1 Павал, слуга Езуса Хрыста, пакліканьнем апостал, прызначаны дзеля вяшчэньня Эвангельля Божага,
2 якое ўжо раней прадказаў Бог праз сваіх прарокаў у сьвятых Пісаньнях,
3 пра Сына свайго, каторы целам нарадзіўся з насеньня Давіда
4 і ўстаноўлены Сынам Божым у моцы, Духам сьвятасьці праз уваскрасеньне з мёртвых, пра Езуса Хрыста, Госпада нашага.
5 Праз Яго атрымалі мы ласку і апостальства, каб для (спахвалы) імя Яго здабываць дзеля послуху веры ўсе народы,
6 да якіх належыце і вы, пакліканыя Езусам Хрыстом.
7 Усім, што ў Рыме, улюбленым Богам, пакліканым сьвятым: ласка вам і супакой ад Бога, Айца нашага, і Госпада Езуса Хрыста!
8 Найперш дзякую Богу майму праз Езуса Хрыста за ўсіх вас, бо пра веру вашу гавораць ва ўсім сьвеце.
9 Сьведка мне Бог, катораму служу духам маім, вешчучы Эвангельле Сына Яго, што заўсёды ўспамінаю вас,
10 у малітвах маіх заўсёды просячы, каб з волі Божай урэшце меў шчасьце выбрацца ў дарогу адведаць вас.
11 Прагну бо бачыць вас, каб падзяліцца з вамі якім дарам духовым і падмацаваць вас,
12 гэта значыць пацешыцца супольна з вамі вашаю і маёю вераю.
13 Не хачу, браты, каб вы ня ведалі, што я часта зьбіраўся наведаць вас, але меў перашкоды аж дасюль, каб мець нейкі плод і ў вас, як і ў іншых народаў.
14 Я даўжнік Грэкам і барбарам, як мудрых, так і невучоных.
15 Дык, на колькі ад мяне залежыць, я гатовы эвангелізаваць і вас, каторыя ў Рыме.
16 Я бо не саромлюся Эвангельля, бо яно ёсьць моц Божая на збаўленьне кожнаму веручаму, перш Юдэю, затым Грэку.
17 У ім бо выяўляецца справядлівасьць Божая, каторая з веры (узьнікае) і да веры (вядзе), як напісана: “Справядлівы з веры жыць будзе”.
18 Бо гнеў Божы аб’яўляецца з неба на ўсякую бязбожнасьць і несправядлівасьць людзей, што несправядлівасьцяй праўду заціскаюць,
19 бо што магчыма ведаць пра Бога, ім яўна (дадзена), бо Бог ім гэта аб’явіў.
20 Бо ад стварэньня сьвету нябачная Яго (істота), і спрадвечная Яго магутнасьць, і боства выяўляюцца розуму праз Яго творы, так што ня могуць апраўдацца ад віны.
21 Бо калі Бога пазналі, ня славілі Яго як Бога і ня дзякавалі, але пустацелі ў думках сваіх, і прыцьмілася сэрца іхняе неразумнае.
22 Кажучы аб сабе, што яны мудрыя, сталіся дурнымі
23 і хвалу незьнішчальнага Бога замянілі на падобнасьць вобразу зьнішчальнага чалавека і птушак, чацьвяраногіх ды гадаў.
24 Дзеля таго аддаў іх Бог у пажаданьнях сэрцаў іхніх нячыстасьці, каб між сабою паганілі целы свае.
25 Праўду Божую бо замянілі на фальш і пакланяліся і служылі стварэньню змест Творцы, які багаслаўлены на векі. Амэн.
26 Таму аддаў іх Бог на агідныя жарсьці. Жанчыны іхнія замянілі натуральныя зносіны на праціўныя прыродзе.
27 Падобна і мужчыны, кінуўшы натуральныя зносіны з жанчынай, загарэліся пажаданьнем адзін да аднаго, мужчыны з мужчынамі сорам робячы і атрымоўваючы на сабе належную адплату за сваю распусту.
28 А таму, што не імкнуліся пазнаць Бога, аддаў іх Бог бязглуздаму розуму, каб рабілі тое, што не належыцца,
29 напоўненыя ўсякаю нягоднасьцяй, ліхотай, хцівасьцяй, непрыстойнасьцяй, поўныя зайздрасьці, забойства, звадкі, ашуканства, злосьці, абмоўнікі,
30 зьвяглівыя паклёпнікі, ненавісьнікі Бога, крыўдзіцелі, самахвалы, пыхліўцы, выдумшчыкі ліхога, непаслухмяныя бацькам,
31 неразумныя, вераломныя, бязьлітасныя ды неміласэрныя.
32 Яны, хоць ведаюць суд Божы, што тыя, якія такое робяць, вартыя сьмерці, але ня толькі самі так робяць, але і спрыяюць так робячым.
1 Таму няма выбачэньня табе, кожны чалавеча, які асуджаеш. Бо ў чым асуджаеш іншага, асуджаеш сябе, бо робіш тое самае, што асуджаеш.
2 Ведаем бо, што Бог справядліва асудзіць тых, каторыя дапускаюцца такіх чынаў.
3 Ці думаеш, чалавеча, каторы асуджаеш тых, якія такое робяць, і сам робіш тое ж, што ўцячэш ад суду Божага?
4 Ці пагарджаеш багацьцем дабраты, цярплівасьці і вялікадушнасьці Бога, не разумеючы, што дабрата Божая прынукае цябе да пакаяньня?
5 Дзеля закамянеласьці тваёй і ненавернутага сэрца рыхтуеш сабе гнеў (Божы) на дзень гневу і аб’явы справядлівага суду Бога,
6 які аддасьць кожнаму паводле яго ўчынкаў:
7 тым, што праз стойкасьць у добрых учынках шукаюць славы, пашаны і несмяротнасьці — жыцьцё вечнае;
8 а тым, што ўпорыстыя і за праўдай ісьці ня хочуць, але аддаюцца беззаконьню — гнеў і лютасьць.
9 Сум і прыгнёт (зваліцца) на кожнага чалавека, каторы дапускаецца зла, перш на Юдэя, а потым Грэка.
10 Хвала, і пашана, і супакой усякаму, чынячаму дабро, найперш Юдэю, а потым Грэку.
11 Бо Бог не зважае на асобу.
12 Бо тыя, што, ня маючы закону, саграшылі, без закону і пагінуць, а тыя, што, маючы закон, саграшылі, законам будуць асуджаны.
13 Бо ня тыя, што слухаюць закон, справядлівыя ў Бога, але тыя, што выпаўняюць закон, будуць апраўданы.
14 Калі бо пагане, ня маючы ніякага закону, па прыродзе робяць тое, што загадвае закон, дык ня маючы закону, яны самі сабе закон.
15 Паказваюць яны, што зьмест закону напісаны ў іхніх сэрцах, пра гэта сьведчыць іх сумленьне і думкі, каторыя то абвінавачваюць, то апраўдваюць адна другую,
16 у той дзень, калі Бог будзе судзіць праз Езуса Хрыста таемныя (ўчынкі) людзей паводле майго Эвангельля.
17 Калі ты завешся Юдэем, і пакладаешся на закон, і ганарышся Богам,
18 ды, павучаны законам, ведаеш волю Яго, і разумееш, што лепшае,
19 і перакананы, што ты — павадыр сьляпых, сьвятло для тых, што ў цемры,
20 выхавацель неразумных, настаўнік маладых, маючы ў законе поўнае веданьне і праўду.
21 Дык як жа ты вучыш другіх, а сябе самога ня вучыш? Вучыш, што нельга красьці, а крадзеш?
22 Вучыш, што нельга чужаложыць, а чужаложыш? Брыдзішся ідаламі, а абкрадваеш сьвятыню?
23 Ганарышся законам, а парушаючы закон, Бога зьневажаеш?
24 Як напісана: “Дзеля вас між паганаў зьневажаецца імя Божае”. Ці важнае абразаньне?
25 Абразаньне тады карыснае, калі спаўняеш закон. Калі ж парушаеш закон, будучы абрэзаным, дык становішся як неабрэзаны.
26 А калі неабрэзаны спаўняе пастановы закону, дык ці ж яго неабразаньне не палічыцца яму за абразаньне?
27 Дык вось той, хто папрыродзе неабрэзаны, але спаўняе закон, будзе судзіць цябе, які парушаеш закон, маючы літару (закону) і абразаньне.
28 Бо ня той Юдэй, хто такі па выглядзе, ды ня тое абразанне, якое відаць на целе,
29 але той, хто ўнутры Юдэй, і абразаньне сэрца ў духу, а не паводле літары. Вось такі мае пахвалу не ад людзей, але ад Бога.
1 У чым жа перавага Юдэяў? Або якая карысьць з абразаньня?
2 Вялікая ў-ва ўсіх адносінах. Перш таму, што ім даверана Слова Божае.
3 Што з таго, што некаторыя не паверылі? Ці ж іх недаверства зьнявечыць вернасьць Божую?
4 Ніякім чынам! Бо Бог ёсьць верны, а кожны чалавек ілжывы, як напісана: “Каб Ты апраўдаўся ў словах Тваіх ды перамог, калі судзіць Цябе будуць”.
5 Калі ж нашая несправядлівасьць увыразьняе Божую справядлівасьць, дык што можам сказаць? Ці Бог несправядлівы, калі выяўляе гнеў? — Кажу па-чалавечаму.
6 Ніякім чынам! Бо як жа тады Бог будзе судзіць сьвет?
7 Бо калі праз маю хлусьню праўда Божая тым больш выяўляецца на хвалу Ягоную, дык якім чынам я маю быць суджаны як грэшнік?
8 Дык як некаторыя нас ачарняюць і кажуць, што мы так вучым: “Чынема зло, каб выйшла дабро”? Справядлівая кара такім.
9 Дык што? Ці мы маем перавагу? Ніякім чынам! Ужо раней мы даказалі, што і Юдэі, і Грэкі — усе пад уладай грэху,
10 як напісана: “Нікога няма справядлівага,
11 ніхто не разумее, ніхто не шукае Бога,
12 усе зыйшлі з дарогі, усе разам сталіся нягоднымі. Няма, хто б чыніў дабро, няма аніводнага.
13 Горла іх — магіла адкрытая, языкамі сваімі падманваюць, у вуснах іхніх — яд зьмяіны,
14 вусны іхнія поўныя праклёнаў і горычы;
15 ногі іхнія скорыя да праліцьця крыві,
16 зьнішчэньне ды няшчасьце на іхніх дарогах,
17 яны не спазналі шляху супакою.
18 Няма страху Божага перад вачыма іхнімі”.
19 А мы ведаем, што ўсё, што кажа закон, гаворыць да тых, што пад законам, каб замкнуць усім вусны ды каб увесь сьвет прызнаў сябе вінаватым перад Богам;
20 бо ўчынкамі закону ніводзін чалавек ня зможа перад Ім апраўдацца; бо праз закон пазнаецца грэх.
21 Але цяпер выявілася справядлівасьць Божая незалежна ад закону, аб якой сьведчаць Закон і Прарокі,
22 справядлівасьць Божая праз веру ў Езуса Хрыста для ўсіх, што (у Яго) вераць. Бо няма розьніцы,
23 таму што ўсе саграшылі і пазбаўлены хвалы Божай,
24 апраўданьне ж атрымоўліваюць дарма праз ласку Ягоную, праз адкупленьне, якое ў Езусе Хрысьце;
25 Яго вось устанавіў Бог перамольнай ахвярай праз веру ў Ягонай крыві для выяўленьня справядлівасьці сваёй адносна грахоў раней учыненых,
26 у час цярплівасьці Божай, для выяўленьня справядлівасці Яго ў гэты час, каб Ён сам аказаўся справядлівым і апраўдываючым таго, хто верыць у Езуса.
27 Дзе ж тады прычына для хвальбы? Адкідаецца! Якім законам? Ці законам учынкаў? Не, але законам веры.
28 Мы бо перакананыя, што чалавек атрымоўвае апраўданьне праз веру, незалежна ад учынкаў закону.
29 Ці ж Бог ёсьць Богам толькі Юдэяў? Ці не паганаў таксама? Ведама, і паганаў,
30 адзін бо ёсьць Бог, каторы абрэзанага апраўдывае з веры, а неабрэзанага — праз веру.
31 Дык ці праз веру касуем закон? Ніякім чынам! Але падцьвярджаем закон.
1 Дык што, скажам, здабыў наш прабацька Абрагам паводле цела?
2 Бо калі Абрагам апраўданы з учынкаў, мае спахвалу, але ня перад Богам.
3 Бо што кажа Пісаньне? “Паверыў Абрагам Богу, і залічана яму гэта за справядлівасць”.
4 Вось жа таму, хто робіць, плаціцца ня з ласкі, але з належнасьці.
5 Таму аднак, хто ня робіць, але верыць у Таго, хто апраўдывае грэшніка, яго вера лічыцца за справядлівасьць.
6 Так і Давід называе шчасьлівым чалавека, якому Бог без учынкаў прызнае справядлівасьць:
7 “Шчасьлівыя тыя, каторым адпушчаны беззаконьні ды каторых грахі закрытыя.
8 Шчасьлівы чалавек, катораму Госпад не палічыць грэху”.
9 Дык ці гэта шчаснасьць датычыцца абрэзаных, ці таксама і неабрэзаных? Мы кажам, што Абрагаму вера была залічана за справядлівасьць.
10 Калі была яму залічана: ці калі быў абрэзаны, ці да абразаньня? Не ў абразаньні, але ў неабразаньні;
11 і ён атрымаў знак абразаньня, як пячаць апраўданьня, атрыманага з веры, якую меў яшчэ тады, калі ня быў абрэзаны. Такім чынам ён — бацька усіх тых, каторыя, ня маючы абразаньня, вераць, каб і ім было гэта залічана на апраўданьне,
12 і таксама бацька тых абрэзаных, каторыя ня толькі з абразаньня, але і ідуць слядамі тае веры, якую бацька наш Абрагам меў перад абразаньнем.
13 Бо не законам было дадзена Абрагаму і нашчадкам ягоным абяцаньне, што ён стане спадкаемцам сьвету, але справядлівасьцяй веры.
14 Калі бо спадкаемцы тыя, што з закону, дык вера пустая, і абяцаньне бяз вартасьці.
15 Бо закон выклікае гнеў, а дзе няма закону, там няма і праступку.
16 Таму гэта (спадкаемства) з веры, каб сапраўды было з ласкі, каб абяцаньне было запэўнена ўсяму насеньню, ня толькі тым, што з закону, але і ўсім, каторыя з веры Абрагама, які ёсьць бацька ўсіх нас, —
17 як напісана: “Устанавіў Я цябе бацькам многіх народаў”, — перад Богам, якому ён уверыў як Таму, хто ажыўляе памёршых, ды тое, што не існуе, называе існуючым.
18 (Абрагам) насуперак надзеі ўверыў надзеі стацца бацькам многіх народаў, як было сказана: “Такім будзе патомства тваё”.
19 І не захістаўся ў веры, хоць бачыў, што цела яго ўжо амярцьвела, а было яму каля ста гадоў, ды нутро Сары замершае.
20 І ў абяцаньні Божым не сумняваўся ані трохі, але умацаваўся вераю, аддаўшы хвалу Богу,
21 і быў ўпэўнены, што (Бог) мае моц і зьдзейсьніць абяцанае.
22 Таму гэта залічана было яму за справядлівасьць.
23 А гэта напісана ня толькі дзеля яго аднаго, што залічана яму,
24 але і дзеля нас, бо будзе залічана і нам, веручым у Таго, хто ўваскрасіў Езуса, Госпада нашага, з памёршых,
25 які быў выдадзены за грахі нашыя і ўваскрос дзеля апраўданьня нашага.
1 Дык, апраўданыя вераю, мы маем мір з Богам праз Госпада нашага Езуса Хрыста,
2 праз Якога вераю маем доступ да ласкі, у якой трываем ды ганарымся надзеяй хвалы Божай.
3 Ды ня толькі гэтым, але ганарымся таксама прыгнётам, ведаючы, што прыгнёт выклікае цярплівасьць,
4 а цярплівасьць — досьвед, а досьвед — надзею.
5 А надзея асароміць ня можа, бо любоў Божая вылілася ў сэрцы нашыя праз Духа Сьвятога, каторы нам дадзены.
6 Хрыстос бо памёр за бязбожнікаў у прадбачаны час, калі мы былі яшчэ слабымі.
7 Бо і за справядлівага наўрад ці хто памрэ; хіба за дабрадзея можа быць хто і памёр.
8 Бог жа паказвае нам сваю любоў тым, што, калі мы былі яшчэ грэшнікамі, Хрыстос памёр за нас.
9 Дык тым больш цяпер, апраўданыя крывёй Ягонаю, будзем збаўлены праз Яго ад гневу.
10 Бо калі, мы, будучы ворагамі, пагадзіліся з Богам праз сьмерць Сына Ягонага, дык тым больш, ужо пагадзіўшыся, атрымаем збаўленьне праз жыцьцё Ягонае.
11 І ня толькі гэта, але ганарымся Богам праз Госпада нашага Езуса Хрыста, праз якога мы атрымалі цяпер прымірэньне.
12 Дзеля таго, як праз аднаго чалавека грэх увайшоў у сьвет, і праз грэх — сьмерць, гэтак і сьмерць перайшла на ўсіх людзей, бо ўсе людзі саграшылі.
13 Бо і да закону быў грэх на сьвеце, але дзеля адсутнасьці закону грэх не лічыўся грэхам.
14 Аднак, пачынаючы ад Адама да Майсея сьмерць панавала нават над тымі, што не саграшылі на пабенства грэху Адама, каторы ёсьць абраз будучага.
15 Але ня так справа з дарам (ласкі), як з правіненьнем. Калі бо правіненьне аднаго выклікала сьмерць на ўсіх, то шмат шчадрэй сплыла на іх усіх ласка і дар Божы, спагадна ўдзеляны адным чалавекам, Езусам Хрыстом.
16 І ня так справа з дарам, як з правіненьнем аднаго. Калі бо адзін грэх толькі выклікае асуджэньне, то ласка дае апраўданьне многіх грахоў.
17 Калі вось праз правіненьне аднаго сьмерць запанавала з-за аднаго, то непараўнальна больш тыя, што атрымоўваюць шчодрасьць ласкі і дар справядлівасьці, панаваць будуць у жыцьці праз Аднаго, Езуса Хрыста.
18 Дык як правіненьне аднаго выклікала асуджэньне на ўсіх людзей, так справядлівасьць Аднаго выклікала ўсім людзям апраўданьне на жыцьцё.
19 І як праз непаслухмянасьць аднаго чалавека сталіся грэшнікамі многія, так праз паслухмянасьць Аднаго многія стануцца справядлівымі.
20 Закон жа паявіўся па тое, каб памножыўся праступак. А дзе памножыўся грэх, там церазьмерна памножылася ласка,
21 каб як грэх панаваў на сьмерць, так і ласка праз справядлівасьць панавала на жыцьцё вечнае праз Езуса Хрыста, Госпада нашага.
1 Дык што скажам? Ці будзем трываць у грэху, каб памнажалася ласка? Ніякім чынам!
2 Бо калі мы памерлі для грэху, дык як жа можам жыць у ім далей?
3 Ці ж вы ня ведаеце, што мы ўсе, ахрышчаныя ў Езуса Хрыста, ахрышчаныя ў сьмерць Ягоную?
4 Таму праз хрост мы разам з Ім пахаваныя ў сьмерць, каб як Хрыстос быў уваскрошаны з памёршых славаю Айца, так і мы пачалі жыць абноўленым жыцьцём.
5 Бо калі мы аб’яднаны з Ім падобнасьцю Яго сьмерці, дык павінны быць аб’яднаны падобнасьцю ўваскрасеньня.
6 Ведаем гэта, што для зьнішчэньня грэшнага цела даўнейшы наш чалавек быў разам з Ім укрыжаваны па тое, каб мы больш не заставаліся ў няволі грэху.
7 Хто бо памёр, асвабадзіўся ад грэху.
8 Калі ж мы памерлі разам з Хрыстом, дык верым, што разам з Ім жыць будзем,
9 ведаючы, што Хрыстос, уваскросшы з памёршых, ужо болей не памірае, сьмерць над Ім ня мае ўлады.
10 Калі Ён памёр, дык памёр толькі раз для грэху, а што жыве, то жыве для Бога.
11 Так і вы лічыце сябе памёршымі для грэху, а жывымі для Бога ў Хрысьце Езусе.
12 Дык хай жа грэх не валадарыць у вашым сьмяротным целе, каб вам служыць пажаданьням яго.
13 Не аддавайце грэху члены вашыя на зброю несправядлівасьці ў службе грэху, але аддавайце сябе Богу як вось тыя, што са сьмерці перайшлі да жыцьця, ды члены вашы аддавайце на зброю справядлівасьці ў службе Божай.
14 Няхай грэх не пануе над вамі, бо вы не пад законам, але пад ласкаю.
15 Дык што ж? Будзем грашыць, бо жывём не пад законам, але пад ласкай? Ніякім чынам!
16 Ці ж ня ведаеце, што каму аддаеце сябе на службу, становіцеся таго слугамі, каму паслухмяныя: ці грэху на сьмерць, ці паслухмянасьці на справядлівасьць.
17 Дзякуй Богу, што вы, будучы нявольнікамі граха, паддаліся (шчыра) сэрцам той форме навукі, якой вы аддалі сябе.
18 Асвабоджаныя ж ад грэху, вы сталіся слугамі справядлівасьці.
19 Гавару, як прынята ў людзей, дзеля кволасьці цела вашага. Як аддавалі вы члены вашыя на службу нячыстасьці і нягоднасьці на беззаконьне, так аддавайце цяпер члены вашыя на службу справядлівасьці на ўсьвячэньне.
20 Калі вы былі нявольнікамі грэху, тады былі вы свабоднымі ад (службы) справядлівасьці.
21 Які ж вы мелі плод тады з тых учынкаў, каторых цяпер сароміцеся? Бо канец іх — сьмерць!
22 Цяпер жа, асвабадзіўшыся ад грэху ды стаўшыся слугамі Бога, маеце плод ваш на сьвятасьць, а на канец — жыцьцё вечнае!
23 Бо заплата за грэх — сьмерць, а дар Божы — жыцьцё вечнае ў Хрысьце Езусе, Госпадзе нашым.
1 Ці ж вы ня ведаеце, браты, — гавару бо ведаючым закон, — што дакуль жыве чалавек, закон пануе над чалавекам.
2 Падобна і замужняя жанчына зьвязана законам з мужам. А калі муж памрэ, яна асвабаджаецца ад закона, які зьвязваў яе з мужам.
3 Таму яна будзе называцца чужаложніцай, калі пры жывым мужу выйдзе замуж за другога. Калі ж памрэ муж, яна асвабаджаецца ад закону, і ня будзе чужаложніцай, калі выйдзе замуж за другога.
4 Так і вы, браты мае, памерлі для закону праз Цела Хрыстовае, каб належаць другому, уваскросшаму з памёршых, каб прыносіць плод Богу.
5 Пакуль мы жылі ў целе, у членах нашых праз закон (выкліканыя) дзейнічалі грэшныя жарсьці, каб мы прыносілі плод сьмерці.
6 Цяпер жа, памёршы для закону, якім былі зьвязаны, мы асвабадзіліся ад яго, каб служыць Богу ў абнаўленьні Духа, а не па старой літары.
7 Дык што скажам? Няўжо закон — грэх? Ніякім чынам! Але я пазнаў грэх не інакш, як праз закон, бо я не разумеў бы пажаданьняў, калі б закон не казаў: “Не пажадай”.
8 Але грэх, які ўзяўся з нагоды прыказаньня, выклікаў у мяне ўсякія пажаданьні, бо каб не было закону, — грэх быў бы мёртвы.
9 Калісьці я жыў без закону, але калі прыйшло прыказаньне, аджыў і грэх,
10 а я памёр; і я знайшоў, што прыказаньне, каторае было на жыцьцё, прывяло мяне на сьмерць.
11 Бо грэх, які ўзяўся з нагоды прыказаньня, зьвёў мяне ды спрычыніў сьмерць.
12 Вось жа закон сам па сабе сьвяты, і прыказаньне сьвятое, і справядлівае, і добрае.
13 Дык што, добрае сталася для мяне прычынай сьмерці? Ніякім чынам! Але грэх выявіў сваю грэшнасьць тым, што спрычыніў мне сьмерць праз добрае, каб грэх стаўся цераз меру грэшным праз прыказаньне.
14 Ведаем бо, што закон духоўны, а я — цялесны, падлеглы грэху.
15 Я нават не разумею, што раблю, бо не раблю таго, чаго хачу, але тое, што ненавіджу, раблю.
16 А калі раблю тое, чаго не хачу, тады прызнаю, што закон — добры.
17 Тады ўжо не я раблю, але грэх, што жыве ў-ва мне.
18 Я бо ведаю, што ў-ва мне, значыць у целе маім, не жыве добрае, бо жаданьне рабіць дабро ёсьць у-ва мне, але зрабіць дабро, таго не знаходжу.
19 Бо не раблю дабра, якога хачу, але раблю тое зло, якога не хачу.
20 А калі раблю тое, чаго не хачу, значыць, што не я ўжо гэта раблю, але грэх, што ў-ва мне жыве.
21 Дык вось знаходжу ў сабе закон, што, калі хачу рабіць дабро, накідваецца на мяне зло.
22 Бо паводле ўнутранага чалавека захапляюся законам Божым,
23 але ў членах маіх адчуваю іншы закон, які працівіцца закону майго розуму ды бярэ мяне ў няволю закону грэху, каторы ёсьць ў членах маіх.
24 Нешчасьлівы я чалавек! Хто асвабадзіць мяне ад гэтага цела сьмерці!
25 Дзякуй Богу праз Езуса Хрыста, Госпада нашага! Дык вось я розумам служу закону Божаму, а целам — закону грэху.
1 Дык вось цяпер тым, што ў Хрысьце Езусе, няма ніякага асуджэньня.
2 Бо закон Духа жыцьця ў Хрысьце Езусе асвабадзіў цябе з-пад закону грэху і сьмерці.
3 Бо што было немагчымым для закону дзеля кволасьці цела, тое Бог даканаў, пасылаючы Сына свайго ў падобнасьці грэшнага цела ды дзеля грэху, і асудзіў грэх у целе,
4 каб апраўданьне закону споўнілася ў нас, што жывем не паводле цела, але паводле Духа.
5 Бо тыя, што жывуць паводле цела, імкнуцца да таго, што хоча цела, а тыя, што жывуць паводле Духа, да таго імкнуцца, чаго хоча Дух.
6 Бо імкненьні цела ёсьць сьмерць, а імкненьні Духа — жыцьцё ды супакой.
7 Бо імкненьні цела варожыя Богу, бо не скараюцца закону Божаму і ня могуць.
8 І тыя, што жывуць паводле цела, ня могуць падабацца Богу.
9 Вы аднак не жывіцё паводле цела, але паводле Духа, калі толькі Божы Дух прабывае ў вас. А калі хто ня мае Духа Хрыстовага, той Яму не належыць.
10 А калі Хрыстос прабывае ў вас, то хоць цела сьмяротнае дзеля грэху, але дух жывы дзеля справядлівасьці.
11 А калі ў нас жыве Дух Тога, хто ўваскрасіў Езуса з памёршых, дык Той, хто ўваскрасіў Хрыста з памёршых, уваскрасіць і сьмяротныя целы вашыя праз прабываючага ў вас Духа свайго.
12 Дык вось, браты, мы не даўжнікі цела, каб жыць паводле цела.
13 Бо калі будзеце жыць паводле цела, памрыцё, а калі духам утаймуеце ўчынкі цела, будзеце жыць.
14 Бо ўсе тыя, каторых вядзе Дух Божы, ёсьць сыны Божыя.
15 Вы ж не атрымалі духа няволі, каб зноў жыць у страху, але атрымалі вы Духа ўсынаўленьня, у якім клічам: “Абба, Ойча!”
16 Той сам Дух сьведчыць духу нашаму, што мы — сыны Божыя.
17 А калі сыны, дык і спадкаемцы; спадкаемцы Бога, суспадчыньнікі Хрыста, калі толькі з Ім разам церпім, каб разам з Ім і ўславіцца.
18 Бо ўважаю, што цяперашніх цярпеньняў нельга параўнаць з будучай хвалой, якая аб’явіцца ў нас.
19 Стварэньне бо прагна чакае аб’яўленьня сыноў Божых.
20 Бо стварэньне паддалося марнасьці не самахоць, але па волі Таго, хто паддаў, з надзеяй,
21 што і стварэньне таксама будзе асвабоджана з няволі сапсуцьця, каб удзельнічаць у свабодзе ды хвале дзяцей Божых.
22 Ведаем бо, што ўсё стварэньне дагэтуль стогне і мучыцца.
23 Ды ня толькі стварэньне, але і мы самі, маючыя пачатак Духа, і мы ўнутры ўздыхаем, чакаючы ўсынаўленьня, адкупленьня цела нашага.
24 Бо мы ўжо збаўленыя надзеяй. Аднак надзея бачаная — гэта не надзея. Бо калі хто бачыць, дык пашто яму спадзявацца?
25 Калі аднак ня бачым, тады спадзяёмся ды з цярплівасьцю чакаем.
26 Падобна і Дух успамагае нашу кволасьць. Бо мы ня ведаем, пра што маліцца, як трэба, але сам Дух заступаецца за нас у невыслоўных просьбах.
27 Той жа, хто пранікае сэрца, ведае, чаго прагне Дух, бо Ён заступаецца за сьвятых па волі Божай.
28 Ведаем таксама, што ўсё садзейнічае на дабро тым, што любяць Бога, ды каторыя пакліканыя па Яго пастанове.
29 Бо тых, якіх Ён спрадвеку пазнаў, тых Ён прызначыў стацца падобнымі да вобразу Сына свайго, каб Ён быў першародным між многімі братамі.
30 Тых жа, каторых прызначыў, тых і паклікаў, а каторых паклікаў, тых і апраўдаў, а каторых апраўдаў, тых і ўславіў.
31 Дык што на гэта скажам? Калі Бог з намі, дык хто супраць нас?
32 Той, хто не пашкадаваў Сына свайго, але выдаў Яго за ўсіх нас, як жа Ён не даруе і нам разам з Ім усяго?
33 Хто будзе вінаваціць выбраньнікаў Божых? Бог, каторы апраўдвае?
34 Хто Той, што іх будзе асуджаць? Хрыстос Езус, што (за нас) памёр і ўваскрос, і сядзіць па правіцы Бога ды каторы заступаецца за нас?
35 Дык хто ж можа адлучыць нас ад любові Хрыстовай? Ці гора, ці прыгнёт, ці пераследаваньне, ці голад, ці нястача, ці небясьпека, ці меч?
36 Як напісана: “Дзеля Цябе нас забіваюць увесь дзень, лічаць нас авечкамі, прызначанымі на зарэз”.
37 Але ва ўсім гэтым атрымоўваем перамогу праз Таго, хто палюбіў нас.
38 Бо я ўпэўнены, што ані сьмерць, ані жыцьцё, ані анёлы, ані вярхоўнасьці, ані справы цяперашнія, ані будучыя, ані магуцьці,
39 ані вышыня, ані глыбіня, ані якое-колечы стварэньне ня зможа нас адлучыць ад любові Бога, якая ў Хрысьце Езусе, Госпадзе нашым.
1 Праўду кажу ў Хрысьце, не хлушу, сьведчыць аб гэтым маё сумленьне ў Духу Сьвятым,
2 што адчуваю вялікі смутак і няспынны боль у сэрцы маім.
3 Я бо гатовы сам быць адлучаным ад Хрыста за братоў маіх, родных мне паводле цела,
4 якія ёсьць Ізраэльцы, маючыя ўсынаўленьне і хвалу, і запавет, і законы, і служэньне (Богу) ды абяцаньні,
5 да якіх належаць бацькі, і з якіх Хрыстос паводле цела, які ёсьць па-над усімі, Бог багаслаўлены ў вякі вечныя. Амэн.
6 Гэта ня значыць, што Слова Божае ня зьдзейсьнілася. Бо ня ўсе, што з Ізраэля — Ізраэльцы.
7 Ды ня ўсе нашчадкі Абрагама яго сыны, але: “Ад Ізаака будзе названа тваё патомства”.
8 Гэта значыць, што не сыны паводле цела ёсьць сынамі Божымі, але сыны абяцаньня лічацца патомствам;
9 слова ж абяцаньня такое: “Прыйду ў той самы час, і Сара будзе мець сына”.
10 Ды ня толькі яна, але і Рэбэка пачала за адзін раз (блізьняты) ад бацькі нашага Ізаака.
11 Калі яны былі яшчэ не народжаны ды нічога не ўчыніўшы: ані дабра, ані зла, каб зьдзейсьніўся Божы намер выбраньня,
12 не дзеля ўчынкаў, але з волі Клікаючага: “Старэйшы будзе служыць малодшаму”,
13 як напісана: “Якуба ўзьлюбіў, а Эзава зьненавідзеў”.
14 Што скажам на гэта? Няўжо Бог несправядлівы? Ніякім чынам!
15 Ён бо кажа Майсею: “Я пашкадую таго, каго захачу пашкадаваць, ды буду міласьцівы таму, каму захачу быць міласьцівым”.
16 Гэта залежыць ані ад таго, хто хоча, ані ад таго, хто намагаецца, але ад Бога міласэрнага.
17 Бо ў Пісаньні кажа (Бог) фараону: “Дзеля таго Я захаваў цябе, каб паказаць на табе магутнасьць сваю, ды каб слаўлена было імя Маё па ўсёй зямлі”.
18 Дык, каго хоча, шкадуе, і каго хоча, робіць жорсткім.
19 Дык можа скажаш мне: “Чаму тады вінаваціць? Хто бо зможа супрацівіцца волі Ягонай?”
20 Чалавеча! Хто ты такі, каб мог спрачацца з Богам? Ці ж можа посуд гліняны пытацца ў таго, хто яго зьляпіў: “Чаму ты мяне такім зьляпіў?”
21 Ці ж ганчар ня мае ўлады, каб з таго самога месіва зрабіць адну пасудзіну для пачэснага ўжытку, а другую — для простага ўжытку?
22 Што ж, калі Бог, хочучы паказаць гнеў свой або выявіць магутнасьць сваю, з вялікім цярпеньнем ашчаджаў начыньні гневу, прызначаныя на загубу,
23 ды, каб выявіць багацьце хвалы сваёй над начыньнямі міласэрдзя, каторыя наперад прыгатаваў на хвалу,
24 адносна нас, каторых паклікаў ня толькі з-пасярод Юдэяў, але таксама з-паміж паганаў?
25 Як кажа пра гэта ў Осіі: “Ня Мой народ назаву Маім народам, а Нялюбую — Любай”.
26 І на тым месцы, дзе ім было сказана: “Вы — ня Мой народ, там называны будуць сынамі Бога жывога”.
27 А Ісая вясьціў пра Ізраэля: “Хоць бы лік сыноў Ізраэля быў як пясок, (толькі) Астача будзе збаўлена.
28 Бо Госпад зьдзейсьніць на зямлі сваё слова рашуча ды без адкладу”.
29 І як таксама прадказаў Ісая: “Калі б Госпад Магуцьцяў не пакінуў нам патомства, сталі бы мы як Садома ды былі б падобнымі да Гаморы”.
30 Дык што можам сказаць? Што пагане, якія не спаганялі справядлівасьці, атрымалі справядлівасьць, але справядлівасьць з веры.
31 А Ізраэль, спаганяючы закон справядлівасьці, да закону не дайшоў.
32 Чаму? Бо спаганяў справядлівасьць ня з веры, але з ўчынкаў. Яны спатыкнуліся аб камень спатыкненьня,
33 як напісана: “Вось жа кладу на Сыёне камень спатыкненьня і скалу згаршэньня. Хто верыць у Яго, ня будзе асаромлены”.
1 Браты! Жаданьне сэрца майго ды гарачае маленьне да Бога за іхняе збаўленьне.
2 Сьведчу я ім, што рупяцца яны пра Бога, але не па розуму.
3 Бо, не разумеючы справядлівасьць Божую, яны спрабавалі ўстанавіць сваю справядлівасьць і таму не спаганялі справядлівасьці Божай.
4 Бо канец закону — Хрыстос, для апраўданьня кожнага, хто верыць.
5 Майсей вось піша аб справядлівасьці, якая з закону: “Хто яе споўніў, атрымае праз яе жыцьцё”.
6 А справядлівасьць з веры так кажа: “Не кажы ў сэрцы тваім: Хто ўзыйдзе ў неба?”, гэта значыць Хрыста зьвесці на зямлю,
7 або: “Хто спусьціцца ў бездань?”, гэта значыць Хрыста вывесьці з умёршых.
8 Але што кажа? “Блізка цябе слова, яно ў вуснах тваіх ды ў сэрцы тваім”, гэта значыць слова веры, каторае абвяшчаем.
9 Дык калі вуснамі тваімі вызнаеш: “Езус — Госпадам”, і ў сэрцы тваім уверыш, што Бог Яго ўваскрасіў з памёршых, будзеш збаўлены.
10 Бо сэрцам верыцца дзеля справядлівасьці, а вызнаецца вуснамі дзеля збаўленьня.
11 Пісаньне бо кажа: “Усякі, хто верыць у Яго, ня будзе асаромлены”.
12 Няма бо розьніцы між Юдэем і Грэкам, адзін бо Госпад усіх, шчодры для ўсіх, хто Яго прызывае.
13 Бо кожны, хто прызывае імя Госпада, будзе збаўлены.
14 Як жа могуць прызываць Таго, у каго ня ўверылі? Або як увераць у Таго, аб кім ня чулі? Як жа мелі чуць, калі ім ніхто не вясьціў?
15 Як жа маглі ім вясьціць, калі б не былі пасланыя? Як напісана: “Як прыгожыя ногі тых, каторыя вясьцяць добрую вестку!”
16 Але ня ўсе паслухалі Эвангельля. Ісая вось кажа: “Госпадзе! Хто паверыў чутаму ад нас?”
17 Таму вера — ад слуханьня, а слуханьне — праз слова Хрыстовае.
18 Дык пытаю: Ці яны ня чулі? Але ж: “Па ўсёй зямлі загучэў голас іхні, і словы іхнія аж на край сьвету”.
19 Зноўся пытаю: Ці ж Ізраэль не зразумеў? Першы Майсей кажа: “Узбуджу ў вас зайздрасьць праз таго, хто ня ёсьць народам, узбуджу ў вас гнеў праз народ неразумны”.
20 А Ісая адважыўся сказаць: “Мяне знайшлі тыя, што не шукалі Мяне. Яўна аб’явіўся Я тым, каторыя пра Мяне не пыталіся”.
21 Да Ізраэля ж так кажа: “Увесь дзень працягваў Я рукі Мае да народу непаслухмянага і ўпорыстага”.
1 Дык пытаюся: Няўжо адкінуў Бог народ свой! Ніякім чынам! Бо і я Ізраэлец з насеньня Абрагама, з пакаленьня Бэн’яміна.
2 Не адкінуў Бог народу свайго, які раней выбраў. Ці ня ведаеце, што Пісаньне кажа аб Гальяшу, як ён скардзіцца Богу на Ізраэля:
3 “Госпадзе! Прарокаў Тваіх пазабівалі, аўтары Твае паразвальвалі, застаўся я толькі адзін, і маю душу шукаюць”.
4 Ды як гучаў яму адказ Божы? “Пакінуў Я сабе сем тысяч мужоў, каторыя не ўкленчылі перад Баалам”.
5 Так вось і ў наш час захавалася Астача, выбраная ласкай.
6 А калі з ласкі, дык не за ўчынкі, інакш вось ласка не была б ужо ласкай.
7 Дык што ж? Чаго шукаў Ізраэль, таго не атрымаў, дасягнулі толькі выбраныя, а іншыя асьлеплі,
8 як напісана: “Даў ім Бог духа дрымоты, вочы, каб ня бачылі, і вушы, каб ня чулі, аж па сёньняшні дзень”.
9 І Давід кажа: “Хай стол іх станецца ім сілом, і пасткаю, і спакусаю ды адплатаю ім.
10 Хай вочы іх зацьмяцца, каб ня бачылі, а хрыбет іх хай сагнецца назаўсёды.
11 Дык пытаю: Ці ж бы яны спатыкнуліся, каб упасьці? Ніякім чынам! Але іхні ўпадак стаўся для паганаў збаўленьнем, каб прынукнуць іх да руплівасьці.
12 Калі іх упадак стаўся багацьцем для сьвету, і паніжэньне іх — узбагачэньнем паганам, дык тым больш іх поўня.
13 Вам жа, паганам, кажу: Пакуль застаюся апосталам паганаў, ганаруся сваёй паслугай,
14 у той надзеі, што можа выклічу руплівасьць сваіх сваякоў паводле цела і хоць некаторых прывяду да збаўленьня.
15 Бо калі іх адкід прынёс сьвету прымірэньне, то чым жа будзе іх прыняцьцё, калі не жыцьцё памёршых.
16 Бо калі рашчына сьвятая, дык і цеста, і калі корань сьвяты, то і галіны.
17 Калі ж некаторыя галіны былі адламаныя, а на іх месца ты быў прышчэплены, што быў аліўнай дзічкай, ды разам (з іншымі галінамі) з тым самым коранем злучаны, роўна з іншымі карыстаўся аліўнымі сокамі,
18 дык не ганарыся адносна тых галінаў, бо калі будзеш вывышацца, то ведай, што не ты ажыўляеш корань, але ён цябе.
19 Можа скажаш: “Адламаны галіны, каб я быў прышчэплены”.
20 Слушна; адламалі іх дзеля недаверства, а ты трымаешся верай. Таму не вывышайся, але сьцеражыся.
21 Бо калі Бог не пашкадаваў галін прыродных, можа таксама не пашкадаваць і цябе.
22 Дык уважай на дабрату ды суровасьць Божую: на суровасьць адносна тых, што ўпалі, і дабрату Божую да цябе, калі толькі вытрываеш у гэтай дабраце, бо інакш і ты будзеш адкінуты.
23 Але і яны, калі ня будуць трываць у недаверстве, будуць ушчэплены, бо Бог мае моц ізноў іх ушчапіць.
24 Бо калі быў ты адсечаны ад прырднай табе аліўнай дзічкі і насупраць прыродзе ўшчэплены ў добрую аліўку, дык тым лягчэй могуць быць прышчэплены ў сваю аліўку тыя, каторыя да яе з прыроды належаць.
25 Не хачу, браты, каб вы ня ведалі гэтае таямніцы, каб вы не лічылі сябе залішне мудрымі, бо сьляпата дакранула Ізраэля толькі часткова, пакуль увойдзе поўня паганаў.
26 І тады ўвесь Ізраэль будзе збаўлены, як напісана: “Прыйдзе з Сыёну Выбавіцель, Ён адверне бязбожнасьць ад Якуба.
27 Ды гэта будзе Мой запавет з імі, калі здыму з іх грахі іхнія”.
28 Паводле Эвангельля яны — ворагі для вас, а паводле выбранства — умілаваныя дзеля бацькоў.
29 Бо дары і пакліканьне Божае нязьменныя.
30 Як і вы калісьці ня верылі Богу, а цяпер даступіліся міласэрдзя дзеля іх няверства,
31 так і яны цяпер сталіся непаслухмянымі дзеля аказанага вам міласэрдзя, каб і самі маглі атрымаць міласэрдзе.
32 Бо замкнуў Бог ўсіх у непаслухмянасьць, каб усім аказаць сваё міласэрдзе.
33 О, глыбіня багацьця, і мудрасьці, і веданьня Божага! Як недасьледныя суды Ягоныя і не прасочаны шляхі Ягоныя!
34 Бо хто калі пазнаў думку Госпада? Або хто быў дарадчыкам Ягоным?
35 Або хто першы адарыў Яго, каб Ён меў каму аднагарадзіцца?
36 Бо ўсё ад Яго, праз Яго і ў Яго. Яму хвала ў вякі! Амэн.
1 Дык прашу вас, браты, праз міласэрдзе Божае, аддавайце целы вашыя ў ахвяру жывую, сьвятую, мілую Богу на разумнае служэньне вашае.
2 І не ўпадабняйцеся гэтаму сьвету, але пераменяйцеся праз аднаўленьне розуму, каб умелі пазнаць, якая ёсьць воля Божая, што добрае, і прыемнае Богу ды дасканалае.
3 Дадзенаю мне ласкаю кажу кожнаму з вас, каб ня думалі аб сабе вышэй, чым належыцца, але кожны хай думае аб сабе цьвяроза, паводле дадзенай Богам кожнаму меры веры.
4 Як бо ў адным целе маем многа членаў, а ўсе члены ня тую самую работу спаўняюць,
5 падобна і ўсе мы супольна творым адно цела ў Хрысьце, а паасобку адзін для другога — члены.
6 А паводле дадзенай нам ласкі маем розныя дары: ці дар прароцтва згодна з верай,
7 ці дар службы для паслугаваньня, ці дар навукі для вучэньня,
8 ці дар заахвоты для заахвочваньня; хто ўспамагае, дык у прастаце сэрца, хто старшынствуе, дык рупліва, хто міласэрны, дык з ахвотаю.
9 Любоў хай будзе без крывадушнасьці. Адварочвайцеся ад зла, спагяняйце дабро;
10 шчыра любіце адзін аднаго братняю любоўю, шануйце адзін аднаго, упераджаючы;
11 у рупнусьці не лянуйцеся, духам палайце, Госпаду служыце,
12 у надзеі будзьце радасныя, у горы цярплівыя, у малітве сталыя,
13 бярыце ўдзел у патрэбах сьвятых, спаганяйце гасьціннасьць.
14 Багаслаўце перасьледвальнікаў сваіх; багаслаўце, а не кляніце!
15 Радуйцеся з тымі, хто радуецца, і плачце з тымі, хто плача.
16 Жывіце між сабой аднадумна, ня думайце зашмат аб сабе, але саступайце ў пакоры. Не ўважайце сябе за вельмі разумных.
17 Не адгаджайце злом за зло. Дбайце пра тое, што добрае на віду ўсіх людзей.
18 На колькі магчыма ды колькі ад вас залежыць, жывіце з усімі людзьмі ў згодзе.
19 Ня помсьціце, умілаваныя, самі за сябе, але пакінце гэта Таму, аб кім напісана: “Да Мяне належыць помста, Я аднагараджуся”, — кажа Госпад.
20 Але калі б быў галодны непрыяцель твой, накармі яго; калі б быў засьмягшы, напаі яго. Так вось робячы, вугольле гарачае насыпаеш яму на галаву.
21 Ня дайся перамагчы злу, але зло перамагай дабром.
1 Хай кожны чалавек будзе паслухмяны вышэйшым уладам. Бо няма ўлады, як толькі ад Бога. Каторыя ж ёсьць, Богам устаноўлены.
2 Дык хто працівіцца ўладзе, пастанове Бога працівіцца. А каторыя працівяцца Богу, на сябе асуджэньне ўзводзяць.
3 Бо начальнікі страшныя не дабро чынячым, але зло. Ня хочаш баяцца ўлады? Дык паступай добра і будзеш мець пахвалу ад яе.
4 Яна вось ёсьць слугой Божай для твайго дабра. Калі ж зло робіш, бойся, бо яна не надарма меч носіць, бо ёсьць Божай уладай, спаганяючай гнеў на тым, хто робіць зло.
5 Дзеля таго трэба слухаць ня толькі дзеля гневу, але і дзеля сумленьня.
6 Дзеля таго і падаткі плаціце, бо яны з волі Бога спаўняюць сваю ўладу.
7 Аддавайце ўсім належнае: каму падатак — падатак, каму мыта — мыта, каму страх — страх, каму пашану — пашану.
8 Нікому ня будзьце нічога вінаватыя, толькі ўзаемную любоў, бо хто любіць бліжняга, спаўняе закон.
9 Бо прыказаньні: Не чужалож, Не забівай, Не крадзі, Не пажадай ды ўсе іншыя зьмяшчаюцца ў гэтым вось слове: Любі бліжняга свайго як сябе самога.
10 Любоў ня робіць крыўду бліжняму, таму любоў ёсьць дасканалым выпаўненьнем закону.
11 І зразумейце, які цяпер час; што надыйшла для вас пара зо-сну падняцца. Цяпер бо збаўленьне бліжэй нам, чым калі мы ўверылі.
12 Ноч мінула, а дзень наблізіўся. Дык адкіньма ўчынкі цемры і адзеньмася ў зброю сьвятла.
13 Жыйма прыстойна, як у ясны дзень: не ў баляваньнях і п’янствах, не ў распусьце і нячыстасьці, не ў звадцы ды зайздрасьці,
14 але адзеньцеся ў Госпада Езуса Хрыста ды не дагаджайце целу ў пажаданьнях.
1 Слабога ў веры прыймайце, ня спрачаючыся пра погляды.
2 Бо адзін верыць, што яму ўсё можна есьці, а слабы есьць гародніну.
3 Той, хто есьць (усё), хай ня грэбуе тым, каторы ня (усё) есьць; і той, хто ня есьць, хай не асуджае таго, хто есьць, бо Бог яго спагадна прыняў.
4 Хто ты такі, што судзіш чужога слугу? Перад сваім гаспадаром ён стаіць ці падае; і будзе стаяць, бо яго Госпад мае моц утрымаць яго (на нагах).
5 Адзін адрозьнівае дзень ад дня, для іншага кожны дзень аднолькавы; хай кожны застаецца пры сваёй думцы.
6 Хто захоўвае некаторыя дні, захоўвае іх дзеля Госпада, і хто есьць (усё), есьць дзеля Госпада, бо Богу дзякуе; і хто ня есьць (ўсё), ня есьць дзеля Госпада, і дзякуе Богу.
7 Ніхто з нас не жыве для сябе і ніхто не памірае для сябе.
8 Дык калі жывём, жывём для Госпада; калі ж паміраем, паміраем для Госпада. Таму вось ці ў жыцьці, ці і ў сьмерці, належым да Госпада.
9 На тое бо Хрыстос памёр і ажыў, каб валадарыць і над жывымі, і над памёршымі.
10 Дык чаму ты судзіш брата твайго? Або чаму пагарджаеш братам тваім? Бо ўсе мы станем перад судом Божым.
11 Напісана ж: “На Маё жыцьцё, — кажа Госпад, — перада Мною сагнецца кожнае калена, ды кожны язык будзе вызнаваць Бога”.
12 Так вось кожны з нас за сябе самога здасьць справаздачу Богу.
13 Дык перастаньма судзіць адзін аднаго, а лепш думай, каб не даваць брату магчамасьці да ўпадку або згаршэньня.
14 Я ведаю і перакананы ў Госпадзе Езусе, што няма нічога, што само ў сабе нячыстае, а толькі для таго нячыстае, хто лічыць гэта нячыстым.
15 Калі ж дзеля стравы засмучаеш брата свайго, то ты не кіруешся любоўю. Таму не губі страваю таго, за каго памер Хрыстос!
16 Дык хай ня будзе зьняважана дабро вашае!
17 Бо Каралеўства Божае — гэта ня ежа або піцьцё, але справядлівасьць, супакой ды радасьць у Духу Сьвятым.
18 Хто бо гэтак служыць Хрысту, той падабаецца Богу і даспадобы людзям.
19 Дык дбайма пра тое, што вядзе да супакою ды ўзаемнага збудаваньня.
20 Таму не руйнуй закону Божага дзеля ежы! Па праўдзе, кожная рэч чыстая, сталася б аднак благой таму чалавеку, каторы есьць, горшучы другіх.
21 Добра ня есьці мяса, ня піць віна ды не рабіць таго, што магло б згоршыць брата твайго.
22 Сваю веру захавай у сабе і мей перад Богам. Шчасьлівы той, хто не сумняваецца ў тым, што пастанаўляе.
23 А хто сумняваецца, той, калі есьць, сябе асуджае, што (робіць) не па веры. А ўсё, што (робіцца) не па веры, ёсьць грэх.
1 Мы, дужэйшыя (верай), павінны цярпліва зносіць недахопы слабых, а не сабе дагаджаць.
2 Хай кожны з нас рупіцца дагаджаць бліжняму на дабро і на збудаваньне.
3 Так і Хрыстос ня жыў для сваёй выгоды, але як напісана: “Зьнявагі Цябе зьневажаючых зваліліся на Мяне”.
4 Бо усё, што было калісьці напісана, у павучэньне нам напісана, каб мы праз цярплівасьць і пацяшэньне з Пісаньня мелі надзею.
5 А Бог, каторы дае цярплівасьць і пацеху, хай дасьць вам быць між сабой аднае думкі на ўзор Езуса Хрыста,
6 каб вы аднадушна у адзін голас славілі Бога і Айца Госпада нашага Езуса Хрыста.
7 Дзеля таго прыймайце адзін другога, як і Хрыстос прыняў вас у хвалу Божую.
8 Кажу бо вам, што Хрыстос стаўся слугою абразаньня дзеля (аказаньня) праўды Бога ды каб падцьвердзіць абяцаньні, дадзеныя бацькам,
9 ды каб пагане славілі Бога за (аказанае) міласэрдзе, як напісана: “Дзеля таго будуць славіць Цябе, між паганамі і сьпяваць на славу імя Твайго”.
10 І далей сказана: “Весяліцеся, пагане, з народам Яго!”
11 І зноў: “Хваліце Госпада, усе пагане, і слаўце Яго, усе народы”.
12 А Ісая вось што кажа: “Будзе корань Есэя і Той, хто паўстане, валадарыць над паганамі. У Ім пагане будуць мець надзею”.
13 А Бог надзеі хай напоўніць вас усякаю радасьцю і супакоем у веры, каб праз моц Духа Сьвятога вы сталіся багатымі надзеяй.
14 Браты, што да вас, я перакананы, што вы поўныя дабраты, багатыя ўсякай ведай, так што можаце адзін другога напамінаць.
15 Я можа вам сьмела пісаў у лісьце, як бы вам прыводзячы на памяць ласку, якая мне дадзена Богам,
16 каб быў я слугой Хрыста Езуса для паганаў, сьвятарна абвяшчаючы Эвангельле Божае, каб сталіся яны ахвярай, мілай Богу, асьвечанай Духам Сьвятым.
17 Магу пахваліцца ў Хрысьце Езусе (працай) для Бога.
18 Ня маю адвагі, аднак, гаварыць больш таго, што ўчыніў Хрыстос праз мяне, каб давесьці паганаў да паслухмянасьці веры словам і чынам,
19 моцай знакаў і цудаў ды магутнасьцяй Духа Сьвятога, так што ад Ерузаліму і ваколіц аж да Ілірыка вясьціў я Эвангельле Хрыстовае.
20 Прытым я стараўся вясьціць Эвангельле там, дзе не ўспаміналася імя Хрыста, каб не будаваць на чужым фундаманце,
21 як напісана: “Тыя, каторым аб Ім не было вешчана, убачаць, і тыя, што ня чулі, даведаюцца”.
22 Дзеля гэтага меў я многа перашкодаў і ня мог прыбыць да вас.
23 Цяпер, не знаходзячы месца ў гэтых краінах і многа ўжо гадоў жадаючы прыбыць да вас,
24 як толькі пайду ў Гішпанію, спадзяюся пабачыць вас, і вы правядзіцё мяне туды, калі крыху пацешуся вамі.
25 Цяпер жа я сабраўся ў Ерузалім паслужыць сьвятым.
26 Бо Македонія і Ахая вырашылі зрабіць складку для бедных сьвятых, што ў Ерузаліме.
27 Спадабалася бо ім, і яны — даўжнікі іхнія. Бо калі пагане атрымалі ўдзел у іхніх (даброцьцях) духовых, дык і яны павінны паслужыць ім у цялесных.
28 Калі гэтую справу збуду і даручу ім пад пячаткай плод гэты, праз вашыя мясьціны рушу ў Гішпанію.
29 А ведаю я, што прыходзячы да вас, прыйду з багатым багаславенствам Хрыстовым.
30 Дык прашу вас, браты, праз Госпада нашага Езуса Хрыста і праз любоў Духа, каб успамаглі мяне вашымі малітвамі да Бога за мяне,
31 каб усьцярогся ад рук няверучых у Юдэі, ды каб мая паслуга для Ерузаліма была прыемнай сьвятым,
32 каб з волі Божай у радасьці прыбыўшы да вас, набраў сілы з вамі.
33 Хай Бог супакою будзе з усімі вамі. Амэн.
1 Даручаю вам Фэбу, сястру нашую, дыяконьніцу царквы ў Кенхрах,
2 каб прынялі яе ў Госпадзе, як належыцца сьвятых прыймаць, і дапамаглі ёй ва ўсіх справах, дзе ваша помач патрэбна, бо яна дапамагала многім і мне самому.
3 Прывітайце Прыску і Аквілю, супрацоўнікаў маіх у Хрысьце Езусе,
4 каторыя для захаваньня майго жыцьця падставілі свае галовы, каторым ня толькі я ўдзячны, але ўсе цэрквы паганаў,
5 а таксама і царкву, што ў іх доме. Прывітайце мне мілага Эпэнэта, каторы першы хрысьціянін у Азіі.
6 Прывітайце Марыю, каторая многа папрацавала для вас.
7 Прывітайце Андроніка і Юнію, сваякоў маіх і вязьняў са мною, праслаўленых сярод апосталаў, каторыя перш за мяне ўверылі ў Хрыста.
8 Прывітайце любага мне ў Госпадзе Ампліята.
9 Прывітайце нашага супрацоўніка ў Хрысьце Урбана ды мілага мне Стахія.
10 Прывітайце выпрабаванага ў Хрысьце Апэлеса. Прывітайце тых, што з дому Арыстабуля.
11 Прывітайце Герадыёна, сваяка майго. Прывітайце тых, што з дому Нарцыза, належачых да Госпада.
12 Прывітайце Трыфэну і Трыфосу, што працуюць у Госпадзе. Прывітайце мілую Пэрсыду, каторая многа папрацавала для Госпада.
13 Прывітайце выбраньніка ў Госпадзе Руфа і матку яго і маю.
14 Прывітайце Асынкрыта, Флегонта, Гермэса, Патроба, Гермаса ды братоў, што разам з імі.
15 Паздароўце Філялёга і Юлію, Нэрэя і яго сястру, Алімпія ды ўсіх сьвятых, што разам з імі.
16 Прывітайце ўзаемна адны другіх сьвятым пацалункам. Вітаюць вас усіх цэрквы Хрыстовыя.
17 Прашу вас яшчэ, браты, сьцеражыцеся тых, што пашыраюць нязгоду і згаршэньні супраць навукі, якой вы навучыліся. Ухіляйцеся ад іх!
18 Такія людзі ня служаць Госпаду нашаму Хрысту, але жывату свайму, і салодкімі словамі і патураючымі зводзяць сэрцы нявінных.
19 Бо ваша паслухмянасьць (веры) вядома усім людзям. Дык радуюся з вас, але прагну, каб вы былі мудрэйшымі на добрае ды простымі на благое.
20 Бог жа супакою небавам скрышыць шатана пад нагамі вашымі. Ласка Госпада нашага Езуса Хрыста з вамі!
21 Вітае вас Цімафей, супрацоўнік мой, і Люцый, Язон і Сасіпатар, сваякі мае.
22 Вітаю вас у Госпадзе і я, Тэрцый, які пісаў гэты ліст.
23 Вітае вас Гай, каторы ёсьць гасьцінным для мяне і для ўсяе царквы.
24 Вітае вас Эраст, скарбнік горада, і брат Кварт.
25 Таму ж, каторы мае моц умацаваць вас паводле Эвангельля ды майго вяшчэньня Езуса Хрыста, згодна з аб’яўленай таямніцай, даўнейшым вякам схаванай,
26 а цяпер аб’яўленай, і прароцкімі лістамі па загаду спрадвечнага Бога абвешчанай, ўсім народам для паслухмянасьці іх веры,
27 Богу, каторы адзін ёсьць мудры, праз Езуса Хрыста хай будзе хвала ў вякі вечныя. Амэн.