1
Në të shkuarën, Perëndia u ka folur etërve tanë shpeshherë dhe në mënyra të ndryshme nëpërmjet profetëve,2 ndërsa këto kohët e fundit na foli nëpërmjet Birit. Nëpërmjet tij Perëndia ka krijuar gjithësinë dhe atë e ka caktuar trashëgimtar të gjithçkaje.
3 Biri është shkëlqimi i lavdisë së Perëndisë, shprehja e plotë e qenies së tij dhe ai që mban gjithçka me fuqinë e fjalës së tij.
Pasi na pastroi nga mëkatet, ai u ul në qiell në të djathtë të Perëndisë së madhërishëm.4 Ai u bë më i madh se engjëjt, aq sa çʼishte më madhështor emri që trashëgoi nga Perëndia.
5
Dhe vërtet, Perëndia nuk i ka thënë kurrë ndonjë engjëlli: Ti je Biri im,6
Kur Perëndia do të dërgonte në botë Birin e tij të parëlindur, tha: Le ta adhurojnë7
Ndërsa për engjëjt tha: Perëndia i bën engjëjt e tij8
Për Birin ka thënë: Froni yt, o Perëndi,9
E ke dashur drejtësinë
dhe e ke urryer paudhësinë.
Prandaj Perëndia yt, o Perëndi,
të vajosi mes shokëve të tu,
me anë të vajit të gëzimit.
10
Ka thënë edhe: Ti, o Zot,11
Ata do të zhduken,
ndërsa ti do të mbetesh.
Të gjithë do të vjetërohen si rrobë.
12
Do tʼi mbështjellësh si mantel
dhe do tʼi ndërrosh si rrobë,
ndërsa ti do të mbetesh po ai
dhe vitet e tua nuk do të perëndojnë.
13
Perëndia nuk i tha kurrë ndonjë engjëlli: Ulu në të djathtën time,14
A nuk janë, pra, të gjithë engjëjt shpirtra shërbestarë, që Perëndia i ka dërguar për tʼu shërbyer atyre që do të trashëgojnë shpëtimin?1
Prandaj duhet të tregojmë më shumë kujdes për gjërat që kemi dëgjuar, që të mos dalim nga udha.2 Nëse fjala që u tha nëpërmjet engjëjve, u vërtetua dhe çdo shkelje e mosbindje ndaj saj mori ndëshkimin e drejtë,
3 si do të shpëtojmë po të lëmë pas dore një shpëtim kaq të madh? Këtë shpëtim në fillim e shpalli Zoti dhe më pas na e vërtetuan ata që e dëgjuan.
4 Për të dëshmoi edhe vetë Perëndia me anë mrekullish e shenjash dhe me dhuratat e Shpirtit të Shenjtë, të ndara sipas vullnetit të tij.
5
Perëndia nuk e vuri nën pushtetin e engjëjve botën e ardhshme për të cilën po flasim.6 Diku dëshmohet:
Çʼështë njeriu7
Për pak kohë
e bëre më të vogël se engjëjt
dhe e kurorëzove me lavdi
e me nder .
8
Gjithçka e nënshtrove nën këmbët e tij.
9 Jezuin , që për pak kohë u bë më i vogël se engjëjt, tani e shohim të kurorëzuar me lavdi e me nder për shkak të vdekjes së tij. Kështu, me hirin e Perëndisë, ai provoi vdekjen për të gjithë njerëzit.
10
Perëndia, për të cilin dhe nëpërmjet të cilit u krijuan të gjitha gjërat, çoi shumë bij drejt lavdisë. Ai, pra, duhej ta bënte të përsosur kreun e shpëtimit të tyre nëpërmjet vuajtjeve.11 Meqenëse ai që shenjtëron dhe ata që shenjtërohen janë nga i njëjti Atë, Jezuit nuk i vjen turp tʼi quajë vëllezër
12 kur thotë:
Emrin tënd13
Thotë edhe: Unë do të kem besim tek ai, si dhe: Ja unë dhe bijtë që më dha Perëndia.14
Meqenëse bijtë janë njerëz prej gjaku dhe mishi, atëherë Jezui mori të njëjtën natyrë njerëzore si ata , që nëpërmjet vdekjes të shkatërronte atë që kishte pushtetin e vdekjes, domethënë djallin,15 dhe të çlironte të gjithë ata që, nga frika e vdekjes, i ishin nënshtruar për gjithë jetën skllavërisë.
16 Duket qartë se ai nuk u vjen në ndihmë engjëjve, por pasardhësve të Abrahamit.
17 Prandaj, ai duhej tʼu ngjante në çdo gjë vëllezërve, që të bëhej i mëshirshëm dhe kryeprift besnik në shërbim të Perëndisë dhe kështu të shlyente mëkatet e popullit.
18 Meqenëse edhe ai vetë vuajti e u tundua, mund të ndihmojë edhe ata që tundohen.
1
Prandaj, o vëllezër të shenjtë, pjesëtarë të thirrjes qiellore, vështroni me kujdes Jezuin, të dërguarin e Perëndisë dhe kryepriftin e besimit që shpallim.2 Ai ishte besnik ndaj atij që e bëri kryeprift, ashtu siç ishte edhe Moisiu në tërë shtëpinë e Perëndisë.
3 Por Jezui u çmua i denjë për lavdi më të madhe se Moisiu, sepse ai që ndërton shtëpinë nderohet më shumë se shtëpia vetë.
4 Çdo shtëpi ndërtohet nga dikush, ndërsa ai që ka ndërtuar gjithçka është Perëndia.
5
Moisiu ishte besnik në tërë shtëpinë e Perëndisë, por si shërbëtor dhe për të dëshmuar gjithçka që do tʼi thoshte Perëndia.6 Ndërsa Krishti ishte si biri në shtëpinë e vet, shtëpi e cila jemi ne, nëse ruajmë guximin dhe shpresën me të cilën mburremi.
7
Sikurse thotë Shpirti i Shenjtë: Sot, nëse e dëgjoni zërin e tij,8
mos i ngurtësoni zemrat tuaja
si në ditën e rebelimit
gjatë tundimit në shkretëtirë,
9
ku etërit tuaj më tunduan
dhe më vunë në provë,
ndonëse i kishin parë veprat e mia
10
për dyzet vjet.
Prandaj unë u zemërova
me atë brezni
dhe thashë:
Gjithmonë mashtrohet zemra e tyre
dhe ata nuk i njohën udhët e mia.
11
Dhe kështu në zemërimin tim u betova:
Nuk do të hyjnë kurrë
në prehjen time.
12
Kini kujdes, vëllezër, se mos ndonjëri prej jush ka zemër të ligë e mosbesuese dhe kështu largohet nga Perëndia i gjallë.13 Por nxisni njëri-tjetrin çdo ditë për sa kohë të jetë ‘sot’, që të mos ngurtësohet ndonjë prej jush nga mashtrimi i mëkatit.
14 Ne bëhemi pjesëtarë të Krishtit vetëm nëse e ruajmë të sigurt deri në fund besimin dhe bindjen e fillimit.
15 Thuhet qartë:
Sot, nëse e dëgjoni zërin e tij,16
Kush ishin ata që dëgjuan dhe u rebeluan? A nuk ishin të gjithë ata që dolën nga Egjipti me Moisiun?17 Kush ishin ata me të cilët u zemërua për dyzet vjet? A nuk ishin ata që mëkatuan dhe lanë kockat nëpër shkretëtirë?
18 Për cilët u betua se nuk do të hyjnë në prehjen e tij? A nuk u betua për ata që nuk u bindën?
19 Ne shohim se ata nuk mundën të hynin për shkak të mosbesimit.
1
Përderisa premtimi për të hyrë në prehjen e Perëndisë vazhdon të jetë i vlefshëm, le të kemi frikë se mos ndonjëri nga ju mbetet jashtë.2 Edhe ne e kemi dëgjuar ungjillin, sikurse edhe ata që ishin në shkretëtirë, por atyre nuk u vlejti fjala që dëgjuan, pasi nuk e dëgjuan me besim.
3 Ne që besuam do të hyjmë në prehjen e Perëndisë, për të cilën ai ka thënë:
Dhe kështu në zemërimin tim u betova:4 Ndërsa për ditën e shtatë ka thënë diku: Perëndia pushoi ditën e shtatë, pasi i mbaroi të gjitha veprat e tij.
5 Po për të njëjtën gjë shton: Nuk do të hyjnë kurrë në prehjen time.
6 Ata që e dëgjuan në fillim ungjillin nuk hynë në prehjen e Perëndisë për shkak të mosbindjes. Por, meqenëse mbeten edhe të tjerë për të hyrë në të,
7 Perëndia caktoi përsëri një ditë të quajtur ‘sot’, kur thotë pas kaq kohe nëpërmjet Davidit:
Sot, nëse e dëgjoni zërin e tij,8
Pra, nëse Jozueu do ta kishte çuar popullin në prehje, atëherë Perëndia nuk do të fliste më për një ditë tjetër.9 Kështu, për popullin e Perëndisë është ende e mundshme një ditë prehjeje si e shtuna e prehjes së Perëndisë.
10 Ai që hyn në prehjen e Perëndisë do të pushojë së bëri veprat e veta, ashtu siç bëri edhe Perëndia.
11
Le të përpiqemi, pra, të hyjmë në këtë prehje, që të mos bjerë ndokush në të njëjtin shembull të mosbindjes.12
Fjala e Perëndisë është e gjallë dhe vepruese. Ajo është më e mprehtë se çdo shpatë me dy tehe dhe depërton deri në ndarjen e frymës së jetës nga shpirti, të kockës nga palca. Ajo shqyrton mendimet dhe qëllimet e zemrës.13 Nuk ka asnjë krijesë që të jetë e fshehur para Perëndisë, por të gjitha janë të zhveshura dhe të zbuluara në sytë e atij të cilit do tʼi japim llogari.
14
Le ta mbajmë, pra, fort besimin që shpallim, sepse kemi një kryeprift të madh që shkoi deri në qiejt, Jezuin, Birin e Perëndisë.15 Ne nuk kemi një kryeprift që nuk mund të vuajë me ne për dobësitë tona. Përkundrazi, ai u tundua në gjithçka ashtu si ne, por nuk mëkatoi.
16 Le tʼi afrohemi, pra, me guxim fronit të hirit, që të marrim mëshirë e të gjejmë hir për ndihmë në kohë nevoje.
1
Çdo kryeprift merret nga njerëzit dhe caktohet tʼi shërbejë Perëndisë në dobi të njerëzve. Ai kushton dhurata dhe fli për mëkatet.2 Ai është në gjendje të ndiejë dhembshuri për të paditurit dhe të mashtruarit, sepse edhe ai është njeri i dobët.
3 Prandaj, atij i duhet të kushtojë fli jo vetëm për mëkatet e popullit, por edhe për të vetat.
4 Askush nuk e merr vetë këtë nder, por e merr kur thirret nga Perëndia, sikurse Aaroni.
5
Kështu edhe Krishti nuk e mori vetë nderin për tʼu bërë kryeprift, por ia dha Perëndia kur i tha: Ti je Biri im,6
Po ashtu thotë: Ti do të jesh prift përjetë7
Gjatë jetës së tij njerëzore , Jezui iu lut dhe iu përgjërua me klithma të forta dhe me lot atij që mund ta shpëtonte nga vdekja. Dhe Perëndia e dëgjoi për shkak të nënshtrimit të tij.8 Ndonëse ishte Biri i Perëndisë, ai mësoi bindjen nga gjithë ato që pësoi.
9 Pasi u bë i përsosur, ai u bë shkaktari i shpëtimit të amshuar për të gjithë ata që i binden.
10 Perëndia e shpalli atë kryeprift sipas urdhrit të Melkisedekut.
11
Lidhur me këtë, kemi shumë gjëra për tʼju thënë, por është vështirë tʼjua shpjegojmë, sepse keni filluar të kuptoni me vështirësi .12 Për nga koha që ka kaluar, duhej të ishit tashmë mësues, ndërsa ju ende keni nevojë tʼju mësojnë njohuritë fillestare të fjalëve të Perëndisë. Keni arritur deri aty, sa keni nevojë për qumësht e jo për ushqim të fortë.
13 Kush ushqehet me qumësht, është ende foshnjë dhe nuk ka përvojë për të dalluar të drejtën.
14 Ndërsa ushqimi i fortë është për të rriturit, për ata që nëpërmjet përvojës i kanë stërvitur shqisat për të dalluar të mirën nga e keqja.
1
Prandaj, duke lënë mënjanë njohuritë fillestare për Krishtin, le të shkojmë drejt përsosjes. Le të mos merremi më me gjërat fillestare: me pendimin për veprat e vdekura, me besimin në Perëndinë,2 mësimin për pagëzimin, vënien e duarve, ngjalljen e të vdekurve dhe gjykimin e përjetshëm.
3 Edhe këtë do ta bëjmë, në e lejoftë Perëndia.
4
Është e pamundur për ata që u ndriçuan një herë, që shijuan dhuratën qiellore, që morën Shpirtin e Shenjtë,5 që shijuan bukurinë e fjalës së Perëndisë dhe mrekullitë e jetës së ardhshme
6 dhe që pastaj ranë, të rilindin me anë të pendimit, kur ata vetë e kryqëzojnë përsëri Birin e Perëndisë dhe e poshtërojnë botërisht.
7
Kur toka pi shiun që bie shpesh mbi të dhe prodhon bimë të dobishme për ata që e punojnë, ajo merr bekim nga Perëndia.8 Ndërsa, kur prodhon ferra e murriza, është e padobishme dhe po i afrohet mallkimi. Fundi i saj do të jetë djegia në zjarr.
9
Por, ndonëse flasim kështu, o fort të dashur, jemi të bindur se ju keni gjëra më të mira, që mbartin shpëtim.10 Perëndia nuk është i padrejtë që të harrojë veprën tuaj dhe dashurinë që keni treguar në emër të tij me shërbimin që u keni bërë dhe vazhdoni tʼu bëni besimtarëve të krishterë .
11 Dëshirojmë që secili prej jush të tregojë po atë zell deri në fund, që të përmbushet shpresa juaj.
12 Mos u bëni përtacë, por ndiqni shembullin e atyre që, nëpërmjet besimit dhe durimit, trashëguan premtimin e Perëndisë.
13
Kur Perëndia i bëri premtimin Abrahamit, ngaqë nuk kishte ndonjë më të madh për tʼu betuar, u betua për veten e tij14 dhe tha: Të premtoj se do të të bekoj dhe do të të jap shumë pasardhës.
15 Kështu, Abrahami priti me durim dhe fitoi premtimin.
16 Njerëzit betohen për dikë që është më i madh se ata dhe betimi është siguria që japin për të mbyllur çdo mosmarrëveshje.
17 Kështu edhe Perëndia përdori betimin, duke dashur tʼi sigurojë edhe më shumë trashëgimtarët e premtimit për palëkundshmërinë e vendimit të tij.
18 Pra, ka dy gjëra të pandryshueshme, për të cilat është e pamundur që Perëndia të gënjejë.
Nëpërmjet tyre, ne që kemi kërkuar strehë tek ai, marrim guxim të madh për tʼu mbështetur në shpresën që kemi përpara.19 Kjo shpresë është për ne spiranca e jetës. Ajo është e sigurt dhe e patundur dhe na çon deri në pjesën e brendshme të altarit, pas velit.
20 Atje ka hyrë përpara nesh dhe për ne Jezui, që u bë kryeprift në amshim sipas urdhrit të Melkisedekut.
1
Ky Melkisedeku, ishte mbret i Salemit dhe prift i më të lartit Perëndi. Kur Abrahami po kthehej nga beteja, ku shfarosi mbretërit, Melkisedeku e takoi dhe e bekoi.2 Abrahami i dha atij një të dhjetën e gjithçkaje.
Emri Melkisedek do të thotë së pari ‘mbret i drejtësisë’. Ai ishte edhe mbret i Salemit, që do të thotë ‘mbret i paqes’.3 Nuk ia njohim as të atin, as nënën dhe as paraardhësit. Nuk dimë gjë as për lindjen dhe as për vdekjen e tij . I ngjashëm me Birin e Perëndisë, ai mbetet prift në amshim.
4
Pa mendohuni sa i madh ishte ky njeri, të cilit patriarku Abraham i dha të dhjetën e gjithçkaje që kishte plaçkitur.5 Ata që e kanë marrë priftërinë si pasardhës të Levit, kanë urdhër që, sipas ligjit të Moisiut, të marrin të dhjetën e gjithçkaje nga populli, domethënë nga vëllezërit e tyre, pavarësisht se edhe ata kanë dalë prej farës së Abrahamit.
6 Melkisedeku, ndonëse nuk rridhte nga fisi i Levit, mori të dhjetën nga Abrahami dhe bekoi atë që kishte marrë premtimin e Perëndisë.
7 Dhe pa dyshim, më i vogli bekohet nga më i madhi.
8
Levitët që marrin të dhjetën janë njerëz të vdekshëm, ndërsa për Melkisedekun dëshmohet se jeton.9 Mund të thoshim se edhe Levi, i cili merr të dhjetën nga të tjerët, nëpërmjet Abrahamit i dha Melkisedekut të dhjetën,
10 sepse ai ishte ende në trupin e atit të tij Abrahamit kur ky u takua me Melkisedekun.
11
Nëse do të arrinim në përsosje nëpërmjet priftërisë levitike, të cilën populli e kishte marrë nga ligji i Moisiut, çʼnevojë kishte të dilte një priftëri tjetër sipas urdhërit të Melkisedekut dhe jo sipas urdhërit të Aaronit?12 Kur ndryshohet priftëria, domosdo bëhet edhe ndryshimi i ligjit.
13
Zoti ynë, për të cilin bëhet fjalë, i përkiste një fisi tjetër, nga i cili askush nuk i kishte shërbyer ndonjëherë altarit.14 Dihet se ai ishte nga fisi i Judës, fis për të cilin Moisiu nuk tha asgjë kur foli për priftërinë.
15
Kjo bëhet edhe më e qartë kur del një prift tjetër i ngjashëm me Melkisedekun,16 i cili nuk u bë prift sipas rregullave njerëzore, por sipas fuqisë së jetës që sʼka fund.
17 Sepse Shkrimi i shenjtë dëshmon:
Ti do të jesh prift përjetë18
Urdhërimi i mëparshëm bie poshtë, ngaqë ishte i dobët e i padobishëm.19 Ligji i Moisiut nuk bëri të përsosur askënd, por na dha një shpresë më të madhe, me të cilën i afrohemi Perëndisë.
20
Jezui nuk u bë prift pa betim, ndërsa të tjerët u bënë pa betim.21 Jezui u bë prift me betimin e Perëndisë që i tha:
Zoti u betua22
Prandaj Jezui u bë dorëzani i një besëlidhjeje më të mirë.23 Priftërinjtë e tjerë ishin të shumtë, pasi nuk i lejonte vdekja të mbeteshin priftërinj përjetë,
24 ndërsa Jezui, ngaqë jeton në amshim, ka priftëri të patjetërsueshme.
25 Prandaj ai mund tʼi shpëtojë plotësisht ata që i afrohen Perëndisë nëpërmjet tij, sepse ai jeton përjetësisht për të ndërmjetësuar për ta.
26
I tillë kryeprift na duhej: i shenjtë, i pafajshëm, i panjollosur, i ndarë veç nga mëkatarët dhe i ngritur më lart se qiejt.27 Ai nuk ka nevojë çdo ditë për flijime si kryepriftërinjtë e tjerë, të cilët ofrojnë në fillim flijim për mëkatet e veta dhe pastaj për ato të popullit. Këtë ai e bëri njëherë e përgjithmonë kur ofroi veten si flijim.
28 Ligji i Mosiut vendos si kryepriftërinj njerëz me dobësi, ndërsa fjala e betimit, që vjen pas këtij ligji, vendos Birin, i cili është i përsosur në amshim.
1
Kryesorja e gjërave që po themi është kjo: Kemi një kryeprift të tillë, i cili u ul në të djathtë të fronit të Perëndisë së madhërishëm në qiej.2 Ai shërben në shenjtërore dhe në tendën e vërtetë, të cilën e ngriti Zoti e jo njeriu.
3
Çdo kryeprift caktohet për të kushtuar dhurata e flijime. Kështu ishte e nevojshme që edhe kryeprifti ynë të kishte diçka për të kushtuar.4 Po të ishte Krishti mbi tokë, nuk do të kishte qenë e nevojshme të ishte prift, sepse në tokë ka priftërinj që i kushtojnë dhurata Perëndisë sipas ligjit të Moisiut.
5 Këta priftërinj shërbejnë sipas shembullit dhe hijes së adhurimit qiellor, ashtu siç i tha Perëndia Moisiut kur mendonte të ngrinte tendën: Tani, bëj gjithçka sipas modelit që tʼu tregua në mal.
6 Ndërsa tani Krishtit iu dha një shërbesë më e shquar, sepse ai është ndërmjetësi i një besëlidhjeje më të mirë, themeluar në premtime më të mira.
7
Nëse besëlidhja e parë do të ishte pa të metë, atëherë nuk do të ishte nevoja të zëvendësohej me një të dytë.8 Por Perëndia e qortoi popullin e vet e i tha:
Ja ku po vijnë ditët,9
Ajo nuk do të jetë si besëlidhja
që bëra me etërit e tyre,
ditën kur i mora për dore
për tʼi nxjerrë nga Egjipti.
Ata nuk i qëndruan besnikë
besëlidhjes sime,
prandaj unë i braktisa - thotë Zoti.
10
Besëlidhja që do të lidh
me shtëpinë e Izraelit
pas atyre ditëve - thotë Zoti -
është kjo:
Unë do tʼi shtie ligjet e mia
në mendjen e tyre
dhe do tʼi shkruaj
në zemrat e tyre.
Unë do të jem Perëndia i tyre
dhe ata do të jenë populli im.
11
Askush nuk do të mësojë
më tjetrin
dhe askush nuk do tʼi thotë
më vëllait të vet:
«Njih Zotin!»,
sepse do të më njohin të gjithë,
që nga i vogli e deri tek i madhi.
12
Unë do të jem i mëshirshëm
për paudhësitë e tyre
dhe mëkatet e tyre
nuk do tʼi kujtoj më.
13
Kur Perëndia tha ‘besëlidhja e re’, e vjetëroi të parën. Ajo që vjetërohet dhe plaket është afër zhdukjes.1
Sigurisht që edhe besëlidhja e parë kishte rregulla adhurimi dhe një shenjtërore tokësore.2 U ndërtua një tendë e parë, në të cilën ndodhej shandani, tryeza dhe bukët që i kushtoheshin Perëndisë. Kjo tendë quhej ‘Shenjtërorja’.
3
Pas velit të dytë ishte tenda që quhej ‘Shenjtërorja e Shenjtëroreve’.4 Atje ndodhej altari i artë, ku digjej temjani dhe gjendej arka e besëlidhjes, mbuluar nga të gjitha anët me ar. Brenda arkës ndodhej qypi i artë, që mbante manën, shkopi i Aaronit që kishte lulëzuar dhe rrasat e besëlidhjes.
5 Sipër arkës ndodheshin kerubinët e lavdisë, që mbulonin pajtimoren, për të cilët nuk është nevoja të flasim me hollësi tani.
6
Këto ishin ndërtuar në mënyrë të tillë që në tendën e parë të hynin gjithnjë priftërinjtë për të bërë shërbesat e adhurimit.7 Ndërsa në tendën e dytë hynte vetëm kryeprifti një herë në vit dhe jo pa gjak kafshësh, të cilin ia kushtonte Perëndisë për mëkatet e veta dhe për mëkatet e popullit, të bëra nga padija.
8
Me këtë gjë Shpirti i Shenjtë tregon se udha për te Shenjtërorja e Shenjtëroreve nuk do të zbulohej për sa kohë do të ishte tenda e parë.9 Tenda e parë është një shëmbëlltyrë për kohën e tanishme dhe tregon se dhuratat dhe flijimet nuk mund ta bëjnë të përsosur ndërgjegjen e atij që i kushton,
10 pasi ka të bëjë vetëm me ushqime, me pije dhe me larje të ndryshme, me rregulla për trupin, të cilat vlejnë derisa tʼu vijë koha për tʼu ndrequr.
11
Krishti erdhi si kryeprift i të mirave, që tashmë kanë ardhur. Tenda ku shërben ai është më e madhe dhe më e përsosur. Ajo nuk është bërë nga duar njerëzore, domethënë nuk i përket këtij krijimi.12 Kur Krishti hyri njëherë e përgjithmonë në Shenjtëroren e Shenjtëroreve, nuk kushtoi gjak cjepësh e viçash, por gjakun e vet, duke na sjellë shpengimin e amshuar.
13
Sepse, nëse gjaku i cjepve dhe i viçave, si dhe hiri i mëshqerrës që spërkatet mbi të papastrit, i pastron ata nga ndyrësia trupore,14 aq më tepër do ta bëjë këtë gjë gjaku i Krishtit, i cili nëpërmjet Shpirtit të Amshuar e kushtoi veten para Perëndisë si flijim të pastër. Ai na pastron ndërgjegjen nga veprat e vdekura që tʼi shërbejmë Perëndisë së gjallë.
15
Kështu Krishti është ndërmjetësi i besëlidhjes së re, sipas së cilës të gjithë ata që janë thirrur për të marrë pjesë në trashëgimin e amshuar, do të marrin shpërblimin që u ishte premtuar, për shkak se Krishti vdiq për shkeljet që ishin bërë në besëlidhjen e parë.16 Atje ku ka ndonjë testament, duhet medoemos të vërtetohet edhe vdekja e atij që e la testamentin.
17 Sepse testamenti është i vlefshëm vetëm pas vdekjes dhe nuk ka kurrfarë fuqie për sa kohë jeton ai që e lë.
18
Prandaj edhe besëlidhja e parë nuk ishte themeluar pa gjak.19 Kur i shpalli gjithë popullit urdhërimet e Ligjit, Moisiu mori gjak viçash e cjepësh dhe e përzjeu me ujë. Pastaj mori lesh të kuq dhe hisop dhe me to spërkati librin dhe gjithë popullin
20 duke thënë: Ky është gjaku i besëlidhjes që Perëndia urdhëroi për ju.
21 Po ashtu ai spërkati me gjak tendën dhe të gjitha enët e shërbesës së adhurimit.
22 Sipas ligjit të Moisiut, pothuajse gjithçka pastrohet me gjak dhe pa u derdhur gjak, nuk ka ndjesë mëkatesh.
23
Ishte e nevojshme që edhe format e gjërave qiellore të pastroheshin në të njëjtën mënyrë. Por ato kanë nevojë për flijime më të mira se këto.24 Krishti nuk hyri në një shenjtërore të bërë nga duar njerëzish, që është vetëm shëmbëllesë e shenjtërores së vërtetë, por drejt e në qiell, që të dalë para Perëndisë për ne.
25
Krishti nuk do ta flijojë shumë herë veten, siç bënte kryeprifti kur hynte në Shenjtëroren e Shenjtëroreve çdo vit me gjak kafshësh,26 sepse do të duhej të vuante shumë herë që nga krijimi i botës. Përkundrazi, tani, ai u shfaq vetëm një herë në fund të kohëve për ta shkatërruar mëkatin nëpërmjet flijimit të vetes.
27
Sikurse njerëzit një herë vdesin dhe pastaj vjen gjykimi,28 ashtu edhe Krishti, pasi u flijua një herë për të marrë mbi vete mëkatet e shumë njerëzve, do të shfaqet për herë të dytë, jo për të shlyer mëkate, po për të shpëtuar ata që e presin.
1
Meqenëse ligji i Moisiut përmban vetëm hijen e të mirave të ardhshme dhe jo pamjen e tyre të vërtetë, ai nuk mund tʼi përsosë kurrë ata që vazhdimisht vijnë të kushtojnë të njëjtat flijime vit për vit.2 Përndryshe do të kishin reshtur së kushtuari flijime, pasi ata që adhuronin Perëndinë, si të ishin pastruar një herë, nuk do të ishin më të vetëdijshëm për mëkatet e tyre.
3 Por ato flijime iu kujtonin mëkatet çdo vit,
4 sepse gjaku i viçave dhe i cjepve nuk mund tʼi shlyejë mëkatet.
5
Kur erdhi Krishti në botë, tha: Flijime dhe dhurata6
Shkrumbimet e kafshëve
dhe flijimet për mëkatet
nuk të pëlqyen.
7
Atëherë thashë:
Ja ku po vij, o Perëndi,
për të bërë vullnetin tënd,
sikurse është shkruar për mua
në krye të librit.
8
Më lart ai tha se nuk i pëlqejnë flijimet dhe dhuratat, si dhe shkrumbimet e kafshëve dhe flijimet për mëkatin, megjithëse ato kushtoheshin sipas ligjit të Moisiut.9 Pastaj shtoi: Ja ku po vij për të bërë vullnetin tënd! Kështu ai hedh poshtë flijimet e para për të caktuar flijimin e dytë.
10 Nga ky vullnet u shenjtëruam nëpërmjet flijimit që bëri Jezu Krishti një herë e përgjithmonë.
11
Të gjithë priftërinjtë rrinin çdo ditë në këmbë për të shërbyer dhe për të kushtuar shumë herë të njëjtat flijime, të cilat nuk mund tʼi shlyejnë kurrë mëkatet.12 Ndërsa Krishti kushtoi vetëm një flijim për mëkatet një herë e përgjithmonë dhe pastaj u ul në të djathtë të Perëndisë.
13 Tani, atje ai pret që armiqtë e tij të bëhen shtrojë e këmbëve të tij.
14 Kështu, me një kushtim të vetëm, Krishti i bëri të përsosur përgjithmonë të shenjtëruarit.
15
Edhe Shpirti i Shenjtë na dëshmon kur thotë:16
Besëlidhja që do të lidh17
Mëkatet e tyre
dhe paudhësitë e tyre
nuk do tʼi kujtoj më.
18
Ku ka ndjesë të mëkateve, nuk është nevoja më për flijime.19
Vëllezër, gjaku i Jezuit na jep guxim për të hyrë në shenjtërore20 me anë të udhës së re e të gjallë që na hapi Krishti me anë të velit, që është trupi i tij.
21
Ai është prift i madh në krye të shtëpisë së Perëndisë.22 Le të hyjmë, pra, atje me zemër të çiltër dhe me besim të sigurt, me zemër të pastruar nga ndërgjegjja e keqe dhe me trup të larë me ujë të pastër.
23 Le ta mbajmë të patundur pohimin e shpresës, sepse ai që na premtoi është besnik.
24 Le të kujdesemi për njëri-tjetrin, duke e nxitur për dashuri dhe për vepra të mira,
25 pa hequr dorë nga të mbledhurit së bashku, siç e kanë bërë zakon disa. Përkundrazi, le të nxisim njëri-tjetrin më shumë tani që shihni se po afron Dita e Zotit.
26
Nëse vazhdojmë të mëkatojmë me dashje, pasi kemi marrë njohuritë e së vërtetës, atëherë nuk ka më asnjë flijim për mëkatet.27 Përkundrazi, na pret gjykimi i tmerrshëm dhe zjarri i ndezur, që përpin kundërshtarët.
28 Nëse dikush shkel ligjin e Moisiut, vritet pa mëshirë me dëshminë e dy a tre dëshmitarëve.
29 A e merrni me mend se çʼdënim më të madh do të meritojë ai që ka shkelur me këmbë Birin e Perëndisë, që e ka parë si të pavlerë gjakun e besëlidhjes, me të cilin u shenjtërua dhe që ka sharë Shpirtin e hirit?
30 Sepse ne e njohim atë që ka thënë:
«Shpagimi më përket mua31
Është gjë e tmerrshme të biesh në duart e Perëndisë së gjallë.32
Sillini ndër mend ditët e shkuara! Atëherë, pasi u ndriçuat, ju duruat me shumë mundime një luftë të madhe,33 herë të përqeshur dhe të munduar botërisht, herë duke marrë pjesë në vuajtjet e atyre që trajtoheshin kështu.
34 Ju keni vuajtur bashkë me të burgosurit dhe kur ju kanë rrëmbyer pasuritë, keni duruar me gëzim, sepse e keni ditur se keni një pasuri më të madhe dhe të qëndrueshme.
35
Mos e humbisni, pra, guximin tuaj! Ai ka shpërblim të madh.36 Keni nevojë për durim që të bëni vullnetin e Perëndisë dhe të fitoni premtimin.
37
Sepse edhe pak kohë,38
I drejti im
do të jetojë prej besimit,
por nëse zmbrapset,
shpirti im
nuk do të kënaqet me të.
39
Ne nuk jemi nga ata që zmbrapsen dhe humbasin, por nga ata që besojnë dhe shpëtojnë shpirtin.1
Besimi është siguria për gjërat që shpresohen dhe njohja e gjërave që nuk shihen.2 Nëpërmjet tij të parët tanë morën dëshminë e mirë.
3
Me anë të besimit, kuptojmë se gjithësia u krijua me fjalën e Perëndisë, në mënyrë të tillë që gjërat që shohim u bënë nga ato që nuk i shohim.4
Me anë të besimit, Abeli i kushtoi Perëndisë flijim më të mirë se Kaini. Falë besimit, ai mori dëshminë se ishte i drejtë kur Perëndia pranoi dhuratat dhe ndonëse ka vdekur, ai vazhdon të na flasë.5
Me anë të besimit, Enoku u mor lart nga Perëndia pa parë vdekje me sy dhe nuk u gjet më mbi tokë, sepse e kishte marrë lart Perëndia. Dëshmohet se, para se të merrej lart, ai i kishte pëlqyer Perëndisë.6 Pa besim është e pamundur tʼi pëlqejë njeri Perëndisë, sepse ai që i afrohet Perëndisë duhet të besojë se ka Perëndi dhe se Perëndia i shpërblen ata që e kërkojnë.
7
Me anë të besimit, Noeu, kur u njoftua nga Perëndia për ato gjëra që nuk shiheshin ende, u bind dhe ndërtoi arkën për të shpëtuar ata të shtëpisë së tij. Nëpërmjet besimit, Noeu gjykoi botën dhe për shkak të besimit Perëndia e bëri trashëgimtar të drejtësisë.8
Me anë të besimit, Abrahami, kur e thirri Perëndia, u bind për të shkuar në vendin që do të merrte si trashëgim dhe u nis pa ditur ku po shkonte.9 Me anë të besimit, ai banoi në tokën e premtuar si në dhè të huaj, duke jetuar në tenda bashkë me Isakun dhe Jakobin, bashkëtrashëgimtarë të të njëjtit premtim.
10 Sepse ai priste qytetin me themele të forta, arkitekt dhe ndërtues i të cilit do të ishte Perëndia.
11
Me anë të besimit të Abrahamit, edhe Sara shterpë arriti të mbesë shtatzënë, ndonëse i kishte kaluar mosha, sepse Abrahami e dinte se ai që i kishte premtuar ishte besnik.12 Kështu, prej një njeriu të vetëm, edhe ky gati në të vdekur, lindën pasardhës të shumtë sa yjet e qiellit dhe sa rëra e panumërueshme e bregut të detit.
13
Këta të gjithë vdiqën me besim, por pa i marrë premtimet e bëra. Ata vetëm i panë nga larg dhe i përshëndetën, duke pranuar se janë të huaj dhe kalimtarë mbi tokë.14 Ata që i thonë këto gjëra, tregojnë se kërkojnë atdhe.
15 Po ta kishin mendjen tek atdheu që kishin lënë do të kishin gjetur kohë për tʼu kthyer përsëri atje.
16 Por tani ata dëshirojnë një atdhe më të mirë, domethënë një atdhe qiellor. Prandaj Perëndisë nuk i vjen turp të quhet Perëndia i tyre, sepse u kishte bërë gati një qytet.
17
Me anë të besimit, Abrahami, kur u vu në provë, kushtoi si flijim Isakun. Ai që kishte marrë premtimet, kushtoi birin e tij të vetëm,18 ndonëse Perëndia i kishte thënë: Nga Isaku do të rrjedhin pasardhësit e tu.
19 Abrahami mendonte se Perëndia mund ta ngjallte prej të vdekurve dhe e mori, në një farë mënyre , Isakun prej të vdekurve.
20
Me anë të besimit, Isaku bekoi Jakobin dhe Esaun për gjërat e ardhshme.21 Me anë të besimit, Jakobi, kur po vdiste, bekoi secilin nga bijtë e Jozefit dhe adhuroi Perëndinë, duke u mbështetur te shkopi i tij.
22 Me anë të besimit, Jozefi, duke vdekur, përmendi daljen e bijve të Izraelit nga Egjipti dhe i porositi për eshtrat e tij.
23
Me anë të besimit, prindërit e Moisiut e fshehën atë për tre muaj pas lindjes, sepse e panë se fëmija ishte i bukur dhe nuk u frikësuan nga urdhri i mbretit.24 Me anë të besimit, Moisiu, kur u rrit, nuk pranoi të quhet bir i së bijës së faraonit.
25 Ai zgjodhi që më mirë të vuante me popullin e Perëndisë, sesa të shijonte përkohësisht jetën në mëkat.
26 Ai e çmoi përçmimin e ngjashëm me përçmimin që do të pësonte Krishti, si pasuri më të madhe se thesaret e Egjiptit, sepse i kishte drejtuar sytë nga shpërblimi.
27
Me anë të besimit, Moisiu e la Egjiptin pa pasur frikë nga zemërimi i mbretit, sepse qëndroi i palëkundur duke parë të padukshmin.28 Me anë të besimit, ai kremtoi Pashkën dhe bëri spërkatjen me gjak, me qëllim që engjëlli shfarosës të mos i vriste fëmijët e parëlindur të Izraelit.
29
Me anë të besimit, izraelitët kaluan Detin e Kuq si të ecnin në tokë të thatë, ndërsa kur e provuan egjiptianët, u mbytën.30
Me anë të besimit, muret e Jerikosë ranë, pasi izraelitët u sollën rrotull tyre për shtatë ditë.31
Me anë të besimit, lavirja Rahabë nuk vdiq bashkë me të pabindurit, pasi ajo i kishte pritur zbuluesit paqësisht.32
Çʼtë them më? Nuk do të më mjaftonte koha tʼju tregoj për Gideonin, për Barakun, Samsonin, Jeftin, Davidin, Samuelin dhe profetët,33 të cilët me anë të besimit mposhtën mbretër, vunë drejtësinë, fituan premtimet, ua zunë grykën luanëve,
34 shuan fuqinë e zjarrit, shpëtuan nga tehu i shpatës, nga të dobët u bënë të fortë, u bënë të fuqishëm në luftë, thyen ushtritë e huaja.
35
Me anë të besimit disa gra morën përsëri të vdekurit e tyre përmes ngjalljes, ndërsa të tjerë nuk e pranuan lirimin, por vuajtën tortura, që të fitonin një ngjallje më të mirë.36 Të tjerë hoqën poshtërime e fshikullima, madje edhe pranga e burgime.
37 U vranë me gurë, u prenë me sharrë, u vranë nga tehu i shpatës dhe u endën veshur me lëkura delesh, me lëkura dhish, në skamje, në hidhërime dhe në keqtrajtime.
38 Bota nuk ishte e denjë për ta, prandaj ata endeshin nëpër shkretëtira, nëpër male, nëpër shpella dhe nëpër vrimat e dheut.
39
Të gjithë këta, megjithëse e morën dëshminë e mirë me anë të besimit nuk e fituan premtimin e Perëndisë.40 Sepse Perëndia kishte parashikuar diçka më të mirë për ne, që ata të mos arrinin në përsosje pa ne.
1
Prandaj edhe ne që jemi të rrethuar nga një re kaq e madhe dëshmitarësh, le të hedhim tej çdo barrë si dhe mëkatin që na josh lehtësisht dhe le të ecim përpara me durim në betejën që na pret.2 Le tʼi mbajmë sytë te Jezui, që është kreu i besimit tonë dhe ai që e bën atë të përsosur. Ai, për gëzimin që e priste, duroi kryqin duke përçmuar turpin dhe u ul në të djathtë të fronit të Perëndisë.
3 Mendoni, pra, atë që duroi një armiqësi të tillë kundër vetes nga ana e mëkatarëve, që të mos ligështoheni dhe tʼju lëshojë zemra.
4
Sepse ju ende nuk keni arritur deri atje sa të derdhni gjakun në luftën kundër mëkatit.5 Ju keni harruar këshillën që Perëndia jua tha si bijve të vet:
Biri im,6
sepse Zoti e qorton
atë që e do
dhe fshikullon
atë që pranon si bir.
7
Durojeni qortimin, sepse Perëndia po sillet me ju si bij. A ka ndonjë bir që nuk qortohet nga i ati?8 Nëse nuk do të qortoheni siç qortohen gjithë të tjerët, atëherë nuk jeni bij të vërtetë, por jeni fëmijë të paligjshëm.
9 Pastaj, nëse nderojmë etërit tanë tokësorë kur ata na qortojnë, a nuk duhet tʼi nënshtrohemi më tepër Atit të shpirtrave dhe të fitojmë jetën?
10
Etërit tokësorë na qortuan për pak kohë, ashtu siç e menduan, ndërsa Perëndia na qorton për të mirën tonë që ne të marrim pjesë në shenjtërinë e tij.11 Qortimet aty për aty duket se sjellin trishtim dhe jo gëzim, por më vonë, ata që janë ushtruar me qortimin do të shijojnë fryte paqtimi dhe drejtësie.
12
Prandaj forconi duart e lodhura dhe gjunjët e këputur!13 Rrafshoni shtigje të drejta për këmbët tuaja, që këmba e çalë të mos ndrydhet, por të shërohet.
14
Kërkoni paqen me të gjithë dhe shenjtërimin, pa të cilin askush nuk do ta shohë Zotin.15 Kujdes se mos mbetet ndonjë pa hirin e Perëndisë, se mos mbin ndonjë rrënjë e hidhur, që turbullon e ndyn shumë njerëz.
16 Të mos bëhet askush kurvar a çnderues gjërash të shenjta si Esau, i cili për një të ngrënë shiti të drejtat që gëzonte si fëmijë i parë.
17 E dini se më pas, kur donte të trashëgonte bekimin, ai nuk u pranua, ndonëse e kërkoi me lot, pasi nuk kishte më vend për pendim.
18
Nuk i jeni afruar Malit të Sinait që mund të preket me dorë dhe që digjet me zjarr, as errësirës, as territ, as stuhisë,19 as tingullit të trumbetës dhe as oshëtimës së fjalëve, të cilën ata që e dëgjuan, u lutën të mos u thuhej më asnjë fjalë tjetër.
20 Ata nuk mund ta duronin urdhërin: Edhe nëse një shtazë e prek malin, të vritet me gurë.
21 Aq e frikshme ishte pamja, sa Moisiu tha: Kam frikë dhe po dridhem.
22
Ju i jeni afruar Malit të Sionit dhe qytetit të Perëndisë së gjallë, Jerusalemit qiellor, mijëra engjëjve,23 bashkësisë së fëmijëve të parëlindur të Perëndisë, emrat e të cilëve janë shkruar në qiell. Ju i jeni afruar Perëndisë, gjykatësit të të gjithëve dhe shpirtrave të të vdekurve, që kanë arritur përsosjen.
24 I jeni afruar Jezuit, ndërmjetësit të besëlidhjes së re dhe gjakut të tij të spërkatjes, që flet më mirë së gjaku i Abelit.
25
Kini kujdes se mos nuk ia vini veshin atij që ju flet! Sepse nëse nuk i shpëtuan ndëshkimit ata që nuk e dëgjuan atë që u fliste mbi tokë, shumë më tepër nuk do tʼi shpëtojmë ne, nëse mohojmë atë që na flet nga qielli.26 Zëri i tij atëherë e tronditi tokën, ndërsa tani premton: Edhe një herë do ta trondit nga themelet, jo vetëm tokën, por edhe qiellin.
27
Fjala ‘edhe një herë’ tregon se gjërat e krijuara do të tronditen e do të zhvendosen, në mënyrë që të mbeten gjërat që nuk mund të tronditen.28 Le të jemi mirënjohës, meqenëse kemi një mbretëri që nuk mund të tronditet. Le të jemi mirënjohës dhe le ta adhurojmë Perëndinë në mënyrë të pëlqyeshme me nderim e me druajtje,
29 se Perëndia ynë është zjarr që përpin.
1
Dashuria vëllazërore le të mbetet!2
Mikpritjen mos e harroni, sepse nëpërmjet saj, disa, pa e ditur, pritën engjëj në shtëpi.3
Kujtoni të burgosurit, si të ishit edhe ju të burgosur me ta. Kujtoni edhe ata që keqtrajtohen, sepse edhe ju jeni njerëz me trup si ata.4
Martesa le të jetë e ndershme për të gjithë dhe shtrati martesor i papërlyer, sepse kurvarët dhe ata që bëjnë tradhti bashkëshortore do tʼi gjykojë Perëndia.5
Sjellja juaj të mos ndikohet nga lakmia për para. Le tʼju mjaftojnë ato që keni, se Perëndia ka thënë: Nuk do të të lë vetëm e as nuk do të të braktis.6 Kështu mund të themi me guxim:
Zoti është ndihma ime7
Kujtoni krerët tuaj, që ju shpallën fjalën e Perëndisë. Shikoni si e jetuan jetën dhe ndiqni shembullin e besimit të tyre.8
Jezu Krishti është gjithnjë i njëjti, dje, sot dhe në amshim.9 Mos rendni pas mësimeve të ndryshme dhe të huaja, sepse është mirë që zemra të forcohet me hir e jo me të ngrëna. Ata që vepruan kështu nuk patën asnjë dobi.
10 Ne kemi një altar, nga i cili nuk kanë të drejtë të hanë ata që e adhurojnë Perëndinë në tendë.
11
Kryeprifti çon në shenjtërore gjak kafshësh, të cilin e kushton për mëkatet, ndërsa vetë kafshët digjen jashtë vendbanimit.12 Prandaj edhe Jezui vuajti jashtë portës së qytetit, që ta shenjtëronte popullin nëpërmjet gjakut të tij.
13 Kështu, le të dalim edhe ne jashtë vendbanimit dhe të shkojmë drej tij, duke duruar të njëjtin poshtërim.
14 Sepse nuk e kemi këtu qytetin e përhershëm, por kërkojmë atë që ka për të ardhur.
15
Nëpërmjet Jezuit, le tʼi kushtojmë gjithnjë Perëndisë flijim lavdërimi, domethënë frytin e buzëve që rrëfejnë emrin e tij.16 Mos harroni të bëni bamirësi dhe të ndani me të tjerët ato që keni, sepse të tilla flijime i pëlqejnë Perëndisë.
17
Bindjuni krerëve tuaj edhe nënshtrojuni atyre, pasi ata rrinë zgjuar për shpirtrat tuaj, meqenëse do të japin llogari para Perëndisë. Kështu, ata do ta bëjnë këtë gjë me gëzim dhe jo duke u ankuar, sepse kjo nuk do tʼju sillte dobi.18
Lutuni për ne! Ne jemi të bindur se e kemi ndërgjegjen e pastër, sepse në çdo gjë dëshirojmë të sillemi mirë.19 Po ju kërkoj në veçanti të luteni që të kthehem sa më shpejt te ju.
20
Perëndia i paqes, ai që ngjalli prej të vdekurve bariun e madh të deleve, Zotin tonë Jezuin, me gjakun e të cilit siguroi besëlidhjen e amshuar,21 ju bëftë të aftë për çdo vepër të mirë, që të kryeni vullnetin e tij! Ai bëftë ndër ne çdo gjë që i pëlqen të bëhet, nëpërmjet Jezu Krishtit, të cilit i përket lavdia në shekuj të shekujve! Amen!
22
Ju lutem vëllezër, dëgjojini me kujdes këto fjalë ngushëllimi, sepse ju shkrova shkurt.23
E morët vesh që vëllai ynë Timoteu u lirua nga burgu. Nëse ai mbërrin së shpejti këtu, do të vij tʼju shoh bashkë me të.24
Përshëndetni të gjithë krerët tuaj dhe të gjithë besimtarët e krishterë . Ju përshëndesin vëllezërit nga Italia.25
Hiri i Perëndisë qoftë me të gjithë ju!