będzie?

²⁴ Nikt nie może dwom panom służyć, bo albo jednego będzie nienawidził, a drugiego będzie miłował — albo przy jednym stać będzie, a drugim wzgardzi. Nie możecie Bogu służyć i mamonie.

²⁵ A przeto powiadam wam, nie troszczcie się o życie wasze, co byście jedli, ani o ciało wasze, w co byście je przyoblec mieli. Czyż życie nie jest ważniejsze niż pokarm, a ciało niż odzienie?

²⁶ Wejrzyjcie na ptaki niebieskie, że nie sieją ani żną, ani zbierają do gumien, a Ojciec wasz niebieski żywi je.

²⁷ Czyście wy nie daleko ważniejsi niźli one? I kto z was rozmyślając może dodać do wzrostu swego łokieć jeden?

²⁸ A o odzienie czemu się troszczycie? Przypatrzcie się liliom polnym, jako rosną: nie pracują ani przędą.

²⁹ A powiadam wam, że nawet Salomon we wszystkiej chwale swojej nie był tak przybrany, jako jedna z nich.

³⁰ Jeślić więc tę trawę polną, która dziś jest, a jutro będzie w piec wrzucona, Bóg tak przyodziewa, jakoż daleko więcej was, małej wiary.

³¹ Nie troszczcież się tedy, mówiąc: co będziemy jeść albo co będziemy pić, albo czym się będziemy przyodziewać?

³² Bo o to wszystko poganie się pilnie starają. Albowiem wie Ojciec wasz niebieski, że tego wszystkiego potrzebujecie.

³³ Szukajcież tedy naprzód Królestwa Bożego i sprawiedliwości jego, a to wszystko będzie wam przydane.

³⁴ Nie zabiegajcież tedy o jutro, gdyż dzień jutrzejszy sam o siebie troszczyć się będzie: dosyć ma dzień utrapienia swego.

7

¹ Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni.

² Albowiem jakim sądem sądzić będziecie, takim was osądzą, i jaką miarą mierzyć będziecie, odmierzą wam.

³ Czemuż to widzisz źdźbło w oku brata twego, a belki w oku twoim nie widzisz?

⁴ Albo jakoż śmiesz rzec bratu swemu: dozwól mi wyjąć źdźbło z oka twego, a oto belka jest w oku twoim?

⁵ Obłudniku, wyrzuć pierwej belkę z oka twego, a wtedy przejrzysz, aby usunąć źdźbło z oka brata twego.

⁶ Nie dawajcie psom tego, co święte, ani też nie rzucajcie pereł waszych przed wieprze, by ich snadź nie podeptały nogami swymi i obróciwszy się, nie rozszarpały was.

⁷ Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a będzie wam otworzone.

⁸ Każdy bowiem, kto prosi — otrzymuje; kto szuka — znajduje, a kołaczącemu będzie otworzone.

⁹ Czyż jest kto między wami, kto by dał kamień synowi swemu, gdy go prosi o chleb?

¹⁰ Albo jeśliby prosił go o rybę, czyż poda mu węża?

¹¹ Jeżeli przeto wy, będąc złymi, umiecie dawać dobre dary dzieciom waszym, jakoż daleko więcej Ojciec wasz, który jest w niebiesiech, da dobre rzeczy tym, którzy Go proszą.

¹² Wszystko tedy, cokolwiek chcecie, aby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie: to jest bowiem Zakon i Prorocy.

¹³ Wchodźcie przez ciasną bramę; albowiem szeroka jest brama i przestronna droga, która wiedzie na zatracenie, i wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą.

¹⁴ Jakże ciasna jednak brama i wąska jest droga, która wiedzie do żywota, i jak niewielu jest takich, którzy ją znajdują.

¹⁵ Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy do was przychodzą w odzieniu owczym, a wewnątrz są wilki drapieżne.

¹⁶ Po ich owocach poznacie ich. Czyż zbierają z ciernia winne jagody albo z ostu figi?

¹⁷ Tak wszelkie drzewo dobre owoce dobre rodzi, a złe drzewo owoce złe rodzi.

¹⁸ Nie może drzewo dobre złych owoców rodzić ani też drzewo złe dobrych owoców rodzić.

¹⁹ Wszelkie drzewo, które nie rodzi owocu dobrego, będzie wycięte i w ogień wrzucone.

²⁰ Tak więc po ich owocach poznacie ich.

²¹ Nie każdy, który mi mówi: Panie, Panie — wejdzie do Królestwa Niebieskiego. Ale kto wypełnia wolę Ojca mego, który jest w niebiesiech, ten wejdzie do Królestwa Niebieskiego.

²² Wielu mi rzecze dnia owego: Panie, Panie! Czyśmy to w imię twoje nie prorokowali? I czy w imię twoje nie wypędzaliśmy czartów? I w imię twoje wiele cudów nie czynili?

²³ A wtedy wyznam im: Nigdym was nie znał. Idźcie precz ode mnie wy, którzy czynicie nieprawość.

²⁴ Każdy tedy, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, będzie przyrównany mężowi mądremu, który zbudował dom swój na opoce.

²⁵ I spadły deszcze, i wezbrały rzeki, i powiały wichry, i uderzyły na ów dom, a on nie runął, bo na opoce zbudowany był.

²⁶ A każdy, kto tych słów moich słucha i nie wypełnia ich, stanie się podobny mężowi głupiemu, który zbudował dom swój na piasku.

²⁷ I spadły deszcze, i wezbrały rzeki, i powiały wichry, i uderzyły na ów dom: i runął, a upadek jego był wielki.

²⁸ I stało się, gdy Jezus dokończył tych słów, zdumiewały się rzesze nad nauką jego.

²⁹ Albowiem uczył ich jako ten, który ma władzę a nie jako ich uczeni w Piśmie i faryzeusze.

8

¹ A gdy zstąpił z góry, szły za nim rzesze wielkie.

² I oto trędowaty przyszedłszy pokłonił mu się, mówiąc: Panie, jeśli chcesz, możesz mię oczyścić.

³ A Jezus, wyciągnąwszy rękę, dotknął się go mówiąc: Chcę, bądź oczyszczony. I natychmiast oczyszczony był trąd jego.

⁴ I rzekł mu Jezus: Bacz, abyś nikomu nie mówił, ale idź, ukaż się kapłanowi i ofiaruj dar, który przykazał Mojżesz na świadectwo im.

⁵ A gdy wszedł do Kafarnaum, przystąpił do niego setnik prosząc go

⁶ i mówiąc: Panie, sługa mój leży w domu paraliżem tknięty i wielce się męczy.

⁷ I rzekł mu Jezus: Ja przyjdę i uzdrowię go.

⁸ A odpowiadając setnik rzekł: Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiony sługa mój.

⁹ I ja bowiem jestem człowiekiem pod władzą postawionym, a mającym pod sobą żołnierzy. I jednemu mówię: idź, a idzie, a drugiemu: przyjdź i przychodzi, a słudze memu: czyń to, a czyni.

¹⁰ A Jezus usłyszawszy to, zadziwił się i rzekł do tych, którzy szli za nim: Zaprawdę powiadam wam, nie znalazłem tak wielkiej wiary w Izraelu.

¹¹ A powiadam wam, że wielu przyjdzie ze Wschodu i z Zachodu i zasiądą z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem w Królestwie Niebieskim.

¹² Synowie zaś Królestwa wyrzuceni będą do ciemności zewnętrznych: tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.

¹³ I rzekł Jezus setnikowi: Idź, a jakoś uwierzył, niech ci się stanie. I uzdrowiony jest sługa onej godziny.

¹⁴ A gdy wszedł Jezus do domu Piotra, ujrzał świekrę jego leżącą w gorączce.

¹⁵ I dotknął się ręki jej i opuściła ją gorączka, a wstawszy usługiwała im.

¹⁶ Z nastaniem zaś wieczoru przywiedli mu wielu opętanych. A on słowem wyrzucał duchy i uzdrawiał wszystkich źle się mających.

¹⁷ Aby się wypełniło, co powiedziane jest przez Izajasza Proroka, mówiącego: On niemoce nasze przyjął i choroby nasze nosił.

¹⁸ A widząc Jezus wielkie rzesze wokół siebie rozkazał jechać na drugi brzeg.

¹⁹ I przystąpił do niego pewien uczony w Piśmie mówiąc: Nauczycielu, dokądkolwiek pójdziesz, pójdę za tobą.

²⁰ I rzekł mu Jezus: Lisy jamy mają i ptaki niebieskie gniazda, a Syn Człowieczy nie ma, gdzieby głowę skłonił.

²¹ Inny znów z uczniów jego rzekł mu: Panie, dopuść mi pierwej odejść i pogrzebać ojca mego.

²² Ale Jezus powiedział mu: Pójdź za mną, a umarłym zostaw grzebanie umarłych swoich.

²³ A gdy on wstąpił do łodzi, weszli za nim uczniowie jego.

²⁴ A oto burza wielka powstała na morzu, tak że fale zalewały łódź. A on spał.

²⁵ I przystąpili do niego uczniowie jego, i obudzili go mówiąc: Panie, ratuj nas, giniemy.

²⁶ I rzekł im: Czemu jesteście bojaźliwi, małej wiary? Wtedy powstawszy rozkazał wiatrom i morzu i stała się cisza wielka.

²⁷ A indzie zdumiewali się mówiąc: Kto jest ten, że wichry i morze są mu posłuszne?

²⁸ A gdy przybył na drugi brzeg do krainy Gerazeńczyków, wybiegli mu naprzeciw dwaj opętani, którzy wychodzili z grobów, tak straszni, że nikt nie mógł przejść ową drogą.

²⁹ I oto poczęli krzyczeć mówiąc: Co ci do nas, Jezusie, Synu Boży? Przyszedłeś tu przed czasem męczyć nas.

³⁰ A było niedaleko od nich pasące się stado wielu wieprzów.

³¹ Złe duchy tedy prosiły go mówiąc: Jeśli masz nas wyrzucić, dopuśćże nam wnijść w to stado wieprzów.

³² I rzekł im: Idźcie. Oni zaś, wypadłszy, weszli w wieprze. A oto całe stado z wielkim pędem wpadło w morze z pochyłości i zginęło w wodach.

³³ Pasterze zaś uciekli i przybywszy do miasta oznajmili wszystko i o tym, co się stało z opętanymi.

³⁴ A oto całe miasto wyszło naprzeciw Jezusa i ujrzawszy go prosili, aby odszedł z ich granic.

9

¹ A (Jezus) wstąpiwszy do łodzi przeprawił się i przybył do miasta swego.

² I oto przynieśli mu paralityka, leżącego na łożu. A widząc wiarę ich, rzekł Jezus paralitykowi: Ufaj, synu, odpuszczają ci się grzechy twoje.

³ A oto niektórzy z uczonych w Piśmie myśleli sobie: On bluźni.

⁴ Jezus zaś przeniknąwszy ich myśli powiedział: Czemuż źle myślicie w sercach waszych?

⁵ Cóż łatwiej jest powiedzieć: Odpuszczają ci się grzechy, czy też: Wstań, a chodź?

⁶ A żebyście wiedzieli, że Syn Człowieczy ma na ziemi moc odpuszczania grzechów, przeto rzecze do paralityka: Wstań, weźmij łoże twoje i idź do domu twego.

⁷ I wstał, i poszedł do domu swego.

⁸ Co widząc rzesze ulękły się i oddały chwałę Bogu, który dał taką moc ludziom.

⁹ A odchodząc stamtąd, ujrzał Jezus człowieka imieniem Mateusz, siedzącego przy cle. I rzekł mu: Pójdź za mną. I powstawszy poszedł za nim.

¹⁰ I stało się, gdy siedział w domu u stołu, oto wielu celników i grzeszników przyszedłszy siedziało u stołu z Jezusem i uczniami jego.

¹¹ Co widząc faryzeusze mówili do uczniów jego: Czemuż to z celnikami i grzesznikami je nauczyciel wasz?

¹² A Jezus, usłyszawszy to, rzekł: Nie trzeba lekarza zdrowym, ale tym, którzy się źle mają.

¹³ Idźcie tedy i nauczcie się, co znaczy: Miłosierdzia chcę, a nie ofiary. Bom nie przyszedł wzywać sprawiedliwych, ale grzeszników.

¹⁴ Wtedy przystąpili do niego uczniowie Jana mówiąc: Czemuż to my i faryzeusze często pościmy, a uczniowie twoi nie poszczą?

¹⁵ I rzekł im Jezus: Czyż goście weselni mogą się smucić, dopóki oblubieniec jest z nimi? Ale przyjdą dni, gdy zabiorą im oblubieńca, i wtedy będą pościć.

¹⁶ A nikt nie wszywa łaty sukna nowego do starego odzienia, albowiem obrywa od szaty całość jej i przedarcie gorsze się staje.

¹⁷ Ani też leją młode wino w stare naczynia skórzane, bo inaczej pękają naczynia i wino się rozlewa, a naczynia niszczeją. Ale młode wino zlewają do nowych naczyń: a tak jedno i drugie zachowuje się.

¹⁸ A gdy to do nich mówił, oto książę pewien przystąpił i pokłonił mu się mówiąc: Panie, córka moja chwilę temu skonała, ale pójdź, włóż na nią rękę twoją, a żyć będzie.

¹⁹ A wstawszy Jezus szedł za nim wraz z uczniami swymi.

²⁰ I oto niewiasta, która przez dwanaście lat cierpiała na krwotok, podeszła z tyłu i dotknęła się kraju szaty jego.

²¹ Bo mówiła sobie w duszy: Bylem się tylko dotknęła jego szaty, będę zdrowa.

²² A Jezus, obróciwszy się i ujrzawszy ją, rzekł: Ufaj, córko, wiara twoja uzdrowiła cię. I uzdrowiona była niewiasta od onej godziny.

²³ A gdy Jezus przybył do domu księcia i ujrzał fletnistów i tłum zgiełk czyniący, mówił:

²⁴ Odstąpcie, nie umarła bowiem dzieweczka, ale śpi. I wyśmiewano się z niego.

²⁵ A gdy tłum wyrzucono, wszedł i ujął rękę jej, i powstała dzieweczka.

²⁶ I rozeszła się wieść o tym po wszystkiej onej ziemi.

²⁷ A gdy Jezus odchodził stamtąd, szli za nim dwaj ślepcy wołając i mówiąc: Zmiłuj się nad nami, Synu Dawidów.

²⁸ A skoro wszedł do domu, ślepcy przystąpili do niego. I powiedział im Jezus: Wierzycie, że mogę wam to uczynić? Rzekli mu: Zaiste, Panie.

²⁹ Tedy dotknął się oczu ich mówiąc: Niechże się wam stanie według wiary waszej.

³⁰ I otworzyły się oczy ich. A Jezus zagroził im mówiąc: Baczcie, aby się kto nie dowiedział.

³¹ Ale oni odszedłszy rozsławili go po wszystkiej onej ziemi.

³² Po ich odejściu oto przywiedli mu człowieka niemego i opętanego.

³³ A po wypędzeniu złego ducha, niemy przemówił. I zdumiały się rzesze mówiąc: Nigdy się to nie zdarzyło w Izraelu.

³⁴ Faryzeusze zaś mówili: Mocą księcia diabelskiego wypędza złe duchy.

³⁵ I obchodził Jezus wszystkie miasta i wioski nauczając w synagogach, głosząc ewangelię Królestwa i uzdrawiając wszelką chorobę i wszelką niemoc.

³⁶ A widząc rzesze ulitował się nad nimi, że byli strudzeni i porzuceni jako owce bez pasterza.

³⁷ Wtedy rzekł uczniom swoim: Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało.

³⁸ Proście tedy Pana żniwa, aby wysłał robotników na żniwo swoje.

10

¹ I wezwawszy dwunastu uczniów swoich, dał im moc nad duchami nieczystymi, aby ich wypędzali i uzdrawiali wszelką chorobę i wszelką niemoc.

² A te są imiona dwunastu Apostołów: pierwszy Szymon, którego zowią Piotrem, i Andrzej, brat jego.

³ Jakub, syn Zebedeuszowy, i Jan, brat jego; Filip i Bartłomiej, Tomasz i Mateusz celnik, Jakub, syn Alfeuszowy, i Tadeusz.

⁴ Szymon Kananejczyk i Judasz Iszkariota, który go też zdradził.

⁵ Tych dwunastu wysłał Jezus rozkazując im i mówiąc: Na drogę pogan nie zachodźcie i do miast samarytańskich nie wchodźcie.

⁶ Ale raczej idźcie do owiec, które poginęły z domu Izraela.

⁷ A idąc przepowiadajcie, mówiąc, że przybliżyło się Królestwo Niebieskie.

⁸ Chorych uzdrawiajcie, zmarłych wskrzeszajcie, oczyszczajcie trędowatych, wyrzucajcie czarty. Darmoście wzięli, darmo dawajcie.

⁹ Nie miejcie złota ani srebra, ani pieniędzy w trzosach swoich.

¹⁰ Ani torby podróżnej, ani dwu sukien, ani sandałów, ani laski. Albowiem godzien jest robotnik strawy swojej.

¹¹ A do któregokolwiek miasta albo wsi wnijdziecie, zapytajcie, kto jest godny w nim, i tam mieszkajcie aż do waszego odejścia.

¹² A wchodząc do domu pozdrówcie go, mówiąc: Pokój temu domowi.

¹³ I jeśliby dom ten był godzien, niechże nań zstąpi pokój wasz. A jeśliby nie był godzien, niech pokój wasz do was wróci.

¹⁴ I jeśliby was ktokolwiek nie przyjął i nie usłuchał mów waszych, wyszedłszy na zewnątrz z domu lub miasta strząśnijcie proch z nóg waszych.

¹⁵ Zaprawdę powiadam wam: lżej będzie ziemi sodomskiej i gomorejskiej w dzień sądny niż miastu onemu.

¹⁶ Oto ja posyłam was jako owce między wilki: bądźcie więc przezorni jako węże, a prości jako gołębice.

¹⁷ A strzeżcie się ludzi. Powiodą was bowiem przed sądy i w synagogach swoich biczować was będą.

¹⁸ Z mego powodu przed rządców i królów wodzeni będziecie na świadectwo im i poganom.

¹⁹ A gdy was wydawać będą, nie myślcie, jak i co macie mówić, bo onej godziny, co macie mówić, będzie wam dane.

²⁰ Nie wy bowiem jesteście, którzy mówicie, lecz Duch Ojca waszego, który w was mówi.

²¹ I wyda na śmierć brat brata i ojciec syna, i powstaną synowie przeciw rodzicom, i o śmierć ich przyprawią.

²² I będziecie w nienawiści u wszystkich dla imienia mego. Ale kto wytrwa aż do końca, ten zbawiony będzie.

²³ Gdy was prześladować będą w tym mieście, uchodźcie do innego. Zaprawdę powiadam wam, że nie skończycie miast izraelskich, aż przyjdzie Syn Człowieczy.

²⁴ Nie jest uczeń nad mistrza ani też sługa nad pana swego.

²⁵ Wystarczy uczniowi, żeby był jak mistrz jego, a sługa jak jego pan. Jeśli pana domu nazwali Belzebubem, jakoż daleko więcej domowników jego.

²⁶ Przeto nie bójcie się ich. Nic bowiem nie masz zakrytego, co by wyjawione być nie miało, ani też tajemnego, czego by wiedzieć nie miano.

²⁷ Co wam mówię w ciemności, opowiadajcie na świetle, i co usłyszycie na ucho, głoście na dachach.

²⁸ A nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, duszy zaś zabić nie mogą. Raczej bójcie się tego, który może i duszę, i ciało zatracić w piekle.

²⁹ Czyż za drobny pieniądz nie sprzedają dwóch wróbli? A żaden z nich nie upadnie na ziemię bez Ojca waszego.

³⁰ A nawet włosy wasze na głowie są wszystkie policzone.

³¹ Nie lękajcie się tedy, lepsi jesteście wy niż wiele wróbli.

³² Każdego tedy, który mnie wyzna przed ludźmi, wyznani i ja przed Ojcem moim, który jest w niebiesiech.

³³ A tego, kto by się zaparł mnie przed ludźmi, zaprę się i ja przed Ojcem moim, który jest w niebiesiech.

³⁴ Nie mniemajcie, że przyszedłem zsyłać pokój na ziemię: nie przyniosłem pokoju, ale miecz.

³⁵ Przyszedłem bowiem oddzielić syna od ojca jego i córkę od matki jej, i synową od świekry jej:

³⁶ i będą nieprzyjaciółmi człowieka domownicy jego.

³⁷ Kto miłuje ojca albo matkę więcej niż mnie, nie jest mnie godzien; i kto miłuje syna albo córkę więcej niż mnie, nie jest mnie godzien.

³⁸ I kto nie bierze krzyża swego i nie naśladuje mnie, nie jest mnie godzien.

³⁹ Kto znalazł duszę swoją, straci ją, a kto by stracił duszę swą dla mnie, znajdzie ją.

⁴⁰ Kto was przyjmuje, mnie przyjmuje, a kto mnie przyjmuje, przyjmuje tego, który mię posłał.

⁴¹ Kto przyjmuje proroka w imię proroka, zapłatę proroka weźmie; a kto przyjmuje sprawiedliwego w imię sprawiedliwego, zapłatę sprawiedliwego weźmie.

⁴² A ktobykolwiek jednemu z tych najmniejszych, jako że uczniem jest, dał kubek zimnej wody do picia — zaprawdę powiadam wam, nie straci zapłaty swojej.

11

¹ I stało się, gdy skończył Jezus dawać wskazania dwunastu uczniom swoim, odszedł stamtąd, aby uczyć i przepowiadać w miastach ich.

² A Jan usłyszawszy w więzieniu o dziełach Chrystusowych wysiał dwóch uczniów swoich

³ i powiedział mu: Tyś jest, który masz przyjść, czy też innego czekamy?

⁴ A odpowiadając Jezus rzekł im: Idźcie, oznajmijcie Janowi, coście słyszeli i widzieli.

⁵ Ślepi widzą, chromi chodzą, trędowaci są oczyszczeni, głusi słyszą, umarli zmartwychwstają, ubogim głoszona jest ewangelia,

⁶ a błogosławiony, który się ze mnie nie zgorszy.

⁷ A gdy oni odeszli, począł Jezus mówić do rzesz o Janie: Coście wyszli widzieć na pustyni? Trzcinę chwiejącą się od wiatru?

⁸ Ale coście wyszli widzieć? Czy człowieka w miękkie szaty obleczonego? Oto ci, którzy w miękkie szaty się przyodziewają, w domach królewskich są.

⁹ Ale coście wyszli widzieć? Proroka? Oto wam powiadam: i więcej niż Proroka.

¹⁰ Ten jest bowiem, o którym napisano: Oto posyłam anioła mego przed obliczem twoim, który przygotuje drogę twą przed tobą.

¹¹ Zaprawdę powiadam wam, między narodzonymi z niewiast nie powstał większy nad Jana Chrzciciela. Natomiast najmniejszy w Królestwie Bożym większy jest niźli on.

¹² A od dni Jana Chrzciciela aż dotąd Królestwo Niebieskie gwałt cierpi i gwałtownicy porywają je.

¹³ Wszyscy bowiem Prorocy i Zakon aż do Jana prorokowali.

¹⁴ Jeżeli zaś chcecie przyznać, tenci jest Eliasz, który ma przyjść.

¹⁵ Kto ma uszy ku słuchaniu, niechaj słucha.

¹⁶ Do czegoż mam przyrównywać to plemię? Podobne jest chłopiętom siedzącym na rynku, którzy wołając do swych rówieśników

¹⁷ mówią: Śpiewaliśmy wam, a nie tańczyliście, lamentowaliśmy, a wyście nie płakali.

¹⁸ Albowiem przyszedł Jan, który nie jadł ani nie pil, a ci mówią: Czarta ma.

¹⁹ I przyszedł Syn Człowieczy jedząc i pijąc, i mówią: Oto żarłok i opój, przyjaciel celników i grzeszników. I usprawiedliwiona jest mądrość od synów swoich.

²⁰ Wtedy począł czynić wyrzuty miastom, w których stało się najwięcej cudów jego, że nie czyniły pokuty.

²¹ Biada tobie, Korozain! Biada tobie, Betsajdo! Bo gdyby się były w Tyrze i Sydonie stały cuda, które się u was działy, dawno by we włosiennicy i popiele pokutę czyniły.

²² Wszakże powiadam wam: lżej będzie Tyrowi i Sydonowi w dzień sądny niźli wam.

²³ A ty, Kafarnaum! Czyż się aż do niebios wywyższysz? Spadniesz aż do piekieł. Bo gdyby się były w Sodomie stały cuda, które się u ciebie działy, byłaby może ostała się aż po dziś dzień.

²⁴ Wszakże powiadam wam: lżej będzie ziemi sodomitów w dzień sądny niźli tobie.

²⁵ A w on czas odpowiadając Jezus rzekł: Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, iżeś te rzeczy zakrył przed mądrymi i przewidującymi, a objawiłeś je maluczkim.

²⁶ Tak, Ojcze, bo tak się spodobało Tobie.

²⁷ Wszystko dane mi jest od Ojca mego. I nikt nie zna Syna, jeno Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, jeno Syn i komu by Syn zechciał objawić.

²⁸ Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy pracujecie i uginacie się pod ciężarem, a ja was pokrzepię.

²⁹ Weźmijcie jarzmo moje na siebie i uczcie się ode mnie, żem jest cichy i pokornego serca, a znajdziecie odpocznienie dla dusz waszych.

³⁰ Albowiem jarzmo moje słodkie jest, a brzemię moje lekkie.

12

¹ W on czas przechodził Jezus w szabat przez zboża, a uczniowie jego, będąc głodni, poczęli rwać kłosy i spożywać.

² Co ujrzawszy faryzeusze rzekli mu: Patrz, oto uczniowie twoi czynią, czego się nie godzi czynić w dni sobotnie.

³ Tedy on rzecze do nich: Nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy łaknął, i ci, którzy z nim byli?

⁴ Jako wszedł do domu Bożego i spożył chleby pokładne, których jeść mu się nie godziło ani tym, którzy z nim byli, tylko samym kapłanom?

⁵ Alboście nie czytali w Zakonie, że w szabaty kapłani w świątyni naruszają szabat, a jednak są bez winy.

⁶ A powiadam wam, że jest tu ktoś większy niż świątynia.

⁷ I gdybyście wiedzieli, co znaczy: Miłosierdzia chcę, a nie ofiary, nigdy nie potępialibyście niewinnych.

⁸ Panem jest bowiem Syn Człowieczy także i szabatu.

⁹ A gdy odszedł stamtąd, przyszedł do synagogi ich.

¹⁰ A oto człowiek mający uschłą rękę; i pytali go mówiąc: Czy godzi się w szabaty uzdrawiać? A to, aby go mogli oskarżyć.

¹¹ On zaś powiedział im: Czyż który z was, jeśliby miał tylko jedną owcę, a ta wpadłaby mu do dołu w dzień sobotni, nie uchwyci jej i nie wydobędzie?

¹² O ileż więcej wart jest człowiek niźli owca. Przeto godzi się w szabat dobrze czynić.

¹³ Po czym rzecze onemu człowiekowi: Wyciągnij rękę twoją. I wyciągnął, i stała się zdrowa jako i druga.

¹⁴ A faryzeusze wyszedłszy naradzali się przeciwko niemu, jakby go zgubić.

¹⁵ A Jezus, świadom tego, odszedł stamtąd. A szło za nim ludzi wiele i uzdrowił ich wszystkich.

¹⁶ I przykazał im, aby go nie wyjawiali.

¹⁷ Aby się wypełniło, co powiedziane jest przez Izajasza Proroka, mówiącego:

¹⁸ Oto sługa mój, którego wybrałem, umiłowany mój, w którym upodobała sobie dusza moja. Ześlę nań ducha mojego, a będzie ogłaszał sąd poganom.

¹⁹ Nie będzie się wadził ani będzie wołał: nikt nie posłyszy po ulicach głosu jego.

²⁰ Trzciny zgniecionej nie złamie i dymiącego lnu nie dogasi, aż doprowadzi sąd ku zwycięstwu,

²¹ a w imieniu jego narody nadzieję mieć będą.

²² Wtedy przywiedli mu opętanego, ślepego i niemego, a on go uzdrowił, tak że mówił i widział.

²³ I zdumiewały się wszystkie rzesze i mówiły: Czyż ten jest synem Dawida?

²⁴ Faryzeusze zaś słysząc to rzekli: Ten jeno przez Belzebuba, księcia czartowskiego, wygania czarty.

²⁵ A Jezus znając myśli ich rzekł do nich: Wszelkie królestwo rozdzierane niezgodą będzie spustoszone i wszelkie miasto czy dom rozdzierany niezgodą nie ostoi się.

²⁶ A jeśli tedy szatan szatana wypędza, rozdziera go niezgoda. Jakoż tedy ostoi się królestwo jego?

²⁷ A jeśli ja przez Belzebuba wyrzucam czarty, synowie wasi przez kogo wyrzucają? Dlatego oni będą sędziami waszymi.

²⁸ Lecz jeśli ja Duchem Bożym wyganiam czarty, tedy przyszło do was Królestwo Boże.

²⁹ Albo jak może kto wejść do domu mocarza i sprzęt jego zagrabić, jeśli pierwej mocarza nie zwiąże, a wtedy dopiero dom jego ograbi.

³⁰ Kto nie jest ze mną, przeciwko mnie jest, i kto nie zgromadza ze mną, rozprasza.

³¹ Dlatego powiadam wara: każdy grzech i bluźnierstwo będzie ludziom odpuszczone, ale bluźnierstwo Ducha nie będzie odpuszczone.

³² I ktobykolwiek wyrzekł słowo przeciw Synowi Człowieczemu, będzie mu odpuszczone, kto by zaś wyrzekł je przeciw Duchowi Świętemu, nie będzie mu odpuszczone ani w tym, ani w przyszłym wieku.

³³ Albo czyńcie drzewo dobre i owoc jego dobry, albo czyńcie drzewo złe i owoc jego zły: albowiem z owocu drzewo bywa poznane.

³⁴ Plemię żmijowe! Jakoż możecie co dobrego mówić, gdyście sami źli. Z obfitości bowiem serca usta mówią.

³⁵ Dobry człowiek ze skarbca dobrego dobre wydobywa rzeczy, a zły człowiek ze skarbca złego wydobywa złe.

³⁶ A powiadam wam, że z każdego słowa próżnego, które by ludzie wyrzekli, zdadzą sprawę w dzień sądny.

³⁷ Albowiem ze słów twoich będziesz usprawiedliwiony i ze słów twoich będziesz potępiony.

³⁸ Wtedy odpowiedzieli mu niektórzy z uczonych w Piśmie i faryzeuszów mówiąc: Nauczycielu, chcielibyśmy widzieć od ciebie znak jaki.

³⁹ On zaś odpowiadając rzekł im: Plemię złe i cudzołożne znaku szuka, a nie będzie mu dany znak, jeno znak Jonasza Proroka.

⁴⁰ Albowiem jako był Jonasz w żywocie wielkiej ryby trzy dni i trzy noce, tak i Syn Człowieczy będzie w sercu ziemi trzy dni i trzy noce.

⁴¹ Mężowie Niniwici powstaną na sądzie z tym oto plemieniem i potępią je. Jaku że czynili pokutę na wołanie Jonasza: a oto tu więcej niż Jonasz.

⁴² Królowa z południa powstanie z plemieniem tym na sądzie i potępi je. Przybyła bowiem z krańców ziemi słuchać mądrości Salomona: a oto tu więcej niż Salomon.

⁴³ A gdy nieczysty duch opuści człowieka, błąka się po miejscach bezwodnych szukając odpocznienia i nie znajduje.

⁴⁴ Wtedy powiada: Wrócę się do domu mego, skąd wyszedłem, i przyszedłszy znajduje go pustym, umiecionym i przyozdobionym.

⁴⁵ Wówczas idzie i bierze z sobą siedmiu innych duchów gorszych od siebie, i wszedłszy mieszkają tam. I stają się późniejsze rzeczy człowieka owego gorsze niźli pierwsze. Tak się też stanie i z tym plemieniem przewrotnym.

⁴⁶ Gdy on to jeszcze do rzeszy mówił, oto matka jego i bracia stali przed domem, chcąc z nim mówić.

⁴⁷ I rzekł mu ktoś: Oto matka twoja i bracia stoją przed domem, szukając cię.

⁴⁸ A on odpowiadając rzekł mówiącemu do niego: Któż jest matką moją i którzy są braćmi moimi?

⁴⁹ I wyciągnąwszy rękę ku uczniom swoim, powiedział: Oto matka moja i bracia moi.

⁵⁰ Ktobykolwiek bowiem czynił wolę Ojca mego, który jest w niebiesiech, ten moim bratem i siostrą, i matką jest.

13

¹ Dnia onego Jezus wyszedłszy z domu siedział nad morzem.

² I zgromadziły się przy nim rzesze wielkie, tak że wszedłszy do łodzi usiadł, a wszystka rzesza stała na brzegu.

³ I począł do nich przemawiać wiele w przypowieściach, mówiąc: Oto wyszedł siewca rozsiewać ziarna.

⁴ A gdy siał, jedne ziarna padły przy drodze. I nadleciały ptaki niebieskie, i wydziobały je.

⁵ Drugie zaś padły na grunt skalisty, gdzie nie miały wiele ziemi, i wzeszły zaraz, gdyż gleba nie była głęboka.

⁶ Skoro jednak wzeszło słońce, wygorzały, a iż nie miały korzenia, poschły.

⁷ Inne znowu padły między ciernie: a ciernie wyrosły i zdusiły je.

⁸ A inne jeszcze padły na ziemię, na rodzajną, i przyniosły plon: jedno setny, drugie sześćdziesiąty, a inne trzydziesty.

⁹ Kto ma uszy ku słuchaniu, niechaj słucha.

¹⁰ I przystąpiwszy uczniowie rzekli mu: Czemu mówisz do nich w przypowieściach?

¹¹ A on odpowiadając im rzekł: Wam dane jest poznać tajemnicę Królestwa Bożego, ale im tego nie dano.

¹² Bo temu, kto ma, będzie jeszcze więcej dane, tak że obfitować będzie, a temu, kto nie ma: i to, co ma, będzie odjęte.

¹³ Dlatego mówię do nich w przypowieściach, że patrząc nie widzą, a słuchając nie słyszą ani rozumieją.

¹⁴ I wypełnia się w nich proroctwo Izajasza mówiącego: Słyszeniem słuchać będziecie, a nie zrozumiecie. I wzrokiem patrzyć będziecie, a nie ujrzycie.

¹⁵ Albowiem zatyło serce ludu tego i uszami z wysiłkiem słyszeli, i oczy swe przymknęli. Aby przypadkiem oczami nic dostrzec i uszami nie posłyszeć, a sercem nie zrozumieć, a tak nie nawrócić się, ażbym ich uzdrowił.

¹⁶ A wasze oczy błogosławione, że widzą, i uszy wasze, że słyszą.

¹⁷ Zaprawdę, bowiem powiadam wam, że wielu proroków i sprawiedliwych pragnęło widzieć, co wy widzicie, a nie widzieli, i słyszeć, co wy słyszycie, a nie słyszeli.

¹⁸ Wy tedy słuchajcie przypowieści o siewcy:

¹⁹ Do każdego, kto słucha słowa o Królestwie, a nie rozumie go, przychodzi zły i porywa posiew w sercu jego. Ten jest, u którego przy drodze posiano.

²⁰ A u kogo posiano na gruncie skalistym, ten słucha słowa i natychmiast z radością je przyjmuje.

²¹ Nie ma jednak w sobie korzenia, ale jest zmienny. I gdy przypadnie ucisk i prześladowanie dla słowa, wnet się zraża.

²² A u kogo posiano wśród cierni, ten wprawdzie słowa słucha, ale troska o rzeczy świata tego i ponęta bogactw przyduszają słowo i nie przynosi plonu.

²³ U kogo zaś na rodzajnej ziemi posiano, ten słowa słucha i rozumie, i przynosi plon; a czyni jedno — setny, a drugie — sześćdziesiąty, a inne — trzydziesty.

²⁴ Inną przypowieść przedłożył im mówiąc: Podobne stało się Królestwo Niebieskie człowiekowi, który posiał dobre nasienie na roli swojej.

²⁵ A gdy ludzie spali, przyszedł nieprzyjaciel jego i nasiał kąkolu między pszenicą, i odszedł.

²⁶ A gdy urosło zboże i owoc wydało, wtedy ukazał się i kąkol.

²⁷ Przystąpiwszy tedy słudzy gospodarza rzekli mu: Panie, czyżeś nie posiał dobrego nasienia na roli swojej? Skądże się tedy wziął kąkol?

²⁸ I rzekł im: Nieprzyjazny człowiek to uczynił. Powiedzieli słudzy: Chcesz, pójdziemy i zbierzemy go.

²⁹ A on rzekł: Nie, byście snadź, zbierając kąkol, nie wykorzenili z nim i pszenicy.

³⁰ Dopuśćcie obojgu róść aż do żniwa, a w czasie żniwa powiem żeńcom: Zbierzcie pierwej kąkol i zwiążcie go w snopki na spalenie, a pszenicę zgromadźcie do gumna mojego.

³¹ Inną przypowieść przedłożył im, mówiąc: Podobne jest Królestwo Niebieskie ziarnu gorczycznemu, które wziąwszy człowiek posiał na roli swojej.

³² Acz najmniejsze ze wszystkiego nasienia, gdy jednak wzrośnie, jest większe od wszystkich krzewów. Staje się drzewem, tak że ptaki niebieskie nadlatują i mieszkają w gałęziach jego.

³³ Inną przypowieść powiedział im: Podobne jest Królestwo Niebieskie do kwasu, który wziąwszy skryła niewiasta w trzy miary mąki, aż zakwasiło się wszystko.

³⁴ To wszystko mówił Jezus do rzesz w przypowieściach, a bez przypowieści nie mówił do nich.

³⁵ Aby się wypełniło, co jest powiedziane przez Proroka mówiącego: Otworzę usta moje w przypowieściach. Wypowiadać będę rzeczy skryte od założenia świata.

³⁶ Wtedy rozpuściwszy rzesze przybył do domu. I przystąpili do niego uczniowie jego mówiąc: Wyłóż nam oną przypowieść o kąkolu na roli.

³⁷ A on odpowiadając rzeki im: Tym, który rozsiewa dobre nasienie, jest Syn Człowieczy,

³⁸ rolą zaś jest świat. Dobrym nasieniem są synowie Królestwa, a kąkolem są synowie Złego.

³⁹ Nieprzyjacielem zaś, który go posiał, jest diabeł. Żniwem jest koniec świata, a żniwiarzami — aniołowie.

⁴⁰ Jako tedy zbierają kąkol i w ogniu go palą, tak będzie przy końcu świata.

⁴¹ Pośle Syn Człowieczy aniołów swoich i zbiorą z Królestwa jego wszystkie zgorszenia i tych, którzy czynią nieprawość.

⁴² A wrzucą ich w piec ognisty. Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.

⁴³ Wówczas sprawiedliwi jaśnieć będą jako słońce w Królestwie Ojca swego. Kto ma uszy ku słuchaniu, niechaj słucha.

⁴⁴ Podobne jest Królestwo Niebieskie do skarbu ukrytego w roli, który, gdy znalazł człowiek, skrył, a przejęty radością idzie i sprzedaje wszystko, co ma, a kupuje ową rolę.

⁴⁵ Również podobne jest Królestwo Niebieskie człowiekowi kupcowi, poszukującemu pięknych pereł.

⁴⁶ A znalazłszy jedną perłę kosztowną, poszedł i sprzedał wszystko, co miał i nabył ją.

⁴⁷ Również podobne jest Królestwo Niebieskie do sieci zapuszczonej w morze i zagarniającej ryby wszelkiego rodzaju.

⁴⁸ I wyciągnąwszy ją, gdy była pełna, i usiadłszy na brzegu dobre powybierali do naczyń, a złe precz wyrzucili.

⁴⁹ Tak będzie przy końcu świata. Wynijdą aniołowie i wyłączą złych spośród sprawiedliwych,

⁵⁰ i wrzucą ich w piec ognisty. Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.

⁵¹ Zrozumieliście to wszystko? Mówią mu: Tak.

⁵² Rzekł im: Przeto każdy uczony w Piśmie, biegły w nauce o Królestwie Niebieskim, podobny jest do człowieka gospodarza, który dobywa ze skarbca swego rzeczy nowe i stare.

⁵³ I stało się, gdy dokończył Jezus tych przypowieści, odszedł stamtąd.

⁵⁴ A przyszedłszy do ojczyzny swojej nauczał ich w synagogach, tak że zdumiewali się i mówili: Skądże mu ta mądrość i moc?

⁵⁵ Czyż nie jest to syn cieśli i czyż matki jego nie zwą Maryja, a braci jego — Jakubem i Józefem, Szymonem i Judą?

⁵⁶ A siostry jego, czyż nie wszystkie znajdują się wśród nas? Skądże mu tedy to wszystko?

⁵⁷ I gorszyli się z niego. A Jezus rzekł im: Prorok bez czci jest tylko w ojczyźnie swojej i w domu swoim.

⁵⁸ I nie uczynił tam cudów wielu dla niedowiarstwa ich.

14

¹ W owym czasie o sławie Jezusa posłyszał Herod tetrarcha.

² I rzekł do sług swoich: Tenci jest Jan Chrzciciel. On to z martwych powstał i dlatego cuda się przezeń dzieją.

³ Herod bowiem pojmał Jana, nałożył mu więzy i wtrącił do więzienia dla Herodiady, żony brata swego.

⁴ Gdyż Jan powiadał: Tobie jej mieć się nie godzi.

⁵ A chcąc go pozbawić życia, bał się ludu, mieli go bowiem za Proroka.

⁶ Ale w dzień urodzin Heroda tańczyła córka Herodiady wobec wszystkich i spodobała się Herodowi.

⁷ Toteż pod przysięgą obiecał jej dać, cokolwiek by zażądała od niego.

⁸ Ona zaś nauczona przez matkę swą rzekła: Daj mi tu, na misie, głowę Jana Chrzciciela.

⁹ I zasmucił się król. Ale dla przysięgi i dla tych, którzy po społu siedzieli, polecił dać.

¹⁰ Posłał tedy i ściął Jana w więzieniu.

¹¹ Przyniesiono też głowę jego na misie i dano dziewczynie, a ta zaniosła ją matce swojej. A przystąpiwszy uczniowie jego wzięli ciało i pogrzebali je.

¹² I przyszedłszy opowiedzieli o tym Jezusowi.

¹³ Gdy Jezus usłyszał o tym, oddalił się stamtąd na łodzi, na miejsce pustynne i samotne. A gdy to usłyszały rzesze z miast, szły za nim pieszo.

¹⁴ I wyszedłszy ujrzał wielką rzeszę, i ulitował się nad nimi, i uzdrowił chorych spośród nich.

¹⁵ Z nastaniem zaś wieczoru przystąpili do niego uczniowie jego mówiąc: Miejsce jest pustynne, a pora już spóźniona, rozpuść rzeszę, aby poszli do wsi i kupili sobie żywności.

¹⁶ Jezus zaś rzekł im: Nie potrzebują odchodzić, dajcie wy im jeść.

¹⁷ Odpowiedzieli mu: Nie mamy tu jeno pięć chlebów i dwie ryby.

¹⁸ Tedy im rzekł: Przynieście mi je tutaj.

¹⁹ A rozkazawszy rzeszy usiąść na trawie i wziąwszy pięć chlebów i dwie ryby, wejrzawszy w niebo, błogosławił i łamał. I rozdał chleby uczniom, a uczniowie — rzeszy.

²⁰ I jedli wszyscy, i nasycili się, a z resztek zebrano dwanaście koszów pełnych ułomków.

²¹ Liczba zaś tych, którzy jedli, była pięć tysięcy mężów, oprócz niewiast i dzieci.

²² Wnet potem rozkazał uczniom wsiąść do łodzi i uprzedzić go na drugi brzeg, dopóki nie rozpuści rzeszy.

²³ A rozpuściwszy rzeszę, wszedł na górę sam na modlitwę. I gdy nastał wieczór, sam jeden tam przebywał.

²⁴ A łodzią na pełnym morzu miotały fale, albowiem wiatr był przeciwny.

²⁵ A o czwartej straży nocnej przyszedł do nich, chodząc po morzu.

²⁶ I ujrzawszy go chodzącego po morzu zatrwożyli się mówiąc: To widmo! I z bojaźni krzyknęli.

²⁷ Zaraz też Jezus przemówił do nich: Ufajcie, jam jest, nie trwóżcie się.

²⁸ Odpowiadając zaś Piotr rzeki: Panie, jeśliś to ty, rozkaż mi przyjść do siebie po wodach.

²⁹ A on rzeki: Przyjdź. I wyszedłszy Piotr z łodzi szedł po wodzie, aby przyjść do Jezusa.

³⁰ A obaczywszy wiatr gwałtowny, uląkł się i gdy począł tonąć, zawołał mówiąc: Panie, ratuj mię!

³¹ A Jezus wyciągnąwszy natychmiast rękę uchwycił go i rzekł mu: Małej wiary, czemuś zwątpił?

³² A gdy weszli do łodzi, ustał wiatr.

³³ Ci zaś, którzy byli w łodzi, zbliżyli się i złożyli mu pokłon mówiąc: Prawdziwie jesteś Synem Bożym.

³⁴ I gdy się przeprawili, przybyli do ziemi Genezar.

³⁵ Ludzie zaś owego miejsca, gdy go poznali, rozesłali po wszystkiej onej krainie i przynosili mu wszystkich, którzy się źle mieli.

³⁶ I prosili go, aby się choć krańca szaty jego dotknęli. A którzykolwiek się dotknęli, byli uzdrowieni.

15

¹ Wtedy przystąpili do niego uczeni w Piśmie i faryzeusze z Jerozolimy mówiąc:

² Czemu uczniowie twoi wykraczają przeciw podaniu starszych? Nie obmywają bowiem rąk, gdy chleb spożywają.

³ On zaś odpowiadając im rzekł: Czemu i wy wykraczacie przeciw ustawie Bożej dla podania waszego? Albowiem Bóg rzekł:

⁴ „Czcij ojca twego i matkę" oraz „K to by złorzeczył ojcu lub matce, śmiercią niech będzie ukarany".

⁵ Wy zaś powiadacie: Ktobykolwiek rzekł ojcu albo matce: Ofiarą jest, cokolwiek ode mnie tobie się przynależy,

⁶ nie uczci ojca swego albo matki swojej. I przekreśliliście przykazanie Boże dla podania waszego.

⁷ Obłudnicy, dobrze o was prorokował Izajasz mówiąc:

⁸ Lud ten czci mię wargami, ale serce ich daleko jest ode mnie,

⁹ lecz na próżno cześć mi oddają, gdy głoszą nauki i ustawy ludzkie.

¹⁰ I wezwawszy do siebie rzesze, rzekł im: Słuchajcie i rozumiejcie:

¹¹ Nie to plami człowieka, co wchodzi do ust, ale to plami człowieka, co z ust wychodzi.

¹² Wtedy przystąpiwszy uczniowie jego rzekli mu: Wiesz, że faryzeusze posłyszawszy to słowo zgorszyli się.

¹³ A on odpowiadając rzekł: Wszelki szczep, którego nie szczepił Ojciec mój niebieski, wykorzeniony będzie.

¹⁴ Zaniechajcie ich, boć ślepi są i przewodnicy ślepych. A jeśliby ślepy ślepego wiódł, obydwaj w dół wpadają.

¹⁵ A Piotr odpowiadając rzekł mu: Wyłóż nam tę przypowieść.

¹⁶ A on rzekł: Jeszczeż i wy także nie macie zrozumienia?

¹⁷ Nie rozumiecie, że wszystko, co do ust wchodzi, idzie do żołądka i wydala się na zewnątrz.

¹⁸ Ale to, co z ust wychodzi, pochodzi z serca i to plami człowieka:

¹⁹ z serca bowiem pochodzą złe myśli, zabójstwa, cudzołóstwa, nieczystości, kradzieże, fałszywe świadectwa, bluźnierstwa.

²⁰ To jest, co plami człowieka. Ale jeść nieobmytymi rękoma człowieka nie plami.

²¹ A wyszedłszy stamtąd Jezus udał się w okolice Tyru i Sydonu.

²² I oto niewiasta chananejska wyszła z owych stron, i zawołała mówiąc do niego: Zmiłuj się nade mną. Panie, Synu Dawidowy: córka moja ciężko przez szatana jest dręczona.

²³ A on nie odpowiedział jej ani słowa. Tedy przystąpili uczniowie jego i prosili go, mówiąc: Odpraw ją, bo woła za nami.

²⁴ On zaś odpowiadając rzekł: Nie jestem posiany jeno do owiec, które zginęły z domu izraelskiego.

²⁵ A ona przyszła i złożyła mu pokłon mówiąc: Panie, wspomóż mię.

²⁶ Który odpowiadając rzekł: Niedobrze jest brać chleb synowski, a rzucać psom.

²⁷ Ona zaś powiedziała: Tak jest, Panie, ale przecież i szczenięta jedzą z odrobin, które padają ze stołu panów ich.

²⁸ Wtedy odpowiadając Jezus rzekł do niej: O, niewiasto! Wielka jest wiara twoja: niechaj ci się stanie, jako chcesz. I uzdrowiona była córka jej onej godziny.

²⁹ A odszedłszy stamtąd, przybył Jezus nad Morze Galilejskie i wstąpiwszy na górę, pozostawał tam.

³⁰ I przystąpiły do niego wielkie rzesze mając z sobą niemych, chromych, ślepych, ułomnych i innych wielu. I złożyli ich u nóg jego, a on ich uzdrowił,

³¹ tak że zdumiewały się rzesze widząc, że niemi — mówią, chromi — chodzą, a ślepi — widzą. I wielbiły Boga Izraela.

³² Jezus zaś przywoławszy uczniów swoich rzekł: Żal mi rzeszy, bo oto już trzy dni trwają przy mnie, a nie mają co jeść. A nie chcę ich odprawić głodnymi, aby nie ustali w drodze.

³³ I rzekli mu uczniowie: Skądże nam tedy na pustyni tyle chleba, aby nakarmić tak wielką rzeszę?

³⁴ Rzecze im Jezus: Ile macie chlebów? A oni rzekli: Siedem i trochę rybek.

³⁵ I rozkazał rzeszy usiąść na ziemi.

³⁶ A wziąwszy siedem chlebów i ryby i dzięki czyniąc łamał i dawał uczniom swoim, a uczniowie rozdawali ludowi.

³⁷ I jedli wszyscy, i nasycili się. A odrobin, które pozostały, zebrano siedem pełnych koszów.

³⁸ Było zaś tych, którzy jedli, cztery tysiące mężów oprócz dzieci i niewiast.

³⁹ A rozpuściwszy rzeszę wstąpił do lodzi i przyszedł do krainy Magedan.

16

¹ I przystąpili do niego faryzeusze i saduceusze kusząc, i prosili go, aby znak jaki z nieba im ukazał.

² A on odpowiadając rzekł do nich: Gdy zapadnie wieczór, mówicie: Będzie pogodnie, bo czerwieni się niebo.

³ A rankiem: Dziś burza, bo różowieje smutne niebo.

⁴ Wygląd przeto nieba rozpoznawać umiecie, a znamion czasu nie możecie? Plemię złe i cudzołożne znaku szuka, a inny znak mu nie będzie dany, jeno znak Jonasza Proroka. I opuściwszy ich odszedł.

⁵ A gdy się przeprawiali uczniowie jego na drugi brzeg, zapomnieli wziąć z sobą chlebów.

⁶ I powiedział im: Baczcie, a strzeżcie się kwasu faryzeuszów i saduceuszów.

⁷ Oni zaś myśleli, mówiąc do siebie: żeśmy nie wzięli chlebów,

⁸ A Jezus, wiedząc o tym, powiedział: Czemuż rozważacie między sobą, małej wiary, że chlebów nie macie?

⁹ Jeszczeż nie rozumiecie ani pamiętacie na pięć chlebów dla pięciu tysięcy ludzi? A ileż to koszów zebraliście?

¹⁰ Ani też na siedem chlebów dla czterech tysięcy ludzi? A koszów ileście zebrali?

¹¹ Czemuż nie rozumiecie, żem wam nie o chlebie mówił: Strzeżcie się kwasu faryzeuszów i saduceuszów?

¹² Wtedy zrozumieli, że nie mówił, aby się strzegli kwasu chlebowego, ale nauki faryzeuszów i saduceuszów.

¹³ Przyszedł tedy Jezus w okolicę Cezarei Filipowej i pytał uczniów swoich mówiąc: Za kogo mają ludzie Syna Człowieczego?

¹⁴ A oni powiedzieli: Jedni za Jana Chrzciciela, drudzy za Eliasza, a inni za Jeremiasza albo jednego z proroków.

¹⁵ Rzekł im Jezus: A wy za kogo mię macie?

¹⁶ Odpowiadając Szymon Piotr rzekł: Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego.

¹⁷ A odpowiadając Jezus rzekł mu: Błogosławionyś, Szymonie Bar Jona, bo ciało i krew nie objawiły tobie, jeno Ojciec mój, który jest w niebiesiech.

¹⁸ A ja ci powiadam, że ty jesteś Opoką, a na tej Opoce zbuduję Kościół mój i bramy piekielne nie zwyciężą go.

¹⁹ I tobie dam klucze Królestwa Niebieskiego: a cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane i w niebiesiech; a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane i w niebiesiech.

²⁰ Wtedy przykazał uczniom swoim, aby nikomu nie powiadali, że on jest Jezusem Chrystusem.

²¹ Odtąd począł Jezus okazywać uczniom swoim, że potrzeba, aby szedł do Jeruzalem i tam cierpiał wiele od starszych, i uczonych w Piśmie, i przedniejszych kapłanów; i był zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstał.

²² A Piotr, odwiódłszy go na stronę, jął go strofować mówiąc: Boże cię uchowaj, Panie, nie przyjdzie to na ciebie.

²³ A obróciwszy się rzekł Piotrowi: Odejdź ode mnie, szatanie, jesteś mi zgorszeniem, bo nie pojmujesz tego, co z Boga jest, ale co z ludzi.

²⁴ Wtedy Jezus rzekł uczniom swoim: Jeśli kto chce za mną iść, niech się zaprze samego siebie i weźmie krzyż swój i naśladuje mię.

²⁵ Albowiem kto by chciał życie swe zachować, straci je. A kto by stracił życie swe dla mnie, znajdzie je.

²⁶ Bo co za pożytek człowiekowi, choćby cały świat pozyskał, a na duszy swojej poniósł szkodę? Albo co da człowiek w zamian za duszę swoją?

²⁷ Albowiem Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego z aniołami swymi i wtedy odda każdemu według uczynków jego.

²⁸ Zaprawdę powiadam wam, że są niektórzy ze stojących tutaj, co nie zaznają śmierci, zanim nie ujrzą Syna Człowieczego przychodzącego w Królestwie swoim.

17

¹ A po sześciu dniach wziął Jezus Piotra i Jakuba, i Jana, brata jego, i zaprowadził ich na górę wysoką na uboczu.

² I przemienił się przed nimi: i rozjaśniało oblicze jego jako słońce, szaty zaś jego stały się białe jako śnieg.

³ I oto ukazali się im Mojżesz i Eliasz rozmawiający z nim.

⁴ A odpowiadając Piotr rzekł do Jezusa: Panie, dobrze nam tu być; jeżeli chcesz, uczyńmy tu trzy przybytki: tobie jeden, Mojżeszowi jeden i Eliaszowi jeden.

⁵ Gdy on to jeszcze mówił, oto obłok jasny okrył ich. I oto głos z obłoku mówiący: Ten jest Syn mój miły, w którym dobrze upodobałem sobie: jego słuchajcie,

⁶ A słysząc to uczniowie padli na oblicze swoje i zlękli się bardzo.

⁷ I przystąpił Jezus, dotknął ich i rzekł im: Wstańcie, a nie lękajcie się.

⁸ A podniósłszy oczy swe, nikogo nie widzieli, jeno samego Jezusa.

⁹ A gdy zstępowali z góry, przykazał im Jezus mówiąc: Nikomu nie mówcie o widzeniu, aż Syn Człowieczy zmartwychwstanie.

¹⁰ I pytali go uczniowie jego mówiąc: Czemuż tedy uczeni w Piśmie twierdzą, że Eliasz ma przyjść pierwej?

¹¹ A on odpowiadając rzekł im: Eliasz wprawdzie przyjdzie i naprawi wszystko.

¹² Ale powiadam wam, że Eliasz już przyszedł, a nie poznali go, ale uczynili z nim cokolwiek chcieli. Tak też i Syn Człowieczy będzie od nich cierpiał.

¹³ Wtedy zrozumieli uczniowie, że mówił im o Janie Chrzcicielu.

¹⁴ A gdy przyszedł do rzeszy, przystąpił do niego człowiek i upadł przed nim na kolana mówiąc: Panie, zmiłuj się nad synem moim, gdyż jest lunatykiem i cierpi wiele złego; często bowiem wpada do ognia, a często i do wody.

¹⁵ I przywiodłem go do uczniów twoich, a nie mogli go uzdrowić.

¹⁶ A odpowiadając Jezus rzekł: O, plemię niewierne i przewrotne, dokądże będę z wami? I długoż was cierpieć będę? Przynieście go tu do mnie.

¹⁷ I zgromił go Jezus, a szatan opuścił go i uzdrowiony był chłopiec onej godziny.

¹⁸ Wtedy przystąpili uczniowie do Jezusa potajemnie i powiedzieli: Dlaczego to my nie mogliśmy go wypędzić?

¹⁹ Rzekł im: Dla niewiary waszej. Zaprawdę bowiem powiadam wam, gdybyście mieli wiarę jako ziarnko gorczycy, rzeklibyście tej górze: Przejdź stąd tam, a przejdzie, i nic nie będzie wam niemożliwym.

²⁰ A ten rodzaj nie wypędza się inaczej, jak przez modlitwę i post.

²¹ A gdy przebywali w Galilei, rzekł im Jezus: Syn Człowieczy ma być wydany w ręce ludzkie.

²² I zabiją go, i trzeciego dnia zmartwychwstanie. I zasmucili się bardzo.

²³ A gdy przyszli do Kafarnaum, przystąpili do Piotra ci, którzy pobierali dydrachmy, i powiedzieli mu: Mistrz wasz nie płaci dydrachmy?

²⁴ Rzeki Piotr: Tak jest. A gdy wszedł do domu, uprzedził go Jezus mówiąc: Co sądzisz, Szymonie? Królowie ziemscy od kogo biorą czynsz albo podatek, od synów swoich czy od obcych?

²⁵ A on rzekł: Od obcych. Rzekł mu Jezus: Zatem wolni są synowie.

²⁶ Ale byśmy im zgorszenia nie dali, idź do morza i zarzuć wędkę, i pierwszą rybę, która się złowi, weź, a otworzywszy jej pyszczek znajdziesz stater. Ten wziąwszy, daj im go za mnie i za siebie.

²⁷ W oną godzinę przystąpili uczniowie do Jezusa mówiąc: Któż, mniemasz, jest większy w Królestwie Niebieskim?

18

¹ A Jezus przywoławszy dziecię postawił je w pośrodku nich

² i rzekł: Zaprawdę mówię wam, jeśli się nie nawrócicie i nie staniecie jako dzieci, nie wnijdziecie do Królestwa Niebieskiego.

³ Ktokolwiek się przeto uniży jako to dziecię, ten jest większym w Królestwie Niebieskim.

⁴ A ktobykolwiek przyjął jedno takie dziecię w imię moje, mnie przyjmuje.

⁵ Kto by zaś zgorszył jedno z tych maleńkich, które we mnie wierzą, lepiej by mu było, aby mu zawieszono u szyi kamień młyński i pogrążono w głębinie morskiej.

⁶ Biada światu za zgorszenia. Muszą bowiem przyjść zgorszenia, wszelako biada temu człowiekowi, przez którego przychodzi zgorszenie.

⁷ A jeśli cię ręka twoja albo noga twoja gorszy odetnij ją i odrzuć precz od siebie. Lepiej ci jest ułomnym i chromym wnijść do żywota niż mając dwie ręce lub dwie nogi być wrzuconym w ogień wieczny.

⁸ I jeśli cię oko twoje gorszy, wyłup je i odrzuć precz od siebie. Lepiej ci jest jednookim wnijść do żywota niż dwoje oczu mając być wrzuconym do ognistej gehenny.

⁹ Baczcie, abyście nie wzgardzili którymś z tych maluczkich. Powiadam wam bowiem, że aniołowie ich w niebiesiech zawsze widzą oblicze Ojca mego, który jest w niebiesiech.

¹⁰ Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby zbawił, co było zginęło.

¹¹ Cóż myślicie? Jeśliby kto miał sto owiec, a zbłądziła jedna z nich, czyż nie zostawi w górach dziewięćdziesięciu dziewięciu i nie zdąża szukać tej, która zginęła?

¹² A jeśli uda mu się ją odnaleźć, zaprawdę powiadam wam, że się z niej więcej weselić będzie niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu, które nie zbłądziły.

¹³ Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebiesiech, aby miał zginąć jeden z tych maluczkich.

¹⁴ Jeśliby zaś zgrzeszył przeciwko tobie brat twój, idź, a upomnij go w cztery oczy. I gdyby cię usłuchał, pozyskasz brata twego.

¹⁵ Ale jeżeli ciebie nie usłucha, weźmij z sobą jeszcze jednego albo dwóch, aby na zeznaniu dwóch albo trzech świadków opierała się wszelka sprawa.

¹⁶ A jeżeliby ich nie usłuchał, powiedz Kościołowi. A jeżeliby i Kościoła nie usłuchał, niech ci będzie jako poganin i celnik.

¹⁷ Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek zwiążecie na ziemi, będzie związane i w niebiesiech, a cokolwiek rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane i w niebiesiech.

¹⁸ I znowu powiadam wam, jeśliby dwaj z was na ziemi zgodzili się prosząc o rzecz jakąkolwiek, otrzymają ją od Ojca mego, który jest w niebiesiech.

¹⁹ Gdzie bowiem dwaj albo trzej są zgromadzeni w imię moje, tam ja jestem pośród nich.

²⁰ Wtedy Piotr przystąpiwszy do niego rzekł: Panie, a ile razy mam mu odpuścić, gdy brat mój przeciwko mnie zgrzeszy? Czyż aż do siedmiukroć?

²¹ Mówi mu Jezus: Nie powiadam ci aż do siedmiukroć, ale aż do siedemdziesięciu siedmiukroć.

²² Dlatego podobne jest Królestwo Niebieskie człowiekowi królowi, który chciał się obliczyć ze sługami swymi.

²³ A gdy począł się obliczać, przywiedziono mu jednego, który był mu winien dziesięć tysięcy talentów.

²⁴ I gdy nie miał skąd oddać, kazał go pan jego zaprzedać i żonę jego, i dzieci, i wszystko, co miał, i oddać.

²⁵ A sługa ów upadłszy prosił go mówiąc: Miej cierpliwość nade mną, a oddam ci wszystko.

²⁶ A pan zlitowawszy się nad owym sługą uwolnił go i dług mu darował.

²⁷ Lecz sługa ów wyszedłszy spotkał jednego z towarzyszów swoich, który był mu winien sto denarów. I ująwszy go dusił mówiąc: Oddaj, coś winien.

²⁸ A towarzysz ów upadłszy prosił go mówiąc: Miej cierpliwość nade mną, a oddam ci wszystko.

²⁹ Lecz on nie chciał, ale odszedł i wtrącił go do więzienia, dopókiby mu długu nie zwrócił.

³⁰ A widząc, co się działo, towarzysze jego zasmucili się bardzo i przyszli, i donieśli panu swemu o wszystkim, co się stało.

³¹ Wtedy zawołał go pan jego i rzekł mu: Sługo niegodziwy, cały dług darowałem ci, boś mię prosił.

³² Czyż więc nie przystało, abyś i ty ulitował się nad towarzyszem swoim, jakom i ja ulitował się nad tobą?

³³ I rozgniewawszy się pan jego wydał go katom, dopóki mu nie odda całego długu.

³⁴ Tak i Ojciec mój niebieski uczyni wam, jeśli nie odpuścicie każdy bratu swemu z serc waszych.

³⁵ I stało się, gdy Jezus skończył te mowy, odszedł z Galilei. I przybył ku granicom Judei, za Jordan.

19

¹ A szły za nim wielkie rzesze, które tam uzdrowił.

² I przystąpili do niego faryzeusze kusząc go i mówiąc: Czy godzi się człowiekowi opuścić żonę swoją z jakiejkolwiek przyczyny?

³ A on odpowiadając rzekł im: Czyż nie czytaliście, że ten, który stworzył człowieka na początku, „mężczyznę i niewiastę stworzył ich" i rzekł:

⁴ Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i złączy się z żoną swoją, i będą dwoje w jednym ciele,

⁵ A tak już nie są dwoje, ale jedno ciało. Co tedy Bóg złączył, człowiek niech nie rozłącza.

⁶ Rzekli mu: Czemuż tedy Mojżesz nakazał dać jej list rozwodowy i opuścić?

⁷ Rzekł im: Mojżesz ze względu na twarde serca wasze dozwolił wam opuszczać żony wasze, lecz na początku nie było tak.

⁸ A powiadam wam, że ktobykolwiek opuścił żonę swoją, z wyjątkiem przyczyny rozpusty, i pojął inną, cudzołoży, i kto by opuszczoną pojął — cudzołoży.

⁹ Rzekli mu uczniowie jego: Jeśli tak się ma rzecz mężczyzny z niewiastą, lepiej się nie żenić.

¹⁰ A on im powiedział: Nie wszyscy pojmują tę naukę, jeno ci, którym jest dane.

¹¹ Albowiem są trzebieńcy, którzy takimi się z żywota matki narodzili, i są trzebieńcy, których takimi ludzie uczynili, i są trzebieńcy, którzy się sami na to skazali dla Królestwa Niebieskiego. Kto może pojąć, niechaj pojmuje.

¹² Wtedy przywiedziono mu dziatki, aby włożył na nie ręce i modlił się. A uczniowie gromili je.

¹³ Lecz Jezus rzekł im: Dajcie im pokój, a nie wzbraniajcie im przychodzić do mnie: takich jest bowiem Królestwo Niebieskie.

¹⁴ A włożywszy na nie ręce, odszedł stamtąd.

¹⁵ A oto ktoś zbliżając się rzekł mu: Nauczycielu dobry, co mam czynić dobrego, aby osiągnąć życie wieczne?

¹⁶ A on mu rzekł: Czemu mię pytasz o dobro? Jeden tylko Bóg jest dobry. A jeśli chcesz wnijść do żywota, zachowuj przykazania.

¹⁷ Rzekł mu: Które? Jezus zaś powiedział: Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie mów fałszywego świadectwa,

¹⁸ czcij ojca twego i matkę twoją, a miłuj bliźniego twego jako siebie samego.

¹⁹ Rzecze mu młodzieniec: Wszystkiegom tego strzegł od młodości mojej, czegoż brak mi jeszcze?

²⁰ Powiedział mu Jezus: Jeżeli chcesz być doskonałym, idź, sprzedaj wszystko, co masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie; a przyjdź i pójdź za mną.

²¹ Gdy posłyszał słowo to młodzieniec, odszedł zasmucony, miał bowiem majętności wiele.

²² A Jezus rzekł uczniom swoim: Zaprawdę powiadam wam, że bogacz z trudnością wnijdzie do Królestwa Niebieskiego.

²³ I znowu powiadam wam: Łatwiej wielbłądowi przejść przez ucho igielne niż bogaczowi wnijść do Królestwa Niebieskiego.

²⁴ Posłyszawszy to uczniowie dziwili się bardzo, mówiąc: Któż tedy może być zbawiony?

²⁵ A Jezus spojrzawszy rzekł im: U ludzi to niemożliwe, ale u Boga wszystko jest możliwe.

²⁶ Wtedy odpowiadając Piotr powiedział do niego: Otośmy opuścili wszystko i poszliśmy za tobą; cóż więc otrzymamy?

²⁷ A Jezus rzekł im: Zaprawdę powiadam wam, że wy, którzyście za mną poszli, w odrodzeniu, gdy zasiądzie Syn Człowieczy na stolicy majestatu swego, zasiądziecie i wy na dwunastu stolicach, sądząc dwanaście pokoleń Izraela.

²⁸ A każdy, kto by opuścił dom albo braci, albo siostry, albo ojca, albo matkę, albo żonę, albo synów, albo rolę dla imienia mego, stokroć więcej otrzyma i żywot wieczny osiągnie.

²⁹ A wielu pierwszych będzie ostatnimi, a ostatnich pierwszymi.

³⁰ Podobne jest bowiem Królestwo Niebieskie człowiekowi gospodarzowi, który wyszedł bardzo rano najmować robotników do winnicy swojej.

20

¹ A uczyniwszy z robotnikami umowę po denarze za dzień, posłał ich do winnicy swojej.

² I wyszedłszy około godziny trzeciej, ujrzał innych stojących na rynku bezczynnie.

³ I rzekł im: Idźcie i wy do winnicy mojej, a co będzie sprawiedliwe, dam wam.

⁴ A oni poszli. I znowu wyszedł około szóstej i dziewiątej godziny, i uczynił podobnie.

⁵ Wyszedł jeszcze około jedenastej i znalazł innych stojących, i powiedział im: Czemu tu stoicie, próżnując dzień cały?

⁶ Mówią mu: Bo nas nikt nie najął. Rzekł im: Idźcie i wy do winnicy mojej.

⁷ A gdy nadszedł wieczór, rzekł pan winnicy rządcy swemu: Zwołaj robotników i daj im zapłatę, począwszy od ostatnich aż do pierwszych.

⁸ Gdy tedy przyszli, którzy około jedenastej godziny przybyli, otrzymali po denarze.

⁹ A gdy przyszli także pierwsi, mniemali, że więcej otrzymają, ale i oni otrzymali po denarze.

¹⁰ A wziąwszy szemrali przeciw gospodarzowi,

¹¹ mówiąc: Ci ostatni tylko jedną godzinę pracowali, a uczyniłeś ich równymi nam, którzyśmy znosili ciężar dnia i upału.

¹² A on odpowiadając jednemu z nich rzekł: Przyjacielu, nie wyrządzam ci krzywdy. Czyżeś się ze mną nie umówił za denara?

¹³ Weźmij, co twoje, a idź; chcę wszakże i temu ostatniemu dać jako i tobie.

¹⁴ Czyliż mi nie wolno uczynić, co chcę? I czyż złym patrzysz okiem na to, żem ja dobry?

¹⁵ Tak ci ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi. Bo wielu jest wezwanych, ale mało wybranych.

¹⁶ I wstępując Jezus do Jeruzalem wziął dwunastu uczniów na osobność, i rzekł im:

¹⁷ Oto wstępujemy do Jeruzalem i Syn Człowieczy będzie wydany przedniejszym kapłanom i uczonym w Piśmie.

¹⁸ I skażą go na śmierć, i wydadzą poganom na pośmiewisko, ubiczowanie i ukrzyżowanie. A dnia trzeciego zmartwychwstanie.

¹⁹ Wtedy przystąpiła do niego matka synów Zebedeuszowych z synami swymi, składając mu pokłon i o coś go prosząc.

²⁰ A on rzekł jej: Czegoż chcesz? Rzekła mu: Powiedz, aby ci dwaj synowie moi zasiedli w Królestwie twoim, jeden po prawicy twojej, a drugi po lewicy.

²¹ A Jezus odpowiadając rzekł: Nie wiecie, o co prosicie. Czy możecie pić kielich, który ja pić będę? Mówią mu: Możemy.

²² Rzekł im: Kielich mój wprawdzie pić będziecie, ale aby zasiąść po prawicy mojej albo po lewicy, nie jest moją rzeczą dać wam, lecz tylko tym, którym jest to zgotowane od Ojca mego.

²³ Posłyszawszy to, dziesięciu innych obruszyło się na obydwu braci.

²⁴ Lecz Jezus wezwał ich do siebie i rzekł: Wiecie, że książęta narodów panują nad nimi, a możniejsi rozciągają nad nimi swą władzę.

²⁵ Między wami tak nie będzie. Ale ktobykolwiek między wami chciał być większym, będzie sługą waszym,

²⁶ a ktobykolwiek między wami chciał być pierwszym, ma być waszym sługą.

²⁷ Tak jako Syn Człowieczy nie przyszedł, aby mu służono, ale aby służyć i duszę swą oddać na okup za wielu.

²⁸ A gdy wychodzili z Jerycha, szła za nim rzesza wielka.

²⁹ A oto dwaj ślepcy siedząc przy drodze posłyszeli, że przechodził Jezus. I zawołali mówiąc: Panie, zmiłuj się nad nami, synu Dawidów!

³⁰ A rzesza łajała ich, aby milczeli. Ale oni bardziej jeszcze wołali mówiąc: Panie, zmiłuj się nad nami, synu Dawidów!

³¹ I zatrzymał się Jezus, przywołał ich i rzekł: Co chcecie, abym wam uczynił?

³² Mówią mu: Panie, aby otworzyły się oczy nasze.

³³ Ulitował się tedy nad nimi Jezus i dotknął oczu ich, a natychmiast przejrzeli. I poszli za nim.

³⁴ A gdy się przybliżali do Jeruzalem i przyszli do Betfage na Górze Oliwnej, wtedy Jezus wysłał dwóch uczniów

21

¹ mówiąc im: Idźcie do wsi, która jest przed wami, a niebawem znajdziecie oślicę przywiązaną i oślę z nią; odwiążcie i przywiedźcie do mnie.

² A jeśliby wam kto co mówił, powiedzcie, że Pan ich potrzebuje, a natychmiast puści je.

³ A wszystko to się stało, aby się wypełniło, co powiedziane jest przez Proroka mówiącego:

⁴ Powiedzcie córce syjońskiej: Oto zdąża ku tobie król twój cichy siedzący na oślicy i na oślęciu, synu podjarzemnej.

⁵ Idąc tedy uczniowie uczynili, jako im przykazał Jezus.

⁶ I przywiedli oślicę z oślęciem, i włożyli na nie szaty swoje, a jego posadzili na nie.

⁷ A wielka rzesza słała szaty swoje na drodze, a drudzy obcinali gałązki z drzew i rzucali na drogę.

⁸ Rzesze, które wyprzedzały i które postępowały za nim, wołały mówiąc: Hosanna Synowi Dawidowemu, błogosławiony, który przybywa w imię Pańskie. Hosanna na wysokościach!

⁹ I gdy weszli do Jerozolimy, poruszyło się całe miasto mówiąc: Któż to jest?

¹⁰ A lud mówił: To Jezus, Prorok z Nazaretu galilejskiego.

¹¹ I wszedł Jezus do świątyni Bożej, i powyrzucał wszystkich sprzedających i kupujących w świątyni a stoły bankierów i ławy sprzedawców gołębi poprzewracał.

¹² I rzekł im: Napisano jest: Dom mój domem modlitwy nazwany będzie, a wyście go uczynili jaskinią zbójców.

¹³ I przystąpili do niego w świątyni ślepi i chromi, a uzdrowił ich.

¹⁴ A przedniejsi kapłani i uczeni widząc cuda, które czynił, i dzieci wołające w świątyni i mówiące: Hosanna Synowi Dawidowemu! - oburzyli się

¹⁵ i powiedzieli mu: Czyż słyszysz, co ci mówią? A Jezus rzekł im: Słyszę, alboście nie czytali: Z ust niemowląt i ssących doskonałą uczyniłeś chwałę?

¹⁶ A opuściwszy ich, odszedł poza miasto do Betanii i tam pozostał.

¹⁷ A rano wracając do miasta łaknął.

¹⁸ I ujrzawszy przy drodze jedno drzewo figowe, podszedł ku niemu. A nie znalazł na nim nic, prócz samych liści. I rzekł mu: Niechaj się nigdy więcej owoc z ciebie nie rodzi na wieki. I natychmiast uschła figa.

¹⁹ Co widząc uczniowie zdumiewali się i mówili: W jaki sposób tak rychło uschła?

²⁰ A odpowiadając Jezus rzekł im: Zaprawdę powiadam wam, gdybyście mieli wiarę, a nie powątpiewali, uczynilibyście to nie tylko z drzewem figowym, ale nawet jeślibyście i tej górze powiedzieli: Wznieś się i rzuć się w morze — stałoby się.

²¹ A o cokolwiek będziecie prosić w modlitwie, wierząc — otrzymacie.

²² A gdy przybył do świątyni, przystąpili do niego, gdy nauczał, przedniejsi kapłani i starsi ludu mówiąc: Jaką mocą to czynisz? I kto ci dał taką władzę?

²³ Odpowiadając Jezus rzekł im: Zapytam też i ja was o jedną rzecz, a gdy mi powiecie, wtedy i ja powiem wam, jaką mocą to czynię.

²⁴ Chrzest Jana skąd był, z nieba czy z ludzi? A oni zastanawiali się i mówili między sobą:

²⁵ Jeśli powiemy: z nieba — rzecze nam: Czemuście mu tedy nie uwierzyli? A jeśli powiemy: z ludzi — boimy się rzeszy, wszyscy bowiem mają Jana za Proroka.

²⁶ I odpowiadając Jezusowi rzekli: Nie wiemy. On im też rzeki: Ani też ja wam nie powiem, jaką mocą to czynię.

²⁷ Ale co się wam zdaje? Człowiek pewien miał dwóch synów. I przystępując do pierwszego, rzekł mu: Synu, idź i pracuj dzisiaj w winnicy mojej.

²⁸ A on odpowiadając rzekł: Nie pójdę. Potem zaś tknięty żalem poszedł.

²⁹ A zwracając się do drugiego, rzekł mu podobnie. A ten odpowiadając mówił: Idę, panie. A nie poszedł.

³⁰ Który z tych dwóch wypełnił wolę ojca? Mówią: Pierwszy. Rzekł im Jezus: Zaprawdę powiadam wam, że celnicy i nierządnice uprzedzą was do Królestwa Bożego.

³¹ Albowiem przyszedł do was Jan drogą sprawiedliwości, a nie uwierzyliście mu: celnicy zaś i nierządnice uwierzyli mu. Wy jednak, widząc to, nawet potem nie opamiętaliście się, aby mu uwierzyć.

³² Innej przypowieści posłuchajcie. Był człowiek gospodarz, który założył winnicę, płotem ją ogrodził, wykopał w niej prasę, zbudował wieżę i wynajął ją rolnikom, a sam odjechał w dalekie strony.

³³ A gdy się przybliżył czas owoców, posłał sługi swoje do rolników, aby odebrali owoce jego.

³⁴ A rolnicy, pojmawszy sługi jego, jednego obili, drugiego zamordowali, a innego ukamienowali.

³⁵ Znowu posłał inne sługi, więcej niż przedtem, i uczynili im podobnie.

³⁶ W końcu więc wysłał do nich syna swego, mówiąc: Uszanują syna mego.

³⁷ Rolnicy zaś widząc syna mówili między sobą: Ten jest dziedzicem, pójdźcie, zabijmy go, a zawładniemy jego dziedzictwem.

³⁸ I pochwyciwszy go, wyrzucili z winnicy i zabili.

³⁹ Gdy tedy przybędzie pan winnicy, cóż uczyni owym rolnikom?

⁴⁰ Mówią mu. Złoczyńców srodze wygubi, a winnicę swą wynajmie innym rolnikom, którzy oddawać mu będą owoc w oznaczonym czasie.

⁴¹ Rzekł im Jezus: Czyż nigdy nie czytaliście w Pismach: Kamień, który budujący odrzucili, stał się głowicą węgła. Od Pana się to stało i dziwnym jest w oczach naszych.

⁴² Przeto powiadam wam, że odjęte będzie od was Królestwo Boże, a dane narodowi czyniącemu owoce jego.

⁴³ I kto by upadł na ten kamień, będzie rozbity, a na kogo by upadł, zmiażdży go.

⁴⁴ I usłyszawszy przypowieści jego przedniejsi kapłani i faryzeusze poznali, że o nich mówił.

⁴⁵ A usiłując go pojmać, obawiali się rzesz, ponieważ miały go za Proroka.

⁴⁶ A odpowiadając Jezus mówił do nich znowu w przypowieściach:

22

¹ Podobne stało się Królestwo Niebieskie człowiekowi królowi, który sprawił gody małżeńskie synowi swemu.

² I posłał sługi swoje, aby wezwać zaproszonych na gody, a nie chcieli przyjść.

³ Potem posłał inne sługi mówiąc: Powiedzcie zaproszonym: Oto ucztę mą przygotowałem, pobite moje woły i co było karmnego, i wszystko gotowe, przybywajcie na gody.

⁴ Ale oni nie dbając o to odeszli: jeden do posiadłości swojej, a drugi do kupiectwa swego,

⁵ a pozostali pochwycili jego sługi i zelżywszy ich zabili.

⁶ Gdy to posłyszał król, rozgniewał się i posławszy wojska swoje, wytracił onych mężobójców, a miasto ich podpalił.

⁷ Wtedy rzekł sługom swoim: Gody wprawdzie są gotowe, ale zaproszeni nie byli godni.

⁸ Idźcie przeto na rozstaje dróg, a kogokolwiek znajdziecie, wzywajcie na gody.

⁹ I słudzy jego, wyszedłszy na drogi, zgromadzili wszystkich, których napotkali, złych i dobrych, i napełniła się sala godowa biesiadnikami.

¹⁰ A wszedł król, aby zobaczyć biesiadników, i ujrzał tam człowieka nie przyodzianego w szatę godową.

¹¹ I rzekł mu: Przyjacielu, jakże tu wszedłeś nie mając szaty godowej? A on milczał.

¹² Wtedy rzekł król sługom: Związawszy mu ręce i nogi, wrzućcie go do ciemności zewnętrznych: tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.

¹³ Albowiem wielu jest wezwanych, lecz mało wybranych.

¹⁴ Wtedy faryzeusze odszedłszy naradzali się, jakby go podchwycić w mowie.

¹⁵ I wysłali do niego uczniów swoich z herodianami, mówiąc: Nauczycielu, wiemy, żeś prawdomówny i drogi Bożej w prawdzie nauczasz, i nie dbasz o nikogo, bo nie oglądasz się na osobę ludzką.

¹⁶ Powiedzże nam tedy, co się tobie zdaje; godzili się płacić daninę cesarzowi czy też nie?

¹⁷ A Jezus poznawszy ich przewrotność rzekł: Czemu mnie kusicie, obłudnicy?

¹⁸ Pokażcie mi monetę czynszową. A oni podali mu denar.

¹⁹ I rzekł im Jezus: Czyj to wizerunek i napis?

²⁰ Mówią mu: cesarski. Wtedy powiedział im: Oddajcież tedy, co jest cesarskiego — cesarzowi, a co jest Bożego — Bogu.

²¹ A posłyszawszy to zdumiewali się i opuściwszy go odeszli.

²² Tegoż dnia przystąpili do niego saduceusze, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zapytali go

²³ mówiąc: Mistrzu, Mojżesz powiedział: Jeśliby kto umarł nie mając syna, niech brat jego pojmie jego żonę i niech wzbudzi potomstwo bratu swemu.

²⁴ A było u nas siedmiu braci: pierwszy, pojąwszy żonę, umarł i nie mając potomstwa, zostawił żonę bratu swemu.

²⁵ Podobnie drugi i trzeci, aż do siódmego.

²⁶ W końcu zaś po wszystkich umarła i niewiasta.

²⁷ W chwili zmartwychwstania tedy któregoż z siedmiu żoną będzie, jako że wszyscy ją mieli?

²⁸ A odpowiadając Jezus rzeki im: Błądzicie, nie znając Pism ani mocy Bożej.

²⁹ W zmartwychwstaniu bowiem ani się żenić będą, ani za mąż wychodzić, ale będą jako aniołowie Boży w niebie.

³⁰ A nie czytaliście, co o powstaniu umarłych powiedziane jest przez Boga, mówiącego wam:

³¹ Jam Bóg Abrahama i Bóg Izaaka, i Bóg Jakuba? Bóg nie jest Bogiem umarłych, ale żywych.

³² A słysząc to rzesze zdumiewały się nad nauką jego.

³³ Faryzeusze tedy słysząc, że zmusił do milczenia saduceuszów, zeszli się razem.

³⁴ I zapytał go jeden z nich uczony w Prawie kusząc go:

³⁵ Mistrzu, które jest największe przykazanie w Prawie?

³⁶ Rzekł mu Jezus: Będziesz miłował Pana Boga twego ze wszystkiego serca twego i ze wszystkiej duszy twojej, i ze wszystkiej myśli twojej.

³⁷ To jest największe i pierwsze przykazanie.

³⁸ A drugie podobne jest temu: Będziesz miłował bliźniego twego jako siebie samego.

³⁹ Na tych dwóch przykazaniach całe Prawo zawisło i Prorocy.

⁴⁰ A gdy się zebrali faryzeusze, zapytał ich Jezus

⁴¹ mówiąc: Co sądzicie o Chrystusie? Czyim jest synem? Mówią mu: Dawida.

⁴² Rzekł im: Jakoż tedy Dawid w duchu zowie go Panem, mówiąc:

⁴³ Rzekł Pan Panu memu, siądź po prawicy mojej, aż położę nieprzyjaciół twoich podnóżkiem nóg twoich?

⁴⁴ Jeżeli więc Dawid nazywa go Panem, jakże jest synem jego?

⁴⁵ A nikt nie mógł mu odpowiedzieć słowa ani też nie śmiał go od onego dnia więcej pytać.

⁴⁶ Wtedy Jezus zwrócił się do rzesz i do uczniów swoich, mówiąc:

23

¹ Na stolicy Mojżeszowej zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze.

² Wszystko tedy, cokolwiek by wam powiedzieli, zachowujcie i czyńcie, ale według uczynków ich nie postępujcie: mówią bowiem, a nie czynią.

³ Bo wiążą ciężkie i nieznośne brzemiona i nakładają na barki ludzkie, a palcem swym nie chcą ich ruszyć.

⁴ Wszystkie też sprawy swe czynią, aby byli widziani od ludzi. Powiększają bowiem filakterie swe i wydłużają kraj szat swoich.

⁵ Chętnie też zajmują pierwsze miejsca na ucztach i w synagogach,

⁶ a lubią pozdrowienia na rynku i aby ich ludzie Rabbi nazywali.

⁷ Wy zaś nie chciejcie, by was nazywano nauczycielami, albowiem jeden jest Nauczyciel wasz, a wy wszyscy braćmi jesteście.

⁸ Ani ojcem nie nazywajcie nikogo na ziemi, jeden jest bowiem Ojciec wasz, który jest w niebiesiech.

⁹ Ani się nie nazywajcie nauczycielami, jeden jest bowiem Nauczyciel wasz, Chrystus.

¹⁰ Kto większy między wami, sługą waszym będzie.

¹¹ A kto by się wywyższał, będzie poniżony, a kto by się uniżał, wywyższony będzie.

¹² A biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze obłudnicy, że zamykacie Królestwo Niebieskie przed ludźmi; bo sami nie wchodzicie ani wchodzącym wnijść nie dozwalacie.

¹³

¹⁴ Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze obłudnicy, że objadacie domy wdów pod pozorem długich modlitw; dlatego spotka was wyrok surowy.

¹⁵ Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze obłudnicy, że objeżdżacie morze i ląd, abyście zyskali jednego współwyznawcę. A gdy nim się stanie, czynicie go synem piekła dwakroć więcej, niźliście sami.

¹⁶ Biada wam, ślepi wodzowie, którzy powiadacie: Ktobykolwiek przysiągł na świątynię, nic to, ale kto by przysiągł na złoto świątyni, dotrzymać winien.

¹⁷ O, głupi i ślepi! Cóż bowiem jest ważniejsze: złoto czy świątynia, która złoto uświęca?

¹⁸ A ktobykolwiek przysiągł na ołtarz, nic to, ale kto by przysiągł na ofiarę na nim złożoną, dotrzymać winien.

¹⁹ Ślepcy! Cóż jest ważniejsze: ofiara czy ołtarz, który ją uświęca?

²⁰ Kto tedy przysięga na ołtarz, przysięga na niego i na wszystko, co na nim jest.

²¹ A ktobykolwiek przysiągł na świątynię, przysięga na nią i na tego, który w niej zamieszkuje.

²² A kto przysięga na niebo, przysięga na tron Boży i na tego, który na nim zasiada.

²³ Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze obłudnicy, że dajecie dziesięcinę z mięty i z anyżu, i z kminku, a pominęliście to, co daleko ważniejsze jest w Zakonie: sąd i miłosierdzie, i wiarę. To trzeba było wypełnić, a tamtego nie pomijać.

²⁴ Ślepi wodzowie, którzy przecedzacie komara, a wielbłąda połykacie.

²⁵ Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze obłudnicy, że obmywacie kielich i misę z zewnątrz, wewnątrz zaś pełni jesteście zdzierstwa i nieczystości.

²⁶ Ślepy faryzeuszu! Obmyj pierwej wnętrze kielicha i misy, aby i to, co zewnątrz jest, stało się czystym.

²⁷ Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze obłudnicy, bo podobni jesteście do grobów pobielanych, które na zewnątrz wydają się ludziom piękne, wewnątrz zaś pełne są kości trupich i wszelkiego plugastwa.

²⁸ Tak i wy z zewnątrz wprawdzie wydajecie się ludziom sprawiedliwymi, a wewnątrz pełni jesteście obłudy i nieprawości.

²⁹ Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze obłudnicy, którzy budujecie grobowce Prorokom i przyozdabiacie pomniki sprawiedliwych

³⁰ mówiąc: Gdybyśmy żyli za dni ojców naszych, nie bylibyśmy wspólnikami ich w przelaniu krwi Proroków.

³¹ A tak sami sobie dajecie świadectwo, żeście synami tych, którzy Proroków zabili.

³² I wy dopełnijcie miary ojców waszych.

³³ Węże! Plemię żmijowe! Jakżeż ujdziecie przed sądem piekła?

³⁴ Przeto oto ja posyłam do was Proroków i mędrców, i uczonych w Piśmie, a wielu z nich zabijecie i ukrzyżujecie, a innych ubiczujecie w synagogach waszych. I będziecie ścigali z miasta do miasta,

³⁵ aż spadnie na was krew wszystkich sprawiedliwych, która rozlana jest na ziemi, od krwi sprawiedliwego Abla aż do krwi Zachariasza, syna Barachiaszowego, któregoście zabili między świątynią a ołtarzem.

³⁶ Zaprawdę powiadam wam. spadnie to wszystko na to plemię.

³⁷ O Jeruzalem, Jeruzalem, które zabijasz Proroków i kamienujesz tych, którzy są do ciebie posłani. Ilekroć chciałem zgromadzić synów twoich, jako kokosz zgromadza pisklęta swe pod skrzydła, a nie chciałoś?

³⁸ Oto zostanie wam dom wasz pusty.

³⁹ Albowiem powiadam wam, nie ujrzycie mnie odtąd, aż powiecie: Błogosławiony, który przybywa w imię Pańskie.

24

¹ A opuściwszy świątynię Jezus szedł dalej. I przystąpili uczniowie jego, aby mu pokazać gmachy świątynne.

² On zaś odpowiadając im rzekł: Widzicie to wszystko? Zaprawdę powiadam wam, nie zostanie tu kamień na kamieniu, który by nie był zwalony.

³ A gdy siedział na Górze Oliwnej, przystąpili do niego uczniowie na osobności, mówiąc: Powiedz nam, kiedy to będzie i co za znak przyjścia twego i końca świata?

⁴ A odpowiadając Jezus rzekł im: Baczcie, aby was kto nie zwiódł.

⁵ Wielu bowiem przyjdzie w imię moje, mówiąc: Jam jest Chrystus, i wielu zwiodą.

⁶ Usłyszycie bowiem o wojnach i o wieściach wojennych. Baczcie, abyście się nie trwożyli, gdyż stać się to musi i nie na tym koniec.

⁷ Powstanie bowiem naród przeciwko narodowi i królestwo przeciw królestwu, i będą zarazy, głód i miejscami trzęsienia ziemi.

⁸ A wszystko to dopiero początki boleści.

⁹ Wtedy wydadzą was na udręczenie i zabijać was będą, i będziecie w nienawiści u wszystkich narodów dla imienia mego.

¹⁰ Wówczas wielu podda się zgorszeniu i wydadzą jeden drugiego, i jeden drugiego nienawidzić będą.

¹¹ I wielu fałszywych proroków powstanie, i zwiodą wielu.

¹² A ponieważ rozmnoży się nieprawość, oziębnie miłość wielu.

¹³ A kto wytrwa aż do końca, ten będzie zbawiony.

¹⁴ I będzie głoszona ta ewangelia Królestwa po wszystkim świecie, na świadectwo wszystkim narodom, i wtedy nastąpi koniec.

¹⁵ Gdy tedy ujrzycie brzydotę spustoszenia, zalegającą miejsce święte, a przepowiedzianą przez Daniela Proroka (kto czyta, niech zrozumie),

¹⁶ wtedy ci, którzy są w Judei, niech uciekają w góry;

¹⁷ a kto jest na dachu, niech nie zstępuje, aby co wziąć z domu swego;

¹⁸ a kto jest na roli, niechaj nie wraca, by zabrać płaszcz swój.

¹⁹ A biada brzemiennym i karmiącym w one dni.

²⁰ A proście, aby ucieczka wasza nie była w zimie albo w szabat.

²¹ Będzie bowiem naówczas wielki ucisk, jakiego nie było od początku świata aż dotąd, ani nie będzie.

²² I gdyby nie zostały skrócone owe dni, nikt nie byłby zachowany, lecz dla wybranych będą skrócone dni owe.

²³ Wtedy jeśliby wam kto rzekł: Oto tu jest Chrystus albo tam, nie wierzcie.

²⁴ Powstaną bowiem fałszywi Chrystusowie i fałszywi prorocy i czynić będą znaki wielkie i cuda, tak aby w błąd byli wprowadzeni (jeśli to być może) nawet i wybrani.

²⁵ Otom wam przepowiedział.

²⁶ Jeśliby wam tedy rzekli: Oto na pustyni jest, nie wychodźcie; oto we wnętrzu domów — nie wierzcie.

²⁷ Albowiem jak błyskawica zabłyśnie od wschodu, a widna jest aż na zachodzie, tak będzie i przyjście Syna Człowieczego.

²⁸ Gdziebykolwiek było ciało, tam się zgromadzą i orły.

²⁹ A natychmiast po udręczeniu owych dni słońce się zaćmi i księżyc nie da światłości swojej, a gwiazdy spadać będą z nieba i moce niebieskie poruszone będą.

³⁰ A wówczas ukaże się na niebiosach znak Syna Człowieczego i wtedy płakać będą wszystkie pokolenia ziemi. I ujrzą Syna Człowieczego przychodzącego w obłokach niebieskich z mocą wielką i majestatem.

³¹ I pośle aniołów swoich z trąbą i głosem wielkim, i zgromadzą wybranych jego z czterech stron świata, od szczytu niebios aż do krańców ich.

³² A od figowego drzewa uczcie się podobieństwa. Gdy już gałąź jego staje się miękka i wypuszcza liście, wiecie, że blisko jest lato.

³³ Tak i wy gdy ujrzycie to wszystko, wiedzcie, że blisko jest, w drzwiach.

³⁴ Zaprawdę powiadam wam, nie przeminie to pokolenie, dopóki nie stanie się to wszystko.

³⁵ Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą.

³⁶ A o dniu onym i o onej godzinie nikt nie wie, nawet aniołowie niebiescy, jeno sam Ojciec.

³⁷ A jako było za dni Noego, tak będzie i przyjście Syna Człowieczego.

³⁸ Albowiem jak w owym czasie przed potopem jedli i pili, żenili się i za mąż wydawali, aż do owego dnia, w którym Noe wszedł do arki,

³⁹ i nie spostrzegli się, zanim nie nastąpił potop i nie pochłonął wszystkich, tak będzie i przyjście Syna Człowieczego.

⁴⁰ Wtedy dwóch będzie na roli: jednego wezmą, a drugiego zostawią:

⁴¹ dwie będą mełły w młynie: jedną wezmą, a drugą zostawią.

⁴² Czuwajcież tedy, bo nie wiecie, o której godzinie przybędzie Pan wasz.

⁴³ A to wiedzcie, że gdyby gospodarz wiedział, o której godzinie ma przyjść złodziej, czuwałby zaiste i nie dalby podkopać domu swego.

⁴⁴ Przeto i wy bądźcie gotowi, bo o godzinie, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie.

⁴⁵ Któż, mniemasz, jest sługą wiernym i roztropnym, którego postawił pan nad czeladzią swoją, by jej dawał żywność w czasie oznaczonym?

⁴⁶ Błogosławiony ów sługa, którego pan przyszedłszy znajdzie tak czyniącego.

⁴⁷ Zaprawdę powiadam wam, że postawi go nad wszystkimi dobrami swymi.

⁴⁸ Ale jeśliby rzekł on zły sługa w sercu swoim: Opóźnia się z przybyciem pan mój,

⁴⁹ a począłby bić towarzyszów swoich, jeść i pić z opojami,

⁵⁰ przybędzie pan jego w dniu niespodzianym i w niewiadomej godzinie.

⁵¹ I odłączy go, i wyznaczy mu los z obłudnikami: tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.

25

¹ Wtedy podobne będzie królestwo Niebieskie dziesięciu pannom, które wziąwszy lampy wyszły na spotkanie oblubieńca i oblubienicy.

² Pięć z nich było głupich, a pięć mądrych.

³ Ale pięć głupich, wziąwszy lampy, nie zabrało z sobą oliwy,

⁴ mądre natomiast wzięły oliwy w naczynia swoje wraz z lampami.

⁵ A gdy się oblubieniec opóźniał, zdrzemnęły się wszystkie i posnęły.

⁶ Wszakże o północy rozległo się wołanie: Oto oblubieniec nadchodzi, wynijdźcie mu na spotkanie.

⁷ Wtedy powstały wszystkie one panny i opatrzyły lampy swoje.

⁸ Głupie zaś rzekły do mądrych: Dajcie nam waszej oliwy, bo gasną lampy nasze.

⁹ Odpowiedziały mądre, mówiąc: Aby snadź nie zabrakło nam i wam, idźcie raczej do sprzedających i kupcie sobie.

¹⁰ A gdy one poszły kupować, przybył oblubieniec i te, które były gotowe, weszły z nim na gody. A zamknięto drzwi.

¹¹ W końcu przyszły i pozostałe panny mówiąc: Panie, panie, otwórz nam!

¹² A on odpowiadając rzekł: Zaprawdę mówię wam, że was nie znam.

¹³ Czuwajcież tedy, bo nie wiecie dnia ani godziny.

¹⁴ Jako bowiem człowiek pewien odjeżdżając daleko zwołał sługi swoje i oddał im majętność swoją.

¹⁵ I jednemu dał pięć talentów, a drugiemu dwa, a innemu jeden: każdemu według jego zdolności. I wnet odjechał.

¹⁶ A ten, który był wziął pięć talentów, poszedł i zarabiał nimi, a zyskał drugie pięć.

¹⁷ Podobnie i ten, który dwa otrzymał, zyskał drugie dwa.

¹⁸ Ale ten, który otrzymał był jeden, odszedłszy zakopał go w ziemi i skrył pieniądze pana swego.

¹⁹ A po długim czasie wrócił pan sług owych i począł rozliczać się z nimi.

²⁰ I przystąpiwszy ten, który pięć talentów otrzymał, wręczył mu drugie pięć talentów, mówiąc: Panie, dałeś mi pięć talentów, otom drugie pięć zyskał.

²¹ Rzekł mu pan jego: Dobrze, sługo prawy i wierny, żeś w małym był wierny, dam ci władzę nad wieloma: wnijdź do wesela pana twego.

²² Przystąpił też i ten, który dwa talenty otrzymał, i rzekł: Panie, dałeś mi dwa talenty, otom zyskał drugie dwa.

²³ Rzekł mu pan jego: Dobrze, sługo prawy i wierny, żeś w małym był wierny, dam ci władzę nad wieloma: wnijdź do wesela pana twego.

²⁴ A przystąpiwszy i ten, który był jeden talent otrzymał, rzekł: Panie, wiem, żeś jest człowiek twardy, żniesz, kędyś nie posiał, i zbierasz, gdzieś nie rozsypał.

²⁵ I bojąc się, odszedłem i skryłem talent twój w ziemi: oto masz, co twoje.

²⁶ A odpowiadając pan jego rzekł mu: Sługo zły a leniwy, wiedziałeś, że żnę, gdziem nie posiał, i zbieram, gdziem nie rozsypał,

²⁷ należało tedy wręczyć pieniądze moje bankierom, a po powrocie otrzymałbym, co mego, wraz z zyskiem.

²⁸ Weźcie przeto od niego ten talent i dajcie temu, który ma dziesięć talentów.

²⁹ Każdemu bowiem, kto ma, będzie dane i obfitować będzie, a temu, kto nie ma, odbiorą i to, co zdaje się posiadać.

³⁰ A sługę niepożytecznego wrzućcie w ciemności zewnętrzne: tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.

³¹ A gdy przyjdzie Syn Człowieczy w majestacie swoim i wszyscy aniołowie z nim, wtedy zasiądzie na stolicy majestatu swego.

³² I zgromadzą się przed nim wszystkie narody, i odłączy jedne od drugich, jako pasterz odłącza owce od kozłów.

³³ I postawi owce po prawicy swojej, a kozły po lewicy.

³⁴ Wtedy rzecze król tym, którzy będą po prawicy jego: Pójdźcie, błogosławieni Ojca mego, i posiądźcie Królestwo zgotowane wam od założenia świata.

³⁵ Albowiem łaknąłem, a nakarmiliście mię: pragnąłem, a daliście mi pić; gościem byłem, a przyjęliście mnie,

³⁶ nagim, a przyodzialiście mię, chorym, a nawiedziliście mię, więźniem, a przyszliście do mnie.

³⁷ Wtedy sprawiedliwi odpowiedzą mu mówiąc: Panie, kiedyśmy cię widzieli łaknącym, a nakarmiliśmy cię; pragnącym, a daliśmy ci pić?

³⁸ Kiedyż to widzieliśmy cię gościem, a przyjęliśmy cię, albo nagim i przyodzialiśmy ciebie?

³⁹ Kiedyśmy cię widzieli chorym albo więźniem, a nawiedziliśmy ciebie?

⁴⁰ A odpowiadając król rzecze im: Zaprawdę powiadam wam, coście uczynili jednemu z tych moich braci najmniejszych, mnieście uczynili.

⁴¹ Wtedy rzecze i tym, którzy będą po lewicy: Idźcie precz ode mnie, przeklęci, w ogień wieczny, który zgotowany jest diabłu i aniołom jego.

⁴² Albowiem łaknąłem, a nie nakarmiliście mię; pragnąłem, a nie daliście mi pić;

⁴³ byłem gościem, a nie przyjęliście mnie; nagim, a nie przyodzialiście mnie; chorym i więźniem, a nie nawiedziliście mnie.

⁴⁴ Wtedy odpowiedzą mu oni: Panie, kiedyśmy cię widzieli pragnącym albo łaknącym, gościem albo nagim, chorym albo więźniem, a nie usłużyliśmy tobie?

⁴⁵ Wtedy odpowie im mówiąc: Zaprawdę powiadam wam. czegokolwiek nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, mnie nie uczyniliście.

⁴⁶ I pójdą ci na mękę wieczną, a sprawiedliwi do żywota wiecznego.

26

¹ I stało się, gdy dokończył Jezus wszystkich tych nauk, rzekł uczniom swoim:

² Wiecie, że po dwóch dniach będzie Pascha i Syn Człowieczy będzie wydany, aby był ukrzyżowan.

³ Wtedy zebrali się przedniejsi kapłani i starsi ludu w pałacu najwyższego kapłana, którego zwano Kajfaszem,

⁴ i naradzali się, aby Jezusa pojmać podstępem i zabić.

⁵ Mówili jednak: Nie w dzień święty, aby snadź nie doszło do rozruchu między ludem.

⁶ A gdy Jezus był w Betanii w domu Szymona trędowatego,

⁷ przystąpiła doń niewiasta mająca naczynie alabastrowe kosztownego olejku i wylała na głowę jego, gdy spoczywał przy stole.

⁸ Co widząc uczniowie oburzyli się mówiąc: Na cóż ta strata?

⁹ Albowiem można było to drogo sprzedać i rozdać ubogim.

¹⁰ A Jezus, wiedząc o tym, rzekł im: Czemu sprawiacie przykrość tej niewieście? Wszak dobry uczynek względem mnie spełniła.

¹¹ Ubogich bowiem zawsze macie u siebie, ale mnie nie zawsze mieć będziecie.

¹² Ona bowiem, wylewając ten olejek na ciało moje, uczyniła to na pogrzeb mój.

¹³ Zaprawdę powiadam wam, gdziekolwiek po wszystkim świecie głoszona będzie ta Ewangelia, mówić się będzie i o tym, co ona uczyniła: ku jej pamięci.

¹⁴ Wtedy odszedł jeden z dwunastu, którego zwano Judaszem Iszkariotą, do przedniejszych kapłanów

¹⁵ i rzekł im: Co mi chcecie dać, a ja go wam wydam. A oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników.

¹⁶ I odtąd szukał sposobności, aby go wydać.

¹⁷ A w pierwszy dzień przaśników przystąpili uczniowie do Jezusa mówiąc: Gdzie chcesz, abyśmy ci przygotowali wieczerzę paschalną?

¹⁸ A Jezus rzekł: Idźcie do miasta, do człowieka pewnego i powiedzcie mu: Mistrz mówi, czas mój bliski jest, u ciebie urządzę Paschę z uczniami moimi.

¹⁹ I uczynili uczniowie, jako im rozkazał Jezus, i przygotowali Paschę.

²⁰ A gdy nadszedł wieczór, zajął z dwunastu uczniami swymi miejsce przy stole.

²¹ I gdy wieczerzali, rzekł: Zaprawdę powiadam wam. że jeden z was wyda mnie.

²² A bardzo zasmuceni poczęli mówić każdy z osobna: Czyliż ja jestem, Panie?

²³ A on odpowiadając rzekł: Który macza ze mną rękę w misie, ten mię wyda.

²⁴ Wprawdzie Syn Człowieczy idzie, jako napisano o nim, ale biada człowiekowi onemu, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Lepiej by mu było, gdyby się był nie narodził ów człowiek.

²⁵ A odpowiadając Judasz, który go wydał, rzekł: Czy to ja jestem, Mistrzu? Rzekł mu: Tyś powiedział.

²⁶ A gdy oni wieczerzali, wziął Jezus chleb, błogosławił i łamał, i dał uczniom swoim mówiąc: Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje.

²⁷ A wziąwszy kielich, dzięki czynił i dał im mówiąc: Pijcie z tego wszyscy.

²⁸ To jest bowiem Krew moja Nowego Testamentu, która za wielu wylana będzie na odpuszczenie grzechów.

²⁹ A powiadam wam, nie będę pił odtąd z tego owocu szczepu winnego aż do onego dnia, gdy go z wami pić będę z owocu nowego w Królestwie Ojca mego.

³⁰ I odmówiwszy hymn, wyszli na Górę Oliwną.

³¹ Wtedy rzekł im Jezus: Wy wszyscy zgorszycie się ze mnie tej nocy. Powiedziane jest bowiem: Uderzę w pasterza, a rozproszą się owce trzody.

³² Lecz gdy zmartwychwstanę, wyprzedzę was do Galilei.

³³ Odpowiadając tedy Piotr rzekł do niego: Choćby się wszyscy zgorszyli z ciebie, ja się nigdy nie zgorszę.

³⁴ Rzekł mu Jezus: Zaprawdę powiadam ci, że tej nocy, pierwej nim kur zapieje, trzykroć się mnie zaprzesz.

³⁵ Rzekł mu Piotr: Choćby mi też przyszło umrzeć z tobą, nie zaprę się ciebie. Podobnie mówili wszyscy uczniowie.

³⁶ Wtedy przyszedł Jezus z nimi do posiadłości wiejskiej, którą zowią Getsemani, i rzekł uczniom swoim: Zostańcie tu, aż odejdę tam i będę się modlił.

³⁷ I wziąwszy Piotra i dwóch synów Zebedeuszowych począł się smucić i cierpieć udrękę.

³⁸ Wówczas rzekł im: Smutna jest dusza moja aż do śmierci, zostańcie tu i czuwajcie ze mną.

³⁹ A odszedłszy nieco padł na oblicze swoje modląc się i mówiąc: Ojcze mój, jeśli to być może, niechaj odejdzie ode mnie ten kielich, wszakże nie jako ja chcę, ale jako ty.

⁴⁰ I przyszedł do uczniów swoich, i zastał ich śpiących. I powiedział Piotrowi: Tak to nie mogliście jednej godziny czuwać ze mną?

⁴¹ Czuwajcie i módlcie się, abyście nie popadli w pokuszenie: duch wprawdzie jest ochoczy, ale ciało omdlałe.

⁴² I oddalił się powtórnie, i modlił się mówiąc: Ojcze mój, jeżeli kielich ten nie może odejść ode mnie, jeno abym go pił, niech się stanie wola twoja.

⁴³ I przyszedł znowu, i zastał ich śpiących, oczy ich bowiem były senne.

⁴⁴ A zostawiwszy ich, znowu się oddalił i modlił się po raz trzeci, te same wypowiadając słowa.

⁴⁵ Wtedy przyszedł do uczniów swoich i rzekł im: Śpijcie już i odpoczywajcie, oto nadeszła godzina i Syn Człowieczy będzie wydany w ręce grzeszników.

⁴⁶ Wstańcie, pójdźmy, oto się przybliżył ten, który mię wyda.

⁴⁷ A gdy on jeszcze mówił, oto nadszedł Judasz, jeden z dwunastu, a z nim wielki tłum z mieczami i kijami, wysłany od przedniejszych kapłanów i starszych ludu.

⁴⁸ Zdrajca zaś jego dał im znak mówiąc: Którego pocałuję, ten jest, chwytajcie go.

⁴⁹ A natychmiast przystępując do Jezusa rzekł: Bądź pozdrowiony, Mistrzu! I pocałował go.

⁵⁰ A Jezus rzekł do niego: Przyjacielu, po coś przyszedł? Wówczas przystąpili i rzucili się na Jezusa, i pojmali go.

⁵¹ A oto jeden z tych, którzy byli z Jezusem, wyciągnąwszy rękę dobył miecza swego i uderzywszy sługę księcia kapłańskiego, uciął mu ucho.

⁵² Wtedy rzekł mu Jezus: Schowaj miecz swój na miejsce. Wszyscy bowiem, którzy za miecz będą chwytali, od miecza poginą.

⁵³ Czyż mniemasz, żebym nie mógł prosić Ojca mego, a nie wystawiłby mi zaraz więcej niż dwanaście hufców aniołów?

⁵⁴ Jakoż się tedy Pisma wypełnią, że się tak stać musi?

⁵⁵ W tymże czasie powiedział Jezus rzeszom: Wyszliście z mieczami i z kijami jak na złoczyńcę, aby mię pojmać. Codziennie wśród was przebywałem, nauczając w świątyni, a nie pojmaliście mnie.

⁵⁶ Ale wszystko to się stało, aby się wypełniły pisma Proroków. Wtedy wszyscy uczniowie opuściwszy go pouciekali.

⁵⁷ A oni pojmawszy Jezusa wiedli go do Kajfasza, najwyższego kapłana, gdzie się byli zebrali uczeni w Piśmie i starsi.

⁵⁸ Piotr zaś szedł za nim z daleka aż na dziedziniec najwyższego kapłana. I wszedłszy do wnętrza siedział ze sługami, aby widzieć, jak się sprawa zakończy.

⁵⁹ A przedniejsi kapłani i cała Rada szukali fałszywego świadectwa przeciwko Jezusowi, aby go na śmierć skazać.

⁶⁰ A nie znaleźli, chociaż przychodziło wielu fałszywych świadków. W końcu zjawili się dwaj fałszywi świadkowie

⁶¹ i rzekli: Ten mówił: Mogę zburzyć świątynię Bożą, a po trzech dniach odbudować ją.

⁶² I powstawszy najwyższy kapłan rzekł mu: Nic nie odpowiadasz na to, co ci przeciwko tobie świadczą?

⁶³ Ale Jezus milczał. I rzekł mu najwyższy kapłan: Poprzysięgam cię przez Boga żywego, abyś nam powiedział, czy ty jesteś Chrystusem, Synem Bożym?

⁶⁴ Rzekł mu Jezus: Tyś powiedział. Wszakże powiadam wam, odtąd ujrzycie Syna Człowieczego siedzącego na prawicy mocy Bożej i przychodzącego w obłokach niebieskich.

⁶⁵ Wtedy najwyższy kapłan rozdarł szaty swoje, mówiąc: Zbluźnił, na cóż więcej potrzebujemy świadków? Otoście teraz słyszeli bluźnierstwo.

⁶⁶ Cóż tedy myślicie? Oni zaś odpowiadając rzekli: Winien jest śmierci.

⁶⁷ Wtedy poczęli plwać na oblicze jego i bić go pięściami, a inni policzkowali go

⁶⁸ mówiąc: Prorokuj nam, Chrystusie, któryż cię uderzył?

⁶⁹ A Piotr siedział zewnątrz na dziedzińcu. I zbliżyła się do niego jedna z niewiast służebnych mówiąc: I tyś był z Jezusem Galilejskim.

⁷⁰ Ale on zaparł się wobec wszystkich, mówiąc: Nie wiem, co powiadasz.

⁷¹ A gdy wychodził z drzwi, ujrzała go druga niewiasta służebna i rzekła tym, którzy tam byli: I ten był z Jezusem Nazareńskim.

⁷² I powtórnie zaparł się z przysięgą: że nie znam człowieka.

⁷³ A wkrótce potem przystąpili ci, którzy stali, i rzekli Piotrowi: Prawdziwie i tyś z nich jest, bo i mowa twoja cię zdradza.

⁷⁴ Wtedy począł zaklinać się i przysięgać, że nie znał człowieka. A wnet kur zapiał.

⁷⁵ I wspomniał Piotr na słowa Jezusowe, które mu był powiedział: Pierwej nim kur zapieje, trzykroć się mnie zaprzesz. I wyszedłszy na zewnątrz, gorzko zapłakał.

27

¹ A gdy nadszedł ranek, zeszli się na radę wszyscy przedniejsi kapłani i starsi ludu przeciw Jezusowi, aby go na śmierć skazać.

² I zaprowadzili go związanego, i wydali namiestnikowi, Piłatowi Poncjuszowi.

³ Wtedy Judasz, który go wydał, widząc, że był skazany, żalem zdjęty, odniósł trzydzieści srebrników przedniejszym kapłanom i starszym

⁴ mówiąc: Zgrzeszyłem wydając krew sprawiedliwego. A oni rzekli: Cóż nam do tego? To twoja rzecz.

⁵ I porzuciwszy srebrniki w świątyni oddalił się, poszedł i powiesił się.

⁶ A przedniejsi kapłani wziąwszy srebrniki mówili: Nie godzi się ich kłaść do skarbony, bo są zapłatą krwi.

⁷ I naradziwszy się kupili za nie pole garncarzowe na grzebanie pielgrzymów.

⁸ Dlatego pole owo nazywa się aż do dnia dzisiejszego Hakeldama, to jest pole krwi.

⁹ Wtedy wypełniło się, co było powiedziane przez Jeremiasza Proroka, mówiącego: I wzięli trzydzieści srebrników, zapłatę oszacowanego, którego oszacowali synowie Izraela,

¹⁰ i dali je na pole garncarzowe, jako mi nakazał Pan.

¹¹ A Jezus stanął przed namiestnikiem i zapytał go namiestnik mówiąc: Tyś jest król żydowski? Rzekł mu Jezus: Sam mówisz.

¹² A gdy go oskarżali przedniejsi kapłani i starsi, nic nie odpowiedział.

¹³ Tedy rzecze mu Piłat: Nie słyszysz, ile świadectw przywodzą przeciwko tobie?

¹⁴ I nie odpowiedział mu na żadne słowo, tak że namiestnik dziwił się wielce.

¹⁵ A na dzień uroczysty zwykł był namiestnik wypuszczać ludowi jednego więźnia, którego by chcieli.

¹⁶ Miał zaś naówczas więźnia znacznego, zwanego Barabaszem.

¹⁷ Gdy się przeto zebrali, rzekł Piłat: Którego chcecie, abym wam wypuścił? Barabasza czy Jezusa, którego zowią Chrystusem?

¹⁸ Wiedział bowiem, że go z zazdrości byli wydali.

¹⁹ A gdy on zasiadł na trybunie sądowej, posłała do niego żona jego, mówiąc: Nic nie czyń temu sprawiedliwemu, bom dzisiaj we śnie wiele cierpiała z jego powodu.

²⁰ A przedniejsi kapłani i starsi namówili tłumy, aby zażądali Barabasza, a Jezusa zgubili.

²¹ I odpowiadając namiestnik rzekł im: Którego z dwóch chcecie, abym wam wypuścił? A oni powiedzieli: Barabasza.

²² Rzecze im Piłat: Cóż więc mam uczynić z Jezusem, którego zowią Chrystusem?

²³ Mówią mu wszyscy: Niech będzie ukrzyżowany. Rzekł im namiestnik: Cóż tedy złego uczynił? Ale oni tym więcej wołali mówiąc: Niech będzie ukrzyżowany.

²⁴ I widząc Piłat, że nic nie osiągnie, a zamieszanie większe się staje, wziąwszy wodę, obmył ręce przed tłumem, mówiąc: Nie winienem ja krwi tego sprawiedliwego. Wasza to rzecz.

²⁵ I odpowiadając wszystek lud rzekł: Krew jego na nas i na syny nasze.

²⁶ Tedy im wypuścił Barabasza, a ubiczowanego Jezusa wydał im, aby był ukrzyżowany.

²⁷ Wówczas żołnierze namiestnika zabrali Jezusa do pretorium i zwołali do niego całą kohortę.

²⁸ A zdjąwszy szaty jego, włożyli nań płaszcz szkarłatny

²⁹ i uplótłszy koronę z ciernia włożyli na głowę jego, a trzcinę w prawicę jego. I zginając przed nim kolana naigrawali się z niego, mówiąc: Bądź pozdrowiony, królu żydowski!

³⁰ I plwając nań brali trzcinę i bili go po głowie.

³¹ A gdy mieli dość naigrawań, zdjęli zeń płaszcz i oblekli go w szaty jego, i wyprowadzili, aby go ukrzyżować.

³² A wychodząc spotkali człowieka z Cyreny, imieniem Szymona, tego przymusili, aby niósł krzyż jego.

³³ I przyszli na miejsce, które zowią Golgota, to jest miejsce trupiej głowy.

³⁴ I dali mu do picia wino zmieszane z żółcią. A gdy go skosztował, nie chciał pić.

³⁵ A ukrzyżowawszy go, rozdzielili szaty jego, rzucając losy, aby się wypełniło, co jest powiedziane przez Proroka mówiącego: Rozdzielili sobie szaty moje, a o suknię moją rzucali los.

³⁶ I siedząc strzegli go.

³⁷ Umieścili też ponad głową jego tytuł jego winy: Ten jest Jezus, król żydowski.

³⁸ Wówczas ukrzyżowani byli z nim dwaj łotrzy, jeden po prawicy, a drugi po lewicy.

³⁹ A przechodzący mimo bluźnili mu potrząsając głowami

⁴⁰ i mówiąc: Hej, ty, co burzysz świątynię Bożą i odbudowujesz ją w ciągu trzech dni, wybawże samego siebie. Jeśliś Synem Bożym, zstąp z krzyża.

⁴¹ Podobnie i przedniejsi kapłani z uczonymi w Piśmie i starszymi naigrawając się mówili:

⁴² Innych ocalił, a sam siebie ocalić nie może. Jeśli jest królem Izraela, niechże teraz zstąpi z krzyża, a uwierzymy mu.

⁴³ Ufał w Bogu, niechże go teraz, jeśli chce, wybawi: powiedział przecież, że jest Synem Bożym.

⁴⁴ Także i łotrzy, którzy z nim ukrzyżowani byli, lżyli go.

⁴⁵ A od godziny szóstej całą ziemię zaległy ciemności aż do godziny dziewiątej.

⁴⁶ I około dziewiątej godziny zawołał Jezus głosem wielkim, mówiąc: Eli, Eli, lamma sabakthani? - to jest: Boże mój, Boże mój, czemuś mię opuścił?

⁴⁷ A niektórzy ze stojących tam słysząc to, mówili: Eliasza wzywa.

⁴⁸ I natychmiast pobiegł jeden z nich, a wziąwszy gąbkę napełnił octem, włożył na trzcinę i dał mu pić.

⁴⁹ Inni zaś mówili: Zaniechaj, patrzmyż, czy przybędzie Eliasz, aby go wybawić.

⁵⁰ A Jezus, zawoławszy powtórnie głosem wielkim, oddał ducha.

⁵¹ A oto zasłona świątyni rozdarła się na dwie części od góry aż do dołu i ziemia zadrżała, a skały popękały

⁵² i groby się otworzyły, i wiele ciał świętych, którzy byli posnęli, powstało.

⁵³ I wyszedłszy z grobów, po zmartwychwstaniu jego przyszli do miasta świętego i ukazali się wielu.

⁵⁴ Setnik zaś i ci, którzy z nim byli strzegąc Jezusa, ujrzawszy trzęsienie ziemi i wszystko, co się działo, przerazili się wielce, mówiąc: Zaiste ten był Synem Bożym.

⁵⁵ I było tam wiele niewiast z daleka, które szły za Jezusem od Galilei, posługując mu:

⁵⁶ wśród nich była Maria Magdalena i Maria, matka Jakuba i Józefa, i matka synów Zebedeuszowych.

⁵⁷ A gdy był wieczór, przyszedł człowiek pewien bogaty z Arymatei, imieniem Józef, który też był uczniem Jezusowym.

⁵⁸ Ten przyszedł do Piłata i prosił o ciało Jezusowe. Tedy Piłat rozkazał oddać mu zwłoki.

⁵⁹ A Józef otrzymawszy ciało owinął je w prześcieradło czyste

⁶⁰ i złożył je w nowym grobowcu swoim, który był wykuł w skale. I zatoczył wielki kamień przed wejściem do grobowca, i odszedł.

⁶¹ A Maria Magdalena i druga Maria siedziały tam naprzeciw grobu.

⁶² A dnia następnego, to jest nazajutrz po Przygotowaniu, zebrali się przedniejsi kapłani i faryzeusze u Piłata.

⁶³ mówiąc: Panie, przypomnieliśmy sobie, że zwodziciel ten jeszcze za życia powiedział: Po trzech dniach zmartwychwstanę.

⁶⁴ Rozkaż przeto, aby strzeżono grób aż do dnia trzeciego, aby snadź nie przyszli uczniowie jego, a nie wykradli go i nie powiedzieli ludowi: Powstał z martwych. I będzie błąd ostatni gorszy od pierwszego.

⁶⁵ Rzekł im Piłat: Macie straż, idźcie i strzeżcie, jak umiecie.

⁶⁶ A oni odszedłszy obwarowali grób, zapieczętowali kamień i postawili straże.

28

¹ A późno po szabacie, gdy świtało na pierwszy dzień tygodnia, przyszła Maria Magdalena i druga Maria obejrzeć grób.

² A oto stało się wielkie trzęsienie ziemi. Anioł bowiem Pański zstąpił z nieba i przystąpiwszy odsunął kamień i usiadł na nim.

³ I było wejrzenie jego jako błyskawica, a szata jego jako śnieg.

⁴ A z bojaźni przed nim przerazili się strażnicy i stali się jakoby umarli.

⁵ A odpowiadając Anioł rzekł niewiastom: Nie bójcie się wy. Wiem bowiem, że szukacie Jezusa, który był ukrzyżowany.

⁶ Nie masz go tu, albowiem zmartwychwstał, jako zapowiedział. Pójdźcie, a oglądajcie miejsce, gdzie Pan był złożony.

⁷ I idąc śpiesznie, powiedzcie uczniom jego, że zmartwychwstał i oto zdąża przed wami do Galilei: tam go ujrzycie. Otom wam zapowiedział.

⁸ I wyszły prędko z grobu, z bojaźnią i radością wielką biegnąc, aby donieść uczniom jego.

⁹ A oto Jezus zastąpił im drogę, mówiąc: Witajcie. One zaś zbliżyły się, przypadły do stóp jego i złożyły mu hołd.

¹⁰ Tedy rzekł im Jezus: Nie lękajcie się. Idźcie, donieście braciom moim, aby poszli do Galilei, tam mię ujrzą.

¹¹ A gdy one odeszły, oto niektórzy ze strażników przyszli do miasta i oznajmili przedniejszym kapłanom wszystko, co się stało.

¹² Ci zaś zebrali się ze starszymi i po naradzie dali żołnierzom wiele pieniędzy,

¹³ mówiąc: Powiadajcie, że uczniowie jego przybyli w nocy i w czasie naszego snu wykradli go.

¹⁴ A jeśliby się o tym dowiedział namiestnik, my go przekonamy i nic się wam nie stanie.

¹⁵ Oni tedy wziąwszy pieniądze uczynili, jak ich nauczono. I rozniosła się ta wieść wśród żydów aż po dzień dzisiejszy.

¹⁶ A jedenastu uczniów poszło do Galilei, na górę, gdzie im był nakazał Jezus.

¹⁷ I ujrzawszy go oddali mu pokłon; niektórzy jednak powątpiewali.

¹⁸ A Jezus przystąpiwszy odezwał się do nich mówiąc: Dana mi jest wszelka władza na niebie i na ziemi.

¹⁹ Idąc tedy nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

²⁰ nauczając je zachowywać wszystko, cokolwiek wam przykazałem. A oto ja jestem z wami po wszystkie dni, aż do skończenia świata.