1 Якуб, слуга Бога і Госпада Езуса Хрыста, вітае дванаццаць пакаленьняў, што ў расьцярушаньні.
2 Браты мае! Уважайце сабе за вялікую радасьць, калі вас трывожаць розныя спакусы.
3 Ведайце, што выпрабаваньне веры вашай выклікае цярплівасьць.
4 Цярплівасьць жа вядзе да чыну дасканалага, каб вы былі дасканалымі ды беззаганнымі, без ніякіх недахопаў.
5 Калі ж каму не хапае мудрасьці, хай просіць яе ў Бога, Які дае ўсім шчодра без дакораў, і дасьць яму.
6 Хай жа ён просіць з вераю, ані крыху не сумняваючыся, бо хто сумняваецца, той падобны да марской хвалі, якую вецер падымае і ганяе.
7 Хай гэткі чалавек не спадзяецца атрымаць што-колечы ад Госпада,
8 бо ён — чалавек двудушны ды нетрывалы на ўсіх сваіх шляхах.
9 Хай пакорны брат ганарыцца са свайго падвышэньня,
10 а багаты — са свайго паніжэньня, бо праміне, як краска палявая.
11 Бо ўзыйшло ўпальнае сонца і высушыла траву, ды завяла разам краска, і счэз прыгожы выгляд. Так і багаты змарнее на шляхах сваіх.
12 Шчасьлівы чалавек, які выстаіць у спакусе, бо па выпрабаваньні атрымае вянок жыцьця, абяцаны Богам тым, што любяць Яго.
13 Хай ніхто спакушаны ня кажа, што Бог яго спакушае, бо Бог не дазнае спакусы зла, ды нікога не спакушае.
14 Зводзіць кожнага сваё пажаданьне ды яго прывабнасьць.
15 А пажаданьне, пачаўшы, спрычыняе грэх, а дапушчаны грэх спрычыняе сьмерць.
16 Не дапушчайцеся грэху, браты мае найдаражэйшыя!
17 Усякае дабро, што нам даецца, ды ўсякі дар дасканалы з гары ад Айца сьвятла зыходзіць, у каторага няма перамены ані ценю зьменнасьці.
18 Нарадзіў нас словам праўды з уласнай волі, каб былі мы першакамі Ягоных тварэньняў.
19 Ведайце, браты мае дарагія: хай кожны чалавек будзе хуткі слухаць, а павольны да гутаркі ды няскоры да злосьці.
20 Бо злосьць чалавека не спрычыняецца да справядлівасьці Божай.
21 Дык адкіньце ўсякі бруд і лішнюю злосьць, і з пакораю прыймайце засеянае ў вас слова, каторае можа збавіць душы вашыя.
22 Будзьце выканаўцамі слова, а ня толькі слухачамі, якія саміх сябе ашукваюць.
23 Бо калі хто толькі слухае слова, а не спаўняе яго, ён падобны да чалавека, які аглядае ўласны воблік свой у люстэрку;
24 бо ён паглядзеў на сябе, адыйшоўся і зараз забыўся, якім ён быў.
25 Хто ж спазнае дасканалы закон свабоды і вытрывае ў ім, той станецца не забываючым слухачом, але выканаўцам чыну, і шчасьлівы будзе ў сваёй дзейнасьці.
26 Калі хто думае, што ён пабожны, а не трымае языка свайго, ашукваючы сэрца сваё, таго пабожнасьць пустая.
27 Пабожнасьць праўдзівая і беззаганная перад Богам і Айцом вось якая: апекавацца сіротамі і ўдовамі, памагаючы ў іхніх бедах ды беззаганным усьцерагчыся ад гэтага сьвету.
1 Браты мае! У веры вашай у Госпада нашага Езуса Хрыста праслаўленага не аглядайцеся на асобу.
2 Бо калі б на вашае сабраньне прыйшоў чалавек з залатым пярсьцёнкам, багата адзеты, ды прыйшоў таксама чалавек бедны ў брудным адзеньні,
3 дык ці вы не зьвярнулі б ўвагі на таго, пышна адзетага, і ці не сказалі б: “Сядзь тут на выгодным месцы”, а беднаму пэўна сказалі б: “Ты пастой там, або сядзь каля маіх ног”.
4 Дык ці вы ня судзіце ў сабе і ці ня робіцеся суддзямі з нягоднымі думкамі?
5 Паслухайце, браты мае ўмілаваныяя! Ці ня выбраў Бог бедных гэтага сьвету на багатых вераю і на спадкаемцаў Каралеўства, якое абяцаў тым, што любяць Яго?
6 Вы ж зьняважылі беднага. Ці не багатыя зьдзекуюцца над вамі, і ці не яны цягаюць вас па судах?
7 Ці ж не яны блюзьняць на добрае імя, якое прызвана над вамі?
8 Дык калі выпаўняеце каралеўскі закон паводле Пісаньня: “Любі бліжняга свайго як самога сябе,” — добра робіце.
9 Калі ж аглядаецеся на асобы, дапускаецеся грэху і будзеце асуджаныя законам як злачынцы.
10 Хоць бы хто споўніў увесь закон, а парушыў толькі адно прыказаньне, становіцца ў-ва ўсім вінаватым.
11 Бо Той, хто сказаў: “Не чужалож”, сказаў таксама: “Не забівай”. Дык калі не чужаложыш, але забіваеш, становішся парушальнікам закону.
12 Гаварыце і рабіце так, як людзі, каторыя будуць суджаны па закону свабоды.
13 Таму, хто не аказаў міласэрдзя, будзе суд без міласэрдзя, бо міласэрдзе вышэй суду.
14 Што за карысьць, браты мае, каб хто казаў, што мае веру, але ўчынкаў ня меў бы? Ці такая вера збавіць яго?
15 Калі брат або сястра ня маюць у што адзецца ды ня маюць на штодзень хлеба,
16 а нехта з вас скажа ім: “Ідзеце ў супакоі, грэйцеся і ешце”, ды ня дасьць ім таго, што неабходнае целу, што за карысьць?
17 Так і вера, калі ня мае ўчынкаў, сама па сабе мёртвая.
18 Можа скажа хто: “Ты маеш веру, а я — учынкі”. Пакажы ты мне веру тваю без учынкаў, а я пакажу табе маю веру са сваіх учынкаў.
19 Ты верыш, што адзін ёсьць Бог? Добра робіш, але і дэманы вераць і дрыжаць!
20 Хочаш ведаць, нікчэмны чалавеча, што вера без учынкаў бясплодная?
21 Ці ж не з учынкаў апраўдаўся бацька наш Абрагам, калі склаў у ахвяру на аўтары сына свайго Ізаака?
22 Бачыш, што вера супрацоўнічала з яго ўчынкамі, ды вера праз учынкі сталася дасканалай.
23 І збылося Пісаньне, дзе сказана: “Паверыў Абрагам Богу, і залічана гэта яму за заслугу”, і таму названы ён сябрам Божым.
24 Бачыце, што ўчынкі апраўдваюць чалавека, але не сама вера.
25 Падобна і распусьніца Рагаб ці не з учынкаў была апраўдана, прыймаючы пасланцаў ды іншай дарогай іх адпраўляючы?
26 Як бо цела бяз духа мёртвае, так і вера без учынкаў мёртвая.
1 Хай з вас многія ня квапяцца быць настаўнікамі, браты мае, бо тым цяжэйшы, ведайце, атрымаем прысуд.
2 Бо ўсе мы шмат у чым грашым. Калі хто словам не грашыць, той дасканалы чалавек, які можа таксама авалодаць усім целам сваім.
3 Калі акелзаваем коні, каб слухаліся нас, то кіруем усім іхнім целам.
4 Вось і караблі, хоць такія вялікія, і магутныя вятры іх носяць, а кіруюцца маленькім стырном туды, куды корнік захоча.
5 Так і язык, хоць малая частка цела, вялікую ролю мае. Вось малы агеньчык вялікі лес падпальвае.
6 І язык — гэта агонь, прычына ўсякай злачыннасьці. Язык так зьмешчаны паміж усіх нашых членаў, што апаганьвае ўсё цела, ды, сам запалены пякельным агнём, запальвае ўсё кругом.
7 Усе вось гатункі зьвяроў і птушак, гадаў ды марскіх жывёлінаў утаймоўваюцца; і сапраўды ўтаймаваныя чалавекам.
8 Языка ж ніводзін чалавек ня можа ўтаймаваць; гэта — разбураючае зло, поўнае сьмяротнай атруты.
9 Ім багаславім Госпада і Айца, ды ім жа праклінаем людзей, створаных на падабенства Божае.
10 З тых самых вуснаў выходзіць багаславенства і праклён. Не павінна так быць, браты мае!
11 Ці ж з таго самага жарала можа выцякаць вада салодкая і горкая?
12 Ці ж можа, браты мае, дрэва фіговае радзіць аліўкі, або вінаградны ўшчэп — фігі? Ня можа салоная крыніца даваць салодкую ваду.
13 Хто з-паміж вас мудры і разважлівы? Хай пакажа гэта на справе добрымі паводзінамі і мудрай лагоднасьцю.
14 Калі ж у сэрцах вашых адчуваеце горкую зайздрасьць і калатлівасьць, дык не хваліцеся і не хлусіце насупраць праўдзе.
15 Гэта мудрасьць не з гары зыходзячая, але зямная, жывёльная, шатанская.
16 Дзе бо зайздрасьць і звадкі, там бязладьдзе ды ўсякая злачыннасьць.
17 А мудрасьць, што з гары, перад усім чыстая, пасьля мірная, сьціплая, уступлівая, поўная міласэрдзя і добрых пладоў, бесстаронная ды некрывадушная.
18 Плод жа справядлівасьці ў супакоі сеецца тымі, што робяць мір.
1 З чаго ўзьнікаюць войны ды скуль звадкі паміж вамі? Ня скуль інакш, як з пажаданьняў вашых, што ўздымаюцца ў членах вашых.
2 Жадаеце і ня маеце; забіваеце і зайздросьціце, і ня можаце здабыць; вадзіцеся ды б’іцёся. Ня маеце, бо ня просіце,
3 просіце і не атрымоўваеце, бо блага просіце, імкнучыся толькі задаволіць свае пажаданьні.
4 Чужаложнікі, ці вы ня ведаеце, што сяброўства з гэтым сьветам ёсьць варожасьць Богу? Дык хто хацеў бы стацца прыяцелем гэтага сьвету, той робіцца непрыяцелем Бога.
5 Можа ўважаеце, што дарма Пісаньне кажа: “Зайздросна любіць Дух, які пражывае ў нас”?
6 Дык большую дае ласку паводле таго, як сказана: “Бог працівіцца пыхлівым, а пакорным ласку дае”.
7 Дык пакарыцеся Богу; а супраціўцеся д’яблу, і ён уцячэ ад вас.
8 Туліцеся да Бога, і Ён прытуліць вас. Ачысьціце рукі, грэшнікі, усьвяціце сэрцы, крывадушнікі.
9 Кайцеся, плачце і сумуйце: хай сьмех ваш абернецца ў жалобу, а радасьць — у жаль.
10 Спакарыцеся перад Госпадам, і Ён падыме вас.
11 Браты, не ачарняйце адзін аднаго. Хто ачарняе брата свайго або асуджае брата свайго, той парушае закон ды асуджае закон. А калі ты асуджаеш закон, дык ты не выпаўніцель закону, але суддзя.
12 Адзін жа Законадаўца і Суддзя, які можа збавіць або загубіць. А ты хто такі, што судзіш бліжняга?
13 Вы, што кажаце цяпер: “Сёньня або заўтра пойдзем у той ці іншы горад і пражывём там год, зоймемся гандлем ды заробім”,
14 ці вы ведаеце, што будзе заўтра з жыцьцём вашым? Вы бо пара, што на хвіліну зьяўляецца, а потым прападае.
15 Таму кажыце: “Калі Госпад захоча, буду жыць і рабіць тое ці іншае”.
16 Вы цяпер пахваляецеся ў сваёй пыхлівасьці. Кожнае такое пустахвальства ліхое.
17 Таму той, хто можа рабіць дабро, і ня робіць, грашыць.
1 Дык жа цяпер, багацеі, плачце і галасіце ў горы, якое надыходзіць на вас.
2 Багацьці вашы збутвелі, адзеньні вашыя моль стачыла,
3 золата вашае і серабро паржавела, ды іржа іхняя будзе сьведчаньнем супраць вас і як агонь, будзе нішчыць целы вашыя. Узбагаціліся вы на апошнія дні.
4 Вось жа галосіць заробак работнікаў, што жалі палі вашыя, каторы вы затрымалі і лямант жанцоў дайшоў да вушэй Госпада Магуцьцяў.
5 Балявалі вы на зямлі ды жылі ў распусьце, напасьвілі сэрцы вашыя на дзень забойства.
6 Засудзілі і забілі вы Справядлівага; Ён не працівіўся вам.
7 Дык будзьце цярплівымі, браты, аж да прыйсьця Госпада. Як зямляроб, спадзяючыся дарагога плёну зямлі, цярпліва чакае, пакуль ня зыйдзе раньні і позьні дождж,
8 гэтак і вы будзьце цярплівымі і ўмацоўвайце сэрцы вашыя, бо набліжаецца прыход Госпадаў.
9 Не наракайце, браты, адзін на другога, каб не былі асуджаны, бо ўжо ля дзьвярэй стаіць Судьдзя.
10 За прыклад, браты, вазьміце стойкасьць і цярплівасьць прарокаў, каторыя прамаўлялі ў імя Госпада.
11 Вось жа называем шчасьлівымі тых, што вытрывалі. Вы чулі пра цярплівасьць Гіёба ды бачылі канец яго ад Госпада, бо Госпад вельмі літасьцівы і міласэрны.
12 Перад усім, браты мае, не прысягайце ані на неба, ані на зямлю, ані якой іншай прысягай, але няхай будзе ў вас: “так” — “так”, і “не” — “не”, каб не папасьці пад суд.
13 Смуткуе хто з вас? Хай моліцца. Радуецца хто? Хай псальмы сьпявае.
14 Хварэе хто з вас? Хай пакліча старшых Царквы, ды хай яны моляцца за яго, намашчаючы яго алеем у імя Госпада.
15 І малітва з верай збавіць хворага, і Госпад падыме яго; і калі б меў грахі, будуць яму адпушчаны.
16 Дык прызнавайцеся адны другім у грахах ды маліцеся адны за другіх, каб атрымалі здароўе. Бо вялікую сілу мае стойкая малітва справядлівага.
17 Гальяш быў чалавекам падобным да нас, але малітваю маліўся, каб не было дажджу, і не ішоў дождж на зямлю тры гады і шэсьць месяцаў.
18 Затым зноў маліўся, і неба дало дождж, і зямля выдала свой плён.
19 Браты мае! Калі б хто з вас адыйшоў ад праўды, а хто другі яго навярнуў,
20 хай ведае той, хто навярнуў грэшніка з блуднай дарогі ягонай, што збавіць душу ягоную ад сьмерці ды закрые многа грахоў.