1 Многа разоў і многімі спосабамі прамаўляў здаўна Бог да бацькоў нашых праз прарокаў.
2 У апошнія ж гэтыя дні, прамовіў Ён да нас праз Сына, якога паставіў спадкаемцам усяго, праз якога стварыў і вякі.
3 Ён — водбліск славы і адбітак Ягонай істоты, які трымае ўсё словам магутнасьці сваёй і, зьдзейсьніўшы ачышчэньне грахоў, сядзіць праваруч велічы на вышынях,
4 на столькі вышэйшы за анёлаў, на колькі вышэйшае ад іх дастаў у спадчыне імя.
5 Каму бо з анёлаў сказаў Ён калісьці: “Ты — Сын Мой, Я Цябе сягоньня спарадзіў”? Або зноў: “Я буду Яму Бацькам, а Ён будзе Мне Сынам”?
6 А калі зноў уводзіць Першароднага ў сьвет, кажа: “І будуць пакланяцца Яму ўсе Божыя анёлы”.
7 А да анёлаў вось што кажа: “Ён творыць анёламі сваімі духаў і слугамі сваімі полымя агню”.
8 А да Сына: “Трон Твой, Божа, на вякі вечныя, скіпер справядлівасьці — скіпер валадарства Твайго.
9 Узьлюбіў Ты справядлівасьць і зьненавідзеў беззаконьне, таму намасьціў Цябе, Божа, Бог Твой алеем радасьці больш за супольнікаў Тваіх”.
10 І яшчэ: “Ты, Госпадзе, на пачатку заснаваў зямлю, і неба — тварэньне рук тваіх.
11 Яны прападуць, а Ты застанешся, і ўсе яны, як вопратка састарэюць,
12 і як адзеньне зьменіш іх, і зьменяцца, а Ты той самы трываеш, і гады Твае ня спыняцца”.
13 Да каго ж з анёлаў сказаў Ён калісьці: “Сядзь праваруч Мяне, пакуль не пакладу ворагаў Тваіх ля падножжа ног Тваіх”?
14 Ці ж ня ўсе яны ёсьць паслугуючымі духамі, пасланымі на паслугу тым, якія атрымаюць у спадчыну збаўленьне?
1 Таму неабходна нам пільна сачыць за тым, што чулі, каб часам не зыйсьці з дарогі.
2 Бо калі праз анёлаў абвешчанае слова мела такую моц, што ўсякі праступак і непаслухмянасьць атрымоўвалі справядлівую кару,
3 то якім чынам мы зможам ад яе ўхіліцца, калі мы занядбалі так вялікую (ласку) збаўленьня? Яно спачатку было абвешчана Госпадам, а ў нас умацавана было чуўшымі ад Яго
4 за падцьвярджэньнем Божым знакамі, і цудамі, і ўсякімі магутнасьцямі, і дарамі Духа Сьвятога, раздаванымі паводле Яго волі.
5 Не анёлам бо падуладніў Бог будучы сьвет, пра які мы гаворым.
6 Засьведчыў жа хтосьці ў адным месцы, кажучы: “Хто такі чалавек, што Ты памятаеш пра яго, або сын чалавечы, што Ты адведваеш яго?
7 Мала панізіў Ты яго ад анёлаў, хвалою і пашанаю ўкаранаваў Яго,
8 і ўсё паклаў Ты пад ногі яго”. Калі ж усё паддаў Ягонай ўладзе, то нічога не засталося непадуладным Яму. Цяпер жа бачым, што яшчэ ня ўсё падчынена Яму.
9 Вось у Тым, які быў мала паніжаны ад анёлаў, бачым Езуса, замучанага сьмерцю, укаранаванага славай і пашанай, каб ласка Божая для ўсіх была выслужана сьмерцю.
10 Належылася бо, каб Той, для якога ўсё і праз якога ўсё было створана, Таго, каторы шмат сыноў прывёў у славу, Правадыра збаўленьня іхняга, удасканаліў праз цярпеньне.
11 Бо хто ўсьвячае і тыя, якія ўсьвячаюцца, ад Аднаго ўсе. Дзеля таго Ён не саромеецца называць іх братамі,
12 кажучы: “Абвяшчу імя Тваё Маім братам, пасярод сабраньня буду славіць Цябе”.
13 І яшчэ: “Я буду спадзявацца на Яго”. Ды яшчэ:;Вось Я і дзеці, якіх даў Мне Бог”.
14 Дык калі дзеці сталіся ўдзельнікамі ў целе і крыві, і Ён таксама стаўся ўдзельнікам у іх (целе і крыві), каб сьмерцю зьнішчыць таго, які мае ўладу сьмерці, гэта значыць д’ябла,
15 і каб вызваліць тых, што праз страх сьмерці на ўсё жыцьцё былі адданыя ў няволю.
16 Бо не анёлаў Ён прыймае, але патомства Абрагама прыймае.
17 Дзеля гэтага Ён павінен быў у-ва ўсім упадобніцца да братоў, каб стацца міласэрным і верным Першасьвятаром у Бога, каб ачысьціць грахі народу,
18 бо таму, што Ён сам быў спакушаны і цярпеў, можа тым, якія спакушаныя, дапамагчы.
1 Дык, вось браты сьвятыя, удзельнікі нябеснага пакліканьня, пазнайце Апостала і Першасьвятара вызнаньня нашага, Езуса,
2 бо Ён верны Таму, хто Яго стварыў, як і Майсей у-ва ўсім доме Яго.
3 Бо Ён прызнаны дастойным славы большае за Майсея, як большую славу мае ў параўнаньні з домам той, хто яго збудаваў.
4 Кожны дом, вядома, некім пабудаваны, а вось Той, хто ўсё стварыў, ёсьць Бог.
5 І Майсей, вядома, верны быў у-ва ўсім доме Яго, як слуга, на сьведчаньне таго, што павінна было быць сказаным.
6 Хрыстос жа — як Сын у доме сваім. Дом жа гэты — мы, калі захаваем непахісны давер і слаўную надзею аж да канца.
7 Таму вось што кажа Дух Сьвяты: “Сёньня, калі пачуеце голас Ягоны,
8 не рабеце цьвёрдымі сэрцаў вашых, як у час узбунтаваньня, як у дзень спакушэньня на пустыні,
9 дзе спакушалі Мяне бацькі вашы, і выпрабоўвалі, хоць і бачылі даконы Мае праз сорак гадоў.
10 Таму вось разгневаўся Я на гэта пакаленьне і сказаў: заўсёды блукаюцца яны сэрцам; не пазналі яны вось шляхоў Маіх.
11 Дык пакляўся Я ў гневе Маім: Ня ўвойдуць яны ў супачынак Мой”.
12 Глядзіце, браты, каб не было між вас прыпадкам ліхога сэрца няверучага, што адступіцца ад Бога жывога,
13 але заахвочвайце самі сябе што дня, пакуль трывае гэтае “сёньня”, каб не зацьвярдзеў хто з вас праз падман грэху.
14 Бо супольнікамі Хрыста сталіся мы, калі толькі пачатае жыцьцё аж да канца захаваем,
15 Бо кажа: “Сёньня, калі пачуеце голас Ягоны, не рабіце цьвёрдымі сэрцаў вашых, як у час узбунтаваньня”.
16 Бо некаторыя, слухаючы, абураліся, але ня ўсе, што выйшлі з Эгіпту з Майсеем.
17 На каго ж гневаўся Ён праз сорак гадоў? Ці не на тых, што саграшылі, чые косьці параскіданы па пустыні?
18 А каму ж гэта пакляўся, што ня ўвойдуць ў супачынак Ягоны, калі ня тым, што не паверылі?
19 І бачым, што не змаглі ўвайсьці праз недаверства.
1 Высьцерагаймася тады таго, каб, калі яшчэ трывае абяцаньне ўвайсьці ў Ягоны супачынак, не падумаў хто з вас часам, што яго пазбаўлены.
2 Бо і нам абвешчана добрая вестка таксама як і тым, але не дало карысьці ім чутае слова, бо не спалучана было яно з вераю тых, якія гэта слова чулі.
3 Бо мы, паверыўшыя, уваходзім у супачынак, бо Ён сказаў: “Як пакляўся Я ў гневе Маім: Ня ўвойдуць яны ў супачынак Мой”, хоць даконы Ягоныя былі скончаныя ад заснаваньня сьвету.
4 Бо Ён сказаў у адным месцы пра сёмы дзень так: “І супачыў Бог у сёмы дзень ад усіх дзеяньняў сваіх”.
5 І вось яшчэ зноў: “Ня ўвойдуць яны ў супачынак Мой”.
6 Дык вось застаецца, што ўвойдуць у супачынак некаторыя, а тыя, якім было раней абвешчана, не ўвайшлі з прычыны непаслухмянства свайго.
7 Дык зноў вызначае Ён нейкі дзень, “Сёньня”, кажучы праз Давіда па некаторым часе, як і перад гэтым было сказана: “Сёньня, калі пачуеце голас Ягоны, не рабіце цьвёрдымі сэрцаў вашых”.
8 Калі б Ёзуэ ўвёў іх у супачынак, ніколі б не гаварыў (Бог) пра іншы дзень пасьля гэтага.
9 Дык пакідаецца адпачынак (суботы) для народу Божага.
10 Бо хто ўвайшоў у супачынак Ягоны, таксама супачне ад працы сваёй, як і Бог ад сваёй.
11 Дык стараймася ўвайсьці ў супачынак гэты, каб хто-небудзь не папаўся ў той самы прыклад непаслухмянасьці.
12 Бо жывое Слова Божае і дзейснае, і вастрэйшае ад усякага мяча двусечнага, і пранікае ажно да разьдзяленьня душы і духа, саставаў і шпіку, і судзіць думкі і намеры сэрца.
13 Ніводнае тварэньне перад ім не схаваецца, усё вачам Яго абнажона і адкрыта, Яму належыцца ад нас разрахунак.
14 Маючы вось Першасьвятара вялікага, прайшоўшага праз неба, Езуса, Сына Божага, трымаймася моцна вызнаньня.
15 Бо маем мы не такога Першасьвятара, які б ня мог нам спачуваць у нашых немачах, але падобна нам, спакушанага ў-ва ўсім, апроч грэху.
16 Хадзем жа тады з даверам да Ягонага трону ласкі атрымаць міласэрдзе і знайсьці ласку патрэбнай дапамогі.
1 Бо ўсякі першасьвятар з людзей бярэцца і для людзей стаўляецца ў тых справах, якія адносяцца да Бога, каб складаў дары і ахвяры за грахі,
2 каб мог спачуваць тым, што ня ведаюць, або заблукалі, бо ён і сам адчувае кволасьць,
3 і таму павінен нейкім чынам як за народ, так і за сябе самога складаць ахвяры за грахі.
4 Ніхто сам сабе ня возьме гэтай дастойнасьці, але той, хто пакліканы Богам, як Аарон.
5 Так і Хрыстос ня сам сябе ўславіў дастойнасьцю стацца Першасьвятаром, але Той, які сказаў Яму: “Ты — Сын Мой, Я сёньня спарадзіў Цябе”,
6 як падобна ў іншым месцы Ён кажа: “Ты — сьвятар навекі на ўзор Мэльхісэдэха”.
7 Ён у дні (жыцьця) цела свайго моцным голасам і са сьлязьмі прыносіў малітвы і просьбы свае Таму, каторы мог захаваць Яго ад сьмерці, і выслуханы быў дзеля сваёй богаадданасьці.
8 І вось, хоць быў Сынам, навучыўся з таго, што перацярпеў, паслухмянасьці,
9 і выканаўшы (усё), стаўся ўсім слухаючым Яго прычынай збаўленьня вечнага,
10 названы Богам Першасьвятаром на ўзор Мэльхісэдэха.
11 Пра Яго многа нам трэба было б гаварыць, але цяжка выясьніць гэта, бо сталіся вы няздольнымі слухаць.
12 Адносна часу вы павінны б быць настаўнікамі, а вось вы зноў патрабуеце, каб хто вас вучыў пачаткам словаў Божых, і вы такія, што вам малако належыцца, а не цяжкая страва.
13 Кожны з вас хто корміцца малаком, нясьведамы слова справядлівасьці, бо ён — дзіцятка.
14 Для дарослых жа цяжкая страва, бо яны праз ужываньне маюць розум, каб разабрацца што добрае, а што благое.
1 Дзеля таго, мінуўшы пачаткі слова Хрыстовага, уздымемся да справаў больш дасканалых, не бяручыся зноў закладваць падмуркі адносна пакуты за мёртвыя ўчынкі і адносна веры ў Бога,
2 навукі аб хросьце, а таксама ўскладаньня рук, уваскрасеньня мёртвых і вечнага суду.
3 І гэта зробім, калі Бог дазволіць.
4 Немагчыма бо ёсьць, каб тыя, што ўжо раз былі асьвечаны, што таксама пакаштавалі дару нябеснага ды сталіся ўдзельнікамі Духа Сьвятога,
5 якія добра пакаштавалі Божае Слова і магутнасьць будучага веку,
6 ды адпалі, маглі быць адноўленыя да пакуты. Крыжуюць вось яны зноў у саміх сабе Сына Божага і зьневажаюць Яго.
7 Бо зямля, поеная частым дажджом і родзячая расьліны на карысьць тым, якія яе абрабляюць, атрымлівае багаславенства ад Бога.
8 А калі родзіць церні і пустазельле, дык яна — непрыдатная і на праклён, і канец яе — спаленьне.
9 Спадзяемся адносна вас, найдаражэйшыя, што вы лепшыя і бліжэйшыя збаўленьня, хоць мы і гаворым гэтак.
10 Бог бо справядлівы і не забудзецца ўчынкаў вашых і любові, якую выказалі вы дзеля імя Ягонага, паслугаваўшы і паслугуючы сьвятым.
11 Жадаем вам, каб кожны з вас выявіў руплівасьць у дасканаленьні надзеі аж да канца,
12 каб ня сталіся вы лянівымі, але сапраўднымі пасьлядоўнікамі тых, якія вераю і цярплівасьцю бяруць у спадчыну абяцаньне.
13 Бо Бог, даючы абяцаньне Абрагаму, ня маючы нікога вышэйшага, каб мог на яго прысягнуць, пакляўся самім сабою,
14 кажучы: “Багаслаўляючы, багаслаўляю цябе і, памнажаючы, памножу цябе”.
15 І так (Абрагам), доўгі час чакаючы, атрымаў абяцанае.
16 Людзі бо на вышэйшага ад сябе запрысягаюцца, і кожная спрэчка паміж імі канчаецца прысягаю на завярэньне.
17 Дзеля таго і Бог, хочучы спадкаемцам абяцаньня падкрэсьліць непарушнасьць свайго намеру, скарыстаўся прысягай,
18 каб праз дзьве нязьменныя рэчы, у якіх немагчыма, каб Бог казаў няпраўду, мелі мы моцную пацеху, мы, што хістаючыся, хапаем дадзеную нам надзею,
19 якую маем як якар душы, бясьпечны і пэўны, які пранікае аж за заслону,
20 куды за нас як папярэднік увайшоў Езус, на ўзор Мэльхісэдэха стаўшыся Першасьвятаром навек.
1 Гэты вось Мэльхісэдэх, кароль Салему, сьвятар Бога Найвышэйшага, выйшаў на спатканьне Абрагама, які вяртаўся пасьля разгрому каралёў, і багаславіў яго.
2 Яму таксама даў Абрагам дзесяціну з усяго (здабытку). Імя яго абазначае, па-першае кароль справядлівасьці, а потым і кароль Салему, што значыць: кароль Супакою.
3 Бяз бацькі, бяз маці, без радаводу, без пачатку дзён і ня маючы канца жыцьця, ён упадобніўся Сыну Божаму і застаецца сьвятаром навекі.
4 Дык бачыце, які вялікі той, каму патрыярх Абрагам даў дзесяціну з усяго здабытку.
5 Дык і тыя з сыноў Левія, што атрымоўваюць сьвятарства, маюць права браць дзесяціны з народу паводле закону, значыць ад братоў сваіх, хоць і яны выводзяцца з паясьніцы Абрагама.
6 Той жа не залічаўся да іх роду, узяў аднак дзесяціну ад Абрагама і таго, які меў абяцаньне, пабагаславіў.
7 Без ніякай супярэчнасьці той, хто меншы, багаславіцца старэйшым.
8 І тут людзі сьмяротныя бяруць дзесяціны, а там той, хто мае сьведчаньне, што жыве.
9 І калі можна так сказаць, таксама і Леві, які бярэ дзесяціны, аддаў дзесяціну ў асобе Абрагама,
10 бо ён яшчэ быў у паясьніцы бацькі, калі Мэльхісэдэх выйшаў яму насустрач.
11 Калі б дасканаласьць дасягальнай была праз сьвятарства левітаў, народ бо атрымаў закон, які абапіраецца на ім, то пашто было ўстанаўляць яшчэ іншага сьвятара на ўзор Мэльхісэдэха, а не на ўзор Аарона?
12 Бо са зьменай сьвятарства павінен зьмяніцца і закон.
13 Той, пра якога тут гаворыцца, паходзіць з іншага пакаленьня, з якога ніхто не служыў пры аўтары.
14 Ведама ж, што з Юды паходзіць наш Госпад, а Маісей нічога не казаў аб сьвятарах з гэтага пакаленьня.
15 Дык гэта яшчэ больш выразным становіцца, калі на ўзор Мэльхісэдэха выступае іншы сьвятар,
16 каторы не паводле закону цела стаўся такім, але паводле моцы нязьменнага жыцьця.
17 Бо вось прыводзіцца сьведчаньне аб ім: “Ты — сьвятар навекі на ўзор Мэльхісэдэха”.
18 Такім чынам касуецца папярэдні закон дзеля яго кволасьці і некарыснасьці.
19 Нічога бо не давёў той закон да дасканаласьці, але быў аднак уступам лепшай надзеі, праз якую набліжаемся да Бога.
20 Тым больш, што сталася гэта ня без прысягі, бо тыя ставаліся сьвятарамі без прысягі,
21 а гэты — з прысягаю Таго, які сказаў Яму: “Запрысяг Госпад і не пашкадуе: Ты — сьвятар навекі”.
22 Вось чаму Езус стаў Паручыцелем лепшага запавету.
23 І тых многа ставалася сьвятарамі, таму што сьмерць спыняла іх існаваньне;
24 Гэты праз тое, што трывае вечна, мае сьвятарства непераходзячае.
25 Дзеля таго і збаўляць можа Ён назаўсёды прыступаючых праз Яго да Бога, заўсёды жывы, каб за нас заступацца.
26 Такога вось належылася мець нам Першасьвятара, сьвятога, нявіннага, беззаганнага, аддзеленага ад грэшнікаў і ўзвышанага па-над неба,
27 які не павінен, як іншыя першасьвятары, складаць штодзень ахвяры перш за свае грахі, а пасьля — за грахі народу, бо гэта Ён зрабіў раз на заўсёды, складаючы (у ахвяру) самога сябе.
28 Закон бо стаўляе першасьвятарамі людзей кволых, слова ж прысягі, дадзенай пасьля закону, паставіла Сына, дасканалага на-векі.
1 З разважаных намі справаў галоўная тая, што мы маем такога Першасьвятара, які сеў праваруч трона Велічы ў небе,
2 служыцеля сьвятыні і праўдзівае палаткі, пастаўленай Госпадам, а не чалавекам.
3 Кожны сьвятар стаўляецца складаць дары і ахвяры, таму трэба, каб і гэты меў нешта для ахвяры.
4 Калі б Ён заставаўся на зямлі, то ня быў бы сьвятаром, таму што ёсьць тут такія сьвятары, што складаюць дары паводле закону.
5 Яны служаць вобразу і цені (рэчаіснасьцяў) нябесных, як сказана было Майсею, калі меў паставіць палатку: “Глядзі вось, зрабі ўсё паводле ўзору, які быў табе паказаны на гары”.
6 Цяпер вось Ён атрымаў лепшае служэньне на столькі, на колькі стаўся пасярэднікам лепшага запавету, які абапіраецца на лепшых абяцаньнях.
7 Бо калі б той першы (запавет) быў без заганы, то ня трэба было б шукаць на яго месца другога.
8 Бо ганячы іх, кажа: “Вось жа настануць дні, — кажа Госпад, — і Я заключу з домам Ізраэля і з домам Юды новы запавет,
9 не паводле запавету, які Я зрабіў з іх бацькамі ў дзень, у які Я ўзяў руку іх, каб вывесьці іх з зямлі Эгіпецкай, бо яны ня вытрывалі ў Маім запавеце, і Я пакінуў іх, — кажа Госпад.
10 Вось жа запавет, які Я дам дом у Ізраэля ў тыя дні, — кажа Госпад, — Дам закон Мой у іх думкі ды ў сэрцы іхнія ўпішу яго, і буду ім Богам, і яны будуць Мне народам.
11 І ніхто ня будзе вучыць бліжняга свайго, ані брата свайго, кажучы: “Пазнай Госпада!” Бо ўсе Мяне пазнаюць ад найменшага аж да найбольшага з іх.
12 Бо міласэрным буду да іх беззаконьняў і ня ўспомню больш пра іхнія грахі”.
13 Кажучы пра “новы”, першы прызнаў старым. А тое, што старое і здаўніваецца, тое блізкае зьніштажэньня.
1 Меў, праўда, і першы запавет пастановы служэньня і зямную сьвятыню.
2 Была гэта палатка пастаўленая, у першай частцы якой, называнай (месцам) Сьвятым знаходзіўся сьвечнік, стол і хлябы пакладныя.
3 А за другой заслонай знаходзілася другая палатка, якая звалася “Сьвятое з сьвятых”,
4 у якой быў залаты кадзільнік і каўчэг запавету, абложаны з кожнага боку золатам, у якім была залатая пасудзіна з маннай і кій Аарона, які расьцвіў, ды табліцы запавету,
5 а зьверху над каўчэгам былі херубіны славы, ацяняючыя перамольню. Аб гэтым падрабязна няма патрэбы цяпер гаварыць.
6 Так вось было ўсё паложана, і да перашай часткі скініі заўсёды ўваходзяць сьвятары, адпраўляючы служэньне сьвятое.
7 Да другой жа часткі скініі толькі раз у год адзін першасьвятар уваходзіў, ды не без крыві, якую складаў у ахвяры за свае грахі і за грахі свайго народу.
8 Гэтым паказвае Дух Сьвяты, што яшчэ не адкрыта дарога да Сьвятога (месца), пакуль стаіць ранейшая палатка.
9 Гэта сымбаль цяперашняга часу, у якім складаныя дары і ахвяры ня могуць зрабіць дасканалым сумленьне таго, які служыць,
10 і адносіцца яно толькі да ежы, пітва, усялякіх абмываньняў паводле зьнешніх пастановаў, пастаўленых да часу выпраўленьня.
11 Але Хрыстос, зьявіўшыся як Першасьвятар будучых даброцьцяў, праз вышэйшую і дасканалейшую, і не рукой, значыць, не на гэтым сьвеце, пастаўленую скінію,
12 і не праз кроў казлоў і быкоў, але праз уласную кроў увайшоў раз і на заўсёды ў (месца) Сьвятое, здабыўшы вечнае адкупленьне.
13 Бо калі кроў казлоў і валоў разам з попелам цяліцы, калі пакрапіць імі, усьвячае нячыстых, даючы ачышчэньне цела,
14 дык тым больш кроў Хрыста, які ахвяраваў самога сябе Богу праз Духа Сьвятога, ачысьціць сумленьне нашае ад мёртвых учынкаў, каб служыць Богу жывому.
15 Вось таму Ён ёсьць Пасярэднік Новага Запавету, каб праз сьмерць адкупіць злачынствы, дапушчаныя пры першым запавеце, і каб пакліканыя да вечнай спадчыны даступіліся да абяцанага.
16 Бо там, дзе ёсьць запавет, там павінна прыйсьці сьмерць таго, хто гэты запавет састаўляе.
17 Запавет толькі пасьля сьмерці набірае правамоцнасьць, іначай ён ня мае вартасьці, пакуль жыве той, хто яго саставіў.
18 Таму і першы запавет быў зацьверджаны не без крыві.
19 Калі ўжо Маісей абвясьціў усяму народу ўсе прыказаньні закону, узяў (ён) кроў казлоў і быкоў з вадой, воўнай чырвонай і гізопам, і пакрапіў як саму кнігу, так і ўвесь народ,
20 кажучы: “Гэта кроў запавету, які Бог вам загадаў”.
21 Падобным спосабам пакрапіў крывёй таксама і скінію, і ўсе начыньні, прызначаныя для служэньня.
22 І амаль усё па закону крывёй ачышчаецца, і без праліцьця крыві няма адпушчэньня.
23 З гэтага вынікае, што вобразы рэчаў нябесных у такі спосаб былі ачышчаны, а самыя рэчы нябесныя патрабавалі шмат дасканалейшых, чым тыя, ахвяраў.
24 Хрыстос жа ўвайшоў не ў сьвятыню, пастаўленую рукамі людзей, будучай адбіткам праўдзівай, але ў самае неба, каб адтуль заступацца за нас у прысутнасьці Бога,
25 ды не па тое, каб меў часта ахвяроўвацца як першасьвятар, які што год уваходзіць у Сьвятое з Сьвятых з чужой крывёю,
26 інакш цярпеў бы там многа разоў ад заснаваньня сьвету. А вось Ён раз аб’явіўся ў гэты час перад канцом сьвету дзеля зьнішчэньня грахоў праз ахвяраваньне самога сябе.
27 І як ўстаноўлена людзям раз памерці, а пасьля — суд,
28 так і Хрыстос адзін раз быў ахвяраваны дзеля зьнішчэньня грахоў многіх, а другі раз зьявіцца бяз грэху дзеля збаўленьня тых, якія Яго чакаюць.
1 Закон, маючы цень будучых даброцьцяў, а не саму рэчаіснасьць, аднымі і тымі самымі ахвярамі, што год усьцяж складанымі, ніколі ня можа ўдасканаліць тых, каторыя прыступаюцца (з імі).
2 Інакш перасталі б іх складаць, таму што служыцелі, раз ачышчаныя, ня мелі б ужо сьвядомасьці грэху.
3 Аднак прыпамінаньне грэху што год усё ж застаецца.
4 Немагчыма бо крывёй валоў і казлоў ачысьціцца ад грахоў.
5 Таму, прыходзячы на сьвет, кажа (Хрыстос): “Ахвяры і дару не захацеў Ты, але цела Мне прыгатаваў.
6 Цэлапаленьні і ахвяры за грэх не падабаюцца Табе.
7 Тады сказаў Я: Вось іду, на пачатку кнігі напісана пра Мяне, каб выканаць, Божа, волю Тваю”.
8 Сказаўшы раней: “Ахвяраў і дароў, цэлапаленьняў і ахвяраў за грэх не захацеў Ты, і не падабаюцца яны Табе”, хоць і складаюцца паводле закону,
9 потым сказаў: “Вось іду, каб выканаць, Божа, волю Тваю”. Касуе першае і ўстанаўляе другое.
10 На моцы той волі асьвечаны мы назаўсёды праз ахвяру цела Езуса Хрыста.
11 І кожны сьвятар штодзень служыць і часта ахвяроўвае тыя самыя ахвяры, якія ніяк ня могуць ачысьціць ад грахоў.
12 Ён жа, склаўшы адну ахвяру за грахі, навек сядзіць праваруч Бога,
13 чакаючы, аж пакуль у канцы ворагі Ягоныя будуць паложаны да падножжа ног Ягоных.
14 Вось Ён адной ахвяраю ўдасканаліў на вякі тых, якія асьвечаны.
15 Сьведчыць нам аб гэтым і Дух Сьвяты, бо сказана:
16 “Такі вось запавет, які заключу з імі ў гэтых днях, — кажа Госпад, — даючы законы Мае ў іхнія сэрцы, і ў розумы іхнія ўпішу іх,
17 ды грахоў і беззаконіяў іхніх ужо ўспамінаць ня буду”.
18 А дзе адпушчэньне (грахоў), там ужо больш ня трэба ахвяры за грэх.
19 Дык маючы тады, браты, пэўнасьць ўвайсьці ў (месца) Сьвятое праз кроў Езуса,
20 які даў нам шлях новы і жывы праз заслону, гэта значыць цела сваё,
21 і маючы вялікага Першасьвятара над домам Божым,
22 прыступайма са шчырым сэрцам, у поўні веры, ачысьціўшы сэрцы ад усякай сьвядомасьці ліхой і з абмытым чыстаю вадою целам.
23 Трымаймася непарушна надзеі, якую вызнаем, бо верны ёсьць Той, які нам даў абяцаньне;
24 і зважайма адзін на аднаго, ажыўляючы любоў і ахвоту да добрых учынкаў.
25 Не прапускайма нашых супольных сабраньняў, як сталася звычкай некаторых, але пацяшаймася, і тым больш, чым больш бачым надыходзячы дзень.
26 Калі бо мы дабраахвотна грашым, маючы пазнаньне праўды, дык няма ўжо ахвяры за грэх,
27 але толькі нейкае страшнае чаканьне суду і жар агню, які павінен будзе паліць супраціўнікаў.
28 Хто не падпарадкоўваецца Закону Майсея, таго без ніякага міласэрдзя караюць сьмерцю пры двух або трох сьведках.
29 Падумайце самі, як шмат страшнейшых караў варты той, які Сына Божага патаптаў ці кроў запавету, якой быў асьвечаны, за звычайную лічыў, або Духа ласкі зьняважыў?
30 Мы бо ведаем Таго, хто сказаў: “Мне помста, і Я дам адплату”, або зноў: “Сам Госпад будзе судзіць свой народ”.
31 Страшна папасьці ў рукі Бога жывога.
32 Прыпомніце мінулыя дні, у якіх вы, прасьвечаныя, перанесьлі вялікі навал пакутаў,
33 іншы раз самі стаўшыся відовішчамі зьняваг і цярпеньняў, або іншы раз быўшы сучасьнікамі падобнае перажываючых.
34 Бо пакутвалі вы разам з увязьненымі, і з радасьцю прынялі вы рабунак вашай маёмасьці, ведаючы, што маеце багацьце лепшае, трывалае.
35 Дык не пакідайце спадзяваньня вашага, якое дасьць вялікую ўзнагароду.
36 Мейце цярплівасьць, каб, спаўняючы волю Божую, дачакаліся абяцаньня.
37 Яшчэ вось крыху, крыху, і прыйдзе Той, які павінен прыйсьці, і не замарудзіць.
38 Бо справядлівы верай жыве; калі б хто хістаўся, не спадабаўся б душы Маёй.
39 Мы ж не зьяўляемся адступнікамі на сваю загубу, але веручымі на збаўленьне душы.
1 Вера — гэта зарука чаканага і пэўнасьць у рэчах, якіх ня бачым.
2 Дзякуючы веры продкі атрымалі сьведчаньне.
3 Вераю пазнаём, што Словам Божым наладжаны вякі, каб з нябачных паўсталі рэчы, якія мы бачым.
4 Праз веру Абель прынёс Богу лепшую ахвяру, чым Каін, праз што атрымаў сьведчаньне, што ён справядлівы. Бог бо засьведчыў пра яго дары, і хоць ён памёр, верай дагэтуль гаворыць.
5 Вераю Генох перанесены быў, каб ня бачыў сьмерці, і не знайшлі яго, бо забраў яго Бог; бо перад узяцьцем меў сьведчаньне, што ён мілы Богу.
6 А бяз веры немагчыма падабацца (Богу). Бо трэба верыць, шукаючы Бога, што Ён ёсьць і шукаючым Яго дае нагароду.
7 Вераю атрымаў Ной аб’яўленьне аб тым, чаго яшчэ ня бачана, і з боязьні пабудаваў каўчэг на выратаваньне сям’і сваёй. Вераю асудзіў ён сьвет і праз веру стаўся ўдзельнікам справядлівасьці, якая верай здабываецца.
8 Вераю пакліканы Абрагам паслухаўся пайсьці ў месца, якое павінен быў атрымаць у спадчыну, і выйшаў, ня ведаючы, куды ідзе.
9 Вераю асеў ён у Зямлі Абяцанай, як у чужой, у палатках пражываючы з Ізаакам і Якубам, са спадкаемцамі таго ж самага абяцаньня.
10 Спадзяваўся бо на горад, які мае моцныя фундаманты, будаўнічы якога і творца — Бог.
11 Вераю тая самая Сара, бясплодная, ня гледзячы на ўзрост, атрымала моц на пачацьце патомка, бо паверыла, што верны Той, які даў абяцаньне.
12 Дзеля таго і ад аднаго кволага чалавека, і амярцьвелага, нарадзілася шмат, як зорак на небе і як пяску незлічонага на беразе мора.
13 Усе тыя памерлі ў веры, не атрымаўшы таго, што ім было абяцана, толькі здалёк аглядаючы тое абяцанае, вітаючы і вызнаючы, што на зямлі яны толькі вандроўнікі і госьці.
14 Бо каторыя так кажуць, паказваюць, што шукаюць праўдзівай бацькаўшчыны.
15 Калі ж бы тую ўспаміналі, з якой выйшлі, знайшлі б магчымасьць у яе вярнуцца.
16 Але яны тужаць па лепшай, гэта значыць па нябеснай. Вось таму Бог не саромеецца называць сябе іх Богам, бо падрыхтаваў ім горад.
17 Вераю ахвяраваў Абрагам Ізаака, выстаўлены на спробу, і то адзінага сына склаў у ахвяру, хаця ён і атрымаў абяцаньне,
18 і яму было сказана: “Ад Ізаака будзе названа тваё патомства”.
19 Верыў жа ён, што і памёршага можа Бог уваскрасіць; дзеля таго дастаў яго (назад) як сымбаль.
20 Вераю ў будучае пабагаславіў Ізаак Якуба і Эзава.
21 Вераю Якуб, паміраючы, пабагаславіў кожнага з сыноў Язэпа і пакланіўся перад верхам кія свайго.
22 Вераю Язэп, паміраючы, успомніў аб выхадзе сыноў Ізраэля і даў даручэньне адносна сваіх касьцей.
23 Вераю Майсей быў укрываны бацькамі сваімі на працягу трох месяцаў ад свайго нараджэньня, бо бачылі, што прыгожае ёсьць дзіцятка, і не спалохаліся загаду фараона.
24 Вырасшы, Маісей вераю запярэчыў, што ён — сын дачкі фараона,
25 лепш выбіраючы перасьледаваньне разам з народам Божым, чым мець часовую прыемнасьць грэху.
26 Лічыў бо за большае багацьце зьнявагі Хрыстовыя, чым скарбы Эгіпецкія, бо памятаў аб узнагародзе.
27 Вераю пакінуў ён Эгіпет, не збаяўшыся злосьці фараонскае; вытрываў, як быццам бачачы Нябачнага.
28 Вераю справіў Пасху і апырскваньне крывёй, каб не крануўся іх той, які пазабіваў усё першароднае.
29 Вераю перайшлі яны Чырвонае Мора, як быццам па сухой зямлі, калі ж спрабавалі гэта зрабіць Эгіпцяне, патапіліся.
30 Вераю паразвальваліся муры Ерыхона, калі абыходзілі іх вакол сем дзён.
31 Вераю блудніца Рагаб не прапала разам з няверучымі, бо гасьцінна прыняла выведчыкаў.
32 Ды што яшчэ маю сказаць? Не хапіла б часу расказваць пра Гедэона, Барака, Самсона, Ефтэ, Давіда, Самуэля і прарокаў,
33 якія вераю перамагалі каралеўствы, аказвалі справядлівасьць, атрымоўвалі абяцаньні, закрывалі ляпы львам,
34 тушылі полымя агню, усьцерагаліся сьмерці ад мяча, ачуньвалі ад немачы, былі стойкімі ў баях, змушаючы ўцякаць дружыны ворагаў.
35 (Праз іх) жонкі атрымлівалі сваіх памёршых уваскросшымі. Іншыя былі замучаны, не прыняўшы асвабаджэньня, каб атрымаць лепшае ўваскрасеньне;
36 іншыя ж нацярпеліся зьдзекаў і біцьця і ды яшчэ кайданаў ды вастрогаў,
37 каменавалі іх і рэзалі, гінулі яны ад мяча, туляліся ў авечых і казьліных скурах, жылі ў горы, нястачах і прыгнёце.
38 Не варты быў іх сьвет, блукаліся па пустынях, па гарах, у пячорах і шчылінах зямлі.
39 І ўсе гэтыя, атрымаўшы сьведчаньне праз веру, не атрымалі абяцаньня,
40 дзеля таго, што Бог прадбачыў для нас нешта лепшае, каб яны не бяз нас дасягнулі дасканаласьці.
1 Дзеля таго і мы, маючы вакол сябе такое мноства сьведкаў, адкінуўшы ўсякі цяжар і блутаючы нас грэх, будзем цярпліва бегчы ў вызначаным нам змаганьні,
2 гледзячы на пачынальніка і ажывіцеля, крыніцу і завяршыцеля веры, Езуса, які замест радасьці, што была перад Ім, перанёс крыж, ня гледзячы на ганьбу (яго), і сеў праваруч трону Божага.
3 Разважце тады пра Яго, які з боку грэшнікаў перанёс такую страшную нянавісьць адносна сябе, каб і вы не аслабелі, калі вам сілы душы ня стане.
4 Вы яшчэ не да крыві ваявалі, змагаючыся супраць грэху,
5 і забыліся аб перасьцярозе, якую вам, як дзецям, напамінае, кажучы: “Сыне мой, ня грэбуй карай Госпада, ня падай духам, калі Ён цябе выпрабоўвае;
6 каго бо Госпад любіць, таго і карае, ды б’е кожнага сына, якога прыймае”.
7 Калі вы церпіце кары, дык Бог абыходзіцца з вамі як з сынамі. Які ж бо гэта быў сын, каб яго бацька не навучаў?
8 Але калі вы будзеце без пакараньня, удзельнікамі якога сталіся ўсе, то гэта значыць, што не сыны вы, а байструкі.
9 Адсюль, калі мы бацькоў цела нашага мелі, якія нас вучылі, і шанавалі іх, дык ці ня шмат больш павінны мы падпарадкоўвацца Айцу духаў і жыць.
10 І тыя навучалі нас, як самі бачылі, на кароткі час, Той жа робіць для дабра нашага, каб зрабіць нас удзельнікамі сваёй сьвятасьці.
11 Усякае пакараньне цяпер падаецца ня радасьцю, а сумам, але пасьля павучаным дасьць добры плод справядлівасьці.
12 Дзеля таго выпрастуйце апушчаныя рукі і самлелыя калені
13 і простыя рабіце крокі нагамі вашымі, каб хто кульгавы ня зьбіўся з дарогі, а лепш паздаравеў.
14 Будзьце ў згодзе з усімі і ўсьвячайцеся, без гэтага бо ніхто ня ўбачыць Бога.
15 Пільнуйцеся, каб не згубіў хто ласкі Божай, каб які горкі корань, вырасшы ўверх, не заглушыў яе, і праз гэта каб не спракудзіліся многія,
16 каб ня стаў хто распусьнікам або легкадумным, як той Эзаў, які за адну страву выракся свайго перашародзтва.
17 Бо ведаеце, што пасьля, жадаючы атрымаць багаславенства, быў адхілены, бо не знайшоў месца навярненьня, хоць і шукаў яго са сьлязамі.
18 Бо вы не прыступіліся да гары дакранальнай і палаючага агню, і шалеючага ветру ды туману і буры
19 і гуку трубы і гоману словаў, ад якога чуўшыя, прасіліся, каб не гаварылася да іх слова.
20 Бо ня вытрымалі таго, што ім загадана было: “Нават калі жывёла дакранецца да гары, будзе ўкаменаваная”.
21 І так страшным было тое, што бачылі, што Майсей сказаў: “Перапалоханы я і дрыжу”.
22 Але вы прыступіліся да гары Сыёну і горада Бога жывога, нябеснага Ерузаліму і безьлічы анёлаў, да зграмаджэньня
23 і да царквы першародных, якія запісаны ў небе, і да Бога, Суддзі ўсіх, і да духаў справядлівых, што дасягнулі дасканаласьці,
24 і да Пасярэдніка Новага Запавету, Езуса, да крыві акрапленьня што мацней, чым кроў Абля прамаўляе.
25 Глядзіце, не адвярніцеся ад Таго, хто гаворыць. Калі бо тыя не пазбегнулі кары, адвярнуўшыся ад Таго, які гаварыў на зямлі, то тым больш мы, калі адвернемся ад Таго, які да нас з неба гаворыць.
26 Голас Ягоны страсянуў тады зямлёю, а цяпер прыракае, кажучы: “Яшчэ раз страсяну ня толькі зямлёю, але і небам”.
27 Што кажа “яшчэ раз”, дык абвяшчае зьмяненьне зьменных рэчаў, каб засталіся толькі тыя, што не зьмяняюцца.
28 Дык вось, каб атрымаць каралеўства непарушнае, стараймася жыць у ласцы, праз якую, падабаючыся Богу, будзем служыць Яму са страхам і пашанаю.
29 Бо Бог наш — гэта агонь паглынаючы.
1 Няхай трывае між вамі братняя любоў.
2 Не забывайцеся пра гасьціннасьць, бо дзякуючы ёй некаторыя, ня ведаючы, анёлам аказалі гасьціннасьць.
3 Памятайце пра вязьняў, як быццам і вы разам з імі былі зьняволенымі, і пра знаходзячыхся ў бедах, бо і вы самі маеце цела.
4 Няхай у ва ўсіх будзе ў пашане сужэнства і сужыцьцё беззаганнае, бо распусьнікаў і чужаложнікаў судзіць будзе Бог.
5 Жывіце без сквапнасьці (на грошы); будзьце задаволенымі тым, што маеце. Ён бо сказаў: “Не адхінуся ад цябе і ня кіну цябе”.
6 Дык трэба, каб з даверам казалі: “Госпад — Успаможца мой, не збаюся, бо што зробіць мне чалавек?”
7 Памятайце пра настаўнікаў вашых, якія абвяшчалі вам Слова Божае і, сочачы за ходам іхняга жыцьця, будзьце іхнімі пераймальнікамі ў веры.
8 Езус Хрыстос той самы ўчора, сёньня і на векі.
9 Не дайцеся зьвесці рознымі чужымі вучэньнямі. Найлепш бо мацаваць сэрца ласкаю, а ня ежаю, якая не дапамагла тым, што ганяюцца за ёю.
10 Маем аўтар, з якога ня маюць права есьці тыя, што паслугоўваюць у скініі.
11 Целы бо тых жывёлін, кроў якіх за грахі прыносіцца першасьвятаром у (месца) Сьвятое, паляцца за табарам.
12 Таму і Езус, каб усьвяціць народ сваёй крывёй, быў замучаны за брамаю (гораду).
13 Дык выйдзьма і мы да Яго з табару, пераносячы разам з Ім зьдзекі,
14 бо ня маем тут трывалага гораду, але шукаем будучага.
15 Дык праз Яго заўсёды складайма ахвяру хвалы Богу, гэта значыць плод вуснаў, праслаўляючых Ягонае імя.
16 Не забудзьцеся пра дабрадзейнасьць і супольнасць, такія бо ахвяры мілыя Богу.
17 Слухайце настаўнікаў вашых і падпарадкоўвайцеся ім, а бо яны чуваюць над душамі вашымі, за якія павінны разрахавацца (перад Богам). Дык няхай яны гэта з радасьцю выконваюць, а не са стогнамі, бо гэта не на карысьць вам.
18 Маліцеся за нас, бо ўпэўненыя мы ў тым, што маем чыстае сумленьне, жадаючы добра ў-ва ўсім паступаць.
19 Асабліва прашу вас прычыніцца да таго, каб чым хутчэй мог я вярнуцца да вас.
20 Бог жа супакою, які падняў з памёршых вялікага Пастыра авечак ў крыві вечнага Запавету, Госпада нашага Езуса,
21 хай пакіруе вас да ўсякага дабра, каб спаўнялі вы Яго волю, выковаючы ў нас усё, што Яму падабаецца, праз Езуса Хрыста, якому хвала на вякі вечныя. Амэн.
22 Прашу ж вас, браты, прыміце слова заахвоты, бо толькі трохі напісаў я вам.
23 Ведайце, што брат наш Цімафей выпушчаны; з ім разам, калі хутка прыбудзе, пабачу вас.
24 Прывітайце ўсіх вашых настаўнікаў і ўсіх сьвятых. Перасылаюць вам паклон браты з Італіі.
25 Ласка з вамі ўсімі.