1 Перш, Тэафілю, пісаў я аб усім, што Езус рабіў і што навучаў ад пачатку
2 аж да дня, у якім быў узяты ў неба, даўшы даручэньні праз Духа Сьвятога выбраным сабою апосталам.
3 Па сваёй сьмерці даў Ён ім многа доказаў, што Ён жыве, на працягу сарака дзён паказваючыся ім ды навучаючы іх пра Каралеўства Божае.
4 І пры супольным пасілку загадаў ім не выходзіць з Ерузаліму, але чакаць абяцаньня Айца: “Аб чым вы чулі ад Мяне,
5 што Ян хрысьціў вадою, а вось вы за некалькі дзён будзеце ахрышчаны Духам Сьвятым”. Дзень ушэсьця
6 Пыталіся ў Яго тыя, што былі сабраўшыся: “Госпадзе, ці ня ў гэты час адновіш каралеўства Ізраэля?”
7 Ён жа сказаў ім: “Ня ваша справа ведаць час і хвіліну, якія ўстанавіў Айцец сваёй уладаю.
8 Але калі атрымаеце моц зыйшоўшага на вас Духа Сьвятога, тады будзеце Мне сьведкамі ў Ерузаліме, і ва ўсёй Юдэі ды Самарыі, і аж па скрай зямлі”.
9 І калі гэта сказаў, на вачах іхніх падняўся ўгору, і воблака ўзяло Яго ад іх вачэй.
10 Калі яны так углядаліся на Яго, падымаючагася ў неба, вось жа два мужы ў белых шатах станулі каля іх,
11 і сказалі яны: “Мужы Галілейскія, чаго стаіцё, углядаючыся ў неба? Гэты Езус, узяты ад вас у неба, так прыйдзе, як бачылі Яго ўзыходзячага ў неба”.
12 Тады вярнуліся яны з гары, званай Аліўнай, каторая каля Ерузаліма, за дзень суботні ходу.
13 І, прыйшоўшы, сабраліся яны ў сьвятліцу, дзе і прабывалі, Пётар і Ян, Якуб і Андрэй, Філіп і Тамаш, Баўтарамей і Мэтэвуш, Якуб Альфеяў і Сымон Зэлёт ды Юда Якубаў.
14 Яны ўсе аднадушна трывалі ў малітве разам з жанчынамі і Марыяй, Маткаю Езуса, ды братамі Яго.
15 У тыя дні, стануўшы пасярод братоў, — а там было сабраўшыся каля ста дваццаці чалавек, – Пётар сказаў:
16 “Мужы браты, споўнілася тое, што ў Пісаньні прадказаў Дух Сьвяты вуснамі Давіда пра Юду, каторы быў правадыром тых, што ўзялі Езуса.
17 Ён быў залічаны да нас і меў удзел у гэтым служэньні.
18 Ён вось атрымаў зямлю як заплату за злачынства і, рынуўшыся, разьдзёрся напалам ды вылілася ўсё нутро яго.
19 І даведаліся пра гэта ўсе жыхары Ерузаліма, так што гэтае поле ў іхняй мове было названа Акельдамах, значыць Поле крыві.
20 Бо ў кнізе Псальмаў напісана: “Хай яго панадворак будзе пустым, ды хай ніхто на ім не жыве”, ды: “Хай урад яго возьме хто іншы”.
21 Дык трэба, каб адзін з гэтых мужоў, што з намі хадзілі ўвесь час, пакуль Госпад Езус быў з намі,
22 пачынаючы ад Янавага хросту аж да дня, у каторым Ён быў узяты ад нас, быў разам з намі сьведкам ўваскрасеньня Ягонага”.
23 І выставілі двух: Язэпа, называнага Барсабай, па мянушцы Справядлівы, ды Мацея.
24 І ў малітве прасілі: “Ты, Госпадзе, што ведаеш сэрцы усіх, пакажы, каторага з гэтых двух выбраў
25 заняць месца паслугі і апостальства, ад якога адступіўся Юда, каб заняць належнае сваё месца”.
26 І кінулі жэрабя, і жэрабя выпала на Мацея, і ён быў далучаны да адзінаццаці апосталаў.
1 І калі спаўняўся дзень Пяцідзесятніцы, усе былі разам у тым жа месцы.
2 І раптам стаўся шум з неба, як бы ад наляцеўшага буйнага ветру, ды напоўніў увесь дом, дзе яны сядзелі.
3 І паказаліся ім паасобна языкі як бы агнявыя і паселі на кожнага з іх.
4 І напоўнены былі яны ўсе Духам Сьвятым, і пачалі гаварыць іншымі мовамі так, як ім Дух даваў прамаўляць.
5 А былі тады ў Ерузаліме пабожныя Юдэі з усіх народаў пад сонцам.
6 І калі ўзьняўся гэты шум, зьбеглася мноства людзей. І кожны быў зьдзіўлены, бо кожны чуў іх прамаўляючых у сваёй мове.
7 Аслупянелі яны і дзівіліся ды казалі: “Ці ж гэтыя усе, што прамаўляюць, не Галілейцы?
8 Дык як жа мы кожны чуем у сваёй мове, у якой мы нарадзіліся.
9 Парты і Мэды, Эляміты і жыхары Мэсапатаміі, Юдэі і Кападокіі, Понту і Азіі,
10 Фрыгіі і Памфіліі, Эгіпту і частак Лібіі, што каля Цырэны, і прыбыльцы з Рыму,
11 а таксама Юдэі і празэліты, Крыцяне і Арабы, чуем іх, што яны гавораць пра веліч Божую ў нашых мовах”.
12 Зьдзіўляліся вось усе, і, не разумеючы гэтага, пыталіся адзін другога: “Што гэта значыць?”
13 А іншыя насьмяхаліся і казалі: “Хіба яны напіліся маладога віна”.
14 Тады Пётар, стаўшы з Адзінаццацю, падняў голас свой і сказаў ім: “Мужы Юдэйскія ды ўсе жыхары Ерузаліма, хай будзе вам гэта ведама, і выслухайце словы мае!
15 Гэтыя бо людзі ня п’яныя, як вы думаеце, бо (яшчэ) трэцяя гадзіна дня,
16 але гэта спаўняецца тое, што сказана праз прарока Ёэля:
17 “І будзе: у апошнія дні, – кажа Бог, – вылью Духа Майго на кожнае цела; і будуць праракаваць сыны вашыя і дочкі; вашыя, і юнакі вашыя будуць бачыць зьявы, і старыя вашыя будуць сьніць сны.
18 І на нявольнікаў Маіх і на нявольніц вылью у тыя дні Духа Майго, і будуць праракаваць.
19 І пакажу цуды на небе, ўгары, ды знакі на зямлі, унізе, кроў і агонь, і стаўбы дыму.
20 Сонца абернецца ў цемру і месяц — у кроў перш, чым прыйдзе дзень Госпадаў, вялікі і слаўны.
21 І будзе: кожны, хто будзе прызываць імя Госпада, будзе збаўлены”.
22 Мужы Ізраэльскія, паслухайце словы гэтыя: Езуса,мужа засьведчанага для вас Богам моцамі, цудамі і знакамі, каторыя Бог учыніў праз Яго між вамі, як вы самі ведаеце,
23 Яго вось, паводле вызначанага рашэньня і огляда Божага выдадзенага, вы, рукамі беззаконных укрыжаваўшы, забілі.
24 Але Бог уваскрасіў Яго, вызваліўшы з мукаў сьмерці, бо немагчыма было, каб яна авалодала Ім.
25 Бо Давід кажа пра Яго: “Бачыў я перад сабой Госпада заўсёды, бо Ён праваруч мяне, каб я не захістаўся.
26 Дзеля таго ўзрадавалася сэрца маё, і ўзвесяліўся язык мой, і цела маё супачываць будзе з надзеяй.
27 Бо не пакінеш душы маёй у пекле, ды не дасі Сьвятому Твайму бачыць зьнішчэньне.
28 Ты даў мне пазнаць дарогі жыцьця, Ты напоўніш мяне радасьцяй ад аблічча Твайго”.
29 Мужы браты, дазвольце сказаць вам адкрыта пра патрыярха Давіда, што ён і памёр, і быў пахаваны, ды магіла яго захавалася ў нас да сёньняшняга дня.
30 Як прарок ён ведаў, што Бог кляўся і прысягнуў яму, што плод паясьніцы яго засядзе на пасадзе яго,
31 і, прадбачачы, прадказаў уваскрасеньне Хрыста, што Ён не застанецца ў пекле, ды што цела Яго ня ўбачыць зьнішчэньня.
32 Гэтага вось Езуса ўваскрасіў Бог, а мы ўсе — сьведкі гэтага.
33 Ён быў правіцаю Божаю ўзвышаны ды атрымаў ад Айца абяцаньне Духа Сьвятога і выліў Яго, як вы бачыце гэта самі і чуеце.
34 Бо Давід не ўзыйшоў у неба, аднак кажа: “Сказаў Госпад Госпаду майму: Сядзь па правіцы Маёй,
35 пакуль не палажу непрыяцеляў Тваіх у падножжа ног Тваіх”.
36 Дык хай цьвёрда ведае ўвесь дом Ізраэля, што гэтага Езуса, каторага вы ўкрыжавалі, Бог устанавіў Госпадам і Хрыстом”.
37 Калі яны пачулі гэта, спакарыліся сэрцам ды пыталіся ў Пятра і іншых апосталаў: “Дык што маем мы рабіць, мужы браты?”
38 Пётар сказаў ім: “Пакайцеся, і хай кожны з вас прыйме хрост у імя Езуса Хрыста на адпушчэньне вашых грахоў, і атрымаеце дар Духа Сьвятога.
39 Бо вам належыцца абяцанае і дзецям вашым, ды ўсім далёкім, каго пакліча Госпад, Бог наш”.
40 І многімі іншымі словамі сьведчыў і напамінаў, кажучы: “Ратуйцеся ад гэтага роду распуснага”.
41 Дык тыя, каторыя прынялі яго словы, былі ахрышчаны. І ў той дзень далучылася каля трох тысячаў душ.
42 І трывалі яны ў навуцы апосталаў ды ў супольнасьці, у ламаньні хлеба і ў малітвах.
43 І страх ахапіў кожную душу, бо апосталы чынілі многа знакаў і цудаў.
44 Усе тыя, што ўверылі, прабывалі разам ды ўсё мелі супольнае,
45 і прадавалі маёмасьць і ўласнасьць ды дзялілі паміж усіх тых, што мелі патрэбу.
46 І штодзень аднадушна прабывалі ў сьвятыні, і, ламаючы хлеб па дамах, спажывалі ежу ў радасьці і прастаце сэрца,
47 славячы Бога і маючы ласку ва ўсяго народу. Госпад жа штодзень дадаваў тых, што мелі быць збаўлены.
1 Калі Пётар і Ян уваходзілі ў сьвятыню а гадзіне дзевятай маліцца,
2 уносілі акурат аднаго чалавека, кульгавага ад нараджэньня, якога клалі штодзень ля брамы сьвятыні, званай Прыгожай, каб прасіў міласьціны ў уваходзячых у сьвятыню.
3 Ён, убачыўшы Пятра і Яна, маючых увайсьці ў сьвятыню, прасіў аб дарэньне.
4 Тады Пётар з Янам, гледзячы на яго, сказалі: “Глянь на нас!”
5 А ён глядзеў на іх, спадзяючыся нешта ад іх атрымаць.
6 Тады Пётар сказаў: “Серабра і золата ня маю, але што маю, тое дам табе: у імя Езуса Хрыста з Назарэту ўстань і хадзі!”
7 І, узяўшы яго за правую руку, падняў яго. І зараз акрэплі ногі і стопы ягоныя,
8 і ён ускочыў і стануў на нагах, і хадзіў ды ўвайшоў з імі ў сьвятыню, і хадзіў, і падскокваў, і славіў Бога.
9 І ўвесь народ убачыў яго ходзячага і славячага Бога,
10 і пазнавалі ў ім таго чалавека, што сядзеў ля Прыгожай Брамы сьвятыні і жабраваў. Дык ахапілі іх страх і зьдзіўленьне з прычыны таго, што напаткала яго.
11 А як ён трымаўся Пятра і Яна, увесь народ у зьдзіўленьні зьбегся да іх у прысенак, званы Салямонавым.
12 Бачачы гэта, Пётар прамовіў да народу: “ Мужы Ізраэльскія, чаму дзівіцеся з гэтага ды чаму так углядаецеся на нас, быццам мы сваёй моцай або пабожнасьцьцю справілі тое, што ён ходзіць?
13 Бог Абрагама, і Бог Ізаака, і Бог Якуба, Бог айцоў нашых уславіў Слугу свайго Езуса, каторага вы выдалі ды адракліся перад Пілатам, калі ён вырашыў асвабадзіць Яго.
14 Вы ж адракліся Сьвятога і Справядлівага і прасілі даць вам забойцу,
15 а Спраўцу жыцьця забілі, але Бог падняў Яго з памёршых, і мы — сьведкі гэтага.
16 І дзеля веры ў імя Яго – гэтаму чалавеку, каторага бачыце і ведаеце, імя гэта вярнула сілы, і вера, што праз Яго, дала яму поўнае аздараўленьне перад вамі ўсімі.
17 Але я цяпер ведаю, браты, што гэта вы зрабілі па няведаньні, як і начальнікі вашыя.
18 А Бог такім чынам споўніў тое, што прадказаў вуснамі ўсіх прарокаў, што Хрыстос Яго будзе цярпець.
19 Дык пакайцеся і навярніцеся, каб грахі вашыя былі скасаваныя,
20 каб насталі часы астуды ад Госпада і, каб Ён паслаў Таго, якога прадказаў вам, Хрыста Езуса,
21 каторага неба мусіць затрымаць аж да часу аднаўленьня ўсяго, што спрадвеку прадказваў Бог вуснамі сьвятых сваіх прарокаў.
22 Майсей жа сказаў: “Прарока як я паставіць вам Госпад, Бог ваш, з-паміж братоў вашых. Слухайце Яго ва ўсім, што Ён вам скажа.
23 І будзе: кожны, хто не паслухае гэтага Прарока, будзе выкаранены з народу”.
24 І прадказвалі гэтыя дні такжа ўсе прарокі ад часоў Самуэля і далей яго наступнікі.
25 Вы – сыны прарокаў і запавету, які Бог заключыў з бацькамі вашымі, калі сказаў Абрагаму: “У патомстве тваім атрымаюць багаславенства ўсе народы зямлі”.
26 Вам у першай чарзе Бог паставіў Слугу свайго ды паслаў Яго, каб багаславіў кожнаму з вас, каб кожны адвярнуўся ад грахоў сваіх”.
1 Калі ж яны прамаўлялі да народу, падыйшлі да іх сьвятары і начальнік варты сьвятыні ды садукеі,
2 абураныя, што яны вучаць народ ды што вясьцяць у Езусе ўваскрасеньне памёршых.
3 Дык узлажылі на іх рукі і даручылі іх варце да наступнага дня, бо быў ужо вечар.
4 А многія з тых, што слухалі слова, уверылі; і лік мужчын быў каля пяці тысяч.
5 На другі дзень у Ерузаліме сабраліся іх начальнікі, старшыні і кніжнікі,
6 і першасьвятар Анна, і Каяфа, і Ян, і Аляксандар ды колькі іх было са сьвятарскага роду.
7 І паставілі іх пасярэдзіне і пыталіся: “Якою моцай ці ў чыё імя вы гэта зрабілі?”
8 Тады Пётар, напоўнены Сьвятым Духам, сказаў ім: “Правадыры народу і старшыні!
9 Калі сягоньня дзеля дабрадзейства хвораму чалавеку, праз якое ён быў аздароўлены, вы дапытваеце нас,
10 дык хай будзе ведама ўсім вам ды ўсяму народу Ізраэля, што ў імя Езуса Хрыста Назарэйца, каторага вы ўкрыжавалі і каторага Бог уваскрасіў з памёршых, праз Яго гэты чалавек стаіць перад вамі здаровы.
11 Ён — камень, каторы вы, будаўнікі, адкінулі, а Ён вось стаўся галавою вугла.
12 І няма ў нікім іншым збаўленьня, бо няма іншага імя пад небам, дадзенага людзям, у каторым маглі б мы быць збаўлены”.
13 Яны вось, бачачы адвагу Пятра і Яна ды даведаўшыся, што яны людзі без навукі і простыя, зьдзівіліся і пазналі іх, што яны былі з Езусам.
14 Ды бачачы стаячага з імі аздароўленага чалавека, нічога не маглі сказаць насупраць.
15 Дык загадалі ім выйсьці з залі Рады і радзіліся,
16 кажучы: “Што маем зрабіць з гэтымі людзьмі? Бо ўсім жыхарам Ерузаліма ясна, што споўнены імі знак, і мы ня можам запярэчыць.
17 Але каб не разыходзілася гэта ў народзе, сурова забаронім ім, каб не прамаўлялі да нікога ў гэтае імя”.
18 І зноў пазвалі іх і забаранілі ім зусім прамаўляць і навучаць у імя Езуса.
19 Аднак Пётар і Ян адказалі ім: “Судзіце самі, ці справядліва на віду Бога вас больш слухаць, чым Бога?
20 Бо мы ня можам бо мы не гаварыць пра тое, што мы бачылі і чулі”.
21 Дык яны панавілі пагрозы і, не знаходзячы за што караць, выпусцілі іх дзеля народу, бо ўсе славілі Бога з прычыны таго, што сталася.
22 Бо той чалавек, з якім стаўся знак аздараўленьня, меў болей сарака гадоў.
23 Асвабоджаныя, яны прыйшлі да сваіх і абвясьцілі, што казалі ім першасьвятары і старшыні.
24 Тыя ж, выслухаўшы (аповед), аднадушна паднялі голас да Бога і маліліся: “Госпадзе, Ты, што стварыў неба і зямлю, і мора, ды ўсё, што ёсьць на іх.
25 Ты праз Духа Сьвятога сказаў вуснамі Давіда, слугі твайго: “Чаго бунтуюцца народы, ды людзі задумалі ліхое?
26 Паўсталі каралі зямлі ды князі зыйшліся ў адно супраць Госпада і супраць памазанца Яго”.
27 Бо сапраўды зыйшліся ў гэтым горадзе супраць сьвятога Слугі Твайго Езуса, каторага Ты намасьціў, Герод і Понці Пілат з паганамі ды народам Ізраэля,
28 каб зьдзейсьніць тое, што рука і рада Твая прызначылі стацца.
29 І цяпер, Госпадзе, зьвярні вочы на пагрозы іхнія ды дай слугам Тваім з усёю адвагай вясьціць слова Тваё,
30 ды працягні руку Тваю, каб аздараўляць, і чыніць знакі і цуды праз імя сьвятога Слугі Твайго Езуса”.
31 І калі яны памаліліся, задрыжэла месца, на якім былі яны сабраўшыся, ды ўсе былі напоўнены Духам Сьвятым і вясьцілі Слова Божае адважна.
32 І адзін дух ды адно сэрца ажыўлялі ўсіх веручых; што мелі, ні адзін не называў сваім, бо ўсё ў іх было супольнае.
33 І апосталы з вялікай сілай сьведчылі пра ўваскарасеньне Госпада Езуса, і ласка вялікая была на ўсіх іх.
34 І не было між іх нікога ў недастатку, бо кожны ўласьнік зямлі або дому прадаваў іх ды прыносіў атрыманыя грошы,
35 ды складаў ля ног апосталаў, і дзялілі іх між тых, што мелі патрэбу.
36 Язэп жа, празваны апосталамі Барнабай, што значыць Сын пацяшэньня, левіт, родам з Кіпру,
37 меўшы палетак зямлі, прадаў яго і прынёс грошы, і паклаў ля ног апосталаў.
1 А адзін чалавек, імем Ананія, са сваёй жонкай Сафірай прадаў палетак
2 ды, зь ведама жонкі, адлажыў сабе частку атрыманых грошаў, а рэшту прынёс і палажыў ля ног апосталаў.
3 Пётар жа сказаў: “Ананія, чаму шатан напоўніў тваё сэрца падмануць Духа Сьвятога, затрымоўваючы частку атрыманых за поле грошаў?
4 Ці ж ты ня мог палетак пакінуць для сябе, а прадаўшы, ці ня мог грошы сабе затрымаць? Дык чаму надумаў гэтакую рэч у сэрцы сваім? Ты ж схлусіў ня людзям, але Богу!”
5 Выслухаўшы гэтыя словы, Ананія ўпаў мёртвы. І ўсіх, што чулі, ахапіў страх вялікі.
6 А некалькі юнакоў усталі, закруцілі палатном цела і вынесьлі ды пахавалі.
7 Сталася, што недзе праз тры гадзіны ўвайшла яго жонка, ня ведаючы, што сталася.
8 Запытаўся ў яе Пётар: “Скажы мне, ці за столькі прадалі вы палетак?” А яна адказала: “Так, за столькі”.
9 Пётар жа сказаў ёй: “Навошта вы змовіліся, каб спакушаць Духа Госпадавага? Вось стаяць у парозе тыя, што пахавалі мужа твайго. Вынясуць яны таксама і цябе”.
10 І яна заразжа ўпала да ног яго і сканала. Калі юнакі ўвайшлі, знайшлі яе мёртвай, дык занесьлі і пахавалі яе каля мужа.
11 Дык ахапіў вялікі страх усю царкву ды ўсіх, што аб гэтым пачулі.
12 Рукамі ж апосталаў былі чынены ў народзе многія знакі і цуды, і зьбіраліся ўсе аднадушна ў прысенку Салямонавым.
13 І ніхто з іншых не адважваўся да іх далучыцца, але хваліў іх народ.
14 І штораз больш павялічваўся лік мужчын і жанчын, веручых у Госпада,
15 дык людзі нават на вуліцу выносілі хворых ды там клалі на насілкі або ложкі, каб хоць цень праходзячага Пятра ўпаў на каторага з іх.
16 Таксама з суседніх гарадоў зьбягалася ў Ерузалім многа народу, дастаўляючы хворых ды апанаваных нячыстымі духамі, і ўсе яны былі аздароўлены.
17 Тады першасьвятар і ўсе, што былі з ім, тагачасная герэзія, садукейская, заварушыліся, палаючы зайздрасьцю,
18 і ўзлажылі рукі на апосталаў, і пасадзілі іх у грамадзкую вязьніцу.
19 А ноччу анёл Госпадаў адчыніў дзьверы вязьніцы, вывеў іх і сказаў:
20 “Ідзіце і вясьціце ў сьвятыні народу ўсе словы жыцьця гэтага”.
21 Пачуўшы гэта, яны на сьвітаньні пайшлі ў сьвятыню і навучалі. Тым часам першасьвятар і тыя, што былі з ім, склікалі Раду ды ўсіх старшынь сыноў Ізраэля і паслалі ў вязьніцу прывесьці іх.
22 Але слугі, пайшоўшы, не знайшлі іх у вязьніцы. А вярнуўшыся, паведамілі,
23 кажучы: “Знайшлі мы вязьніцу старана замкнёную ды вартаўнікоў, стоячых перад дзьвярыма. Адчыніўшы ж, у сярэдзіне не знайшлі мы анікога”.
24 Калі начальнік варты сьвятыні і першасьвятар пачулі гэтыя словы, дык не маглі зразумець, што з імі сталася.
25 У той час нехта, прыйшоўшы, паведаміў: “Гэтыя людзі, каторых вы замкнулі ў вязьніцы, стаяць ў сьвятыні і навучаюць народ”.
26 Тады начальнік са слугамі пайшоў і прывёў іх, але без прымусу, бо баяліся, каб народ не пабіў іх каменьнямі.
27 І, прывёўшы іх, паставілі перад Радай. Тады першасьвятар спытаўся ў іх,
28 кажучы: “Мы вось строга забаранілі вам, каб вы не навучалі ў гэта імя, а вы напоўнілі Ерузалім вашаю навукай ды хочаце ўзьвесьці на нас кроў гэтага Чалавека”.
29 У адказ Пётар і апосталы сказалі: “Болей трэба слухацца Бога, чым людзей.
30 Бог нашых бацькоў уваскрасіў Езуса, каторага вы забілі, прыбіўшы да дрэва.
31 Бог узвысіў Яго правіцай сваёй як Валадара і Збаўцу, каб даць Ізраэлю навярненьне ды адпушчэньне грахоў.
32 І мы вось — сьведкі гэтых падзей, як і Дух Сьвяты, каторага Бог даў паслухмяным Яму”.
33 Чуючы гэтыя словы, тыя закіпелі страшнаю злосьцю і хацелі іх забіць.
34 Тады ўстаў у Радзе адзін фарысэй імем Гамаліель, законавед, паважаны ўсім народам, і загадаў на нейкі час вывесьці апосталаў,
35 і прамовіў: “Мужы Ізраэльцы! Добра абдумайце, як зрабіць з гэтымі людзьмі.
36 Вось недаўна выступіў Тэўда, уважаючыся за нейкага (незвычайнага), і далучыліся да яго каля чатырохсот прыхільнікаў. І быў забіты, і ўсе, што верылі яму, расьсеяліся, і сьлед іх счэз.
37 Потым у дні перапісу выступіў Юда Галілеец, і пацягнуў за сабой людзей. І ён згінуў сам, і ўсе яго прыхільнікі расьсеяліся.
38 І цяпер кажу вам: Пакіньце гэтых людзей (у супакоі) і адпусьціце іх. Бо калі гэты намер і дзейнасьць ад людзей паходзіць, прападзе па сабе,
39 а калі ад Бога, дык вы ня зможаце іх зьнішчыць, ды каб часам не аказалася, што вы ваюеце з Богам”. Паслухалі яго,
40 і паклікалі апосталаў, і, убічаваўшы іх, забаранілі прамаўляць у імя Езуса, і адпусьцілі.
41 І яны выходзілі ад аблічча Рады, цешачыся, што дзеля імя Езуса цярпелі зьнявагу,
42 і, не перастаючы, штодзень у сьвятыні і па дамах навучалі і вясьцілі добрую вестку аб Езусе Хрысьце.
1 У тыя дні, калі лік вучняў узрастаў, пачалі Геленісты наракаць на Гебраяў, што ў штодзённым служэньні іхнія удовы былі крыўджаны.
2 Тады Дванаццаць, склікаўшы грамаду вучняў, сказалі ім: “Не выпадае нам пакінуць Слова Божае і заняцца абслугай сталоў.
3 Таму вось, браты, нагледзьце з-паміж сябе сем мужоў, маючых добрае сьведчаньне і поўных Духа і мудрасьці, якім мы даручым гэтую работу.
4 А мы ўсьцяж будзем на малітве і паслузе слова”.
5 І спадабалася гэтае слова ўсім сабраўшымся, і выбралі Сьцяпана, чалавека, поўнага веры і Духа Сьвятога, і Філіппа, і Прахора, і Ніканора, і Тымона, і Пармэна, і Мікалая, Антыяхійца, прзэліта,
6 і паставілі іх перад апосталамі, каторыя, молячыся, усклалі на іх рукі.
7 І Слова Божае расло, і павялічвалася вельмі лічба вучняў у Ерузаліме; нават вялікая грамада сьвятароў уверыла.
8 Сьцяпан жа, поўны ласкі і моцы, чыніў цуды ды вялікія знакі ў народзе.
9 Тады падняліся некаторыя з сынагогі, званай Лібэртынскай і з Цырэнэйскай ды з Александрыйскай, ды тыя, што былі з Цыліцыі ды з Азіі, і спрачаліся са Сьцяпанам.
10 І не маглі яны ўстаяць супраць мудрасьці і Духа, у якім ён прамаўляў.
11 Тады падбілі яны людзей, каторыя казалі: “Мы чулі, як ён казаў блюзьнерствы на Майсея і Бога”.
12 І ўзбурылі народ, і старшыняў, і кніжнікаў. Яны, зьбегшыся, схапілі яго і завялі ў Раду.
13 І паставілі там фальшывых сьведкаў, каторыя сьведчылі: “Гэты чалавек не перастае гаварыць супраць гэтага сьвятога месца ды супраць закону.
14 Бо мы чулі, як ён казаў, што Езус Назарэец зруйнуе гэтае месца і пазьмяняе звычаі, якія нам перадаў Майсей”.
15 І ўсе, што засядалі ў Радзе, прыглядаліся яму пільна і бачылі твар ягоны, як воблік анёла.
1 А першасьвятар спытаўся ў яго: “Ці гэта праўда?”
2 Ён жа адказаў: “Мужы браты і бацькі, паслухайце! Бог Славы аб’явіўся бацьку нашаму Абрагаму, калі ён яшчэ жыў у Мэсапатаміі, перад тым як абжыўся ў Харане.
3 І сказаў яму тады: “Выйдзі з зямлі тваёй і ад радні тваёй, і ідзі ў зямлю, якую Я табе пакажу”.
4 Тады выйшаў з зямлі Хальдэйскай і абжыўся ў Харане. І адтуль, па сьмерці яго бацькі, перасяліў яго (Бог) у зямлю гэтую, у якой вы цяпер пражываеце,
5 і ня даў яму на ўласнасьць ані пядзі зямлі, але абяцаў даць яе на ўласнасьць яму і патомству яго па ім, хоць ня меў тады яшчэ сына.
6 Сказаў Бог так: “Патомкі твае будуць перасяленцамі ў чужой зямлі і праз чатырыста гадоў будуць зьняволены і крыўджаны.
7 І народ, у каторага будуць яны нявольнікамі, Я сам асуджу, – кажа Бог, – і пасля таго выйдуць яны і будуць служыць Мне на гэтым вось месцы”.
8 Ды даў яму запавет абразаньня. І так нарадзіўся яму Ізаак, каторага абрэзаў у восьмы дзень, а Ізааку – Якуб, а Якубу – дванаццаць патрыярхаў.
9 І гэтыя патрыярхі праз зайздрасьць прадалі Язэпа ў Эгіпет; і Бог быў з ім,
10 і асвабадзіў яго ад усякіх бедаў, і даў яму ласку і мудрасьць у вачах фараона, караля Эгіпту, які прызначыў яго начальнікам над Эгіптам ды над усім сваім домам.
11 І ўвесь Эгіпет і Ханаан наведаў голад і вялікае гора, і бацькі нашыя ня мелі чаго есьці.
12 Калі Якуб даведаўся, што ў Эгіпце ёсьць збожжа, паслаў бацькоў нашых першы раз,
13 а за другім разам Язэп даўся пазнаць сваім братам, фараон жа даведаўся пра род Язэпа.
14 Дык паслаў Язэп па Якуба, бацьку свайго, ды ўсю радню ў ліку сямідзесяці пяці душ,
15 і Якуб прыйшоў ў Эгіпт, і памёр ён сам, і бацькі нашыя,
16 і перанесьлі іх у Сыхем ды палажылі ў магіле, каторую Абрагам купіў за серабро ад сыноў Гемора ў Сыхеме.
17 А, як прыбліжаўся час зьдзяйсьненьня абяцаньня, якое Бог даў Абрагаму, народ разрастаўся і размнажаўся ў Эгіпце,
18 аж запанаваў іншы кароль у Эгіпце, каторы ня ведаў Язэпа.
19 Ён пачаў падступна дзейнічаць супраць народу нашага, і прымушаў бацькоў нашых выкідваць дзяцей сваіх, каб не жылі.
20 Тады вось нарадзіўся Майсей, і быў ён мілы Богу; і тры месяцы кармілі яго ў доме бацькі.
21 А калі ён быў выкінуты, узяла яго дачка фараона і ўзгадавала яго як сына.
22 І быў Майсей навучаны ўсёй мудрасьці Эгіпецкай, ды быў магутны ў словах і чынах сваіх.
23 А калі мінула яму сорак гадоў, надумаў ён адведаць братоў сваіх, сыноў Ізраэля.
24 І там, убачыўшы аднаго крыўджаўнага зямляка, стануў у яго абарону і памсціўся за крыўджанага, забіўшы Эгіпцяніна.
25 Ён думаў, што браты ягоныя зразумеюць, што Бог яго рукой дае ім выбаўленьне, але яны не зразумелі.
26 Калі на другі дзень паявіўся ён між іх, калі яны біліся між сабой, ды стараўся іх пагадзіць, кажучы: “Людзі, вы ж браты; чаму крыўдзіце адзін другога?”
27 Але той, што быў крыўдзіў бліжняга, адапхнуў яго і сказаў: “Хто паставіў цябе начальнікам і суддзёю над намі?
28 Хіба і мяне хочаш забіць, як учора забіў Эгіпцяніна?”
29 Дзеля гэтых словаў Майсей уцёк ды жыў як чужынец у зямлі Мадыян, дзе нарадзіліся яму два сыны.
30 Праз сарак гадоў явіўся яму на пустыні пад гарою Сынай анёл Госпадаў у полымі агня ў кусьце.
31 Майсей жа, убачыўшы, дзівіўся з бачанага. А калі падыйшоў бліжэй, каб прыгледзецца, пачуўся голас Госпада:
32 “Я — Бог бацькоў тваіх, Бог Абрагама, Ізаака і Якуба”. Стрывожыўся Майсей і не адважыўся глядзець.
33 І сказаў яму Госпад: “Здымі сандалы з ног тваіх, бо месца, на якім стаіш, ёсьць зямля сьвятая.
34 Я глядзеў і ўбачыў прыгнёт народу Майго ў Эгіпце ды чуў стогны яго, ды зыйшоў, каб асвабадзіць яго. Дык цяпер ідзі, Я пасылаю цябе ў Эгіпет”.
35 Таго вось Майсея, якога яны адракліся, кажучы: “Хто цябе паставіў начальнікам і суддзёй?”, яго вось Бог паслаў як правадыра і выбаўцу рукою анёла, каторы явіўся яму ў кусьце.
36 Ён вывеў іх, чынячы цуды і знакі ў зямлі Эгіпецкай і на Чырвоным моры ды на пустыні на працягу сарака гадоў.
37 Гэты вось Майсей, што сказаў сынам Ізраэля: “Прарока як я паставіць вам Бог з-паміж братоў вашых”.
38 Ён гэта ў дзень сабраньня ў пустыні быў пасярэднікам між анёлам, каторы гаварыў яму на гары Сынай, і бацькамі нашымі. Ён жа атрымаў словы жыцьця, каб пераказаць іх нам.
39 Але не хацелі яго слухаць бацькі нашыя ды адапхнулі яго і зьвярнулі сэрцы свае да Эгіпту,
40 кажучы Аарону: “Зрабі нам багоў, каторыя будуць ісьці перад намі, бо ня ведаем, што сталася з тым Майсеем, каторы вывеў нас з зямлі Эгіпецкай”.
41 І зрабілі сабе цялё ў тыя дні ды склалі ахвяру ідалу, ды цешыліся з працы рук сваіх.
42 Дык Бог адвярнуўся ад іх і дазволіў, што служылі войску нябеснаму, як напісана ў кнізе Прарокаў:
43 “Доме Ізраэля! Ці прыносілі вы Мне ахвяры і дары на працягу сарака гадоў у пустыні?
44 І паднялі вы палатку Малоха ды зорку бога вашага Рэфана, выбражэньні, каторыя зрабілі, каб ім пакланяцца. Таму перасялю вас за Бабілён”. Нашыя бацькі мелі ў пустыні Палатку Сьведчаньня; Той бо, Хто гаварыў з Майсеем, загадаў збудаваць яе па ўзору, які (Майсей) бачыў.
45 І ўзялі яе нашыя бацькі і з Ёзуэ і ўнесьлі ў зямлю паганаў, каторых Бог выгнаў перад бацькамі нашымі аж да часоў Давіда,
46 які знайшоў ласку ў Бога і прасіў пабудаваць жытло для Бога Якуба.
47 А Салямон пабудаваў Яму дом.
48 Але Узвышні не жыве ў пабудовах рук людзкіх, як кажа прарок:
49 “Неба – пасад Мой, а зямля — падножжа ног Маіх. Які ж дом пабудуеце Мне, – кажа Госпад, — або якое месца для супачынку Майго?
50 Ці ж не рука Мая ўчыніла ўсё гэта?”
51 Людзі з цьвёрдым каркам, неабрэзанымі сэрцамі і вушыма! Вы заўсёды супрацівіцеся Духу Сьвятому, як бацькі вашыя, так і вы!
52 Каторага з прарокаў не перасьледавалі бацькі вашыя? Пазабівалі вы і тых, каторыя прадказвалі прыход Справядлівага, якога вы выдалі і замардавалі.
53 Вы, што атрымалі закон за пасярэдніцтвам анёлаў, але не бераглі яго”.
54 Пачуўшы гэта, іхнія сэрцы закіпелі гневам, і яны скрыгаталі зубамі на яго.
55 А ён, напоўнены Духам Сьвятым, глянуў у неба і ўбачыў хвалу Божую і Езуса, стоячага праваруч Айца,
56 і кажа: “Бачу неба адкрытае і Сына Чалавечага, стоячага па правіцы Бога”.
57 Яны ж паднялі вялікі крык, і затыкалі вушы сабе, і кінуліся на яго аднадушна,
58 і выцягнулі яго за горад, і ўкаменавалі. І сьведкі паклалі сваё адзеньне ля ног юнака, званага Саўлам.
59 І каменавалі Сьцяпана, а ён маліўся: “Госпадзе Езусе, прыймі духа майго!”
60 А калі ўпаў на калені, закрычаў моцным голасам: “Госпадзе, не палічы ім грэху гэтага”. І па гэтых словах сканаў.
1 А Саўл згаджаўся з забойствам яго. З таго дня пачалося вялікае перасьледаваньне царквы ў Ерузаліме; і ўсе, за выключэньнем апосталаў, расьсеяліся па Юдэі і Самарыі.
2 А багабойныя людзі пахавалі Сьцяпана і зрабілі вялікае галашэньне па ім.
3 Саўл жа пустошыў царкву, урываючыся ў дамы і арыштоўваючы мужчын і жанчын, і аддаючы іх у вязьніцу.
4 А тыя, што паразьбягаліся, хадзілі, абвяшчаючы слова (Божае).
5 Філіп так прыбыў у горад Самарыйскі і вясьціў ім Хрыста.
6 І грамады аднадушна слухалі, што казаў Філіп, бо ня толькі чулі словы, але і бачылі знакі, якія ён рабіў.
7 З многіх вось апанаваных выходзілі з вялікім крыкам нячыстыя духі, і шмат спараліжаваных і кульгавых было аздароўлена.
8 І вялікая радасьць сталася ў тым горадзе.
9 А ў горадзе быў адзін чалавек, імем Сымон, каторы раней займаўся чарадзействам і зьдзіўляў народ Самарыі, хвалячыся, што ён нехта вялікі.
10 І паважалі яго ўсе ад найменшага да найбольшага, і казалі: “Ён – моц Божая, што завецца Вялікая”.
11 І лічыліся з ім, бо ён доўгі час чмуціў іх сваімі чарамі.
12 Але калі ўверылі Філіпу, які абвяшчаў Каралеўства Божае і імя Езуса Хрыста, дык мужчыны і жанчыны прыймалі хрост.
13 Тады і Сымон сам уверыў і па атрыманьні хросту далучыўся да Філіпа. І дзівіўся ён надта, бачачы чыненыя цуды і знакі вялікія.
14 Апосталы ж, што былі ў Ерузаліме, пачуўшы, што Самарыя прыняла Слова Божае, паслалі туды Пятра і Яна.
15 Яны прыбылі і маліліся за Самаран, каб атрымалі Духа Сьвятога,
16 бо яшчэ ніхто з іх ня быў атрымаўшы, але былі яны толькі ахрышчаны ў імя Госпада Езуса.
17 Тады апосталы ўскладалі на іх рукі, і яны атрымоўвалі Духа Сьвятога.
18 Калі Сымон убачыў, што апосталы ўскладаньнем рук удзяляюць Духа Сьвятога, прынёс ім грошы,
19 просячы: “Дайце і мне гэту ўладу, каб калі ўскладу на каго рукі, атрымаў ён Духа Сьвятога”.
20 Пётар жа сказаў яму: “Хай серабро тваё ідзе на гібель разам з табой, бо ты маніўся за грошы набыць дар Божы!
21 Ня маеш ты часткі і долі ў гэтым слове, бо сэрца тваё крывадушнае перад Богам.
22 Дык пакайся за гэтую сваю нягоднасьць і малі Бога, можа Ён даруе табе ліхі твой намер.
23 Я бо бачу цябе ў горычы жоўці ды ў путах сапсуцьця”.
24 І Сымон адказаў: “Маліце за мяне Госпада, каб не спаткала мяне нічога таго, што вы казалі”.
25 І апосталы, даўшы сьведчаньне (аб Хрысьце) і абвясьціўшы Слова Божае, вярталіся ў Ерузалім, эвангелізуючы ў многіх вёсках Самаранскіх.
26 І анёл Госпадаў сказаў Філіпу: “Устань і ідзі на поўдзень па дарозе, каторая ідзе з Ерузаліма ў Газу; яна цалкам пустая”.
27 Ён падняўся і пайшоў. Акурат тады пакланіцца Богу прыбыў у Ерузалім муж Этыёпскі, эўнух, урадовец Кандакі, каралевы Этыёпскай, загадчык усіх яе скарбаў.
28 Ён вось вяртаўся ў сваім возе, чытаючы прарока Ісаю.
29 Дык Дух кажа Філіпу: “Падыйдзі і далучыся да гэтага возу”.
30 Калі Філіп падбег, пачуў, як той чытаў прарока Ісаю, дык запытаўся ў яго: “Ці разумееш, што чытаеш?”
31 Той адказаў: “Як магу разумець, калі ніхто мне ня выясьніў?” І запрасіў Філіпа ўзьлезьці ў воз і сесьці побач.
32 А месца Пісаньня, што ён чытаў, было гэткае: “Як авечка на зарэз ведзена ды як ягня безгалосае перад тым, хто яго стрыжэ, так Ён не адкрыў вуснаў сваіх.
33 У паніжэньні Яго адмовілі Яму справядлівасьць. Пра род Ягоны хто раскажа? Бо з зямлі ўзята жыцьцё Яго”.
34 Эўнух папытаўся ў Філіпа: “Прашу цябе, выясьні, пра каго тут кажа прарок? Пра сябе, ці пра каго другога?”
35 Тады Філіп, адчыніўшы свае вусны, пачынаючы ад Пісаньня гэтага, абвяшчаў яму Езуса.
36 І калі ехалі па дарозе, пад’ехалі да вады. Дык кажа эўнух: “Вось вада, ці не магу быць ахрышчаны?”
37 Дык сказаў Філіп: “Калі верыш усім сэрцам, дык можна”. І, адказваючы, сказаў (эўнух): “Веру, што Езус Хрыстос ёсьць Сын Божы”.
38 І казаў затрымацца, і яны абодва, Філіп і эўнух, увайшлі ў ваду, і (Філіп) ахрысьціў яго.
39 А калі выйшлі з вады, Дух Госпадаў схапіў Філіпа, і эўнух ня бачыў яго ўжо больш, але паехаў у сваю дарогу радасны.
40 А Філіп апынуўся ў Азоце, і, праходзячы праз ўсе гарады, эвангелізаваў, аж пакуль да Цэзарэі.
1 Саўл жа, дыхаючы пагрозамі і забойствамі на вучняў Госпадавых, прыйшоў да першасьвятара
2 і прасіў у яго лістоў да сынагогаў у Дамашку, каб, калі там знойдзе каго гэтага напрамку, як мужчын, так і жанчын, вязьніць і дастаўляць у Ерузалім.
3 І ў дарозе, калі ўжо набліжаўся да Дамашку, раптам агарнула яго сьвятло з неба,
4 і, падаючы на зямлю, пачуў голас, кажучы яму: “Саўл, Саўл, чаму Мяне перасьледуеш?”
5 Ён спытаў: “Хто Ты, Госпадзе?” Пачуў голас: “Я — Езус, каторага ты перасьледуеш!
6 Але ўстань і ідзі ў горад, і там скажуць табе, што маеш рабіць”.
7 Тыя ж людзі, што былі з ім у дарозе, стаялі аслупянеўшы, бо чулі голас, але нікога ня бачылі.
8 Саўл жа падняўся з зямлі, раскрыў вочы, але нічога ня бачыў. Дык завялі яго ў Дамашак, трымаючы за руку.
9 І тры дні ня бачыў, ня еў і ня піў.
10 У Дамашку пражываў адзін вучань, імем Ананія, і сказаў яму Госпад у зьяве: “Ананія!” Ён адказаў: “Вось я, Госпадзе”.
11 Госпад кажа яму далей: “Устань і ідзі на вуліцу, што завецца Простая, ды ў доме Юды запытай пра Саўла з Тарсу. Ён вось моліцца,
12 ды ў зьяве ўбачыў чалавека, імем Ананія, які прыйшоў і ўсклаў рукі на яго, каб ён зноў бачыў”.
13 Ананія адказаў: “Госпадзе, я чуў ад многіх пра гэтага чалавека, колькі ён зла ўчыніў сьвятым Тваім ў Ерузаліме.
14 І тут ён мае ўладу ад першасьвятароў вязьніць усіх прызываючых імя Тваё”.
15 Але Госпад сказаў яму: “Ідзі, бо выбраў Я гэтага чалавека як пасудзіну, каб занесьці імя Маё паганам, каралям і сынам Ізраэля.
16 І Я пакажу яму, колькі ён мае цярпець дзеля імя Майго”.
17 І Ананія пайшоў, і ўвайшоў у дом ды, усклаўшы рукі на яго, казаў: “Браце Саўле! Госпад паслаў мяне, Езус, каторы аб’явіўся табе ў дарозе, каторай ты ішоў, каб ты бачыў ды быў напоўнены Духам Сьвятым”.
18 І ў той момант быццам луска адпала з вачэй яго, і ён праглянуў. І, падняўшыся, быў ахрышчаны,
19 і калі спажыў пасілак, набраўся сіл. І некалькі дзён быў з вучнямі ў Дамашку.
20 І зараз жа стаў абвяшчаць у сынагогах Езуса, што Ён — Сын Божы.
21 І ўсе, што чулі гэта, дзівіліся і казалі: “Ці ж гэта ня той самы, што ў Ерузаліме перасьледаваў тых, каторыя прызывалі гэтае імя, і ці не па тое прыбыў сюды, каб, увязьніўшы іх, весьці да першасьвятара?”
22 А Саўл тым адважней выступаў, даводзячы, што гэта Хрыстос, чым бянтэжыў Юдэяў, пражываючых у Дамашку.
23 Па нейкім часе Юдэі змовіліся забіць яго,
24 але Саўл даведаўся пра іх намеры. А яны днём і ноччу пільнавалі брамаў, каб яго забіць.
25 І вучні ноччу спусьцілі яго ў кашы праз мур ды выправілі.
26 Калі Саўл прыбыў у Ерузалім, дык стараўся далучыцца да вучняў, але ўсе баяліся яго, ня веручы, што ён вучань.
27 Толькі Барнаба ўзяў яго і прывёў да апосталаў ды расказаў ім, як у дарозе Саўл убачыў Госпада, і што (Госпад) сказаў яму, ды з якою адвагай выступаў у Дамашку ў імя Езуса.
28 Дзякуючы таму прабываў з імі ў Ерузаліме, сьмела навучаючы ў імя Госпада.
29 Гутарыў таксама і спрачаўся з Геленістамі. Яны ж цікавалі, каб яго забіць.
30 Даведаўшыся пра гэта, браты адвялі яго ў Цэзарэю, а адтуль выправілі ў Тарс.
31 Тым часам Царква цешылася супакоем ва ўсёй Юдэі, Галілеі і Самарыі, будуючыся і ходзячы ў страху Госпадавым, і ў пацяшэньні Духа Сьвятога памнажалася.
32 Здарылася, што Пётар, наведваючы ўсіх, дабраўся і да сьвятых, каторыя пражывалі ў Ліддзе.
33 Там напаткаў ён аднаго чалавека, імем Энэй, які быў спараліжаваны і восем гадоў праляжаў у ложку.
34 Сказаў яму Пётар: “Энэй, Езус Хрыстос цябе аздараўляе. Падыміся і засьцялі сабе”. І ён адразу ўстаў.
35 І бачылі яго ўсе жыхары Лідды і Сарону, і навярнуліся да Госпада.
36 А пражывала ў Ёппе адна вучаніца, імем Табіта, значыць Доркас (Сарна). Яна была поўная добрых учынкаў і дарэньняў, якія рабіла.
37 Сталася ж у тыя дні, што яна захварэла і памерла. Яе памылі ды палажылі ў сьвятліцы.
38 А як Лідда ёсьць недалёка ад Ёппы, дык вучні, даведаўшыся, што там знаходзіцца Пётар, паслалі да яго двух пасланцоў з просьбаю: “Прыйдзі да нас, не марудзь!”
39 І Пётар, устаўшы, пайшоў з імі; і калі прыйшлі, завялі яго ў сьвятліцу і акружылі яго там удовы, паказваючы яму з плачам вопраткі і адзеньне, якія зрабіла Доркас, калі яшчэ жыла з імі.
40 І, выправіўшы ўсіх, Пётр упаў на калені ды маліўся і, павярнуўшыся да цела, сказаў: “Табіта, устань!” І яна адчыніла вочы свае ды, убачыўшы Пятра, села.
41 Пётар жа падаў ёй руку ды падняў яе, затым пазваў сьвятых і ўдоў, і паказаў яе ім жывую.
42 І вестка аб гэтым разыйшлася па ўсёй Ёппе, і многія ўверылі ў Госпада.
43 І яшчэ многа дзён пражываў Пётар у Ёппе ў нейкага гарбара Сымона.
1 А ў Цэзарэі жыў адзін чалавек на імя Карнэль, сотнік кагорты, званай Італійскай,
2 пабожны і багабаязны з усім домам сваім. Багата ён даваў міласьціну людзям ды заўсёды маліўся да Бога.
3 Каля дзевятае гадзіны дня ён у зьяве выразна ўбачыў анёла Божага, уваходзячага да яго і кажучага яму: “Карнэль!”
4 Ён жа, углядаючыся ў яго, ахоплены страхам сказаў: “Што, гаспадару?” Анёл сказаў Яму: “Малітвы твае і міласьціны твае падняліся на памяць перад абліччам Бога.
5 Дык зараз жа пашлі людзей у Ёппу і прывядзі нейкага Сымона, званага Пятром.
6 Ён гасьціць у нейкага гарбара Сымона, якога дом каля мора”.
7 Калі зыйшоў анёл, каторы з ім гутарыў, Карнэль паклікаў двух сваіх дамоўнікаў і багабойнага ваяку, з тых, што былі яму падначалены,
8 ды, расказаўшы ім усё, паслаў іх у Ёппу.
9 На другі дзень, калі яны былі ў дарозе ды набліжаліся да горада, Пётар узыйшоў на дах памаліцца, а была меней болей шостая гадзіна.
10 І пачуў ён голад, і захацелася яму есьці; пакуль жа гатавалі, найшло на яго захапленьне,
11 і ён убачыў адкрытае неба ды нейкую рэч спускаючыся, падобную да вялікага абруса, за чатыры канцы спусканага на зямлю.
12 Былі на ім усякія чацьвераногія, і паўзуны зямныя, і нябесныя птушкі.
13 І азваўся голас да яго: “Устань, Пётар, забівай і еш!”
14 А Пётар сказаў: “Ніякім чынам, Госпадзе, бо я ніколі ня еў нічога паганага і нячыстага”.
15 І голас паўторна азваўся да яго: “Што Бог ачысьціў, не называй таго нячыстым”.
16 І паўтарылася гэта тры разы. І зараз жа той прадмет быў узяты ў неба.
17 І калі Пётар разважаў, што можа азначаць зьява, якую бачыў, перад брамай затрымаліся пасланьнікі Карнэля і пыталіся пра дом Сымона.
18 Яны пыталіся ў голас, ці тут гасьціць Сымон, называны Пятром.
19 А Пятру, разважаючаму пра зьяву, сказаў Дух: “Вось гэтыя тры мужчыны пытаюцца пра цябе.
20 Дык устань, зыйдзі на ніз ды ідзі да іх, не сумняваючыся, бо Я іх паслаў”.
21 Дык зыйшоў Пётар да тых людзей і сказаў: “Гэта я той, каторага шукаеце. Што за прычына, дзеля якой вы прыбылі?”
22 Яны адказалі: “Сотнік Карнэль, чалавек справядлівы і багабойны, аб чым можа засьведчыць увесь народ Юдэйскі, атрымаў ад анёла сьвятога даручэньне паклікаць цябе ў свой дом і выслухаць тое, што ты скажаш”.
23 Тады Пётр запрасіў іх у дом і пачаставаў. А на другі дзень у таварыстве некаторых братоў з Ёппы разам з імі выбраўся ў дарогу.
24 На другі дзень прыбылі ў Цэзарэю. Карнэль жа чакаў на іх, склікаўшы сваіх сваякоў і блізкіх прыяцеляў.
25 І калі Пётар уваходзіў, Карнэль выйшаў яму на сустрач, упаў яму да ног і пакланіўся.
26 Пётар жа падняў яго, кажучы: “Устань, бо і я такі самы чалавек”.
27 І, гутарачы з ім, увайшоў у дом і знайшоў там шмат сабраўшыхся,
28 і сказаў ім: “Ведаеце, што Юдэю нельга спатыкацца або гасьціць з чужынцамі. Але Бог мне аб’явіў, што ніводнага чалавека нельга лічыць паганым і нячыстым.
29 Таму вось, запрошаны, я, не сумняваючыся, прыбыў. Дык цяпер пытаюся, навошта мяне запрасілі?”
30 І Карнэль адказаў: “Чатыры дні таму а дзевятай гадзіне маліўся я ў сваім доме, і явіўся перада мною муж у бліскучай шаце,
31 і сказаў: “Карнэль, твая малітва выслухана, і Бог успомніў на твае міласьціны.
32 Дык пашлі ў Ёппу і пакліч Сымона, званага Пятром. Ён гасьціць у доме Сымона гарбара каля мора”.
33 Дык я паслаў, не марудзячы, па цябе, і ты добра зрабіў, што прыйшоў. Цяпер усе мы стаім перад Богам, каб паслухаць усяго, што табе Госпад даручыў”.
34 Тады Пётар, адкрыўшы вусны, сказаў: “Я сапраўды пераконваюся, што Бог не зважае на асобу,
35 але ў кожным народзе мілы яму той, хто баіцца Яго і спаганяе справядлівасьць.
36 Паслаў Ён сваё Слова сынам Ізраэля, абшчаючы ім мір праз Езуса Хрыста. Ён — Госпад усіх.
37 Вы ведаеце, што адбывалася ва ўсёй Юдэі, пачынаючы ад Галілеі, па хросьце, які прапаведываў Ян;
38 пра Езуса з Назарэту, каторага Бог намасьціў Духам Сьвятым і магутнасьцю, што хадзіў Ён, чынячы дабро і аздараўляючы ўсіх апанаваных дэманам, бо Бог быў з Ім.
39 І мы — сьведкі ўсяго, што Ён учыніў у зямлі Юдэйскай і ў Ерузаліме. Яго вось забілі, павесіўшы на дрэве.
40 Але Бог уваскрасіў Яго на трэці дзень і даў Яму аб’яўляцца,
41 ды не ўсяму народу, але сьведкам, выбраным наперад Богам, нам, каторыя з Ім елі і пілі па ўваскрасеньні Ягоным.
42 І Ён нам загадаў вясьціць і сьведчыць народу, што Ён устаноўлены Богам суддзёю жывых і памёршых.
43 І ўсе прарокі сьведчаць гэта, што кожны, хто верыць у Яго, атрымае адпушчэньне грахоў праз імя Яго”.
44 І калі Пётар яшчэ гаварыў гэта, Дух Сьвяты зыйшоў на ўсіх, каторыя слухалі слова.
45 Дык веручыя з абрэзаных, прыйшоўшыя з Пятром, былі надта зьдзіўлены, што дар Духа Сьвятога вылітыы быў таксама на паганаў,
46 бо чулі іх гаворачымі (чужымі) мовамі і славячымі Бога. Тады вось азваўся Пётар:
47 “Хто можа забараніць хрысьціць тых, што атрымалі Духа Сьвятога, як і мы?”
48 І загадаў іх хрысьціць у імя Езуса Хрыста. Тады прасілі яго затрымацца ў іх некалікі дзён.
1 Апосталы ж і браты, што былі ў Юдэі, даведаліся, што і пагане прынялі слова Божае.
2 Дзеля таго, калі Пётар прыбыў у Ерузалім, веручыя з абрэзаных дакаралі яго:
3 кажучы: “Ты пайшоў да людзей неабрэзаных ды еў з імі”.
4 Тады Пётар пачаў выясьняць па парадку, кажучы:
5 “Калі я быў у горадзе Ёппе і маліўся, у захапленьні ўбачыў зьяву, як нейкі прадмет, падобны на вялікі абрус, за чатыры канцы спускаўся з неба, аж спусьціўся каля мяне.
6 І, прыглядаючыся да яго пільна, заўважыў на ім чацьвераногіх зямлі, зьвяроў і паўзуноў ды птушкі нябесныя.
7 Ды пачуў я голас, кажучы мне: “Устань, Пётар, забівай і еш!”
8 Я адказаў: “Ніякім чынам, Госпадзе! Ніколі штосьці паганага або нячыстага ня браў я ў свае вусны”.
9 Але голас з неба азваўся паўторна: “Што Бог ачысьціў, ты не называй нячыстым!”
10 І так паўтарылася тры разы, і зноў усё было ўзята ў неба.
11 І зараз жа перад домам, у якім мы прабывалі, паявіліся трох мужчын, пасланыя з Цэзарэі да мяне.
12 І сказаў мне Дух, каб я, не сумняваючыся, пайшоў з імі. А разам са мной пайшлі таксама тых шэсьць братоў, і мы разам прыбылі ў дом таго чалавека.
13 Ён вось нам расказаў, як убачыў анёла, які зьявіўся ў яго доме, і сказаў: “Пашлі ў Ёппу і пакліч Сымона, званага Пятром.
14 Ён скажа табе словы, праз якія будзеш збаўлены ты і ўвесь дом твой”.
15 Калі ж я пачаў навучаць, Дух Сьвяты зыйшоў на іх, як і на нас на пачатку.
16 І прыпомніў я тады словы, сказаныя Госпадам: “Ян хрысьціў вадою, вы ж будзеце ахрышчаны Духам Сьвятым”.
17 Дык калі Бог даў ім такі самы дар, як і нам, каторыя ўверылі ў Госпада Езуса Хрыста, то хто ж я, каб мог працівіцца Богу”.
18 Пачуўшы гэта, усе супакоіліся ды славілі Бога, і казалі: “Дык і паганам даў Бог ласку навяртаньня дзеля жыцьця”.
19 А тыя, што былі расьсеяны дзеля перасьледваньня, узьнікішага з прычыны Сьцяпана, дабраліся аж да Фэніцыі, і Кіпру, і Антыёхіі, абвяшчаючы слова адно толькі Юдэям.
20 З іх жа некаторыя былі Кіпрыйцы і Цырэнэйцы, якія, прыбыўшы ў Антыёхію, сталі навучаць і Грэкаў, абвяшчаючы добрую вестку пра Госпада Езуса.
21 І рука Госпадава была з імі, і многія ўверылі і навярнуліся да Госпада.
22 І вестка пра гэта дайшла да вушэй царквы ў Ерузаліме, дык паслалі Барнабу ў Антыёхію.
23 Калі ён прыбыў і ўбачыў ласку Божую, усьцешыўся ды заахвочваў усіх, каб усім сэрцам трывалі пры Госпадзе.
24 А быў ён чалавек добры і поўны Духа Сьвятога ды веры. І вялікая грамада прыхінулася да Госпада.
25 Пасьля ён направіўся ў Тарс, каб адшукаць Саўла.
26 І калі знайшоў яго, прывёў у Антыёхію, ды цэлы год працавалі разам у царкве, навучаючы вялікую грамаду людзей. І ў Антыёхіі першы раз вучняў назвалі хрысьціянамі.
27 У той вось час з Ерузаліму ў Антыёхію прыбылі прарокі.
28 І вось адзін з іх, імем Агаб, устаўшы, прадказваў праз Духа, што па ўсёй зямлі мае быць вялікі голад; і стаўся ён за Кляўдыя.
29 Дык вучні вырашылі, што кожны па магчымасьці мае ўспамагчы братоў, пражываючых у Юдэі.
30 Так яны і зрабілі, пасылаючы (дапамогу старшым) праз Барнабу і Саўла.
1 У гэтым часе Герод пачаў перасьледаваць некаторых з царквы
2 А Якуба, брата Яна, забіў мячом.
3 І калі заўважыў, што гэта спадабалася Юдэям, увязьніў апрача таго і Пятра. А былі гэта дні Праснакоў.
4 Калі яго схапіў, укінуў у вязьніцу ды аддаў пільнаваць чатыром вартаўнікам, манючыся па сьвяце Пасхі вывесьці яго народу.
5 І быў Пётар вартаваны ў вастрозе. А царква безупынна малілася за яго да Бога.
6 У ноч, па каторай Герод меўся вывесьці яго, Пётар, скаваны падвойным ланцугом, спаў між двух жаўнераў, і вартаўнікі перад брамай пільнавалі вастрог.
7 І вось паявіўся анёл Госпадаў, і сьвятло зазьзяла ў каморы; і, ткнуўшы ў бок, абудзіў Пятра і сказаў: “Устань хутчэй”! І апалі ланцугі з рук ягоных.
8 І сказаў яму анёл: "Падперажыся ды абуй сандалы твае!” І ён так зрабіў. Далей казаў яму: "Надзень вопратку тваю ды хадзі за мной”.
9 І, выйшаўшы, ішоў за ім, але ня ведаў, ці гэта праўда, што анёл робіць, ці можа бачыць прывід.
10 Мінулі першую і другую варту ды дайшлі да жалезнай брамы, каторая вяла ў горад, якая сама адчынілася перад імі. Выйшлі тады і прайшлі адну вуліцу, і зараз анёл пакінуў яго.
11 Тады Пётар ачухаўся і сказаў: "Цяпер ведаю сапраўды, што Госпад паслаў анёла свайго ды вырваў мяне з рукі Герода і ад усяго, чаго чакаў народ Юдэйскі."
12 Паразважаўшы, пайшоў у дом Марыі, маткі Яна, званага Маркам, дзе былі сабраўшыся многія на малітве.
13 І калі пастукаў у дзьверы, прыбегла дзяўчына на імя Рода, паслухаць, хто там.
14 І, пазнаўшы голас Пятра, з радасьці не адчыніла дзьвераў, але пабегла паведаміць, што Пётар стаіць перад дзьвярыма.
15 А яны сказалі ёй: "Дурніца”! Яна ж даказвала, што гэта так. Яны сказалі: "Гэта хіба анёл ягоны".
16 А Пётар стукаўся далей. Калі ж нарэшце адчынілі, убачылі яго і надта зьдзівіліся.
17 Ён жа, даўшы ім знак рукою маўчаць, расказаў, як Госпад вывеў яго з вастрога, і сказаў: "Паведаміце пра гэта Якубу і братам". І, выйшаўшы, пайшоў у другое месца.
18 Калі ж настаў дзень, між жаўнераў узьнікла немалая трывога дзеля зьнікненьня Пятра.
19 Герод загадаў шукаць яго, а, не знайшоўшы, праслухаў вартаўнікоў і загадаў іх пакараць сьмерцю. І, перабраўшыся з Юдэі ў Цэзарэю, там затрымаўся.
20 А ён дужа злаваўся на жыхароў Тыру і Сідону. Але яны аднадушна прыбылі да яго, і, перацягнуўшы на свой бок Бласта, палацовага каралеўскага, прасілі аб мір, бо іх край жывіўся з каралеўскага.
21 У вызначаны ж дзень кароль Герод, адзеўшыся ў каралеўскія шаты, сеў на пасадзе і прамаўляў да іх.
22 А народ крычаў: “Гэта голас бога, а не чалавека!”
23 І як бач ударыў яго анёл Госпадаў, таму што ён не аддаў Богу належнай хвалы, і ён памёр, сточаны чарвямі.
24 Слова ж Госпадава расло і памнажалася.
25 А Барнаба і Саўл, споўнішы сваё даручэньне, вярнуліся з Ерузаліму, узяўшы з сабой Яна, званага Маркам.
1 У Антыёхіі, у тамтэйшай царкве, былі некаторыя прарокі і настаўнікі: Барнаба і Сымон, званы Нігер, Люцыян Цырэнэец і Манаэн, каторы гадаваўся разам з Геродам тэтрархам, ды Саўл.
2 І калі яны адпраўлялі службу Госпадаву і пасьцілі, сказаў ім Дух Сьвяты: "Вылучыце мне Барнабу і Саўла на дзейнасьць, на якую Я іх паклікаў.
3 Тады з постам і малітваю ўсклалі на іx рукі і адпусьцілі.
4 І яны, ведзеныя Духам Сьвятым, накіраваліся ў Сэлеўцыю, а адтуль — на Кіпр.
5 І калі прыбылі ў Саляміну, вясьцілі слова Божае у сынагогах Юдэйскіх. Мелі ж яны Яна ў дапамогу.
6 І, ідучы праз увесь востраў, дайшлі да Пафы. Там напаткалі аднаго чараўніка, фальшывага Юдэйскага прарока, на імя Барезус.
7 Ён быў пры праконсуле Сяргею Паўле, чалавеку разважным. Ён, паклікаўшы Барнабу і Саўла, хацеў паслухаць слова Божае.
8 Але працівіўся ім Элімас, чараўнік, так бо тлумачыцца імя ягонае, і імкнуўся праконсула адвярнуць ад веры.
9 Тады Саўл, каторы такжа завецца Паўлам, напоўнены Духам Сьвятым, паглядзеў на яго пільна і сказаў:
10 “О ты, сыне д'ябла, поўны ўсякага ашуканства ды ўсякай крывадушнасьці, вораг усякай справядлівасьці! Ці не перастанеш ты крывіць простых дарог Госпадавых?
11 Вось жа цяпер дакране цябе рука Госпадава; і будзеш сьляпы, і нейкі час ня будзеш бачыць сонца". І зараз жа найшла на яго цемра і сьлепата, і ён хадзіў кругом, шукаючы, каб хто яго вёў за руку.
12 Бачачы, што здарылася, праконсул уверыў, зьдзіўлены навукай Госпадавай.
13 Адплыўшы з Пафы, Паўла і яго таварышы прыбылі ў Пэргэ ў Памфіліі, а Ян вярнуўся ў Ерузалім, адыйшоўшы ад іх.
14 Яны ж прайшлі Пэргэ і дайшлі да Антыёхіі Пісідзкай; і ў суботу ўвайшлі ў сынагогу, і там паселі.
15 Па прачытаньні Закону і Прарокаў начальнікі сынагогі паслалі па іх і сказалі: “Калі маеце мужы, браты, нейкае слова заахвоты для народу, прамоўце!”
16 Тады падняўся Павал, і, даўшы знак рукою маўчаць, прамовіў: "Слухайце, мужы Ізраэльскія ды тыя, што баіцёся Бога!
17 Бог гэтага народу Ізраэльскага выбраў нашых бацькоў ды ўзвысіў народ, калі былі жыхарамі зямлі Эгіпецкай, і магутнаю рукою вывеў іх з яе.
18 І каля сарака гадоў зносіў цярпліва іхнія абычаі ў пустыні.
19 Ды, выгубіўшы сем народаў у зямлі Ханаан, жэрабем падзяліў зямлю ім
20 меней болей праз чатырыста пяцьдзесят гадоў. Потым даваў ім суддзяў аж да прарока Самуэля.
21 І калі пазьней прасілі караля, даў ім Бог Саўла, сына Ціса, з пакаленьня Бэн'яміна на сорак гадоў.
22 А калі яго адкінуў, паставіў ім каралём Давіда, пра якога даў сьведчаньне, кажучы: "Знайшоў Я Давіда, сына Есэя, чалавека па сэрцы Маім, каторы ва ўсім споўніць волю Маю”.
23 З яго патомства, паводле абяцаньня, Бог падняў для Ізраэля Збаўцу Езуса,
24 перад прыходам якога Ян прапаведываў хрост навяртаньня ўсяму народу Ізраэля.
25 А пад канец свайго шляху Ян казаў: "Я ня той, за каго вы мяне ўважаеце. Але пасьля мяне прыйдзе Той, катораму я ня варты разьвязаць сандалаў на нагах”.
26 Мужы браты, сыны роду Абрагама, і тыя з-паміж вас, што баяцца Бога! Нам паслана слова збаўленьня гэтага.
27 Жыxары Ерузаліма ды іх начальнікі не прызналі Яго ды, асуджаючы Яго, споўнілі прадказаньні Прарокаў, чытаныя кожную суботу,
28 і, не знаходзячы ў Ім ніякай віны, вартай сьмерці, дамагаліся ад Пілата, каб Яго забіць.
29 А калі выканалі ўсё, што пра Яго было напісана, зьнялі Яго з крыжа і палажылі ў магілу.
30 Але Бог уваскрасіў Яго з памёршых,
31 і Ён паказваўся многа дзён тым, што з Ім разам прыйшлі з Галілеі ў Ерузалім, якія цяпер сьведчаць аб Ім перад народам.
32 І мы абвяшчаем вам добрую вестку, што абяцаньне, дадзенае бацькам
33 Бог споўніў адносна нас, іх дзяцей, уваскрашаючы Езуса, як напісана ў другім Псальме: “Ты — Сын Мой. Я сёньня нарадзіў Цябе”.
34 А што Яго ўваскрасіў з памёршых і што Ён ня мае спарахнець, так сказаў: “Дам вам сьвятасьці Давіда напэўна”.
35 І ў іншым месцы кажа: “Не дасі сьвятому Твайму бачыць зьнішчэньне”.
36 Бо Давід, паслужыўшы свайму пакаленьню, заснуў з волі Божай і быў пахаваны пры сваіх бацьках, і ўбачыў спарахненьне.
37 Але Той, каго Бог уваскрасіў, ня бачыў зьнішчэньня.
38 Мужы браты, хай будзе вам ведама, што абвяшчаецца вам адпушчэньне грахоў праз Яго; ад усіх грахоў, ад якіх не маглі быць апраўданы ў Законе Майсея,
39 у Ім кожны, хто ўверыць, апраўдаецца.
40 Дык глядзіце, каб ня споўніліся на вас словы Прарокаў:
41 “Глядзіце вы, пагарджаючыя, дзівуйцеся ды адыйдзіцеся, бо ў дні вашыя спаўняецца дакон, катораму вы б ня ўверылі, калі б вам хтосьці аб ім гаварыў”.
42 Калі ж яны выходзілі, прасілі іх, каб яны ў наступную суботу гаварылі тыя самыя словы.
43 А як разыйшлася сынагога, многа Юдэяў і пабожных празэлітаў праводзілі Паўла і Барнабу, каторыя заахвочвалі іх да трываньня ў ласцы Божай.
44 А ў наступную суботу блізу ўвесь горад зыйшоўся слухаць слова Божае.
45 Калі ж Юдэі ўбачылі натоўпы, ахапіла іх зайздрасьць, і, блюзьнячы, пярэчылі таму, што навучаў Павал.
46 Тады Павал і Барнаба сказалі адважна: "Перш вам належалася вясьціць слова Божае, але калі вы яго адкідваеце ды самі сябе ўважаеце за нягодных жыцьця вечнага, ды мы зьвернемся да паганаў.
47 Бо гэтак загадаў нам Госпад: “Устанавіў Я цябе сьвятлом для паганаў, каб быў ты збаўленьнем аж па скрай зямлі”.
48 Пагане ж, чуючы гэта, цешыліся ды славілі слова Госпадава, і ўсе, прызначаныя да жыцьця вечнага, уверылі.
49 І слова Госпадава разносілася па ўсім краі.
50 Тым часам Юдэі падбурылі пабожных і паважаных жанчынаў ды знаных грамадзянаў і ўчынілі перасьледаваньне Паўла і Барнабы, ды выкінулі іх са сваіх межаў.
51 А яны, абтросшы на іх пыл ад ног сваіх, направіліся ў Іконію.
52 Вучні ж былі поўныя радасьці і Духа Сьвятога.
1 Падобна ў Іконіі ўвайшлі яны ў Юдэйскую сынагогу і навучалі так, што многа Юдэяў і Грэкаў уверыла.
2 Але тыя Юдэі, што ня ўверылі, падбуралі і пад'юджвалі паганаў супраць братоў.
3 Аднак Павал і Барнаба прабылі там доўгі час і навучалі адважна ў Госпадзе, каторы сьведчыў слову ласкі сваёй цудамі і знакамі, якія чыніў іхнімі рукамі.
4 Дык жыхары горада падзяліліся: і адны былі з Юдэямі, а другія — з апосталамі.
5 Калі аднак апосталы даведаліся, што пагане і Юдэі сумесна з начальнікамі сваімі маняцца зьняважыць іх і ўкаменаваць,
6 уцяклі ў гарады Лікаонскія, Лістру і Дэрбу, і ў іхнія ваколіцы,
7 і там эвангелізавалі.
8 У Лістры жыў адзін чалавек, хворы на ногі, калека ад нараджэньня, які ніколі не хадзіў.
9 Ён слухаў, што казаў Павал. Той жа глянуў на яго ўважна ды, бачачы, што ён мае веру, патрэбную для аздараўленьня,
10 сказаў моцным голасам: “Стань проста на ногі твае!” І той падскочыў і стаў хадзіць.
11 І грамады, бачачы, што ўчыніў Павал, пачалі моцна крычаць па-лікаонску: “Багі сталіся падобнымі да людзей і зыйшлі да нас!”
12 І назвалі Барнабу Зэўсам, а Паўла — Мэркурам, бо ён быў правадыром у слове.
13 А сьвятар Зэўса, каторы меў сьвятыню перад горадам, прывёў прад браму валы ды прынёс вянкі, і хацеў разам з народам скласьці ахвяру.
14 Калі пра гэта даведаліся Барнаба і Павал, разьдзёрлі адзеньне ды кінуліся ў народ, крычучы:
15 “Людзі, што гэта вы робіце? І мы людзі сьмяротныя, падобныя да вас. Эвангелізуем вас, каб вы адвярнуліся ад гэтых марнасьцяў да Бога жывога, каторы стварыў неба і зямлю, і мора, ды ўсё, што ў іх знаходзіцца.
16 Дапусьціў Ён у даўнейшых часах, каб народ кожны хадзіў сваімі дарогамі,
17 але не пераставаў сьведчыць ад сабе, чынячы дабро, даючы вам дождж з неба, урадлівыя леты, кормячы вас ды сэрцы вашыя напаўняючы радасьцю”.
18 І гэтымі словамі ледзь стрымалі натоўп, каб не складалі ім ахвяры.
19 Тым часам падыйшлі Юдэі з Антыёхіі і Іконіі, і падбурылі грамады, і ўкаменавалі Паўла ды выцягнулі яго за горад, думаючы, што ён мёртвы.
20 Але калі сабраліся вакол яго вучні, падняўся і пайшоў у горад, а на другі дзень разам з Барнабай направіўся ў Дэрбу.
21 І ў гэтым горадзе вясьцілі Эвангельле, і здабылі многа вучняў, а пасьля вярнуліся ў Лістру, Іконію ды Антыёхію,
22 умацоўваючы душы вучняў, заахвочваючы іх да трываньня ў веры, бо каб ўвайсьці ў Каралеўства Божае, трэба прайсьці праз многа мукаў.
23 Потым з малітвай і постам для кожнае царквы прызначылі старшых ды даручылі іх Госпаду, у каторага ўверылі.
24 І прайшлі праз Пісідыю ў Памфілію,
25 і вясьцілі слова ў Пэргэ, а затым пайшлі ў Аталію.
26 І адкуль паплылі ў Антыёхію, адтуль былі аддадзены ласцы Божай на справу, якую выканалі.
27 Вярнуўшыся, склікалі царкву і расказалі, што ўчыніў Бог з імі, ды як адкрыў Ён дзьверы веры паганам.
28 І шмат часу былі яны сярод вучняў.
1 Некаторыя, паходзячыя з Юдэі, навучалі братоў: “Калі ня будзеце абрэзаныя па звычаю Майсея, ня можаце быць збаўлены”.
2 Дзеля таго ўзьнікла шмат немалых спрэчак і звадак паміж імі ды Паўлам і Барнабай, так што вырашылі, каб Павал і Барнаба ды яшчэ некалькі з іх пайшлі дзеля гэтае справы ў Ерузалім да апосталаў і старшых.
3 Дык, пасланыя царквою, ішлі яны праз Фэніцыю і Самарыю, расказваючы пра навярненьне паганў, чым выклікалі ў братоў вялікую радасьць.
4 Калі ж прыбылі ў Ерузалім, былі прынятыя царквою і апосталамі ды старшымі, і расказалі ім, як Бог дзейнічаў праз іх.
5 Але некаторыя навернутыя з герэзіі фарысэйскай супрацівіліся і сказалі: “Трэба абрэзаць іх і загадаць берагчы закон Майсея!”
6 Дык сабраліся апосталы і старшыя разгледзець гэтую справу.
7 Калі па гэтым узьнікла вялікая спрэчка, тады ўстаў Пётар і сказаў ім: “Мужы браты, вы ведаеце, што Бог з даўных дзён выбраў з нас, каб з вуснаў маіх пагане пачулі слова Эвангельля ды ўверылі.
8 І Бог, што ведае сэрцы, засьведчыў гэта, даючы ім Духа Сьвятога, як і нам,
9 і не зрабіў ніякай розьніцы між намі і імі, ачышчаючы сэрцы іхнія верай.
10 Дык чаму цяпер спакушаеце Бога, ускладаючы на вучняў ярмо, каторага ані бацькі нашыя, ані мы самі не змаглі насіць?
11 Мы аднак верым, што праз ласку Госпада Езуса будзем збаўлены, як і яны”.
12 І замоўкла ўся грамада, і слухалі аповед Барнабы і Паўла пра многасьць цудаў і знакаў, учыненых Богам праз іх сярод паганаў.
13 І калі яны перасталі расказваць, адказваючы, Якуб сказаў: “Мужы браты, паслухайце мяне.
14 Сымон расказаў, як Бог сам выбраў сабе з-паміж паганаў народ для імя свайго,
15 і з гэтым згаджаюцца словы Прарокаў, як напісана:
16 “Потым вярнуся і адбудую ўпаўшую палатку Давіда, і адбудую руіны яе, і ўзнаўлю яе,
17 каб рэшта людзей шукала Госпада, ды ўсе народы, над каторымі будзе прызывана імя Маё. Так кажа Госпад, каторы робіць
18 прадказаныя спрадвеку падзеі”.
19 Таму лічу, што ня трэба непакоіць тых, каторыя з паганаў навярнуліся да Бога,
20 але напісаць ім, каб сьцерагліся ежы, ахвяраванай балванам, распусты, і ўсяго задушанага, і крыві.
21 Бо Майсей ад найдаўнейшых пакаленьняў мае такіх, што ў паасобных гарадах абвяшчаюць яго ў сынагогах, у кожную суботу чытаючы яго”.
22 Тады апосталы і старшыя з усёй царквою надумалі выбраць мужоў першых з-паміж братоў, Юду, званага Барсабай, і Сілу, ды паслаць іх у Антыёхію разам з Барнабай і Паўлам,
23 паслаўшы праз іх ліст: “Апосталы, і старшыя, і браты, тым, што жывуць у Антыёхіі, Сырыі і Цыліцыі, братам з паганаў, прывітаньне!
24 Мы даведаліся, што некаторыя з нашых без нашага даручэньня занепакоілі вас словамі, трывожачы сэрцы вашыя.
25 Дык мы, сабраўшыся разам, вырашылі паслаць да вас выбраных людзей разам з дарагімі нам Барнабай і Паўлам,
26 людзьмі, каторыя для імя Госпада нашага Езуса Хрыста аддалі жыцьцё сваё.
27 Дык пасылаем Юду і Сілу, каторыя перакажуць словамі тое самае.
28 Бо Дуxу Сьвятому і нам надумалася справядлівым не накладаць на вас аніякага цяжару, апрача таго, што неабходна:
29 паўстрымацца ад ахвяр для ідалаў, ад крыві, ад таго, што задушана, ды ад распусты. Добра зробіце, калі ад гэтых рэчаў паўстрымаецеся. Бывайце”.
30 Тыя ж, пасланыя, прыбылі ў Антыёхію, і, сабраўшы народ, аддалі яму ліст.
31 Калі яго прачыталі, усьцешыліся з яго пацяшаючага зьместу.
32 А Юда і Сіла, якія і самі былі прарокамі, у частых прамовах пацяшалі братоў і ўмацоўвалі іх.
33 Па нейкім часе адаслалі іх браты з прывітаньнем міру да тых, каторыя іх паслалі.
34 Але Сіла вырашыў застацца тамака.
35 А Павал і Барнаба жылі ў Антыёхіі, навучаючы і абвяшчаючы з многімі іншымі слова Госпадава.
36 Па нейкім часе Павал сказаў Барнабе: “Вернемся і наведаем братоў ва усіх гарадах, у якіх мы вясьцілі слова Госпадава, і паглядзім, як маюцца”.
37 Барнаба хацеў ўзяць з сабой Яна, званага Маркам,
38 але Павал судзіў, што за тое, што ён адыйшоў ад іх у Памфіліі і не хацеў працаваць з імі, не належыцца браць яго.
39 І дайшло да сваркі, так што разьдзяліліся, і Барнаба ўзяў Марка, і паплыў на Кіпр,
40 Павал жа выбраў Сілу і пайшоў, даручаны братамі ласцы Госпада.
41 І праxодзіў праз Сырыю і Цыліцыю, умацоўваючы цэрквы.
1 І прыбыў ён у Дэрбу і Лістру. І быў там адзін вучань імем Цімафей, сын веручай жанчыны і бацькі Грэка.
2 Браты з Лістры і Іконіі добра аб ім сьведчылі.
3 Яго Павал захацеў узяць у дарогу з сабой і абрэзаў яго дзеля Юдэяў, пражываючых у тых мясцовасьцях, бо ведалі яны ўсе, што бацька яго быў Грэкам.
4 Калі ж праходзілі праз гарады, загадваў ім берагчы прынятыя апосталамі і старшымі ў Ерузаліме пастановы.
5 І цэрквы ўмацоўваліся вераю і штодзень расьлі лікам.
6 Затым перайшлі яны Фрыгію і краіну Галятыйскую, бо Дух Сьвяты забараніў ім вясьціць слова ў Азіі.
7 Прыбыўшы ў ваколіцы Мізіі, прабавалі ісьці ў Бітынію, і Дух Езуса не дазволіў ім.
8 Перайшоўшы Мізію, яны направіліся ў Трааду.
9 І тут ноччу Павал меў зьяву: нейкі Македонец, стаў перад ім і прасіў яго, кажучы: “Прыйдзі ў Македонію, дапамажы нам”.
10 Як пабачыў ён зьяву, мы, не марудзячы, вырашылі направіцца ў Македонію, у перакананьні, што Бог паклікаў нас эвангелізаваць іх.
11 Выплыўшы з Трады, паплылі мы проста ў Саматрацыю, а на другі дзень — у Нэапаль;
12 а адтуль — у Філіпы, галоўны горад той часткі Македоніі, каторы ёсьць (рымскай) калёніяй. У гэтым горадзе былі мы некалькі дзён.
13 А ў суботу выйшлі мы за браму да ракі, дзе спадзяваліся знайсьці месца малітвы, і, сеўшы, гутарылі з сабраўшыміся жанчынамі.
14 І слухала адна багабойная жанчына, імем Лідзія, родам з горада Тыятыры, што прадавала пурпур, і Госпад адчыніў ёй сэрца на словы Паўла.
15 І калі была ахрышчана разам з домам сваім, прасіла нас: “Калі маеце мяне за верную Госпаду, увайдзіце ў дом мой і пражывайце”, і змусіла нас.
16 І сталася, калі мы ішлі на малітву, пераняла нас нейкая дзяўчына, якая мела духа, каторы варажыў, і прыносіла яна многа даходу сваім панам.
17 Яна вось, бягучы за Паўлам і за намі, крычала: “Гэтыя людзі — слугі Бога Узвышняга, яны вясьцяць вам дарогу збаўленьня”.
18 І рабіла яна гэта шмат дзён. Павал жа, маючы досыць гэтага, павярнуўся і сказаў духу: “Загадваю табе у імя Езуса Хрыста, выйдзі з яе!”, і ў той момант ён выйшаў.
19 Калі яе паны ўбачылі, што надзея даходу зьнікла, дык схапілі Паўла і Сілу, і завалаклі на рынак да начальнікаў,
20 і, аддаўшы іх магістрату, сказалі: “Гэтыя людзі, будучы Юдэямі, уводзяць у замяшаньне наш народ
21 і абвяшчаюць звычаі, каторыя нам, Рымлянам, ня сьлед прыймаць ды выконваць”.
22 І сабраўся натоўп супраць іх, дык магістрат загадаў зьдзерці з іх адзеньне і хвастаць розгамі.
23 І, зьбіўшы іх моцна, укінулі ў вастрог, загадваючы варце пільна іх вартаваць.
24 Атрымаўшы такі загад, вартавы пасадзіў іх ў унутраную вязьніцу і ногі іх замкнуў у калоду.
25 Апоўначы Павал і Сіла маліліся і сьпявалі Богу гімны, і іншыя вязьні слухалі іх.
26 Раптам сталася вялікае трасеньне, аж захісталіся падмуркі вастрога, і адкрыліся ўсе дзьверы ды з усіх апалі путы.
27 Калі вартавы прачнуўся і ўбачыў дзьверы вастрога адчыненыя, схапіў меч і хацеў забіць сябе, думаючы, што вязьні паўцякалі.
28 Тады Павал закрычаў на ўвесь голас: “Не рабі сабе нічога благога, бо мы ўсе тут”.
29 Тады ён, запатрабаваўшы сьвятла, ускочыў у вязьніцу ды ўпаў, дрыжучы, да ног Паўла і Сілы.
30 І вывеўшы іх навонкі, спытаўся: “Гаспадары, што мне трэба рабіць, каб збавіцца?”
31 Адказалі яму: “Увер у Госпада Езуса, і будзеш збаўлены ты і ўвесь дом твой”.
32 І расказалі слова Госпада яму і ўсім, што былі ў яго доме.
33 І ў тую самую пару ночы ўзяў іх, абмыў раны і, не марудзячы, прыняў хрост разам з усімі сваімі.
34 Увёу іх таксама ў свой дом, запрасіў да стала ды з усім домам вельмі цешыўся, што ўверыў Богу.
35 І калі настаў дзень, магістрат паслаў ліктораў загадаць: “Звольніце гэтых людзей”.
36 Вартавы вастрога пераказаў Паўлу гэты загад: “Магістрат прыслаў, каб выпусціць вас. Дык выйдзіце цяпер ды ідзіце ў супако”.
37 Але Павал сказаў ім: “Перад народам без суду бічавалі нас, Рымскіх грамадзянаў, і пасадзілі ў вастрог, а цяпер цішком выпускаюць нас? О не! Хай самі прыйдуць і выведуць нас”.
38 Лікторы перадалі гэтыя словы магістрату. Дык тыя спалохаліся, пачуўшы, што гэтыя Рымляне,
39 і прыйшлі, перапрасілі іх ды, вывеўшы, прасілі, каб яны пакінулі горад.
40 Яны ж, выйшаўшы з вязьніцы, пайшлі да Лідзіі, пабачыліся з братамі, пацешылі іх і выправіліся ў дарогу.
1 Прайшоўшы праз Амфіпаль і Апалёнію, прыбылі ў Тэсалёніку, дзе Юдэі мелі сынагогу.
2 Па звычаю сваім Павал наведаў іх і праз тры суботы выясьніў ім Пісаньне,
3 даводзячы і паказваючы, што Хрыстос мусіў цярпець і ўваскрэснуць з памёршых ды што: “Езус, якога я вам абвяшчаю, і ёсьць гэты Хрыстос”.
4 І некаторыя з іх ды вялікая колькасць веручых Грэкаў, і нямала высокародных жанчын уверылі і далучыліся да Паўла і Сілы.
5 Тады завідныя Юдэі, узяўшы з рынку нягодных людзей, сабралі натоўп, і збунтавалі горад, і знайшлі дом Язона, ды шукалі іх, каб паказаць народу.
6 І, не знайшоўшы іх, павалаклі Язона ды некаторых братоў перад палітархаў, крычучы: “Гэтыя людзі, каторыя бунтуюць увесь сьвет, прыйшлі таксама сюды,
7 і Язон іх прыняў. Яны ўсе выступаюць супраць загадаў цэзара, заяўляючы, што ёсьць іншы кароль — Езус”.
8 Такім чынам узбурылі яны грамады і палітархаў, каторыя гэта слухалі;
9 і, узяўшы паруку ад Язона і ад іншых, пусцілі іх.
10 Зараз жа ў начы браты выправілі Паўла і Сілу ў Бэрэю. Калі яны туды прыбылі, пайшлі ў Юдэйскую сынагогу.
11 Гэтыя былі больш шляхетныя, чым у Тэсалоніцы, і прынялі слова з усёю руплівасьцю ды штодзень разьбіралі Пісаньне, ці так гэта ёсьць.
12 І многа з іх уверыла, а таксама высокародныя жанчыны Грэцкія ды ня мала мужчынаў.
13 Калі Юдэі з Тэсалёнікі даведаліся, што таксама ў Бэрэі Павал вясьціць слова Божае, прыбылі і туды, падбураючы грамады і выклікаючы забурэньне.
14 Тады браты безадкладна выправілі Паўла, каб ішоў ён аж да мора, а Сіла і Цімафей засталіся там.
15 Тыя, што праводзілі Паўла, завялі яго аж у Атэны ды вярнуліся, атрымаўшы ад яго загад Сіле і Цімафею, каб чым хутчэй прыйшлі да яго.
16 Чакаючы на іх у Атэнах, Павал абураўся ў духу, бачучы горад, аддадзены балванахвальству.
17 Таксама гутарыў у сынагозе з Юдэямі і з багабойнымі ды што дзень на плошчы з тымі, з каторымі сустракаўся.
18 Некаторыя з філёзафаў эпікурэйцаў і стоікаў спрачаліся з ім. І некаторыя казалі: "Што хоча сказаць гэты баўбатун?” Іншыя ж: “Здаецца, што ён абвяшчае новых багоў”, бо абвяшчаў ім Езуса і ўваскрасеньне.
19 І узялі яго, і завялі ў Арэапаг, і запыталі: “Ці не маглі б мы даведацца, якое новае вучэньне ты прапаведуеш?
20 Бо нейкія нячутыя рэчы ўкладаеш ты ў нашыя вушы. Дык хацелі б даведацца, што гэта мае быць”.
21 Усе ж Атэнцы і пражываючыя там прыхадні нічым іншым не займаюцца, як толькі каб гаварыць або слухаць нешта новае.
22 Дык Павал, стаўшы сярод Арэапагу, сказаў: “Мужы Атэнскія! Па ўсім бачу, што вы надта пабожныя.
23 Праxодзячы вось ды аглядаючы вашыя сьвятыні, напаткаў аўтар, на каторым было напісана: “Невядомаму Богу”. Дык Таго, каму вы, ня ведаючы, пакланяецеся, я вам абвяшчаю.
24 Бог, каторы стварыў сьвет ды ўсё, што на ім, Госпад неба і зямлі, не пражывае ў сьвятынях, рукой людзей пабудаваных,
25 ды не патрабуе паслугі рук людзкіх, як быццам Яму чаго не стае, бо Ён сам дае ўсім жыцьцё і дыханьне, ды ўсё іншае.
26 Ён з аднаго чалавека вывеў увесь род чалавечы, каб пражываў на ўсім вобліку зямлі, вызначаючы час і межы іхняга пражываньня,
27 каб шукалі Бога, можа, часам дакрануцца Яго і знойдуць Яго, бо Ён, па праўдзе, недалёка ад кожнага з нас.
28 Бо ў Ім жывём, рухаемся ды існуем, як сказалі некаторыя з вашых паэтаў: “Мы бо і род Ягоны”.
29 Дык, будучы з роду Божага, не павінны мы думаць, што Боства падобнае да золата, або серабра, або каменя, разьбы мастака, або да твору розуму чалавечага.
30 І вось, зважаючы на часы няведаньня, Бог цяпер кліча ўсюды ўсіх людзей да навярненьня,
31 таму што вызначыў дзень, у каторы будзе судзіць сьвет справядліва і праз аднаго чалавека, каторага на гэта прызначыў, і даўшы усім пэўнасьць, уваскрашаючы Яго з памёршых”.
32 Пачуўшы пра ўваскрасеньне мёртвых, адны насьміхаліся, а іншыя казалі: “Паслухаем цябе пра гэта іншым разам”.
33 І гэтак Павал пакінуў іх.
34 Некаторыя, аднак, далучыліся да яго і ўверылі, між якімі і Дыяніс Арэапагіта ды жанчына на імя Дамара, і іншыя з імі.
1 Пасьля гэтага пакінуў ён Атэны ды прыбыў у Карынт.
2 Тут напаткаў ён нейкага Юдэя, імем Аквіля, родам з Понту, каторы з жонкаю Прысцыляй прыбыў нядаўна з Італіі, бо Кляўды выселіў з Рыму ўсіх Юдэяў, і прыйшоў да іх.
3 Ведаў вось ён тое самае рамясло, таму абжыўся ў іх і працаваў; і майстравалі палаткі.
4 І ў кожную суботу гутарыў у сынагозе ды пераконваў Юдэяў ды Грэкаў.
5 Па вяртаньні Сілы і Цімафея з Македоніі Павал выключна пасьвяціўся слову, сьведчачы Юдэям, што Езус ёсьць Хрыстос.
6 А калі працівіліся і блюзьнілі, атрос сваё адзеньне ды сказаў ім: “Кроў вашая на вашу галаву! Я не вінаваты. Ад гэтае хвіліны пайду да паганаў”.
7 І перайшоў адтуль, і пасяліўся ў доме аднаго багабойнага чалавека, імем Ціт Юстус, дом якога быў побач з сынагогай.
8 Начальнік жа сынагогі, Крысп, з усім сваім домам уверыў у Госпада. І многа Карыньцянаў, слухаючы, уверыла і прыняло хрост.
9 Ноччу Госпад прагаварыў да Паўла ў зьяве: “Ня бойся, але гавары і не маўчы,
10 бо Я з табою і ніхто не кране цябе, каб пашкодзіць табе, бо многа маю ў гэтым горадзе народу”.
11 Дык застаўся і вясьціў ім слова Божае год ды шэсьць месяцаў.
12 А калі Галіён стаўся праконсулам Ахаі, Юдэі аднадушна паўсталі супраць Паўла і прывялі яго на суд,
13 кажучы: “Ён нагаворвае людзей, каб славілі Бога не паводле закону”.
14 Калі ўжо Павал меў адчыніць вусны, Галіён сказаў Юдэям: “Калі б быў які праступак або злачынства, о Юдэі, дык я заняўся б вамі.
15 Але калі вы спрачаецеся пра словы і назовы ды пра ваш закон, дык самі разьбірайцеся. Я не хачу быць суддзёю ў такіх справах”.
16 Затым выгнаў іх з суда.
17 А ўсе (Грэкі) схапілі начальніка сынагогі Састэна і білі яго перад судом, але Галіён не зьвяртаў на гэта ўвагі.
18 А Павал, яшчэ даўжэйшы час прабыўшы ў Карыньце, разьвітаўся з братамі ды разам з Прысцыляй і Аквілям паплыў у Сырыю. А ў Кенхрах абстрыг галаву, бо такое зрабіў шлюбаваньне.
19 І дабраліся ў Эфэз, і там ён іx пакінуў, а сам пайшоў у сынагогу і гутарыў з Юдэямі.
20 Калі ж прасілі яго, каб заставаўся даўжэй, не згадзіўся,
21 але разьвітваючыся з імі, сказаў: “Вярнуся да вас, калі Бог захоча”, і паплыў з Эфэзу.
22 Прыбыўшы ў Цэзарэю, зьлез на бераг, прывітаўся з царквою і направіўся ў Антыёхію.
23 3абавіўшыся нейкі час там, зноў падаўся ў дарогу, падарожнічаючы праз Галятыю і Фрыгію, умацоўваючы ў веры ўсіх вучняў.
24 Адзін жа Юдэй, імем Апалёс, родам з Александрыі, чалавек красамоўны і моцны ў Пісаньні, прыбыў у Эфэз.
25 Ведаў ён дарогу Госпадаву і, палаючы Духам, гаварыў ды навучаў рупліва пра Езуса, ведаючы толькі Янаў хрост.
26 Ён пачаў адважна вучыць у сынагогах. Калі пачулі яго Прысцыля і Аквіля, забралі з сабой ды выясьнілі яму дакладней дарогу Божую.
27 А калі задумаў ён ісьці ў Ахаю, то браты напісалі ліст да вучняў, каб прынялі яго. Калі ж ён прыбыў, дапамагаў многа тым, што ўверылі праз ласку,
28 бо адкрыта адкідаў цьверджаньні Юдэяў, даводзячы публічна з Пісаньня, што Езус ёсьць Хрыстос.
1 І сталася, калі Апалёс прабываў у Карыньце, Павал, прайшоўшы вышэйшыя ваколіцы, прыйшоў у Эфэз ды напаткаў нейкіх вучняў,
2 і спытаў іх: “Ці атрымалі вы Духа Сьвятога, калі прынялі веру?” А яны яму: “Мы нават ня чулі, што ёсьць Дух Сьвяты”.
3 “Дык які вы хрост прынялі?” — спытаўся, а яны адказалі: “Хрост Янаў”.
4 Тады Павал сказаў: “Ян хрысьціў хростам навяртаньня, кажучы людзям, каб уверылі ў Таго, хто прыйдзе па ім, значыць у Езуса”.
5 Калі яны гэта пачулі, прынялі хрост у імя Госпада Езуса.
6 І калі Павал усклаў на іх рукі, Дух Сьвяты зыйшоў на іх, і гаварылі мовамі і праракавалі.
7 Было ж іх усіх каля дванаццаці мужчынаў.
8 Затым увайшоў у сынагогу і адважна навучаў, і праз тры месяцы гутарыў і пераконваў пра Каралеўства Божае.
9 Калі аднак некаторыя закамянелі і ня верылі, праклінаючы гэты шлях перад грамадамі, дык адлучыўся ён ад іх ды аддзяліў вучняў, і штодзень гутарыў у школе Тыранаса.
10 Працягвалася гэта два гады, так што ўсе жыхары Азіі, Юдэі і Грэкі мелі магчымасьць слухаць слова Госпадава.
11 І Бог чыніў такжа цуды праз рукі Паўла,
12 так што нават хусткі і паясы з яго цела клалі на хворых, і хваробы пакідалі іх, ды выходзілі ліхія духі.
13 Дык некаторыя падарожныя эгзарцысты Юдэйскія спрабавалі прызываць імя Госпада Езуса над апанаванымі ліхім духам, кажучы: “Заклінаю вас праз Езуса, каторага вясьціць Павал”.
14 Рабіла ж гэта сем сыноў нейкага Скевы, першасьвятара Юдэйскага.
15 А ліхі дух адказаў ім: “Езуса ведаю і Паўла ведаю, а вы што за такія?”
16 І кінуўся на іх чалавек, апанаваны ліхім духам, паваліў усіх ды пабіў так, што голыя і пакалечаны ўцяклі з таго дому.
17 І даведаліся пра гэта ўсе Юдэі і Грэкі, пражываючыя ў Эфэзе, ды страх ахапіў ўсіх, і славілі імя Госпада Езуса.
18 І многа веручых прыходзіла, вызнаваючы і выяўляючы ўчынкі свае.
19 Многа такжа з тых, каторыя займаліся чарамі, прыносілі кнігі і палілі іх на вачах усіх; і аблічылі цану іх у пяцьдзесят тысяч сярэбранікаў.
20 Так магутна расло і ўмацоўвалася слова Госпадава.
21 Споўніўшы ўсё гэта, Павал намераваўся ў Духу прайсьці праз Македонію і Ахаю ды ісьці ў Ерузалім, кажучы: “Наведаўшы гэтыя краіны, напраўлюся і Рым паглядзець”.
22 Дык выслаў у Македонію двух сваіх памочнікаў, Цімафея і Эраста, а сам застаўся на нейкі час у Азіі.
23 У той час сталася немалое забурэньне з прычыны дарогі (Госпадавай).
24 Адзін сераброўнік, імем Дэмэтар, які вырабляў серабраныя фігуры Артэміды і гэтым даваў добра зарабляць рамесьнікам,
25 сабраў іх разам з іншымі работнікамі гэтага рамясла і сказаў: “Мужы, вы ведаеце, што з гэтага рамясла нам дабрабыт.
26 Але бачыце і чуеце, што ня толькі у Эфэзе, але блізу ва ўсёй Азіі гэты Павал пераканаў ды зьвёў шмат людзей, даказваючы, што няма багоў, што зроблены рукамі.
27 Дык пагражае небясьпека, што ня толькі нашае рамясло ўпадзе, але і сьвятыня вялікай багіні Артэміды за нішто будзе лічыцца, ды і яна сама, слаўленая ва ўсёй Азіі, будзе пазбаўлена велічы”.
28 Калі гэта пачулі, дужа ўзлаваліся і пачалі крычаць: “Вялікая Артэміда Эфэская!”
29 І замяшаньне ахапіла увесь горад, і, схапіўшы Гая і Арыстарха, Македонцаў, таварышаў Паўла, кінуліся аднадушна ў тэатар.
30 Калі ж Павал хацеў выйсьці да народу, вучні не пусьцілі яго.
31 Таксама некаторыя прыхільныя яму начальнікі паслалі да яго з просьбай, каб ён не ішоў у тэатар.
32 А там адны крычалі адно, а іншыя — другое, сабраньне бо было бурлівае, і многія ня ведалі, чаго сабраліся.
33 З натоўпу быў выведзены Александар, якога выпіхалі Юдэі. Александар даў знак рукою, і хацеў апраўдацца перад народам.
34 Калі ж даведаліся, што ён — Юдэй, то закрычалі ўсе ў адзін голас і каля двух гадзін крычалі: “Вялікая Артэміда Эфэская!”
35 І калі (гарадзкі) пісар супакоіў грамады, сказаў: “Эфэсцы! Ці ёсьць чалавек, каторы ня ведае, што горад Эфэз славіць вялікую Артэміду і што фігура яе Зэўсам спушчана?
36 Гэтаму нельга запярэчыць, таму павінны вы супакоіцца і нічога не рабіць неразважна.
37 Прывялі вы гэтых людзей, каторыя ані не зьневажалі, ані не блюзьнілі на багіню нашу.
38 А калі Дэмэтар і яго рамесьнікі маюць супраць некага справу, дык на рынку праводзяцца суды, і ёсьць праконсулы; хай адны другіх вінавацяць.
39 А калі чаго іншага дамагаецеся, вырашаеца гэта законна на скліканым сходзе.
40 Пагражае бо нам абвінавачаньне адносна сягоньняшняга забурэньня, бо няма ніякае прычыны, дзеля якой маглі б апраўдаць гэтае зборышча”. І па гэтых словах распусьціў сабраньне.
1 Калі забурэньне сьціхла, Павал паклікаў вучняў і, падбадзёрыўшы іх, разьвітаўся і рушыў у дарогу ў Македонію.
2 Калі ж прайшоў тыя мясьціны і падбадзёрыў іх многімі словамі, прыбыў у Грэцыю.
3 І прабыў там тры месяцы, ды калі сабраўся плысьці ў Сырыю, Юдэі зрабілі супраць яго змову, дык рашыўся вяртацца праз Македонію.
4 Праводзілі яго Сопатэр Піраў з Бэрэі, і з Тэсалёнікі Арыстарх і Сэкунд, і Гай з Дэрбы, і Цімафей, а з Азіі — Тыхік і Трафім.
5 Яны пайшлі наперад ды чакалі на нас у Траадзе,
6 а мы паплылі з Філіпаў па сьвяце Праснакоў ды цераз пяць дзён прыйшлі да іх у Трааду, дзе прабылі сем дзён.
7 У першы дзень па субоце, калі сабраліся мы на ламаньне хлеба, Павал, каторы назаўтра меў выбрацца у дарогу, гаварыў да іх ды зацягнуў сваё слова да поўначы.
8 І многа сьветачаў гарэла ў сьвятліцы, дзе былі мы сабраўшыся.
9 А адзін юнак, на імя Эўтых, сядзеў на вакне і заснуў, бо Павал доўга гаварыў, і, змораны сном, зваліўся з трэцяга паверху ўніз, і паднялі яго мёртвага.
10 Тады Павал зыйшоў на ніз, прыпаў да яго, і абняў яго, і сказаў: “Не трывожцеся, бо душа ягоная ў ім”.
11 І, узыйшоўшы наверх, ламаў хлеб і еў, а потым навучаў яшчэ доўга, аж да сьвітаньня, а потым выбраўся ў дарогу.
12 А юнака прывялі жывога на вялікую ўсіх радасьць.
13 Мы ж, сеўшы ў карабель, паплылі ў Асос, адкуль мелі ўзяць Паўла, бо ён так загадаў, хочучы ісьці пехатой.
14 Калі пераняў нас у Асосе, узялі мы яго і адправіліся у Мітылену,
15 і, адплыўшы адтуль, апынуліся назаўтра насупраць Хіёса, а наступнага дня прыбылі ў Самос, і на другі дзень дабраліся да Мілету,
16 бо Павал вырашыў абмінуць Эфэз, каб не марудзіць у Азіі, бо сьпяшаўся па магчымасьці сьвяткаваць Пяцідзесятніцу ў Ерузаліме.
17 З Мілету паслаўшы ў Эфэз, склікаў ён старшых царквы.
18 А калі яны сабраліся да яго, сказаў ім: “Вы ведаеце, якім я быў між вас ад першага дня, калі прыбыў у Азію, ды ўвесь час,
19 як служыў я Госпаду з усёю пакораю, у сьлязах і ў выпрабаваньнях, каторыя напаткаў з прычыны подступаў Юдэйскіх;
20 як я нічога не прапусьціў карыснага, каб вам не абвясьціць, ды вучыў вас публічна і па дамах,
21 заклікаючы як Юдэяў, так і Грэкаў навярнуцца да Бога і верыць Госпаду нашаму Езусу.
22 І цяпер, прынуканы Духам, іду ў Ерузалім, ня ведаючы, што мяне там напаткае.
23 Адно толькі запэўнівае мяне Дух Сьвяты ва ўсіх гарадах, што чакаюць мяне путы і гора.
24 Але я ня дбаю лішне пра сваё жыцьцё, абы завяршыў бег мой і служэньне, якое атрымаў ад Госпада Езуса: сьведчыць пра Эвангельле ласкі Божай.
25 І цяпер вось ведаю, што ўжо больш ня ўбачыце вобліку майго вы ўсе, з каторымі я спатыкаўся, прапаведаючы Каралеўства (Божае).
26 Дзеля таго запэўніваю вас сягоньня, што я чысты ад крыві ўсіх,
27 бо я не ўхіляўся баязьліва вясьціць вам усю волю Божую.
28 Зьвяртайце ўвагу на саміх сябе і на ўвесь статак, над каторым паставіў вас Дух Сьвяты біскупамі, каб пасьвілі вы царкву Бога, каторую Ён здабыў сваёю Крывёй.
29 Ведаю, што па маім адыходзе ўварвуцца да вас лютыя ваўкі, каторыя не пашкадуюць стада,
30 ды спаміж вас саміх знойдуцца людзі, што будуць навучаць наадварот, каб пацягнуць за сабой вучняў.
31 Таму чувайце, памятаючы, што я праз тры гады днём і ноччу не пераставаў са сьлязьмі ўпамінаць кожнага з вас.
32 І цяпер даручаю вас Богу ды слову ласкі Ягонай, каторае мае моц збудаваць вас ды даць спадчыну з усімі сьвятымі.
33 Не квапіўся я на нічыё серабро, ані на золата, ані на адзеньне.
34 Самі ведаеце, што гэтыя рукі зараблялі на патрэбы мае ды маіх таварышаў.
35 Ва ўсім паказваў я вам, што так працуючы, трэба ўспамагаць кволых, памятаючы на словы Госпада Езуса, які казаў: “Лепш даваць, чым браць”.
36 Па гэтых словах упаў на калені ды маліўся разам з усімі.
37 Тады ўсе пачалі ў голас плакаць і кідаліся Паўлу на шыю ды цалавалі яго,
38 сумуючы дзеля словаў яго, што больш ня ўбачаць вобліку яго. І правялі яго да карабля.
1 Расстаўшыся з імі, мы паплылі напрасткі ды прыбылі ў Кос, а наступнага дня ў Радос, а адтуль — у Патары.
2 І, знайшоўшы карабель, каторы меў плысьці ў Фэніцыю, мы селі і паплылі.
3 Убачыўшы Кіпр, пакінулі яго зьлева, плывучы ў напрамку Сырыі, і прыбылі ў Тыр, бо там карабель меў выгрузіць ладункі.
4 І, адшукаўшы вучняў, прабылі мы там сем дзён, тыя ж праз Духа казалі Паўлу, каб не ішоў у Ерузалім.
5 Як прайшлі тыя дні, мы выйшлі ў дарогу, а яны ўсе разам з жонкамі і дзецьмі праводзілі нас аж за горад. На ўзьбярэжжы ўпалі мы на калені і маліліся,
6 а затым разьвіталіся; і мы ўзыйшлі на карабель, а яны вярнуліся дадому.
7 Скончыўшы плаваньне, з Тыру прыбылі мы ў Пталемаіду і, прывітаўшыся з братамі, прабылі мы ў іх адзін дзень.
8 На другі дзень, пусьціўшыся ў дарогу, прыбылі мы ў Цэзарэю і ўвайшлі ў дом эвангелісты Філіпа, аднаго з сямёх, ды ў яго затрымаліся.
9 А меў ён чатыры дачкі дзяўчаты, якія праракавалі.
10 Калі мы там прабылі некалькі дзён, прыйшоў з Юдэі нейкі прарок імем Агаб.
11 І калі ён адведаў нас, узяў пояс Паўла, зьвязаў сабе рукі і ногі ды сказаў: “Гэта кажа Дух Сьвяты: Так Юдэі ў Ерузаліме зьвяжуць чалавека, катораму належыць гэты пояс, ды выдадуць яго ў рукі паганаў”.
12 Калі мы гэта пачулі, разам з тамашнімі братамі упрашалі яго, каб не ішоў у Ерузалім.
13 Тады Павал адказаў: “Што вы робіце, плачучы і разрываючы маё сэрца? Я гатовы ня толькі ў вязніцу, але і на сьмерць у Ерузаліме дзеля імя Госпада Езуса”.
14 І ня здолеўшы яго пераканаць, мы саступілі, кажучы: “Хай станецца воля Госпада!”
15 Пасьля, прыгатаваўшыся, выправіліся ў Ерузалім,
16 і праводзілі нас некаторыя з вучняў з Цэзарэі ды завялі нас да нейкага Мназона з Кіпру, аднаго з першых вучняў, у каторага знайшлі мы гасьціну.
17 І калі мы прыбылі ў Ерузалім, браты ахвотна прынялі нас.
18 А на другі дзень Павал разам з намі пайшоў да Якуба, і сабраліся таксама ўсе старшыя.
19 Прывітаўшы іх, ён пачаў падрабязна расказваць, што даканаў Бог сярод паганаў праз ягоную паслугу.
20 Чуючы гэта, яны славілі Бога, але прытым казалі яму: “Бачыш, брат, колькі тысяч Юдэяў уверыла, ды ўсе яны рупліва берагуць закон.
21 Пра цябе ж мы чулі, што ты ўсіх Юдэяў, жывучых між паганаў, адварочваеш ад Майсея, кажучы, што яны не павінны абразаць сваіх сыноў ды трымацца звычаяў.
22 Дык што гэта? Напэўна даведаюцца, што ты прыбыў.
23 Дык зрабі, як мы табе раім: маем тут чатырох мужчын, каторыя злажылі шлюбаваньне.
24 Вазьмі іх з сабой, і ачысьціся разам з імі, і заплаці за іх, каб яны абстрыглі галовы, і тады ўсе пераканаюцца, што тое, што пра цябе даведаліся — няпраўда, але што ты жывеш, захоўваючы закон.
25 А адносна паганаў, каторыя ўверылі, дык мы напісалі, пастанавіўшы, каб ня елі яды, ахвяраванай ідалам, і ўстрымаліся ад крыві і ад таго, што задушана, ды ад распусты”.
26 Тады Павал ўзяў з сабой тых мужчынаў, і на другі дзень разам з імі паддаўся ачышчэньню, і ўвайшоў у сьвятыню, абвяшчаючы заканчэньне дзён ачышчэньня, у які за кожнага з іх мае быць складзена ахвяра.
27 Калі тых сем дзён даходзіла да канца, Юдэі з Азіі, убачыўшы Паўла ў сьвятыні, падбурылі ўвесь натоўп ды кінуліся на яго,
28 падняўшы крык: “Ізраэльцы! На помач! Гэта той чалавек, каторы ўсюды ўсіх вучыць супраць народу і закону, і супраць гэтага месца, а прытым Грэкаў увёў у сьвятыню і апаганіў гэтае сьвятое месца”.
29 Бо перад тым бачылі з ім Трафіма з Эфэзу ды думалі, што Паўла ўвёў яго ў сьвятыню.
30 Дык узварухнуўся ўвесь горад, і зьбегся народ, і схапілі Паўла ды выцягнулі яго па-за сьвятыню, і зараз жа зачынілі брамы.
31 Калі ж хацелі яго забіць, дайшла да трыбуна кагорты вестка, што ўвесь Ерузалім збунтаваўся,
32 дык ён неаднакладна ўзяў жаўнераў ды сотнікаў і зыйшоў да іх. Яны ж, убачыўшы трыбуна і жаўнераў, перасталі біць Паўла.
33 Тады трыбун, падыйшоўшы, узяў яго і загадаў яго зьвязаць двума ланцугамі, ды пытаўся, хто ён і што зрабіў.
34 А з натоўпу кожны крычаў што іншае. І, ня могучы нічога даведацца яснага з прычыны гармідару, казаў завесьці яго ў крэпасьць.
35 Калі ж прыйшлі да сходаў, дзеля пханіны людзей жаўнеры мусілі несьці яго,
36 бо натоўп людзей ішоў за ім, крычучы: “Сьмерць яму!”
37 І калі мелі яго ўвесьці ў крэпасьць, спытаў Павал у трыбуна: “Ці можна мне штосьці сказаць табе?” Ён спытаў: “Ты ўмееш па-грэцку?
38 Ці ты не Эгіпцянін, каторы нядаўна падбурыў ды вывеў у пустыню чатыры тысячы мечаносцаў?”
39 Адказаў Павал: “Я — Юдэй з Тарсу, што ў Цыліцыі, грамадзянін не абы-якога гораду; прашу цябе, дазволь мне гаварыць да народу”.
40 Калі той дазволіў, Павал, стоячы на сходах, даў знак рукой народу, і калі настала цішыня, ён прамоў па-гебрайску ў гэтыя словы:
1 “Мужы браты і бацькі, паслухайце, што я вам цяпер скажу ў сваё апраўданьне”.
2 Пачуўшы, што ён гаворыць на гэбрайскаи мове, яны тым больш сьціхлі. Ён жа казаў:
3 “Я — Юдэй, народжаны ў Тарсе, што ў Цыліцыі, выгадаваны ў гэтым горадзе, ля ног Гамаліеля атрымаў руплівае ўзгадаваньне ў праўдзе айцоўскага закону, шчыры слуга Бога, як і вы ўсе сягоньня.
4 Перасьледаваў я гэты шлях аж да кары сьмерці, бяручы ў путы і кідаючы ў вязьніцу мужчын і жанчын,
5 што могуць засьведчыць першасьвятар і Рада. Ад іх атрымаў лісты я да братоў і направіўся ў Дамашак з мэтаю арыштоўваць тых, што былі там, ды дастаўляць у Ерузалім для пакараньня.
6 І здарылася, калі я ішоў і набліжаўся да Дамашку, каля поўдня раптам агарнула мяне вялікае сьвятло з неба.
7 І я ўпаў на зямлю, і пачуў голас, які казаў мне: “Саўл, Саўл, чаму ты перасьледуеш Мяне?”
8 Я спытаў: “Хто Ты, Госпадзе?” Ён сказаў мне: “Я — Езус з Назарэту, каторага ты перасьледуеш”.
9 Тыя, ж што былі са мною, бачылі, праўда, сьвятло, але голасу Яго ня чулі, які гаварыў са мной.
10 Дык я спытаў: “Што маю рабіць, Госпадзе?” Госпад жа сказаў мне: “Устань і ідзі ў Дамашак, ды там скажуць табе ўсё, што маеш рабіць”.
11 І як я асьлеп ад яркасьці таго сьвятла, дык ведзены за руку таварышамі, прыбыў у Дамашак.
12 І нейкі Ананія, чалавек пабожны, жывучы паводле закону, пра што сьведчаць усе жывучыя там Юдэі,
13 прыбыў да мяне і, падыйшоўшы, сказаў: “Саўле, браце, праглянь!” І я ў тую ж хвіліну ўбачыў яго.
14 А ён кажа: “Бог бацькоў нашых выбраў цябе, каб пазнаў ты волю Ягоную і ўбачыў Справядлівага, ды пачуў голас з вуснаў Яго,
15 бо будзеш сьведчыць аб ім усім людзям, што ты бачыў і чуў.
16 Дык не марудзь. Прыймі хрост і абмый грахі твае, прызваўшы імя Ягонае”.
17 А калі вярнуўся я ў Ерузалім і маліўся ў сьвятыні, апынуўся ў захапленьні
18 і ўбачыў Яго, як Ён мне казаў: “Пасьпяшайся і выйдзі з Ерузаліму, бо ня прыймуць твайго сьведчаньня пра Мяне”.
19 Я ж сказаў: “Госпадзе, яны ж ведаюць, што я тых, што вераць у Цябе, замыкаў у вязьніцах і бічаваў у сынагогах;
20 а калі пралівана была кроў Сьцяпана, сьведкі Твайго, і я ўдзельнічаў, і згаджаўся на гэта ды пільнаваў адзеньня забойцаў ягоных”.
21 Ён жа сказаў мне: “Ідзі, бо я цябе пашлю далёка да паганаў”.
22 І слуxалі яны яго да гэтых словаў і тады закрычалі: “Прымі з зямлі такога, бо яму нельга жыць!”
23 А калі яны крычалі, і махалі адзеньнем, і кідалі пясок у паветра,
24 трыбун загадаў завесьці яго ў крэпасьць ды бічаваньнем змусіць яго прызнацца, каб даведацца прычыну, дзеля якой так крычаць на яго.
25 І калі яго вязалі рамнямі, Павал зьвярнуўся да стаячага побач сотніка, кажучы: “Ці маеце права без суду бічаваць грамадзяніна Рымскага?”
26 Пачуўшы гэта, сотнік пайшоў да трыбуна і сказаў яму: “Што робіш? Гэты ж чалавек — Рымлянін”.
27 Трыбун падыйшоў і спытаўся ў яго: “Скажы, ці ты — Рымлянін?” А Павал сказаў: “Так”.
28 Трыбун адказаў: “Я за вялікую суму здабыў гэтае грамадзянства”. А Павал сказаў: “Я маю яго ад нараджэньня”.
29 Адразу таму адыйшлі ад яго тыя, што меліся выпытваць яго. А трыбун, даведаўшыся, што Павал ёсьць Рымлянін, спалохаўся, што загадаў яго зьвязаць.
30 На другі дзень трыбун, хочучы лепш даведацца, з якой прычыны вінавацяць яго Юдэі, зьняў з яго рамяні, ды загадаў прыйсьці першасьвятарам і ўсёй Радзе, і, прывёўшы Паўла, паставіў яго перад імі.
1 Павал жа, гледзячы адважна на Раду, прамовіў: “Мужы браты! Да сёньняшняга дня я жыў на віду Бога з чыстым сумленьнем”.
2 Тады першасьвятар Ананія загадаў тым, што пры ім стаялі, ударыць яго ў твар.
3 Тады Павал сказаў яму: “Хай ўдарыць цябе Бог, сьцяна пабеленая: То ты сеў мяне судзіць паводле закону, а загадваеш мяне біць насуперак закону”.
4 А каторыя пры ім стаялі, сказалі: “Першасьвятару Божаму ты дакараеш?”
5 Сказаў Павал: “Ня ведаў, браты, што гэта першасьвятар. Бо напісана: “Начальніку народу твайго не дакарай”.
6 І Павал, ведаючы, што адна частка садукеяў, а другая — з фарысэяў складаецца, закрычаў перад Радай: “Я — фарысэй, мужы браты, і сын фарысэяў! Стаю перад судом за тое, што спадзяюся ўваскрасеньня памёршых”.
7 Калі гэта сказаў, узьнялася звадка паміж фарысэямі і садукеямі, ды дайшло да разьдзяленьня паміж сабраўшыхся.
8 Бо садукеі кажуць, што няма ўваскрасеньня, ані анёла, ані духа, а фарысэі прызнаюць адно і другое.
9 І зрабіўся вялікі гармідар, і ўскочылі некаторыя з кніжнікаў спаміж фарысэяў, і зацята крычалі: “Нічога благога ў гэтым чалавеку не знайшлі мы. Можа, сапраўды гаварыў да яго дух або анёл”.
10 І калі дайшло да вялікага замяшаньня, трыбун, баючыся, каб не разарвалі Паўла, загадаў жаўнерам зыйсьці, і ўзяць яго спасярод іх, і завесьці ў крэпасьць.
11 У наступную ноч аб’явіўся яму Госпад і сказаў: “Адвагі! Трэба бо, каб ты і ў Рыме сьведчыў пра Мяне, так як (сьведчыў) у Ерузаліме”.
12 А як настаў дзень, сабралася зборышча Юдэяў, каторыя пакляліся ня есьці, і ня піць, пакуль не заб’юць Паўла.
13 Такую змову зрабіла болей за сорак чалавек, што гэтак запрысягліся.
14 Яны пайшлі да першасьвятароў і старшыняў і сказалі: “Мы прысяглі нічога ня браць у вусны, пакуль не заб’ём Паўла.
15 Цяпер вы, разам з Радай, пераканайце трыбуна, каб прывесьці яго да вас пад выглядам падрабязнейшага абсьледаваньня яго справы, а мы гатовыя забіць яго перш, чым дойдзе”.
16 Калі пра змову пачуў сын сястры Паўла, прыйшоў ды ўвайшоў у крэпасьць, і расказаў пра гэта Паўлу.
17 Павал жа пазваў аднаго з сотнікаў і сказаў: “Завядзі гэтага юнака да трыбуна, бо мае нешта яму паведаміць”.
18 Дык той узяў яго з сабой, завёў да трыбуна і сказаў: “Вязень Павал пазваў мяне і папрасіў, каб я завёў да цябе гэтага юнака. Ён мае нешта табе сказаць”.
19 Трыбун узяў яго за руку і, адвёўшы на бок, запытаўся: “Што маеш мне сказаць?”
20 Ён адказаў: “Юдэі вырашылі прасіць цябе, каб заўтра прывёў Паўла ў Раду пад выглядам падрабязьнейшага абсьледаваньня яго справы.
21 Ты, аднак, ня вер ім, бо болей сарака з іх цікуе на яго. Яны запрысягліся ня есьці і ня піць, пакуль не заб’юць яго, і ўжо прыгатаваныя, чакаючы на твой дазвол”.
22 Дык трыбун адпусьціў юнака і загадаў, каб нікому не гаварыў, што пра гэта яго паведаміў.
23 І, паклікаўшы двух сотнікаў, загадаў: “Прыгатуйце дзьвесьце жаўнераў і семдзесят коньнікаў, ды дзьвесьце дзіднікаў, каб у тры гадзіны ночы ішлі ў Цэзарэю.
24 Прыгатуйце і жывёлу да язды, каб, пасадзіўшы Паўла на яе, здаровага даставілі намесьніку Фэліксу”.
25 Напісаў прытым ліст такога зьместу:
26 “Кляўды Лізі высокадастойнаму намесьніку Фэліксу прывітаньне.
27 Гэтага чалавека схапілі Юдэі і хацелі забіць. Я ж, пасьпяшаўшы з войскам, вырваў яго, даведаўшыся, што ён — Рымлянін.
28 Хочучы пазнаць прычыну, дзеля якой яго вінавацілі, даставіў яго ў іх Раду,
29 і знайшоў, што вінавацяць яго ў спрэчных пытаньнях іхняга закону, а не ў злачынстве, або ў чым вартым сьмерці або вастрогу.
30 Калі ж мне паведамілі аб змове на гэтага чалавека, я выслаў яго безадкладна да цябе, паведамляючы вінавацеляў, каб падалі абвінавачваньне на яго перад табой”.
31 Дык жаўнеры паводле загаду ўзялі Паўла і ноччу павялі яго ў Антыпатрыду.
32 Назаўтра, пакінуўшы коньнікаў з ім, каб праводзілі яго, самі вярнуліся ў крэпасьць.
33 Тыя ж прыбылі ў Цэзарэю, і аддалі ліст намесьніку, ды паставілі Паўла перад ім.
34 А ён, прачытаўшы ліст, спытаў, з якой ён правінцыі. Калі ж даведаўся, што з Цыліцыі,
35 сказаў: “Выслухаю цябе, калі прыбудуць твае вінавацелі”. І загадаў пільнаваць яго ў прэторыі Герода.
1 Па пяці днях прыбыў першасьвятар Ананія з некалькімі старшынямі і з нейкім рытарам Тэртулам, і ўручылі намесьніку абвінавачваньне супраць Паўла.
2 І калі яго вызвалі, Тэртул пачаў яго вінаваціць: “Дзякуючы табе жывём мы ў поўным супакою, ды дзякуючы тваёй апецы папраўляецца дабрабыт гэтага народу,
3 найдастойнейшы Фэлікс! І мы ўсюды ды заўсёды прыймаем гэта з вялікай удзячнасьцю.
4 А каб цябе лішне не турбаваць, прашу, каб ты нас спагадна хоць хвіліну паслухаў.
5 Мы знайшлі, што гэты чалавек — правадыр сэкты Назарэйцаў, сее заразу і выклікае бунты сярод Юдэяў ва ўсім сьвеце,
6 які нават адважыўся спаганіць сьвятыню, дык мы яго ўзялі і хацелі судзіць па нашых законах.
7 Але прыбег трыбун Лізі і з вялікім гвалтам вырваў яго з рук нашых, і загадаў абвініцелям ягоным ісьці да цябе.
8 Дык выслухаўшы яго, ты сам зможаш даведацца пра ўсё, у чым мы яго вінавацім”.
9 І Юдэі падцьвердзілі, што справа гэтак маецца.
10 Калі намесьнік даў знак Паўлу гаварыць, ён сказаў: “Ведаю, што ты ад многіх гадоў яўляешся суддзёю гэтага народу, таму сьмела выступлю ў сваёй абароне.
11 Можаш пераканацца, што я ня больш як дванаццаць дзён таму прыбыў у Ерузалім пакланіцца Богу.
12 І ані ў сьвятыні, ані ў сынагозе, ані ў горадзе ня бачылі мяне, каб я з кім спрачаўся або падымаў бунт.
13 Яны ня могуць давесьці табе тога, у чым цяпер вінавацяць.
14 Да таго вось прызнаюся перад табою, што на шляху, які яны называюць герэзіяй, я служу Богу бацькоў маіх, веручы ва ўсё, што напісана ў Законе ды ў Прарокаў,
15 маючы таксама ў Богу надзею, якую і яны маюць, што будзе ўваскрасеньне справядлівых і несправядлівых.
16 Таму і сам стараюся заўсёды мець чыстае сумленьне перад Богам і перад людзьмі.
17 Па многіх гадах явіўся я з міласьцінамі ды ахвярамі для майго народу,
18 і на гэтым знайшлі мяне ачышчанага ў сьвятыні без натоўпу ды без заварухі
19 некаторыя Юдэі з Азіі. Дык трэба было быць ім тут і вінаваціць перад табой, калі маюць нешта супраць мяне.
20 А тыя, што тут, хай скажуць, што за праступак знайшлі ў-ва мне на судзе ў Радзе.
21 Xіба толькі дзеля таго, што, стоячы між іх, закрычаў у голас: Судзіце мяне сёньня дзеля веры ў уваскрасеньне памёршых”.
22 Фэлікс, добра разьбіраючыся, што гэта за дарога, адлажыў іх справу, кажучы: “Разгледжу вашу справу, як прыбудзе трыбун Лізі”.
23 І загадаў сотніку пільнаваць яго і быць спагадным ды не перашкаджаць нікому з прыяцеляў яго служыць яму.
24 Па некалькі днях прыбыў Фэлікс са сваёй жонкаю Друзіляй, якая была Юдэйкай, паклікаў Паўла, ды слухаў яго аб веры ў Езуса Хрыста.
25 Але калі Павал стаў гаварыць пра справядлівасьць і пра ўстрыманасьць, ды пра будучы суд, Фэлікс, напалоханы, сказаў: “Цяпер даволі, можаш ісьці; калі буду мець час, паклічу цябе зноў”.
26 Спадзяваўся прытым, што атрымае ад Паўла грошы, дык таму часта пасылаў па яго і гутарыў з ім.
27 Па двух гадах наступнікам Фэлікса стаў Порцы Фэст. Фэлікс, аднак, пакінуў Паўла ў вязьніцы, хочучы аказаць ласку Юдэям.
1 Па прыбыцьці ў правінцыю Фэст па трох днях направіўся з Цэзарэі ў Ерузалім.
2 Там да яго зьвярнуліся першасьвятары і выдатнейшыя з Юдэяў са скаргаю супраць Паўла,
3 ды прасілі ласкі ў яго прыслаць Паўла ў Ерузалім, падступна думаючы забіць яго ў час дарогі.
4 Але Фэст адказаў, што Павал знаходзіцца пад вартай у Цэзарэі ды што ён сам скора туды выедзе:
5 “Дык хай хто з вас можа, — сказаў, — пойдуць разам са мной ды вінавацяць яго, калі гэты чалавек дапусьціўся злачынства”.
6 І, прабыўшы сярод іх ня больш васьмі ці дзесяці дзён, направіўся ён у Цэзарэю, і на другі дзень сеў у судзе, і загадаў прывесьці Паўла.
7 І калі ён прыйшоў, абступілі яго Юдэі, прыйшоўшыя з Ерузаліму, і прадстаўлялі супраць яго многа цяжкіх закідаў, каторых не маглі даказаць.
8 Павал жа бараніўся: “Не саграшыў я нічым ані супраць закону Юдэйскага, ані супраць сьвятыні, ані супраць цэзара”.
9 А Фэст, хочучы аказаць ласку Юдэям, запрапанаваў Паўлу: “Хочаш ісьці ў Ерузалім і там у гэтых справах быць мною суджаным?”
10 Павал адказаў: “Стаю перад судом цэзара, ды перад ім трэба мяне судзіць. Юдэям я крыўды не зрабіў, як ты сам добра ведаеш.
11 Калі б зрабіў што несправядліва або ўчыніў штосьці вартае сьмерці, не адмаўляўюся памерці. Але калі не зрабіў нічога такога, за што мяне вінавацяць, ніхто ня можа мяне ім выдаць. Адклікаюся да цэзара!”
12 Тады Фэст, параіўшыся са сваёй радай, адказаў: “Адклікаешся да цэзара, дык пойдзеш да цэзара”.
13 Па некалькі днях кароль Агрыпа і Бэрэніка прыбылі ў Цэзарэю прывітаць Фэста.
14 Калі там прабылі многа дзён, Фэст расказаў справу Паўла каралю, кажучы: “Фэлікс пакінуў у вязьніцы аднаго чалавека.
15 Калі я быў у Ерузаліме, першасьвятары і старшыні Юдэйскія выставілі супраць яго абвіненьне, дамагаючыся яго асуджэньня на сьмерць.
16 Я ім адказаў, што Рымляне ня маюць звычаю прысуджаць каго-колечы на сьмерць, калі абвінавачаны ня стане перад вінавацелямі ды ня будзе мець магчамасьці бараніцца адносна закідаў.
17 І калі яны прыбылі сюды, я без ніякага адкладу на наступны дзень, сеўшы ў судзе, загадаў прывесьці гэтага чалавека.
18 І вінавацелі не прадставілі супраць яго ніякага абвінавачаньня ў злачынстве, якога я чакаў.
19 Яны з ім спрачаліся пра іхнюю веру ды пра нейкага памёршага Езуса, пра каторага Павал даказвае, што Ён жыве.
20 Ня знаючыся на гэтай справе, я запытаўся, ці хацеў бы ён пайсьці ў Ерузалім ды там быць суджаным у гэтых справах.
21 Калі ж Павал запатрабаў, каб яго затрымаць на разгляд Аўгуста, загадаў яго пільнаваць, пакуль не адашлю яго да цэзара”.
22 Агрыпа сказаў Фэсту: “І я хацеў бы паслухаць гэтага чалавека”.
23 “Заўтра, — адказаў, — пачуеш яго”. На другі дзень, калі Агрыпа і Бэрэніка з вялікаю пышнасьцю прыбылі і ўвайшлі ў залю разам з трыбунамі ды паважнейшымі людзьмі горада, па загаду Фэста ўведзены быў Павал.
24 І сказаў Фэст: “Кароль Агрыпа і ўсе прысутныя! Бачыце гэтага чалавека, дзеля якога прыходзіла многа Юдэяў і ў Ерузаліме, і тутака, гамонячы, што яму не належыцца больш жыць.
25 Але я пераканаўся, што ён не дапусьціўся нічога вартага кары сьмерці. А калі ён адклікаўся да Аўгуста, вырашыў яго паслухаць.
26 Дык ня маю нічога пэўнага аб ім напісаць валадару. Дзеля таго прывёў я яго да вас, а асабліва да цябе, кароль Агрыпа, каб, зрабіўшы допыт, меў што напісаць.
27 Бо здаецца мне неразумным пасылаць вязьня, не падаўшы абвінавачаньня”.
1 Агрыпа сказаў Паўлу: “Дазваляецца табе гаварыць у тваёй абароне”. Тады Павал, працягнуўшы руку, пачаў апраўдывацца:
2 “Кароль Агрыпа! Лічу я сябе шчасьлівым, што магу сягоньня выступаць у абароне сваёй перад табой супраць усяго, у чым вінавацяць мяне Юдэі.
3 Тым болыш, што ты ведаеш усе звычаі і спрэчныя справы. Таму прашу цярпліва мяне выслухаць.
4 Жыцьцё маё ад маладосьці, якое праходзіла ў народзе маім і ў Ерузаліме, ведаюць усе Юдэі.
5 Яны ведаюць мяне ад даўна і, каб хацелі, маглі б засьведчыць, што я як фарысэй жыў паводле (прынцыпаў) найдасканалейшае сэкты нашай рэлігіі.
6 І цяпер стаю перад судом ды суджаны за тое, што здавераны ў абяцаньні, дадзеным Богам бацькам нашым,
7 каторага спаўненьня спадзяюцца дванаццаць пакаленьняў нашых, служачы заўсёды, днём і ноччу. Дзеля гэтае надзеі, валадару, і вінавацяць мяне Юдэі.
8 Чаму вам здаецца немагчымым, што Бог уваскрашае памёршых?
9 Калісьці і мне самому здавалася, што мушу выступаць усякімі спосабамі супраць імя Езуса з Назарэту.
10 Я гэтак і рабіў у Ерузаліме; і, узяўшы ўпаважненьне ад першасьвятароў, кідаў у вязьніцы многіх сьвятых, і даваў голас мой, калі іх забівалі.
11 І часта ва ўсіх сынагогах карамі прымушаў іх да блюзьнерства, і перасьледаваў іх бяз меры нават па іншых гарадах.
12 І так ехаў я ў Дамашак з уладаю і з даручэньнем ад першасьвятароў,
13 і ў дарозе апоўдні ўбачыў я, о валадару, сьвятло з неба, ярчэйшае за сонца, каторае агарнула мяне і маіх таварышаў падарожжа.
14 І калі ўпалі мы ўсе на зямлю, пачуў я голас, каторы гаварыў да мяне па-гебрайску: “Саўл, Саўл, чаму Мяне перасьледуеш? Трудна табе ўпірацца проці ражна!”
15 Я запытаў: “Хто Ты, Госпадзе?” А Госпад адказаў: “Я — Езус, каторага ты перасьледуеш.
16 Але падніміся і стань на ногі, бо аб’явіўся Я табе таму, каб паставіць цябе слугою і сьведкай таго, што пабачыў, ды таго, што табе аб’яўлю,
17 і абараню цябе ад народу Юдэйскага і ад паганаў, да каторых цябе пасылаю,
18 каб адкрыў ты ім вочы, каб адвярнуліся ад цемры да сьвятла і ад улады шатана да Бога, каб атрымалі адпушчэньне грахоў, удзел са сьвятымі праз веру ў Мяне”.
19 Дзеля таго, валадару, ня мог я працівіцца зьяве з неба,
20 але перш тым, што ў Дамашку, і ў Ерузаліме, і ва ўсёй краіне Юдэі, і паганам вясьціў, каб пакутавалі ды навярталіся да Бога і спаўнялі ўчынкі праўдзівага навяртаньня.
21 Дзеля гэтае прычыны схапілі мяне Юдэі ў сьвятыні ды хацелі забіць.
22 Але з помаччу Божай жыву да сёньня і далей сьведчу малым і вялікім, не навучаючы больш таго, што прадказвалі прарокі і Майсей,
23 што Хрыстос мае цярпець, што будзе Першым з уваскрасеньня мёртвых, ды што будзе вясьціць сьвятло для народу і для паганаў”.
24 А калі ён так выступаў у абароне, Фэст закрычаў у голас: “Паўле, ты губляеш розум. Вялікая навука давяла цябе да шалу”.
25 На гэта Павал: “Дастойны Фэст, я не шалею, ды словы, што гавару, праўдзівыя і прадуманыя!
26 Ведае пра гэта кароль, да каторага гавару сьмела. Я перакананы, што яму ўсе гэтыя справы вядомыя. Не адбывалася ж гэта ўсё ў якім заканурку.
27 Ці верыш, кароль Агрыпа, прарокам? Ведаю, што верыш”.
28 На гэта Агрыпа сказаў Паўлу: “Мала не хапае, каб ты пераканаў мяне ды зрабіў з мяне хрысьціяніна”.
29 А Павал: “Дай Бог, каб скарэй, ці пазней, ня толькі ты, але таксама ўсе, што мяне сягоньня слухаюць, сталіся б такімі, як я, апрача гэтых путаў”.
30 І ўстаў кароль, і намесьнік, і Бэрэніка, ды тыя, што з імі сядзелі,
31 і, выходзячы, казалі адны другім: “Гэты чалавек не зрабіў нічога, каб караць сьмерцю або вязьніцаю”.
32 А Агрыпа сказаў Фэсту: “Можна было б асвабадзіць яго, калі б ён не адклікаўся да цэзара”.
1 Калі было вырашана плысьці нам у Італію, аддалі Паўла і разам з ім іншых вязьняў Юлію, сотніку кагорты Аўгуста.
2 Селі мы на Гадрамітыйскі карабель, каторы меў плысьці каля ўзьбярэжжаў Азіі, і затым адплылі, а з намі быў Арыстарх, Македонец з Тэсалёнікі.
3 На другі дзень прыплылі ў Сідон, і Юлі, які па-людзку абыходзіўся з Паўлам, дазволіў яму пайсьці да сяброў ды заагледзіцца ў дарогу.
4 Адсюль паплылі мы ўздоўж Кіпру, таму што былі супраціўныя вятры,
5 і пераплылі мора каля Цыліцыі і Памфіліі, ды прыбылі ў Міру, што ў Ліцыі.
6 І там сотнік знайшоў Александрыйскі карабель, што плыў у Італію, і памясьціў нас на ім.
7 І многа дзён, плывучы памалу, заледзь апынуліся насупраць Кніду з прычыны неспрыяльнага ветру, ды падплылі да Крыту каля Сальмону.
8 І, плывучы з трудом уздоўж яго берагоў, мы дабраліся да аднаго месца, званага Добры Порт, каля якога быў горад Лясэя.
9 Калі ж прайшло многа часу і плаваньне сталася ўжо небяспечным, бо ўжо і пост прайшоў, Павал перасьцерагаў іх,
10 кажучы ім: “Людзі, я прадбачу, што плаваньне становіцца небясьпечным ды згубным ня толькі для ладунку і карабля, але і для нашага жыцьця”.
11 Але сотнік верыў болей стырніку і гаспадару карабля, чым словам Паўла.
12 А як порт не надаваўся для зімоўкі, большасьць вырашыла адплысьці адтуль, спадзяючыся дабрацца неяк на зімоўку ў порт Фэнікс на Крыце, выстаўлены на паўднёва-заходнія і паўночна-заходнія вятры.
13 І калі падуў паўдзённы вецер, яны, думаючы выканаць свой намер, выправіліся і паплылі ўздоўж берагоў Крыту.
14 Але небавам наляцеў на іх бурны вецер, званы эўраквілён.
15 Калі карабель быў падхоплены, і ня мог плысьці супраць ветру, мы здаўшы карабель на вецер, і хвалі панесьлі нас.
16 Апынуўшыся каля нейкага вострава, званага Каўда, з трудом утрымалі мы ратунковую лодку.
17 Калі яна была ўцягнута, маракі забясьпечылі карабель, абцягваючы яго вяроўкамі. І, баючыся, каб не папасьці на мялізну, спусьцілі ветразь і здаліся на хвалі.
18 А як вялікая бура кідала намі, пачалі назаўтра выкідваць ладунак,
19 а на трэці дзень сваімі рукамі выкінулі некаторыя прылады карабля.
20 Калі ж праз многа дзён ані сонца не паказвалася, ані зоркі, а бура шалела, зьнікла ўжо ўсякая надзея нашага выратаваньня.
21 І калі яны ўжо есьці не хацелі, сказаў ім Павал, стаўшы між іх: “Трэба было слухаць мяне і не адплываць ад Крыту, і не выстаўляцца на гэтую нядолю і шкоду.
22 І цяпер раю вам не губляць настрою, бо ніхто з вас ня згіне, апрача толькі карабля.
23 У гэту ноч аб’явіўся мне анёл Бога, катораму належу ды катораму служу,
24 і сказаў: “Ня бойся, Паўле; трэба табе стануць перад цэзарам, і вось Бог табе падараваў усіх, што плывуць разам з табою”.
25 Дык будзьце добрай думкі, мужы, бо веру Богу, што будзе так, як мне сказана.
26 Мы мусім даплысьці да нейкага вострава”.
27 А ў чатырнаццатую ноч, калі нас кідала па Адрыятыку, здавалася маракам каля поўначы, што падплываюць да нейкай сухмені.
28 Дык спусьцілі шнур з волавам і намералі дваццаць сажаняў, і, крыху адплыўшы, спусьцілі і знайшлі пятнаццаць сажаняў.
29 Баючыся, каб не папасьці на скалістыя месцы, кінулі з карна чатыры якары ды чакалі сьвітаньня.
30 Калі маракі, імкнучыся ўцячы з карабля, спусьцілі лодку на мора пад выглядам, што хочуць спераду закінуць якар,
31 Павал сказаў сотніку і жаўнерам: “Калі яны не застануцца на караблі, вы ня зможаце выратавацца”.
32 Тады жаўнеры парэзалі вяроўкі ад лодкі ды дазволілі ёй зваліцца ў мора.
33 Калі пачынала днець, Павал заахвочваў усіх пасіліцца: “Сёньня ўжо чатырнаццаты дзень, як вы чакаеце, ня еўшы і ня маючы нічога ў вуснах.
34 Дык прашу вас, пасіліцеся. Гэта прычыніцца да вашага выратаваньня, ніводнаму з вас волас з галавы не спадзе”.
35 Па гэтых словах узяў хлеб, падзякаваў Богу на віду ўсіх і, паламаўшы, пачаў есьці.
36 Яны тады ўсе супакоіліся ды самі прынялі ежу.
37 А было ўсіх нас на караблі дзьвесьце семдзесят шэсьць чалавек.
38 І калі наеліся, аблягчылі карабель, выкідваючы пшаніцу ў мора.
39 Калі разьвіднела, не пазналі зямлі, убачылі аднак нейкую затоку з плоскім берагам, да каторай хацелі давесьці карабель.
40 І паадразалі якары, і пакінулі іх у моры, і, разьвязаўшы стырно, паставілі пад вецер ды скіраваліся да берага.
41 Папаліся аднак на мялізну і асадзілі на ёй карабель. Нос карабля быў увязшы і быў нерухомы, а карно разьбівалася сілаю хваляў.
42 Жаўнеры ж былі дагаварыўшыся пазабіваць вязьняў, каб хто, даплыўшы да берагу, ня ўцёк.
43 Але сотнік, хочучы ўхаваць Паўла, забараніў ім. І тым, што ўмелі плаваць, загадаў, каб першыя кінуліся ў ваду ды выйшлі на зямлю,
44 а рэшта, хто на дошках або на частках карабля. І так выбраліся на зямлю ўсе.
1 Уратаваўшыся, даведаліся мы, што востраў называецца Мэліта.
2 Тутэйшыя ж выявілі нам немалую людзкасьць; распалілі агонь дзеля таго, што падаў дождж, ды сабралі нас усіх пры ім, бо было холадна.
3 Калі Павал назьбіраў бярэмя ламачча і клаў на агонь, тады гадзіна, вылязшы ад гарычыні, прычапілася да ягонай рукі.
4 Калі тутэйшыя ўбачылі гада, зьвісаўшага з ягонай рукі, гаварылі паміж сабой: “Гэты чалавек хіба забойца, бо хоць уратаваўся ад мора, усё ж такі багіня помсты не дае яму жыць”.
5 А ён, абтросшы гада ў агонь, не дазнаў нічога благога.
6 Яны думалі, што ён пачне пухнуць, і раптам упадзе, і памрэ. Але калі яны доўга чакалі і бачылі, што яму нічога благога ня робіцца, зьмяніўшы думкі, гаварылі, што ён — бог.
7 Каля таго месца — маёнтак князя таго вострава, на імя Публій. Ён прыняў нас і тры дні ўгашчаў.
8 Бацька ж яго ляжаў хворы на трасца і крываўку. Павал пайшоў да яго і, памаліўшыся, усклаў на яго рукі, і аздаравіў яго.
9 Па такой падзеі прыходзілі таксама іншыя хворыя на востраве ды былі аздароўлены.
10 Дык яны ставіліся да нас з вялікай пашанай і, калі мы адплывалі, заагледзілі нас ва ўсё, што нам было патрэбнае.
11 Па трох месяцах на Александрыйскім караблі пад знакам Дыяскураў, каторы зімаваў на востраве, мы адплылі.
12 Прыплыўшы ў Сыракузы, прабылі мы там тры дні.
13 Адтуль, плывучы ўздоўж узьбярэжжа, прыбылі мы ў Рэгію, і па адным дні, калі падуў паўдзённы вецер, на другі дзень прыбылі мы ў Пэтэолі.
14 Тамака спаткалі братоў і па іх просьбе забавілі сем дзён. Наастатак прыбылі мы ў Рым.
15 Тамтэйшыя браты, даведаўшыся пра нас, перанялі нас каля Апіявае плошчы і Трох Гасьцініц. Убачыўшы іх, Павал падзякаваў Богу і набраўся адвагі.
16 Калі ж прыбылі мы ў Рым, дазволена Паўлу было жыць прыватна пад наглядам жаўнераў.
17 Па трох днях запрасіў Павал да сябе выдатнейшых з Юдэяў. І калі яны сабраліся, прамовіў да іх: “Мужы браты! Не зрабіў я нічога благога ані супраць народу, ані супраць бацькоўскіх звычаяў, але як вязень быў выдадзены з Ерузаліму ў рукі Рымлянаў,
18 якія па допыце хацелі мяне выпусьціць, бо не было ў мяне нічога вартага кары сьмерці.
19 Калі, аднак, Юдэі працівіліся гэтаму, я змушаны быў адклікацца на цэзара, але не каб вінаваціць у чым-колечы свайго народу.
20 Таму вось запрасіў я вас, каб з вамі пабачыцца і пагаварыць, бо дзеля спадзяваньня Ізраэля нашу гэтыя путы”.
21 А яны сказалі яму: “Мы пра цябе не атрымалі ані лістоў з Юдэі, ані таксама ніхто з братоў не прыбыў і не паведаміў, ды ніхто нічога не гаварыў аб табе благога.
22 Дык просім пачуць ад цябе, што ты думаеш, бо нам ведама аб гэтай сэкце, што ўсюды працівяцца ёй”.
23 І, назначыўшы яму дзень, вельмі многа прыйшло да яго на кватэру. І ён ім сьведчыў пра Каралеўства Божае, ад рана да вечара пераконваючы іх што да Езуса на падставе Майсеявага Закону і Прарокаў.
24 І адны верылі таму, што гаварыў, а другія ня верылі.
25 І, будучы ў нязгодзе між сабой, сабраліся адыйсьці. Тады Павал сказаў ім адно слова: “Добра Дух Сьвяты сказаў бацькам вашым праз прарока Ісаю:
26 “Ідзі да народа гэтага і скажы ім: Слухам будзеце слухаць, і не зразумееце, і гледзячы глядзець будзеце, і ня ўбачыце.
27 Бо агрубела сэрца народу гэтага, і вушамі слаба чуюць ды вочы свае заплюшчылі, каб часам не пабачыць вачыма, і не пачуць вушыма, і не зразумець сэрцам, ды не навярнуцца, і каб Я іх не аздаравіў”.
28 Дык ведайце, што гэта збаўленьне Божае пасланае паганам, і яны будуць слухаць”.
29 І як ён гэта сказаў, Юдэі выйшлі, зацята спрачаючыся між сабою.
30 Ён жа два круглых гады пражываў у сваёй нанятай кватэры і прыймаў усіх, хто да яго прыходзіў,
31 абвяшчаючы Каралеўства Божае і вучачы пра Госпада Езуса Хрыста з усёй адвагай без перашкодаў.
27
28