1

1 Petrus, ä Aposchtel Jesus Chrischti, an d userwählte Fremdling, de vuschtrait huse in Pontus, Galatien, Kappadozien, dr Provinz Asien un Bithynien,

2de Gott, dr Vada (Babbe), üsgwält het durch d Heiligung vum Geischt zum Folgsam si (Brav si) un zum a Gschpritzt si mit däm Bloet Jesus Chrischti:

3 Globt isch Gott, dr Vada (Babbe) unsares Herrn Jesus Chrischtus, dr uns (us) nohch sinere große Barmherzigkeit wiedageboren het zue einare lebändige Hoffnig durch de Uferschtehig Jesus Chrischti vu d Dote,

4 zue nem ewige un fleckelose un unvuwelkliche Erbe, des ufbwahrt (ufghebt) wird im Himmel fir äich,

5 de ihr üs Gottes Macht durch d Glaube bwahrt sin zue d Seligkeit, de parat isch, daß sie bekannt wäre zue dr letschte Ziit.

6 Dann (Dnoh) den ihr äich fräie, de ihr etzed ä kleini Ziit, wenn s si soll, trurig sin in manchali Afechtig,

7 dmit aicha Glaube als echt un viel koschtbarer bfunde wäre als des vugängliche Gold, des durchs Fiir gläutert wird, zum Lob, Pries un Ehri, wenn er zeigt (offenbart) wird; Jesus Chrischtus.

8 Ihn hän ihr nit gsähne un hän nen doch leb (lieb); un etze glaubt ihr a nen, obwohl ihr nen nit sähn; ihr den äich aba fräie mit riesiga un herrlicha Fräid (Freud),

9 wenn ihr des Ziel äires Glaube hän, nämlich d Seele ihri Seligkeit.

10 Nohch dr Seligkeit hän gsuecht un gforscht d Prophete, de vu d Gnade gwiessagt (vorusgsait) hän, de fir äich bschtimmt isch,

11 un hän gforscht, uf welchi un was fir ä Ziit dr Geischt Chrischti ditet, der in dene war un zvor beziigt het d Liede, de iba d Chrischtus kumme solle, un d Herrlichkeit dnohch.

12 Däne isch zeigt (offenbart) worde, daß sie nit sich selbscht, sundern äich diene solle mit däm, was äich etze vukindigt isch durch de, de äich des Evangelium vukindigt hän durch d heilige Geischt, der vum Himmel gschickt isch, - was au de Engel wotte aluege.

13 Drum umgirtet d Lende äires Gmets, sin nichtern un den äiri Hoffnig ganz uf d Gnade, de äich abote wird in d Offenbarig Jesus Chrischti.

14 Als folgsami Kinda gen äich nit d Luscht hi, däne ihr freha in d Ziit äira Dümmi dient hän;

15 sundern we der, der äich gruefe het, heilig isch, sollt au ihr heilig si in äirem ganze Wandel.

16 Denn s schtoht gschriebe (3. Moses 19,2): "Ihr sollt heilig si, denn i (ich) bi heilig."

17 Un do ihr den als Vada (Babbe) aruefe den, der ohni Asähe vu d Lit jede richet nohch sinem Werk, so fihrt aicha Läbä, solang ihr do in d Fremde wielt, in Gottesfurcht;

18 denn ihr wißt, daß ihr nit mit vugänglichem Silba odr Gold erlest sin vu äirem nichtige Wandel noh dr Vädare Art,

19 sundern mit däm diire Bloet Chrischti als vumä unschuldige un fleckelose Lamm.

20 Er isch zwar zvor üsgwält, bvor dr Welt Grund glegt wird, aba zeigt (offenbart) am End vu d Ziit um airetwille,

21 de ihr durch nen glaubt an Gott, dr nen uferweckt het vu d Dote un nem d Herrlichkeit ge het, dmit ihr Glaube un Hoffnig zue Gott hän.

22 Hän ihr äiri Seele sufa gmacht im Folgsam (Brav si) si dr Wohret zue echta Bruedaliebe, so hän äich undaänanda bschtändig leb (lieb) üs reinem Herze.

23 Denn ihr sin wiedageboren nit üs vugänglichem, sundern üs ewigem Some, nämlich üs däm lebändige Wort Gottes, des do bliebt.

24 Denn "alles Fleisch isch we Gras un alli sini Herrlichkeit we`s Gras vu d Blueme. S Gras isch vudorrt un d Blueme abgfloge;

25 aba s Herrn Wort bliebt in Ewigkeit" (Jesaja 40,6-8). Des isch aba des Wort, wel (des) unda äich vukindigt isch.

2

1 So legt etze ab alli Bosheit un alle Lug un Haichelei un Näid un alles üble Gschwätz

2 un sin gierig nohch dr vuninftige echte Milch we kleini Buscheli (Buzele, Babies), dmit ihr durch sie zuelege (greßa wäre) zue äirem Heil,

3 do ihr jo gschmeckt hän, daß dr Herr fründlig isch.

4 Zue nem kumme als zum lebändige Schtei (Wackes), der vu d Mensch rüssgworfe isch, aba bi Gott üserwählt un koschtbar.

5 Un au ihr len äich als lebändige Schtei (Wackes) bäue zue nem geistlichen Hus un zue d heilige Pfarra, z opfare geischtlichi Opfa, de Gott ä freud sin durch Jesus Chrischtus.

6 Drum schtoht in dr Schrift (Jesaja 28,16): "Lueg, i (ich) leg in Zion ä üsgwählte, koschtbare Eckschtei; un wer a nen glaubt, der soll nit zschande wäre."

7 Fir äich etze, de ihr glaubt, isch scha (er) koschtbar; fir de Ungläubige aba isch "der Schtei (Wackes), den de Bäulit rüssgworfe hän un der zum Eckschtei wore isch,

8 ä Schtei (Wackes) zum Draschtoße un ä Fels zum Ärganiss" (Psalm 118,22; Jesaja 8,14); sie schtoße sich a nem, wel sie nit an s Wort glaube, wozue sie au bschtimmt sin.

9 Ihr aba sin des userwählte Gschlecht, keniglichi Pfarra, s heilige Volk, des Volk des Gott ghärt, daß ihr vukündige sollt de Wohltaten vu nem, der äich bruefe het vu dr Nacht zue sinem wundabare Lecht;

10 de ihr dertmols "nit ä Volk" ware, etze aba "Gottes Volk" sin, un dertmols nit in d Gnade ware, etze aba in d Gnade sin (Hosea 2,25).

11 Liebi Breda, i (ich) vumahn äich als Fremdlinge un Wandara: Wäg bliebe vu fleischlicha Luscht, de gege d Seele schtrietet,

12 un fihre ä rechtschaffenes Läbä unda d Heide, dmit de, de äich vuliigne als Ibeltäta, äiri guete Werke aluege un Gott priese am Dag vu dr Heimsuechig.

13 Sin folgsam alla menschliche Ordnig wägä däm Herrn sinem wille, isch`s d Kenig als däm Obaschte

14 odr d Schtatthalta als däne, de vu nem gschickt sin zue d Bschtrofig vu d Ibeltäta un zum Lob dera, de Guetes den.

15 Denn des isch dr Wille Gottes, daß ihr mit guete Tade de wo nigs wisse un dumme Lit s Maul schtopfe -

16 als de Fräie, un nit als hätte na d Fräiheit zum Deckmantel vu d Bosheit, sundern als d Knecht Gottes.

17 Ehrt jede, hän d Breda leb (leb (lieb)), firchte Gott, ehrt d Kenig!

18 Ihr Sklave, ordnet äich in alla Angscht d Herren unda, nit ällei d guete un fründlige, sundern au d wundaliche (komische).

19 Denn des isch Gnade, wenn jemads vor Gott wägem Gwisse wägä des Schlechte (Übel) duldet un liedet s Unrecht.

20 Denn was isch des fir ä Sach, wenn ihr wägä schlechte Tade gschla wäre un des geduldig dulde? Aba wenn ihr wägä guete Tade liedet un s ertrage, des isch Gnade bi Gott.

21 Denn dzue sin ihr bruefe, do au Chrischtus glitte het fir äich un äich ä Vorbild hindalosst, däm ihr nohchfolge sollt in sinene Fößtapfe;

22 er, der keini Sinde doe het un in däm sinem Mul (Gosch) sich kei Lug findet;

23 der keinen bleidigt het, als sa bleidigt wird, nit droht het, als sa glitte het, er schtellt`s aba däm anheim, der grecht richtet;

24 der unsari Sinde selbscht nuftrage het an sinem Leib (Ranze) uf s Holz, dmit ma (mir), dr Sinde abgschtorbe (vutrocknet), dr Grechtigkeit läbä. Durch sini Wunde sin na heil wore.

25 Denn ihr ware we irrendi Schof; aba ihr sin etze bekehrt (umkert) zue däm Schäfa (Hirte) un Bischof äira Seele.

3

1 eso sollt ihr Wieba äich äire Männa untaordne, dmit au de, de nit a s Wort glaube, durch s Läbä ihra Wieba ohni Wort gwunne wäre,

2 wenn sie sähn, we ihr in Reinheit un Gottesfurcht läbt.

3 Aira Schmuck soll nit uns (us)ä si we d Hoorflechte, goldeni Kette odr scheni Kleida,

4 sundern dr vuschteckte Mensch im Herz im ewige Schmuck im sanfte un schtille (bscheide) Geischt: des isch guet vor Gott.

5 Denn so hän sich vorziite au de heilige Wieba gschmickt, de ihri Hoffnig uf Gott hocke un sich ihre Männa untaordnete,

6 we Sara Abraham hörig war un nen Herr gheiße het; dere Techta sin ihr wore, wenn ihr recht den un äich durch nigs beirre len.

7 eso, ihr Männa, wohnt vuninftig mit tene zsämme un gen däm wiebliche Gschlecht als däm schwächere Ehri. Denn au de Wieba sin Miterbe vu d Gnade vum Läbä, un aicha mitänanda (gmeinsames) Gebet soll nit vuhindat wäre.

8 Etzed aba sin allisamt glichgsinnt, mitleidig, brüdalich, barmherzig, demitig.

9 Vugelte nit Beses mit Besem odr Scheltwort mit Scheltwort, sundern segnet vielme, wel ihr dzue bruefe sin, daß ihr d Sege ererbt.

10 Denn "wer des Läbä liebt (leb hän) un gueti Däg säh will, der hetet sini Zunge, daß sie nigs Beses sait, un sini Lippen, daß sie nit bschiesse.

11 Er wende sich ab vum Bese un doet Guetes; er suecht Friede un jag nem nohch.

12 Denn d Auge vum Herrn sähn uf d Grechte, un sini Ohre häre uf ihr Gebet; d Gsicht (Visasch) vum Herrn aba schtoht gege dene, de Beses den" (Psalm 34,13-17).

13 Un wer isch's, der äich schade kennt, wenn ihr däm Guete nocheifat?

14 Un wenn ihr au liedet um dr Grechtigkeit wille, so sin ihr doch selig. Firchte äich nit vor ihrem Drohe un vuschreckt nit;

15 heiligt aba Chrischtus d Herr in äire Herz. Sin alliziit parat zue d Vuantwortig vor jedem, der vu äich Antwort fordat iba de Hoffnig, de in äich isch,

16 un des mit Sanftmuet un Gottesfurcht, un hän ä guetes Gwisse, dmit de, de äich vuliigne, zschande wäre, wenn sie äire guete Wandel in Chrischtus bschimpfe.

17 Denn s isch bessa, wenn s Gottes Wille isch, daß ihr wägä gueti Tade liedet als wägä bese Tade.

18 Denn au Chrischtus het eimol fir d Sinde glitte, dr Grechte fir de Ungrechte, dmit da (er) äich zue Gott fihrt, un isch dot nohch rem Fleisch, aba lebändig gmacht nohch rem Geischt.

19 In nem isch scha (er) au higange un het predigt d Geischta im Gfängnis (Loch),

20 de dertmols unghorsam ware, als Gott usgharrt un Geduld ka het zue d Ziit Noahs, als ma de Arche bäut het, in der wenig, nämlich acht Seele, grettet wäre durchs Wassa durch.

21 Des isch ä Vorbild vu d Daufi, de etzed au äich rettet. Denn in ihr wird nit dr Dräck vum Leib (Ranze) abgwäsche, sundern ma (mir) bitte Gott um ä guetes Gwisse, durch d Uferschtehig Jesus Chrischti,

22 der isch zue d Rechte Gottes, ufgfahre gen Himmel, un de sin nem folgsam d Engel un de Gwaltige un de Mächte.

4

1 Wel etze Chrischtus im Fleisch glitte het, so mache äich au parrat mit demselbe Sinn (Gmeht); denn wer im Fleisch glitte het, dr het ufghert mit d Sinde,

2 daß sa (er) etze de noh ibrigi Ziit im Fleisch nit d Luscht dr Mensche, sundern däm Wille Gottes läbt.

3 Denn s isch genoe, daß ihr de vugangeni Ziit zuebrocht hän nohch heidnischem Wille, als ihr ä Läbä gfihrt hän in Uswiichs, Luscht, Bsofe, Frässarei, Sufarei un schrecklichen Götzedenst.

4 Des isch ne fremdt, daß ihr äich nimi mit tene schtirzt in desselbe weschte, wilde Triebe, un sie läschtere;

5 aba sie wäre Antwort ge mese däm, dr parat isch, z richte de Lebändige un de Dote.

6 Denn dzue isch au d Dote s Evangelium vukindigt, daß sie zwar nohch Menscheart grichtet wäre im Fleisch, aba nohch Gottes Art des Läbä hän im Geischt.

7 S isch aba nooch kumme des End alla Sacha. So sin etze besunne un nichtern zum Gebet.

8 Vor alle Dinge hän undaänanda bschtändige Lebi (Liebe); denn "d Lebi (Liebe) deckt au vieli Sinde zue" (Sprich 10,12).

9 Hän ä offenes Hus undaänanda ohni Murre (Motze).

10 Un dient änanda, jeda mit dr Gabe, de na (er) gregt het, als gueti Hushalta vu mancha Gnade Gottes:

11 wenn jemads predigt, daß er's sait als Gottes Wort; wenn jemads dient, daß er's doets üs dr Kraft, de Gott gwährt, dmit in ällei Dinge Gott globt wird durch Jesus Chrischtus. Ihm isch d Ehri un Gwalt vu Ewigkeit zue Ewigkeit! Amen.

12 Ihr Liebi, len äich durch de Hitzi nit bfremde, de äich widafahrt zue äira Vusuechig, als gschieht äich ebis Seltsames,

13 sundern freut äich, daß ihr mit Chrischtus liedet, dmit ihr au zue d Ziit dr Offenbarig vu sinere Herrlichkeit Fräid (Freud) un Wonne hän.

14 Selig sin ihr, wenn ihr gscholte wäre wägem Name Chrischti, denn dr Geischt, der ä Geischt dr Herrlichkeit un Gottes isch, rueht uf äich.

15 Nemad aba unda äich lied als ä Mörda odr Deb odr Ibeltäta odr als eina, dr in ä fremdes Amt grieft.

16 Liedet er aba als ä Christ, so schämt er sich nit, sundern ehre Gott mit däm Name.

17 Denn de Ziit isch do, daß des Gricht afangt am Hus Gottes. Wenn aba zerscht a uns (us), was wird s fir ä End nähmä mit däne, de däm Evangelium Gottes nit glaube?

18 Un wenn d Grechti kum grettet wird, wo wird dann (dnoh) d Gottlose un Sinda bliebe?

19 Drum solle au de, de nohch Gottes Wille liede, nem ihri Seele abfehle als däm treue Schepfa un Guetes doe.

5

1 D Älteschte unda äich vumahn i (ich), dr Mitälteschte un Ziige dr Liede Chrischti, der i (ich) au teilhab an dr Herrlichkeit, de zeigt (offenbart) wäre soll:

2 Weidet d Herde Gottes, de äich abfohle isch; achtet uf sie, nit zwunge, sundern fraiwillig, we s Gott gfallt; nit wägem schändliche Gwinn, sundern vu Herzensgrund uf;

3 nit als Herre iba d Gemeinde, sundern als Vorbilder vu d Herde.

4 So das sa, wenn erschiene wird dr Erzhirte, d ewige Krone vu d Herrlichkeit gregä.

5 eso, ihr Jingere, ordnet äich d Älteschte unda.

6 So demetigt äich etze unda de gewaltige Hand Gottes, dmit da (er) äich hoch hebt zue sinere Ziit.

7 Alli äiri Sorge werfe uf nen; denn na (er) sorgt fir äich.

8 Sin nichtern un wacht; denn aicha Fäind (Gegna), dr Deufel, goht umä we ä brellende Löwe un suecht, wen na frässä (vuschlinge) ka.

9 Dem widaschtoht, fescht im Glaube, un wißt, daß ebede Liede iba äiri Breda in dr Welt go den.

10 D Gott alla Gnade aba, der äich bruefe het zue sinere ewige Herrlichkeit in Chrischtus Jesus, der wird äich, de ihr ä kleini Ziit liedet, ufrichte, stärke, kraft ge, grinde.

11 Ihm isch d Macht vu Ewigkeit zue Ewigkeit! Amen.

12 Durch Silvanus, d treue Brueda, we i (ich) mein, ha i (ich) äich ä bitzele gschriebe, z vumahne un z beziige, daß des de rechti Gnade Gottes isch, in der ihr schtehn.

13 S greßt äich üs Babylon d Gemeinde, de mit äich üserwählt isch, un mi Bue Markus.

14 Greßt äich undaänanda mit däm Kuß dr Lebi (Liebe). Friede isch mit äich ällei, de ihr in Chrischtus sin!