1 Многія ўжо спрабавалі ўдакладніць падзеі, якія ў нас адбыліся,
2 як пераказалі нам тыя, што ад пачатку былі вачавідцамі і слугамі Слова.
3 Таксама і я, старана разгледзеўшы ўсё ад пачатку, рашыўся па парадку апісаць табе, дастойны Тэафілю,
4 каб ты пераканаўся ў праўдзівасьці словаў, у якіх ты быў навучаны.
5 У дні Герода, караля Юдэі, жыў адзін сьвятар на імя Захарыя з Абіявае чаргі. Ён меў жонку, з дачок Ааронавых, імя яе Альжбета.
6 Яны абое былі справядлівымі перад Богам, беззаганна спаўняючы ўсе прыказаньні і пастановы Госпадавы.
7 Ды ня мелі сына, бо Альжбета была няплоднай, а абое былі ўжо ў пажылым веку.
8 І сталася, калі ён адбываў службу сьвятарскую перад Богам у сваёй чарзе,
9 па жэрабю, як быў звычай у сьвятароў, выпала яму ўвайсьці ў сьвятыню Госпадаву для каджэньня,
10 а ўсё мноства народу ў час каджэньня малілася навонкі.
11 І зьявіўся перад ім анёл Госпадаў, стоячы па правым баку аўтара каджэньня,
12 дык Захарыя стрывожыўся, бачачы гэта, ды вялікі страх ахапіў яго.
13 Тады анёл прамовіў да яго: “Ня бойся, Захарыя, бо выслухана маленьне тваё, вось жа жана твая Альжбета народзіць табе сына, і назавеш яго імем Ян.
14 Ён будзе табе радасьцяй і пацехай, ды многія будуць радавацца з яго нараджэньня.
15 Ён будзе вялікім на віду Госпада, і ня будзе піць віна і сікеры, ды ад улоньня маці будзе напоўнены Духам Сьвятым,
16 і многіх сыноў Ізраэля наверне да Госпада, Бога іхняга.
17 І пройдзе перад Ім у духу і моцы Гальяша, каб вярнуць сэрцы бацькоў да дзяцей, а няверучых — да мудрасьці справядлівых, каб прырыхтаваць Госпаду народ дасканалы”.
18 І сказаў Захарыя анёлу: “З чаго я магу гэта ведаць? Я бо стары, і жонка мая пажылая ў гадах сваіх”.
19 У адказ сказаў яму анёл: “Я — Габрыель, каторы стаю перад Богам, і пасланы Ім гаварыць з табою, і абвясьціць табе радасную вестку.
20 І вось станешся нямым ды ня будзеш магчы гаварыць аж да дня, у які гэта зьдзейсьніцца, таму што ты не паверыў словам маім, якія споўняцца ў свой час”.
21 І народ чакаў Захарыю, і дзівіліся, што ён так доўга прабывае ў сьвятыні.
22 Выйшаўшы, ён ня мог да іх гаварыць, дык пазналі, што ён бачыў зьяву ў сьвятыні. А ён даваў ім знакі і застаўся нямым.
23 І сталася, калі скончыліся дні службы ягонай, ён вярнуўся ў дом свой.
24 Па нейкім часе жонка яго, Альжбета, пачала дзіця і праз пяць месяцаў скрывалася, кажучы:
25 “Так учыніў мне Госпад ў дні, у якія ўзглянуў на мяне, каб зьняць ганьбу маю на віду ў людзей”.
26 А ў шосты месяц быў пасланы Богам анёл Габрыель у горад у Галілеі, званы Назарэт,
27 да Дзевы, заручанай мужу, які меў імя Язэп, з дому Давіда, а імя Дзевы — Марыя.
28 Увайшоўшы да яе, анёл прывітаў: “Вітай, поўная ласкі, Госпад з табою”.
29 А яна ж стрывожылася дзеля словаў ягоных ды думала сабе, што гэта за прывітаньне такое?
30 І сказаў ёй анёл: “Ня бойся, Марыя, бо знайшла Ты ласку ў Бога.
31 Вось жа пачнеш ва ўлоньні і народзіш Сына, і дасі Яму імя Езус.
32 Ён будзе вялікім і Сынам Узвышняга будзе названы. І дасьць Яму Госпад Бог пасад Давіда, бацькі Ягонага;
33 і будзе Ён валадарыць над домам Якуба вечна, і валадарству Ягонаму ня будзе канца”.
34 Марыя ж сказала анёлу: “Як жа гэта можа стацца, калі я мужа ня знаю?”
35 У адказ анёл сказаў ёй: “Дух Сьвяты зыйдзе на Цябе, і моц Узвышняга агарне Цябе. Таму, што народзіцца сьвятое, Сынам Божым назавецца.
36 Вось сваячка Твая Альжбета, і яна пачала дзіця ў сваёй старасьці, і ўжо шосты месяц у той, каторую завуць бясплоднай,
37 бо ў Бога ня будзе немагчымым ніводнае слова”.
38 Марыя ж сказала: “Вось жа Я — служанка Госпадава, хай Мне станецца паводле Твайго слова”. І анёл адыйшоў ад Яе.
39 У тыя дні Марыя, устаўшы, пайшла з пасьпехам у горы, у горад (пакаленьня) Юды.
40 І ўвайшла ў дом Захарыі, і прывітала Альжбету.
41 І калі Альжбета пачула прывітаньне Марыі, падскочыла дзіцятка ў ейным улоньні, і Дух Сьвяты напоўніў Альжбету,
42 і загаманіла яна моцным голасам, кажучы: “Багаслаўленая Ты між жанчынаў, і багаслаўлены плод улоньня Твайго.
43 А скуль жа мне гэта ласка, што Маці Госпада майго прыйшла да мяне?
44 Бо як толькі загучэў голас прывітаньня Твайго ў вушах маіх, падскочыла з радасьцяй дзіцятка ў маім улоньні.
45 І шчасьлівая тая, што ўверыла, бо споўніцца сказанае Ёй ад Госпада”.
46 І сказала Марыя: “Узьвялічвае душа Мая Госпада,
47 і ўзрадаваўся дух Мой у Богу, Збаўцы Маім,
48 бо ўзглянуў Ён на пакорнасьць служанкі сваёй. Вось адгэтуль шчасьлівай называць Мяне будуць усе роды,
49 бо зрабіў Мне вялікія рэчы Магутны, і сьвятое імя Яго,
50 і міласэрдзе Ягонае з пакаленьня ў пакаленьне тым, што баяцца Яго.
51 Выявіў магутнасьць пляча свайго, разагнаў пыхлівых у намерах сэрцаў сваіх,
52 спіхнуў моцных з пасадаў і ўзвысіў пакорных.
53 Галодных насыціў даброцьцем, а багатых адправіў ні з чым.
54 Прытуліў Ізраэля, слугу свайго, памятаючы на міласэрдзе,
55 як прадказаў бацькам нашым, Абрагаму і нашчадкам ягоным навекі”.
56 Ды заставалася з ёю Марыя каля трох месяцаў, і вярнулася ў свой дом.
57 А Альжбеце настаў час радзіць, і яна нарадзіла сына.
58 Яе суседзі і сваякі, пачуўшы, што Госпад аказаў ёй сваё вялікае міласэрдзе, радаваліся разам з ёю.
59 У восьмы дзень сабраліся яны абрэзаць хлапчука ды назваць яго імем бацькі ягонага, Захарыям.
60 І, запытаная, маці яго адказала: “Ніякім чынам, але будзе названы Ян”.
61 Сказалі ёй: “У родзе тваім няма нікога, хто б называўся гэтым імем”.
62 Дык пыталі на мігі ў бацькі яго, як ён хацеў бы назваць яго.
63 А той запатрабаваў табліцы і напісаў словамі: “Ян імя яго”. Дык зьдзівіліся ўсе.
64 А ў гэты момант расчыніліся вусны яго ды язык яго і стаў гаварыць, багаславячы Бога.
65 Дык ахапіў страх усіх іхніх суседзяў, і па ўсіх гарах Юдэі разьнеслася вестка пра гэта здарэньне.
66 А ўсе, што пра гэта пачулі, разважалі ў сэрцы сваім, кажучы: “Кім жа будзе гэта дзіця?” Бо рука Госпадава была з ім.
67 І Захарыя, бацька яго, напоўнены Духам Сьвятым, праракаваў у гэтыя словы:
68 “Багаслаўлены Госпад, Бог Ізраэля, бо наведаў і адкупіў народ свой,
69 і падняў рог збаўленьня нашага ў доме Давіда, слугі свайго,
70 як прадказаў вуснамі сьвятых прарокаў сваіх, якія жылі ад вякоў,
71 збаўленьне ад ворагаў нашых, ды з рук тых, што ненавідзяць нас;
72 каб аказаць міласэрдзе бацькам нашым, помнячы на сьвяты запавет свой,
73 і на прысягу, якую даў Абрагаму, бацьку нашаму, даць нам,
74 каб без страху, асвабоджаныя з рук непрыяцеляў, служылі Яму
75 ў сьвятасьці і справядлівасьці перад Ім у-ва ўсе дні нашыя.
76 І ты, юнача, названы будзеш прарокам Узвышняга, бо пойдзеш перад воблікам Госпада, правячы дарогі Ягоныя,
77 каб даць народу Ягонаму навуку збаўленьня для адпушчэньня грахоў іхніх,
78 праз міласэрдзе бязмежнае Бога нашага, каторы наведаў нас, зыходзячы з вышыняў,
79 каб асьвяціць тых, што сядзяць ў поцемках ды ў засеню сьмерці, каб накіраваць ногі нашыя на шлях супакою”.
80 А дзіця расло і ўзмацоўвалася у духу, ды прабывала ў пустыні аж да дня свайго паяўленьня перад Ізраэлем.
1 І сталася ў тыя дні: выйшаў загад ад цэзара Аўгуста, каб сьпісаць увесь сьвет.
2 Гэты сьпіс быў першы, зроблены за гаспадараваньне, Квірына ў Сырыі.
3 Дык ішлі ўсе запісацца, кожны ў свой горад.
4 Пайшоў таксама і Язэп з Галілеі, з горада Назарэту, у Юдэю, у Давідаў горад, званы Бэтлеем, таму што быў з дому і роду Давіда,
5 каб запісацца разам з Марыяй, заручанай сваёй жаною, каторая была цяжарная.
6 Здарылася, што калі там былі, прыйшоў час радзіць Ёй.
7 І нарадзіла Сына свайго першароднага, і спавіла Яго ў пялёнкі, і паклала ў ясьлі, бо не было для іх месца ў заезьдзе.
8 У той ваколіцы былі пастухі, пільнуючыя і вартуючыя ў начы пры сваім стадзе.
9 І вось зьявіўся перад імі анёл Госпадаў, і слава Госпада асьвяціла іх, і яны вельмі спалохаліся.
10 І сказаў ім анёл: “Ня бойцеся, бо абвяшчаю вам радасьць вялікую, якая будзе ўсім людзям:
11 сягоньня нарадзіўся вам Збаўца, каторы ёсьць Хрыстос Госпад, у горадзе Давіда.
12 Такі вось будзе вам знак: знойдзеце Дзіцятка, спавітае ў пялёнкі і пакладзенае ў ясьлях”.
13 Ды раптам з анёлам паявілася мноства войска нябеснага, славячы Бога і гамонячы:
14 “Слава на вышынях Богу, і на зямлі супакой людзям добрай волі”.
15 І сталася, як анёлы ўзняліся ад іх у неба, пастухі казалі адзін аднаму: “Хадземце ў Бэтлеем і пабачма тое слова, што там сталася, пра што павядоміў нам Госпад”.
16 І з пасьпехам пайшлі ў Бэтлеем, і знайшлі Марыю, і Язэпа, і Дзіцятка, пакладзенае ў ясьлях.
17 А ўбачыўшы, зразумелі слова, што ім было пра Дзіцятка гэтае.
18 І ўсе, што чулі, дзівіліся дзеля таго, што ім расказалі пастухі.
19 Марыя ж запомніла ўсе гэтыя словы, разважаючы ў сэрцы сваім.
20 І вярнуліся пастухі, славячы і хвалячы Бога за ўсё, што чулі і бачылі, як ім было сказана.
21 І калі мінула восем дзён, калі трэба было абразаць Дзіцятка, назвалі Яго імем Езус, якое было Яму дадзена анёлам перш, чым Яно было пачата ва ўлоньні.
22 І калі споўніліся дні ачышчэньня іх па закону Майсея, прынесьлі Яго ў Ерузалім, каб прадставіць Госпаду,
23 як напісана ў законе Госпада: “Кожны першародны хлопец будзе пасьвячаны Госпаду”,
24 ды каб скласьці ахвяру паводле таго, што сказана ў законе Госпада: пару туркоў або два галубы.
25 І вось у той час быў у Ерузаліме чалавек, імем Сымон, і быў ён справядлівы, і баяўся (Бога), і чакаў пацяшэньня Ізраэля, і Дух Сьвяты быў на ім.
26 Ён атрымаў абяцаньне ад Духа Сьвятога, што не памрэ, пакуль перш не пабачыць Хрыста Госпадавага.
27 І, ведзены Духам, ён пайшоў у сьвятыню. І калі бацькі Езуса ўносілі Яго ў сьвятыню, каб выпаўніць Закон адносна Яго,
28 Сымон узяў Яго на рукі свае і багаславіў Бога ў гэтыя словы:
29 “Цяпер па слову Твайму, Госпадзе, адпушчаеш слугу Твайго ў супакоі,
30 бо вочы мае бачылі збаўленьне Тваё,
31 якое Ты прыгатаваў на віду ўсіх народаў;
32 сьвятло для прасьвятленьня паганаў і на спахвалу народу Твайго, Ізраэля”.
33 І бацька Ягоны і Маці дзівіліся што да таго, што аб Ім казалі.
34 І багаславіў іх Сымон, кажучы Марыі, Маці Ягонай: “Ён вось пастаўлены на падзеньне і на паўстаньне многіх у Ізраэлі ды на знак, катораму будуць працівіцца.
35 І Тваю душу праб’е меч, каб выявіліся намеры многіх сэрцаў”.
36 Там жа была і прарочыца Ганна, дачка Фануэля, з пакаленьня Асэравага. Яна была пажылая ў гадах, і ад дзявоцтва свайго з мужам жыла сем гадоў,
37 і, будучы ўдавой васьмідзесяці чатырох гадоў, не пакідала сьвятыні, служачы там (Богу) днём і ноччу ў пастах і маленьнях.
38 Яна вось, надыйшоўшы ў тую пару, славіла Бога і расказвала аб Ім усім, каторыя чакалі адкупленьня ў Ерузаліме.
39 І калі споўнілі ўсё паводле закону Госпада, вярнуліся ў Галілею, у Назарэт, горад свой.
40 А Дзіця расло і ўмацоўвалася, поўнае мудрасьці, ды ласка Божая была на Ім.
41 Бацькі Ягоныя хадзілі штогод у Ерузалім на ўрачыстасьць Пасхі.
42 І калі Езус меў ужо дванаццаць гадоў, пайшлі яны, як звычайна, на сьвята,
43 і калі па заканчэньні сьвята варочаліся дамоў, хлопчык Езус застаўся ў Ерузаліме, і не заўважылі гэтага бацькі Яго.
44 Думаючы, што Езус у грамадзе, прайшлі дзень дарогі і шукалі Яго сярод сваякоў і знаёмых,
45 і, не знайшоўшы, вярнуліся ў Ерузалім, шукаючы Яго.
46 І сталася, што па трох днях знайшлі Яго ў сьвятыні, седзячага паміж вучоных, слухаючага іх і пытаючага ў іх.
47 Усе, што слухалі, дзівіліся з розуму і адказаў Ягоных.
48 І (бацькі), убачыўшы Яго, зьдзівіліся. І Маці Ягоная сказала Яму: “Сынок, чаму так нам зрабіў? Вось жа бацька Твой і Я з болем шукалі Цябе”.
49 А Ён сказаў ім: “Пашто Мяне шукалі? Няўжо ня ведалі, што Мне трэба быць у справах Айца Майго?”
50 Але яны не зразумелі гэтых словаў, якія ім сказаў.
51 І пайшоў з імі, і прыйшоў у Назарэт, і быў паслухмяны. І Маці Ягоная захавала ўсе гэтыя словы ў сваім сэрцы.
52 А Езус рос у мудрасьці і гадах, ды ў ласцы ў Бога і ў людзей.
1 У пятнаццатым годзе панаваньня цэзара Тыбэрыя, калі Понці Пілат начальнічаў у Юдэі, а Герод быў тэтрархам Галілеі, а брат яго Філіп — тэтрархам Ітурэі і Траханіцкай краіны, а Лісані — тэтрархам Абіліны,
2 пры першасьвятарах Аньне і Каяфе было слова Бога да Яна, сына Захарыі, у пустыні.
3 І праходзіў ён усю зямлю вакол Ярдану, вешчучы хрост навярненьня дзеля адпушчэньня грахоў,
4 як напісана ў кнізе словаў Ісаі прарока: “Голас гамонячага ў пустыні: Прыгатуйце дарогу Госпаду, прастуйце сьцежкі Яму.
5 Хай усякая яма будзе засыпана, і кожная гара і ўзгорак хай будуць паніжаны, і крывыя дарогі хай будуць выпрастаны, а выбоістыя хай будуць выраўнены,
6 і хай кожны чалавек убачыць збаўленьне Божае”.
7 Грамадам, што прыходзілі да яго атрымаць хрост, гаварыў: “Зьмяінае племя, хто навучыў вас уцякаць ад будучага гневу?
8 Рабіце дастойныя плады навярненьня, і перастаньце хваліцца між сабой: “Маем бацьку Абрагама”; кажу вам, што Бог можа з гэтых каменьняў падняць сыноў Абрагаму.
9 Ужо вось сякера прыложана да карэньняў дрэваў, усякае бо дрэва, што не дае добрага плоду, будзе сьсечана і кінута ў агонь.
10 Дык пыталіся ў яго грамады: “Што тады маем рабіць?”
11 Ён у адказ гаварыў ім: “Хто мае дзьве адзежы, хай дасьць таму, хто ня мае. І хто мае яду, хай зробіць падобна”.
12 Прыходзілі таксама мытнікі, каб атрымаць хрост, і яны пыталіся ў яго: “Вучыцелю, што мы маем рабіць?”
13 А ён і ім казаў: “Нічога не рабіце больш таго, што вам прызначана”.
14 Пыталіся ў яго таксама жаўнеры: “А што мы маем рабіць?” А ён ім сказаў: “Нікога ня біце, не ўціскайце і будзьце задаволены сваёю платаю”.
15 А калі народ сумняваўся ды ўсе ў душы пачыналі разважаць пра Яна, ці ён часам ня Хрыстос,
16 Ян адказваў усім, кажучы: “Я хрышчу вас вадою. Але прыйдзе дужэйшы ад мяне, катораму Я ня варты разьвязаць рамень Яго сандалаў. Ён будзе вас хрысьціць Духам Сьвятым і агнём.
17 Ён трымае ў руцэ сваёй веялку і ачысьціць ток свой, ды зьбярэ пшаніцу ў сьвіран свой, а салому спаліць у агні незгасальным.
18 Многа таксама іншага навучаючы, абвяшчаў народу добрую вестку.
19 Але Герод, тэтрарха, напамінаны Янам дзеля Герадыяды, жонкі брата свайго, ды дзеля іншых ліхіх паступкаў, якіх дапускаўся Герод,
20 дадаў да ўсяго і тое, што пасадзіў Яна ў вязьніцу.
21 І сталася, калі ўвесь народ хрысьціўся, і Езус быў ахрышчаны і маліўся, адкрылася неба,
22 і Дух Сьвяты цялесна ў выглядзе галуба зыйшоў на Езуса. І азваўся голас з неба: “Ты — Сын Мой улюблёны, у Табе Маё ўпадабаньне”.
23 Езус меў каля трыццаці гадоў, калі пачынаў (сваё служэньне), і быў уважаны за сына Язэпа, сына Гелія, сына Матата,
24 сына Левія, сына Мэльхі, сына Янная, сына Язэпа,
25 сына Мататыя, сына Амоса, сына Нагума, сына Эсьлі, сына Нагая,
26 сына Магата, сына Мататыя, сына Сэмэя, сына Ясэха, сына Ёда,
27 сына Яна, сына Рэсы, сын Зарабабэля, сына Салятыеля, сына Нэрыя,
28 сына Мэльхі, сына Адыя, сына Касама, сына Эльмадама, сына Гера,
29 сына Ёзуэ, сына Эліезэра, сына Ярыма, сына Матата, сына Левія,
30 сына Сымона, сына Юды, сына Язэпа, сына Ёны, сына Эліякіма,
31 сына Мэлея, сына Мэнны, сына Матата, сына Натана, сына Давіда,
32 сынам Есэя, сына Абэда, сына Баоза, сына Сальмона, сына Наасона,
33 сына Амінадаба, сына Адміна, сына Арнія, сынам Эсрома, сына Фарэса, сына Юды,
34 сына Якуба, сына Ізаака, сына Абрагама, сына Тарэ, сына Нахора,
35 сына Сэруха, сына Рагава, сына Фалека, сына Гебэра, сына Сале,
36 сына Кайнана, сына Арфаксада, сына Сэма, сына Ноя, сына Лямэха,
37 сына Матузаля, сына Геноха, сына Ярэда, сына Малялеэля, сына Кайнана,
38 сынам Геноса, сына Сэта, сына Адама, сына Божага.
1 Езус, поўны Духа Сьвятога, вярнуўся ад Ярдану і быў Духам заведзены ў пустыню
2 на сорак дзён, і быў там спакушаны д’яблам. Ды ня еў у тыя дні анічога, а калі яны скончыліся, захацеў есьці.
3 Сказаў Яму д’ябал: “Калі Ты — Сын Божы, дык загадай гэтаму каменю, каб ён стаўся хлебам”.
4 І адказаў яму Езус: “Напісана: “Ня толькі хлебам жыве чалавек”.”
5 Затым падняў Яго і паказаў Яму ўсе каралеўствы сьвету ў адзін момант,
6 ды сказаў Яму д’ябал: “Дам табе ўладу над сусьветам і іх славу, бо мне гэта дадзена, і каму хачу, таму даю яе.
7 Дык калі Ты паклонішся перада мной, усё будзе Тваё”.
8 У адказ сказаў яму Езус: “Напісана: “Госпаду, Богу твайму, будзеш пакланяцца ды Яму аднаму служыць будзеш”.
9 Затым завёў Яго (д’ябал) у Ерузалім, і паставіў на верху сьвятыні, і сказаў Яму: “Калі Ты — Сын Божы, дык кінься ўніз.
10 Бо напісана: “Анёлам сваім загадае пра Цябе берагчы Цябе”,
11 ды: “на руках панясуць Цябе, каб часам не скалечыў аб камень нагі тваёй”.
12 Адказаў яму Езус: “Сказана: “Не спакушай Госпада, Бога твайго”.
13 І калі скончыў д’ябал усе спакушэньні, адступіўся ад Яго да часу.
14 І ў моцы Духа вярнуўся Езус у Галілею, і вестка пра Яго разьнеслася па ўсёй краіне.
15 І Езус вучыў у сынагогах іх, і быў слаўлены ўсімі.
16 І прыйшоў у Назарэт, дзе быў узгадаваны, і, па сваім звычаі, у суботу ўвайшоў у сынагогу і падняўся чытаць.
17 І падалі Яму кнігу прарока Ісаі. І калі разьвярнуў кнігу, натрапіў на месца, дзе было напісана:
18 “Дух Госпада нада Мною; таму Мяне намасьціў, каб вясьціў Эвангельле ўбогім, паслаў Мяне вясьціць свабоду вязьням, і сьляпым — вяртаньне зроку, адпусьціць прыгнечаных на свабоду,
19 вясьціць год спагадлівасьці Госпада”.
20 Потым закрыў кнігу, аддаў слузе і сеў. І вочы ўсіх у сынагозе былі зьвернуты на Яго.
21 Ён пачаў тады гаварыць ім: “Сёньня споўніліся толькі што вамі чутыя словы Пісаньня”.
22 Усе засьведчылі Яму ды дзівіліся чароўнасьці словаў, выплываючых з вуснаў Ягоных, і казалі: “Ці ж гэта ня сын Язэпаў?”
23 А Ён сказаў ім: “Хіба скажаце Мне гэту прымаўку: “Лекару, вылечы самога сябе. Учыні і тут, у бацькаўшчыне Тваёй, тое, што, чулі мы, учыніў Ты ў Кафарнаўме”.
24 І сказаў: “Сапраўды кажу вам, што ніводзін прарок не прыймаецца ў сваёй бацькаўшчыне.
25 Праўдзіва кажу вам: Многа ўдоваў было ў Ізраэлю ў дні Гальяша, калі неба было замкнёна на тры гады і шэсьць месяцаў, ды быў вялікі голад на ўсёй зямлі;
26 і да ніводнай з іх ня быў пасланы Гальяш, адно да аўдавелай жанчыны ў Сарэпце Сідонскай.
27 Таксама было многа пракажаных у Ізраэлю за Элізэя прарока, але ніводзін з іх ня быў ачышчаны, адно Нааман Сырыец”.
28 Чуючы гэта, усе ў сынагозе закіпелі злосьцю,
29 і паўскоквалі, і выцягнулі Яго за горад, ды ўзьвялі на верх гары, на якой стаяў горад іх, каб спіхнуць Яго.
30 Але Ён прайшоў між імі і адыйшоў.
31 І зыйшоў Езус у Кафарнаўм, горад Галілейскі, і там навучаў у суботы.
32 І ўсе дзівіліся з навукі Ягонай, бо з уладай былі словы Ягоныя.
33 У той час быў у сынагозе чалавек, маючы духа нячыстага. І крычаў ён моцным голасам:
34 “Пакінь, што Табе да нас, Езус з Назарэту? Ты прыйшоў губіць нас? Ведаю Цябе, што Ты — Сьвяты Божы”.
35 Але Езус пасварыўся на яго, загадваючы: “Замаўчы, ды выйдзі з яго”. І дэман, кінуўшы яго на сярэдзіну, выйшаў з яго, нічога не пашкодзіўшы яму.
36 І ахапіў жах усіх; і зварачаліся адзін да аднаго, кажучы: “Што гэта за слова, што мае ўладу і моц загадваць духам нячыстым, і тыя выходзяць”.
37 І так вестка аб Ім разыходзілася па ўсіх вакалічных мясцовасьцях.
38 Выйшаўшы з сынагогі, пайшоў Ён у дом Сымона. А цёшча Сымона была ў вялікай гарачцы, дык прасілі Яго за яе.
39 І стаўшы пры ёй, загадаў гарачцы, і яна пакінула яе. І яна зараз жа, падняўшыся, паслугавала ім.
40 А па заходзе сонца ўсе, што мелі хворых на ўсякія хваробы, прыводзілі іх да Яго. І Ён клаў рукі на кожнага ды аздараўляў іх.
41 З многіх выходзілі таксама дэманы з крыкам: “Ты — Сын Божы”. І (Езус), сварачыся на іх, не дазваляў казаць, што яны ведаюць, што Ён — Хрыстос. Езус пакідае Кафарнаўм
42 А калі настаў дзень, Ён выйшаў і адыйшоў на пустыннае месца; і народ аднак шукаў Яго і прыйшоў да Яго, і стараліся затрымаць, каб не адыходзіў ад іх.
43 Але Ён сказаў ім: “Трэба, каб Я і іншым гарадам вясьціў добрую вестку пра Каралеўства Божае, бо Я дзеля гэтага пасланы”.
44 І далей навучаў у сынагогах Галілеі.
1 Аднойчы, калі грамады ціснуліся да Яго слухаць слова Божага, а Ён стаяў каля возера Генэзарэт,
2 убачыў дзьве лодкі, стаячыя пры беразе возера; рыбакі былі выйшаўшы і паласкалі сеткі.
3 Дык Езус увайшоў у адну лодку, што была Сымонава, і прасіў, каб адплылі крыху ад берага. І, седзячы ў лодцы, навучаў людзей.
4 Кончыўшы гаварыць, сказаў Сымону: “Паплыві на глыбіню ды закіньце сеткі вашыя на лоўлю”.
5 А Сымон адказаў Яму: “Вучыцелю, мы ўсю ноч трудзіліся і нічога не злавілі. Аднак на Тваё слова закіну сетку”.
6 А калі гэта зрабілі, злавілі так многа рыбы, што сетка рвалася.
7 Дык далі знак таварышам, якія былі ў другой лодцы, каб пасьпяшылі і дапамаглі ім. Дык прыбылі і запоўнілі абедзьве лодкі, так, што ледзь не танулі.
8 Бачачы гэта, Сымон Пётар упаў да кален Езуса, кажучы: “Адыйдзі ад Мяне, Госпадзе, бо я — чалавек грэшны”.
9 Бо дзеля такога налову рыбы яго ды ўсіх, што з ім былі, ахапіў жах.
10 Таксама і Якуба, і Яна, сыноў Зэбэдэявых, таварышаў Сымона. І сказаў Езус Сымону: “Ня бойся; адгэтуль ужо людзей лавіць будзеш”.
11 І, выцягнуўшы лодкі на бераг, пакінулі ўсё і пайшлі за Ім.
12 І здарылася, калі Езус быў у адным горадзе, вось прыйшоў адзін чалавек поўнасьцю пракажаны. Ён, убачыўшы Езуса, паў вобліч і прасіў Яго, кажучы: “Госпадзе, калі хочаш, можаш мяне ачысьціць”.
13 І Езус, працягнуўшы руку, дакрануўся яго і сказаў: “Хачу, будзь ачышчаны”. І зараз жа праказа зыйшла з яго.
14 І (Езус) загадаў яму, каб нікому пра гэта не гаварыў, але сказаў: “Ідзі, пакажыся сьвятару і ахвяруй за сваё ачышчэньне, як загадаў Майсей на сьведчаньне ім”.
15 Але разыходзілася слова аб Ім тым больш, і зьбіраліся вялікія грамады людзей паслухаць Яго ды быць аздароўленымі ад сваіх немачаў.
16 А Ён удаляўся на адзінач і маліўся.
17 Здарылася, што аднаго дня сядзеў Езус, навучаючы. Там жа сядзелі і фарысэі і законаведы, сабраўшыся з усіх пасяленьняў Галілеі, і Юдэі, і Ерузаліма. І Езус меў моц Госпадаву на аздараўленьне.
18 Якраз мужчыны прынесьлі чалавека спараліжаванага на лежаку, ды стараліся ўнесьці яго і пакласьці перад Езусам.
19 І калі дзеля натоўпу не маглі ніяк унесьці, дык узыйшлі на дах і праз сталяваньне спусьцілі яго на лежаку на сярэдзіну перад Езусам.
20 І Ён, бачачы іхнюю веру, сказаў: ”Чалавеча, адпушчаюцца табе грахі твае”.
21 І пачалі наракаць кніжнікі і фарысэі, і казаць: “Хто Ён, што блюзьніць? Хто можа грахі адпушчаць, апрача самога Бога?”
22 А Езус, пазнаўшы іхнія думкі, у адказ сказаў ім: “Што вы думаеце ў сэрцах вашых?
23 Што лягчэй сказаць: “Адпушчаюцца табе грахі твае”, або: “Устань і хадзі”?
24 Але, каб вы ведалі, што Сын Чалавечы мае ўладу на зямлі адпушчаньня грахоў, — кажа спараліжаванаму, — Кажу табе, падыміся, вазьмі ляжак свой ды ідзі дамоў”.
25 І ён, зараз падняўшыся на віду ўсіх, узяў ляжак, на каторым ляжаў, і пайшоў да дому свайго, славячы Бога.
26 Дык усіх ахапіла зьдзіўленьне, дык славілі Бога і, напалоханыя, казалі: “Бачылі мы сёньня дзіўныя рэчы”.
27 І пасьля гэтага ідучы, Езус убачыў мытніка на імя Леві, седзячага пры мытні, дык сказаў яму: “Хадзі за Мною!”
28 І ён, пакінуўшы ўсё, падняўся і пайшоў за Ім.
29 Затым справіў Яму Леві вялікі банкет у доме сваім, ды вялікае мноства мытнікаў і іншых засела з імі пры стале.
30 Дык наракалі фарысэі і кніжнікі іх і казалі вучням Ягоным: “Чаму гэта вы з мытнікамі і грэшнікамі ясьцё і п’яцё?”
31 У адказ сказаў ім Езус: “Не здаровыя патрабуюць лекара, але тыя, што блага чуюцца.
32 Не прыйшоў Я клікаць справядлівых, але грэшнікаў да пакаяньня”.
33 Але яны казалі Яму: “Чаму Янавы вучні часта пасьцяць і моляцца, падобна і фарысэйскія, а Твае ядуць і п’юць?”
34 А Езус сказаў ім: “Ці ж можаце змушаць пасьціць гасьцей вясельных, пакуль жаніх з імі?
35 Прыйдуць аднак дні, калі ім забяруць маладога, тады пасьціць яны будуць у тыя дні”.
36 Сказаў ім яшчэ прытым прыповесьць: “Ніхто латы з адзеньня новага не прышывае да старога адзеньня, бо і новае разьдзярэ, ды лата з новага не надаецца да старога.
37 Ніхто таксама маладога віна ня лье да старых мяхоў, бо маладое віно рассадзіць мяхі і само разальецца, і мяхі прападуць.
38 Але віно маладое трэба ўліваць у новыя мяхі, тады адно і другое захаваецца.
39 Ды ніхто, п’ючы старое, не захоча адразу новага, бо кажа: “Старое лепшае”.
1 Аднойчы, калі Езус праходзіў праз пшанічнае поле, вучні Ягоныя зрывалі каласы, выціскалі зярняты рукамі ды елі.
2 Некаторыя фарысэі казалі ім: “Што гэта робіце, што нельга рабіць у суботу?”
3 І Езус у адказ сказаў ім: “Ці вы не чыталі, што зрабіў Давід, калі быў галодны сам і тыя, што з ім былі?
4 Як увайшоў у дом Божы, і сам браў хлябы пакладныя, і еў, ды даў тым, што з ім былі, хоць не належыцца іх есьці нікому, толькі сьвятарам”.
5 І сказаў ім: “Сын Чалавечы ёсьць Гаспадар і суботы”.
6 У іншы шабат здарылася таксама, што Езус увайшоў у сынагогу і навучаў. І быў там чалавек, які меў сухую правую руку.
7 А кніжнікі і фарысэі паглядалі на Яго, ці будзе ў суботу аздараўляць, каб знайсьці прычыну абвінаваціць Яго.
8 (Езус) ведаў думкі іхнія і сказаў чалавеку, які меў сухую руку: “Падыміся і стань на сярэдзіне”. І ён, падняўшыся, устаў.
9 Тады спытаўся ў іх Езус: “Пытаюся вас, ці належыцца ў суботу добра рабіць, ці блага, жыцьцё ўратаваць ці загубіць?”
10 Ды, глянуўшы навокал на ўсіх, сказаў чалавеку: “Выцягні руку тваю!” І ён выцягнуў, і здаровай сталася рука ягоная.
11 А яны прыйшлі ў шал і радзіліся між сабой, што зрабіць з Езусам.
12 Здарылася ў тыя дні, што (Езус) пайшоў на гару маліцца ды правёў усю ноч у малітве Божай.
13 І па настаньні дня пазваў вучняў сваіх ды выбраў з-паміж іх Дванаццаць, каторых і назваў апосталамі:
14 Сымона, каторага пераназваў Пятром, і Андрэя, брата ягонага, Якуба і Яна, Філіпа і Баўтрамея,
15 Матэвуша і Тамаша, Якуба Альфеявага, і Сымона, каторага завуць Зэлётам,
16 Юду Якубавага ды Юду Іскарыёта, каторы быў здраднікам.
17 І зыйшоў з імі, і затрымаўся на роўным месцы разам з грамадой сваіх вучняў ды з вялікім мноствам людзей з усёй Юдэі і Ерузаліму, з узьбярэжжа Тыру і Сідону,
18 што прыбылі паслухаць Яго і быць аздароўленымі са сваіх хваробаў. Таксама мучаныя нячыстымі духамі былі аздароўлены.
19 І ўвесь натоўп людзей стараўся дакрануцца да Яго, бо ад Яго выходзіла моц ды аздараўляла ўсіх.
20 У той час Езус, зьвярнуўшы вочы свае на вучняў сваіх, казаў: “Шчасьлівыя ўбогія, бо вашае ёсьць Каралеўства Божае.
21 Шчасьлівыя, каторыя цяпер галадаеце, бо будзеце насычаны. Шчасьлівыя, што цяпер плачаце, бо будзеце сьмяяцца.
22 Шчасьлівыя вы, калі вас людзі будуць мець у нянавісьці і калі вас адпіхнуць, і праклінаць вас будуць, і зьнеслаўляць імя вашае як ліхое дзеля Сына Чалавечага.
23 Весяліцеся ў той дзень і радуйцеся, бо заплата вашая шчодрая ў небе; бо так рабілі прарокам бацькі іхнія.
24 Але гора вам, багатыя, бо маеце пацяшэньне вашае.
25 Гора вам, каторыя цяпер перасычаныя, бо будзеце галодныя. Гора вам, што цяпер сьмяецёся, бо будзеце сумаваць і плакаць.
26 Гора вам, калі аб вас добра гаварыць будуць усе людзі, бо так фальшывым прарокам рабілі бацькі іхнія.
27 Але кажу вам, каторыя слухаеце: Любіце непрыяцеляў вашых, добра рабіце тым, што вас ненавідзяць,
28 спагадайце тым, што вас праклінаюць, і маліцеся за тых, што вас ачарняюць.
29 А хто б цябе ўдарыў у шчаку, падстаў яму і другую; і таму, хто забірае табе вопратку, не забараняй узяць, і кашулю.
30 Кожнаму, хто цябе просіць, дай, і ад таго, хто табе забірае нешта тваё, не дамагайся звароту.
31 І як вы хочаце, каб вам людзі рабілі, так і вы ім рабіце.
32 І калі любіце тых, што вас любяць, якая вам за тое падзяка? Бо і грэшнікі любяць тых, каторыя іх любяць.
33 І калі вы робіце дабро тым, што вам дабро робяць, якая ж для вас падзяка? Бо нават грэшнікі так робяць.
34 І калі пазычаеце тым, ад якіх спадзяіцёся звароту, дык якая ж для вас падзяка? Бо і грэшнікі грэшнікам пазычаюць, каб гэтулькі-ж было зьвернута.
35 Вы ж любіце непрыяцеляў вашых і добра ім рабіце, і пазычайце, нічога назад не спадзяючыся; і заплата вашая будзе вялікай, і вы будзеце сынамі Узвышняга, бо Ён спагадны і для неўдзячных і благіх.
36 Будзьце ж міласэрныя, як і ваш Айцец міласэрны.
37 Не судзіце, і ня будзеце суджаны. Не вінавацьце, і ня будзеце вінавачаны. Адпушчайце, і вам будзе адпушчана.
38 Давайце і будзе вам дадзена, меркай добрай, поўнай, патрэсянай і з верхам дадуць вам на ўлоньне вашае. Бо такой самай меркай, каторай вы мераеце, будзе вам адмерана”.
39 Затым сказаў ім прыповесьць: “Ці можа сьляпы весьці сьляпога? Ці не абодва ўваляцца ў яму?
40 Вучань ня большы за вучыцеля: але навучыўшыся ўсяму, будзе, як вучыцель ягоны.
41 Чаму бачыш затруску ў воку брата твайго, а бэлькі ў сваім воку ня бачыш?
42 Або як можаш казаць брату твайму: “Дазволь, браток, выняць затруску з вока твайго”, а бэлькі, што ў тваім воку, ня бачыш? Крывадушнік, вымі перш бэльку з твайго вока, а тады пабачыш, як выняць затруску з вока брата твайго.
43 Няма вось дрэва добрага, родзячага благія плады, ані благога дрэва, родзячага добрыя плады.
44 Бо кожнае дрэва пазнаецца па сваім плодзе. Таксама не зьбіраюць фігаў з церняў або вінаграду з шыпшыньніку.
45 Добры чалавек дабывае з добрага скарбца сэрца свайго дабро, а благі чалавек з ліхога скарбца сэрца свайго дабывае ліхоцьце. Бо ад перапоўненага сэрца гавораць вусны.
46 Чаму прызываеце Мяне: “Госпадзе, Госпадзе!”, і не выконваеце таго, што вам кажу.
47 Кожны, хто прыходзіць да Мяне, і слухае словы Мае, і спаўняе іх, скажу вам, да каго ён падобны:
48 Ён падобны да чалавека, які збудаваў дом, і ўкапаўся глыбока, і палажыў падмурак на скале. А калі нахлынула паводка, ударыла рака ў той дом і не змагла яго зварухнуць, бо добра быў ён пабудаваны.
49 А той, хто слухае і не выконвае, падобны да чалавека, які збудаваў свой дом на зямлі без падмурка, на які націснула рака і зараз паваліўся. І разбурэньне дому таго было вялікае.
1 А калі скончыў усе свае словы навукі слухаючым яго людзям, накіраваўся ў Кафарнаўм.
2 А ў аднаго сотніка быў слуга, якога той вельмі цаніў, і быў моцна хворы, блізкі сьмерці.
3 Ён, пачуўшы пра Езуса, паслаў да Яго старшыняў Юдэйскіх, просячы Яго, каб прыйшоў і аздаравіў слугу яго.
4 Калі яны прыйшлі да Езуса, шчыра прасілі Яго, кажучы: “Варты ён, каб гэта яму зрабіў,
5 бо ён любіць наш народ, нават паставіў нам сынагогу”.
6 Дык Езус пайшоў за імі. А калі ўжо быў недалёка ад дому, паслаў сотнік сяброў сказаць: “Госпадзе, не турбуйся, бо я ня варты, каб Ты ўвайшоў пад дах мой.
7 Таму што і самога сябе ўважаю за нявартага прыйсьці да Цябе; але скажы слова і паздаравее слуга мой.
8 Бо і я — чалавек, маючы ўладу, маю пад сабой жаўнераў. Кажу гэтаму: “Ідзі”, і ён ідзе, а іншаму: “Прыйдзі”, і ён прыходзіць, і слузе свайму: “Рабі гэта”, і ён робіць”.
9 Езус, пачуўшы гэта, зьдзівіўся дзеля яго ды, зьвярнуўшыся да ідучых за Ім грамадой, сказаў: “Кажу вам, не знайшоў я такой веры ў Ізраэлю!”
10 І тыя (пасланьнікі), вярнуўшыся дамоў, знайшлі слугу здаровым.
11 Выпала, што пасьля ішоў (Езус) у горад, які называецца Наім, і з Ім ішлі вучні Ягоныя ды вялікі натоўп людзей.
12 А калі падыходзіў да брамы горада, якраз выносілі памёршага адзінага сына маці, каторая была ўдавой, ды мноства людзей з горада ішло з ёю.
13 Калі ўбачыў яе Госпад, пашкадаваў яе ды сказаў ёй: “Ня плач!”
14 Падыйшоў і дакрануўся насілкаў; а тыя, што несьлі, затрымаліся. І сказаў: “Юнача, кажу табе, устань!”
15 І сеў памёршы, і пачаў гаварыць. І аддаў яго ягонай маці.
16 Дык усіх ахапіў страх, і славілі Бога, кажучы: “Вялікі прарок паўстаў сярод нас”, ды: “Бог наведаў народ свой”.
17 І разьнеслася слова гэтае па ўсёй Юдэі і па ўсёй вакалічнай краіне.
18 І паведамілі Яну яго вучні пра ўсё гэтае.
19 Дык Ян паклікаў двух сваіх вучняў і паслаў іх да Госпада запытацца: “Ці Ты — Той, каторы мае прыйсьці, ці маем чакаць другога?”
20 Як толькі яны прыйшлі да Езуса, сказалі: “Ян Хрысьціцель паслаў нас да Цябе, кажучы: “Ці Ты — Той, каторы мае прыйсьці, ці маем чакаць другога?”
21 У той час Езус аздаравіў многіх ад хваробаў, і цярпеньняў, і ад ліхіх духаў ды многім сьляпым вярнуў зрок.
22 І ў адказ сказаў ім Езус: “Ідзіце і абвясьціце Яну, што вы бачылі і чулі: сьляпыя бачаць, кульгавыя ходзяць, пракажаныя ачышчаюцца, глухія чуюць, памёршыя ўваскрасаюць, убогім весьціцца Эвангельле,
23 і шчасьлівыя тыя, што з Мяне ня згоршацца”.
24 І калі адыйшліся пасланыя Янам, пачаў Езус гаварыць пра Яна да народу: “Што вы выйшлі глядзець у пустыню? Ці трысьціну, хістаную ветрам?
25 Ды што выйшлі пабачыць? Мо чалавека, адзетага ў мяккае адзеньне? Вось тыя, што ў багатых адзеньнях ды ў раскошы жывуць, у дамах каралеўскіх знаходзяцца.
26 Ды што вы выйшлі пабачыць? Прарока? Так, кажу вам, і больш за прарока.
27 Ён той, аб кім напісана: “Вось жа пасылаю анёла Майго перад воблікам Тваім. Ён прыгатуе дарогу Тваю перад Табою”.
28 Бо кажу вам: Між народжаных жанчынамі няма большага за Яна (Хрысьціцеля). Але найменшы ў Каралеўстве Божым большы за яго.
29 І ўвесь народ, які яго чуў, і мытнікі славілі Бога, хрысьцячыся хростам Янавым.
30 Фарысэі ж і законаведы ўзгардзілі намерам Божым што да сябе і не прынялі хросту ад яго.
31 З кім мог бы параўнаць Я гэтае пакаленьне людзей і да каго яны падобны?
32 Яны падобны да хлапчанят, седзячых на рынку, якія кажуць адны да другіх: “Сьпявалі мы вам, а вы ня танчылі, галасілі мы, а вы ня плакалі”.
33 Прыйшоў Ян Хрысьціцель, і хлеба ня еў, і віна ня піў, і вы кажаце: “Дэмана мае”.
34 Прыйшоў Сын Чалавечы, які есьць і п’е, і вы кажаце: “Вось чалавек, абжора і п’яніца, прыяцель мытнікаў і грэшнікаў”.
35 І апраўдана мудрасьць усімі яе сынамі”.
36 Адзін фарысэй запрасіў Езуса да сябе на пасілак; і Ён, увайшоўшы ў дом фарысэя, сеў за стол.
37 І вось адна жанчына, каторая была ў горадзе грэшніцай, як даведалася, што Ён сядзіць пры стале ў доме фарысэя, прынесла алябастравую пасудзіну алейку,
38 ды, стануўшы ззаду каля ног Яго, пачала сьлязьмі абліваць ногі Ягоныя і абціраць валасамі сваёй галавы, ды цалавала ногі Ягоныя і намашчала іх алейкам.
39 Бачачы гэта, фарысэй, што запрасіў Яго, падумаў у душы сваёй: “Каб Ён быў прарокам, ведаў бы, што гэта за жанчына, якая датыкаецца да Яго, бо яна — грэшніца”.
40 І адказаў яму Езус: “Сымон, маю табе нешта сказаць”. А ён кажа: “Вучыцелю, кажы”.
41 “Нейкі пазычацель меў двух даўжнікоў: адзін быў яму пяцьсот дынараў вінаваты, а другі — пяцьдзесят.
42 Калі ня мелі з чаго аддаць, дараваў ім абодвум. Дык каторы з іх больш удзячны?”
43 Сымон у адказ сказаў: “Думаю, што той, катораму болей дараваў”. А Езус сказаў яму: “Добра ты рассудзіў”.
44 І, павярнуўшыся да жанчыны, сказаў Сымону: “Бачыш гэтую жанчыну? Увайшоў Я ў дом твой, і ты не падаў Мне вады на ногі, а яна сьлязьмі абмыла ногі Мае і валасамі сваімі абцёрла.
45 Ты Мне пацалунку ня даў, а яна, як толькі ўвайшла, не перастае цалаваць ногі Мае.
46 Не намасьціў ты галавы Маёй, а яна ногі Мае намасьціла алейкам.
47 Дзеля таго кажу табе: Адпушчаюцца многія грахі ёй, бо многа ўзьлюбіла. А каму менш адпушчаецца, той менш і любіць”.
48 Сказаў затым ёй: “Адпушчаюцца табе грахі”.
49 Дык супачываўшыя разам з Ім сталі гаварыць між сабой: “Хто Ён, што нават грахі адпушчае?”
50 Затым сказаў Езус жанчыне: “Вера твая збавіла цябе. Ідзі ў супакоі”. Сьледам за Езусам6
7
1 І далей Езус хадзіў па гарадах і вёсках, вучачы і абвяшчаючы Эвангельле аб Божым Каралеўстве, і былі з Ім Дванаццаць
2 ды некалькі жанчынаў, каторых вылечыў ад ліхіх духаў і ад немачаў: Марыя, званая Магдаленай, з якой выйшла сем дэманаў,
3 Ёанна, жонка Хузы, ўрадоўца Герода, і Зузанна, поруч многа іншых, каторыя дапамагалі ім з маёмасьці сваёй.
4 А калі сабраўся вялікі натоўп ды з гарадоў сьпяшаліся да Яго, гаварыў (да іх) у прыповесьцях:
5 “Выбраўся сейбіт сеяць насеньне сваё. І калі сеяў, адно ўпала пры дарозе і было стаптана, ды птушкі нябесныя зьдзяўблі яго.
6 А другое ўпала на скалу і, узыйшоўшы, засохла, бо ня мела вільгаці.
7 Яшчэ іншае ўпала між церняў, і церні, вырасшы разам з ім, заглушылі яго.
8 Іншае зноў упала на ўрадлівую зямлю і, калі вырасла, дала плён стакротны”. Гэта разказваючы, клікаў: “Хто мае вушы слухаць, хай слухае”.
9 Пыталіся затым вучні Ягоныя ў Яго, што значыць гэтая прыповесьць.
10 Ён ім адказаў: “Вам дадзена ведаць тайны Каралеўства Божага, іншым жа яны праз прыповесьці, каб, гледзячы, ня бачылі ды, слухаючы, не разумелі”.
11 А гэта такая прыповесьць: Зерне — гэта Слова Божае.
12 А што пры дарозе — гэта тыя, што слухаюць, ды пасьля прыходзіць д’ябал і вырывае слова з сэрца іхняга, каб ня ўверылі і не былі збаўлены.
13 А што на скале — гэта тыя, што слухаюць ды з радасьцю прыймаюць слова, але ня маюць карэньняў і вераць да часу, і ў час спакусы адпадаюць.
14 Каторае ж упала паміж церняў — гэта тыя, што слухаюць, але праз клопаты і багацьці ды раскошы жыцьця заглушаюцца і не прыносяць пладоў.
15 А што ў добрай зямлі — гэта тыя, што добрым і шчырым сэрцам слухаюць слова і берагуць яго, ды прыносяць плады ў цярплівасьці.
16 Ніхто, запаліўшы сьвечку, не хавае яе пад судзіну або пад ложак, але ставіць на сьвечніку, каб уваходзячыя бачылі сьвятло.
17 Няма бо нічога тайнага, што не было б выяўлена, ані схаванага, каб ня сталася ведамым ды каб ня выйшла на яў.
18 Глядзеце ж, як маеце слухаць. Бо хто мае, будзе яму дададзена, а хто ня мае, ды яму і тое, што яму здаецца, што мае, будзе аднята”.
19 Тады прыйшлі да Яго Маці і браты Яго і не маглі даступіцца дзеля натоўпу людзей.
20 І паведамілі Яму: “Маці Твая і браты Твае стаяць перад домам, хочучы Цябе пабачыць”.
21 А Ён адказаў ім: “Маці Мая і браты Мае — гэта тыя, што слухаюць Слова Божае ды спаўняюць яго”.
22 Здарылася аднаго дня, што Езус з вучнямі сваімі ўвайшоў у лодку і сказаў ім: “Пераправімся на другі бераг возера”. І паплылі.
23 У час пераправы (Езус) задрамаў. І наляцела вятруга на возера, і хвалі залівалі іх, так што апынуліся ў небясьпецы.
24 Дык пайшлі і пабудзілі Яго, кажучы: “Вучыцель, Вучыцель, мы гінем!” Дык Ён устаў і накрычаў на вецер і хваляваньне вады, і настала ціша.
25 І сказаў ім: “Дзе ваша вера?” Яны ж, напалоханыя, гаварылі зьдзіўлена адзін аднаму: “Хто Ён, што гурагану і мору загадвае, і яны Яго слухаюць?”
26 Затым паплылі ў краіну Гергесэнскую, што насупраць Галілеі.
27 І калі выйшаў на бераг, пераняў Яго чалавек нейкі з горада, апанаваны дэманамі; ад даўжэйшага часу не адзяваў ён адзеньня і ня жыў у доме, але ў магілах.
28 Ён, убачыўшы Езуса, ўпаў перад Ім ды крычаў моцным голасам: “Што Табе да мяне, Езусе, Сыне Бога Узвышняга? Малю Цябе, каб мяне ня мучыў”.
29 Бо Езус загадаў нячыстаму духу выйсці з чалавека. Бо той ўжо ад даўжэйшага часу валодаў ім, і хоць зьвязвалі яго ланцугамі і трымалі ў путах, рваў ланцугі і быў гнаны дэманам у пустыню.
30 Дык запытаўся ў яго Езус: “Якое тваё імя?” А ён сказаў: “Легіён”, бо многа дэманаў увайшло ў яго.
31 І прасілі яны, каб не загадваў ім ісьці ў бездань.
32 А там на гары пасьвілася вялікае стада сьвіней. Дык прасіліся Яго, каб дазволіў ім ўвайсьці ў іх. І дазволіў ім.
33 Дык тады выйшлі нячыстыя духі з чалавека і ўвайшлі ў сьвіней, і стада рынулася са стромага берагу ў мора, і патанула.
34 Бачачы, што здарылася, пастухі ўцяклі і расказалі пра гэта ў горадзе і ў вёсках.
35 Дык выйшлі паглядзець, што сталася, і прыйшлі да Езуса, і ўбачылі, што чалавек, з якога выйшлі дэманы, сядзеў адзеўшыся і пры розуме ля ног Езуса, і апанаваў іх страх.
36 А тыя, што бачылі, расказалі ім, як (чалавек) быў аздароўлены, і як дэманы выйшлі з яго.
37 Дык увесь народ краіны Гергесэнскай прасіў Езуса, каб Ён пакінуў іх, бо былі надта напалоханы. Дык Езус ўвайшоў у лодку і вярнуўся.
38 А той чалавек, з каторага выйшлі дэманы, прасіў Езуса, каб мог застацца пры Ім. Але Езус адправіў яго, кажучы:
39 “Вярніся ў дом твой і расказвай, як вялікія рэчы Бог учыніў табе”. І ён пайшоў, расказваючы па ўсім горадзе, што Езус учыніў яму.
40 Калі Езус вярнуўся, пераняў Яго вялікі натоўп людзей, бо ўсе Яго чакалі.
41 І вось прыйшоў чалавек на імя Яір, начальнік сынагогі, і ўпаў да ног Езуса, і прасіў Яго, каб пайшоў у дом ягоны,
42 бо памірала яго дачка адзіначка, ня маючая яшчэ і дванаццаці гадоў. І калі Езус ішоў, народ націскаў на Яго.
43 І адна жанчына, маючая дванаццаць гадоў цячэньне крыві і выдаўшая на лекараў усю сваю маёмасьць і нікім ня вылечаная,
44 падыйшла ззаду (да Езуса) і дакранулася краю шаты Яго, і ў той жа час спынілася цячэньне крыві.
45 І спытаўся Езус: “Хто дакрануўся да Мяне?” А калі ўсе пярэчылі, Пётар і тыя, што былі з Ім, казалі: “Вучыцелю, натоўп націскае на Цябе, а Ты пытаешся: Хто дакрануўся да Мяне?”
46 Езус жа сказаў: “Нехта дакрануўся да Мяне, бо ведаю, што моц выйшла з Мяне”.
47 А жанчына, бачачы, што яна не ўтаілася, падыйшла, дрыжучы, і ўпала перад Ім, і перад народам прызналася, чаму дакранулася Яго і як адразу паздаравела.
48 А Езус сказаў ёй: “Дачка, вера твая збавіла цябе. Ідзі ў супакоі”.
49 Калі Ён яшчэ гаварыў, хтосьці прыходзіць з дому начальніка сынагогі, паведамляючы яго: “Дачка твая памерла, не турбуй больш Вучыцеля”.
50 Але Езус, пачуўшы гэта слова, сказаў бацьку дзіцяці: “Ня бойся, толькі вер, і будзе яна выратавана”.
51 І калі Езус прыбыў у дом, не дазволіў нікому ўвайсьці, адно Пятру, Яну і Якубу разам з бацькам і маткаю дзіцяці.
52 А ўсе плакалі і галасілі па ёй. А Ён сказаў: “Ня плачце, не памерла бо дзяўчынка, але сьпіць”.
53 Дык сьмяяліся з Яго, ведаючы, што памерла.
54 А Ён, узяўшы яе за руку, сказаў у голас: “Дзяўчынка, устань!”
55 І вярнуўся ў яе дух, і яна зараз устала; і загадаў даць ёй есьці.
56 І зьдзівіліся ейныя бацькі, каторым загадаў, каб нікому не гаварылі аб тым, што сталася.
1 Сазваўшы Дванаццацёх, Езус даў ім уладу і моц над усімі дэманамі і на лячэньне хваробаў,
2 і паслаў іх вясьціць Каралеўства Божае і аздараўляць хворых,
3 і сказаў ім: “Не бярыце нічога ў дарогу: ані кія, ані падарожнага мяшка, ані хлеба, ані грошы, ані дзьвёх вопраткаў.
4 Ды ў які дом увойдзеце, там заставайцеся, і не выходзьце адтуль.
5 І калі б дзе вас не прынялі, выходзьце з тога гораду, і нават пыл абтрасіце з ног вашых на сьведчаньне супраць іх”.
6 Дык яны, выйшаўшы, абыходзілі вёскі, эвангелізуючы і аздараўляючы ўсюды.
7 А тэтрарха Герод, пачуўшы аб усіх тых падзеях, ня ведаў, што аб гэтым думаць, бо адны казалі, што гэта Ян уваскрос з мёртвых,
8 другія ж — што Гальяш паявіўся, а яшчэ іншыя — што хіба адзін з даўнейшых прарокаў уваскрос.
9 І сказаў Герод: “Яну я адсёк галаву; хто ж тады Той, аб каторым чую такія рэчы?” І стараўся пабачыць Яго.
10 Апосталы, вярнуўшыся, расказалі Яму пра ўсё, што зрабілі. Ды ўзяўшы іх з сабою, адыйшоў у пустыннае месца каля гораду, званага Бэтсаіда.
11 Калі пра гэта даведаліся грамады, пайшлі за Ім. І Ён прыняў іх, і навучаў аб Каралеўстве Божым, а тых, што патрабавалі лячэньня, аздараўляў.
12 А калі ўжо наставаў вечар, падыйшлі Дванаццаць і сказалі Яму: “Адпусьці грамады, каб пайшлі ў вакалічныя пасяленьні і вёскі і знайшлі, дзе пераначаваць і паесьці, бо тут месца пустыннае”.
13 Але Езус сказаў ім: “Вы дайце ім есьці”. А яны сказалі: “Ня маем нічога, толькі пяць хлябоў і дзьве рыбы, хіба пойдзем і купім ежы на ўсю гэту грамаду”.
14 Было бо каля пяці тысяч мужчынаў. Дык сказаў Езус сваім вучням: “Зрабіце, каб яны паселі радамі па пяцьдзесят”.
15 І яны зрабілі так, і разьмясьцілі ўсіх.
16 А Езус, узяўшы пяць хлябоў і дзьве рыбы, глянуў у неба, і пабаславіў іх, і ламаў і даваў вучням сваім, каб яны клалі перад людзьмі.
17 І елі ўсе, і наеліся; і сабрана было таго, што засталося, дванаццаць кашоў кавалкаў.
18 Аднойчы, калі Езус сам адзін маліўся, а з Ім былі вучні, спытаўся ў іх: “За каго лічаць Мяне людзі?”
19 А яны адказалі: “Адны — за Яна Хрысьціцеля, другія — за Гальяша, а іншыя — за аднаго з даўнейшых прарокаў, які ўваскрос”.
20 Дык спытаўся ў іх: “А вы за каго Мяне лічыце?” У адказ сказаў Пётар: “За Хрыста Божага”.
21 Ён аднак, папярэдзіўшы іх, загадаў, каб нікому гэтага не казалі,
22 і дадаў: ”Трэба, каб Сын Чалавечы шмат цярпеў і быў адкінуты старшынямі, і першасьвятарамі, і кніжнікамі, і каб быў забіты, і на трэці дзень уваскрос”.
23 А ўсім сказаў: “Калі хто хоча ісьці за Мной, хай вырачыцца самога сябе і возьме крыж свой на кожны дзень ды ідзе сьледам за Мною.
24 А хто б хацеў жыцьцё сваё ўратаваць, загубіць яго; а хто загубіць жыцьцё сваё дзеля Мяне, выратуе яго.
25 Бо што за карысьць чалавеку, калі б увесь сьвет здабыў, але сябе загубіў або сабе шкоду зрабіў?
26 Бо калі хто пасароміцца Мяне і слоў Маіх, таго і Сын Чалавечы пасароміцца, калі прыйдзе ў славе сваёй і Айца, і сьвятых анёлаў.
27 Сапраўды кажу вам: Некаторыя з тут стаячых не спазнаюць сьмерці, перш чым не пабачаць Каралеўства Божага”.
28 Па васьмі днях пасьля гэтых словаў Езус, узяўшы Пятра, і Яна, і Якуба, узыйшоў на гару памаліцца.
29 А калі маліўся, аблічча Яго зьмянілася, і адзеньне Яго сталася бліскуча белым.
30 І два мужы гаварылі з Ім, а гэта былі Майсей і Гальяш,
31 якія зьявіліся ў славе і гаварылі аб Ягоным выхадзе, які меў адбыцца ў Ерузаліме.
32 Пётар жа і тыя, што з ім былі, былі змораны сном. А прачнуўшыся, убачылі хвалу Ягоную і двух мужоў, каторыя стаялі пры Ім.
33 І сталася, калі яны адыходзілі ад Яго, Пётар сказаў Езусу: “Вучыцель, добра нам тут быць, зрабема тры палаткі: Табе адну, Майсею адну і Гальяшу адну”, але сам ня ведаў, што гаварыў.
34 А калі ён гэта гаварыў, явілася воблака і засланіла іх; і спалохаліся, калі пачалі ўваходзіць у воблака.
35 І пачуўся голас з воблаку, кажучы: “Гэта Сын Мой выбраны, Яго слухайце”.
36 І калі голас сьціх, Езус застаўся адзін. І яны маўчалі ў тыя дні, і нікому не расказвалі таго, што бачылі.
37 Назаўтра, калі зыходзілі з гары, здарылася, што забегла ім дарогу вялікая грамада.
38 І вось адзін чалавек з натоўпу закрычаў: “Вучыцель, малю Цябе, глянь на майго сына, бо ён у мяне адзін.
39 І вось жа дух хапае яго, і раптам крычыць, ды кідае ім, і цягае яго з пенай, і ледзь пакідае яго, вымучанага.
40 І я прасіў вучняў Тваіх вылечыць яго, але не маглі яны”.
41 Тады Езус у адказ сказаў: “О род няверны і пераваротны, дакуль буду сярод вас ды буду вас цярпець? Прывядзі сына твайго сюды”.
42 А калі надыходзіў, таргануў ім дэман і кінуў яго на зямлю. Але Езус прыгразіў духу нячыстаму і аздаравіў юнака, і аддаў яго бацьку ягонаму.
43 Таму ўсе дзівіліся з магутнасьці Бога. А калі ўсе дзівіліся ўсяму, што Ён рабіў, сказаў вучням сваім:
44 “Улажыце ў вушы свае гэтыя словы: Сын Чалавечы будзе выдадзены ў рукі людзей”.
45 Але яны тады не разумелі гэтага слова, бо было закрыта перад імі, каб не маглі ўцяміць яго, а баяліся запытацца ў Яго аб гэтым слове.
46 Паявілася ж у іх думка, хто з іх большы.
47 А Езус, ведаючы думкі сэрцаў іхніх, узяў дзіцё, паставіў яго каля сябе
48 і сказаў ім: “Хто прыйме гэта дзіцё ў імя Маё, Мяне прыйме, а хто Мяне прыйме, прыйме Таго, хто Мяне паслаў. Бо хто найменшы сярод вас усіх, той ёсьць вялікі”.
49 У адказ Ян сказаў: “Вучыцель, мы бачылі, як нехта ў імя Тваё выганяў дэманаў, і мы забаранілі яму, бо ён ня ходзіць з намі”.
50 І сказаў яму Езус: “Не забараняйце, бо хто ня супраць вас, той з вамі”.
51 І сталася, калі набліжаліся дні адыходу Ягонага, вырашыў Ён ісьці ў Ерузалім,
52 і паслаў перад сабой весьнікаў. І яны ўвайшлі ў паселішча Самарыйскае прыгатаваць прыстанішча.
53 Але не прынялі Яго, бо ішоў у напрамку Ерузаліма.
54 Бачачы гэта, вучні Ягоныя, Якуб і Ян, сказалі: “Госпадзе, калі дазволіш, скажам, каб зыйшоў агонь з неба і спаліў іх?”
55 Але Езус, зьвярнуўшыся да іх, пасварыўся на іх, кажучы: “Ня ведаеце, якога вы духа.
56 Сын Чалавечы не прыйшоў губіць душы, але ратаваць”. І пайшлі ў другое сяло.
57 І здарылася, што калі ішлі дарогаю, нехта сказаў Яму: “Пайду за Табой, куды толькі пойдзеш”.
58 І сказаў яму Езус: “Лісы маюць норы, і птушкі нябесныя — гнёзды, а Сын Чалавечы ня мае, дзе б галаву прытуліць”.
59 А іншаму сказаў: “Ідзі за Мной!” А той сказаў: “Госпадзе, дазволь мне перш пайсьці і пахаваць бацьку майго”.
60 Але Езус сказаў яму: “Хай памёршыя хаваюць сваіх памёршых, а ты ідзі і вясьці Каралеўства Божае”.
61 А іншы сказаў: “Пайду за Табой, Госпадзе, але дазволь мне перш разьвітацца з тымі, хто дома”.
62 Але Езус сказаў яму: “Ніхто не прыдатны да Каралеўства Божага, хто бярэ рукою сваею за плуг і аглядаецца назад”.
1 Пасьля гэтага Госпад вызначыў іншых семдзесят двух і паслаў іх перад абліччам сваім па дваіх у кожны горад і месца, дзе меўся пайсьці.
2 Ды сказаў ім: “Жніво вялікае, работнікаў мала. Дык прасіце Госпада жніва, каб выслаў працаўнікоў на жніво сваё.
3 Ідзіце; вось Я пасылаю вас, як ягнятаў у ваўкі.
4 Не насіце з сабою ані капшука, ані торбы, ані сандалаў ды нікога ў дарозе не вітайце.
5 У які дом увойдзеце, перш скажыце: “Супакой гэтаму дому”.
6 І калі б прабываў там сын супакою, супачыне на ім супакой ваш; а калі не, вернецца да вас.
7 У тым жа доме заставайцеся, ешце і піце, што ёсьць у ім, бо працаўнік варты заплаты сваёй. Не пераходзьце з дому ў дом.
8 І ў які горад увойдзеце і прыймуць вас, ешце, што вам пададуць,
9 і аздараўляйце хворых, што ў ім, ды кажыце ім: “Зблізілася да вас Каралеўства Божае”.
10 А калі ў які горад увойдзіце і ня прыймуць вас, выходзячы на вуліцы іх, кажыце:
11 “Нават і пыл, што прыліп да нас з вашага горада, абтрасаем на вас. А ўсё ж такі ведайце, што зблізілася Каралеўства Божае”.
12 Кажу вам, што лягчэй будзе Садоме ў той дзень, чым гораду таму. Гора гарадам Галілейскім
13 Гора табе, Харазін! Гора табе, Бэтсаіда! Бо калі б у Тыры і Сідоне гэтыя цуды адбываліся, што ў вас, яны б ужо даўно, у зрэбніцы і попеле седзячы, пакутавалі.
14 Аднак лягчэй будзе Тыру і Сідону на судзе, чым вам.
15 І ты, Кафарнаўм, ці аж пад неба ўзьнясешся? У пекла будеш укінуты!
16 Хто вас слухае, Мяне слухае; і хто вамі пагарджае, Мною пагарджае; а хто Мною пагарджае, пагарджае Тым, хто Мяне паслаў”.
17 Затым з радасьцю вярнуліся семдзесят двух, кажучы: “Госпадзе, нават дэманы паддаюцца нам у імя Тваё!”
18 І сказаў ім: “Я бачыў шатана, падаючага з неба як маланка.
19 Вось жа Я даў вам уладу таптаць зьмеяў і скарпіёнаў, ды ўсю варожую сілу, і нішто вам ня будзе шкодзіць.
20 Аднак не з таго весяліцеся, што духі вам паддаюцца, але з таго радуйцеся, што імёны вашыя запісаны ў нябёсах”. Аб’яўленьне Айца і Сына
21 У той час узрадаваўся ў Духу Сьвятым і сказаў: “Слаўлю Цябе, Ойча, Госпадзе неба і зямлі, што закрыў гэтыя рэчы перад мудрымі і разумнымі, і аб’явіў малым. Так, Ойча, бо так спадабалася Табе.
22 Усё дадзена Мне Айцом Маім. І ніхто ня ведае, хто ёсьць Сын, толькі Айцец, і хто ёсьць Айцец, толькі Сын, ды каму Сын хацеў бы аб’явіць”.
23 І, зьвярнуўшыся да вучняў сваіх, сказаў: “Шчасьлівыя вочы, каторыя бачаць, што вы бачыце.
24 Кажу бо вам, што многа прарокаў і каралёў хацела бачыць тое, што вы бачыце, і ня бачылі, і чуць тое, што вы чулі, і ня чулі”.
25 І вось адзін законавед устаў і, спакушаючы Езуса, сказаў: “Вучыцель, што маю рабіць, каб здабыць жыцьцё вечнае?”
26 А Езус сказаў яму: “Што напісана ў Законе? Як чытаеш?”
27 Той сказаў: “Любі Госпада, Бога твайго, усім сэрцам тваім, і ўсёй душой тваёй, і ўсёю моцаю тваёй, і ўсім розумам тваім, і бліжняга твайго, як сябе самога”.
28 Езус сказаў яму: “Добра адказаў. Рабі гэтак, і будзеш жыць”.
29 Той, хочучы апраўдацца, сказаў Езусу: “А хто мой бліжні?”
30 Адказваючы на гэта, Езус сказаў: “Адзін чалавек ішоў з Ерузаліма ў Ерыхон і папаўся разбойнікам. Яны абрабавалі яго, паранілі ды пакінулі ледзь жывога.
31 Здарылася, што гэтаю дарогай праходзіў нейкі сьвятар і, паглядзеўшы на яго, прайшоў міма.
32 Таксама і левіт, праходзячы каля гэтага месца і бачачы яго, прамінуў яго.
33 А Самаранін нейкі, праходзячы гэтай дарогай каля яго і ўбачыўшы яго, пашкадаваў яго,
34 ды, падыйшоўшы, абвязаў раны яму, паліўшы алеем і віном, і пасадзіў на сваю жывёліну, і завёз у заезд, і даглядаў яго.
35 А назаўтра дастаў два дынары і даў гаспадару заезду, кажучы: “Апякуйся ім, а калі больш выдасі, я, вярнуўшыся, вярну табе”.
36 Хто з гэтых трох, здаецца табе, быў бліжнім таму, хто папаўся разбойнікам?”
37 Ён сказаў: “Той, хто аказаў яму міласэрдзе”. І сказаў яму Езус: “Ідзі і ты рабі падобна”.
38 Аднойчы па дарозе Езус зайшоў у адну вёску, і адна жанчына на імя Марта прыняла Яго ў свой дом.
39 І мела яна сястру, імем Марыя, якая села ля ног Госпада і слухала Яго слова.
40 Марта ж завіхалася ва ўсякай паслузе, затым станула і сказала: “Госпадзе, ці ня бачыш, што сястра пакінула мяне адну паслугаваць? Дык скажы, каб яна мне дапамагла”.
41 У адказ сказаў ёй Госпад: “Марта, Марта, пра многа што турбуешся і клапоцішся,
42 а адно толькі патрэбна. Марыя выбрала найлепшую долю, якая ня будзе аднята ў яе”.
1 І сталася, калі на адным месцы Езус маліўся, як скончыў, папрасіў Яго адзін з вучняў Ягоных: “Госпадзе, навучы нас маліцца, як і Ян навучыў сваіх вучняў”.
2 Сказаў ім Езус: “Калі моліцеся, кажыце: Ойча, сьвятым будзь імя Тваё, прыйдзі валадарства Тваё.
3 Хлеба нашага штодзённага дай нам сёньня.
4 І адпусьці нам грахі нашыя, як і мы адпушчаем кожнаму нам вінаватаму, і ня ўводзь нас у спакусу”.
5 Затым сказаў ім: “Хто з вас будзе мець прыяцеля, і пойдзе да яго ў поўнач, і скажа яму: “Прыяцелю, пазыч мне тры хлеба,
6 бо прыбыў да мяне мой прыяцель з дарогі і ня маю чым яго прыняць”.
7 А той з хаты адкажа: “Не дакучай мне; дзьверы ўжо замкнёныя, і дзеткі мае са мной у ложку, не магу ўстаць, каб даць табе”.
8 Кажу вам: Калі не падымецца і ня дасьць яму хлеба дзеля таго, што ёсьць яго прыяцелем, дык дзеля яго дакучлівасьці ўстане і дасьць, колькі яму трэба.
9 Дык і Я вам кажу: прасіце і будзе вам дадзена; шукайце і знойдзеце; стукайце і будзе вам адчынена.
10 Бо кожны, хто просіць, атрымлівае, і хто шукае, знаходзіць; і стукаючаму будзе адчынена.
11 А хто з вас бацька, калі сын папросіць хлеба, ці дасьць яму камень? Або калі папросіць рыбу, ці ж замест рыбы дасьць яму зьмяю?
12 Або калі папросіць яйка, ці ж дасьць яму скарпіёна?
13 Таму, калі вы, будучы благімі, умеееце даваць дзецям вашым добрыя дары, дык многа больш Айцец ваш нябесны дасьць просячым Яго Духа Сьвятога”.
14 І раз выгнаў Ён дэмана, які быў нямы. І калі дэман выйшаў, нямы пачаў гаварыць, дык грамады дзівіліся.
15 А некаторыя з людзей казалі: “Моцай Бэльзэбуля, князя дэманаў, Ён выганяе дэманаў”.
16 А іншыя, спакушаючы Яго, патрабавалі ад Яго знаку з неба.
17 Але Ён, ведаючы іх думкі, казаў ім: “Кожнае каралеўства, разьдзіранае нязгодай, будзе зьнішчана, і дом на дом упадзе.
18 А калі і шатан разьдзяліўся сам у сабе, дык як утрымаецца каралеўства яго? Бо вы кажаце, што Я моцай Бэльзэбуля выганяю дэманаў.
19 А калі Я праз Бэльзэбуля выганяю дэманаў, дык сыны вашыя праз каго выганяюць? Таму яны будуць суддзямі вашымі.
20 Але калі Я пальцам Божым выганяю дэманаў, значыць прыйшло да вас Каралеўства Божае.
21 Калі ўзброены асілак сьцеражэ дом свой, дык у бясьпецы тое, што ён мае.
22 А калі дужэйшы ад яго прыйдзе і пераможа яго, дык забярэ ўсю яго зброю, на якую спадзяваўся, і дабытак яго раздасьць.
23 Хто не са Мною, той супраць Мяне, і хто не зьбірае са Мною, той раскідае.
24 Калі нячысты дух пакіне чалавека, бадзяецца па бязводных мясьцінах, шукаючы супачынку, і, не знаходзячы яго, кажа: “Вярнуся ў дом свой, з якога выйшаў”.
25 І, вярнуўшыся, знаходзіць яго вымеценым і прыбраным.
26 Тады ідзе і бярэ з сабой сем іншых духаў, горшых за сябе, ды, увайшоўшы, абжываюцца там. І робяцца пазнейшыя справы тога чалавека горшымі за папярэднія”.
27 І сталася, калі гэта навучаў, адна жанчына з натоўпу моцным голасам сказала Яму: “Шчасьлівае ўлоньне, каторае насіла Цябе, ды грудзі, якія Ты ссаў”.
28 А Езус сказаў: “Тым болей шчасьлівыя тыя, што слухаюць Слова Божае ды захоўваюць яго”.
29 А калі сабраліся грамады, пачаў казаць: “Род гэты ёсьць родам нягодным; шукае знаку, і знак ня будзе дадзены яму, толькі знак Ёны прарока.
30 Бо як Ёна быў знакам для Нінівійцаў, так Сын Чалавечы будзе знакам для роду гэтага.
31 Каралева з поўдня ў дзень суду ўваскрэсьне разам з людзьмі гэтага пакаленьня ды асудзіць іх. Яна бо прыбыла з канца зямлі паслухаць мудрасьці Салямона, а вось тут большы, чым Салямон.
32 Нінівійцы стануць на судзе з гэтым вось пакаленьнем і асудзяць яго, бо яны на прызыў Ёны навярнуліся, а вось тут большы, чым Ёна.
33 Ніхто не запальвае сьвечкі і ня ставіць у сховішча або пад пасудзіну, але на сьвечніку, каб бачылі сьвятло яе ўсе ўваходзячыя.
34 Сьвечка цела твайго — вока тваё. Калі вока тваё будзе чыстае, дык і ўсё цела тваё будзе сьветлае. А калі вока тваё будзе нягодным, дык і ўсё цела тваё цёмным будзе.
35 Дык глядзі, каб сьвятло, якое ў табе, ня сталася цемрай.
36 Калі тады ўсё цела тваё сьветлым будзе, ня маючы ані часткі зацемненай, дык усё будзе сьвяціцца, быццам бляск маланкі асьвяціў цябе”.
37 У час размовы адзін фарысэй запрасіў Езуса на абед да сябе; і, увайшоўшы, Ён заняў сваё месца.
38 Але фарысэй дзівіўся, бачучы, што Езус не памыў рук прад ядой.
39 І сказаў Госпад яму: “Цяпер вы, фарысэі, абмываеце звонку чашу і місу, але нутро вашае поўнае сквапнасьці і беззаконьня.
40 Неразумныя! Ці ж Той, хто стварыў зьнешняе, не стварыў таксама нутра?
41 Лепш давайце людзям міласьціну з таго, што ў нутры, і ўсё будзе вам чыстым.
42 Але гора вам, фарысэі, што даецё дзесяціну з мяты, і руты, і з усякай гародніны, а не зважаеце на справядлівасьць і любоў Бога. Трэба і гэта споўніць, і таго не забываць.
43 Гора вам, фарысэі, што любіце першыя месцы ў сынагозе і прывітаньні на рынку.
44 Гора вам, бо вы як магілы забытыя, па каторых людзі ходзяць, ня ведаючы аб гэтым.
45 Адзін з законаведаў у адказ сказаў Езусу: “Вучыцель, так гаворачы, Ты і нас зьневажаеш”.
46 Ён жа працягваў: “Гора вам, законаведы, бо вы накладаеце на людзей цяжары невыносныя, а самі гэтых цяжараў і адным пальцам не кранаеце.
47 Гора вам, што будуеце магілы прарокам, каторых вашыя бацькі пазабівалі.
48 Сапраўды, вы паказваеце, што згаджаецеся з учынкамі бацькоў вашых, бо яны іх пазабівалі, а вы ім ставіце (магілы).
49 Дзеля таго і мудрасьць Божая кажа: Пашлю да іх прарокаў і апосталаў, і з іх адных заб’юць, а другіх перасьледаваць будуць,
50 каб спагнана была з гэтага роду кроў усіх прарокаў, пралітая ад стварэньня сьвету,
51 пачынаючы ад крыві Абля аж да крыві Захарыі, забітага між аўтаром і сьвятыняй. Гэтак кажу вам: Будзе спагнана з роду гэтага.
52 Гора вам, законаведы, што вы ўзялі ключ разуменьня, і самі не ўвайшлі, і тым, што ўваходзілі, перашкодзілі”.
53 А калі выйшаў адтуль, фарысэі і кніжнікі пачалі чапляцца да Яго і закідваць пытаньнямі,
54 цікуючы на Яго і стараючыся падлавіць на слове, каб абвінаваціць Яго.
1 Калі сабраліся велізарныя грамады кругом Яго, так што адны другіх націскалі, пачаў Езус гаварыць перш да вучняў сваіх: “Сьцеражыцеся кісьлі фарысэйскай, каторая ёсьць крывадушнасьць.
2 Бо няма анічога скрытага, што не было б выяўлена, ані таксама тайнага, чаго б ня ведалі.
3 Бо што вы гаварылі ў цемры, пачуецца ў сьвятле, ды што ў вуха шапталі ў бакоўцы, будзе абвешчана на дахах.
4 Кажу ж вам, сябрам Маім: Ня бойцеся тых, што забіваюць цела, і пасьля гэтага нічога болей ня могуць зрабіць.
5 А падказваю вам, каго маеце баяцца: Бойцеся таго, хто па забіцьці мае ўладу ўкінуць у пекла. Сапраўды кажу вам: Такога бойцеся.
6 Ці ж не прадаюць пяць вераб’ёў за два медзякі? Але ні адзін з іх не забыты Богам.
7 А ў вас і валасы на галаве вашай усе палічаны. Ня бойцеся; вы ж болей вартыя, чым шмат вераб’ёў.
8 Кажу ж вам: Хто прызнае Мяне перад людзьмі, таго і Сын Чалавечы прызнае перад анёламі Божымі.
9 А хто вырачацца Мяне перад людзьмі, таго выракуцца перад анёламі Божымі.
10 І кожнаму, хто скажа слова на Сына Чалавечага, будзе адпушчана; але хто б блюзьніў на Духа Сьвятога, ня будзе таму адпушчана.
11 А калі вас павядуць у сынагогі, да начальстваў і да ўладаў, не турбуйцеся, як і што маеце адказаць, ці што гаварыць,
12 бо Дух Сьвяты навучыць вас у тую гадзіну, што вам трэба казаць”.
13 Нехта з грамады сказаў Езусу: “Вучыцель, скажы брату майму, каб ён падзяліўся са мною спадчынай”.
14 Але Ён сказаў: “Чалавеча, хто ж устанавіў Мяне суддзёй і дзяліцелем над вамі?”
15 Ды сказаў ім: “Глядзіце, высьцерагайцеся ўсякай хцівасьці, бо калі хто і мае дастатак, яго жыцьцё не залежыць ад таго, што мае”.
16 Затым расказаў ім прыповесьць: “Поле аднаго багатага чалавека дало шчодры ўраджай.
17 Дык ён разважаў у сваёй душы: “Што мне зрабіць, бо ня маю дзе падзець свайго плёну?”
18 Дык сказаў: “Вось што зраблю: развалю свае гумны, і пастаўлю большыя, і там памяшчу ўсю пшаніцу і даброцьце маё,
19 і скажу душы маёй: “Душа, маеш многа даброцьцяў, назапашаных на шмат гадоў; адпачывай, еш, пі, банкетуй”.
20 Але Бог сказаў яму: “Дурны, у гэту ноч запатрабуюць ад цябе душы тваёй, а тое, што прыгатаваў, чыё будзе?”
21 Так бывае з тым, хто для сябе зьбірае скарбы, а ня ёсьць багаты перад Богам”.
22 І сказаў вучням сваім: “Дзеля таго кажу вам: Не турбуйцесяся пра жыцьцё вашае, што будзеце есьці, ані пра цела, у што яго будзеце адзяваць.
23 Бо жыцьцё важнейшае за яду, і цела — за адзеньне.
24 Паглядзіце на груганоў: яны ня сеюць, ані жнуць, і ня маюць сьвірнаў, і Бог іх корміць.На колькі ж вы больш вартыя за птушак.
25 Ды хто з вас сваім клопатам можа дадаць хоць адзін локаць да свайго веку?
26 Калі вось найменшай рэчы ня можаце, дык чаму пра іншыя турбуецеся?
27 Прыгледзьцеся лілеям, як растуць: не працуюць, ані прадуць. Але кажу Я вам, што нават Салямон ва ўсёй сваёй славе ня быў так адзеты, як адна з іх.
28 Дык калі траву, што сёньня на полі, а заўтра ў печ кіданая, Бог так адзяе, дык куды больш вас, малаверы.
29 Таму вы не пытайцеся, што будзеце есьці або што будзеце піць, і не турбуйцеся.
30 Гэта ўсё людзі гэтага сьвету шукаюць. Ваш жа Айцец ведае, што гэтага патрабуеце.
31 Дык перш шукайце Каралеўства Яго, і гэта ўсё будзе вам дадзена.
32 Ня бойся, малое стада, бо спадабалася Айцу вашаму даць вам Каралеўства.
33 Дык прадайце, што маеце, і дайце міласьціну. Спраўце сабе капшукі, каторыя не нішчэюць, скарб бязьмежны ў небе, куды злодзей не ўбіваецца, і дзе моль не зьядае.
34 Бо дзе скарб ваш, там будзе і сэрца вашае.
35 Хай паясьніцы вашыя будуць падперазаныя і сьветачы запаленыя ў руках вашых,
36 а вы самі падобныя да людзей, чакаючых вяртаньня гаспадара свайго з вясельля, каб, калі надыйдзе і пастукае, адразу адчыніць яму.
37 Шчасьлівыя тыя слугі, каторых, прыйшоўшы, гаспадар знойдзе чуваючымі. Сапраўды кажу вам, ён падперажацца і скажа ім сесьці за стол ды, абыходзячы, будзе паслугаваць ім.
38 І ці ён прыйдзе ў другую варту, ці ў трэцюю прыйдзе і так знойдзе, шчасьлівыя тыя слугі.
39 А гэта ведайце, што калі б гаспадар дому ведаў, у каторы час злодзей прыйдзе, напэўна не дазволіў бы яму ўламацца ў дом свой.
40 Так і вы будзьце гатовыя, бо Сын Чалавечы прыйдзе ў гадзіну, у каторай вы не спадзяецёся.
41 Затым спытаўся ў Яго Пётар: “Госпадзе, ці гэта нам гаворыш гэту прыповесьць, ці, можа, усім?”
42 І сказаў Госпад: “Хто, думаеш, ёсьць верны і разумны загадчык, якога гаспадар паставіў над домам сваім, каб у свой час зааглядаў кожнага мераю хлеба?
43 Шчасьлівы той слуга, якога гаспадар, надыйшоўшы, знойдзе так робячым.
44 Сапраўды кажу вам, што паставіць яго над усёй сваёю маёмасьцю.
45 А калі той слуга падумае ў сэрцы сваім: “Гаспадар мой марудзіць з паваротам”, ды пачне біць слугі і служанкі, есьці, піць ды напівацца,
46 прыйдзе гаспадар слугі таго ў дзень, у які не спадзяецца, і ў хвіліну, якой ня ведае, і адлучыць яго, ды дасьць яму ўдзел з нявернымі.
47 Той жа слуга, які ведаў волю гаспадара свайго, але не прыгатаваўся і не рабіў паводле волі яго, будзе строга пакараны.
48 А той, які ня ведаў, і рабіў вартае кары, будзе пакараны меней. Ад кожнага, каму болей дадзена, болей будзе вымагацца, і ад таго, каму многа даручана, болей патрабаваць будуць.
49 Агонь прыйшоў Я кінуць на зямлю і чаго хачу? Каб ён ужо гарэў!
50 Я маю быць хростам хрышчаны і так мучуся, пакуль гэта ня споўніцца.
51 Ці ж думаеце, што Я прыйшоў супакой прынесьці на зямлю? Не, кажу вам, але разьдзяленьне.
52 Адсюль вось будзе пяцёра ў адным доме падзеленыя: трое супраць двух, а двух супраць тром паўстануць.
53 Бацька будзе супраць сына, а сын — супраць бацькі, матка супраць дачкі, а дачка супраць маткі, сьвякруха супраць сынавай сваёй, а сынавая супраць сьвякрухі сваёй.
54 Далей прамаўляў і да грамадаў: “Калі бачыце хмарку, што падымаецца з захаду, зараз кажаце: “Будзе навальніца”, і так станецца.
55 А калі вецер дзьме з поўдня, кажаце: “Будзе сьпякота”, і так станецца.
56 Крывадушнікі! Аблічча зямлі і неба ўмееце распазнаваць, як жа часу гэтага не пазнаецё?
57 Дык чаму самі сябе ня судзіце па справядлівасьці?
58 Калі ідзеш з супраціўнікам тваім да начальніка, дык па дарозе старайся асвабадзіцца ад яго, каб ён не павёў цябе да суддзі, а суддзя не аддаў бы цябе кату, а кат ня кінуў бы цябе ў вязьніцу.
59 Кажу табе, ня выйдзеш адтуль, пакуль не разлічышся да апошняга грошыка”. Заклік да навярненьня
1 У гэты самы час прыйшлі некаторыя і расказалі Яму пра Галілейцаў, кроў каторых Пілат зьмяшаў з іхнімі ахвярамі.
2 У адказ сказаў ім Езус: “Ці вы думаеце, што гэтыя Галілейцы былі большымі грэшнікамі, чым іншыя Галілейцы, што так пацярпелі?
3 Ніякім чынам, кажу вам, але калі вы не навернецеся, усе падобна пагінеце.
4 Або тыя васемнаццаць, на якіх завалілася вежа у Сілёэ і забіла іх. Ці вы думаеце, што яны былі больш вінаватымі, чым усе людзі, пражываючыя ў Ерузаліме?
5 Ніякім чынам, кажу вам, але калі не навернецеся, усе вы падобна папрападаеце”.
6 Затым расказаў ім гэтую прыповесьць: “Нейкі чалавек меў дрэва фіговае, пасаджанае ў сваім вінаградніку. Раз прыйшоў шукаць пладоў на ім і не знайшоў.
7 Дык сказаў вінаградару: “Вось ўжо тры гады прыходжу, і шукаю плоду на гэтым дрэве фіговым, і не знаходжу. Выкарчуй яго, бо нашто зямлю займае?”
8 Кажа яму вінаградар: “Гаспадару, пакінь яго і на гэты год, пакуль я абкапаю яго і абкладу гноем,
9 можа стане даваць плод, а калі не, пазней яго выкарчуеш”.
10 Аднойчы ў суботу навучаў Езус у адной сынагозе.
11 І вось адна жанчына, якая ад васемнаццаці гадоў мела духа немачы, і хадзіла сагнутая, і не магла ніяк глянуць уверх.
12 Калі ўбачыў яе Езус, паклікаў да сябе ды сказаў ёй: “Жанчына, асвабоджана — ты ад сваёй нядужасьці”.
13 І ўсклаў на яе рукі, і яна адразу выпраставалася і славіла Бога.
14 Тады начальнік сынагогі, абураны, што Езус аздараўляў у суботу, казаў да народу: “Ёсьць шэсьць дзён, у каторыя належыцца працаваць, дык у тыя дні прыходзьце і аздараўляйцеся, а не ў дзень суботы”.
15 А Госпад у адказ сказаў яму: “Крывадушнікі, ці ж кожны з вас не адвязвае вала свайго або асла ад жолабу ды не вядзе напаіць у дзень суботы?
16 А ці ж гэтае дачкі Абрагама, зьвязанай дэманам ад васемнаццаці гадоў, не належалася асвабадзіць ад путаў у суботу?”
17 Калі гэта казаў, засаромеліся ўсе Яго супраціўнікі, а ўвесь народ цешыўся з усіх слаўных чынаў Яго.
18 Дык далей казаў: “Да чаго падобнае Каралеўства Божае, ды з чым мог бы яго параўнаць?
19 Падобна яно да гарчычнага зярняці, якое, узяўшы, чалавек пасеяў у сваім агародзе. І вырасла яно, і сталася дрэвам вялізным, і птушкі нябесныя адпачывалі на яго галінах”.
20 І зноў гаварыў: “Да чаго параўняю Каралеўства Божае?
21 Яно падобнае да рашчыны, якую ўзяла жанчына і ўмяшала ў тры меркі мукі, пакуль ня ўкісла ўсё”.
22 І хадзіў, навучаючы па гарадах і вёсках, скіраваўшыся ў Ерузалім.
23 Хтосьці сказаў Яму: “Госпадзе, ці мала тых, што будуць збаўлены?” А Ён сказаў ім:
24 “Старайцеся ўвайсьці праз цесную браму, бо кажу вам, многія будуць хацець увайсьці і ня змогуць.
25 Бо калі ўстане гаспадар дому і замкне дзьверы, будзеце стаяць вонкі і стукацца ў дзьверы, кажучы: “Госпадзе, адчыні нам”. І Ён у адказ скажа вам: “Ня ведаю вас, адкуль вы”.
26 Тады пачніцё гаварыць: “Мы елі і пілі з Табою, і навучаў Ты на нашых вуліцах”.
27 Але Ён скажа вам: “Ня ведаю вас, адкуль вы. Адыйдзіцеся ад Мяне ўсе, каторыя дапускаецеся беззаконьня”.
28 Там будзе плач і скрыгатаньне зубамі, калі ўбачыце Абрагама, Ізаака, ды Якуба, ды ўсіх прарокаў у Каралеўстве Божым, а саміх сябе вон выкінутых.
29 Ды прыйдуць з усходу і з захаду, з поўначы і з поўдня і засядуць у Каралеўстве Божым.
30 І вось ёсьць апошнія, якія стануць першымі, і першыя, якія стануць апошнімі”.
31 У той самы дзень падыйшлі да Яго некалькі фарысэяў і сказалі Яму: “Выходзь і ідзі адсюль, бо Герод хоча Цябе забіць”.
32 Ён сказаў ім: “Ідзіце і скажыце гэнаму лісу: “Вось Я выганяю дэманаў і лячу хваробы сёньня і заўтра, а на трэці дзень спынюся.
33 Аднак трэба, каб Я сёньня, і заўтра, і пазаўтра быў у дарозе, бо нельга прароку гінуць па-за Ерузалімам.
34 Ерузалім, Ерузалім, які забіваеш прарокаў і камянуеш тых, што да цябе пасыланыя. Колькі разоў хацеў Я сабраць сыноў тваіх, як птушка птушанят сваіх пад свае крыльлі, але ты не хацеў.
35 Дык застанецца вам дом ваш пусты. Бо кажу вам: Ня ўбачыце Мяне, аж пакуль ня скажаце: “Багаслаўлены, хто прыходзіць у імя Госпада”. Новае аздараўленьне ў суботу
1 І сталася, калі Езус у суботу ўвайшоў у дом аднаго з начальнікаў фарысэйскіх, запрошаны на пасілак, яны вось за Ім сачылі.
2 І вось нейкі апухлы чалавек прыйшоў да Яго.
3 І адказваючы, спытаўся Езус законаведаў і фарысэяў, кажучы: “Ці належыцца аздараўляць у суботу?”
4 Але яны маўчалі. Тады Езус, дакрануўшыся да хворага, аздаравіў яго і адправіў.
5 І сказаў ім: “Калі каторага з вас асёл або вол уваліцца ў студню, ці ня зараз выцягваюць яго ў дзень суботы”.
6 І не маглі яны на гэта ніяк адказаць.
7 Аднойчы, прыглядаючыся, як госьці выбіралі першыя месцы, сказаў Езус запрошаным гэтую прыповесьць:
8 “Калі будзеш запрошаны на вясельле, не сядай на першым месцы, каб часам ня быў запрошаны важнейшы за цябе,
9 бо тады той, хто цябе і яго запрасіў, прыйшоўшы, скажа табе: “Саступі яму месца”. І тады ты з сорамам зоймеш апошняе месца.
10 Дык калі цябе запросяць, ідзі і сядзь на апошнім месцы, каб, калі надыйдзе той, хто цябе запрасіў, сказаў табе: “Прыяцелю, сядзь вышэй”. Тады будзеш мець пашану ў банкетуючых.
11 Бо кожны, хто сябе вывышае, будзе паніжаны, а хто сябе паніжае, будзе ўзвышаны”.
12 Затым гаварыў і да таго, хто Яго запрасіў: “Калі спраўляеш абед або вячэру, не запрашай сяброў тваіх, ані братоў тваіх, ані сваякоў, ані багатых суседзяў, каб яны часам цябе не запрасілі, бо ўжо атрымаў бы ўзнагароду.
13 Але калі спраўляеш банкет, пакліч убогіх, калекаў, кульгавых ды сьляпых,
14 і шчасьлівы будзеш, бо запрошаныя ня маюць, чым адплаціцца табе. Адплачана табе будзе пры ўваскрашэньні справядлівых”.
15 Пачуўшы гэта, адзін з гасьцей сказаў Яму: “Багаслаўлены той, хто будзе спажываць хлеб у Каралеўстве Божым!”
16 А (Езус) сказаў яму: “Адзін чалавек справіў вялікую вячэру і паклікаў многа гасьцей.
17 Ды паслаў свайго слугу ў пару вячэры, каб прыпомніў запрошаным: “Прыходзьце, бо ўжо ўсё прагатавана”.
18 І пачалі ўсе ў адзін час адгаворвацца. Першы сказаў яму: “Купіў я палетак і мушу пайсьці і агледзець яго; прашу цябе, прабач мне”.
19 А другі сказаў: “Купіў я пяць пар валоў і іду іх праверыць. Прашу цябе, прабач мне”.
20 Яшчэ іншы сказаў: “Я ажаніўся, і дзеля таго не магу прыйсьці”.
21 І, вярнуўшыся, слуга расказаў гэта гаспадару свайму. Тады разгневаны гаспадар сказаў свайму слузе: “Ідзі скора на вуліцы і завулкі горада, і прывядзі сюды ўбогіх і калекаў, храмых і сьляпых”.
22 І сказаў слуга: “Гаспадару, усё зроблена, як загадаў ты, але яшчэ ёсьць месца”.
23 Дык зноў сказаў гаспадар слузе: “Выйдзі на дарогі і заплоцьці і змушай прыходзіць, каб дом мой быў поўным.
24 Кажу вам, што ніводзін з тых людзей запрошаных не пакаштуе маёй вячэры”.
25 І хадзілі за Езусам вялікія грамады, і, павярнуўшыся да іх, Ён сказаў:
26 “Калі хто прыходзіць да Мяне, і ня мае ў нянавісьці бацькі свайго, і маці, і жонкі, і дзяцей, і братоў, і сёстраў, а пры тым і жыцьця свайго, ня можа быць вучнем Маім.
27 І хто не нясе крыжа свайго ды не ідзе за Мной, ня можа быць вучнем Маім.
28 Бо хто з вас, маючы збудаваць вежу, ня сядзе перш і не аблічыць патрэбных выдаткаў, ці мае чым яе дакончыць?
29 Каб, калі заложыць падмурак і ня зможа закончыць, усе, якія гэтае бачаць, ня сталі сьмяяцца з яго
30 ды каб не гаварылі: “Гэты чалавек пачаў будаваць і ня змог скончыць”.
31 Або які кароль, маючы ваяваць супраць другога караля, ня сядзе перш і не абдумае, ці мог бы ён з дзесяцьцю тысячамі пайсьці супраць тога, які ідзе на яго з дваццацьцю тысячамі?
32 Інакш, калі той яшчэ далёка, высылае пасланьнікаў і просіць аб мір.
33 Так вось кожны з вас, хто ня вырачацца ўсяго, што мае, ня можа быць Маім вучнем.
34 Соль добрая, але калі зьвятрэе, чым яе пасаліць?
35 Не надасца яна ані ў зямлю, ані ў гной, але вон яе выкінуць. Хто мае вушы слухаць, няхай слухае”.
1 Прыходзілі да Яго ўсе мытнікі і грэшнікі слухаць Яго.
2 І наракалі фарысэі і кніжнікі, кажучы: “Ён прыймае грэшнікаў і есьць з імі”.
3 Сказаў ім тады Езус гэткую прыповесьць:
4 “Ці ёсьць між вамі нехта, хто мае сто авец, і калі б згубіў адну з іх, ці не пакіне дзевяноста дзевяць у пустыні і ці не ідзе за тою, што згублена, пакуль яе ня знойдзе?
5 І калі яе знойдзе, кладзе сабе на плечы і цешыцца.
6 І, вярнуўшыся дамоў, склікае сяброў і суседзяў, кажучы ім: “Цешцеся разам са мной, бо я адшукаў авечку маю, якая была згубіўшыся”.
7 Кажу вам, што большая будзе радасьць у небе з аднаго грэшніка, які навяртаецца, чым з дзевяноста дзевяці справядлівых, не патрабуючых навярненьня.
8 Або якая жанчына, маючы дзесяць драхмаў, калі згубіць адну драхму, ці ня паліць сьвечкі і ці не мяце падлогі ды не шукае рупліва, аж пакуль ня знойдзе?
9 А калі знойдзе, склікае сябровак і суседак, кажучы ім: “Цешцеся са мною, бо я знайшла драхму, якую была згубіўшы”.
10 Так кажу вам: Будзе радасьць сярод анёлаў Божых дзеля аднаго грэшніка, каторы навяртаецца.
11 І казаў далей: “Адзін чалавек меў двух сыноў.
12 І маладзейшы з іх сказаў бацьку: “Айцец, дай мне частку маёмасьці, што мне належыцца”. І (бацька) разьдзяліў паміж іх маёмасьць.
13 Небавам маладзейшы сын, забраўшы ўсё сваё, выбраўся ў далёкую краіну і пралайдачыў там сваю маёмасьць, жывучы распусна.
14 І калі змарнаваў усё, настаў вялікі голад у той старане, ды і сам ён пачаў галадаць.
15 Дык пайшоў і прыстаў да аднаго жыхара тае краіны, і той паслаў яго ў сваё паселішча пасьвіць сьвіні.
16 І ён рады быў напоўніць жывот свой стручкамі, якія елі сьвіні, але ніхто яму не даваў.
17 Разважыўшы гэта, сказаў: “Колькі парабкаў у бацькі майго ўдосталь маюць хлеба, а я тут з голаду паміраю.
18 Устану і вярнуся да бацькі майго ды скажу яму: “Айцец, саграшыў я перад небам і перад табой,
19 і ўжо ня варты называцца тваім сынам; вазьмі мяне адным з парабкаў сваіх”.
20 І, устаўшы, пайшоў да бацькі свайго. А калі ён быў яшчэ далёка, бацька ягоны ўбачыў яго, і зьлітаваўся, і, пераняўшы яго, кінуўся яму на шыю, і цалаваў яго.
21 Сын жа сказаў яму: “Айцец, я саграшыў перад небам і перад табой; і ўжо ня варты называцца сынам тваім”.
22 А бацька загадаў слугам сваім: “Хутка прынясіце найлепшую адзежу і адзеньце яго, і дайце яму такжа персьцень на палец яго і сандалы яму на ногі,
23 і выбярыце кормнае цялё і забіце. Будзем есьці і весяліцца,
24 бо сын мой гэты быў памёршы і аджыў, быў прапаўшы і знайшоўся”. І пачалі весяліцца.
25 А старэйшы сын яго быў на полі і, калі вяртаўся і падыйшоў пад дом, пачуў музыку і скокі.
26 І паклікаў аднаго слугу ды спытаўся, што гэта здарылася.
27 А той кажа яму: “Брат твой вярнуўся, дык бацька твой забіў кормнае цялё, бо вярнуўся ён здаровы”.
28 Абурыўся ён тады і не хацеў заходзіць. А бацька яго выйшаў і пачаў яго ўпрашаць.
29 А ён у адказ сказаў бацьку свайму: “Я столькі гадоў служу табе і ніколі не парушыў загаду твайго, а ты мне ніколі ня даў казьляці, каб я пабаляваў з сябрамі сваімі.
30 А як паявіўся гэты сын твой, што пралайдачыў з распусьніцамі сваю маёмасьць, дык забіў ты яму тлустае цялё”.
31 Бацька сказаў яму: “Сыне, ты заўсёды са мной, і ўсё, што маё — тваё.
32 Трэба ж аднак радавацца і банкетаваць, бо брат твой быў памёршы і аджыў, быў прапаўшы і знайшоўся”.
1 І далей навучаў вучняў сваіх: “Быў адзін багаты чалавек, які меў аканома, і зьняславілі таго перад гаспадаром, што ён марнуе яго даброцьці.
2 Дык пазваўшы яго, сказаў яму (гаспадар): “Што я чую пра цябе? Разлічыся з гаспадараваньня твайго, бо ўжо больш ня будзеш гаспадараваць”.
3 Падумаў сабе аканом: “Што мне рабіць, калі гаспадар мой адбярэ ад мяне гаспадараваньне? Капаць ня здолею, а жабраваць стыдаюся.
4 Ведаю, што мне рабіць, каб, калі буду ўсунуты ад гаспадараваньня, прынялі мяне ў дамы свае”.
5 Склікаўшы тады паасобку даўжнікоў гаспадара свайго, сказаў перашаму: “Колькі вінаваты ты гаспадару майму?”
6 Той адказаў: “Сто бочак алею”. Дык сказаў яму: “Вазьмі запіс твой, сядзь і хуценька напішы пяцьдзесят”.
7 Затым пытае другога: “А ты колькі вінаваты?” Той адказаў: “Сто мер пшаніцы”. Дык сказаў яму: “Вазьмі запіс твой ды напішы восемдзесят”.
8 Дык пахваліў гаспадар аканома нягоднага, што здагадліва зрабіў. Бо сыны гэтага веку разумнейшыя ў родзе сваім, чым сыны сьвятла.
9 І Я вам кажу: Здабывайце сабе сяброў мамонай нягоднай, каб, калі яе ня стане, прынялі вас у вечныя сялібы.
10 Хто верны ў малым, і ў вялікім будзе верны. А хто ў малым нягодны, і ў вялікім нягодны будзе.
11 Дык калі вы не былі вернымі ў нягоднай мамоне, хто вам даверыць сапраўднае (дабро)?
12 І калі вы ў чужым не былі вернымі, дык хто вам дасьць вашае?
13 Ніводзін слуга ня можа двум панам служыць, бо або аднаго будзе ненавідзіць, а другога будзе любіць, або да аднаго прытуліцца, а другім пагардзіць. Ня можаце Богу служыць і мамоне”.
14 А гэтага ўсяго слухалі фарысэі, якія былі хцівымі, і насьмяхаліся з Яго.
15 Дык (Езус) сказаў ім: “Вы ўважаецеся за справядлівых перад людзьмі, але Бог ведае сэрцы вашыя. Бо што ў людзей высокароднае, тое ў Бога агіднае.
16 Закон і Прарокі былі да Яна. Адгэтуль жа весьціцца Каралеўства Божае, і кожны сілаю ўваходзіць у яго.
17 Лягчэй небу і зямлі прамінуць, чым адна крэска ў Законе счэзьне.
18 Кожны, хто кідае жонку сваю і бярэ іншую, чужаложыць; і хто кінутую мужам узяў, чужаложыць.
19 Жыў адзін багаты чалавек. Ён адзяваўся ў пурпур і вісон ды штодзённа раскошна баляваў.
20 І жыў нейкі жабрак імем Лазар. Ён ляжаў увесь у скулах каля яго брамы
21 і прагнуў заспакоіць голад крошкамі, спадаючымі са стала багацея, але ніхто яму не даваў, толькі сабакі прыходзілі і лізалі скулы ягоныя.
22 І сталася, што жабрак памёр, і анёлы занесьлі яго на ўлоньне Абрагама. Памёр таксама багацей і быў пахаваны.
23 І ў пекле, церпячы мукі, падняў свае вочы і ўбачыў здалёк Абрагама і на ўлоньні яго Лазара.
24 І закрычаў: “Ойча Абрагаме, зжалься нада мной і пашлі Лазара, хай умочыць у вадзе канец пальца свайго і змочыць язык мой, бо мучуся ў полымі”.
25 Сказаў яму Абрагам: “Сыне, прыпомні, што ты за жыцьця свайго карыстаўся даброцьцямі тваімі, а Лазар благацьцём. Ён цяпер тут цешыцца, а ты мучышся.
26 Прытым паміж намі і вамі зьзяе прорва, каб тыя, што хочуць ад нас да вас перайсьці, не маглі, ані адтуль да нас перабрацца”.
27 Дык кажа: “Малю цябе, ойча, каб паслаў яго ў дом бацькі майго, —
28 бо маю пяць братоў — каб перасьцярог іх, каб і яны не папалі ў гэтае месца мучэньняў”.
29 Кажа яму Абрагам: “Маюць Майсея і Прарокаў; хай слухаюць іх”.
30 Але ён кажа: “Не, ойча Абрагаме, але каб хто з памёршых пайшоў да іх, навернуцца”.
31 Але (Абрагам) сказаў яму: “Калі ня слухаюць Майсея і Прарокаў, дык каб і хто з памёршых паўстаў, не павераць”.
1 І сказаў Езус вучням сваім: “Немагчыма, каб не прыйшлі згаршэньні, але гора таму, праз каго яны прыходзяць.
2 Лепш было б яму, каб павесіць яму камень млынавы на шыю ды ўкінуць яго ў мора, чым меў бы ён згоршыць аднаго з малых гэтых.
3 Глядзіце! Калі брат твой саграшыў супраць цябе, упомні яго, і калі навернецца, даруй яму.
4 І калі б сем разоў на дзень саграшыў адносна цябе і сем разоў зьвярнуўся да цябе, кажучы: “Каюся за гэта”, даруй яму”.
5 І сказалі апосталы Госпаду: “Павяліч нам веру”.
6 А Госпад сказаў: “Калі б вы мелі веру як зярнятка гарчыцы, дык сказалі б гэтаму дрэву: “Вырвіся з коранем і перасадзіся ў мора”, і яно паслухала б вас.
7 А хто з вас, маючы слугу аратага або пастуха, калі ён вернецца з поля, скажа яму: “Хадзі, сядзь за стол”?
8 І ці ня скажа: “Прыгатуй мне вячэру і падперажыся ды паслугуй мне, пакуль буду есьці і піць, а потым ты будзеш есьці і піць”?
9 Ці ён дзякуе слузе таму, што ён зрабіў тое, што яму загадаў? Ня думаю.
10 Так і вы, калі споўнілі ўсё, што вам загадана, кажыце: “Слугі мы не зарадныя; што павінны былі зрабіць, зрабілі”.
11 І сталася, ідучы ў Ерузалім, праходзіў між Самарыяй і Галілеяй.
12 І калі ўваходзіў у адно паселішча, перанялі Яго дзесяць чалавек пракажаных, якія сталі здалёк
13 і крычалі ў голас: “Езусе, Вучыцелю, пашкадуй нас!”
14 Езус, убачыўшы іх, сказаў: “Ідзіце, пакажыцеся вашым сьвятарам”. І сталася, што калі яны ішлі, ачысьціліся.
15 Адзін жа з іх, як аглядзеўся, што стаў здаровы, вярнуўся, моцным голасам славячы Бога,
16 і ўпаў на твар ля ног Езуса, дзякуючы Яму. А быў ён Самаранін.
17 А Езус сказаў: “Ці ня дзесяць было ачышчаных? І дзе ж дзевяць?
18 Не знайшоўшыся з іх ніхто, хто б вярнуўся і славіў Бога, акрамя гэтага чужынца?”
19 І сказаў яму: “Устань, ідзі, бо вера твая выратавала цябе”.
20 Запытаны фарысэямі, калі надыйдзе Каралеўства Божае, у адказ сказаў ім: “Каралеўства Божае ня прыйдзе відавочна.
21 І ня скажуць: “ Вось тут” або: “Там”. Бо Каралеўства Божае ўнутры вас ёсьць”.
22 І сказаў вучням сваім: “Прыйдуць дні, калі вы будзеце прагнуць бачыць хоць адзін дзень Сына Чалавечага і ня ўбачыце.
23 І скажуць вам: “Вось тут” або: “Вось там”, але не ідзіце і не шукайце.
24 Бо як маланка зазьзяе пад небам і асьвеціць тое, што пад небам, так і Сын Чалавечы у дзень свой.
25 Але трэба, каб Ён перш многа перацярпеў ды быў адкінуты праз гэта пакаленьне.
26 І як дзеялася ў дні Ноя, так будзе ў дні Сына Чалавечага:
27 елі і пілі, жаніліся і замуж выдавалі аж да дня, калі Ной увайшоў у каўчэг, і прыйшоў патоп, і выгубіў усіх.
28 Падобна, як рабілася ў дні Лёта: елі і пілі, куплялі і прадавалі, садзілі і будавалі;
29 аж у дзень, калі Лёт выйшаў з Садомы, спаў з неба, як дождж, агонь ды серка і выгубіў усіх.
30 Так будзе ў дзень, калі Сын Чалавечы аб’явіцца.
31 У той дзень, хто будзе на даху, а прылады яго дома, хай не зыходзіць, каб іх забраць; і хто на полі, хай таксама не вяртаецца.
32 Памятайце на жану Лёта.
33 Калі б хто стараўся душу сваю зьберагчы, загубіць яе, а хто загубіць яе, той ажывіць яе.
34 Кажу вам: У тую ноч будзе двух на адным ложку: адзін будзе ўзяты, а другі пакінуты;
35 дзьве будуць малоць разам: адна будзе ўзята, а другая застанецца;
36 двух будзе на полі: адзін будзе ўзяты, а другі застанецца”.
37 Яны запыталіся ў Яго: “Дзе, Госпадзе?” А Ён адказаў ім: “Дзе будзе цела, там зьбяруцца і арлы”.
1 Таксама расказаў ім прыповесьць аб тым, што заўсёды трэба маліцца і не пераставаць,
2 кажучы: у адным горадзе быў адзін суддзя, каторы Бога не баяўся і людзей не сароміўся.
3 Жыла таксама ў гэтым горадзе адна ўдава, якая прыйшла да яго з просьбай, кажучы: “Абарані мяне ад майго супраціўніка”.
4 А ён не хацеў даўжэйшы час. Потым аднак сказаў сабе: “Хоць я Бога не баюся і з людзьмі не лічуся,
5 аднак дзеля дакучлівасьці гэтае ўдавы абараню яе, каб больш не прыходзіла надакучаць мне”.
6 Дык сказаў Госпад: “Паслухайце, што гаворыць несправядлівы суддзя;
7 а ці ж Бог ня возьмецца бараніць выбраньнікаў сваіх, якія днём і ноччу прызываюць Яго, ды ці будзе марудзіць у іх справе?
8 Кажу вам, што скора возьме іх у абарону. Але калі прыйдзе Сын Чалавечы, ці знойдзе веру на зямлі?”
9 Некаторым, што надта былі пэўныя, што яны справядлівыя, а іншымі пагарджалі, сказаў гэткую прыповесьць:
10 “Двух людзей увайшло ў сьвятыню памаліцца: адзін — фарысэй, а другі — мытнік.
11 Фарысэй, стоячы, так маліўся ў сабе: “Божа, дзякую Табе, што я не такі, як іншыя людзі: рабаўнікі, несправядлівыя, чужаложнікі або як гэты мытнік.
12 Пашчу два разы ў тыдні, даю дзесяціну з усяго, што маю”.
13 А мытнік, стоячы здалёку, не адважваўся нават падняць вочы ў неба, але біў сябе ў грудзі і прасіў: “Божа, будзь міласэрны мне, грэшнаму”.
14 Кажу вам: Гэты вярнуўся дамоў апраўданы, а ня той, бо кожны, хто сам сябе вывышае, будзе паніжаны, а хто сябе паніжае будзе ўзвышаны”.
15 Прыносілі да Яго таксама дзяцей, каб дакрануўся да іх. Бачачы гэта, вучні сварыліся на іх.
16 Але Езус, паклікаўшы іх да сябе, сказаў: “Дазваляйце дзеткам прыходзіць да Мяне і не бараніце ім, бо такіх ёсьць Каралеўства Божае.
17 Сапраўды кажу вам: Хто ня прыйме Каралеўства Божага як дзіця, ня ўвойдзе ў яго”.
18 І спытаўся ў Яго нейкі начальнік, кажучы: “Вучыцель добры, што маю рабіць, каб здабыць жыцьцё вечнае?”
19 А Езус яму адказаў: “Чаму Мяне завеш добрым? Ніхто ня добры, адно Бог.
20 Ведаеш прыказаньні: Не чужалож, не забівай, не крадзі, ня сьведчы фальшыва, паважай бацьку твайго і маці тваю”.
21 А ён сказаў: “Я гэта ўсё спаўняю ад маленства”.
22 Пачуўшы гэта, Езус сказаў яму: “Аднаго табе не хапае: прадай усё, што маеш, і раздай убогім, і будзеш мець скарб у небе, ды прыходзь і ідзі за Мной”.
23 Той жа, пачуўшы гэта, пасмутнеў, бо быў вельмі багаты.
24 Езус, бачачы яго сумным, сказаў: “Як цяжка, маючы багацьце, увайсьці ў Каралеўства Божае!
25 Лягчэй вярблюду праціснуцца праз вушка іголкі, чым багатаму ўвайсьці ў Каралеўства Божае”.
26 Дык спыталіся тыя, што слухалі: “Хто ж можа быць тады збаўлены?”
27 Сказаў Ён ім: “Што немагчыма для людзей, тое магчыма для Бога”.
28 Сказаў Пётар: “Вось жа мы пакінулі ўсё і пайшлі за Табой”.
29 Сказаў ім Езус: “Сапраўды кажу вам: Няма нікога, хто б пакінуў дом, або жонку, або бацькоў, або братоў, або дзяцей дзеля Каралеўства Божага,
30 каб не атрымаў многа больш у гэты час, а ў век будучы — жыцьцё вечнае.
31 Узяўшы ж з сабой Дванаццаць, казаў ім: “Вось ідзем у Ерузалім, і зьдзейсьніцца ўсё, што напісана Прарокамі пра Сына Чалавечага:
32 будзе выдадзены паганам і высьмеяны, зьняважаны ды апляваны,
33 і па ўбічаваньні заб’юць Яго, і на трэці дзень уваскрэсьне”.
34 Але яны з гэтага нічога не зразумелі; і словы гэтыя былі закрытыя для іх, і не разумелі, што гаварылася.
35 Здарылася, калі падыходзіў да Ерыхону, нейкі сьляпы сядзеў пры дарозе, жабруючы.
36 Пачуўшы гармідар праходзячага натоўпу, спытаўся, што гэта такое
37 Сказалі яму: “Езус з Назарэту ідзе”.
38 Дык пачаў крычаць: “Езусе, Сыне Давідаў, зжалься нада мной!”
39 А тыя, што ішлі наперадзе, сварыліся на яго, каб маўчаў. Але ён тым мацней крычаў: “Сыне Давідаў, пашкадуй мяне!”
40 Езус затрымаўся і загадаў яго прывесьці да сябе. І калі ён падыйшоў, спытаўся ў яго:
41 “Што хочаш, каб Я зрабіў табе?” А ён сказаў: “Госпадзе, хачу бачыць”.
42 Сказаў яму Езус: “Праглянь! Вера твая аздаравіла цябе”.
43 І зараз стаў бачыць, ды ішоў за Езусам, славячы Бога. І ўвесь народ, бачачы гэта, аддаў хвалу Богу.
1 І прыбыўшы ў Ерыхон, Езус праходзіў праз горад.
2 Там жыў чалавек імем Закхей, начальні мытнікаў і чалавек багаты.
3 Ён шукаў пабачыць Езуса, хто Ён такі, але ня мог дзеля натоўпу, бо быў малога росту.
4 Дык забег наперад, узьлез на дрэва сыкаморы, каб убачыць Яго, бо тамака меў Ён праходзіць.
5 І калі Езус прыбыў на тое месца, глянуўшы ўверх, убачыў яго ды сказаў яму: “Закхей, злазь хутчэй, бо сягоньня мушу пабыць у тваім доме”.
6 Дык Закхей зьлез пасьпешна і прыняў Езуса з радасьцю.
7 І ўсе, бачачы гэта, наракалі, кажучы: “Да грэшніка пайшоў у госьці”.
8 Закхей жа, стоячы, сказаў Госпаду: “Госпадзе, вось жа палову маёмасьці сваёй раздам убогім, а калі каго скрыўдзіў, аднагараджуся ў чатыры разы”.
9 Сказаў яму Езус: “Сягоньня прыйшло ў гэты дом збаўленьне, бо і ён ёсьць сынам Абрагама.
10 Бо Сын Чалавечы прыйшоў шукаць і збаўляць тое, што было прапаўшы”.
11 Калі яны гэта слухалі, (Езус) у дабаўку расказаў прыповесьць, бо Ён быў блізка Ерузаліму, і яны думалі, што ўжо небавам аб’явіцца Каралеўства Божае.
12 Дык расказваў: “Адзін высакародны чалавек выбраўся ў далёкую краіну атрымаць каралеўства і вярнуцца.
13 Дык пазваў дзесяць сваіх слугаў і даў ім дзесяць мін (грошаў) ды сказаў ім: “Гандлюйце, пакуль не вярнуся”.
14 А грамадзяне ненавідзелі яго, і выправілі за ім пасланьнікаў, і сказалі: “Ня хочам, каб ён караляваў над намі”.
15 Атрымаўшы каралеўства, ён вярнуўся і загадаў паклікаць слугаў сваіх, каторым даручыў грошы, каб даведацца, колькі з іх кожны зарабіў.
16 Дык прыбыў першы і сказаў: “Гаспадару, міна твая прынесла дзесяць мін”.
17 Сказаў яму: “Добра, слуга добры; за тое, што ў малым быў ты верны, дам табе ўладу на дзесяцьцю гарадамі”.
18 Затым прыбыў другі і сказаў: “Гаспадару, міна твая пяць мін прынесла”.
19 Сказаў яму: “І ты будзеш валодаць пяцьцю гарадамі”.
20 І трэці прыбыў і сказаў: “Гаспадару, вось твая міна, якую я меў схаваўшы ў хустцы,
21 бо баяўся цябе, што ты чалавек жорсткі: бярэш, чаго не лажыў, ды жнеш, чаго ня сеяў”.
22 Сказаў (гаспадар) яму: “Па словах тваіх суджу цябе, ліхі слуга! Ведаў ты, што я чалавек жорсткі, што бяру, чаго не лажыў, ды жну, чаго ня сеяў.
23 Чаму ж ты грошаў маіх не аддаў у банк, каб па павароце мог я запатрабаваць іх з прыбыткам?”
24 І сказаў да прысутных: “Забярыце ад яго міну і дайце таму, які мае дзесяць мін”.
25 Дык сказалі яму: “Гаспадару, ён жа мае дзесяць мін!”
26 “Дык кажу вам: Кожнаму, хто мае, будзе дадзена, а хто ня мае, і тое, што мае, будзе ад яго забрана.
27 А тых непрыяцеляў маіх, што мяне не хацелі, каб над імі караляваў, прывядзіце сюды ды біце перада мною”.
28 І гэта сказаўшы, Езус ішоў далей у кірунку Ерузаліма.
29 Падходзячы да Бетфагэ і Бэтаніі, да гары, якая завецца Аліўнай, Ён паслаў двух вучняў сваіх
30 кажучы: “Ідзіце ў вёску, што насупраць, і, увайшоўшы ў яе, знойдзеце прывязанае асьлянё, на якім яшчэ ніхто з людзей не сядзеў. Адвяжыце яго і прывядзіце.
31 Калі б хто вас спытаўся: “Чаму адвязаваеце?”, скажаце так: “Госпад яго патрабуе”.
32 Дык пайшлі тады пасланыя ды знайшлі (асьляня), як сказаў ім Езус.
33 Калі яны адвязвалі асьлянё, уласьнікі яго спыталіся ў іх: “Чаму адвязваеце асьляня?”
34 Яны адказалі: “Госпад яго патрабуе”.
35 І прывялі яго да Езуса; і, закінуўшы на яго адзеньне сваё, пасадзілі Езуса на асьляня.
36 А калі ехаў Ён, людзі слалі адзеньне сваё на дарозе.
37 І калі збліжаліся да спуску гары Аліўнай, пачалі ўсе грамады вучняў радасна хваліць Бога за ўсе цуды, каторыя бачылі,
38 гамонячы: “Багаслаўлены кароль, каторы прыходзіць у імя Госпада! Супакой на небе і хвала на вышынях!”
39 Спасярод натоўпу некаторыя фарысэі сказалі Езусу: “Вучыцель, забарані вучням Тваім”.
40 І сказаў Езус: “Кажу вам: Калі яны замоўкнуць, камяні гаманіць будуць”.
41 І калі Езус прыблізіўся і ўбачыў горад, заплакаў дзеля яго
42 і сказаў: “Калі б ты пазнаў хоць у гэты дзень тое, што дзеля супакою твайго! Але цяпер закрыта гэта ад вачэй тваіх.
43 Бо прыйдуць на цябе дні, і акружаць цябе ворагі твае валам, і аблягуць цябе ды сьціснуць цябе зусюль,
44 і паваляць цябе на зямлю і дзеці твае, каторыя ў табе, ды не пакінуць у табе каменя на камені, бо ты не пазнаў часу адведзінаў тваіх.
45 І, увайшоўшы ў сьвятыню, стаў выкідаць прадаючых у ёй і купляючых,
46 кажучы ім: “Напісана: “Дом Мой ёсьць дом малітвы”, а вы зрабілі яго пячорай разбойнікаў”. Навучаньне ў сьвятыні
47 Ды штодзень навучаў у сьвятыні. А першасьвятары, і кніжнікі, і начальнікі народу шукалі, як бы яго забіць,
48 але не знаходзілі, што зрабіць з Ім, бо ўвесь народ слухаў Яго з захапленьнем.
1 І здарылася, калі аднаго дня Езус навучаў народ у сьвятыні ды вясьціў Эвангельле, сабраліся першасьвятары і кніжнікі разам са старшынямі
2 і сказалі Яму: “Скажы нам: Якою ўладаю гэтае робіш, або хто Табе даў такую ўладу?”
3 А Езус у адказ сказаў ім: “І Я вас спытаюся адно слова. Адкажыце мне:
4 Хрост Янаў з неба быў ці ад людзей?”
5 А яны разважалі ды гаварылі між сабой: “Калі скажам: З неба, скажа нам: “Дык чаму ж вы тады ня ўверылі?”
6 А калі скажам: Ад людзей, увесь народ укамянуе нас, бо перакананы, што Ян — гэта прарок”.
7 І адказалі, што ня ведаюць адкуль.
8 І Езус сказаў ім: “Я таксама не скажу вам, якою ўладаю гэта раблю”.
9 Затым разказаў Езус людзям гэткую прыповесьць: “Адзін чалавек пасадзіў вінаграднік і аддаў яго ў арэнду вінаградарам, а сам выехаў на доўгі час.
10 І ў свой час паслаў да вінаградараў слугу, каб аддалі яму пладоў вінаградніку, але яны, зьбіўшы яго, пусьцілі ні з чым.
11 Дык зноў паслаў другога слугу, але і яго зьбілі, зьняважылі і адаслалі ні з чым.
12 Нарэшце паслаў трэцяга, але і гэтага пакалечылі і выкінулі.
13 Дык сказаў гаспадар вінаградніку: “Што рабіць? Пашлю сына майго ўлюбленага. Можа яго ўшануюць”.
14 Але калі яго ўбачылі вінаградары, разважалі між сабой, кажучы: Ён (спадкаемца). Заб’ема яго і завалодаем яго спадчынаю!”
15 І, выкінуўшы яго з вінаградніку, забілі. Дык што ж тады зробіць гаспадар вінаградніку?
16 Прыйдзе і выгубіць гэтых вінаградараў, а вінаграднік аддасьць іншым”. Чуўшыя гэта сказалі яму: “О, каб гэтак не было!”
17 Езус, гледзячы на іх, сказаў ім: “Што значыць тады напісанае: “Камень, каторы адкінулі будаўнікі, стаўся галавою вугла”?
18 Кожны, хто ўпадзе на гэты камень, разаб’ецца, а на каго ён упадзе, таго сатрэ”.
19 І шукалі першасьвятары і кніжнікі налажыць на Яго рукі ў тую пару, але баяліся народу; бо здагадаліся, што гэту прыповесьць гаварыў пра іх.
20 І сачылі яны за Езусам, і падаслалі шпіёнаў, якія, удаючы справядлівых, мелі падлавіць Яго на слове і выдаць начальнікам і ўладзе намесьніка.
21 І спыталіся Яго, кажучы: “Вучыцель, ведаем, што справядліва кажаш і вучыш, і не зважаеш на асобу, але дарогі Божай па праўдзе навучаеш.
22 Ці належыць плаціць падатак цэзару, ці не?”
23 Езус, разумеючы іхні подступ, сказаў ім: “Чаму мяне спакушаеце?
24 Пакажыце мне дынар. Чый гэта надпіс і адмалюнак?
25 Адказалі Яму: “Цэзараў”. Дык сказаў ім: “Дык аддайце цэзарава цэзару, а Божае — Богу”.
26 І не маглі злавіць Яго на слове ў прысутнасьці людзей, і, зьдзівіўшыся адказу Яго, змоўклі.
27 Падыйшлі таксама некаторыя з садукеяў, якія адмаўляюць уваскрасеньне, і спыталіся ў Яго,
28 кажучы: “Вучыцель, Майсей напісаў нам, што калі б чый брат, маючы жонку, памёр бязьдзетна, хай брат яго возьме жонку яго і хай узьніме патомства брату свайму.
29 Было вось сем братоў: і першы, узяўшы жонку, памёр бязьдзетна.
30 Дык узяў яе другі, але і ён памёр бяздзетна.
31 Затым узяў яе трэці, і падобна ўсе яны сем памерлі, не пакінуўшы патомства.
32 Па ўсіх памерла і жанчына.
33 Дык пры ўваскрасеньні каторага з іх будзе яна жонкай? Бо сямёх мелі яе за жонку?”
34 І сказаў ім Езус: “Сыны гэтага веку жэняцца і замуж выходзяць.
35 Тыя ж, што будуць прызнаныя дастойнымі будучага веку і ўваскрасеньня, не жэняцца ды замуж ня выходзяць.
36 Яны ўжо памерці ня могуць, бо яны роўныя анёлам і ёсьць сынамі Божымі, калі былі сынамі ўваскрасеньня.
37 А што памёршыя ўваскрэснуць, дык ужо Майсей паказаў каля куста палаючага, калі назваў Госпада Богам Абрагама, і Богам Ізаака, і Богам Якуба.
38 Бог ня ёсьць Бог памёршых, але жывых: бо для Яго ўсе жывуць”.
39 А некаторыя з кніжнікаў у адказ казалі: “Вучыцель, добра Ты сказаў”.
40 І ўжо больш не адважыліся Яго пра што-колечы пытацца.
41 Затым сказаў ім Езус: “Як жа кажуць, што Хрыстос ёсьць сынам Давіда,
42 калі сам Давід у кнізе Псальмаў кажа: “Сказаў Госпад Госпаду майму: Сядзь па правіцы Маёй,
43 аж пакуль не палажу непрыяцеляў Тваіх у падножжа ног Тваіх”.
44 Калі Давід называе Яго Госпадам, дык як жа тады Ён — сын яго?” Перасьцярога перад кніжнікамі
45 А калі Яго ўвесь народ з увагай слухаў, сказаў вучням сваім:
46 “Высьцерагайцеся вучоных кніжнікаў, што любяць хадзіць у доўгіх шатах і любяць прывітаньні на рынку, і першыя месцы ў сынагозе, і першыя месцы на банкетах,
47 якія аб’ядаюць дамы ўдоваў і дзеля віду доўга моляцца. Іх чакае цяжкі прысуд”.
1 Аднойчы Езус, падняўшы вочы свае і бачачы, як багатыя кідалі ахвяры свае ў скарбону,
2 убачыў таксама адну бедную ўдаву, як кідала два дробныя грошыкі,
3 і сказаў: “Сапраўды кажу вам: Гэтая ўдава ўкінула болей, чым усе іншыя.
4 Бо ўсе з лішкаў сваіх кідалі ў ахвяру (Богу), а яна з недастатку свайго ўкінула ўсё, што мела на сваё ўтрыманьне”.
5 І калі некаторыя гаварылі пра сьвятыню, што прыгожымі каменьнямі і дарамі аздоблена, Езус сказаў:
6 “Надыйдуць дні, у якія з усяго, што бачыце, не застанецца каменя на камені, каб ня было зруйнавана”.
7 Дык спыталіся ў Яго, кажучы: “Вучыцель, калі гэта будзе, і што будзе за знак, калі гэта пачнецца?”
8 Езус сказаў: “Глядзіце, каб вас не зьвялі. Бо многа прыйдзе ў Маё імя, кажучы: “Гэта Я” або: “Час надыйшоў”, ды не ідзіце за імі.
9 А калі пачуеце пра войны і замяшаньні, не палохайцеся, бо трэба, каб гэта здарылася перш, але яшчэ ня зараз канец”.
10 Далей казаў ім: “Паўстане народ на народ і каралеўства на каралеўства,
11 і будуць вялікія землятрусы, і месцамі пошасьці і голад, і панаваць будуць страхі, ды знакі вялікія будуць на небе.
12 Але перад тым усім наложаць на вас рукі, будуць перасьледаваць і выдаваць у сынагогі і ў вязьніцы, цягаючы да каралёў і намесьнікаў дзеля імя Майго;
13 а станецца гэта вам дзеля сьведчаньня.
14 Палажыце тады ў сэрцах вашых ня думаць, як маеце адказваць.
15 Бо Я дам вам вымову і мудрасьць, каторай ня змогуць запярэчыць усе супраціўнікі вашыя.
16 А выдаваць вас будуць і бацькі, і браты, і сваякі, і сябры, і заб’юць некаторых з вас,
17 і будуць вас усе ненавідзець дзеля імя Майго.
18 Але нават волас з галавы вашай не прападзе.
19 Цярплівасьцяй вашай здабудзеце душы вашыя.
20 Калі вось убачыце Ерузалім войскам акружаны, тады ведайце, што прыблізілася спусташэньне ягонае.
21 Тады тыя, што ў Юдэі, хай уцякаюць у горы, і каторыя ў горадзе, хай выходзяць (з яго), а тыя, што ў ваколіцы, хай не ўваходзяць у яго.
22 Бо гэта дні помсты, каб збылося ўсё, што напісана.
23 Гора ж цяжарным і кормячым у тыя дні! Бо будзе прыгнёт вялікі на зямлі і гнеў над гэтым народам,
24 і будуць падаць ад вострага мяча, і пагоняць іх у няволю да ўсіх народаў, і Ерузалім будзе таптаны паганамі, аж пакуль ня выпаўняцца часы народаў.
25 І будуць знакі на сонцы, і на месяцы, і на зорках, ды на зямлі прыгнёт народаў ад разрухаў, як зараве і забушуе мора.
26 Людзі будуць пруцянець ад страху і чаканьня тых падзей, якія нахлынуць на ўвесь сьвет, бо магуцьці нябесныя захістаюцца.
27 І тады ўбачаць Сына Чалавечага, прыходзячага ў воблаку з уладай і славай вялікай.
28 А калі гэта дзеяцца пачне, углядайцеся і падымайце галовы вашыя, бо набліжаецца адкупленьне вашае”.
29 І сказаў ім прыповесьць: “Паглядзіце на дрэва фіговае ды на ўсе дрэвы.
30 Калі яны ўжо пускаюць лісты, ведаеце, што ўжо блізка лета.
31 Так і вы, як убачыце, што ўсё гэта дзеецца, ведайце, што ўжо блізка Каралеўства Божае.
32 Сапраўды кажу вам: Не праміне пакаленьне гэтае, як усё гэта споўніцца.
33 Неба і зямля праміне, але словы Мае не прамінуць.
34 Сьцеражыцеся, каб часам не абцяжарылі сэрцы вашыя абжорствам і п’янствам, ды клопатамі гэтага жыцьця, і каб дзень гэты не прыйшоў на вас зьнянацку.
35 Бо ён як сетка спадзе на ўсіх, што жывуць на абліччы ўсёй зямлі.
36 Дык чувайце, молячыся ўвесь час, каб былі вартымі ўсьцерагчыся ўсяго гэтага, што мае прыйсьці, ды каб маглі стануць перад Сынам Чалавечым”.
37 І навучаў днямі ў сьвятыні, а нанач выходзіў і прабываў на гары, каторую называюць Аліўнай.
38 І ўвесь народ ад раніцы зьбіраўся ў сьвятыню, каб слухаць Яго.
1 Надыходзіў жа дзень сьвята Праснакоў, называны Пасхай.
2 І першасьвятары, і кніжнікі шукалі, як бы забіць Яго, але баяліся народу.
3 Шатан жа ўвайшоўшы ў Юду, называнага Іскарыётам, аднаго з Дванаццаці.
4 І той, пайшоўшы, дамовіўся з першасьвятарамі і начальнікамі, як выдаць ім Езуса.
5 Яны ж узрадаваліся і вырашылі даць яму грошы.
6 І абяцаў ён ім ды шукаў магчымасьці, каб выдаць Яго ім, калі будзе далёка ад людзей.
7 І надыйшоў дзень Праснакоў, у каторым належала ахвяраваць Пасху.
8 І (Езус) паслаў Пятра і Яна, кажучы: “Ідзіце і прыгатуйце нам спажываць Пасху”.
9 Яны спыталіся: “Дзе хочаш, каб прыгатавалі?”
10 Езус сказаў ім: “Калі будзеце ўваходзіць у горад, сустрэне вас нейкі чалавек, каторы будзе несьці збан вады. Ідзіце за ім у дом, у які ўвойдзе.
11 Ды скажыце гаспадару дому: “Вучыцель кажа табе: Дзе месца, дзе Я з вучнямі Маімі мог бы спажываць Пасху?”
12 Ён вам пакажа вялікую сьвятліцу, засланую (дываном), там прыгатуеце”.
13 Пайшоўшы за тым, знайшлі ўсё, як было ім сказана, і прыгатавалі Пасху.
14 А калі надыйшла пара, (Езус) заняў сваё месца пры стале, і апосталы з Ім.
15 І сказаў ім Езус: “Жаданьнем вялікім жадаў Я спажываць гэту Пасху з вамі перш, чым буду цярпець.
16 Бо кажу вам: Адгэтуль ня буду яе есьці, пакуль ня споўніцца ў Каралеўстве Божым”.
17 І, узяўшы келіх і склаўшы падзяку, сказаў: “Бярыце і падзяліце між сабой.
18 Бо кажу вам: Ня буду піць з плоду вінаграда, пакуль ня прыйдзе Каралеўства Божае”.
19 І, узяўшы хлеб і склаўшы падзяку, ламаў яго і даў ім, кажучы: “Гэта Цела Маё, каторае за вас даецца. Гэта рабіце ў Маю памяць”.
20 Падобна па вячэры Ён узяў келіх, кажучы: “Гэта келіх Новага Запавету ў Крыві Маёй, каторая за вас праліваецца.
21 Аднак вось рука здрадніка Майго разам з Маёю на стале.
22 Сын Чалавечы, праўда, адыходзіць паводле таго, як вызначана, аднак гора таму чалавеку, каторы яго выдае”.
23 І яны пачалі пытацца адзін аднаго, хто з іх меўся гэта ўчыніць.
24 Узьнялася таксама спрэчка між імі, хто з іх павінен лічыцца першым.
25 Сказаў ім Езус: “Каралі народаў валодаюць імі, і тыя, хто над імі маюць уладу, завуцца дабрадзеямі.
26 Але між вас ня так, але хто ў вас большы, хай будзе як найменшы, і правадыр — як слуга.
27 Хто большы: ці той, хто сядзіць пры стале, ці той, хто паслугуе? Ці ня той, хто сядзіць пры стале? Я аднак у вас як той, што паслугуе.
28 Вы ж ёсьць тыя, што вытрывалі пры Мне ў спакушэньнях Маіх.
29 Я вам пераказваю Каралеўства, як Мне пераказаў Айцец Мой,
30 каб вы елі і пілі пры стале Маім у Каралеўстве Маім, і сядзелі на тронах, судзячы дванаццаць пакаленьняў Ізраэля”.
31 І сказаў Госпад: “Сымон, Сымон! Вось жа шатан захацеў вас перасеяць як пшаніцу.
32 Але Я маліўся за цябе, каб не змалела вера твая. І ты, навярнуўшыся, умацоўвай братоў тваіх”.
33 Той жа сказаў Яму: “Госпадзе, я гатовы з Табой ісьці ў вязніцу і на сьмерць”.
34 Але Езус адказаў яму: “Кажу табе, Пётар, не запяе певень сёньня, як тры разы вырачэшся, што ведаеш Мяне”.
35 І сказаў ім: “Калі Я пасылаў вас без капшука і без торбы і сандалаў, ці ж вам не хапала чаго?” Яны сказалі:
36 “Анічога”. Сказаў ім тады: “А цяпер хто мае капшук, хай возьме таксама і торбу, а хто ня мае, хай прадасьць вопратку сваю і купіць меч.
37 Бо кажу вам: што мусіць споўніцца на Мне тое, што напісана: “І ў злачынцы быў залічаны”. Бо што адносіцца да Мяне, збываецца”.
38 А яны сказалі: “Госпадзе, вось два мячы”. Ён сказаў ім: “Хопіць”.
39 І, выйшаўшы, Езус па звычаю накіраваўся на гару Аліўную, а за Ім пайшлі вучні Ягоныя.
40 І калі прыбыў на месца, сказаў ім: “Маліцеся, каб не папалі ў спакушэньне”.
41 І адыйшоўся ад іх, як кінуць камень, ды, упаўшы на калені, маліўся
42 ў гэтыя словы: “Ойча, калі хочаш, ухілі ад Мяне гэты келіх, аднак не Мая воля, але Твая хай станецца”.
43 І зьявіўся Яму анёл з неба, умацоўваючы Яго. А Ён, будучы ў агоніі, тым даўжэй маліўся.
44 І быў пот Ягоны як кроплі крыві, сьцякаючай на зямлю.
45 І калі падняўся ад маліты і прыйшоў да вучняў, знайшоў іх сьпячых ад смутку.
46 Дык сказаў ім: “Чаму сьпіцё? Падымайцеся і маліцеся, каб не папалі ў спакушэньне”.
47 Яшчэ Ён гэта гаварыў, як надыйшла грамада, ды наперадзе яе адзін з Дванаццацёх, каторы называўся Юда. Ён падыйшоў да Езуса, каб пацалаваць Яго.
48 А Езус сказаў яму: “Юда, пацалункам Сына Чалавечага выдаеш?”
49 А тыя, што пры Ім былі, бачачы, да чаго ідзе, сказалі Яму: “Госпадзе, ці маем ударыць мячом?”
50 Ды адзін з іх ударыў слугу першасьвятара і адсёк яму правае вуха.
51 А Езус адказаў: “Спыніцеся, хопіць!” і, дакрануўшыся вуха яго, аздаравіў яго.
52 Затым сказаў Езус тым, што прыйшлі па Яго, першасьвятарам, начальнікам сьвятыні і старшыням: “Як на разбойніка выйшлі вы з мячамі і кіямі.
53 Калі штодзень прабываў Я з вамі ў сьвятыні, не паднялі вы на Мяне рук. Але цяпер ваш час і ўлада цемры”.
54 І, узяўшы Яго, павялі і прывялі ў дом першасьвятара. Пётар жа ішоў за імі здалёк.
55 А калі распалілі вогнішча на панадворку і заселі вакол агню, быў між імі і Пётар.
56 І нейкая служанка, прыгледзіўшыся яму пры сьвятле ўважна, сказала: “І ён быў з Ім”.
57 А ён выракся Яго, кажучы: “Жанчына, я ня ведаю Яго!”
58 А па нейкім часе, убачыўшы яго, нехта іншы сказаў: “І ты з іх”. Пётар жа сказаў: ”Што ты, чалавеча, не”.
59 А калі прайшло каля гадзіны часу, хто іншы настойваў, кажучы: “Сапраўды, і ён быў з Ім, бо і ён Галілеец”.
60 Сказаў яму Пётар: “Чалавеча, ня ведаю, што ты гаворыш”. І зараз, калі ён яшчэ гаварыў, запяяў певень.
61 І Госпад, павярнуўшыся, глянуў на Пятра, і Пётар успомніў словы Госпада, як яму прадказаў: “Перш, чым запяе певень, тры разы вырачашся Мяне”.
62 І Пётар, выйшаўшы навонкі, горка заплакаў.
63 А людзі, пільнуючыя Яго, наругаліся з Яго і білі Яго.
64 І, закрыўшы Яму твар, пыталіся Яго, кажучы: “Праракуй, хто ўдарыў Цябе?”
65 Ды многа іншых блюзьнерстваў гаварылі на Яго.
66 А калі настаў дзень, сабраліся старшыні народу, і першасьвятары, і кніжнікі ды прывялі Езуса перад сваю Раду,
67 кажучы: “Калі Ты — Хрыстос, дык скажы нам”. А Ён сказаў ім: “Калі скажу вам, ня ўверыце Мне,
68 а калі спытаюся, не адкажаце Мне, ані таксама ня выпусьціце Мяне.
69 Але адгэтуль Сын Чалавечы будзе сядзець па правіцы моцы Божай”.
70 Дык сказалі яны ўсе: “Дык Ты — Сын Божы?” Ён сказаў: “Вы самі гаворыце, што Я”.
71 Дык яны сказалі: “Ці патрэбныя нам яшчэ сьведкі? Усе мы чулі з вуснаў Яго”.
1 І паднялася ўся іх грамада, і завялі Яго да Пілата.
2 І пачалі Яго вінаваціць і казаць: “Мы знайшлі, што Ён бунтуе наш народ, і забараняе плаціць падатак цэзару, і называе сябе Хрыстом Каралём”.
3 Дык спытаўся ў Яго Пілат: “Ты — кароль Юдэйскі?” А Езус сказаў: “Ты гэта кажаш”.
4 Дык Пілат сказаў першасьвятарам і народу: “Я не знаходжу ніякай віны ў гэтым чалавеку”.
5 Але яны настойвалі, кажучы: “Ён бунтуе народ, вучачы па ўсёй Юдэі, пачаўшы ад Галілеі аж дасюль”.
6 А Пілат, пачуўшы аб Галілеі, спытаўся, ці гэты чалавек Галілеец,
7 і калі даведаўся, што Ён з-пад улады Герода, адаслаў Яго да Герода, які ў той час прабываў у Ерузаліме.
8 Герод, убачыўшы Езуса, вельмі ўзрадаваўся, бо прагнуў даўно ўбачыць Яго, бо многа пра Яго чуў і спадзяваўся ўбачыць які знак, Ім зроблены.
9 Дык пытаўся Яго многімі словамі, але Езус яму нічога не адказаў.
10 А першасьвятары і кніжнікі, стоячы там, усяк Яго вінавацілі.
11 Тады Герод узгардзіў Ім разам з войскам сваім і, на зьдзек адзеўшы Яго ў белую шату, адправіў да Пілата.
12 І сталіся ў той дзень Герод і Пілат сябрамі, бо перад тым былі ворагамі сабе.
13 А Пілат, пазваўшы першасьвятароў, начальнікаў і народ,
14 сказаў ім: “Вы выдалі гэтага чалавека, быццам ён бунтуе народ, і вось я, распытваючы ў вашай прысутнасьці, не знайшоў у гэтым чалавеку ніякай віны у тым, у чым вы вінаваціце Яго.
15 Таксама і Герод, бо адаслаў Яго да нас. І вось не даказана Яму нічога вартага сьмерці.
16 Таму, укараўшы Яго, выпушчу”.
17 А на сьвята мусіў ім звольніць аднаго вязьня.
18 Дык уся грамада закрычала: “Вазьмі Яго, а выпусьці нам Барабу”.
19 А той быў пасаджаны ў вязьніцу за паўстаньне ў горадзе і забойства.
20 Затым паўторна прамовіў Пілат да іх, хочучы асвабадзіць Езуса,
21 але яны крычалі: “Укрыжуй, укрыжуй Яго!”
22 Ён трэці раз сказаў ім: “Што Ён зрабіў благога? Не знайшоў я ў Ім нічога вартага сьмерці, дык пакараю Яго і выпушчу”.
23 Ды яны з крыкам дамагаліся, каб быў укрыжаваны, і перамог крык іхні.
24 І Пілат прысудзіў споўніць па просьбе іхняй:
25 адпусьціў ім таго, хто за бунт і за забойства быў пасаджаны ў вязьніцу, чаго дамагаліся, а Езуса выдаў на іхнюю волю.
26 І калі вялі Яго, спынілі нейкага Сымона з Цырэны, які ішоў з вёскі, усклалі на яго крыж, каб нёс яго за Езусам.
27 Ішоў за Езусам вялікі натоўп людзей і жанчыны, каторыя плакалі і галасілі.
28 Езус жа, павярнуўшыся да іх, сказаў: “Дочкі Ерузалімскія, ня плачце дзеля Мяне, але дзеля сябе плачце ды дзеля сыноў вашых.
29 Бо вось надыходзяць дні, калі будуць казаць: “Шчасьлівыя няплодныя і ўлоньні, што не радзілі, ды грудзі, якіх ня ссалі”.
30 Тады стануць казаць горам: “Валіцеся на нас”, і ўзгоркам: “Схавайце нас”,
31 бо калі з зялёным дрэвам гэта робяць, што станецца з сухім?”
32 Вялі з Ім таксама іншых двух злачынцаў на пакараньне сьмерцю.
33 І калі прыбылі на месца, званае Чараповае, там укрыжавалі Яго і разбойнікаў, аднаго з правага, а другога з левага боку.
34 Езус жа маліўся: “Ойча, даруй ім, бо ня ведаюць, што робяць”. І, дзелячы адзеньне Яго, кідалі жэрабя. Зьдзекі з укрыжаванага
35 І народ стаяў, прыглядаючыся. Насьмяхаліся з Езуса і начальнікі, кажучы: “Іншых ратаваў, хай і сябе выратуе, калі Ён — Хрыстос, выбраньнік Божы”.
36 Таксама і жаўнеры зьдзекаваліся з Езуса, падыходзячы і падаючы Яму воцат,
37 і кажучы: “Калі Ты — кароль Юдэйскі, выратуй самога сябе!”
38 І быў над Ім надпіс: “Гэта кароль Юдэйскі”.
39 А адзін з укрыжаваных разбойнікаў блюзьніў супраць Яго, кажучы: “Калі Ты — Хрыстос, дык выратуй самога сябе і нас”.
40 А другі ў адказ сварыўся на яго: “Ты і Бога не баішся, хоць церпіш тую самую кару.
41 І мы засуджаны справядліва, бо атрымалі дастойна ўчынкам, а Ён нічога благога не зрабіў”.
42 Ды казаў Езусу: “Госпадзе, узгадай мяне, калі прыйдзеш у Тваё Каралеўства”.
43 І сказаў яму Езус: “Сапраўды кажу табе: Сёньня будзеш са Мною ў раю”.
44 І была блізу шостая гадзіна, і цемра ахінула ўсю зямлю аж да дзевятай гадзіны,
45 і сонца зацьмела, і заслона сьвятыні разьдзёрлася пасярэдзіне.
46 І Езус закрычаў моцным голасам: “Ойча, у рукі Твае аддаю духа Майго”. І, сказаўшы гэта, сканаў.
47 Сотнік, бачачы, што сталася, славіў Бога і казаў: “Гэты чалавек быў сапраўды справядлівы”.
48 І ўвесь натоўп тых, што сабраліся паглядзець, бачачы, што сталася, вярталіся, б’ючы сябе ў грудзі.
49 А здалёк стаялі ўсе ведаўшыя Яго і жанчыны, што прыйшоўшы былі з Ім з Галілеі, і глядзелі на гэтае.
50 І вось чалавек, імем Язэп, сябра Рады, чалавек добры і справядлівы, —
51 ён не згаджаўся з Радай і іх учынкамі, — з Арыматэі, горада Юдэйскага, які чакаў Каралеўства Божага,
52 прыйшоў да Пілата і прасіў цела Езуса,
53 і, зьняўшы, увярнуў у палатно і палажыў у высечанай магіле, у якой яшчэ ніхто ня быў пахаваны.
54 І быў гэта дзень Прыгатаваньня, і надыходзіла субота.
55 Надыйшлі таксама жанчыны, каторыя прыйшлі з Ім з Галілеі, і бачылі магілу і як улажылі цела Ягонае,
56 і, вярнуўшыся, прыгатавалі духмянасьці і алеек, і нічога не рабілі ў суботу паводле прыказаньня.
1 А ў першы дзень тыдня на сьвітаньні пайшлі яны да магілы, нясучы прыгатаваныя духмянасьці.
2 І знайшлі яны камень, адвалены ад магілы,
3 і, увайшоўшы, не знайшлі цела Госпада Езуса.
4 І калі так былі занепакоены, вось паявіліся пры іх два чалавекі ў бліскучых шатах.
5 І калі яны, стрывожаныя, схілілі твары свае ўніз, сказалі тыя ім: “Чаму шукаеце жывога між памёршымі?
6 Няма Яго тут, Ён уваскрос. Прыпомніце, як вам гаварыў, калі яшчэ быў у Галілеі.
7 Кажучы: Трэба Сыну Чалавечаму быць выдадзеным у рукі грэшнікаў, і будзе ўкрыжаваны, і на трэці дзень уваскрэсьне”.
8 І яны прыпомнілі гэтыя словы Ягоныя,
9 і, вярнуўшыся ад магілы, расказалі гэта ўсё Адзінаццаці ды ўсім іншым.
10 Былі ж гэта Марыя Магдалена, і Ёанна, і Марыя Якубава, ды іншыя з імі, якія расказвалі пра гэта апосталам.
11 І словы гэтыя здаліся ім недарэчнасьцю, і ня ўверылі ім.
12 Пётар жа падняўся і пабег да магілы, і, нахіліўшыся, убачыў толькі палатно лежачае; і адыйшоў, зьдзіўлены тым, што сталася.
13 І вось тога самага дня двое з іх ішлі ў вёску, што ў шаснаццаці стадыях ад Ерузаліму, званую Эмаўс,
14 і гаварылі між сабой аб усім, што адбылося.
15 І здарылася, што калі яны гутарылі і адзін другога пыталіся, сам Езус, падыйшоўшы, далучыўся да іх;
16 а вочы іхнія былі зацемнены, так што не пазналі Яго.
17 І сказаў ім Езус: “Што за размову вядзіцё між сабою ў дарозе?” І спыніліся сумныя.
18 І ў адказ адзін з іх, імем Кляопа, сказаў Яму: “Ці ж ты — адзін з падарожнікаў у Ерузаліме і ня ведаеш, што ў ім у гэтых днях адбылося?”
19 А Езус спытаўся: “Што менавіта?” Дык расказалі Яму: “Што было з Езусам з Назарэту, каторы быў прарокам, магутным ў чыне і ў слове перад Богам і перад усім народам.
20 І як першасьвятары і начальнікі нашыя выдалі Яго на сьмерць ды ўкрыжавалі.
21 А мы спадзяваліся, што Ён меў адкупіць Ізраэля. І цяпер па ўсім гэтым ужо ёсьць трэці дзень, як гэта сталася.
22 Але жанчыны некаторыя, што былі пры магіле на сьвітаньні, зьбянтэжылі нас,
23 і, не знайшоўшы цела Ягонага, прыйшоўшы, казалі, што бачылі анёлаў, якія кажуць, што Ён жыве.
24 Пайшлі таксама да магілы некаторыя з нашых, і таксама знайшлі, як расказвалі жанчыны, але Яго самога ня бачылі”.
25 І сказаў ім Езус: “О, дурныя і няскорыя сэрцам уверыць у-ва ўсё, што казалі прарокі.
26 Ці ня трэба было, каб Хрыстос цярпеў і так увайшоў у хвалу сваю?”
27 І пачаўшы ад Майсея і ўсіх Прарокаў, выясьняў ім, што адносілася да Яго ва ўсіх Пісаньнях.
28 І так падыйшлі да сяла, да каторага ішлі, і Ён хацеў быццам ісьці далей.
29 Але яны прымусілі Яго, кажучы: “Застанься з намі, бо ўжо вечарэе, і дзень зыходзіць”. І ўвайшоў Ён, каб застацца з імі.
30 І сталася, калі сеў з імі за стол, узяў хлеб і багаславіў, ламаў і падаваў ім.
31 І адкрыліся вочы іхнія, і пазналі Езуса, але Ён зьнік з іх вачэй.
32 І казалі яны адзін аднаму: “Ці ж сэрцы нашыя не гарэлі ў нас, калі размаўляў з намі ў дарозе і адкрыў нам Пісаньне?”
33 І, падняўшыся ў тую ж гадзіну, вярнуліся ў Ерузалім. І знайшлі там сабраўшыхся Адзінаццаць ды тых, што з імі былі,
34 якія казалі: “Госпад праўдзіва ўваскрос і паказаўся Сымону”.
35 А яны расказалі, што сталася ў дарозе і як пазналі Яго пры ламаньні хлеба.
36 А калі яны гэта расказвалі, стануў пасярод іх Езус і сказаў ім: “Супакой вам”.
37 А яны, стрывожаныя і напалоханыя, думалі, што духа бачаць.
38 І сказаў ім Езус: “Чаго стрывожыліся ды такія думкі ўзьнікаюць у вашых сэрцах?
39 Агледзьце рукі Мае і ногі Мае, што гэта Я сам; дакраніцеся Мяне і глядзіце, бо дух ня мае цела, ані касьцей, што, як бачыце, Я маю”.
40 І калі гэта гаварыў, паказаў ім рукі і ногі.
41 А калі яны яшчэ ня верылі і дзівіліся з радасьці, сказаў: “Ці маеце што есьці?”
42 І падалі Яму частку печанай рыбы і сотавага мёду.
43 І, узяўшы, еў у прысутнасьці іхняй.
44 І сказаў ім: “Ці ж не такія былі Мае словы, якія гаварыў вам, будучы яшчэ з вамі, што трэба было споўніцца ўсяму, што напісана было пра Мяне ў Законе Майсея, у Прарокаў і ў Псальмах”.
45 Тады адкрыў ім розум, каб зразумелі Пісаньні.
46 Ды сказаў ім: “Так было напісана і трэба было, каб Хрыстос цярпеў і на трэці дзень уваскрос,
47 і каб у імя Яго было вешчана навярненьне дзеля адпушчэньня грахоў ўсім народам, пачынаючы ад Ерузаліму.
48 І вы — сьведкі гэтага.
49 І Я вось спасылаю вам абяцанае Айцом Маім. Вы ж заставайцеся ў горадзе, аж будзеце апрануты моцай з вышыні”.
50 Затым вывеў іх з гораду ў Бэтанію і, падняўшы рукі свае, пабагаславіў іх.
51 І калі багаславіў іх, аддаліўся ад іх і падняўся ў неба.
52 І яны пакланіліся Яму і з вялікай радасьцю вярнуліся ў Ерузалім,
53 і прабывалі увесь час у сьвятыні, славячы Бога.
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24