1 На пачатку было Слова, і Слова было ў Бога, і Богам было Слова.
2 Яно было на пачатку ў Бога.
3 Усё праз Яго сталася, і без Яго ня сталася нічога, з таго што сталася.
4 У Ім было жыцьцё, і жыцьцё было сьвятлом людзей.
5 І сьвятло ў цемры сьвеціць, і цемра не агарнула яго.
6 Быў чалавек, пасланы Богам, якому імя было Ян.
7 Ён прыйшоў на сьведчаньне, каб даць сьведчаньне аб Сьвятле, каб усе верылі праз яго.
8 Ня быў ён Сьвятлом, але каб даць сьведчаньне аб Сьвятле.
9 Было праўдзівае Сьвятло, каторае асьвятляе кожнага чалавека, прыходзячага на гэты сьвет.
10 На сьвеце было, і сьвет праз Яго стаўся, і сьвет Яго не пазнаў.
11 Прыйшло да сваіх, і свае Яго не прынялі.
12 А каторыя Яго прынялі, дало ім моц стацца сынамі Божымі, тым, што вераць у імя Яго,
13 каторыя не з крыві, ані з жаданьня цела, ані з жаданьня мужа, але з Бога нарадзіліся.
14 І Слова сталася целам і жыло паміж намі, — і мы бачылі славу Яго, славу як Адзінароднага ад Айца, — поўнае ласкі і праўды.
15 Ян дае сьведчаньне аб Ім і клікае, кажучы: “Гэта Той, пра каторага я казаў: Каторы па мне мае прыйсьці, перада мною стаўся, бо перш за мяне быў”.
16 І з паўнаты Ягонай усе мы ўзялі, і то ласку за ласкай.
17 Бо закон быў дадзены праз Майсея, а ласка і праўда сталіся праз Езуса Хрыста.
18 Бога ніхто ніколі ня бачыў. Адзінародны Сын, Каторы ва ўлоньні Айца, Ён заявіў.
19 І вось сьведчаньне Яна, калі Юдэі з Ерузаліма паслалі да яго сьвятароў і левітаў, каб у яго спыталіся: “Хто ты?”
20 І прызнаўся, і не запярэчыў; і вызнаў: “Я не Хрыстос”.
21 Дык пыталіся ў яго: “Дык што? Ты мо Гальяш?” І сказаў: “Не”. “Дык ты прарок?” І адказаў: “Не”.
22 Дык спыталіся яны ў яго: “Дык хто ж ты, каб мы маглі адказаць тым, што нас паслалі. Што можаш сказаць сам пра сябе?”
23 Ён сказаў: “Я — голас клікаючага ў пустыні: “Прастуйце дарогу Госпаду”, як казаў прарок Ісая”.
24 А пасланцы былі з фарысэяў;
25 дык пыталіся ў яго: “Чаму тады хрысьціш, калі ты не Хрыстос, не Гальяш, ані прарок?”
26 Дык у адказ сказаў ім Ян: “Я хрышчу вадою, але пасярод вас зьявіўся Той, каго вы ня ведаеце.
27 Гэта Той, што пасьля мяне прыйдзе, якому я ня варты развязаць рамень сандалаў Яго”.
28 Гэта адбылося ў Бэтаніі за Ярданам, дзе Ян хрысьціў.
29 Назаўтра ўбачыў Ян Езуса, прыходзячага да Яго, і сказаў: “Вось Ягнё Божае, Той, хто бярэ на сябе грахі сьвету.
30 Гэта Той, пра якога я гаварыў: Пасьля мяне прыйдзе чалавек, які стаўся перада мной, бо быў раней, чым я.
31 І я, што праўда, ня ведаў Яго, але дзеля таго прыйшоў я, хрысьцячы вадой, каб мог Ён аб’явіцца Ізраэлю”.
32 Ды даў Ян сьведчаньне, кажучы,:”Бачыў я Духа, зыходзячага з неба як галуб, які сеў на Ім.
33 І я Яго ня ведаў, але Той, хто мяне паслаў хрысьціць вадою, сказаў мне: “На каго ўбачыш, што Дух зыходзіць і застаецца на Ім, гэта Той, хто хрысьціць Духам Сьвятым”.
34 І гэта я сам бачыў і сьведчу, што Ён — Сын Божы”.
35 На другі дзень зноў стаяў Ян і два вучні ягоныя.
36 Гледзячы на праходзячага Езуса, Ян сказаў: “Вось Ягнё Божае”.
37 Дык пачулі два вучні, як ён гэта казаў, і пайшлі за Езусам.
38 Езус, павярнуўшыся, убачыў іх, як ішлі за Ім, і спытаўся ў іх: “Што шукаеце?” Яны сказалі Яму: “Раббі, — што значыць Вучыцель, — дзе жывеш?”
39 Кажа ім: “Хадзіце і паглядзіце”. Дык пайшлі і паглядзелі, дзе жыў, і засталіся тога дня з Ім, а была блізу гадзіна дзесятая.
40 А адным з двух, што пачулі ад Яна і пайшлі за Ім, быў Андрэй, брат Сымона Пятра.
41 Ён, спаткаўшы перш брата свайго Сымона, сказаў: “Знайшлі мы Мэсію”, што значыць — Хрыста.
42 І прывёў яго да Езуса. А Езус, глянуўшы на яго, сказаў яму: “Ты Сымон, сын Ёны, будзеш называцца Кефас, што значыць Пётар”.
43 Назаўтра Езус маніўся ісьці ў Галілею ды напаткаў Філіпа. І сказаў яму Езус: “Ідзі за Мною”.
44 А Філіп быў з Бэтсаіды, горада Андрэя і Пятра.
45 Філіп жа напаткаў Натанаэля і сказаў яму: “Мы знайшлі Таго, аб кім пісаў Майсей у Законе і Прарокі: Езуса, сына Язэпа з Назарэту”.
46 І сказаў яму Натанаэль: “Ці можа быць што добрага з Назарэту?” Кажа яму Філіп: “Хадзі і паглядзі”.
47 Убачыў Езус, што Натанаэль ідзе да Яго, і сказаў пра яго: “Вось праўдзівы Ізраэлец, у якім няма падману”.
48 Натанаэль спытаўся ў Езуса: “А скуль жа мяне ведаеш?” У адказ сказаў яму Езус: “Я бачыў цябе перш, чым пазваў цябе Філіп, калі ты быў пад фіговым дрэвам”.
49 Адказаў яму Натанаэль: “Раббі, Ты — Сын Божы, Ты — кароль Ізраэля!”
50 Адказаў яму Езус і сказаў: “Таму, што Я табе сказаў: Я цябе бачыў пад фіговым дрэвам, уверыў ты? Болей за гэта ўбачыш”.
51 І дадаў: “Сапраўды, сапраўды кажу вам: Убачыце неба адкрытае і анёлаў Божых, узыходзячых і зыходзячых да Сына Чалавечага”.
1 І на трэці дзень спраўлялася вясельле ў Кане Галілейскай, і Маці Езуса была там.
2 Таксама Езус разам з вучнямі Яго быў запрошаны на вясельле.
3 А калі не хапіла віна, сказала Яму Маці: “Віна ня маюць”.
4 І сказаў ёй Езус: “Што Мне і Табе, жанчына? Яшчэ не прыйшла Мая гадзіна”.
5 Сказала тады Маці Езуса слугам: “Зрабіце ўсё, што вам загадае”.
6 А стаяла там шэсьць каменных глякоў для абрадавага абмываньня па звычаю Юдэяў, і кожны з іх зьмяшчаў па два або па тры вядры.
7 Загадвае ім Езус: “Напоўніце глякі вадой”. І напоўнілі іх аж па берагі.
8 Затым сказаў ім Езус: “Зачэрпайце цяпер і занясіце маршалку вясельля”. І занесьлі.
9 А калі маршалак пакаштаваў вады, якая замянілася ў віно, — а ня ведаў, адкуль узялося віно, слугі ж, што чэрпалі ваду, ведалі, — пазваў маршалак вясельля маладога
10 і сказаў яму: “Кожны чалавек дае найперш добрае віно, а калі нап’юцца, тады горшае, а ты захаваў добрае віно аж да гэтага часу”.
11 Такі вось пачатак знакаў учыніў Езус у Кане Галілейскай і аб’явіў славу сваю. Дык уверылі ў Яго вучні Ягоныя.
12 Затым пайшоў сам і Маці, браты і вучні Яго ў Кафарнаўм. І там прабывалі некалькі дзён.
13 А надыходзіла Пасха Юдэйская, дык Езус пайшоў у Ерузалім.
14 І знайшоў у сьвятыні прадаючых валоў, авец і галубоў і седзячых мяняльнікаў грошаў.
15 І, зрабіўшы з вяровак біч, павыганяў усіх са сьвятыні, таксама авечак і валоў, і грошы мяняльнікаў рассыпаў і сталы павыварочваў;
16 і тым, што прадавалі галубоў, сказаў: “Выносьце гэта адсюль! Не рабіце дому Айца Майго домам гандлю”.
17 І прыпомнілі вучні Ягоныя, што напісана: “Руплівасьць пра дом Твой зьядае Мяне”.
18 Тады Юдэі, чэпячыся, сказалі Езусу: “Які знак дасі нам у доказ, што гэта робіш?”
19 Езус у адказ гаварыў ім: “Зруйнуйце гэту сьвятыню, і Я ў тры дні адбудую яе”.
20 Дык сказалі тады Юдэі: “Сорак шэсьць гадоў будавалі гэту сьвятыню, а Ты ў тры дні адбудуеш яе?”
21 Але Езус гаварыў пра сьвятыню цела свайго.
22 Дык калі ўваскрос з мёртвых, вучні Яго прыпомнілі сабе, што пра гэта казаў, і ўверылі Пісаньню і словам, якія сказаў Езус.
23 А калі быў Езус у Ерузаліме ў дзень сьвяточны на Пасху, многія ўверылі ў імя Яго, бачачы знакі, якія чыніў.
24 Але сам Езус не давяраўся ім, таму што ведаў усіх.
25 Ды ня меў патрэбы, каб хто сьведчыў аб чалавеку, бо сам ведаў, што ёсьць у чалавеку.
1 Між фарысэяў быў чалавек, імем Мікодым, начальнік Юдэйскі.
2 Ноччу прыйшоў ён і сказаў Яму: “Раббі, мы ведаем, што Ты ад Бога прыйшоў як Настаўнік; бо ніхто ня можа чыніць такіх знакаў, як Ты чыніш, калі б Бог ня быў з ім”.
3 Езус у адказ сказаў яму: “Сапраўды, сапраўды кажу табе: Калі хто не народзіцца нанова, ня можа бачыць Каралеўства Божага”.
4 Сказаў яму Мікодым: “Як жа можа нарадзіцца чалавек, калі ён ужо стары? Ці ж можа паўторна ўвайсьці ва ўлоньне сваёй маці ды зноў нарадзіцца?”
5 Адказаў Езус: “Сапраўды, сапраўды кажу табе: Калі хто не народзіцца з вады і з Духа, ня можа ўвайсьці ў Каралеўства Божае.
6 Тое, што нарадзілася з цела, ёсьць целам, а што нарадзілася з Духа, ёсьць дух.
7 Не дзівіся, што Я табе гэта сказаў: Трэба вам нарадзіцца нанова.
8 Дух дзьме, куды хоча, і голас яго чуеш, але ня ведаеш, скуль прыходзіць і куды адыходзіць. Таксама з кожным, хто з Духа нарадзіўся”.
9 Дык спытаўся Мікодым: “Як можа гэта стацца?”
10 Сказаў яму Езус у адказ: “Ты — вучыцель Ізраэля і ня ведаеш гэтага?
11 Сапраўды, сапраўды кажу табе: Мы кажам тое, што ведаем, і сьведчым пра тое, што мы бачылі, але сьведчаньня нашага не прыймаеце.
12 Калі казаў вам пра зямныя рэчы, і вы ня верыце, дык як уверыце, калі вам буду гаварыць пра нябесныя?
13 Ніхто не ўзыйшоў у неба, толькі Той, хто зыйшоў з неба, Сын Чалавечы.
14 І як Майсей падняў зьмея ў пустыні, так мусіць быць падняты Сын Чалавечы,
15 каб кожны, хто верыць у Яго, меў жыцьцё вечнае.
16 Бо так палюбіў Бог сьвет, што Сына свайго Адзінароднага даў, каб кожны, хто верыць у Яго, не памёр, але меў жыцьцё вечнае.
17 Бо не паслаў Бог Сына свайго ў сьвет, каб судзіць сьвет, але каб сьвет быў збаўлены праз Яго.
18 Хто верыць у Яго, ня будзе асуджаны, а хто ня верыць, ужо асуджаны, бо ня ўверыў у імя Адзінароднага Сына Божага.
19 А суд такі, што сьвятло прыйшло на сьвет, але людзі болей узьлюбілі цемру, чым сьвятло, бо ліхімі былі іх учынкі.
20 Бо кожны, хто блага робіць, ненавідзіць сьвятло і не ідзе да сьвятла, каб не выявіліся яго ўчынкі.
21 А кожны, хто чыніць праўду, ідзе да сьвятла, каб выявіліся ўчынкі ягоныя, бо яны ў Богу былі ўчынены”.
22 Затым прыйшоў Езус разам з вучнямі сваімі ў зямлю Юдэйскую і там, прабываючы з імі, хрысьціў.
23 І Ян таксама хрысьціў у Эноне блізка Саліма, бо там было шмат вады, і людзі прыходзілі і прыймалі хрост;
24 бо Ян ня быў яшчэ пасаджаны ў вязьніцу.
25 І ўзьнікла спрэчка між вучнямі Яна і Юдэямі ў справе ачышчэньня.
26 Дык прыйшлі да Яна і сказалі яму: “Раббі, вось жа Той, што з табой быў за Ярданам і пра якога ты сьведчыў, вось Ён хрысьціць, ды ўсе ідуць да Яго”.
27 А Ян адказаў ім: “Нічога ня можа атрымаць чалавек, калі яму ня будзе дадзена з неба.
28 Вы самі можаце засьведчыць, што я вам сказаў: Я не Хрыстос, але пасланы перад Ім.
29 Хто мае нявесту, той жаніх, а сябра маладога, які побач стаіць і чуе, цешыцца з усяго сэрца з голасу жаніха. І гэтая радасьць мая споўнілася.
30 Ён мае расьці, а я — малець.
31 Хто прыходзіць з высока, Той вышэй за ўсіх, а хто з зямлі, той зямны і пра зямное гаворыць. Хто прыходзіць з неба, Той па-над усімі.
32 Ён сьведчыць аб тым, што чуў і бачыў, і сьведчаньня Яго ніхто ня хоча прыймаць.
33 А хто прыняў Яго сьведчаньне, той сьцьвердзіў, што Бог праўдамоўны.
34 Бо Той, каго Бог паслаў, абвяшчаеслова Божае, бо ня мераючы Бог дае Духа.
35 Айцец любіць Сына і ўсё аддаў у рукі Ягоныя.
36 Хто верыць у Сына, мае жыцьцё вечнае, а хто ня верыць Сыну, ня будзе аглядаць жыцьця, але гнеў Божы вісіць над ім”.
1 Калі затым Езус даведаўся, што фарысэі чулі, што Езус здабывае больш вучняў ды хрысьціць, чым Ян, —
2 хоць сам Езус не хрысьціў, але вучні Ягоныя, —
3 дык пакінуў Юдэю і вярнуўся ізноў у Галілею.
4 А выпала Яму ісьці праз Самарыю.
5 Прыбыў затым у Самаранскі горад Сіхар, непадалёк паселішча, якое даў Якуб Язэпу, свайму сыну.
6 Ды была там студня Якуба. І Езус, змучаны дарогай, сядзеў пры студні. Было каля шостай гадзіны.
7 У той час прыйшла жанчына Самаранка браць ваду. Кажа ёй Езус: “Дай мне напіцца”;
8 бо вучні Яго пайшлі ў горад купіць харчоў.
9 Кажа тады Яму жанчына Самаранка: “Як жа Ты, Юдэй, можаш прасіць вады ў мяне, Самаранкі?” Бо Юдэі ня маюць зносінаў з Самаранамі.
10 Адказаў ёй Езус: “Калі б ты ведала дар Божы ды хто ёсьць Той, хто цябе просіць: “Дай мне піць”, напэўна прасіла б Яго, і Ён даў бы табе жывой вады”.
11 Кажа Яму жанчына: “Госпадзе, ня маеш нават чым набраць вады, а студня глыбокая; адкуль тады возьмеш жывой вады?
12 Ці ж ты большы за бацьку нашага Якуба, які нам даў гэтую студню, з якой сам піў і сыны яго, і статак?”
13 У адказ сказаў ёй Езус: “Кожны, хто п’е гэту ваду, зноў смагнуць будзе,
14 а хто нап’ецца вады, якую Я яму дам, ніколі ня будзе чуць смагі, але вада, якую Я яму дам, станецца ў ім жаралом, што бруіцца ў жыцьцё вечнае”.
15 Кажа Яму жанчына: “Госпадзе, дай мне гэтае вады, каб я не адчувала смагі, ды не прыходзіла сюды за вадой”.
16 Кажа ёй Езус: “Ідзі, пазаві мужа свайго і прывядзі сюды”.
17 Адказала жанчына: “Я ня маю мужа”. Сказаў ёй Езус: “Добра сказала: “Ня маю мужа”,
18 бо мела ты пяць мужоў, а гэты, каторага цяпер маеш, ня ёсьць тваім мужам; гэта ты праўду сказала”.
19 Кажа Яму жанчына: “Госпадзе, бачу, што Ты — прарок.
20 Бацькі нашы на гэтай гары пакланяліся Богу, а вы кажаце, што ў Ерузаліме ёсьць месца, дзе належыцца славіць Яго”.
21 Сказаў ёй Езус: “Жанчына, павер Мне, што набліжаецца час, калі ані на гэтай гары, ані ў Ерузаліме, ня будзеце пакланяцца Айцу.
22 Вы пакланяецеся тому, чаго ня ведаеце, а мы пакланяемся тому, што ведаем, бо з Юдэяў збаўленьне.
23 Але надыходзіць час, ды ўжо надыйшоў, што праўдзівыя спахвальнікі будуць пакланяцца Айцу ў Духу і ў праўдзе. Бо і Айцец шукае такіх спахвальнікаў.
24 Бог ёсьць Дух, і тыя, што пакланяюцца Яму, павінны аддаваць Яму спахвалу ў Духу і ў праўдзе”.
25 Кажа Яму жанчына: “Ведаю, што прыйдзе Мэсія, — значыць Хрыстос, — калі Ён прыйдзе, усё нам аб’явіць”.
26 Кажа ёй Езус: “Гэта Я, які з табою размаўляю”.
27 Небавам прыйшлі вучні Яго і дзівіліся, што Ён размаўляе з жанчынаю. Але ніводзін з іх не спытаўся: “Пра што пытаеш, або пра што з ёй гаворыш?”.
28 Жанчына ж пакінула збанок свой і пайшла ў горад, і расказала жыхарам ягоным:
29 “Ідзіце і пабачце чалавека, які мне сказаў усё, што я толькі рабіла. Ці гэта не Хрыстос?”
30 Дык выйшлі з горада і пайшлі да Яго.
31 Тым часам вучні прасілі Яго: “Раббі, еш”.
32 Але Ён сказаў ім: “Я Маю ежу, пра каторую вы ня ведаеце”.
33 Казалі тады вучні між сабой: “Няўжо нехта прынёс Яму есьці?”
34 Сказаў ім Езус: “Мая ежа — спаўняць волю Таго, хто паслаў Мяне, і скончыцьць справу Ягоную.
35 Ці ж вы ня кажаце: “Яшчэ чатыры месяцы і пачнецца жніво”? Дык кажу вам: Падыміце вочы вашыя і прыгледзьцеся ваколіцам, як ужо бялеюць на жніво.
36 Той, хто жне, атрымоўвае заплату і сабірае плён на жыцьцё вечнае, каб і сейбіт, і жнец разам радаваліся.
37 Тут спраўджваецца слова: Адзін сее, а хто іншы зьбірае.
38 Я паслаў вас жаць тое, над чым вы не трудзіліся; іншыя працавалі, а вы карыстаецеся трудом іхнім”.
39 І многа Самранаў з горада таго ўверыла ў Яго дзеля словаў жанчыны, якая сьведчыла: “Ён мне сказаў усё, што я толькі рабіла”.
40 Дык калі да Яго прыйшлі Самаране, прасілі Яго, каб там пабыў; дык застаўся там два дні.
41 Ды многа болей уверыла ў Яго дзеля словаў Ягоных.
42 Жанчыне ж казалі: “Ужо не дзеля твайго расказу верым, але дзеля таго, што чулі і пераканаліся, што Ён — праўдзівы Збаўца сьвету”.
43 А па двух днях пайшоў адтуль і направіўся ў Галілею;
44 хоць сам Езус сьведчыў, што прарок ня мае пашаны ў сваёй бацькаўшчыне.
45 Калі затым прыйшоў у Галілею, Галілейцы прынялі Яго, бо бачылі ўсё, што ўчыніў у Ерузаліме ў час сьвятаў, бо і яны былі на сьвяце.
46 Езус ізноў прыйшоў у Кану Галілейскую, дзе перамяніў ваду ў віно. І быў там нейкі ўрадовец, каторага сын хварэў у Кафарнаўме.
47 Ён, калі пачуў, што Езус з Юдэі прыйшоў у Галілею, пайшоў да Яго і прасіў Яго, каб прыйшоў і аздаравіў сына яго, які быў пры сьмерці.
48 Сказаў яму Езус: “Калі ня ўбачыце знакаў і цудаў, ня ўверыце”.
49 Кажа Яму ўрадовец: “Госпадзе, прыйдзі перш, чым сын мой памрэ”.
50 Кажа яму Езус: “Ідзі, сын твой жывы”. Паверыў той чалавек слову, якое яму сказаў Езус, і пайшоў.
51 А калі быў яшчэ ў дарозе, слугі яго выйшлі на спатканьне і сказалі яму, што сын яго жыве.
52 Спытаўся іх тады пра пару, у якую яму палягчэла. Дык сказалі: “Учора а сёмай гадзіне спынілася гарачка”.
53 Дык даведаўся бацька, што гэта быў час, у які сказаў яму Езус: “Сын твой жыве”. Дык уверыў ён ды ўвесь дом ягоны.
54 Гэта ўжо другі знак, які ўчыніў Езус, калі вярнуўся з Юдэі ў Галілею.
1 Пасьля гэтага было сьвята Юдэйскае, і Езус прыйшоў у Ерузалім.
2 А ў Ерузаліме ёсьць ля Авечай брамы сажалка, якая па-гебрайску завецца Бэтсата, якая мае пяць прысенкаў.
3 У іх ляжала шмат хворых, сьляпых, храмых, спараліжаваных, чакаючых узваруху вады.
4 Бо анёл Госпадаў ад часу да часу зыходзіў у сажалку і каламуціў ваду, і хто першы ўваходзіў у сажалку па ўзварухненьні вады, той здаравеў, якою бы немаччу ні хварэў.
5 А быў там адзін чалавек, што хварэў трыццаць восем гадоў.
6 Калі Езус убачыў яго лежачага ды даведаўся, што ён ужо доўгі час хварэе, спытаўся ў яго: “Ці хочаш быць здаровы?”
7 Хворы адказаў Яму: “Госпадзе, ня маю нікога, хто б мяне ўкінуў у сажалку, калі ўзварухнецца вада. Бо калі я сам прыходжу, хто іншы перада мной уваходзіць”.
8 Сказаў яму Езус: “Падыміся, вазьмі ляжак свой, і ідзі”.
9 І адразу стаў здаровым той чалавек, і ўзяў ляжак свой і хадзіў. А быў гэта дзень суботні.
10 Дык казалі Юдэі аздароўленаму: “Сёньня субота, не выпадае табе насіць ляжак твой”.
11 Адказаў ім: “Той, хто аздаравіў мяне, сказаў мне: “Вазьмі ляжак свой ды хадзі”.
12 Дык пыталіся яго: “Што гэта за чалавек, каторы табе сказаў: “Вазьмі ляжак твой і хадзі”?.
13 Аздароўлены ж ня ведаў, хто гэта быў, бо Езус адыйшоўся ад людзей, што былі сабраўшыся ў тым месцы.
14 Потым напаткаў яго Езус у сьвятыні і сказаў яму: “Вось ты паздаравеў; ужо болей не грашы, каб ня здарылася табе што горшае”.
15 Затым той чалавек пайшоў і сказаў Юдэям, што гэта Езус яго аздаравіў.
16 Таму перасьледавалі Юдэі Езуса, што Ён рабіў такое ў суботу.
17 Але Езус адказаў ім: “Айцец Мой дагэтуль робіць так, і Я так раблю”.
18 Дзеля таго тым больш думалі Юдэі, як забіць Езуса, бо ня толькі парушаў суботу, але і Бога называў Айцом сваім, раўнуючыся Богу.
19 Затым у адказ сказаў ім Езус: “Сапраўды, сапраўды кажу вам: Сын ня можа нічога зрабіць сам ад сябе, але толькі тое, што бачыць, як Айцец робіць. Бо што Ён робіць, тое таксама Сын робіць.
20 Бо Айцец любіць Сына і аб’яўляе Яму усё, што сам робіць, і яшчэ большыя за гэтыя пакажа Яму даконы, каб вы дзівіліся.
21 Бо як Айцец уваскрашае памёршых і ажыўляе, так і Сын, каму хоча, дае жыцьцё.
22 Бо Айцец нікога ня судзіць, але ўвесь суд даручыў Сыну,
23 каб усе славілі Сына, як славяць Айца. Хто ня славіць Сына, ня славіць таксама Айца, які паслаў Яго.
24 Сапраўды, сапраўды кажу вам: Хто слухае Маё слова ды верыць Таму, хто Мяне паслаў, мае жыцьцё вечнае, ды не ідзе на суд, але са сьмерці пераходзіць у жыцьцё.
25 Сапраўды, сапраўды кажу вам, што надыходзіць час, ды нават ужо надыйшоў, калі памёршыя пачуюць голас Сына Божага, і тыя, што пачуюць, жыць будуць.
26 Бо як Айцец мае жыцьцё сам у сабе, так і Сыну даў мець жыцьцё ў сабе самым.
27 Ды даў Яму ўладу судзіць, бо Ён — Сын Чалавечы.
28 Не дзівіцеся таму, бо надходзіць час, у якім усе, што ў магілах, пачуюць голас Яго.
29 І тыя, што добра рабілі, пойдуць на ўваскрашэньне жыцьця, а тыя, што блага рабілі — на ўваскрашэньне суду.
30 Сам ад сябе нічога не магу рабіць. Суджу так, як чую, ды суд Мой справядлівы, бо не шукаю Маёй волі, але волі Таго, хто Мяне паслаў.
31 Калі Я сам сьведчу аб сабе, сьведчаньне Маё непраўдзівае.
32 Ёсьць Той, хто сьведчыць аба Мне, і ведаю, што Яго сьведчаньне, дадзенае пра Мяне слушнае.
33 Вы пасылалі да Яна, і ён сьведчыў праўдзіва.
34 Але Я не прыймаю сьведчаньня ад чалавека, але кажу гэта, каб вы былі збаўлены.
35 Ян быў сьветачам, які гарыць і сьвеціць, але вы толькі хвілінку хацелі пацешыцца сьвятлом яго.
36 Але Я маю сьведчаньне большае, чым Яна. Бо даконы, якія Мне Айцец даручыў выканаць, і гэтыя даконы, каторыя раблю, сьведчаць пра Мяне, што Айцец Мяне паслаў.
37 Ды і сам Айцец, які Мяне паслаў, засьведчыў аба Мне. Але вы голасу Яго ніколі ня чулі і аблічча Яго ня бачылі.
38 І слова Яго ня маеце ў сэрцах вашых, бо ня верыце Таму, каго Ён паслаў.
39 Разгледзьце Пісаньні, бо вы думаеце, што маеце ў іх жыцьцё вечнае, і яны сьведчаць аба Мне.
40 Але да Мяне ня хочаце ісьці, каб атрымаць жыцьцё вечнае.
41 Славы ад людзей не прымаю.
42 Але вас я ведаю, што любові да Бога ў сабе ня маеце.
43 Я прыйшоў у імя Айца Майго, і вы не прыймаеце Мяне, а калі б хто іншы прыйшоў у сваё імя, таго прыймеце.
44 Як жа можаце верыць вы, каторыя хвалу прыймаеце адны ад другіх, а хвалы, што ад самога Бога, не шукаеце?
45 Ня думайце, што Я вас буду вінаваціць перад Айцом; вінаваціць будзе вас Майсей, у якім вы надзею пакладаеце.
46 Бо каб вы верылі Майсею, дык уверылі б вы і Мне, бо ён пра Мяне пісаў.
47 Але калі вы пісаньням яго ня верыце, дык як жа ўверыце словам Маім?”
1 Пасьля Езус пайшоў на другі бок мора Галілейскага або Тыбэрыядзкага.
2 І ішоў за ім вялікі натоўп людзей, бо бачылі знакі, дакананыя над хворымі.
3 Затым Езус узыйшоў на гару і сеў там са сваімі вучнямі.
4 А збліжалася Пасха, сьвяточны дзень Юдэйскі.
5 Калі Езус падняў вочы і ўбачыў вялікі натоўп людзей, які ішоў да Яго, сказаў Філіпу: “Дзе купім хлеба, каб маглі яны пад’есьці?”
6 А гаварыў, каб выспрабаваць іх, бо сам ведаў, што меў зрабіць.
7 Адказаў яму Філіп: “Дзьвесьце дынараў ня хопіць, каб купіць ім хлеба, каб кожны з іх атрымаў хоць крыху”.
8 Сказаў Яму адзін з вучняў Яго, Андрэй, брат Сымона Пятра:
9 “Ёсьць тут адзін юнак, які мае пяць ячменных хлябоў, і дзьве рыбы, але што гэта на такое мноства?”
10 Сказаў ім Езус: “Загадайце людзям сесьці”. А было на тым месцы многа травы. І так села мужчын каля пяці тысяч.
11 Тады Езус узяў хлябы, склаў падзяку і раздаў седзячым; падобна і рыбы, колькі хто хацеў.
12 А калі наеліся, загадаў вучням сваім: “Зьбярыце кавалкі, каб не змарнаваліся”.
13 Дык сабралі кускі з пяці хлябоў ячменных і налажылі дванаццаць кашоў таго, што засталося па тых, што елі.
14 Людзі ж тыя, бачачы знак, учынены Езусам, казалі: “Сапраўды гэта прарок, які ідзе ў сьвет”.
15 А Езус, даведаўшыся, што меліся прыйсьці, каб ўзяць Яго і абвясьціць каралём, адыйшоў сам адзін на гару.
16 А калі зьвечарэла, вучні Ягоны спусьціліся да мора
17 і, улезшы ў лодку, паплылі на другі бераг у Кафарнаўм. Ужо сьцямнела, а Езус не вяртаўся да іх.
18 А мора пачало хвалявацца, бо дуў моцны вецер.
19 Калі адплылі за дваццаць пяць або і трыццаць стадыяў, убачылі Езуса, ідучага па моры і падыходзячага да лодкі, і спалохаліся.
20 Але Езус сказаў ім: “Гэта Я, ня бойцеся”.
21 Дык хацелі ўзяць Яго ў лодку, але лодка зараз жа прыплыла да берагу, да якога яны плылі.
22 Назаўтра народ, які застаўся за морам, заўважыў, што не было там другой лодкі, толькі адна, ды што Езус ня сеў у лодку са сваімі вучнямі, але вучні адплылі самі;
23 іншыя ж лодкі прыплылі з Тыбэрыяды да месца, дзе спажывалі хлеб, над якім Госпад складаў падзяку.
24 Калі затым народ убачыў, што там няма Езуса, ані вучняў Ягоных, дык селі ў лодкі і прыплылі ў Кафарнаўм, шукаючы Езуса.
25 І, знайшоўшы Езуса за морам, сказалі Яму: “Раббі, калі Ты сюды прыйшоў?”
26 У адказ сказаў ім Езус: “Сапраўды, сапраўды кажу вам: Шукаеце Мяне не таму, што вы бачылі знакі, але што вы елі хлеб і наеліся.
27 Рупцеся не пра ежу, якая прападае, але пра ежу, якая прычыняецца да жыцьця вечнага, якое дасьць вам Сын Чалавечы, бо на Ім палажыў пячаць сваю Айцец Бог”.
28 Сказалі тады Яму: “Што маем рабіць, каб спаўняць справы Божыя?”
29 А Езус адказаў ім і сказаў: “Гэта справа Божая, каб верылі ў Таго, каго Ён паслаў”.
30 Тады сказалі Яму: “Дык што за знак учыніш, каб мы ўбачылі і ўверылі Табе? Што зробіш?
31 Бацькі нашыя елі манну ў пустыні, як напісана: “Хлеб з неба даў ім да яды”.
32 Сказаў тады ім Езус: “Сапраўды, сапраўды кажу вам: Не Майсей даў вам хлеб з неба, але Айцец Мой дае вам праўдзівы хлеб з неба.
33 Бо хлеб Божы, ёсьць той, які з неба зыйшоў і дае жыцьцё сьвету”.
34 Затым сказалі Яму: “Госпадзе, дай нам заўсёды гэтага хлеба”.
35 Сказаў ім Езус: “Я — хлеб жыцьця. Хто прыходзіць да Мяне, ня будзе чуць голаду, і хто верыць у Мяне, ніколі смагнуць ня будзе.
36 Казаў жа Я вам, што і бачылі Мяне, і ня верыце.
37 Усё, што дае Мне Айцец, да Мяне прыйдзе, і тога, хто да Мяне прыходзіць, ня выкіну прэч.
38 Бо Я зыйшоў з неба, не каб сваю волю чыніць, але волю Таго, хто Мяне паслаў.
39 А воля Таго, які Мяне паслаў, каб Я нічога не страціў з таго, што Ён Мне даў, але ўваскрасіў гэта ў апошні дзень.
40 Гэта воля Айца Майго, каб кожны, хто глядзіць на Сына і верыць у Яго, меў жыцьцё вечнае; і Я яго ўваскрашу ў апошні дзень”.
41 Дык наракалі Юдэі на Езуса, што Ён сказаў: “Я — хлеб, які зыйшоў з неба”,
42 ды казалі: “Ці ж гэта ня Езус, сын Язэпа, якога бацьку і маці ведаем? Дык як жа можа Ён казаць: “Зыйшоў з неба”?”
43 У адказ сказаў ім Езус: “Не наракайце між сабой.
44 Ніхто ня можа прыйсьці да Мяне, калі яго не пацягне Айцец, які Мяне паслаў; і Я яго ўваскрашу ў апошні дзень.
45 Напісана ў прарокаў: “І будуць усе вучнямі Бога”. Кожны, хто пачуў ад Айца і навучыўся, прыходзіць да Мяне.
46 Ня значыць гэта быццам хто Айца бачыў, бо толькі Той, хто ад Бога, Той бачыў Айца.
47 Сапраўды, сапраўды кажу вам: Хто верыць у Мяне, мае жыцьцё вечнае.
48 Я — хлеб жыцьця.
49 Бацькі вашыя елі манну ў пустыні і паўміралі.
50 А гэта хлеб, які з неба зыходзіць, каб кожны, хто яго есьці будзе, не памёр.
51 Я — хлеб жывы, які з неба зыйшоў. Хто б еў гэты хлеб, жыць будзе вечна; а хлеб, які Я дам, ёсьць цела Маё, (якое Я аддам) за жыцьцё сьвету”.
52 Дык спрачаліся Юдэі між сабою і казалі: “Як жа Ён можа нам даць цела сваё на яду?”
53 Сказаў затым ім Езус: “Сапраўды, сапраўды кажу вам: Калі вы ня будзеце есьці цела Сына Чалавечага ды ня будзеце піць крыві Ягонай, ня будзеце мець жыцьця ў сабе.
54 Хто есьць цела Маё і п’е кроў Маю, мае жыцьцё вечнае, і Я яго ўваскрашу ў апошні дзень.
55 Бо цела Маё сапраўды ёсьць ежа, а кроў Мая сапраўды ёсьць пітво.
56 Хто есьць цела Маё ды п’е кроў Маю, у-ва Мне прабывае, а Я ў ім.
57 Як Мяне паслаў жывы Айцец і Я жыву Айцом, так і той, хто есьць Мяне, будзе жыць Мною.
58 Гэта хлеб, які з неба зыйшоў, не такі, які бацькі вашыя елі і паўміралі. Хто есьць гэты хлеб, будзе жыць вечна”.
59 Гэта казаў, навучаючы ў сынагозе ў Кафарнаўме.
60 Дык многія з вучняў Яго, чуючы гэта, казалі: “Жорсткае гэта слова. Хто яго слухаць можа?”
61 А Езус, ведаючы, што наракалі на гэта вучні Ягоныя, сказаў ім: “Гэта вас горшыць?
62 А што ж будзе, калі ўбачыце Сына Чалавечага, узыходзячага туды, дзе перш быў?
63 Дух ёсьць тым, хто ажыўляе, цела ж нічым не дапаможа. Словы, якія я вам сказаў, ёсьць Духам і жыцьцём.
64 Аднак ёсьць між вамі такія, што ня вераць”. Бо ведаў Езус ад пачатку, хто ў гэта ня верыць і хто меў Яго выдаць.
65 І казаў далей: “Дзеля таго і сказаў вам, што ніхто ня можа прыйсьці да Мяне, калі яму ня дадзена Айцом Маім”.
66 Ад той хвіліны многа вучняў Ягоных адыйшло ды ўжо з Ім не хадзілі.
67 Дык спытаўся Езус Дванаццацёх: “Ці і вы маніцеся пакінуць Мяне?”
68 Адказаў тады Яму Сымон Пётар: “Госпадзе, да каго ж пойдзем? Ты маеш словы жыцьця вечнага.
69 Мы ж уверылі і пераканаліся, што Ты — Хрыстос, Сьвяты Божы”.
70 Адказаў ім Езус: “Ці не Дванаццаць вас Я выбраў? А адзін з вас д’ябал”.
71 А гаварыў пра Юду Сымонавага Іскарыёта, ён хоць быў адным з Дванаццаці, але меў Яго выдаць.
1 І потым Езус хадзіў па Галілеі, бо не хацеў прабываць у Юдэі, бо Юдэі зьбіраліся забіць Яго.
2 А надыходзіла Юдэйскае сьвята Палатак.
3 Сказалі затым Яму браты Яго: “Адыйдзіся адгэтуль і ідзі ў Юдэю, каб і вучні Твае аглядалі даконы Твае, якія робіш.
4 Бо ніхто ня робіці чаго-колечы тайна, а і сам хоча паказацца на людзях. Калі такія рэчы чыніш, пакажы сябе сьвету”.
5 Бо і браты Ягоныя ня верылі ў Яго.
6 Кажа ім затым Езус: “Яшчэ не прыйшла Мая пара, а ваш час заўсёды.
7 Вас сьвет ня можа ненавідзець, а Мяне ненавідзіць, бо Я сьведчу аб ім, што яго ўчынкі ліхія.
8 Вы ідзіце на гэта сьвята, а Я не пайду на гэта сьвята, бо час Мой яшчэ не надыйшоў”.
9 Гэта сказаўшы, застаўся ў Галілеі.
10 Але калі браты Яго адправіліся, і Ён пайшоў на сьвята, ня яўна, але быццам употай.
11 А ў час сьвята шукалі Яго Юдэі і казалі: “Дзе Ён?”
12 І гаварылася пра Яго між людзей многа. Адны казалі, што Ён добры, а другія гаварылі, што не, бо зводзіць народ.
13 Але ніхто не гаварыў пра Яго яўна, бо баяліся Юдэяў.
14 А калі сьвята ўпалавінілася, Езус увайшоў у сьвятыню і стаў навучаць.
15 А Юдэі дзівіліся і казалі: “Як Ён можа ведаць Пісаньне, бо ж не вучыўся?”
16 Езус казаў ім: “Мая навука не Мая, але Таго, хто Мяне паслаў.
17 Калі хто хоча спаўняць волю Ягоную, той з навукі пазнае, ці яна ад Бога, ці Я сам ад сябе гавару.
18 Хто з сябе самога гаворыць, той сваёй спахвалы шукае, але хто шукае хвалы Таго, хто Яго паслаў, той праўдамоўны ды няма ў ім беззаконьня.
19 Ці не Майсей даў вам закон, але ніхто з вас не спаўняе закону. Чаму хочаце Мяне забіць?”
20 Адказала грамада, кажучы: “Чарта маеш! Хто хоча Цябе забіць?”
21 У адказ сказаў ім Езус: “Я даканаў адзін чын, а ўсе дзівіцеся.
22 Вось Майсей устанавіў абразаньне, хоць яно не ад Майсея, але ад вашых продкаў, і вы абразаеце ў суботу чалавека.
23 Калі можна абразаць чалавека ў суботу, не парушаючы Майсеявага закону, дык чаму злуецёся на Мяне, калі Я ўсяго чалавека вылечыў у суботу?
24 Дык не судзіце па зьнешнасьці, але судзіце справядлівым судом”.
25 Дык некаторыя з жыхароў Ерузаліма казалі: “Ці гэта ня Той, каторага хочуць забіць?
26 Бо вось яўна навучае, і нічога Яму ня кажуць. Ці сапраўды пераканаліся начальнікі, што Ён — Хрыстос?
27 Але аб Ім ведаем, скуль Ён родам, а пра Хрыста, калі паявіцца, ніхто ведаць ня будзе, скуль Ён прыходзіць”.
28 А Езус, навучаючы ў сьвятыні, голасна сказаў: “І Мяне ведаеце, і ведаеце скуль Я. І Я сам ад сябе не прыйшоў, але праўдзівы Той, хто Мяне паслаў, а Якога вы ня ведаеце.
29 Я ведаю Яго, бо Я ад Яго, і Ён Мяне паслаў”.
30 Дык маніліся Яго ўзяць, але ніхто не падняў на Яго рукі, бо яшчэ не прыйшла Яго пара.
31 А спасярод грамады многа ўверыла ў Яго, і яны казалі: “Ці ж калі Хрыстос прыйдзе, болей знакаў даканае, чым Ён учыніў?”
32 А калі фарысэі пачулі, што людзі так пра Яго гавораць, дык паслалі сьвятары і фарысэі слугаў, каб Яго ўзяць.
33 Сказаў тады Езус: “Кароткі толькі час буду з вамі, і пайду да Таго, хто Мяне паслаў.
34 Будзеце Мяне шукаць і ня знойдзеце, і дзе Я буду, вы туды ня можаце прыйсьці”.
35 Дык гаварылі Юдэі між сабой: “Куды ж Ён пойдзе, што мы Яго ня знойдзем? Ці меўся пайсьці да раскінутых між Грэкаў ды Грэкаў навучаць?
36 Што ж гэта за слова, якое сказаў: “Шукаць Мяне будзеце і ня знойдзеце”, ды: “Дзе Я буду, вы туды прыйсьці ня можаце”?”
37 А ў апошні вялікі дзень сьвята стаў Езус і казаў уголас: “Калі хто смагне, хай прыходзіць да Мяне і п’е.
38 Хто верыць у Мяне, як кажа Пісаньне, у таго рэкі жывой вады пацякуць з яго нутра”.
39 А так казаў аб Духу, якога мелі атрымаць веручыя ў Яго. Бо Дух ня быў яшчэ на іх, бо Езус ня быў яшчэ праслаўлены.
40 Многія з-паміж людзей, чуючы гэтыя словы, казалі: “Гэта сапраўды прарок”.
41 Іншыя ж казалі: “Гэта Хрыстос”. А яшчэ іншыя гаварылі: “Ці ж Хрыстос прыйдзе з Галілеі?
42 Ці ж Пісаньне ня кажа, што Хрыстос прыйдзе з роду Давіда, і зь мястэчка Бэтлеем, скуль быў Давід?”
43 З гэтае прычыны дайшло да спрэчкі ў народзе.
44 Дык некаторыя з іх хацелі Яго ўзяць, але ніхто не падняў на Яго рукі.
45 Прыйшлі затым слугі да сьвятароў і фарысэяў, і тыя сказалі: “Чаму вы Яго не прывялі?”
46 Слугі адказалі: “Ніводзін чалавек так не гаварыў, як Ён”.
47 Дык адказалі ім фарысэі: “Ці і вы ім зьведзены?
48 Ці ўверыў у Яго хоць хто з фарысэяў або начальнікаў?
49 А гэта грамада, якая ня ведае закону, праклятая”.
50 Сказаў ім Мікодым, той, што прыходзіў да Яго ноччу, а быў адным з іх:
51 “Ці ж закон наш асуджае чалавека, перш чым яго не паслухае і не праверыць, што ён робіць?”
52 У адказ яму сказалі: “Ці і ты не з Галілеі? Пашукай і пераканайся, што прарок не зьявіцца з Галілеі”.
53 Ды разыйшліся кожны ў свой дом.
1 Затым Езус пайшоў на Аліўную гару.
2 А на сьвітаньні вярнуўся зноў у сьвятыню, і ўвесь народ падыйшоў да Яго, і Ён сеў і навучаў іх.
3 Тут прывялі кніжнікі і фарысэі жанчыну, злоўленую на чужалостве, і паставілі яе на сярэдзіне,
4 ды сказалі Яму: “Вучыцель, гэтую жанчыну злавілі толькі што на чужалостве.
5 Майсей у законе загадаў нам такія каменаваць. Дык Ты што скажаш?”
6 Казалі ж гэта, зводзячы Яго, каб магчы абвінаваціць. А Езус, нахіліўшыся, нешта пісаў пальцам на зямлі.
7 Калі аднак не пераставалі пытацца ў Яго, падняўся і сказаў ім: “Хто з вас бяз грэху, няхай першы кіне ў яе камень”.
8 І зноў, нахіліўшыся, пісаў на зямлі.
9 Пачуўшы гэта, адзін за другім выходзілі, пачынаючы ад старэйшых, ды застаўся толькі адзін Езус, і жанчына, стоячы на сярэдзіне.
10 Падняўшыся, Езус сказаў ёй: “Жанчына, дзе ж твае вінавацелі? Ніхто цябе не асудзіў?”
11 Адказалі яна: “Ніхто, Госпадзе”. Дык Езус сказаў: “І Я цябе не асуджаю. Ідзі і болей не грашы”.
12 Затым зноў навучаў іх Езус і казаў: “Я — сьвятло сьвету, хто ідзе за Мной, ня ходзіць у поцемках, але будзе мець сьвятло жыцьця”.
13 Дык сказалі Яму фарысэі: “Ты сам аб сабе сьведчыш; сьведчаньне Тваё не праўдзівае”.
14 У адказ Езус сказаў ім: “Хоць Я сьведчу пра сябе, праўдзівым ёсьць сьведчаньне Маё, бо ведаю, адкуль прыйшоў і куды іду; а вы ня ведаеце, скуль прыходжу або куды іду.
15 Вы судзіце паводле цела, а Я не суджу нікога.
16 А калі суджу, суд Мой праўдзівы, бо Я не адзін, але Я і Айцец, які Мяне паслаў.
17 Дый у законе вашым напісана, што сьведчаньне двух людзей ёсьць праўдзівае.
18 Я даю сам аб сабе сьведчаньне, і сьведчыць аба Мне Айцец, які Мяне паслаў”.
19 Дык сказалі Яму: “А дзе ж Твой Айцец?” Адказаў Езус: “Вы ані Мяне ня ведаеце, ані Айца Майго. Бо калі б вы Мяне ведалі, зналі б і Айца Майго”.
20 Гэтыя словы выказаў Езус, навучаючы ў сьвятыні пры скарбцу. І ніхто ня ўзяў Яго, бо яшчэ не надыйшла пара Ягоная.
21 І зноў сказаў ім Езус: “Я адыходжу, вы ж шукаць Мяне будзеце і памрыцё ў граху вашым. Куды Я іду, вы пайсьці ня можаце”.
22 Дык казалі Юдэі: “Ці ж меўся б забіць сам сябе, бо кажа: Куды Я іду, вы ня можаце пайсьці?”
23 Езус сказаў ім: “Вы — ад нізу, а Я — з вышыні, вы — з гэтага сьвету, а Я — не з гэтага сьвету.
24 Дзеля таго Я вам сказаў, што памрыцё ў вашых грахах; бо калі не паверыце, што Я ёсьць, — памрыцё ў грахах вашых”.
25 Дык казалі Яму: “Хто Ты?” Сказаў ім Езус: “Адпачатны, і так вам гавару.
26 Маю пра вас шмат гаварыць і судзіць, але Той, хто Мяне паслаў, годны веры, і Я тое, што ад Яго чуў, абвяшчаю сьвету”.
27 Аднак не зразумелі, што гаварыў пра Айца.
28 Сказаў ім тады Езус: “Калі падымеце Сына Чалавечага, тады пазнаеце, што Я ёсьць, ды што сам ад сябе нічога не раблю, але тое кажу, чаго Мяне навучыў Айцец.
29 Той, хто Мяне паслаў, ёсьць са Мной і не пакінуў Мяне аднаго, бо Я раблю тое, што Яму падабаецца”.
30 Калі Ён гэта казаў, многія ўверылі ў Яго.
31 Гаварыў затым Езус да Юдэяў, якія Яму ўверылі: “Калі вытрываеце ў слове Маім, станецеся праўдзіва Маімі вучнямі
32 і пазнаеце праўду, а праўда вас асвабодзіць”.
33 Адказалі Яму: “Мы — патомства Абрагама, і мы ніколі не былі ў нічыёй няволі; як жа затым кажаш, што будзем свабодныя?”
34 Адказаў ім Езус: “Сапраўды, сапраўды кажу вам, што кожны, хто грашыць, ёсьць нявольнік грэху.
35 Але нявольнік не жыве ў доме вечна. Сын жа жыве вечна.
36 Таму, калі Сын вас асвабодзіць, сапраўды свабоднымі будзеце.
37 Ведаю, што вы — патомства Абрагама, але хочаце Мяне забіць, таму што словы Мае вам незразумелыя.
38 Я гавару пра тое, што Я бачыў у Айца Майго, а вы робіце тое, што вы бачылі ў айца вашага”.
39 У адказ сказалі Яму: “Бацькам нашым ёсьць Абрагам”. Сказаў ім Езус: “Калі б вы былі сыны Абрагама, спаўнялі б чыны Абрагама.
40 А вы хочаце цяпер Мяне забіць, чалавека, Які вам казаў праўду, якую чуў ад Бога. Гэтага Абрагам не рабіў!
41 Але вы спаўняеце чыны айца вашага”. Сказалі тады Яму: “Мы — ня дзеці, народжаныя ў чужалостве: аднаго маем Айца-Бога”.
42 Сказаў ім тады Езус: “Калі б Бог быў вашым Айцом, любілі б вы Мяне, бо Я ад Бога выйшаў і іду, і ня сам ад сябе прыходжу, але Ён Мяне паслаў.
43 Чаму вы гэта мовы Маёй не разумееце? Бо вы ня можаце слухаць словы Мае.
44 Вы — ад бацькі д’ябла, і жаданьне бацькі вашага выконваць хочаце. Ён — забойца ад пачатку і ў праўдзе ня вытрываў, бо няма ў ім праўды. Калі гаворыць хлусьню, гаворыць ад сябе, бо ён — хлус і бацька хлусьні.
45 А як Я праўду кажу, ня верыце Мне.
46 Хто з вас давядзе Мой грэх? Калі Я вам праўду кажу, чаму Мне ня верыце?
47 Хто з Бога, той словы Божыя слухае, а вы таму ня слухаеце, што вы ня з Бога”.
48 У адказ сказалі Яму Юдэі: “Ці ж ня слушна мы кажам, што Ты — Самаранін і дэмана маеш?”
49 Адказаў ім Езус: “Я дэмана ня маю, але слаўлю Айца Майго, а вы Мяне зьневажаеце.
50 Я не шукаю сваёй славы, але ёсьць Той, хто шукае і судзіць.
51 Сапраўды, сапраўды кажу вам: Калі хто зьберажэ словы Мае, ня ўгледзіць сьмерці вечна”.
52 Дык Юдэі сказалі Яму: “Цяпер мы пераканаліся, што дэмана маеш. І Абрагам памёр, і прарокі, а Ты кажаш: “Калі хто зьберажэ словы Мае, не спазнае сьмерці вечна”.
53 Ці Ты большы за бацьку нашага Абрагама, які памёр? Нават прарокі паўміралі. За каго Ты ўважаешся?”
54 Адказаў Езус: “Калі Я сам сябе слаўлю, хвала Мая — нішто. Але ёсьць Айцец Мой, каторы Мяне славіць, і аб каторым вы кажаце, што Ён — Бог ваш,
55 але вы не спазналі Яго. Але Я Яго ведаю, і калі б сказаў, што Яго ня ведаю, быў бы падобным вам хлусам. Але ведаю Я Яго і словы Яго берагу.
56 Абрагам, айцец ваш, узрадаваўся, калі ўбачыў дзень Мой, і ўбачыў, і ўсьцешыўся”.
57 Сказалі Яму Юдэі: “Пяцьдзесят гадоў яшчэ ня маеш, і бачыў Абрагама?”
58 Сказаў ім Езус: “Сапраўды, сапраўды кажу вам: Перш чым Абрагам быў, Я ёсьць”.
59 Дык Юдэі хапілі камяні, каб каменаваць Яго, але Езус скрыўся і выйшаў са сьвятыні.
1 Аднойчы, праходзячы, ўбачыў Езус чалавека сьляпога ад нараджэньня.
2 Дык спыталіся Яго вучні Ягоныя: “Раббі, хто саграшыў: ён ці бацькі ягоныя, што ён такім нарадзіўся?”
3 Езус сказаў ім: “Ані ён не саграшыў, ані бацькі ягоныя, але каб справы Божыя выявіліся на ім.
4 Я маю выконваць справы Таго, хто Мяне паслаў, пакуль дзень. Бо надыходзіць ноч, калі ніхто ня будзе магчы рабіць.
5 Пакуль Я на сьвеце, Я — сьвятло сьвету”.
6 Гэта сказаўшы, плюнуў на зямлю, зрабіў балота са сьліны і памазаў яму вочы,
7 кажучы: “Ідзі і абмый у сажалцы Сілёэ”, што значыць Пасланы. Дык ён пайшоў, абмыўся і вярнуўся бачачы.
8 Суседзі ж і тыя, што яго раней бачылі, як быў жабраком, казалі: “Ці ж гэта ня той, што сядзеў і жабраваў?”
9 Адны казалі, што гэта ён, а іншыя казалі што не, але падобны да яго. А ён казаў: “Гэта я”.
10 Дык пыталіся тады ў яго: “Як вочы адкрыліся ў цябе?”
11 І ён казаў: “Чалавек, якога завуць Езус, зрабіў балота, памазаў мне ім вочы ды сказаў мне: “Ідзі да сажалкі Сілёэ і абмыйся”. Я пайшоў, абмыўся і бачу”.
12 Дык спыталіся ў яго: “А дзе Ён?” Сказаў ён: “Ня ведаю”.
13 Дык завялі таго, што быў сьляпым, да фарысэяў.
14 А была субота, калі Езус зрабіў балота і вярнуў яму зрок.
15 Дык ізноў пыталіся ў яго фарысэі, у які спосаб ён стаў бачыць”. А ён сказаў ім: “Ён мне памазаў балотам вочы, я абмыўся і бачу”.
16 Дык казалі некаторыя з фарысэяў: “Чалавек той, што не беражэ суботы, ня ёсьць ад Бога”. Другія ж казалі: “Як жа чалавек грэшны можа чыніць такія знакі?” Гэтак дайшло да падзелу між імі.
17 Пытаюцца затым паўторна ў сьляпога: “Што ты скажаш пра Таго, што табе зрок вярнуў?” Ён жа сказаў: “Гэта прарок!”
18 Юдэі аднак не паверылі яму, што ён быў сьляпы і стаў бачыць, пакуль не пазвалі бацькоў таго, хто стаў бачыць.
19 Дык пыталіся іх: “Ці сапраўды ён — ваш сын, аб якім кажаце, што нарадзіўся сьляпым? Дык як жа ён цяпер бачыць?”
20 Адказалі ім бацькі ягоныя: “Ведаем, што ён — наш сын ды што сьляпым нарадзіўся,
21 але якім чынам цяпер бачыць — ня ведаем, ня ведаем таксама, хто яму адкрыў вочы. У яго самога пытайцеся, мае гады, хай сам аб сабе расказвае”.
22 Гэтак бацькі казалі, бо баяліся Юдэяў, бо Юдэі ўжо дамовіліся, што вылучаць з сынагогі таго, хто прызнае Яго за Хрыста.
23 Дзеля таго бацькі яго сказалі: “Мае гады, яго самога пытайцеся”.
24 Затым паўторна пазвалі чалавека, што быў сьляпы, і сказалі яму: “Дай хвалу Богу! Мы ведаем, што той чалавек — грэшны”.
25 Але ён ім адказаў: “Ці Ён грэшны, ня ведаю, але толькі ведаю, што я быў сьляпы, а цяпер бачу”.
26 Дык пыталіся яго: “Што Ён зрабіў? У які спосаб адкрыў табе вочы?”
27 Ён адказаў ім: “Я ўжо казаў вам, а вы ня слухалі, чаму зноў хочаце пачуць? Ці і вы хочаце стацца Яго вучнямі?”
28 Яны дакаралі яго і казалі: “Гэта ты — Яго вучань, а мы — вучні Майсея.
29 Мы ведаем, што да Майсея прамаўляў Бог, але скуль гэты — ня ведаем”.
30 А той чалавек у адказ сказаў ім: “Гэта вось дзіўна, што вы ня ведаеце, скуль Ён, а Ён адкрыў мне вочы”.
31 Ведаем жа, што грэшнікаў Бог не выслухоўвае, а калі хто спахвальнік Бога і волю Яго спаўняе, таго выслухоўвае.
32 Ад веку ня чута, каб хто народжанаму сьляпым вочы адкрыў.
33 Каб Ён ня быў ад Бога, ня мог бы нічога зрабіць”.
34 У адказ сказалі яны яму: “У грахах увесь ты нарадзіўся і хочаш нас павучаць”. І выкінулі яго вон.
35 Пачуў Езус, што яго выкінулі вон, і, спаткаўшы яго, сказаў яму: “Ці верыш ты ў Сына Чалавечага?”
36 Ён у адказ спытаўся: “А хто Ён, Госпадзе, каб я мог у Яго верыць?”
37 Сказаў яму Езус: “Ты ўжо бачыў Яго, і Той, хто з табою гаворыць, гэта Ён”.
38 Дык ён сказаў: “Веру, Госпадзе!” І, упаўшы, пакланіўся Яму.
39 І сказаў Езус: “На суд прыйшоў Я на гэты сьвет, каб тыя, што ня бачаць, бачылі, а тыя, што бачаць, сталіся сьляпымі”.
40 Пачулі гэта некаторыя з фарысэяў, што пры Ім былі, дык пыталіся ў Яго: “Ці і мы сьляпыя?”
41 Сказаў ім Езус: “Калі б вы былі сьляпыя, ня мелі б віны. Вы аднак уважаеце, што бачыце, таму грэх трывае ў вас.
1 Сапраўды, сапраўды кажу вам: хто не ўваходзіць у аўчарню праз дзьверы, але інакш, той злодзей і разбойнік.
2 А хто ўваходзіць праз дзьверы, той пастыр авец.
3 Яму прыдзьвернік адчыняе, і авечкі слухаюць Яго голасу, і свае авечкі кліча ён па імю ды выводзіць іх.
4 А калі выпусьціць свае авечкі, ідзе перад імі наперадзе, а авечкі ідуць за ім, бо ведаюць яго голас.
5 Але за чужым яны ня пойдуць, але ўцякаюць ад яго, бо голасу чужых ня ведаюць”.
6 Такую прыповесьць сказаў ім Езус, але яны не зразумелі таго, што ім гаварыў.
7 Дык сказаў ім Езус паўторна: “Сапраўды, сапраўды кажу вам: Я — дзьверы для авец.
8 Усе, колькі іх не прыйшло перада Мною, — злодзеі яны і разбойнікі, але авечкі не паслухалі іх.
9 Я — дзьверы. Калі хто праз Мяне ўвойдзе, будзе збаўлены; і ўвойдзе, і выйдзе, ды знойдзе пашу.
10 Злодзей не прыходзіць інакш, каб толькі красьці, забіваць і губіць. Я ж прыйшоў, каб мелі жыцьцё і мелі ўдосталь.
11 Я — пастыр добры. Добры пастыр жыцьцё аддае за свае авечкі.
12 Але найміт ды той, хто ня пастыр, да каго не належаць авечкі, калі бачыць надбягаючага ваўка, кідае авечкі ды ўцякае, а воўк хапае і разганяе авечкі.
13 Найміт жа ўцякае, бо ён — найміт, і ня рупіцца пра авечкі.
14 Я — добры пастыр і ведаю свае, і яны Мяне ведаюць,
15 як ведае Мяне Айцец, а Я ведаю Айца; і жыцьцё Маё адддаю за авечкі.
16 Ды і іншыя маю, якія ня з гэтай аўчарні, і тыя мушу прывесьці, і будуць яны слухаць голасу Майго, і станецца адно стада і адзін пастыр.
17 Таму любіць Мяне Айцец, што Я жыцьцё Маё аддаю, каб зноў яго атрымаць.
18 Ніхто Мне яго не адбірае, але Я са сваёй волі аддаю яго. Маю моц ахвяраваць яго і маю моц яго атрымаць. Такі загад атрымаў Я ад Айца Майго”.
19 Дзеля таго ўзьнікла зноў спрэчка між Юдэямі дзеля гэтых словаў.
20 Затым многія з іх гаварылі: “Чарта мае і шалее! Пашто Яго слухаць?”
21 Іншыя ж казалі: “Гэта ня словы апанаванага ліхім. Ці ж дэман можа сьляпым адкрываць вочы?”
22 Выпала тады ў Ерузаліме ўрачыстасьць Пасьвячэньня Сьвятыні, а была зіма.
23 І хадзіў Езус па сьвятыні ў прысенках Салямона.
24 Тады абступілі Яго Юдэі і казалі Яму: “Дакуль будзеш трымаць нас у няпэўнасьці? Калі Ты — Хрыстос, скажы нам яўна”.
25 Адказаў ім Езус: “Кажу ж вам, а вы ня верыце. Учынкі Мае, каторыя выконваю ў імя Айца Майго, сьведчаць пра Мяне.
26 Але вы ня верыце, бо вы не з Маіх авец.
27 Авечкі Мае слухаюць голасу Майго, і Я ведаю іх, і яны ідуць за Мной.
28 І Я даю ім жыцьцё вечнае, і не прападуць да веку, і ніхто ня вырве іх з рукі Айца.
29 Айцец Мой, які даў Мне іх, большы за ўсё, і ніхто ня можа вырваць з рук Айца Майго.
30 Я і Айцец — адно”.
31 Дык Юдэі хапілі каменьні, каб Яго ўкаменаваць.
32 Сказаў ім Езус: “Многа добрых учынкаў выявіў Я вам ад Айца; дык за які з гэтых учынкаў хочаце ўкаменаваць Мяне?”
33 Адказалі Яму Юдэі: “Не камянуем Цябе за добры ўчынак, але за блюзьнерства, за тое, што Ты, будучы чалавекам, робіш сябе Богам”.
34 Адказаў ім Езус: “Ці ж у законе вашым не напісана: “Я сказаў: вы — багі”?
35 Калі назваў багамі тых, для якіх было прызначана слова Божае, а Пісаньне памыліцца ня можа,
36 аб Тым, каго Айцец усьвяціў і паслаў у сьвет, вы кажаце, што блюзьніць, бо сказаў: Я — Сын Божы.
37 Калі Я не раблю ўчынкаў Айца Майго, ня верце Мне.
38 Але калі раблю, дык калі вы Мне верыць ня хочаце, верце ўчынкам, каб спазналі і ведалі, што Айцец — у-ва Мне, а Я — у Айцу”.
39 Стараліся затым Яго ўзяць, але Езус ухіліўся ад іхніх рук.
40 І пайшоў зноў за Ярдан, у месца, дзе раней хрысьціў Ян, ды там прабываў.
41 І многія прыходзілі да Яго і казалі: “Ян, што праўда, ніводнага знаку не ўчыніў. Але ўсё, што Ян аб Ім сказаў, было праўдай”.
42 І многія там уверылі ў Яго.
1 Быў жа захварэў нейкі Лазар з вёскі Бэтанія, дзе жыла Марыя і яе сястра Марта.
2 Марыя ж была тая, што намасьціла Госпада пахкім алейкам ды абцёрла ногі Ягоныя сваімі валасамі, яе вось брат Лазар захварэў.
3 Сёстры паслалі да Яго вестку: “Госпадзе, вось жа той, каго любіш, хворы”.
4 Пачуўшы гэта, Езус сказаў: “Хвароба гэта не на сьмерць, але на хвалу Божую, каб праз яе быў праслаўлены Сын Божы”.
5 А Езус любіў Марту, і сястру яе, і Лазара.
6 Калі пачуў, што той хворы, замарудзіў тады яшчэ два дні ў тым месцы.
7 Потым сказаў вучням сваім: “Хадземце зноў у Юдэю”.
8 Сказалі Яму вучні: “Раббі, толькі што хацелі Цябе ўкаменаваць Юдэі, а Ты зноў туды ідзеш?”
9 Адказаў Езус: “Ці не дванаццаць гадзін мае дзень? Калі хто ходзіць у дзень, не спатыкаецца, бо бачыць сьвятло гэтага сьвету.
10 Але калі ходзіць ноччу, спатыкаецца, бо няма ў ім сьвятла”.
11 Сказаў так, а потым гаворыць ім: “Лазар, наш сябар, сьпіць, але Я іду яго абудзіць”.
12 Сказалі Яго вучні: “Госпадзе, калі заснуў, будзе здаровы”,
13 Езус жа казаў аб сьмерці яго, а яны думалі, што казаў аб заснуцьці.
14 Тады сказаў ім Езус адкрыта: “Лазар памёр.
15 Цешуся ж, што там Мяне не было, каб вы ўверылі. Дык хадземце да яго”.
16 А Тамаш, званы Дыдымас, азваўся да таварышаў: “Хадзем і мы разам з ім памерці”.
17 Затым прыйшоў Езус і знайшоў Лазара ўжо чатыры дні лежачага ў магіле.
18 А Бетанія знаходзілася блізка Ерузаліму, каля пятнаццаці стадыяў.
19 Да Марыі ж і Марты назьбіралася многа Юдэяў пацяшаць іх па памершым браце.
20 Як толькі пачула Марта, што Езус ідзе, пабегла і пераняла Яго, а Марыя засталася дома.
21 Сказала тады Марта Езусу: “Госпадзе, каб Ты быў тут, не памёр бы брат мой.
22 Але і цяпер ведаю, калі пра што папросіш Бога, дасьць Табе Бог”.
23 Сказаў ёй Езус: “Уваскрэсьне брат твой”.
24 Кажа Яму Марта: “Ведаю, што ўваскрэсьне пры ўваскрасеньні ў апошні дзень”.
25 Сказаў ёй Езус: “Я ёсьць уваскрасеньне і жыцьцё. Хто верыць у Мяне, хоць бы ён і памёр, жыць будзе.
26 І кожны, хто жыве і верыць у Мяне, не памрэ павек. Верыш у гэта?”
27 Кажа Яму: “Так, Госпадзе; я веру, што Ты — Хрыстос, Сын Божы, які прыйшоў на гэты сьвет”.
28 Гэта сказаўшы, яна пайшла і, ціха паклікаўшы сястру сваю, Марыю, сказала: “Вучыцель прыйшоў і кліча цябе”.
29 Пачуўшы гэта, яна скора паднялася і пайшла да Яго;
30 бо Езус ня быў яшчэ ўвайшоўшы ў сяло, але затрымаўся на тым месцы, дзе Яго пераняла Марта.
31 А Юдэі, што былі з ёй у доме і пацяшалі яе, убачыўшы, што Марыя хутка ўстала і выбегла, пайшлі за ёй, бо казалі: “Ідзе да магілы, каб там плакаць”.
32 Марыя ж, калі прыйшла да месца, дзе стаяў Езус, убачыўшы Яго, упала Яму да ног ды казала Яму: “Госпадзе, каб Ты быў тут, не памёр бы брат мой”.
33 А калі Езус убачыў яе, плачучую, і Юдэяў, што з ёй прыйшлі, плачучых, разжаліўся ў духу і, узрушаны,
34 спытаўся: “Дзе палажылі яго?” Кажуць Яму: “Госпадзе, пайдзі і паглядзі”.
35 Езус заплакаў.
36 Дык казалі Юдэі: “Во як яго Ён любіў”.
37 А некаторыя з іх казалі: “Ці ня мог Ён, што адкрыў вочы сьляпому, зрабіць, каб і гэты не памёр?”
38 А Езус, разжалены зноў, прыйшоў да магілы. А была гэта пячора і камень быў на ёй паложаны.
39 Сказаў Езус: “Прыміце камень!” Дык сказала Марта, сястра памёршага: “Госпадзе, ужо сьмярдзіць ад яго, бо ўжо чатыры дні ў магіле”.
40 Кажа ёй Езус: “Ці ж Я табе не казаў, што калі ўверыш, убачыш хвалу Божую?”
41 Дык прынялі камень. Езус жа, падняўшы вочы свае, сказаў: “Ойча, дзякую Табе, што Ты Мяне выслухаў.
42 Я бо ведаў, што Ты Мяне заўсёды выслухоўваеш, але сказаў гэта дзеля народу, які стаіць кругом, каб уверылі, што Ты Мяне паслаў”.
43 Гэта сказаўшы, закрычаў моцным голасам: “Лазар, выйдзі з магілы!”
44 І адразу выйшаў той, што быў памёршы, маючы рукі і ногі зьвязаныя павязкамі, а твар абвязаны хусткай. Сказаў ім Езус: “Развяжыце яго і пусьціце хадзіць”.
45 Дык многа Юдэяў, што былі прыйшоўшы да Марыі і Марты, ды бачылі, што ўчыніў Езус, уверыла ў Яго.
46 Некаторыя ж з іх пайшлі да фарысэяў і расказалі ім, што зрабіў Езус.
47 Дык сабралі першасьвятары і фарысеі Раду і казалі: “Што нам рабіць? Бо чалавек гэты робіць многа знакаў.
48 Калі так Яго пакінем, дык усе ўвераць у Яго, і прыйдыць Рымляне, і забяруць наш край і народ”.
49 Дык адзін з іх, Каяфа, які быў у тым годзе першасьвятаром, сказаў ім: “Вы нічога ня ведаеце,
50 ані ня думаеце, што лепш, каб адзін чалавек памёр за народ, чым увесь народ меў прападаць”.
51 А не гаварыў гэтага ад сябе, але як першасьвятар у гэтым годзе праракаваў, што Езус меў памерці за народ.
52 Ды ня толькі за народ, але каб сабраць у адно сыноў Божых, што былі раскіданыя.
53 Ад таго дня думалі толькі як Яго забіць.
54 Таму Езус не хадзіў ужо яўна сярод Юдэяў, але адыйшоў у мясцовасьць блізка пустыні, у горад, званы Эфрэм, і там прабываў з вучнямі.
55 А надыходзіла Пасха Юдэйская, і многа людзей з усяго краю выбралася ў Ерузалім перад Пасхаю, каб ачысьціцца.
56 Дык шукалі Езуса і казалі адны другім, стоячы ў сьвятыні: “Што думаеце? Ці ня прыйдзе Ён на сьвята?”
57 А першасьвятары і фарысэі загадалі, каб кожны, хто даведаецца пра Яго, дзе Ён прабывае, паведаміў, каб Яго ўзяць.
1 А за шэсьць дзён перад Пасхай прыйшоў Езус у Бэтанію, дзе быў памёршы Лазар, якога Езус падняў з мёртвых.
2 Дык прыгатавалі Яму там вячэру, у якой Марта паслугавала, а Лазар быў адным з седзячых з Ім пры стале.
3 Марыя ж узяла фунт каштоўнага алею нардовага і намасьціла ногі Яму, і абцёрла сваімі валасамі Ягоныя ногі, а пах алейку напоўніў увесь дом.
4 Сказаў тады адзін з вучняў Яго, Юда Іскарыёт, які меў Яго выдаць:
5 “Чаму гэта не прадалі гэтага алейку за трыста дынараў і не раздалі ўбогім?”
6 А казаў гэта не таму, што рупіўся пра ўбогіх, але што быў злодзей ды, маючы капшук, насіў тое, што туды клалі.
7 Сказаў яму Езус: “Пакінь яе, бо яна гэта зрабіла на дзень Майго пахаваньня.
8 Убогіх паміж сябе заўсёды маеце, а Мяне — не заўсёды”.
9 І шмат хто з-паміж Юдэяў, даведаўшыся, што там Езус, прыйшлі ня толькі дзеля Езуса, але і каб убачыць Лазара, каторага Ён ўваскрасіў з мёртвых.
10 Дык першасьвятары пастанавілі забіць таксама Лазара,
11 бо многа Юдэяў адыходзіла ад іх дзеля яго і ўверыла ў Езуса.
12 А назаўтра вялікая грамада, што была прыйшоўшы на сьвята, калі пачула, што Езус ідзе ў Ерузалім,
13 назьбірала пальмавых галінак і пераняла Езуса, гамонячы: “Гасанна! Багаслаўлены, хто прыходзіць у імя Госпада, Кароль Ізраэля”.
14 Езус жа знайшоў асьляня і сеў на яго, як напісана:
15 “Ня бойся, дачка Сыёну! Вось жа Кароль твой прыбывае, седзячы на асьляняці”.
16 Спачатку вучні Яго не зразумелі гэтага, але калі Езус ўжо быў праслаўлены, тады яны прыпомнілі сабе, што так было пра Яго напісана і што так Яму было і зроблена.
17 Таксама сьведчылі (пра Яго) і людзі, што былі з Ім, калі выклікаў з магілы Лазара і падняў яго з мёртвых.
18 Таму вось натоўп людзей выйшаў Яму на спатканьне, бо чулі, што Ён гэткі знак учыніў.
19 Фарысэі ж казалі паміж сабою: “Бачыце, мы не дамо рады. Увесь сьвет пайшоў за Ім”.
20 Між тымі, што прыбылі на сьвята, каб пакланіцца Богу, былі таксама Грэкі.
21 Яны вось зьвярнуліся да Філіпа, што быў з Бетсаіды Галілейскай і прасілі яго: “Васпане, хочам пабачыць Езуса”.
22 Дык пайшоў Філіп і сказаў Андрэю, а Андрэй і Філіп сказалі Езусу.
23 А Езус у адказ сказаў ім: “Прыйшла пара, каб праслаўлены быў Сын Чалавечы.
24 Сапраўды, сапраўды кажу вам: Калі пшанічнае зерне, укінутае ў зямлю, не памрэ, дык застаецца само; а калі памрэ, дасьць багаты плён.
25 Хто любіць сваё жыцьцё, загубіць яго, а хто мае ў нянавісьці сваё жыцьцё на гэтым сьвеце, зьберажэ яго на жыцьцё вечнае.
26 Хто б хацеў Мне служыць, хай ідзе за Мною, і дзе Я, там будзе і слуга Мой. Калі хто Мне служыць, славіць яго Айцец.
27 Цяпер стрывожылася душа мая. Што Мне сказаць? Ойча, захавай Мяне ад гэтае гадзіны? Але ж Я прыйшоў дзеля гэтай гадзіны.
28 Ойча, праслаў імя Тваё!” І азваўся голас з неба: “Праславіў і яшчэ праслаўлю!”
29 А людзі, што стаялі і чулі, казалі, што загрымела. А іншыя казалі: “Анёл прамовіў да Яго”.
30 У адказ сказаў Езус: “Не дзеля Мяне азваўся голас гэты, але дзеля вас.
31 Цяпер суд гэтага сьвету, цяпер князь гэтага сьвету будзе выкінуты вон.
32 А Я, калі буду падняты над зямлёй, усіх пацягну да сябе”.
33 А казаў гэта, прадказваючы, якою сьмерцю мае памерці.
34 Адказаў Яму натоўп: “Мы чулі з закону, што Хрыстос трывае вечна, а як жа Ты кажаш, што трэба, каб быў падняты Сын Чалавечы? Хто гэты Сын Чалавечы?”
35 Сказаў ім тады Езус: “Яшчэ толькі коратка будзе сьвятло сярод вас. Хадзеце, пакуль маеце сьвятло, каб вас цемра не агарнула. Бо хто ў цемры ходзіць, ня ведае, куды ідзе.
36 Пакуль маеце сьвятло, верце сьвятлу, каб былі вы сынамі сьвятла”. Гэта сказаў Езус і адыйшоў, ды схаваўся ад іх.
37 Ды хоць так многа знакаў даканаў перад імі, ня верылі ў Яго,
38 каб споўніліся словы, якія сказаў Ісая прарок, кажучы: “Госпадзе, хто ўверыў пачутаму ад нас, ды плячо Госпада каму было аб’яўлена?”
39 Дзеля таго не змаглі ўверыць, бо як далей сказаў Ісая:
40 “Засьляпіў вочы іхнія і закамяніў сэрца іхняе, каб вачыма ня бачылі ды сэрцам не зразумелі, і не навярнуліся, ды каб Я не аздаравіў іх”.
41 Гэта сказаў Ісая, калі ўбачыў хвалу Яго і гаварыў пра Яго.
42 Усё ж такі многа з начальнікаў уверыла ў Яго, але са страху перад фарысэямі не прызнаваліся, каб іх ня выключылі з сынагогі;
43 бо хвалу людзей больш узьлюбілі, чым хвалу Божую.
44 А Езус клікаў, кажучы: “Хто верыць у Мяне, не ў Мяне верыць, але ў Таго, хто паслаў Мяне.
45 І хто Мяне бачыць, бачыць Таго, хто паслаў Мяне.
46 Я сьвятлом прыйшоў на сьвет, каб ніхто хто верыць у Мяне, не заставаўся ў цемры.
47 І хто б слухаў словы Мае, а не зьбярох, Я яго не суджу, бо Я не прыйшоў, каб судзіць сьвет, але каб збавіць сьвет.
48 Хто грэбуе Мною і не прыймае словаў Маіх, той ўжо мае суддзю свайго: Слова, што Я сказаў, асудзіць яго ў апошні дзень.
49 Бо Я не ад самога сябе гаварыў, але Айцец, які Мяне паслаў, Ён Мне загадаў, што маю гаварыць і вясьціць.
50 І Я ведаю, што загад Ягоны ёсьць жыцьцё вечнае. Таму, што Я гавару, гавару так, як Мне сказаў Айцец”.
1 А перад днём сьвята Пасхі Езус, ведаючы, што надыйшла пара Яго, каб адыйсьці з гэтага сьвету да Айца, узьлюбіўшы сваіх, што былі на сьвеце, аж да канца іх узьлюбіў.
2 І ў час вячэры, калі д’ябал улажыў у сэрца Юды Сымонавага Іскарыёта выдаць Яго,
3 Езус, ведаючы, што Айцец аддаў усё ў рукі Яго, што Ён ад Бога выйшаў і да Бога вяртаецца,
4 падняўся ад стала вячэры, і скінуў сваё адзеньне, і, узяўшы ручнік, падперазаўся.
5 Затым наліў вады ў місу і пачаў абмываць ногі вучням і выціраць ручніком, якім быў падпаясаны.
6 Гэтак падыходзіць да Сымона Пятра. Дык кажа Яму (Пётар): “Госпадзе, няўжо Ты мне будзеш мыць ногі?”
7 У адказ кажа яму Езус: “Што Я раблю, ты яшчэ не разумееш, а потым зразумееш”.
8 Кажа Яму Пётар: “Ніколі ня будзеш мне мыць ног”. Адказаў яму Езус: “Калі Я цябе не абмыю, ня будзеш мець удзелу са Мной”.
9 Кажа Яму Сымон Пётар: “Госпадзе, ня толькі ногі мае, але і рукі, і галаву”.
10 Кажа яму Езус: “Хто памыты, патрабуе толькі ногі памыць, бо ўвесь чысты. Вы таксама чыстыя, але ня ўсе”.
11 Бо ведаў, хто гэта меў выдаць Яго, таму сказаў: “Ня ўсе вы чыстыя”.
12 Калі затым памыў ногі іхнія і апрануў адзеньне сваё, сеў пры стале і сказаў ім: “Ці разумееце, што Я вам зрабіў?
13 Вы Мяне называеце Вучыцелем і Госпадам, і добра кажаце, бо Я ім ёсьць.
14 Дык калі Я, Госпад і Вучыцель, памыў вам ногі, дык і вы павінны адзін другому мыць ногі.
15 Вось жа даў вам прыклад, як Я вам зрабіў, каб так і вы рабілі.
16 Сапраўды, сапраўды кажу вам: Слуга ня большы за гаспадара свайго, ані таксама пасланец ня большы за таго, хто яго паслаў.
17 Калі пра гэта ведаеце, шчасьлівыя будзеце, калі гэтак будзеце рабіць.
18 Не аб усіх вас гавару. Ведаю Я, каго выбраў, але няхай споўніцца Пісаньне: “Той, хто есьць са Мною хлеб, падняў на Мяне пяту сваю”.
19 Наперад кажу вам, перш, чым станецца, каб вы, калі станецца, уверылі, што гэта Я ёсьць.
20 Сапраўды, сапраўды кажу вам: Хто прыймае таго, каго Я пашлю, Мяне прыймае, а хто Мяне прыймае, прыймае Таго, хто паслаў Мяне”.
21 Езус, сказаўшы гэта, разжаліўся ў духу і сказаў: “Сапраўды, сапраўды кажу вам, што адзін з вас выдасьць Мяне”.
22 Дык вучні глядзелі адзін на аднаго, няпэўныя, аб кім Езус гаворыць.
23 А адзін з вучняў, той, якога Езус любіў, супачываў на ўлоньні Езуса.
24 Дык кіўнуў яму Сымон Пётар, каб спытаўся, хто гэта, аб кім Ён гаворыць.
25 І ён, апіраючыся на грудзях Езуса, пытаецца ў Яго: “Госпадзе, а хто гэта?”
26 Адказаў Езус: “Гэта той, каму падам умочаны хлеб”. І, памачыўшы хлеб, падаў Юдзе Сымонаваму Іскарыёту.
27 І па зьядзеньні хлеба ўвайшоў у яго шатан. Дык сказаў яму Езус: “Што маеш рабіць, рабі чым хутчэй”.
28 З седзячых за сталом ніхто не зразумеў, чаму так яму сказаў.
29 Некаторыя думалі, што як Юда мае купшук, то Езус даў яму даручэньне: “Купі чаго нам трэба на сьвята”, або каб што раздаў убогім.
30 Той жа, узяўшы кусок, адразу выйшаў. А была ноч.
31 А калі выйшаў, Езус сказаў: “Цяпер праслаўлены Сын Чалавечы, і Бог праслаўлены ў Ім.
32 А калі Бог праслаўлены ў Ім, дык Бог праславіць Яго ў сабе ды ўславіць небавам.
33 Сыночкі! Нядоўга ўжо буду з вамі. Будзеце Мяне шукаць, але як сказаў Юдэям: Куды Я іду, вы прыйсьці ня можаце, так і вам цяпер кажу.
34 Прыказаньне новае даю вам, каб вы любілі адзін аднаго; як Я узьлюбіў вас, каб і вы адзін аднаго любілі.
35 Па тым пазнаюць усе, што вы — Мае вучні, калі будзеце мець любоў адзін да другога”.
36 Кажа Яму Сымон Пётар: “Госпадзе, куды ідзеш?” Адказаў Езус: “Куды Я іду, ты цяпер ня можаш прыйсьці, але потым прыйдзеш за Мною”.
37 Кажа Яму Пётар: “Чаму я цяпер не магу пайсьці за Табой? Жыцьцё сваё аддам за Цябе”.
38 Адказаў яму Езус: “Жыцьцё ты за Мяне аддасі? Сапраўды, сапраўды кажу табе: Перш чым певень запяе, тры разы вырачашся Мяне.
1 Хай не трывожыцца сэрца вашае. Верце ў Бога і ў Мяне верце.
2 У доме Айца Майго жытла многа. Калі б было інакш, сказаў бы Я вам, што іду прыгатаваць вам месца.
3 І калі адыйду ды прыгатую вам месца, зноў прыйду і прыйму вас да сябе, каб і вы былі там, дзе Я буду.
4 І куды Я іду, ведаеце, і дарогу ведаеце”.
5 Сказаў Яму Тамаш: “Госпадзе, ня ведаем, куды ідзеш, а як жа можам ведаць дарогу?”
6 Кажа яму Езус: “Я — дарога, і праўда, і жыцьцё. Ніхто не прыходзіць да Айца, як толькі праз Мяне.
7 Калі б вы Мяне былі пазнаўшы, то напэўна пазналі б і Айца Майго; але ўжо ведаеце Яго і ўжо бачылі Яго”.
8 Кажа Яму Філіп: “Госпадзе, пакажы нам Айца, і хопіць нам”.
9 Кажа яму Езус: “Ужо так доўга Я з вамі, і вы не пазналі Мяне, Філіп? Хто бачыць Мяне, бачыць і Айца. Як жа ты можаш казаць: “Пакажы нам Айца”?
10 Ня верыце, што Я — у Айцу, а Айцец — у-ва Мне? Словы, якія Я вам кажу, не ад сябе самога кажу: Айцец, які ў-ва Мне, Ён робіць даконы свае.
11 Верце Мне, што Я — у Айцу, а Айцец — у-ва Мне, а як не, дык дзеля саміх учынкаў верце.
12 Сапраўды, сапраўды, кажу вам: Хто верыць у Мяне, той будзе рабіць учынкі, якія Я раблю, а нават большыя даканае, бо Я іду да Айца.
13 І пра што толькі прасіць будзеце Айца ў імя Маё, споўню гэта, каб Айцец быў праслаўлены ў Сыне.
14 Калі Мяне аб што прасіць будзеце ў імя Маё, зраблю гэта.
15 Калі Мяне любіце, беражыце прыказаньні Мае.
16 І Я буду прасіць Айца, і іншага Пацяшыцеля дасьць вам, каб заставаўся з вамі навек,
17 Духа праўды, якога сьвет ня можа прыняць, бо Яго ня бачыць і ня ведае. Вы Яго ведаеце, бо сярод вас прабывае ды ў вас будзе.
18 Не пакіну вас сіротамі, прыйду да вас.
19 Яшчэ трохі, і сьвет Мяне ўжо ня ўбачыць. Але вы Мяне ўбачыце, бо Я жыву, і вы жыць будзеце.
20 Вось у той дзень пазнаеце, што Я — ў Айцу Маім, і вы — ў-ва Мне, і Я — ў вас.
21 Хто мае прыказаньні Мае і беражэ іх, той вось Мяне любіць. А хто Мяне любіць, таго любіць будзе Айцец Мой, і Я яго любіць буду, і аб’яўлю яму сябе самога”.
22 Сказаў Яму Юда, але не Іскарыёт: “Госпадзе, чаму гэта маеш аб’явіцца нам, а ня сьвету?”
23 У адказ сказаў яму Езус: “Калі хто Мяне любіць, будзе берагчы слова Маё, і Айцец Мой палюбіць яго, і Мы прыйдзем да яго і зробім сялібу ў яго.
24 Хто Мяне ня любіць, не беражэ слова Майго. А слова, каторае чуеце, не Маё, але Айца, які паслаў Мяне.
25 Гэта вам сказаў, між вас прабываючы.
26 А Пацяшыцель, Дух Сьвяты, якога Айцец пашле ў імя Маё, Ён вас усяго навучыць ды прыпомніць вам усё, што Я вам казаў.
27 Супакой пакідаю вам, супакой Мой даю вам; не як дае сьвет, Я вам даю. Няхай не трывожыцца сэрца вашае, і няхай не баіцца.
28 Чулі, што Я сказаў вам: Адыходжу і прыйду да вас. Калі б вы Мяне любілі, сапраўды цешыліся б, што Я іду да Айца, бо Айцец большы, чым Я.
29 І цяпер сказаў Я вам, перш чым станецца тое, каб калі станецца, паверылі.
30 Шмат ужо ня буду вам гаварыць. Надыходзіць вось князь гэтага сьвету, але ён ня мае нічога ў-ва Мне,
31 але каб сьвет пазнаў, што Я люблю Айца ды як Айцец Мне загадаў, так раблю. Падымецеся, хадземце адсюль.
1 Я ёсьць праўдзівы вінаградны ушчэп, а Айцец Мой — вінаградар.
2 Усякую галінку, якая ў-ва Мне не прыносіць плоду, Ён адсякае, а тую, што прыносіць плод, ачышчае, каб болей прыносіла плоду.
3 Вы ўжо ачышчаны праз слова, якое Я гаварыў вам.
4 Будзьце ў-ва Мне, і Я — у вас. Як галінка ня можа пладаваць сама з сябе, калі ня будзе на вінаградным ушчэпе, так і вы, калі ня будзеце ў-ва Мне.
5 Я — вінаградны ўшчэп, а вы — галіны. Хто прабывае ў-ва Мне, і Я — ў ім, той прыносіць многа пладоў, бо без Мяне вы ня можаце нічога зрабіць.
6 Хто ня будзе ў-ва Мне, будзе адкінуты прэч, як галінка, і ссохне, і падбяруць яе, і кінуць у агонь, і там згарыць.
7 Калі будзеце ў-ва Мне, і словы Мае ў вас, пра што захочаце, прасіце, і станецца вам.
8 У гэтым уславіцца Айцец Мой, калі многа плоду прынясіцё ды станецеся Маімі вучнямі.
9 Як Мяне ўзьлюбіў Айцец, так і Я ўзьлюбіў вас. Трывайце ў Маёй любові.
10 Калі зьберажэце Мае прыказаньні, вытрываеце ў Маёй любові, як і Я зьбярог прыказаньні Айца Майго і трываю ў Яго любові.
11 Гэта Я вам сказаў, каб радасьць Мая была ў вас, ды каб радасьць ваша была поўнай.
12 Гэта вось Маё прыказаньне, каб вы любілі адзін аднаго, як і Я узьлюбіў вас.
13 Ніхто ня мае большай любові за тую, калі хто аддае жыцьцё сваё за сваіх сяброў.
14 Вы — сябры Мае, калі спаўняць будзеце тое, што Я загадваю вам.
15 Ужо Я вас не называю слугамі, бо слуга ня ведае, што робіць гаспадар ягоны. А Я назваў вас сябрамі, бо ўсё, што ад Айца Майго пачуў, пераказаў вам.
16 Ня вы Мяне выбралі, але Я вас выбраў і паставіў вас, каб вы ішлі і давалі плод, ды каб ваш плод трываў, і каб Айцец даў вам, пра што толькі будзеце прасіць Яго ў імя Маё.
17 Гэта загадваю вам, каб вы любілі адзін другога.
18 Калі вас сьвет ненавідзіць, ведайце, што і Мяне зьневідзеў перш, чым вас.
19 Каб вы былі са сьвету, сьвет любіў бы тое, што яго; але вы не са сьвету, бо Я вас выбраў са сьвету, таму вас сьвет ненавідзіць.
20 Памятайце Мае словы, якія Я вам сказаў: Слуга ня большы за гаспадара свайго. Калі Мяне перасьледавалі, дык і вас перасьледаваць будуць. А калі вы Маё слова зьбераглі, дык і вашае берагчы будуць.
21 А гэта ўсё зробяць вам дзеля імя Майго, бо ня ведаюць Таго, хто Мяне паслаў.
22 Калі б Я ня быў прыйшоўшы і не гаварыў ім, ня мелі б грэху, але цяпер ня маюць апраўданьня з свайго грэху.
23 Хто Мяне ненавідзіць, ненавідзіць і Айца Майго.
24 Калі б, будучы сярод іх, не чыніў даконаў, якіх не чыніў ніхто іншы, ня мелі б грэху, але ж цяпер і бачылі, і зьненавідзелі Мяне і Айца Майго.
25 Але, каб споўнілася слова, напісанае ў іхнім Законе: “Зьненавідзелі Мяне без прычыны”.
26 А калі прыйдзе Пацяшыцель, якога Я вам пашлю ад Айца, Дух праўды, каторы ад Айца паходзіць, Ён пра Мяне сьведчыць будзе.
27 І вы (пра Мяне) сьведчыць будзеце, бо вы ад пачатку са Мною.
1 Гэта Я сказаў вам, каб вы ня горшыліся.
2 Выключаць вас з сынагогаў; нават надыходзіць час, што кожны, хто забіваць вас будзе, будзе думаць, што прыслугу Богу робіць.
3 А гэтак з вамі паступаць будуць, бо не пазналі ані Айца, ані Мяне.
4 Але гэта сказаў Я вам, каб, калі надыйдзе іхняя пара, успомнілі на тое, што Я вам сказаў. Не гаварыў Я вам гэтага спачатку, бо Я быў з вамі.
5 А цяпер іду да Таго, хто Мяне паслаў, і ніхто з вас не пытае Мяне: “Куды ідзеш?”
6 Але, калі Я вам сказаў гэта, смутак напоўніў вашыя сэрцы.
7 Але Я вам кажу праўду: Лепей для вас, каб Я пакінуў вас, бо калі не пакіну, Пацяшыцель ня прыйдзе да вас; а калі адыйду, пашлю Яго да вас.
8 І калі Ён прыйдзе, пераканае сьвет у грэху, справядлівасьці і судзе:
9 у грэху, бо ня вераць у Мяне;
10 у справядлівасьці, бо іду да Айца, ды ўжо Мяне ня ўбачыце;
11 а ў судзе, бо князь гэтага сьвету ўжо асуджаны.
12 Многа яшчэ маю вам сказаць, але цяпер ня можаце ўцяміць.
13 Але калі прыйдзе Ён, Дух праўды, то навучыць вас усякай праўды. Бо не ад сябе гаварыць будзе, але што толькі пачуе, тое скажа, ды што мае быць, вам аб’явіць.
14 Ён праславіць Мяне, бо з Майго возьме і вам аб’явіць.
15 Усё, што мае Айцец, ёсьць Маім. Таму сказаў вам, што з Майго возьме і вам аб’явіць.
16 Яшчэ крыху, і ня будзеце Мяне бачыць, і зноў небавам будзеце Мяне аглядаць, бо іду да Айца”.
17 Дык некаторыя з вучняў гаварылі між сабой: “Што гэта значыць, што Ён нам кажа: “Яшчэ крыху, і ня будзеце Мяне бачыць, ды зноў небавам, будзеце аглядаць Мяне”, і што значыць: “Іду да Айца”?”
18 Дык пыталіся: “Што значыць, што кажа: “Небавам”? Ня ведаем, што гаворыць?”
19 Пазнаў Езус, што хочуць пытацца Яго, дык сказаў ім: “Пытаецеся між сабой, што Я сказаў: “Хутка ня будзеце бачыць Мяне, ды зноў небавам убачыце Мяне”?
20 Сапраўды, сапраўды кажу вам, што будзеце плакаць і галасіць, а сьвет будзе весяліцца; вы сумаваць будзеце, але смутак ваш заменіцца ў радасьць.
21 Жанчына, калі родзіць, боль церпіць, бо надыходзіць яе пара, а калі дзіця народзіць, ня памятае свайго болю з радасьці, што чалавек на сьвет нарадзіўся.
22 Так і вы, цяпер сумуеце, але Я вас зноў убачу, і будзе радавацца сэрца вашае, і радасьці вашай ніхто ўжо не адбярэ.
23 І ў той дзень ні пра што ня будзеце пытацца. Сапраўды, сапраўды кажу вам: Пра што будзеце прасіць Айца ў імя Маё, дасьць вам.
24 Дасюль нічога не прасілі ў імя Маё. Прасіце, і атрымаеце, каб радасьць ваша была поўнай.
25 Гэта ўсё расказваў вам у прыповесьцях. Прыходзіць пара, што ўжо не ў прыповесьцях расказваць буду, але яўна аб’яўлю вам пра Айца.
26 У той дзень у імя Маё прасіць будзеце, і не кажу Я вам, што Я буду прасіць Айца за вас,
27 бо сам Айцец любіць вас, бо вы Мяне палюбілі ды ўверылі, што Я ад Бога прыйшоў.
28 Я выйшаў ад Айца і прыйшоў на сьвет, і зноў пакідаю сьвет і іду да Айца”.
29 Сказалі Яму вучні Ягоныя: “Цяпер вось адкрыта гаворыш ды ніякай прыповесьці не расказваеш.
30 Цяпер мы ведаем, што ўсё ведаеш і не патрабуеш, каб хто Цябе пытаўся. Дзеля таго верым, што Ты ад Бога прыйшоў”.
31 Адказаў ім Езус: “Цяпер верыце?
32 Вось жа надыходзіць час, і ўжо надыйшоў, калі расьсеецеся кожны ў свой бок, а Мяне аднаго пакінеце. Але Я не адзін, бо Айцец са Мной.
33 Гэта Я вам сказаў, каб вы мелі супакой у-ва Мне; на сьвеце будзеце мець прыгнёт, але спадзявайцеся, Я перамог сьвет”.
1 Так прамаўляў Езус; і падняўшы вочы свае да неба, маліўся: “Ойча, прыйшла пара: праслаў Сына Твайго, каб і Сын Твой праславіў Цябе.
2 Ты даў Яму ўладу над кожным целам, каб усім, каго Ты даў Яму, Ён даў жыцьцё вечнае.
3 А гэта жыцьцё вечнае ў тым, каб пазналі Цябе, адзінага праўдзівага Бога, і Езуса Хрыста, Якога Ты паслаў.
4 Я праславіў Цябе на зямлі, споўніў даручэньне, якое Мне даў зрабіць;
5 а цяпер праслаў Мяне Ты, Ойча, у Цябе самога тою хвалою, якую Я меў ў Цябе перш, чым паўстаў сьвет.
6 Я аб’явіў імя Тваё людзям, каторых Ты мне даў са сьвету. Яны былі Твае, і Ты іх Мне даў, і яны зьбераглі слова Тваё.
7 Цяпер яны пазналі, што ўсё, што Ты Мне даў, ад Цябе паходзіць.
8 Бо словы, якія Ты Мне даў, Я перадаў ім, і яны іх прынялі, ды пазналі, што Я ад Цябе прыйшоў, і яны ўверылі, што Ты Мяне паслаў.
9 Я за іх прашу, не прашу за сьвет, але за тых, каторых Ты Мне даў, бо яны — Твае.
10 І ўсё Маё — Тваё, і Тваё — Маё; і Я ў іх праслаўлены.
11 Я ўжо не на сьвеце, але яны яшчэ на сьвеце, Я ж іду да Цябе. Ойча Сьвяты, у імя Тваё захавай тых, якіх Мне даў, каб былі яны адно, як і Мы.
12 Калі Я быў з імі, Я бярог іх у імя Тваё, тых, каторых Ты Мне даў, і захаваў ды ніхто з іх не загінуў, толькі сын загубы, каб споўнілася Пісаньне.
13 А цяпер іду да Цябе і гавару гэта на сьвеце, каб яны радасьць Маю поўную мелі ў сабе.
14 Я перадаў ім слова Тваё, і сьвет іх зьненавідзіў, бо яны не са сьвету, як і Я не са сьвету.
15 Не прашу, каб іх узяў са сьвету, але каб іх усьцярог ад зла.
16 Яны не са сьвету, як і Я не са сьвету.
17 Асьвяці іх ў праўдзе; Слова Тваё ёсьць праўда.
18 Як Ты Мяне паслаў на сьвет, і Я іх паслаў на сьвет,
19 і за іх Я пасьвячаю сябе самога, каб і яны былі асьвечаны ў праўдзе.
20 Я ня толькі за іх прашу, але і за тых, што дзякуючы слову іх увераць у Мяне,
21 каб усе былі адно; як Ты, Ойча, у-ва Мне, а Я ў Табе, каб і яны былі адно ў Нас, каб сьвет уверыў, што Ты Мяне паслаў.
22 І хвалу, якую Ты Мне даў, Я перадаў ім, каб яны былі адно, як і Мы адно.
23 Я ў іх, і Ты ў-ва Мне так, каб былі ў адзінстве дасканалымі, і каб сьвет пазнаў, што Ты Мяне паслаў ды палюбіў іх, як і Мяне палюбіў.
24 Ойча, хачу, каб і тыя, каторых Ты Мне даў, былі са Мной там, дзе Я, каб аглядалі хвалу Маю, якую Ты Мне даў, бо Ты Мяне палюбіў перад стварэньнем сьвету.
25 Ойча справядлівы, сьвет Цябе не пазнаў, але Я Цябе пазнаў, і яны пазналі, што Ты Мяне паслаў.
26 І Я аб’явіў ім імя Тваё і аб’яўлю, каб любоў, якою Ты палюбіў Мяне, у іх была, ды Я ў іх”.
1 Сказаўшы гэта, Езус з вучнямі сваімі пайшоў за ручай Кедрон, дзе быў сад, у які ўвайшоў сам з вучнямі сваімі.
2 Але і Юда, які Яго выдаў, ведаў гэтае месца, бо Езус часта туды хадзіў са сваімі вучнямі.
3 Затым Юда, узяўшы кагорту (жаўнераў) і слугаў ад першасьвятароў і фарысэяў, прыйшоў туды з лятарнямі, сьветачамі і аружжам.
4 А Езус, ведаючы ўсё, што з Ім будзе, выйшаў наперад і спытаўся ў іх: “Каго шукаеце?”
5 Адказалі Яму: “Езуса з Назарэту”. Кажа ім Езус: “Гэта Я ёсьць”. А з імі стаяў і Юда, які Яго выдаў.
6 Калі сказаў ім (Езус): “Гэта Я ёсьць”, яны адступіліся назад ды ўпалі на зямлю.
7 Спытаўся іх тады зноў: “Каго шукаеце?” А яны сказалі: “Езуса Назарэйца”.
8 Адказаў Езус: “Дык жа сказаў Я вам, што гэта Я ёсьць. Калі Мяне шукаеце, дазвольце ім пайсьці”,
9 каб споўнілася слова, якое быў Ён сказаўшы: “Не загубіў ніводнага з тых, каторых Ты Мне даў”.
10 Сымон жа Пётар, які меў меч, дастаў яго і ўдарыў слугу першасьвятара, і адсек яму правае вуха. Слуга той меў імя Мальхос.
11 Сказаў тады Езус Пятру: “Схавай меч свой у похвы. Ці ж Я ня маю піць чашу, якую даў Мне Айцец?”
12 Тады кагорта, і трыбун, ды слугі Юдэйскія ўзялі Езуса і зьвязалі Яго,
13 і прывялі Яго перш да Анны, бо быў цесьцем Каяфы, які быў таго года першасьвятаром.
14 Гэта той Каяфа, які даў параду Юдэям: “Лепш, каб адзін чалавек памёр за народ”.
15 А за Езусам ішоў Сымон Пётр і другі вучань. А вучань той знаёмы быў з першасьвятаром, і таму ўвайшоў з Езусам на панадворак першасьвятара.
16 Пётар жа застаўся навонкі пры дзьвярах. Выйшаў тады другі вучань, які ведаў першасьвятара, пагаварыў з прыдзьверніцай, ды ўвёў Пятра.
17 Кажа тады Пятру служанка прыдзьверніца: “Ці і ня ты з вучняў тога чалавека?” А ён кажа: “Не”.
18 Там стаялі нявольнікі і слугі, якія распалілі вогнішча, бо было холадна, і грэліся. А разам з імі быў і Пётар, стоячы і грэючыся.
19 Першасьвятар жа пытаўся ў Езуса пра вучняў Ягоных і навуку Яго.
20 Адказаў яму Езус: “Я яўна гаварыў сьвету, ды вучыў заўсёды ў сынагозе і ў сьвятыні, дзе зьбіраюцца ўсе Юдэі, і нічога не гаварыў тайком.
21 Чаму Мяне пытаеш? Спытай тых, каторыя чулі, што Я ім гаварыў; вось яны ведаюць, што Я ім казаў”.
22 Калі гэта сказаў, дык адзін з слугаў, стоячы там, ударыў Езуса па твары, кажучы: “Так адказваеш першасьвятару?”
23 Адказаў яму Езус: “Калі блага сказаў, дакажы гэта, а калі добра, дык чаму Мяне б’еш?”
24 Затым адаслаў Яго Анна зьвязанага да першасьвятара Каяфы.
25 А Сымон Пётар стаяў і грэўся. Дык сказалі яму: “Ці і ты ня з вучняў Ягоных?” А ён запярэчыў, кажучы: “Не!”
26 Дык адзін са слугаў першасьвятара, сваяк таго, катораму Пётар адсёк вуха, сказаў яму: “Ці ж я цябе ня бачыў з Ім у садзе?”
27 Ды Пётр зноў запярэчыў; і зараз засьпяваў певень.
28 Затым павялі Езуса ад Каяфы ў прэторыю. А было гэта нараніцы. І самі не ўвайшлі ў прэторыю, каб не спаганіцца, але каб маглі есьці Пасху.
29 Выйшаў да іх Пілат і сказаў: “У чым вінаваціце гэтага чалавека?”
30 Дык сказалі яму: “Калі б Ён ня быў злачынцам, ня выдалі б Яго табе”.
31 Дык сказаў ім Пілат: “Вазьміце Яго і асудзіце Яго паводле вашага закону”. Сказалі яму тады Юдэі: “Нам нельга нікога забіваць”,
32 каб споўнілася слова Езуса, сказанае ім, якою сьмерцю меў памерці.
33 Дык увайшоў (Пілат) зноў у прэторыю, і, пазваўшы Езуса, спытаўся ў Яго: “Ты — кароль Юдэйскі?”
34 Адказаў Езус: “Ці гэта сам ад сябе кажаш, ці табе іншыя сказалі гэта пра Мяне?”
35 Адказаў Пілат: “Ці ж я Юдэй? Народ Твой і першасьвятары выдалі мне Цябе. Што Ты нарабіў?”
36 Адказаў Езус: “Маё каралеўства ня з гэтага сьвету. Бо каб Маё каралеўства было з гэтага сьвету, слугі Мае ваявалі б пэўне, каб ня быў Я выдадзены Юдэям. Але каралеўства Маё цяпер не адгэтуль”.
37 Сказаў Яму тады Пілат: “Дык Ты — Кароль?” Адказаў Езус: “Ты кажаш, што Я — Кароль. Я на тое нарадзіўся ды на тое прыйшоў на свет, каб сьведчыць аб праўдзе. Кожны, хто з праўды, слухае голасу Майго”.
38 Кажа Яму Пілат: “Што ёсьць праўда?” І, гэта сказаўшы, зноў выйшаў да Юдэяў і сказаў ім: “Я не знаходжу ў Ім ніякай віны.
39 У вас жа ёсьць звычай, каб на Пасху выпусьціць вам аднаго вязьня. Дык хочаце, пушчу вам караля Юдэйскага?”
40 Але яны ўсе закрычалі: “Не Яго, але Барабу!” А Бараба быў разбойнікам.
1 Тады Пілат узяў Езуса і бічаваў Яго.
2 І жаўнеры, сплёўшы карону з церняў, усклалі на галаву Яму, і пурпуровую шату адзелі на Яго,
3 і падходзілі да Яго, і казалі: ”Вітай, Кароль Юдэйскі!” Ды білі Яго па твары.
4 Тым часам Пілат выйшаў зноў навонкі і сказаў ім: “Вось жа выводжу Яго да вас, каб вы самі пераканаліся, што я ў Ім не знаходжу ніякай віны”.
5 Выйшаў затым Езус у цярнёвай кароне і пурпуровай шаце. І сказаў ім (Пілат): “Вось чалавек!”
6 Дык калі Яго ўбачылі першасьвятары і іх слугі, дык закрычалі: “Укрыжуй, укрыжуй Яго!” Кажа ім Пілат: “Вазьміце вы Яго ды ўкрыжуйце, бо я ў Ім не знаходжу віны”.
7 Адказалі яму Юдэі: “Мы маем закон, а па закону павінен Ён памерці, бо Ён зрабіў сябе Сынам Божым”.
8 Калі Пілат пачуў гэтыя словы, тым болей спалохаўся,
9 і зноў увёў у прэторыю, і спытаўся Езуса: “Скуль Ты?” Але Езус яму не адказаў.
10 Кажа Яму тады Пілат: “Не гаворыш да Мяне? Ці ня ведаеш, што я маю ўладу ўкрыжаваць Цябе ды маю ўладу пусьціць Цябе?”
11 Адказаў Езус: “Ня меў бы ты ніякай улады нада Мной, калі б табе не было дадзена зьверху. Таму той, хто Мяне выдаў, мае большы грэх”.
12 Адгэтуль Пілат намагаўся пусьціць Яго. Але Юдэі крычалі: “Калі ты Яго выпусьціш, дык ты — непрыяцель цэзараў. Бо кожны, хто робіць сябе каралём, супрацівіцца цэзару”.
13 Пачуўшы гэтыя словы, Пілат вывеў Езуса навонкі і сеў на судовым пасадзе, на месцы, што завецца Літостратос, а па-гебрайску — Габбата.
14 А быў гэта дзень Прыгатаваньня Пасхі, блізу гадзіна шостая. Сказаў Пілат Юдэям: “Вось Кароль ваш”.
15 А яны закрычалі: “Вазьмі, вазьмі, укрыжуй Яго!” Кажа ім Пілат: “Караля вашага ўкрыжаваць!” Першасьвятары адказалі: “Ня маем караля, толькі цэзара”.
16 Дык тады Пілат выдаў ім Езуса на ўкрыжаваньне. І ўзялі Езуса, і павялі.
17 І, нясучы крыж свой, прыйшоў на тое месца, што завецца Чараповішча, а па-гебрайску — Гальгота,
18 дзе і ўкрыжавалі Яго, і з Ім двух іншых з аднаго боку і другога, а пасярэдзіне Езуса.
19 Пілат прыгатовіў таксама надпіс і памясьціў над крыжам. А было напісана: “Езус Назарэец, Кароль Юдэйскі”.
20 Многа Юдэяў чытала гэты надпіс, бо месца ўкрыжаваньня было блізка горада; і было напісана па-гебрайску, па-грэцку і па-лацінску.
21 Дык казалі першасьвятары Юдэйскія Пілату: “Ня пішы: Кароль Юдэйскі, але што Ён сам казаў: “Я — Кароль Юдэйскі”.
22 Пілат адказаў: “Што напісаў, тое напісаў”.
23 Калі Езуса ўкрыжавалі, тады жаўнеры ўзялі адзеньне Яго і падзялілі на чатыры часткі для кожнага па адной, і сукню. А сукня была ня шытая, але ўся тканая зьверху ўніз.
24 Дык казалі яны адзін другому: “Ня будзем разьдзіраць яе, але кіньма жэрабя, чыёй мае быць”, каб споўнілася Пісаньне, якое кажа: “Падзялілі між сабой адзеньне Маё, а аб сукню Маю кідалі жэрабя”. Так і зрабілі жаўнеры.
25 А пад крыжам Езуса стаяла Маці Ягоная і сястра Маці Яго, Марыя Клеопава, поруч Марыя Магдалена.
26 Калі Езус убачыў Маці і вучня, каторага любіў, побач стаячага, сказаў Маці сваёй: “Жанчына, вось сын Твой!”
27 Затым сказаў вучню: “Вось Маці твая!” Ад гэтай пары ўзяў Яе вучань да сябе.
28 Пасьля таго Езус, ведаючы, што ўсё збылося, каб споўнілася Пісаньне, сказаў: “Смагну”.
29 А была там пастаўлена судзіна, напоўненая воцатам, дык (жаўнеры) намачылі губку ў воцат, насадзілі на трысьціну і паднялі да вуснаў Яго.
30 Калі Езус дакрануўся воцату, сказаў: “Споўнілася!” і, схіліўшы галаву, аддаў духа.
31 Дык Юдэі, бо быў дзень Прыгатаваньня, каб у суботы целы не заставаліся на крыжы, бо быў вялікі той дзень суботы, прасілі Пілата, каб ім перабіць ногі і зьняць іх.
32 Дзеля таго прыйшлі жаўнеры і перабілі ногі першаму і другому, якія былі побач Езуса ўкрыжаваныя.
33 А калі падыйшлі да Езуса і ўбачылі, што Ён памёршы, не ламалі Яму ног,
34 але адзін з жаўнераў дзідай прабіў бок Яго, і зараз выцякла кроў і вада.
35 І той, хто бачыў, сьведчыць, ды праўдзівае яго сьведчаньне, і ведае ён, што праўду кажа, каб і вы ўверылі.
36 Гэта сталася, каб споўнілася Пісаньне: “Косць Яго ня будзеце ламаць”.
37 А ў іншым месцы кажа Пісаньне: “Убачаць, каго прабілі”.
38 Пасьля таго Язэп з Арыматэі, які быў вучнем Езуса, але скрыты дзеля страху перад Юдэямі, прасіў Пілата, каб узяць цела Езуса. І Пілат дазволіў. Дык прыйшоў ён і ўзяў цела Яго.
39 Прыйшоў таксама і Мікодым, які раней быў прыйшоўшы ноччу да Езуса, і прынёс каля ста фунтаў мяшанкі міры і алёэ.
40 Яны ўзялі цела Езуса і ўкруцілі ў палатно з духмянасьцямі па звычаю хаваньня ў Юдэяў.
41 А на месцы, дзе быў укрыжаваны, знаходзіўся сад, а ў садзе была магіла, у якой ніхто яшчэ ня быў пахаваны.
42 Там дзеля дня Прыгатаваньня Юдэйскага палажылі цела Езуса ў магілу, бо была блізка.
1 А ў першы дзень тыдня нараніцы, калі было яшчэ цёмна, прыйшла да магілы Марыя Магдалена і ўбачыла, што камень адвалены ад магілы.
2 Дык пабегла і прыйшла да Сымона Пятра і другога вучня, каторага любіў Езус, і сказала ім: “Узялі Госпада з магілы, і ня ведаем, дзе Яго падзелі!”
3 Дык выйшлі тады Пётар і той другі вучань ды пайшлі да магілы.
4 І беглі яны абодва разам, але той першы вучань апярэдзіў Пятра і першы дабег да магілы,
5 і, нахіліўшыся, убачыў ляжачае палатно, аднак не ўвайшоў.
6 Прыйшоў затым Сымон Пётар, і ўвайшоў у магілу, і ўбачыў ляжачае палатно
7 і хустку, якая была на Яго галаве, і ляжала ня разам з палатном, але асобна скручаная на адным месцы.
8 Тады ўвайшоў і той вучань, які першы прыбег да магілы, і ўбачыў, і ўверыў.
9 Бо яны яшчэ не разумелі Пісаньня, што трэба было, каб Ён уваскрос.
10 Затым вучні зноў вярнуліся дамоў.
11 А Марыя стаяла навонкі магілы і плакала. Плачучы, нахілілася і зазірнула ў магілу.
12 І ўгледзіла двух анёлаў у белым седзячых, аднаго ля галавы, а другога ля ног, дзе было паложана цела Езуса.
13 Пытаюцца яны ў яе: “Жанчына, чаго плачаш?” Кажа ім: “Узялі Госпада майго, і ня ведаю, дзе падзелі?”
14 Гэта сказаўшы, аглянулася за сябе і ўбачыла, што стаіць Езус, а ня ведала, што гэта Езус.
15 Пытаецца ў яе Езус: “Жанчына, чаму плачаш? Каго шукаеш?” А яна, думаючы, што гэта садоўнік, кажа Яму: “Гаспадару, калі ты Яго ўзяў, скажы мне, дзе ты палажыў Яго, і я вазьму Яго”.
16 Кажа ёй Езус: “Марыя”. А яна, павярнуўшыся, кажа Яму па-гебрайску: “Раббуні!” што значыць Вучыцель.
17 Кажа ёй Езус: “Не дакранайся Мяне, бо Я яшчэ не ўзыйшоў да Айца Майго, але ідзі да братоў Маіх і скажы ім: Узыходжу да Айца Майго і Айца вашага, Бога Майго і Бога вашага”.
18 Дык пайшла Марыя Магдалена і сказала вучням: “Я бачыла Госпада!” і што Ён ёй гэта сказаў.
19 Вечарам тога дня пасьля суботы, калі дзьверы дому, дзе сабраліся вучні, былі замкнёныя дзеля страху перад Юдэямі, прыйшоў Езус, і стаў пасярэдзіне, і сказаў ім: “Супакой вам!” 20 Гэта сказаўшы, паказаў ім рукі і бок. Узрадаваліся тады вучні, убачыўшы Госпада.
21 Сказаў ім зноў Езус: “Супакой вам! Як Мяне паслаў Айцец, так і Я пасылаю вас”.
22 Гэта сказаўшы, дыхнуў на іх і сказаў ім: “Вазьміце Духа Сьвятога.
23 Каму адпусьціце грахі, таму будуць адпушчаны, а каму затрымаеце, на тым застануцца”.
24 А Тамаш, адзін з Дванаццаці, званы Дыдымас, ня быў разам з імі, калі прыходзіў Езус.
25 Сказалі яму іншыя вучні: “Мы бачылі Госпада”. А ён сказаў ім: “Калі ня ўбачу ранаў ад цьвікоў на руках Ягоных, і не ўкладу пальца майго ў раны ад цьвікоў і не ўкладу сваёй рукі ў бок Ягоны, ня ўверу”.
26 І па васьмі днях зноў сабраліся вучні ў доме, і Тамаш з імі. Зьявіўся Езус, калі дзьверы былі замкнёныя, і стаў між іх, і сказаў: “Супакой вам”.
27 Потым сказаў Тамашу: “Укладзі палец твой і паглядзі на рукі Мае, выцягні руку сваю і ўкладзі ў бок Мой, ды ня будзь недаверкам, але веручым”.
28 Адказаў Тамаш Яму: “Госпад мой і Бог мой!”
29 Кажа яму Езус: “Уверыў таму, што Мяне ўбачыў. Шчасьлівыя тыя, што ня бачылі Мяне, а ўверылі”.
30 Многа яшчэ іншых знакаў учыніў Езус у прысутнасьці вучняў сваіх, якія не сьпісаны ў гэтай кнізе.
31 Гэтыя ж сьпісаны, каб вы верылі, што Езус ёсьць Хрыстос, Сын Божы, ды каб праз веру мелі жыцьцё ў імя Яго”.
1 Далей аб’явіўся зноў Езус вучням каля мора Тыбэрыядскага. А аб’явіўся ім так:
2 Былі сабраўшыся разам Сымон Пётар і Тамаш, званы Дыдымас, Натанаэль з Каны Галілейскай, і сыны Зэбэдэя, і два іншых з вучняў Ягоных.
3 Сказаў ім Сымон Пётар: “Іду лавіць рыбу”. Кажуць яму: “І мы пойдзем з табой”. Дык пайшлі, селі ў лодку, і ў тую ноч нічога не злавілі.
4 А калі настала раніца, явіўся Езус на беразе, але вучні не пазналі, што гэта Езус.
5 Сказаў ім затым Езус: “Дзеці, ці маеце што есьці?” Адказалі яму: “Не”.
6 Дык сказаў ім: “Закіньце сетку па правы бок лодкі і зловіце”. Закінулі тады, і дзеля мноства рыбы ледзь маглі выцягнуць сетку.
7 Тады той вучань, каторага любіў Езус, сказаў Пятру: “Гэта ж Госпад!” Дык Сымон Пётар, пачуўшы, што гэта Госпад, адзеў вопратку, бо быў голы, і кінуўся ў мора.
8 Іншыя ж вучні прыплылі ў лодцы, бо былі недалёка ад берагу, каля дзьвесьце стадыяў, цягнучы сетку з рыбамі.
9 А калі выйшлі на сухмень, убачылі распаленае вогнішча і лежачую на іх рыбу і хлеб.
10 Кажа ім Езус: “Прынясеце тыя рыбы, што цяпер налавілі”.
11 Дык пайшоў Сымон Пётар, выцягнуў на зямлю сетку, поўную вялікіх рыбаў, якіх было сто пяцьдзесят тры. І хоць было так шмат, сетка не парвалася.
12 Кажа ім Езус: “Хадзіце і ешце”. Але ніхто з седзячых не адважыўся спытацца: “Хто Ты?”, бо ведалі, што гэта Госпад.
13 Езус падыйшоў, узяў хлеб і даў ім, падобна і рыбу.
14 Гэта ўжо трэці раз аб’явіўся Езус вучням сваім пасьля ўваскрасеньня з мёртвых.
15 Дык калі яны наеліся, кажа Езус Сымону Пятру: “Сымон, Ёнаў, ці любіш Мяне больш, чым гэтыя?” Кажа Яму: “Так, Госпадзе, Ты ведаеш, што я люблю Цябе”. Кажа яму Езус: “Пасі ягняткі Мае”.
16 Паўторна пытаецца ў яго: “Сымон Ёнаў, ці любіш ты Мяне?” Кажа Яму: “Так, Госпадзе, Ты ведаеш, што я люблю Цябе”. Кажа яму Езус: “Пасі авечкі Мае”.
17 І пытаецца ў яго трэці раз: “Сымон Ёнаў, ці любіш ты Мяне?” Засмуціўся Пётар, што ўжо трэці раз пытаецца ў яго: “Ці любіш ты Мяне?”, дык сказаў Езусу: “Госпадзе, Ты ўсё ведаеш, Ты ведаеш, што я люблю Цябе”. Кажа яму Езус: “Пасі авечкі Мае”.
18 Сапраўды, сапраўды кажу табе: Калі ты быў малады, падпаясваўся сам і хадзіў, дзе хацеў, а як састарэеш, выцягнеш рукі твае, ды хто іншы цябе падпаяша, і павядзе туды, куды ты не захочаш”.
19 А гэта сказаў, паказваючы, якою ён сьмерцю праславіць Бога. Ды, гэта сказаўшы, кажа яму: “Ідзі за Мной!”
20 Пётар, аглянуўшыся, убачыў таго вучня, якога Езус любіў, ідучага за ім, які на вячэры прытуліўшыся быў да грудзей Езуса і пытаўся: “Госпадзе, хто гэта, што Цябе выдасьць?”
21 Вось, убачыўшы яго, Пётар пытаецца ў Езуса: “Госпадзе, а з гэтым што будзе?”
22 Сказаў яму Езус: “Калі Я хачу, каб ён застаўся, пакуль прыйду, што табе да таго? Ты ідзі за Мной”.
23 Разыйшлася тады вестка між братамі, што вучань той не памрэ. Але Езус не сказаў: “Не памрэ”, а толькі: “Калі Я хачу, каб ён застаўся, пакуль прыйду, што табе да таго!”
24 Дык вось той вучань сьведчыць пра гэта ды напісаў гэта, і ведаем, што сьведчаньне яго праўдзівае.
25 Многа яшчэ іншага ўчыніў Езус, але каб усё запісаць, дык, думаю, не зьмясьціў бы ўвесь сьвет кнігаў, каторыя мелі б быць напісаны.
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21